ظاهرا پیر باطنا برنا
مثل عباس خوش قد و بلا
ابروانش سفید بود و بلند
طاق ابروش قاب اوادنا
مثل عباس وقت جنجیدن
رمز سربلند اوست یازهرا
چه قدر عاشقانه می جنگد
اولین پیر مرد عاشورا
با وجودش به به خویش می بالید
شب عاشور،زینب کبری
عاقبت با همان کهولت سن
کشته شده در زمین کرببلا
از نفس تا که او افتاد،افتاد
روی دامان سید الشهدا
شاعر : رضا باقریان
نازک نبود این دلم، اما شکسته شد
در قتلگاه رشته عمرم گسسته شد
با اینکه در نماز شبم غرق می شدم
بعد از حسین، نافله هایم نشسته شد
شاعر : رضا باقریان
حسين اي آنكه كشتي نجاتي
كه ثار اللهي و رمز حياتي
شنيدم پيكرت شد نا مرتب
و دفنت كرد يك قوم دهاتي
شاعر : اصغر چرمی
ماندم كه چرا سينه ي غم چاك نشد
يا كور دو چشم قوم ناپاك نشد
فرزند ابوتراب بر روي زمين
بي غسل و كفن ماند و سه شب ، خاك نشد
شاعر : اصغر چرمی
امشب بخوان زعمق غزل خیز محکمات
بین قنوت سبزِ غم انگیز ربّنات !
توفان التماس به پا خاست در دلم-
تا نام مستعار تو شد کشتی نجات
مثل مسافری که نمازش شکسته است
ایجاز این ترانه شکسته ست در لُغات...
گلدسته ی سپیده اذان گفت در افق
چیزی دگر نمانده به قد قامت الصلوة
پیچیده درحریم غزل ، در سکوت عشق
نجوای " السّلامُ علیکُم " ز کائنات
شاعر : مریم پارساخو
توی دلای ما غمه ، سینه زنا محرمه
می پیچه باز تو روضه ها ، زمزمه های فاطمه
شال عزای ارباب ، دوباره روی دوشم
با مدد از سه ساله ، لباس سیاه می پوشم
با اذن بی بی زهرا ، سینه زن حسینم
باز یاد قتلگاه و ، پیرُهن ، حسینم
بساط گریمون به راهه
دلای ما ، همه پر آهه
مه غم و عزای شاهه
حسین حسین عزیز زهرا
******
دعای هر شب دهه ، آقا فقط میشه همین
ایشاالله من حرم برم ، پای پیاده اربعین
اشک چشای خیسم ، می باره روی گونه م
شعرای محتشم رو ، تو روضه ها میخونم
با اشک و سوز و ناله ، تو روضه های هرشب
به زیر لب میخونم ، وای از غمای زینب
مه عزا دوباره سر زد
تموم ، سینه ها پره درد
بازم بهار ، گریه اومد
حسین حسین عزیز ز
توخیمه ها بیداده روی لبا فریاده
برگشته سوی خیمه گاه
با یال خونی ذوالجناح
تو قتلگاه افتاده شاه
یک می پرسه ذوالجناح چی به سر ما اومده
یکی می پرسه پس چرا بابا جونم نیومده
چرا بابام و ، تنها گذاشتی
لب تشنه جسم شو روی خاکا گذاشتی
آه و واویلا
******
نشسته روی سینه زینب داره می بینه
خنجر روی حنجرشه
نفسای آخرشه
روضه خونش مادرشه
داره می لرزه ، کربلا نشسته شمر بی حیا
می زنه تا جدا کنه سر حسین و از قفا
هنوز نبسته ، حسین چشاشو
یکی یکی می بره با خنجر رگاشو
آه و واویلا
******
بین سپاه بلوا شد سر حسین دعوا شد
یه عده میخوان سرشو
یه عده انگشترشو
یه عده هم پیکرشو
تو این هیاهو خواهرش تنها
کوچه رو وا کنید محرم اومد ، عزا به پا کنید محرم اومد
پیرهن مشکیمُ بهم بدید ، ما رو صدا کنید محرم اومد
دوباره شعر محتشم ، دوباره بیرق و علم
دوباره من مسافرم
دوباره نوحه و عزا ، دوباره پیرهن سیا
دوباره اشک روضه ها
به عشق آقا اومدم ، با دل شیدا اومدم
خدا رو شکر راهم دادی ، به اذن زهرا اومدم
روزیمُ امسال می گیرم ، از در خونت نمی رم
مثل تموم شهدا ، تو روضه حسین می میرم
حسین واویلا
******
چه خبره همه میرن به هیات ، هر کی حسینیه داره لیاقت
تو شب اول محرمت ، با همه نوکرا می ریم زیارت
تو آسمون عزا شده ، قیامتی به پا شده
کوچه ها کربلا شده
چه حس آشناییه ، دلا ایوون طلاییه
روضه ها کربلاییه
شاه شهید کربلا
دوباره سیاهی ، سیاهی ماتم
دوباره رسید ماه غم و ، ماه محرم
میون دلا غوغا شده
صاحب عزا زهرا شده
علم و کتل رو بیارید
دوباره عزا برپا شده
یه پیر غلامی دوباره با چشمایی که می‌باره
برای جمع نوکرا لباس مشکی میاره
لباس مشکیت کفنم
تا جون دارم سینه زنم
از غم تو درمحن
آقام آقام آقام آقام حسین
******
آسمونا بی تاب ، زمینیا گریون
می‌باره چشای مادری ، شبیه بارون
ذکر یاحسین روی لبا
میده به دلا بازم صفا
می‌گیره با ذکر یا حسین
این دلا بوی کرببلا
میون هر حسینیه ، باز روضه پا گرفته
یه مادری برا پسرش ، ده شب عزا گرفته
غریب مادر یاحسین
بی یارو یاور یاحسین
شهید بی سر یاحسین
آقام آقام آقام آق
باز صدای ، چاووشیِ غم ، میاد میونِ ، این دلامون
باز صدای ، دسته های ، هیاتا تو ، کوچه هامون
مشکی پوشِ عزا شد دو عالم
مهدی فاطمه داره ماتم
می خونم تا که عالم بدونه
هست محرم همه روز و سالم
حسین و دارم ، دیگه غم ندارم
حسین و دارم ، دیگه غم ندارم
******
دوباره هیات ، میون روضه ، با چشمایی که ، داره می باره
حاجتی دارم ، نگاه کن آقا ، که این دل من ، خیلی خرابه
فرق نداره جوونی یا پیری
دستامونو همیشه می‌گیری
توی عالم نمی‌شناسم آقا
من به غیر از تو نعم الامیری
حسینو دارم ، دیگه غم ندارم
حسینو دارم ، دیگه غم ندارم
شاعر : ابوالفضل آلوئیان
دانلود سبک
منم حرّ خطاکار و خجالت از تو دارم
ز جُرمم در گذر ای عشقِ تو دار و ندارم
به قربان کمالت ، تجلّی جمالت ، کِشَم از تو خجالت
حسین جانم حسین جان
******
ز فَرطِ غفلت و عصیان شدم حیران و گمراه
خدایا کن عنایت تا که برگردم از این راه
بر این عاصی نگاهی ، به حرّ ابن ریاحی ، الهی یا الهی
حسین جانم حسین جان
******
ز نامِ این صحابه نورِ حق گردیده ظاهر
زهیر و عابس و جون و حبیب بن مظاهر
رود دل سوی بالا ، به یاد باکری ها ، به گلبانگ یا زهرا
حسین جانم حسین جان
شاعر : حاج امیر عباسی
دانلود سبک
نامت هنوز هم هیجان می دهد مرا
این پرچم شماست تکان می دهد مرا
وقتی شبیه مرده حسینیه می رویم
سینه زنی دومرتبه جان می دهد مرا
ارباب ماست آن که فقط در تجارتش
با قطره اشک سود کلان می دهد مرا
در ازدحام روز قیامت دلم خوش است
انگشت مادر تو نشان می دهد مرا
------------
دانلود سبک
خدا، كوفه و رسم بي وفايي، شد زنده داغ كربلايي
شده از كينه و ظلم اهل جفا
هلال زينبي بر روي نيزه ها
واويلا يا حسين
حسين، اي شده پر پر مثل لاله، حرفي بزن با اين سه ساله
ياس گلزار تو چون نيلوفر شده
بنگر كه صورتش مثل مادر شده
واويلا يا حسين
شاعر : حاج امیر عباسی
دانلود سبک
امان، از اين همه ظلم و جسارت، دختر زهرا و اسارت
چهل منزل غم و مصيبت و بلا
سر برادرش بر روي نيزه ها
آه و واويلتا
امان، از ديدۀ گريان زينب، از قاري قرآن زينب
كهف و رَقيمِ او آتش هر دل است
از روي نيزه ها سايۀ محمل است
آه و واويلتا
شاعر : حاج امیر عباسی
شاعر : حاج امیر عباسی
دانلود سبک
منم، كه بر همه باب المرادم، حجّت حق زين العبادم
رزق جانم شده اشك و خون جگر
عمري گريانم از مصائب پدر
واويلا يا حسين
خودم، ديدم سرِ از تن جدايش، سرِ رفته بر نيزه هايش
ما ها را از ستم بي كرانه زدند
نواميس مرا تازيانه زدند
واويلا يا حسين
شاعر : حاج امیر عباسی
شاعر : حاج امیر عباسی
دانلود سبک
این چوب خیزران چه بهائی است دست تو
این است انتقام تو و ناز شصت تو؟
ای نا نجیب قافله را بسته ای طناب
این خوی ظالمانه دلیل شکست تو
پایین تخت رأس بریده میان طشت
بالای تخت قهقهۀ حال مست تو
آل علی کجا و تماشای اَجنَبی
هرگز نمی شود حَرمُ الله پَستِ تو
ما زادۀ پیمبرِ معراج رفته ایم
امّا حرامزاده ! به دوزخ نشست تو
از گفتنِ کنیز چه می جوید این خبیث
این میهمان لعنتیِ می پرست تو
زن های اهل بیت کجا مجلس شراب
ای نانجیب زاده همه بود و هست تو
بی پرده آوری حرمِ اهل بیت را
جایی که هست پرده نشین ، زیر دست تو
قرآن بخوان حسین که دفع بلا کنی
ما را رها ز این همه جور و جفا کنی
شاعر : محمود ژولیده
وقتی که جواز کربلا، مشهد شد
چشمان گدا خیره به این گنبد شد
آقابزن امضا که دلم پر زده است
مبدا حرم رضا، حسین مقصدشد
تا که باشد جگری پای تو فریادی هست
ما خرابیم ولی مجلسِ آبادی هست
سردیِ دوریِ تو گرم شود می آیی
به زمستان بنویسید که مُردادی هست
گیرم از یادِ همه رفته ای اما سوگند
سالها پیشِ تو از گریه یِ ما یادی هست
کربلا هایِ مرا داد امامِ هشتم
کربلا هست اگر پنجره فولادی هست
سینه ات سوخته و سینه یِ ما هست کبود
می شود مثل تو هر کَس که در این وادی هست
گوشه یِ چشم شما زخم شد و می گِریی
تا بدانیم همه حضرتِ سجادی هست
مادرت در وسطِ روضه تان خورد زمین
تا که گفتند در این قافله نوزادی هست
نام زینب به لبت می رسد و می میرم
حرف ناموس شما هست اگر دادی هست
شاعر : حسن لطفی
نسبت به قبل بس که تو تغییر کرده ای
بالای نیزه دیده به تو دوختم حسین
یک روح در دو تن همه اش نقل ما دوتاست
تو در تنور رفتی و من سوختم حسین
من زینبم که طاقت کوچکترین خراش
بر روی مصحف بدنت را نداشتم
با دیدنت به نیزه کنار آمدم ولی
دیگر توقع زدنت را نداشتم
جانا ز روی نیزهء اعدا نگاه کن
مانند تو عزیز دلم دل شکسته ام
گر تو سرت به سنگ حرامی شکسته ای
من هم سرم به چوبۀ محمل شکسته ام
بر روی نیزه آمده ای پا به پای من
گاهی عقب می افتی و گاهی جلوتری
دشمن خیال کرده که من بی کسم حسین
بر روی نیزه هم تو مرا سایۀ سری
میخواستم ببو سمت اما دلم شکست
وقتی که دیدمت پُرِ خاکستر تنور
مبهوت مانده ام من
یوسف زهرا در این کنعان کسی بیدار نیست
خوابمان برده ست...در اینجا کسی هشیار نیست
تو دعامان می کنی،ما بی محلی می کنیم
هیچ کس انگار مشتاق تو ای دلدار نیست
بی قراری از غم هجر تو کار عاشق است
من که عاشق نیستم،وقتی که حالم زار نیست
آخرش می میرم و رویت ندیده می روم
ظاهرا این نوکر تو لایق دیدار نیست
زحمتت دادم،برایت درد سر بودم ببخش
در میان نوکرانت مثل من سر بار نیست
باز هم بار گناهانم مرا زد بر زمین
توبه و بد قولی من که همین یکبار نیست
من فقیر و رو سیاهم،بی نوایم...بی کسم
هم نشینی کریمان با فقیران عار نیست
این دل ویرانه را آباد کن یابن الحسن
بهر این ویرانه دل غیر از شما معمار نیست
دست
وقتی به روی نیزه سرت می شود بلند
آه از نهاد دور و برت می شود بلند
زینب مقابل سر تو می خورد زمین
گرچه دوباره پشت سرت می شود بلند
افتاده بال زخمی تو زیر پا ولی
در دست باد سرخ پرت می شود بلند
این گوش تیز نیزه صدای تو را شنید
از چه صدای مختصرت می شود بلند
کم کم ز چشم اهل حرم دور می شوی
کم کم که دود در نظرت می شود بلند
این جای زخم داغ جگر گوشه ات علیست
خون دلی که از جگرت می شود بلند
در آسمان علقمه خورشید کربلا
دارد به پای تو قمرت می شود بلند
کنج تنور یاد مناجات دیشبی
در سجده هستی و سحرت می شود بلند
شاعر : محمد امین سبکبار
روزا بی قراری شبا گریه داری
بمیرم برات که کسی رو نداری
سرت رو رو شونه اش بذاری
روزا گریه دارم روزا بی قرارم
شبا گریه کارم برا دیدن تو
لیاقت ندارم
سرم رو کف پات میذارم
اگه کور کورم اگه از تو دورم
میخوام امشبی که تو دریای نورم
دلم رو با اشکام بشورم
تو آقای مایی میدونم می آیی
شهیدامون امشب با تو کربلایی
می آیی تو صاحب عزایی
نوایی نوایی امون از جدایی
چشام تار تاره باباجون کجایی
دانلود سبک
من زینبم سفینه ی غمهای حیدرم
زیباترین نتیجه اعجاز کوثرم
مجلس به پا کنید محرم رسیده است
عبدخدا شوید در این ماه محترم
اول کسی که آمده در روضه فاطمه است
اول سلام کن به دل خون مادرم
بعد از سلام بوسه بزن با تمام عشق
بر پرچم سیاه عزای برادرم
حرف از وفا کسی نزند با وجود من
شیدا ترین هوایی ارباب بی سرم
باور کنید پرچم عشق حسین شد...!
بر پا به پای پارگی کهنه معجرم
با دست بسته حامی دلدار خود شدم
من زینبم خدیجه عشق پیمبرم
دنباله رسالت ختم رسالتم
من زینبم رسول شهیدان بی سرم
بر من نظر به چشم اسیری مکن خطاست
عالم اسیر ماست چه دانی از این حرم
عباس اگر حریف سپاهی ز کفر بود
من در خطابه با همه
ببین زمانه چه آورده است بر سر من
نشسته گرد اسارت به روی پیکر من
نپرس موی سفیدم نشانه ی چه غمی ست
نپرس از دل خون و نگاه مضطر من
حسین و اکبر و عباس و قاسم و... شده بود
تمام دشت پر از لاله های پر پر من
ورق ورق شده بودی ، نرفته از یادم
چگونه جمع نمودم تو را برادر من
تمام جان و دلم سوخت بعد رفتن تو
چرا که سایه ات افتاده بود از سر من
به روی تل ، دم گودال ، پیش طشت طلا
همیشه قبل تر از من رسید مادر من
نبود طاقت شرمندگی بیشتری
هزار شکر نگفتی کجاست دختر من
اگرچه بعد تو یکسال ونیم رفت ، هنوز
سری به نیزه بلند است در برابر من
شاعر : مجتبی خرسندی
یا حسین گویان عالم در پناه زینبند
عرشیان مأمور حفظ بارگاه زینبند
گوشه ای از این حرم حاشا که بردارد خراش
تا زمانی شیعیان مردِ سپاه زینبند
***
کیست گوید یک نفر همپایۀ عباس اوست
عشق این خواهر همه سرمایۀ عباس اوست
بارگاه زینب و تخریب؟!... حرفش را مزن
این حرم تا حشر زیر سایۀ عباس اوست
شاعر : مهدی مقیمی
هر جا که روضه ایست به پا باورت شود
بی تاب تر ز هر دل بی تاب زینب است
اصلاً خدا گواست که در سال شصت و یک
بنیانگذار روضۀ ارباب زینب است
معلوم بود موقع رفتن ز چشمهاش
در سینه رازهای عجیبی نهفته داشت
این روضه های عام که مردُم شنیده اند
صدها نمونه سخت ترش را نگفته داشت
از قطعه ای ز پیرهنی کهنه حرف داشت
با یک سند که بود به مشتی گره شده
از پیکری که طبق روایت مشبک است
از ضربه های تیغ ، شبیه زره شده
تا لحظه های آخر عمرش عجیب بود
یک لحظه هم ز یاد حسینش جدا نشد
جایی نبود عمّۀ سادات رفته و
یک لحظه بعد روضه در آنجا به پا نشد
هر جا که رفت دختر حیدر تمام عمر
گریه برای حضرت شیب الخضیب کرد
بر
این لحظه بدونِ سایه ات جانکاه است
باز آ و بگو که فاصله کوتاه است
هر چند تمامِ تَنِ من هم زخم است
کمتر زِ هزار و نُهصد و پنجاه است
***
بر سینه یِ خود پیرهن ات را دارم
بد جور هوای دیدنت را دارم
وا کن گره یِ مُشتِ مرا تا بینی
با خویش عقیقِ یمنت را دارم
***
گفتم که زِ ساربان پس اش می گیرم
یک روز نفس زنان پس اش می گیرم
گفتم که تقاصِ خونِ لبهایت را
در شام زِ خیزران پس اش می گیرم
شاعر : حسن لطفی
هی داد می زنیم که از تو نشانه نیست
یک روز می رسی تو و جای بهانه نیست
یا عرض حاجت است، و یا که شکایت است
آقا ببخش اگر غزلم عاشقانه نیست
خوشحالم از فراق تو شعری سرودم و
تاریخ ماندگاری آن جاودانه نیست
ما را به بام خود بنشان که بدون تو
در هیچ جا نشانه ای از آب و دانه نیست
گفتم بیا به خانه ی قلبم؛ تو آمدی...
تو آمدی ولی کسی انگار خانه نیست
با تیغ روزگار چه بهتر جدا شود
وقتی سرم طفیلی این آستانه نیست
عجل علی ظهورک یا صاحب الزمان
دیگر زیاد بر لبمان این ترانه نیست
جز در غم کمان شدن عمه زینبت
خون اشک های جاری تو بی کرانه نیست
مرد از غم نمردن در ماتم حسین
بر پیکرش بگو که رد تازیانه نیست
گوشه ای با دردهای خویش خلوت می کند
چشم هایش را انیس اشک غربت می کند
در خلال هق هق بی انتهای هر شبش
شرحه شرحه از غم دوری حکایت می کند
بانوی غم ها سکینه...یادگار کربلا
یک به یک ما را به بزم روضه دعوت می کند
درد دل هایی که در سینه برایش مانده را
باتمام عاشقان اشک قسمت می کند
عالم و آدم به هم می ریزد از فرط عزا
تا که خاتون حرم شرح مصیبت می کند
کودک شش ماهه ای در پیش چشمش جان سپرد
از سه شعبه زیر لب دائم شکایت می کند
مشک خالی...دست بی جان...از عمو دم می زند
از عموجانی که احساس خجالت می کند
بعد عباس بن حیدر...دشمنی ها جان گرفت
خیمه ها می مانَدو...دستی که غارت می کند
راوی روضه گریز روض
دلش را داد دست آسمان ها
که نامش زنده مانده در زمان ها
بده یک جرعه از صبر سکینه
خداوندا به ما در امتحان ها
شاعر : یوسف رحیمی
