شهادت امیرالمومنین علی (ع)

می وزد باد غریبی ز سرای حیدر
همه خُفتند و یکی قصد عزای حیدر
نَم نَمَک می رود و چشم به بالا دارد
" العجل مرگ علی " ذکر دعای حیدر
مثل زهرا دگر از زندگی اش سیر شده
یل خیبر شکن افتاده قوای حیدر
آن کسی که خودحیدربه صلاتش برخاست
بسته شمشیر به پشتش ز برای حیدر
فاطمه چشم به راهو "بزنش" تیغ و کنون
که خدا داده به او خواسته های حیدر
ضربه ای زد به علی قبل سلام آخر
چشمه فرق علی ریخت به پای حیدر
هرچه نامردی عدو داشت به حیدر کرد و
شاهد ظلم عدو فرق دوتای حیدر

شاعر : علیرضا عنصری

• چهارشنبه
• 2
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 05:52
• نوشته شده توسط
• یحیی

ساقي به پياله باده كم مي ريزي
اين ميكده را چرا به هم مي ريزي؟!
از گردش ساغرت شكايت دارم
آسوده بريز! بنده عادت دارم
با خستگي آمدم؛ فرح مي خواهم
سجاده و تسبيح و قدح مي خواهم
ما قوم عجم به باده عادت داريم
بر پير مغان «علي» ارادت داريم
بر طايفه مان نگاه حق معطوف است
ميخانه ي شهر طوس ما معروف است
من اهل ري ام؛ مست ولي اللهم
يك خمره ميِ سفارشي مي خواهم
در روز ازل كه دل به آدم دادند
فرياد زدم؛ پياله دستم دادند
فرياد زدم: علي - پناهم دادند
اين گونه به اين ميكده راهم دادند
با ديدن اين شوق عناياتي كرد
لبخند علي مرا خراباتي كرد
من مستِ مِي ابوترابم يك عمر
سر زنده به نشئه ي شرابم يك عمر
يك ثانيه بي شراب ن

• پنج شنبه
• 3
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 07:54
• نوشته شده توسط
• یحیی

کوفه شده در ماتمت شام غريبان يا علي
چون گيسوي زينب بوَد عالم پريشان يا علي
دردا که همچون فاطمه آرام و مخفي از همه
شب گشت درخاک زمين جسم تو پنهان ياعلي
تو روح قرآني علي، تو شاه مرداني ولي
مردي نديده مثل تو ظلم فراوان يا علي
طفل يتيم بي‌غذا قوتش شده اشک عزا
امشب صدايت مي‌زند با چشم گريان يا علي
ديدم به اشک غربتت بنوشته روي تربتت
عمر تو با خون جگر آمد به پايان يا علي
سر بر زمين بگذاشتي اي کاش زهرا داشتي
بودند بالاي سرت عمار و سلمان يا علي
فرقت دو تا شد غم مخور از هم جدا شد غم مخور
با اشک زهرا مي‌شود زخم تو درمان يا علي
رويت تو از خون لاله‌گون محراب شد درياي خون
فرق تو از هم باز شد مانند قرآن يا ع

• پنج شنبه
• 3
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 07:56
• نوشته شده توسط
• یحیی

نرسد اگر به على كسى، به كجا رود؟ به كجا رسد؟
به خدا قسم كه اگر كسى، به على رسد، به خدا رسد
سوى انبيا، سوى اوليا، ز طريق حب و ولا بيا
كه به جايى ار برسد كسى، ز طريق حب و ولا رسد
ز خودى برون ننهاده پا، نرسيده است به هيچ جا
چو كسى ز راه دگر سزد، سر او به عرش علا رسد
ز ره طلب به ولى برس، ز ره ولى به على برس
كه به خضر تا نرسد كسى، نتوان به آب بقا رسد
ز در على به در دگر، منه پا، كه مى ‏ندهد ثمر
نرسد كسى به على اگر، به هدر رود، به هبا رسد
در كس به غير على مزن، ره كس به جز ره او متن
كه ازين در و ره اگر كسى، برسد به نور هدى رسد
نبود چو غير على كسى، ز درش به عرش علا رسى
كه به اوج عزت اگر كسى، برسد به فر

• پنج شنبه
• 3
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 07:58
• نوشته شده توسط
• یحیی

دردل محراب خون جای من است
نغمه تکبیر آوای من است
روزه ام را در سحر قاتل گشود
زان بخون آغشته لبهای من است
بر خدای کعبه گشتم رستگار
با شهادت چون تمنای من است
خون دلهایی که خوردم سالها
از سرم جاری به سیمای من است
ای عدالت می شوی دیگر یتیم
کز جفا بگسسته اعضای من است
هر چه می خواهی ببین زینب مرا
کآخرین ساعات دنیای من است
گر چه ضرب تیغ زهر الود خصم
آتش افکن بر سراپای من است
سرد می اید که بر جانم هنوز
شعله ها از داغ زهرای من است
گر چه زخم سر شهیدم می کند
قاتل من داغ دلهای من است

• پنج شنبه
• 3
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 07:59
• نوشته شده توسط
• یحیی

ديوان قضا خطي ز ديوان علي است
سُکان قدر، در يَدِ فرمان علي است
طبع من و مدح مرتضي، شرمم باد
آنجا که خداي من ثنا خوان علي است
***
تا حُبّ علي بُود مرا در رگ و پوست
رنجم ندهد سرزنش دشمن و دوست
جز نام علي لب به سخن وا نکنم
«از کوزه همان برون تراود که در اوست»
***
چون گاه ولادت ولّي حق شد
در خانه حق، علي به حق ملحق شد
گر مظهر حق ذات علي نيست چرا
از نام خدا نام علي مشتق شد؟
***
در برج ولا مهر جهانتاب علي است
در شهر علوم سرمدي، باب علي است
از اول خلقت جهان تا محشر
مظلوم ترين شهيد محراب، علي است
***
آنجا که علي واسطه ي فيض خداست
برغير علي هر که کند تکيه خطاست
با مدعيّان کور باطن گوئـيـد
آنجا که خدا ه

• پنج شنبه
• 3
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 08:00
• نوشته شده توسط
• یحیی

سری که هر دل شب درد سر به بالین داشت
شکاف خورد و همه دردها فرو بگذاشت
میان سجده ی خونین میان سجّاده
شکاف سر به شکاف حرم تبسّم داشت
دل از اصابت خورشید بر دل محراب
دوباره خوردن مه را به کوچه ها پنداشت
اگر چه خانه نشین مدینه بود امّا
به کوفه پرچم پهلو شکسته را افراشت
قدِ خمیده ی هجده بهار کوثر بود
که مرتضی به خم ذوالفقار تکیه نداشت
چو جبرئیل پریشانه قَد قُتِل سر داد
علی سرودِ لقای خدای کعبه نگاشت
رسیدن پسر و روی لاله گون پدر
دوباره داغ دگر گوشه ی جگر انباشت
علی شهید عدالت شد و شهید نماز
نهال مهدویت را به گلشن دین کاشت

شاعر : محمود ژولیده

• پنج شنبه
• 3
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 08:10
• نوشته شده توسط
• یحیی

دوش بر فرق تو شمشیر فرود آمده بود
سنگ بر آینۀ اصل وجود آمده بود
شب تودیع تو از جوش ملک غوغا شد
وحی نازل شده و روح فرود آمده بود
به تمنّای حضور تو ز بام ملکوت
پیک قدسی به سلام و به درود آمده بود
آن شب از سرخی خون تو شفق رنگین شد
فجر حیرت زده با روی کبود آمده بود
جان ما بودی و بدرود جهان می گفتی
آن شب قدر که مسجد به سجود آمده بود
به امید کرمی پیک اجل این همه راه
به گدائی به در خانۀ جود آمده بود
ای گره خورده حیات دو جهان با نفَسَت
مرگ آن شب به سراغ تو چه زود آمده بود
غمت این بود که در خانۀ بی فاطمه باز
محشر تازه ای آن شب به وجود آمده بود
می شنید از گل لب های تو الله الله
شاهد غیب که از بزم شهود آ

• پنج شنبه
• 3
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 08:11
• نوشته شده توسط
• یحیی

ماه می تابد از خم کوچه، چهره ای دائم الوضو دارد
پینه بر دست هاش و نعلینش اثر وصله و رفو دارد
مرد تنهاست، مرد غمگین است کمرش از فراق خم شده است
ساغر شادی اش اگر خالی ست بادۀ غم سبو سبو دارد
ضربان صدای او جاری ست: با یتیمی به خنده مشغول است
سر تقیسم سهم بیت المال با صحابه بگو مگو دارد
باز امروز بغض نخلستان تا به سر حد انفجار رسید
باز امشب به استناد کمیل، ماه با چاه گفتگو دارد
کاهگل های کوچه مرطوبند اشک دیوار را در آورده است
نالۀ خانم جوانی که هر چه دارد علی از او دارد
از دو دستش طناب بگشایید، مبریدش به مسلخ بیعت
دیگر او را کشان کشان مبرید ایّها النّاس! آبرو دارد
گر چه در بند غربت از این شیر، گرگ

• پنج شنبه
• 3
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 08:13
• نوشته شده توسط
• یحیی

ادا کردنـد هنگـام عبــادت حـق مـولا را
ز خـونش آبـرو دادنـد بیـت حـق‌تعالی را
از آن فزت برب الکعبه گفت و چشم خود را بست
که بعد از فاطمه زندان خود می‌دید دنیا را
میـان دوستـان هـم انفـرادی بود زندانش
چو شمع انجمن کشتنـد آن تنهای تنها را
ز جبریل امین برخواست این فریاد بر گردون
الا یا اهـل عالـم تسلیت، کشتند مـولا را
علی بی‌هوش در محراب خون افتاده بود اما
به زخم خویش حس می‌کرد اشک چشم زهرا را
دوباره از درون زخم او فـواره مـی‌زد خون
ز رویش هرچه یاران پاک می‌کردند خون‌ها را
الهی تا قیـامت خـون بگرید چشم زیبایی
که از خون لاله‌گون کردند آن رخسار زیبا را
حسن جان! فرق مولا را بپوشان پاسداری کن
کـه چشـم

• پنج شنبه
• 3
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 08:15
• نوشته شده توسط
• یحیی

فضاى كوفه غمبار است امشب
غم از هرسو پديدار است امشب
سحاب غم گرفته روى مه را
زمين و آسمان تار است امشب
همه ذرّات عالم بى قرارند
هراسان چرخ دوّار است امشب
همه افلاك در سوز و گدازند
شب افشاى اسرار است امشب
سرشگ از ديده جبريل جارى
بسان درّ شهوار است امشب
ملايك در سما سر در گريبان
نبى را ديده خونبار است امشب
نداى قَدقُتل مى آيد از عرش
جهان مبهوت و افگار است امشب
چه در سر دارد آيا ابن ملجم
كه لرزان عرش دادار است امشب
به محراب عبادت شاه مردان
قتيل تيغ اشرار است امشب
ميان خاك و خون چون مرغ بسمل
على سلطان احرار است امشب
عدالت را به خاك و خون كشيدند
ز خون محراب گلزار است امشب
براى بهترين فرزند آدم
همه ع

• پنج شنبه
• 3
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 08:16
• نوشته شده توسط
• یحیی

گذر دارد زمان بر جاده شب ، سوگوار امشب
مه از غم کرده روی خویش پنهان در غبار امشب
چه افتاده است یارب در حریم گنبد گردون
که می ریزند انجم اشک حسرت در کنار امشب
مگر کشتند در محراب آن دلداده حق را
که دل در سینه می گرید ز ماتم زار زار امشب
نسیم مویه گر در گوش نخلستان چه می گوید
دو تا شد پشت چرخ از سوگ آن یکتا سوار امشب
ز تیغ شب پرستان در حریم مسجد کوفه
رخ فرزند قرآن شد زخون سر ، نگار امشب
علی مولد کعبه ، حجت حق ، یار محرومان
به خون غلتید و شد فارغ ز رنج روزگار امشب
سوی معبود شد زندانی زندان آب و گل ؛
شد از فزت و رب الکعبه این راز آشکار امشب
علی در چاه غم فریاد زد تنهایی خود را
شنو پژواک آن را از ور

• پنج شنبه
• 3
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 08:17
• نوشته شده توسط
• یحیی

گذر دارد زمان بر جاده شب ، سوگوار امشب
مه از غم کرده روی خویش پنهان در غبار امشب
چه افتاده است یارب در حریم گنبد گردون
که می ریزند انجم اشک حسرت در کنار امشب
مگر کشتند در محراب آن دلداده حق را
که دل در سینه می گرید ز ماتم زار زار امشب
نسیم مویه گر در گوش نخلستان چه می گوید
دو تا شد پشت چرخ از سوگ آن یکتا سوار امشب
ز تیغ شب پرستان در حریم مسجد کوفه
رخ فرزند قرآن شد زخون سر ، نگار امشب
علی مولد کعبه ، حجت حق ، یار محرومان
به خون غلتید و شد فارغ ز رنج روزگار امشب
سوی معبود شد زندانی زندان آب و گل ؛
شد از فزت و رب الکعبه این راز آشکار امشب
علی در چاه غم فریاد زد تنهایی خود را
شنو پژواک آن را از ور

• پنج شنبه
• 3
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 08:18
• نوشته شده توسط
• یحیی

از سر شانه ی در حال نماز سحرش
چقدر بال ملک ریخته تا دور و برش
او بزرگ است و در این خاک نمی گیرد جا
آسمان است و رسیده است زمان سفرش
همه ی شصت و سه سالش به غریبی طی شد
می رود تا که خدایش نکند بیشترش
یاد شرمندگی از فاطمه می اندازد
به خداوند قسم دیدن چشمان ترش
ایستاده است کسی پشت در خانه ی او
جبرئیل آمده انگار به مسجد به برش
سحر نوزدهم خانه ی دختر برود
آنکه دلسوز ترین است برای پدرش
دخترش نیز یقین داشت شب آخر اوست
کاسه ی آب نپاشید اگر پشت سرش
همه مبهوت و همه محو نمازش بودند
کاش این منبر و محراب نمی زد نظرش
این طرف دست توسل به عبایش که بمان
آن طرف حضرت صدیقه بود منتظرش
***

شاعر : استاد علی اکبر لطی

• شنبه
• 5
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 05:31
• نوشته شده توسط
• یحیی

امشب علی می بیند اشک دخترش را
در کوفه می گوید اذان آخرش را
مرغابیان خانه دامن را نگیرید
خالی کنید ای عرشیان دور و برش را
روی لبش انّا الیه راجعون است
بر آسمان ها دوخته چشم ترش را
با رفتن بابا خدا می داند و بس
در خانه بی تابی قلب دخترش را
ای ابن ملجم زودتر از جای برخیز
او قصد دارد که ببیند همسرش را
دلتنگ مانده تا ببیند بار دیگر
رنگ کبود صورت نیلوفرش را
حالا علی را سوی خانه می برندش
جبریل می گیرد کمی زیر پرش را

شاعر : مسعود اصلاني

• شنبه
• 5
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 05:33
• نوشته شده توسط
• یحیی

تو را در سورۀ توحید دیدم
فراز قلۀ تجرید دیدم
عرق بر چهره غلطان بیل در دست
میان تابش خورشید دیدم
تو سجده کردی و صدها ملک را
به حال سجده در تقلید دیدم
پس از تو سر نهادم در دل چاه
صدایت را که می نالید دیدم
تو را در خانۀ خاکسترینت
به شهر خویش در تبعید دیدم
فقط هنگام دفن جسم نیلی
تو را در بوتۀ تردید دیدم

شاعر : حجه الاسلام رضا جعفری

• شنبه
• 5
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 05:45
• نوشته شده توسط
• یحیی

فلک امشب نسیمی سرد دارد
زمین از غصه رنگ زرد دارد
بیا ای دل بنالیم و بگرییم
هوای کوفه بوی درد دارد
***
خدایا این جماعت خودپرستند
به روی دین و قرآن دیده بستند
پس از بشکستن پهلوی زهرا
سر مظلوم عالم را شکستند
***
ز خون محراب را گلپوش کردند
جهان را با غمی همدوش کردند
چه تاریک است دل ها ای دریغا
چراغ عشق را خاموش کردند

شاعر : استاد سید هاشم وفایی

• شنبه
• 5
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 05:47
• نوشته شده توسط
• یحیی

چه می شد آه اگر کوفه آفریده نمی شد
که هیچ نقشۀ شومی در آن کشیده نمی شد
چه می شد، آه خدایا، حصار حوصله ی شهر
به گرد این همه بی غیرتی تنیده نمی شد
نفاق خیمه نمی زد به دشت عادت مردم
و روح جاری نفرین در آن دمیده نمی شد
چه می شد، آه که طغیان کینه ورزی این شهر
برای فرق علی، تیغ زهر دیده نمی شد
درخت سبز عدالت، در آن سکوت مکدّر
برای صاعقه این گونه برگزیده نمی شد
و در مساحت آن اتفاق سرخ و مه آلود
صدای پای علی نیمه شب شنیده نمی شد
و آفریده شد این شهر، غرق یک غم مرموز
به جز فریب در این شهر اگرچه دیده نمی شد
ورق ورق همه تقویم شرم و بدنامی است
چه می شد آه اگر کوفه آفریده نمی شد!

شاعر : پروانه نجاتی

• شنبه
• 5
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 06:02
• نوشته شده توسط
• یحیی

کعبه دل پهناورت را می شناسد
این خانه عطر مادرت را می شناسد
شق القمر یعنی تو و ابروی خونین
محراب عمق باورت را می شناسد
هرچند نیلی مانده سیلی بر تن گل
کوچه غرور همسرت را می شناسد
سنگ وکفن، تابوت و تیر، آه از دلت آه
تاریخ زخم حنجرت را می شناسد
از سنگ های نینوا خون می تراود
شش گوشه های پیکرت را می شناسد
خورشید هر مغرب طلوعی سرخ دارد
یعنی حسین بی سرت را می شناسد
در خود فرات از تشنگی لبریز مانده است
تا حسرت ِ آب آورت را می شناسد
این ابرهای تا ابد آبستن از اشک
خون گریه های دخترت را می شناسد
پرواز کن کوفه پر از چنگال گرگ است
این آسمان بال و پرت را می شناسد
خاک از قدم های تو امشب می گریزد
مسجد نماز آخر

• شنبه
• 5
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 06:04
• نوشته شده توسط
• یحیی

کی می‌شود شبیهِ تو پیدا؟ علی علی
بعد از تو خاک بر سر دنیا، علی علی
عالی‌ مقامِ عالمِ بالا، علی علی
والا علوِّ عالیِ اعلی، علی علی
دستِ حق و زبانِ حق و چشمِ حق، به‌حق
آیینۀ خدای تعالی، علی علی
نامت دوای درد و کلامت شفای دل
استادِ ذو فنونِ مسیحا، علی علی
گاهی شریکِ دردِ تو عیسا، علی علی
گاهی عصای دستِ تو موسا، علی علی
با ذوالفقار ـ تیغِ ستم‌سوزِ «لا» ـ به کف
تنزیه‌کارِ ساحتِ «الّا»، علی علی
شاهینِ تیز بینِ ترازوی خیر و شر
فرمانروای محشرِ كبری، علی علی
پیرِ خرد بدایه به نامِ تو کرد و گفت:
حقِّ مبرهن است همانا علی، علی
آموزگارِ عشق گریبان درید و گفت:
دردا و حسرتا و دریغا علی، علی
شیخان و زاهدان و

• شنبه
• 5
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 06:06
• نوشته شده توسط
• یحیی

هیچ کس نشناخت دردا! درد پنهان علی
چون کبوتر ماند در چاه شب، افغان علی
ای غم! از درد علی، بویی نیاوردی به دست
عودسان هر چند عمری سوختی جان علی
ناله مجروح دارد ساز غم، امشب مگر
خورده زخم از ناترازان فرق میزان علی؟
داده بود انگشتری را بر گدای دیگری
داد جان را بر شهادت، لطف حیران علی
از شکاف زخم، جان را داد با شرمندگی
بر فقیری چون شهادت، لطف عریان علی
سر برآوردهست چون خورشید از جیب فلک
ناله افتاده در چاه زنخدان علی
کشتزار آخرت را آبیاریکرده است
در بیابان غریبی، چشم گریان علی
چون علی نشناخت خود را در جهان، یک حق شناس
ماند در ابه ام، سیمای درخشان علی
از علیکی زودتر ای صبح، سر برداشتی؟
یک شب از بالین

• شنبه
• 5
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 07:51
• نوشته شده توسط
• یحیی

ای مرغ سحر! صبح شد و یار نیامد
ای شب! چه شد؟ آن شمع شب تار نیامد
ای نخل! غریبی که به دامان سحرگاه
آبت دهد از دیدۀ خونبار نیامد
ای چاه! امامی که ز سوز جگر خویش
می‌گفت به تو راز دل زار نیامد
خورشید ولایت که در اطراف فقیران
پوشید دل شب گل رخسار نیامد
فریاد برآرید ز دل، منبر و محراب!
کای مسجدیان حیدر کرار نیامد
هر شب ز غم فاطمه می‌سوخت و می‌گفت
آمد سحر و قاتل خونخوار نیامد
با اشک نوشته است به رخسار یتیمی
مادر! پدرم از پی دیدار نیامد
مظلوم‌ترین رهبر تاریخ علی بود
بی یارتر از او به جهان یار نیامد
دیدند همه فاطمه‌اش نقش زمین شد
بر یاری او یک تن از انصار نیامد
«میثم»به خدا جامعه خواب است،وگرنه
ماننـد

• شنبه
• 5
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 07:52
• نوشته شده توسط
• یحیی

مسجد کوفه ببین عزم سفر کرد على
با دلى خون ز تو هم قطع نظر کرد على
مسجد کوفه مگر مسجدالاقصایى تو
که ز محراب تو تا عرش سفر کرد على
رفت آن شب که به مهمانى امّ کلثوم
دخترش را ز غمى سخت خبر کرد على
خبر از کشتن خود داد به تکبیر و فسوس
هر زمان جانب افلاک نظر کرد على
کس چو او روزه یک ساعته هرگز نگرفت
چون که افطار به هنگام سفر کرد على
گرچه جانش سفر تیر بلا بود، آخر
پیش شمشیر ستم فرق سپر کرد على
ریخت بر دامن محراب ز فرق سر او
آنچه اندوخته از خون جگر کرد على
گرچه در هر نفسى بود على را معراج
غوطه در خون زد و معراج دگر کرد على

• شنبه
• 5
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 07:53
• نوشته شده توسط
• یحیی

علی حقیقت اسلام و دین وایمان است
هرآنکه داشت تولای او مسلمان است
عبادت ثقلین بی ولایتش هیچ است
نماز دشمن او با زناش یکسان است
محب او به آتش تنش نمی سوزد
گرفتم اینکه محبش نا مسلمان است
تمام رزق خلائق از صغیر و کبیر
زه سفره کرم او خرده ای نان است
عیان بود چو کف دست پیش چشم علی
هرآنچه در نظر خلق سر پنهان است
بگو به موسی عمران بگو به طور نجف
که در جمال علی نور حق نمایان است
به جنگ خیبر و احزاب و بدر عالم دید
علیست حیدر کرار و مرد میدان است
ندای من عرفش را به عرشه منبر
جوابگوی نبی و خدای منان است
خداست خالق عالم علیست دست خدا
نبی مدینه علم و علی در آن است
پیمبری که دو عالم به جان او بسته است
هماره

• شنبه
• 5
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 07:55
• نوشته شده توسط
• یحیی

خوش آنكه در غم تو، قلب مبتلا دارد
به دست سبحه ی ذكر و لب دعا دارد
فقیر گوشه نشین محبتت هستم
بساز با دل آنكه، فقط تو را دارد
سحر بدون حضورت، غروب دل تنگی ست
دلم بدون تو كِی، رغبت غذا دارد؟
كنار سفره افطار ما نمی آیی؟
كه احتیاط، یقین لقمه های ما دارد...
زمانه پر شده از مکر و حیله و نیرنگ
مگر ز ساعت تو مدعی حیا دارد
چرا ظهور تو را در گناه می جویم؟
تفكری كه فقط، حاصل فنا دارد
پناه بر تو از این فرقه های شیطانی
كه عزم دشمنی و كینه با شما دارد
اگر چه جاهلم و پرگناه می فهمم
كه پیروی ز شما، قیمت خدا دارد
بگو رَوَد به كناری، بمیرد از ذلّت
كسی كه دل ز مرام شما جدا دارد
بیا و در شب احیا مرا هم احیا كن
كه

• شنبه
• 5
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 07:58
• نوشته شده توسط
• یحیی

غربت كوچه ها چه سنگين است
گريه ي بي صدا چه سنگين است
مادري بي دليل ناله نزد
ضربه ي بي هوا چه سنگين است
زن همسايه سر تكان ميداد
دست آن بي حيا چه سنگين است
سايه ات بر سر اهالي شهر
مادر اين روزها چه سنگين است
بغض خود بشكن و خلاصم كن
بغض بي انتها چه سنگين است
رفتي و آستين به دندانند
گريه ي مرتضي چه سنگين است

شاعر : مسعود اصلاني

• شنبه
• 5
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 07:59
• نوشته شده توسط
• یحیی

مَردمِ كوچه‌های خواب‌آلود، چشم بیدار را نفهمیدند
مرد شب‌گریه‌های نخلستان، مرد پیكار را نفهمیدند
وصله‌های لباس و پاپوش‌اش، و یتیمان مست آغوش‌اش
راز آن كیسه‌های بر دوش‌اش، در شب تار را نفهمیدند
مردمِ دل‌بریده از بعثت، كه فقط فكر آب و نان بودند
مثل اشراف عهد دقیانوس، قصه غار را نفهمیدند
با تبر باغ را درو كردند، حالی از باغبان نپرسیدند
خم به ابروی‌شان نیاوردند، در و دیوار را نفهمیدند
نیمه‌شب بود و سایه‌ها آرام، كوچه را خیس اشك می‌كردند
گفت مولا كه زود برگردیم، تا غم یار را نفهمیدند
لات‌هایی كه عبدود بودند، ابتدا با هبل بلی گفتند
بعد از آن هم كه یاعلی گفتند، «أین عمّار» را نفهمیدند
آخر قصه‌اش بهاری

• شنبه
• 5
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 08:01
• نوشته شده توسط
• یحیی

آن شب که زینب کوفه را صحرای تَف دید
یعنی تمام کربلا را در نجف دید
بیست و یکم شب بود یا ظهر دهم بود
این سو و آن سو مادرش را هر طرف دید
از ابن ملجم تا قطام و اشعث و عَمر
آنقدر شمر و زجر و خولی صف به صف دید
بابای خود را رو خضاب از خون سرد ید
عباس را در تیرس تیرو هدف دید
می رفت علی ممصوص فی ذات خداوند
گاهی که اکبر را به میدان در شعف دید
دشمن عروسی داشت پای رأس قاسم
هر گوشه ای بزم شراب و رقص دف دید
صفین قرآنها بروی نیزه می رفت
در شام ، پای نیزه و سر صوت وکف دید
او دین ابراهیم جد جد خود را
بازیچه ی فرزند های ناخلف دید
امروز بر دوش پدر ، فردای خود را
ناقه سوار یکه ي برج شرف دید
در پیش الرحمن ، کنار ل

• شنبه
• 5
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 08:05
• نوشته شده توسط
• یحیی

من منتظر نشسته ام اما نیامدی
تنهاترین مسافر دنیا! نیامدی
انبان به دوش هر شبه ی کوچه های شهر
دیگر چرا به دیدن ماها نیامدی
اصلا قرار بود که بابای من شوی
این چندمین شب است که بابا نیامدی
من روی دوش تو چقدر تاب خورده ام
رفتم زشانه های تو بالا …! نیامدی
بی دست های گرم تو بدخواب می شوم
کابوس دیده ام همه شبها نیامدی
دیدم شکسته است ستون های آسمان
مسجد ، نماز صبح ، خدایا! … نیامدی
رفتی به سجده ، بارقه ی تیغ و … بعد ازآن
محراب غرق خون شد و بالا نیامدی
کابوس بود … من بخدا باورم نشد!
حتما دلیل داشت که اینجا نیامدی
شب تا به صبح، خیره به در … منتظر شدم
چشمم به در سفید شد اما نیامدی
خاکم به سر، خدا نکند، خوا

• شنبه
• 5
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 08:08
• نوشته شده توسط
• یحیی

در خموشی نیمه شب فریاد داشت
زخم هایی در گلوی باد داشت
چاه ها آبستن او بوده اند
از نگاه اش آب می نوشیده اند
نیمه شب ها ناله هایش می شکفت
ناله هایش را فقط خود می شنفت
می دمید از چشم او آئینه گی
می چکید از دست هایش زندگی
سینۀ شب بود از آه اش کباب
غربت اش مهتاب را می کرد آب
هیچ کس نشناخت شب ها کیست او
در غریبی همچنان می زیست او
سال ها جز نانِ جو چیزی نخورد
کاسه شیری به لبریزی نخورد
پادشاهی بود اما در حجاب
بوسه می زد شب به پایش ماهتاب
زندگی در چشم او رنگی نداشت
ناله اش جز آه آهنگی نداشت
آنقدر با بی کسان خو می گرفت
عاقبت از آه شان بو می گرفت
دست هایش از نوازش می شکفت
حرفی از جنس یتیمان می شنفت
کودکی

• شنبه
• 5
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 08:11
• نوشته شده توسط
• یحیی