ای وای بر دلی كه دنیا نمی شناسد
ساحل نمی شناسد ، دریا نمی شناسد
فواره از آسمان بر خاك می نشیند
شاید كه او مثل ما، بالا نمی شناسد
هاجر برای كودك دنبال جرعه ای آب
انگار چشم خیسش، صحرا نمی شناسد
در اوج لذت و خواب، چیزی نمی شناسیم
كودك به وقت شیرش، بابا نمی شناسد
غافل جوانی كه از، راه سعادت گریخت
غافل تر آن كسی كه ، آقا نمی شناسد
از چشمه های خشك و شررهای سوخته
تا آه سرد و اشك سحرهای سوخته
از شمس های سر به نی آسمان نشین
تا دست و بال خُرد قمرهای سوخته
از حرف سخت مثل فراقت فراری ام
اما تویی تلاوت سرهای سوخته
دارد نشان سبز امید ظهور تو
پس كوچه های غربت و درهای سوخته
همت كن ای نُهم پسر اسمه شفاء
دریاب حال فطرس و پرهای سوخته
نُه سم چشیده منتظر پادزهر تو
آرامش شرار جگرهای سوخته
برگرد از صلیب مسیح نجات بخش!
بر نبش قبر نحس پدرهای سوخته
برگرد تا فراق و غزل های انتظار
گردند شاه بیت خبرهای سوخته
ندبه خوانيم ترا هر سحر ِ آدينه
تو كدام آينه اي ؟ صل ِ علي آيينه
تو كدام آينه اي ، اي شرف الشمسِ غريب
كه زد از دوري ديدار ِ تو چشمم پينه
از همه آينه ها چشم رها كرده تري
مي زنند آينه ها سنگِ تو را بر سينه
لوح ِ محفوظ خدا! آينگي كن يك صبح
كه جهان پر شده از آتش و كفر و كينه
در همه آينه ها نام ِ تو را كاشته ايم
ندبه خوانيم تو را هر سحر ِ آدينه
غمین مباش برادر! که یار می آید
دلِ نشسته به خون را قرار می آید
مگو ز تیرگی آسمان شب آیین
که صبح از پی شب های تار می آید
سپیده می دمد و آفتاب عالم تاب
به آسمان شب انتظار می آید
مریز اشک فراق از دو دیده چون یعقوب
چرا که یوسف نیکو عذار می آید
امیر قافله گوید که از ره یاری
به دشت حادثه آن تکسوار می آید
بزرگ منجی عالم به دادخواهی ما
به گاه حادثه بی شمار می آید
ز بازوان توانمند او به تارک خصم
لهیب بارقۀ ذوالفقار می آید
خوش آن خجسته پگاهی که با شکستن شب
نهان به دیدۀ ما آشکار می آید
شاعر : سید محمد غفاری
یارب که کارها همه گردد به کام ما
نور حضور خویش فروزد امام ما
ما بادۀ محبت او نوش کرده ایم
ای بی خبر ز لذت شرب مدام ما
هرگز نمیرد آنکه از این باده زنده شد
ثبت است بر جریدۀ عالم دوام ما
ای باد اگر به کوی امام زمان رسی
زنهار عرضه دار به پیشش پیام ما
گو همتی بدار که مخمور فرقتیم
شاید برآید از می وصل تو کام ما
از اشک در ره تو فشاندیم دانه ها
باشد که مرغ وصل بیفتد به دام ما
«فیضت» به صبح و شام ز جان می کند سلام
پیکی کجاست تا برساند سلام ما؟
شاعر : فیض کاشانی
دلم به وسعت دنیا گرفته آقاجان!
از این زمانه از این جا گرفته آقاجان!
بیا دوای غم و غصه ها تویی مولا
برای توست که دل ها گرفته آقاجان!
میان خشکی این شهر مانده ام عمری
دلم بهانۀ دریا گرفته آقاجان!
کجا جزیرۀ خضراست من نمی دانم
دلم برای همان جا گرفته آقاجان!
هزار سال نگاه شکستۀ زهرا
برای توست که احیا گرفته آقاجان!
از آن زمان که نبودی دلم به نامت بود
عجیب نیست که حالا گرفته آقاجان!
هزار سال گذشته هنوز پنهانی
غریب مانده ام آقا خودت که می دانی
شاعر : محمد ناصری
گِلم با خاكتان پیوند خورده است
دلم را خاطرت بد جور برده است
نمانده هیچ جای شك و تردید
خدا من را به دستانت سپرده است
به جرم عشق بازی با تو در شهر
به من صد وصله ی ناجور خورده است
بیا و چاره كن این دردها را
بیا تا وقت داری... تا نمرده است
شاعر : حمید امینی
سحر به یاد تو چشمم ستاره می بارد
شبیه ابر بهاری دوباره می بارد
تبسم تو غزل را به وجد می آرد
از آستان لبت استعاره می بارد
صدای «حیّ علی...» می رسد دوباره به گوش
و عشق بار دگر از مناره می بارد
برای آمدنت استخاره کردم باز
بشارت است که از استخاره می بارد
نگاه کن به من مبتلای درمانده
که از نگاه شما راه چاره می بارد
شاعر : حسین علاءالدین
عاشق شده دل من، بر روى تو نديده
كى مى شود ببينم، آن چهره حميده
كى مى شود نصيبم، بوسه به دست و پايت
كى بوسه مى زنم بر، آن قامت رشيده
كى مى شود كه خاك، پاى تو اى حبيبم
گردد به هر دو چشمم چون سرمه اى كشيده
بشنيده ام صداى زهرا دگر گرفته
صحبت كند وليكن آهسته و بريده
از قامت رشيدش چيزى دگر نمانده
در بستر جدايى، رنگ از رخش پريده
اى يادگار زهرا، اى گلعذار زهرا
هستى بهار زهرا، اى روشنى ديده
همین که با تو بمانم برای من کافیست
برای از تو سرودن صدای من کافیست
خودت دعا بکن آقا که زود برگردی
نگو برای ظهورت دعای من کافیست
به درگه که روم من برای بخشش خویش
برای توبه نمودن خدای من کافیست
ز من مپرس عزیزم چرا تو می گریی
برای بارش چشمم جفای من کافیست
بس است جور کشیدن ز دست من آقا
همین گریه نمودی به جای من کافیست
چرا تمام وجودت فدای من شده است
همین که اشک بریزی به پای من کافیست
بهای من شده مهر و ولایتت آقا
برای خلقت قلبم بهای من کافیست
شاعر : جعفر ابوالفتحی
چــــــــکنم چــــاره ندارم که جـــــدا از یارم
پای تاسر غمم و نیست کــسی غمخوارم
راز دل با کــــــــــه بگویم به که بسپارم دل
نه کسی محرم اســـــــرار و نه کَس دلدارم
چشم من چشمه ی خون از غم هجران و فراق
همنــــشین غمـــــــم و همنــــــــــفس اغیارم
گرچه دورم من از او زنده به عشقش هستم
عشـــــق او جــــان من و دین من و دینـــارم
چـــــشم من مانده به در تا که بیــــاید روزی
تا به قـــــربانگه عشقــــش سر خود بسپارم
من گنه کارم و پا تا سر من جرم و خطاست
دل دلـــــــدار شـــــــد آزرده از این کــــردارم
یوسف فاطــــــمه (عج) تو جرم وخطایم ننگر
بنـــــــگر این که من از دشـــــــمن تو بیزارم
شاع
عــــــید نوروز آمد و وقـت ســــرور و شــادی است
بر ســـر هر کوی و برزن عشـق بازی عـادی است
آن یکی بوســـه زند بر گـــونه وان دیگــــــــر به لب
گشته اســــــــــتبداد فـــانی ، نــوبت آزادی اسـت
بسکه می ریزد شــــــکر از غنــچه ی لبــــهایشان
لحظه ای پنداشــــــــــتم لبهایـــشـان قـنادی است
در دل ایرانـــــــــیان در یایی از مـــــــهر و وفـــاست
این محــــــبّت در دل مـــا ذرّه ی بنــــــــیادی است
رخت نو پوشـــــــیده در هر رهـــگذر زیـــــــبا وَشی
دام و قلاب و ســــــــلاح و طعمه ی صــیادی است
روز مــــــیلاد محمّــــــــد (ص) هسـت در آغاز سال
بی گمان گمکرده ره را این محمّد(ص) هادی است
گ
شکست کاسه ی صبرم قرار جانم کو
نمانده جان به تنم روح من روانم کو
دلم هوای تماشای روی او دارد
به من بگوی که آن یار مهربانم کو
بهارمن بگذشت و رسید فصل خزانم
کسی که بار دگر سازد او جوانم کو
جهان پراست ز ظلم ز جور بی حد و حصر
یگانه منجی انسان و این جهانم کو
شنیده ام همه وصف جمالش از دگران
گلی که هست زینت هر باغ و بوستانم کو
به جستجوی رخش پایم از توان افتاد
توان دهنده ی این پای ناتوانم کو
همیشه نام قشنگش مراست ورد زبان
دعای روز و شب و ورد این زبانم کو
ترسم آخر که شب هجر به پایان نرسد
روز وصلت به من بی سر و سامان نرسد
هر چه از آتش دل، سوزم و فریاد کنم
کس به داد منِ غمدیدۀ نالان نرسد
دوش گفتم غم دل را به طبیبی، گفتا :
درد عشق است، یقین دان که به درمان نرسد
دل دیوانۀ ما، گشته چه خوش جای گزین
شانه ای کاش بر آن زلف پریشان نرسد
گو به یعقوب، تو را صبر فراوان باید
یوسف گمشده ات زود به کنعان نرسد
یوسف .ای گمشده در بی سر وسامانی ها
این غزل خوانی ها . معرکه گردانی ها
سر بازار شلوغ است.تو تنها ماندی
همه جمع اند .چه شهری .چه بیابانی ها
چیزی از سوره یوسف به عزیزی نرسید
بسکه در حق تو کردند مسلمانی ها
همه در دست ترنجی و از این میرنجی
که به نام تو گرفتند چه مهمانی ها
خواب دیدم که زلیخایم و عاشق شده ام
ای که تعبییر تو پایان پریشانی ها
عشق را عاقبت کار پشیمانی نیست
این چه عشقی است که آورده پشیمانی ها؟
این چه شمعی است کع عالم همه پروانه اوست
این چه پروانه که کرده است پر افشانی ها؟
یوسف گمشده!دنباله این قصه کجاست؟
بشنو از نی که غریبند نیستانی ها
بوی پیراهن خونیین کسی می آید
این خبر را برسانید به ک
امشب ســـــــراپا غصـــــــه و اندوه و آهم
آری تماشــــــایی اســــت اندوه از نـگاهم
دیگر ندارم شور و حـــــــالی در ســــر خود
گم کرده راهــــــی مانده در بــین دو راهم
یارب اســــــیر دام طوفـــــــان بــــــــــلایم
در دام طوفــــــــــــان بلا من بی پناهم
امشـــــب به زنـدان غم و غصّـــــه اسیرم
عشق است کارم ، عاشقی باشد گناهم
در ظــــــــلمت این شـــام تاریک و غم افزا
هم دلغــــمین هم سوگوار نــــــــور مــاهم
بنوشـــــته ام ای عشق بی پایان رضا جان
با رنگ ســــــــبز عشق بر رخت ســــیاهم
او در غریبی جون کفن پوشـــــــــیده بر تن
یارب ســــــــــــراپا غصّـــــه و اندوه و آهم
شاعر : علی ا
امشب ای اشک بصر مونس و غمخوارم باش
دستــــگیر مـــن و دلــــدار من و یــــارم باش
شب تاریک و خـــــرابه چقدر و حشـت زاست
اشک چشمــــم تو بیا شـــمع شب تارم باش
سیل خون گشـــــت روان از غـــم یاران ز بصر
اشــک من یاور این دیـــــده ی خونــــبارم باش
مدتی هســـــت که خواب اسـت برایــــم رؤیا
اشک من هـــمدم این دیده ی بـــــیدارم باش
من پرســـــــتارم اگر چه ، تو بـــــیا ای اشکم
هــــــمدم و مونس و غمخوار و پرستارم باش
باغ من سـوخت در آتش ، دمی ای اشک بصر
چون که گل نیـــست بیا گلشن و گلزارم باش
بی برادر شــــدم و نیــــــسـت مددکــــار مرا
پس تو ای اشـــــــک بصر یار و مدد کارم باش
شاعر : علی ا
باد خزان وزید به صحرای کربلا
طوفانی است وسعت دریای کربلا
شور قیامت ار چه بسی سخت و جانگزاست
هیچ است نزد محشر کبرای کربلا
سیلی زنند بر رخ طفل سه ساله ای
شاید که اوست حضرت زهرای کربلا
می سوخت در غروب غم انگیز، خیمه ها
ای دل بسوز در مصیبت عظمای کربلا
شط فرات و تشنه لبی در کنار آب
بنگر وفای بی حد سقّای کربلا
با چشم سر توان دیدن اسرار عشق نیست
با چشم دل نشین به تماشای کربلا
باید ز پیروان مکتب اسلام ناب بود
داری اگر به دل تو تمنّای کربلا
منتظر بر راه تو نشسته ام مولا
پر زند دل سوی تو ای یوسف زهرا
خیمه ی سبزت آقا کجا شده برپا
چه سخته ، نبینم ، جمال زیبای تو را
عزیزٌ علیَّ ان ار الخلقَ و لا ترا
******
انتظار روی تو آتش زند دل را
درغروب جمعه ها دل میشود غوغا
ای غریب عالمین کجایی ای آقا
دل من ، گرفته ، بهانه ی روی تو را
عزیزٌ علیَّ ان ار الخلقَ و لا ترا
******
مینویسم بر دلم با خط هم عهدی
تا بگیرم از لب لعل شما شهدی
کی به گوشم میرسد بانگ انا المهدی
ببین جان ، به لبها ، رسیده مولا به خدا
عزیزٌ علیَّ ان ار الخلقَ و لا ترا
شاعر : نوید اطاعتی
دانلود سبک
تویی تو جنت و رضوان من تویی تو یوسف کنعان من
تویی تو گمشده ی فاطمه تویی تو قبله ی جان همه
تویی تو دلبر ، تویی تو سرور ، تویی تو وارث حیدر
تویی تو مولا ، تویی تو آقا ، تویی تو یوسف زهرا
یابن الحسن روحی فداک
متی ترانا و نراک
******
کجایی ای شرف اولیا امید قلب دو عالم بیا
کجایی فاطمه را نور عین کجایی وارث خون حسین
کجایی آقا ، امید دلها ، امیر عالم بالا
کجایی ای شاهِ ، کشورِ دل ، عزیز حضرت زهرا
یابن الحسن روحی فداک
متی ترانا و نراک
شاعر : نوید اطاعتی
دانلود سبک
گرفته ام با ، این اشک روان ، احیای شب ِ، نیمه ی شعبان
آمدم در ِ، خانه خدا ، با دست خالی ، با ناله و آه
اَستَغفرالله اَستَغفرالله
******
بیچاره ام من ، آواره ام من ، غیر از این خانه ، جایی ندارم
از فرط عصیان ، زار و پریشان ، داده ام از کف ، صبر و قرارم
جرمم سنگین است ، سرم پاین است ، بگذر از من در ، نیمه ی این ماه
اَستَغفرالله اَستَغفرالله
******
نور قیامم ، روح قعودم ، حال رکوعم ، ذک سجودم
شرمنده ام ای ، حیّ متعال ، هنگام ِ گناه ، یادت نبودم
ببین در حَبسَم ، اسیر نَفسَم ، در راه تقوی ، افتادم در چاه
اَستَغفرالله اَستَغفرالله
******
با لطف خاصت ، ای حیّ اعلا ، خاک مرا کن ، خک شهدا
الهی العفو ،
یا صاحب الزمان ، ای ماه جمکران
رویی نشان بده ، آقای بی نشان
اینه دعای ما ، هر لحظه ای آقا
ذکر لبامونه ، یابن الحسن بیا
دیگه بسه جدایی یابن الحسن
اسیر غصه هایی یابن الحسن
تا کی باید بخونیم با اشک و آه
آقای ما کجایی یابن الحسن
یا صاحب الزمان ، الغوث و الامان
******
بارون می باره از ، چشمای تار من
بی تو سیاه شده ، این روزگار من
بی تو جوونامون ، از غصه پیر شدن
پیرای ندبه خون ، تو خاک اسیر شدن
تو رو میشه ببینم یابن الحسن
ز هجر تو غمینم یابن الحسن
جمعه به جمعه بین ندبه آقام
به راه تو می‌شینم یابن الحسن
یا صاحب الزمان ، الغوث و الامان
******
دستم به دامنت ، روحی لک الفدا
با موسم وصال ، دردم رو کن دوا
ای که تو هستی دلخوشیم ای که به هر سو می کِشیم
نرگس نرجس به کجایی به کجایی
شب همه شب بیدار توام تو گلی و من خار توام
تا به کی از من تو جدایی تو جدایی
ای روی تو ماهم من دیده به راهم
بر سر راه تو نشستم که بیایی
ای یوسف زهرا ای گمشده ی ما
جلوه نما تا که نمردم زجدایی
******
ای که بود رویت محترم خال لبت باشد حَجَرَم
تا به ابد من به تو نازم به تو نازم
اشک تو دُر ناب من است ابروی تو محراب من است
روی تو قبله بود و من به نمازم
من مستم ز جامت من هستم غلامت
روز ازل در دل من حک شده نامت
در شور و نوایم این باشد دعایم
ای همه هستی که تو باشی به سلامت
******
ای که مسیحایی نفسی من که ندارم جز تو کسی
من به تو مش
آه ، بشنو آوای من ، ای گل یاسمن ، حجت بن الحسن
خورشید پنهان از نظر ما بنگر به آه و چشم تر ما
العجل ای ، دلگرمیّ مستضعفین ، اُمید مؤمنات و ، یار مؤمنین
العجل حجت الله مولا بقیة الله
یا مهدی یا مهدی یا مهدی یا مهدی
العجل حجت الله مولا بقیة الله
******
آه ، امامُ المنتَظَر ، شام دل را سحر ، نور ثانی عشر
لاله به صحرا کرده صدایت پشت در زهرا کرده صدایت
منتقم غربت زهرا ، العجل ، آرامش تمام دلها ، العجل
العجل حجت الله مولا بقیة الله
یا مهدی یا مهدی یا مهدی یا مهدی
العجل حجت الله مولا بقیة الله
******
آه ، بر نبی نور عین ، سروَر عالمین ، روضه خوان حسین
ای غصه دار دلبر بی سر العجل حقّ پیکر بی سر
تشنه ی
ای دلبرم من دل به گیسوی تو بستم
ای عمر من عمری سر راهت نشستم
محراب من ابـروی تو یا بن الزهرا
ای قبــله من روی تو یا بن الزهرا
ای شـام قدرم موی تو یا بن الزهرا
از دیده خون افشانده‌ام یا بن الزهرا
چشم انتظارت مـانده‌ام یا بن الزهرا
هر جمعه ندبه خوانده‌ام یا بن الزهرا
******
كی میشود از خاك پای تو بوسه گیرم
كی میشود دورت بـگـــردم و بمیرم
من دیده بر راه توام یا بن الزهرا
من عبـد درگاه توام یا بن الزهرا
محو رخ مـــاه توام یا بن الزهرا
روی تو بـاشد قمرم یا بن الزهرا
خال تو بـاشد حجرم یا بن الزهرا
ناز تو با جان می‌خرم یا بن الزهرا
******
مادر به زیر تازیانه زد صـدایت
بین در و دیوار خانه زد صدایت
ز
تا به كی از من تو جدایی گل نرگس
من نمی‌دانم به كجــایی گل نرگس
ای تمــام بود و هستم دل به گیسوی تو بستم
عمر من عمری بود من بر ســر راهت نشستم
******
به خم موی تو اسیــرم گل نرگس
وای اگر من بی تو بمیرم گل نرگس
از دو دیده خون فشاندم دیده بـــر راه تو ماندم
از نفس افتــادم از بس جمعه‌ها من ندبه خواندم
******
روی تو باشد قمر من گل نرگس
خال تو باشد حجر من گل نرگس
می‌زنم ای بی قــرینه سنگ عشقت را به سینه
دیده بر راهت نشسته كوچـه تـنــــگ مدینه
******
زائر بین الحــرمـیـنی گل نرگس
به طواف قبر حسینی گل نرگس
در میان اشك و آهی هر طرف محو نگاهی
به گمانم یابن الزهرا در میان قتلگـــاهی
******
لاله و صحــرا
آقای من! تنها در این دوره زمانه
بار فراقت می کشم بر روی شانه
کاری ز دستم بر نمی آید ببخشید
جز این که صبح جمعه می گیرم بهانه
آقا! اجازه می دهی تا که بگویم
حرف دل خود را به شکل عامیانه؟
مانند اجدادت تو هم خیلی غریبی
دیگر ندارد شهر ما از تو نشانه
خیمه نشین! مانند آن خانه نشینی ...
... که بسته شد دست غیورش ظالمانه
هر کس به فکر زندگی و رشد خویش است
فکر حساب و دخل و خرج سالیانه
کاری به کار تو ندارد آن کسی که
از حرص و آز افتاده بین دامِ دانه
جای دعا و پند و اندرز و روایت
گردیده گوش ما همه پُر از ترانه
پیداست آقا جای عکس جمکرانت
تصویر نامحرم روی دیوار خانه
این جا فقط با هیزم دنیا و شهوت
از هر وجودی می
بـه کعبـه روی نهـادم کـه دور یـار بگردم
کجـای خانـه بـه دنبـال آن نگـار بگـردم
میان این همه حاجی کجاست حاجی زهرا
کـه هـر نـفس بـه فدایش هزار بار بگردم
مقام و زمزم و رکن و حطیم را همه گشتم
کنـار حجـر روم، یـا بـه مستجـار بگردم؟
میـان خلـق دویـدم که در کنار تو باشم
بگـو چقـدر بـه هر گوشه و کنار بگردم
دلم گرفته بگـو ای عزیـز فاطمـه تا کی
تو را نبینم و بر گرد ایـن جـدار بگردم؟
به شوق این که فقط زیر سایۀ تو بمیرم
چو آفتاب به هر کوه و کوهسار بگردم
اگر چـه گـرد رهم با نسیم در به درم کن
که در هوات به هر شهر و هر دیار بگردم
خدا گـواست که نـومید نیستم ز وصالت
اگر چـه دور تو تـا دور روزگار بگردم
بـه انتظ
نشان توست در آن ، هر گلی که بو کردیم
جمال توست عیان ، هر طرف که رو کردیم
نماز سوی تو یار ندیده می خوانیم
که در فراق تو با خون دل وضو کردیم
اگر لیاقت دیدار تو نداشته ایم
ولی وصال تو را در دل آرزو کردیم
به رعیتی در خانه ی تو می نازیم
که از گدایی تو کسب آبرو کردیم
به گوش تو که رسیده گمان کنم یک عمر
شکایتی که از این بغض در گلو کردیم
به عصر جمعه و دلگیری اش گرفتیم انس
به گریه های سحرهای بی تو خو کردیم
برای اینکه قدم رنجه ای کنی آقا
به اشک ، این دل آلوده شستشو کردیم
بیا نشان بده آن گمشده مزار کجاست
نیافتیم به هر جا که جستجو کردیم
شاعر : رضا رسول زاده
حرف هجران شده بسیار به هم ریخته ام
باز از دوری دلدار به هم ریخته ام
کاش ای کاش فقط نیمه نگاهی می کرد
به منِ عاشق بیمار ... به هم ریخته ام
به گمانم پسر فاطمه با من قهر است
نشدم لایق دیدار به هم ریخته ام
کار دستم دهد این بار گناهانی که
روی هم گشته تلمبار به هم ریخته ام
با همه بار گناهی که به گردن دارم
مثل حُر آمدم این بار ... «به هم ریخته ام»
دگر از دست خودم خسته شدم از بس که
شده ام مایه ی آزار به هم ریخته ام
من گنه می کنم و دائماً او می بخشد
من که از این همه تکرار به هم ریخته ام
«مرد صابونی» ام و میل به دنیا دارم
اصلاً انگار نه انگار به هم ریخته ام
فتنه معلوم کند که چه کسی پاکار است
نیستم عاشق
