خدا داند دلم چون گریه می کرد
به حالم دشت و هامون گریه می کرد
ندیدم زخم پهلو را در آن شب
ولی دیدم کفن خون گریه می کرد
شاعر: غلامرضا سازگار
منبع : کمیت
هر دم به ضريح بي نشانت اي ماه
بسته ست دخيل، قلب من با هر آه
عمري ست تپش هاي دلم مي گويد:
«يا فاطمه اشفعي لنا عندالله»
شاعر: یوسف رحیمی
زخمي است دوباره خاطر هر كوچه
دلگير ترين خاطره ها در كوچه
مانند تو شعرم از نفس افتاده
چادر خاكي، دوشنبه، مادر، كوچه
شاعر: یوسف رحیمی
افتادی و آفتاب ها سرخ شدند
جاری شدی و کتاب ها سرخ شدند
از داغ گل محمدی، مادر آب
آن شب همه گلاب ها سرخ شدند
شاعر: بیژن ارژن
دادند به حكمت و به لطفي به شما
از اين همه سوره، سوره ي كوثر را
كوتاه ترين سوره ي قرآن، يعني
كوتاه ترين راه رسيدن به خدا
شاعر: بیژن ارژن
بیعتش را با دل دلدار محکم می کند
قلب خود را از نگاه یار محکم می کند
تا بیاید پشت در با رخصت مولای خود
چادرش را بر سرش انگار محکم می کند
آنکه از شمشیر حیدر بغض ها دارد به دل
نعره هایش را به زور نار محکم می کند
او که می بیند که زهرا آمده در پشت در
ضربه هایش را به در هر بار محکم می کند
دست بیعت می دهد دیوار با در اینچنین ...
کار در را سینهء دیوار محکم می کند
دخترش از زخم روی سینه اش فهمید که
اتصال چوب را مسمار محکم می کند ...
شاعر : وحید محمدی
آتش بهانه بود...
آتش بهانه بود که بی مادرم کنند
هیزم وسیله بود که خاکسترم کنند
از لابه لای پنجره دیدم به چشم خویش
با آتش آمدند که نیلوفرم کنند
در خاطرات زخمی بابا نوشته بود:
یک شهر آمدند که بی یاورم کنند
دستش بلند شد، همه عرش روضه خواند
با دست خویش آمده تا پرپرم کنند
انگار این قبیله ی بد ذات پر فریب
اصلا بنا نبود مرا باورم کنند
مادر فتاده روی زمین بین کوچه ها
با تازیانه آمده بی مادرم کنند
...
غمگین نباش از حرمت روز واقعه
آنجا به روی خاک بنای حرم کنند
...
اللهم العن الجبت و الطاغوت
شعر از: محمد جواد خراشادیزاده
http://www.harf-e-del.blogfa.com
غروب جمعه که میشه دلم بهونه میگیره
میشینه کنج ایوون و از تو نشونه میگیره
آقا کجایی پس کی میایی کنار کعبه یا کربلایی
آقا کجایی(4)
آقا به جون عاشقات سری بزن به نوکرت
دیگه دارم خسته میشم بیا به جون مادرت
آرزوم اینه تو رو ببینم یه روز بیام و پیشت بشینم
آقا کجایی(4)
دلم برات پر میزنه دیگه نمونده طاقتم
منم میخام ببینمت فقط همینه حاجتم
رویم سیاه و اینجا نشستم مثل همیشه توبه شکستم
آقا کجایی(4)
شبای جمعه که میشه پیش تو سر به زیر میام
فقط من از تو آقاجون عفو گناهامو میخوام
از بس دل من تیره و تاره کسی از این دل خبر نداره
الهی العفو(4)
تو هر چی از من که دیدی یه پرده ای روش کشیدی
الهی العفو(4)
تو هر چی از
ديد ساقي كوثرش را درخروش
رافت رحماني اش آمد به جوش
آسمان ديده را بر ابر كرد
گفت سلمان باز بايد ؟
***********
روز اول 5شنبه 2 ارديبهشت 89
---------------------------------
ديد ساقي كوثرش را درخروش
رافت رحماني اش آمد به جوش
آسمان ديده را بر ابر كرد
گفت سلمان باز بايد ؟
تانگشته آسمانها زيرو رو
با زبان مرتضي اورا بگو
اي عروس آسماني خدا
ترجمان مهرباني خدا
اي نگين رحمت للعالمين
اي اميد رحمت للعالمين
خاتم بيغمبران را خود نگين
اي گذشت تو كران تا بيكران
اي بلنداي دلت هفت آسمان
ماه بيشاني جبين برچين مكن
فاطمه جان علي نفرين مكن
-------------------------------------
شاخه های ثمرت خورده به دیوار گلم
ناله های جگرت خورده به دیوار گلم
هر زمان از در این خانه گذشتم گفتم:
که همینجا پسرت خورده به دیوار گلم
گریه بر محسن شش ماهه ی مظلوم کنی
هر زمان که نظرت خورده به دیوار گلم
بوسه می زد به رخ و سینه و دستت هر روز
بوسه گاه پدرت خورده به دیوار گلم
خم شدی، تا شده ای، مثل رکوعی زهرا
استخوان کمرت خورده به دیوار گلم
اثر کوچه از این حال خرابت پیداست
به گمانم که پرت خورده به دیوار گلم
تازه فهمیدم از این روی گرفتن انگار
گوشه ی پلک ترت خورده به دیوار گلم
همه ی صورت و موی سر تو سوخته است
معجر شعله ورت خورده به دیوار گلم
این کبودی رخت جای فقط سیلی نیست
آه، قرص قمرت خورده به دیو
ببخش فاطمه جان
گره گشای جهان کرده اند دستم را
خورانده اند به عالم می الستم را
علی ام آنکه به تاوان مهربان بودن
نشانده اند به آتش،تمام هستم را
اگر نبود کلام رسول،میدیدند
بروی گردنشان جای ضرب شصتم را
گرفت راه تورا تا جریحه دار کند
غرور و غیرت قلب خداپرستم را
مرا فراق تو ازپا درآوَرَد ورنه
ندیده است کسی تاکنون شکستم را
تورا زدند شکستم،ببخش فاطمه جان
وصیت پدرت بسته بود دستم را
رحم کن نرو
رو به خزان بهار علی ،رحم کن نرو
زهرا به حال زار علی ،رحم کن نرو
آتش زدی مرا تو به عجّل وفاتی ات
آسیمه سر ،قرار علی ،رحم کن نرو
دیگر توان دفن شبانه ندارم ای
خورشید روزگار علی ،رحم کن نرو
هی کم کم آب میشوی و دم نمیزنی
ای شمع داغدار علی ،رحم کن نرو
یک شهر پشت کرده به این شهریار ،آه
از این دیار ،یار علی ،رحم کن نرو
ای از جهاد کوچه و در آمده ،بمان
تعبیرِ ذوالفقار علی ،رحم کن نرو
این قبرها ،فاطمه جان،نه مزار تو
نه ،میشود مزار علی ،رحم کن نرو
مادر بیمار
با خود تصور کن که حیدر خانه باشد
زهرای هجده ساله هم در خانه باشد
غم را بیاور در دو سوی روضه ، بگذار
این سر اگر کوچه است آن سر خانه باشد
با بال زخمی پر زدن سخت است وقتی
آتش در اطراف کبوتر خانه باشد
باور ندارم در بسوزد بین آتش
تا بضعه ی جان پیمبر خانه باشد
فهمیدن این روضه مشکل نیست وقتی
یک مادر بیمار در هر خانه باشد
باران نمی بارد ، چگونه فکر کردی
جز دود ، ابرِ دیگری بر خانه باشد
دق می کند حیدر پس از زهرا در این بیت
حق می دهم مِن بعد کمتر خانه باشد
بس کن
شبیه شمع ، تمام تو آب شد بس کن
که مثل حال تو حالم خراب شد بس کن
برای غربت من باز چشم تو خون شد
دوباره بالش تو خیس آب شد بس کن
چقدر ناله‌ی `لالا بخواب محسن جان” ؟!
گُلت به پشت همین در گلاب شد بس کن
تو بین بستری و من به روی خاک سیاه
ترابِ غم به سرِ بوتراب شد بس کن
بیا و جان حسینت کمی بخند امشب
که رشته کوه امیدم مذاب شد بس کن
به غیر تو همه‌ی شهر ، با علی قهر است
سلام‌های علی بی جواب شد بس کن
بخار شد همه‌ی پیکر تو مادر آب !!!
تنت به پیش نگاهم سراب شد بس کن
قنوت زخمیِ `عجل وفات” می‌گیری ؟!
دعای مرگ نکن مستجاب شد بس کن
رفیقِ راه علی از سفر نگو دیگر !!!
دلم به رفتنِ با تو مُجاب
میشود با فاطمیه تا خدا پرواز کرد
راه را تا قاب قوسین این چنین اغاز کرد
فاطمی گشتن یکی از حسن هایش این بود
می شود از بهر رفتن در جنان هم ناز کرد
قفل این دنیا به نام فضه هم وا می شود
باب خلقت را خدا با نام زهرا باز کرد
می توانم از محبینش شوم این سخت نیست
با زبان اشک باید عشق را ابراز کرد
از حسن باید بپرسم بعد از ان یوم الفدک
مادرش رو از چه پوشاند و دلیلش راز کرد
شاعر : ؟؟؟
جانانی و دل بر تو سپردیم و نمردیم
در هرم نگاه تو فسردیم و نمردیم
نقش است به پیشانی چین خورده ز غیرت
ما جان به در از داغ تو بردیم و نمردیم
اقبال نگون بخت ببین کین همه سر را
تا مرز قدم های تو بردیم و نمردیم
ابرو گره در هم زده چشمان شفق رفت
دندان به لب خویش فشردیم و نمردیم
ظرف دل بی حوصله جوش امد و سر رفت
خون دل جاری شده خوردیم و نمردیم
ما زنده عشقیم که با عشق بمیریم
صد مرتبه از داغ تو مردیم و نمردیم
زهراست یادگاری نور خدای من
خورشید صبح و ظهر و غروب سرای من
پرواز می کنیم از این خانه تا خدا
من با دعای فاطمه او با دعای من
ما نور واحدیم، نه فرقی نمی کند
من جای او بتابم و یا او به جای من
مست تجلیات خداوندی همیم
من با خدای اویم و او با خدای من
یک طور حرف میزند انگار بوده است
از ابتدای خلقت و از انتهای من
من افتخار می کنم این که در عالمین
زهراست مادر همه بچه های من
دنیار! تمام انچه که داری برای تو
یک تار موی خاکی زهرا برای من
هر شب دلم به گفتن یک فاطمه خوش است
از من نگیر دلخوشیم را خدای من
ما یک سپر برای جهازش فروختیم
چیزی نبود تا که بریزد به پای من
کاری که کرد فاطمه کار امام بود
زهراست پس علی
آیا اجازه می دهی گویم تو را مادر
من بی بها هستم تو هستی پر بها مادر
از مادری تو علی باور شده ام آری
پرورده ای ما را غلام مرتضی مادر
جان شلمچه سیرتان ان سرخ پهلویان
قبل از اجل بالین این خسته بیا مادر
روز قیامت که کسی پشت و پناهم نیست
راهی به جنت وا کنم با ذکر یا مادر
ما را اگر قابل بدانی یک سوالی هست
یک سنگ قبر حتی نداری تو چرا مادر؟
دیر آمدیم و روضه خوان هایت به ما گفتند
خوردی کتک از دست اولاد زنا مادر
پای زمین افتادن تو در بر حیدر
کوچک بود حتی غم کرببلا مادر
خواهم ز حق تا در رکاب حضرت مهدی
گیرم تقاس زخم بازوی تو را مادر
الهى! كوثرم كو؟ دلبرم كو؟
گلم كو؟ هستى ام كو؟ گوهرم كو؟
على تنها و دلخون مانده افسوس
يگانه مونس و تاج سرم كو؟
(2)
الهى! كلبه ام را غم گرفته
دل محزون من ماتم گرفته
شرار شعله هاى در نديدم
گلم را خصم از دستم گرفته
(3)
الهى! سينه من كوى درد است
گلستان سرورم سرد سرد است
عزيزم فاطمه از رنج مسمار
رخ مهتابى اش غمگين و زرد است
(4)
الهى! دست من را بسته بودند
حريم خانه ام بشكسته بودند
به ضرب تازيانه آن جماعت
تن مرضيه را آزرده بودند
(5)
الهى! غمگسارم، سوگوارم
شبست و طاقت رفتن ندارم
فلك با من سرسازش ندارد
بدون فاطمه نالان و زارم
رحيم كارگر - پارسا
آنشب كه شب ، از صبح محشر تيره تر بود
آنشب كه از ان ، مرغ شب هم بى خبر بود
آنشب كه رخت غم به مه ، پوشيده بودند
آنشب كه انجم هم سيه پوشيده بودند
آنشب كه خون از دامن مهتاب مى ريخت
اسما براى غسل زهرا عليه السلام اب مى ريخت
آنشب خد داند خداداند كه چون بود
قلب على زندانى فرياد و خون بود
طفلى گرفته استين دانم به دندان
تا ناله خود را كند در سينه پنهان
آنشب امير المومنين با اشك ديده
مى شست تنها پيكر يار شهيده
مى شست در تاريكى شب مخفيانه
گه جاى سيلى گاه جاى تازيانه
صد بار از رفت و دست از خويشتن شست
تا جان خود را در درون پيرهن شست
مى شست جسم يار خود ارام و خاموش
مى كرد بر دستش نگه طفلى سيه پوش
خود در كف
بیمارت ای علی جان، جز نیمه جان ندارد
میلی به زنده ماندن، در این جهان ندارد
غم چون نسیم پائیز، برگ و بر مرا ریخت
این لاله بهاران، غیر از خزان ندارد
بگذار تا بمیرد زین باغ پربگیرد
مرغی که حق ماندن در آشیان ندارد
خواهم که اشک غربت، از چهره ات بگیرم
شرمنده ام که دیگر، دستم توان ندارد
بگذار کس نداند در پشت در چه بگذشت
من لب نمی گشایم محسن زبان ندارد
هر کس سراغم آمد با او بگو که زهرا
قدرش عیان نگردید، قبرش نشان ندارد
شهری که در امانند حتی یهود در آن
در بین خانه خود زهرا امان ندارد
ای ناله ها برآئید، ای لاله ها بریزید
گلزار وحی دیگر، سرو روان ندارد
شعر شهادت حضرت زهرا (س)
شبس كه دل بى ماه رويت در دلِ شب ها گريست
آسمان ديده ام زين غصّه يك دريا گريست
باغبان عشق، در سوگت نه تنها ناله كرد
اى گل پرپر به حالت بلبل شيدا گريست
بارالها! بين ديوار و درى، آن شب چه شد؟
كآسمان بر حال زار زُهره زهرا گريست
گشت خون آلوده چشم اختران آسمان
بس كه زهرا تا سحر بر غربت مولا گريست
شد كوير تشنه سيراب اى فلك از بس على
داغ بر دل، لاله آسا، در دل صحرا گريست
تا نبينند اشك او را، تا سحر هر شب على
يا حديث دل به چَهْ گفت از غريبى، يا گريست
شير ميدان شجاعت بود و يك دنياى صبر
من ندانم اى فلك با او چه كردى تا گريست
سوخت همچون شمع و از او غير خاكستر نماند
بس كه از داغ ت
ای بقیع !
برگشا مُهر خاموشى از زبانت اى بقيع!
جاى زهرا را بگو با زائرانت اى بقيع!
ديده گريان ما را بنگر و با ما بگو
در كجا خوابيده آن آرام جانت اى بقيع!
لطف كن، گم كرده ما را نشان ما بده
بشكن اين مُهر خموشى از زبانت اى بقيع!
گر دهى بر من نشان از قبر زهرا، تا ابد
برندارم سر ز خاك آستانت اى بقيع!
گفت مولا رازِ اين مطلب مگو با هيچ كس
خوب بيرون آمدى از امتحانت اى بقيع!
گر ندارى اذن از مولا كه سازى برملا
لااقل با ما بگو از داستانت اى بقيع!
فاطمه با پهلوى بشكسته شد مهمان تو
دِه خبر ما را ز حال ميهمانت اى بقيع!
آرزو دارد به دل خسرو كه تا صاحب زمان
برملا سازد مگر راز نهانت اى بقيع!
(م
شعر شهادت حضرت فاطمه زهرا س
اشک
بر ديده ام، كه موج زند قطره هاى اشك
اى كاش بوده جلوه رويت به جاى اشك!
بعد از غروب ماه رخت، خانه ام پدر!
ماتم سراى دل شد و خلوت سراى اشك
دود دلم ز سينه برآيد به جاى آه
خون دلم ز ديده بريزد به جاى اشك
وقتى كه همرهان ز برم پا كشيده اند
اشكم انيس گشته، بنازم وفاى اشك
روز و شبم كه مى گذرد با هزار درد
پيوند مى زنند به هم دانه هاى اشك!
تا نخل سايبان مرا قطع كرده اند
هر روز مى روم به «اُحُد» پابه پاى اشك!
(سيّد رضا مؤيّد)
شعر شهادت حضرت زهرا (س)
انسیه حورا
بر افلاک حقایق زهرة حلم و حیا زهرا
به بحر عصمت حق گوهر صدق وصفا زهرا
یگانه بانوی دین فخر نسوان بنی آدم
فروزان شمع بزم محفل آل عبا زهرا
بتول طاهره خیر النساء انسیه حورا
مهین ام الائمه بنت النبیا زهرا
غمام فضل وکوه حلم و بحر علم و دانائی
سپهر عقل را بدرالدجی شمس الضحی زهرا
زکیه بضعه ختم رسل صدیقه مطلق
خبیر سر ما اوحی بامر مصطفی زهرا
غرض در خلقت زن بود حق را در وجود او
وگرنه بود رد رتبت نبوت را سزا زهرا
کمال و وهم حیرانست از وصف جلال او
چو مستغناست از هر وصف و هر مدح و ثنا زهرا
زپیش آورد غمهای جهان در گردش اختر
برای حق به هر امر قضا بودی رضا زهرا
نیاسوده هنوز
نشینم تا سحرگه بر سر قبرت من دلخون
بر احوالم ببار ای ابر اشگ از آسمان امشب
که من با دست خودسازم گلم در گل نهان امشب
مکن ایدیده منع¬ام گر بجای اشگ خونبارم
که میگریم من از هجران زهرای جوان امشب
حسن نالان حسین گریان پریشان زینبم از غم
چسان آرام بنمایم من این بی مادران امشب
نشینم تا سحرگه بر سر قبرت من دلخون
چو بلبل از فراقت سر کنم آه و فغان امشب
گرفتم آنکه برخیزم بسوی خانه برگردم
چگویم گر زمن خواهند مادر کودکان امشب
زمین با پیکر رنجیده زهرا مدارا کن
که این پهلو شکسته برتو باشد میهمان امشب
باز باران ! باز باران بي صدا
مي چکد در حجم سرد کوچه ها
باز باران ! باز باران بي صدا
مي چکد در حجم سرد کوچه ها
کوچه هاي بي تفاوت از عبور
کوچه هاي خالي از سنگ صبور
کوچه هاي سرد و ساکت خالي اند
مسکن نامردم پوشالي اند
کوچه ها احساس را گم کرده اند
چينه هايش ياس را گم کرده اند
کوچه ي بي ياس يعني انجماد
بر خزان کيشان، هماره انقياد
کوچه ها فرياد را نشنيده اند
قصه ي بيداد را نشنيده اند
ساکنان با ديو و دد خو کرده اند
فتنه هاي خفته را رو کرده اند
کوچه ها ! ققنوس آتش زادتان
شد خلاص از شعله ي بيدادتان
اين شما و شهر و اين شهر شما
شهر خالي از خدا بهر شما
اي شمايان ، اي شمايان دروغ!
اين شما و ناخدايان دروغ
مظلوم زهرا
بـا قـبــر زهـــرا بــا ديـده ي تر
گـفــتـا بـا فـغـان غـمـديـده حيدر
مظلومه زهرا
زهـرا ز دنـيــا نــاكــام رفـتـــي
راز دلــت را بـــا مــن نـگـفـتي
در خـاك تـيـره دردا كـه خـفتي
افـكـنـده داغــت بــر جـانــم آذر
مظلومه زهرا
يـكـجـا ز مرگت كلثوم محزون
از ديــدگـانــش جاري بود خون
زيـنـب چـسـازد با داغت اكنون
اي نـامـــرادم زهـــراي اطـهــر
مظلومه زهرا
يـكـجــا حـسـيـنت با حال خسته
بـا ديـده تـر يـكــســو نـشـسـته
تــار امـيـدش از هـم گـســسـته
حــال حـسـيـنـت بـرخيز و بنگر
مظلومه زهرا
زهرا ز داغت در سوز و سازم
بودي تو محرم بر جمـله رازم
از حـضـرت حـق بـاشـد نـيــازم
بـعـد از تـو
بر قبر او، ز اشك على، آب داده شد
با آنهمه جلالت و عزّت كه زاده شد
يا رب، مراسم شب دفنش، چه ساده شد
طاها مگر كه بار دگر دفن شد به خاك
بر خاك، چون كه صورت زهرا نهاده شد
آن شهسوار وادى صبر و توان، على
بى تاب شد، ز مركب طاقت پياده شد
سرّ خدا به دست يَدُ اللّه شد نهان
بر قبر او ز غيب، حجاب اوفتاده شد
رسم است، بر قبور عزيزان، دهند آب
بر قبر او، ز اشك على، آب داده شد
شاعر : حسان
اين چه غوغايى است كاندر ماسوا افتاده است
اين چه غوغايى است كاندر ماسوا افتاده است
لرزه بر عرش خدا زين ماجرا افتاده است
اين چه آشوبى است كز طوفان غم بار دگر
نوح با كشتى به گرداب بلا افتاده است
آتش نمروديان افتاده در جان خليل
كز شرارش آتشى بر جان ما افتاده است
گريه كن اى آسمان كز فرط غم در رود نيل
زين مصيبت از كف موسى عصا افتاده است
ناله كن اى دل كه از سوز دل و اشك مسيح
لرزه بر اركان عرش كبريا افتاده است
شهپر جبريل مى سوزد كه از بيداد خصم
آتشى در مهبط وحى خدا افتاده است
باغبان در خواب و گل در باغ و گلچين در كمين
بلبل شوريده از شور و نوا افتاده است
يا رسول الله برخيز و ببين كز ضرب در
پشت درب خا
