مردم از اين جدايي (2
جانم رضا كجايي (2
اشكم ز رخ چكيده
شد قامتم خميده
از هجرِ روي يارم
جانم به لب رسيده
مردم از اين جدايي (2
جانم رضا كجايي (2
دلدار و دلبرم كو
خدا تاجِ سرم كو
آمدم از مدينه
اي واي برادرم كو
مردم از اين جدايي (2
جانم رضا كجايي (2
از هجمه‌هاي هجران
بال و پرم شكسته
مرگم كنارِ بسترِ
در انتظار نشسته
مردم از اين جدايي (2
جانم رضا كجايي (2
امشب كه از دو چشمام بارون غم می‌باره
خدا خودش می‌دونه تنها شدم دوباره
از رفتنت خدیجه افسرده‌ام عزیزم
اما تمام فكرم، زهرای بی‌قراره
گاهی میون خونه، گاهی كنار قبرت
با آه آتشینی نام تو رو میاره
آروم نداره شبها خواب تو رو می‌بینه
بر چادرت خدیجه باغصه سر می‌زاره
دیدم كه لحظه‌هایی در حجره‌ات می‌شینه
از گوشه‌های چشمش می‌ریزه صد ستاره
جز اشك نیمه شبها جز ناله‌های تنها
درمون نداره زهرا، راهی دگر نداره
اما بگو چه سازم با این غم جدایی
با گریه‌های یاست، ای یار پر شراره
فاطمه آئينه ي زلالِ علي بود
عکس جماليّه يِ جلال علي بود
فاطمه نُه سالِ اول نفسش هم
مالِ پيمبر نبود مالِ علي بود
هيچ نيازي به قُربِ عرش ندارد
فاطمه ديدن خودش کمال علي بود
مثل پيمبر يکي دو مرتبه، نَه نَه
بوسه به دستش زدن روال علي بود
نيست تعجب اگر ذوالفقار را بفروشد
فاطمه شمشيري از جلال علي بود
شير خدا دست نزد به پختن غيري
سفره يِ زهرا فقط حلال علي بود
تار شد و کم نشد تلألوءِ نورش
فاطمه خورشيد لم يزال علي بود
خورد زمين و بلند کرد علي را
با پرو بال شکسته بال علي بود
گفت که بارم امانت است نیفتد
بسکه به فکر علی و آل علی بود
شاعر:علی اکبر لطیفیان
بس که از آه، دل شعله ورت می سوزد
با تماشای تو قلب پدرت می سوزد
ای جگرگوشه ی من شعله مزن بر جگرم
جگرم سوخت ز بس که جگرت می سوزد
زودتر از همه پیش پدرت می آیی
زودتر از همه شمع سحرت می سوزد
زیر پرهای تو آرام گرفتم بابا
حیف از آن روز که تو بال و پرت می سوزد
بعد من هر چه بلا هست سرت می آید
بعد من وای که پا تا به سرت می سوزد
گاه در کوچه ای از درد زمین می افتی
گاه از دست کسی چشم ترت می سوزد
گاه در پشت در خانه ی خود می نالی
چشم وا می کنی و دور و برت می سوزد
یک طرف دست تو در پای علی می شکند
یک طرف دخترکت پشت سرت می سوزد
از صدای تو در آن شعله علی می فهمد
که اگر فضّه نیاید پسرت می سوزد
با تماشای تو قلب پد
اهل مدينه فاطمه ام را نظر زدند
با برق چشم خرمن جان را شرر زدند
در اول ربيع ، خزان شد بهار من
ماهه مرا به آخر ماهه صفر زدند
از چوب ، خون تازه روان شد به روي خاك
از بس كه با غلاف به پهلوي در زدند
ديدند كه با تو راه به جايي نميبرند
نزديكتر شدند و سرت را به در زدند
زهرا نبود آنكه بيافتد به روي خاك
سيلي به صورت زن من بي خبر زدند
تا آمدم به خويش جمالش كبود شد
بد سيرتان جمال مرا بي خبر زدند
هر قدر گفت دختر پيغمبرم نزن
اهل مدينه فاطمه را بيشتر زدند
افتاد روي جفت علي لنگه ي دري
از بس كه جفت جفت و فُرادا به در زدند
سَرو رشيده ام آخر خميده شد
اهل مدينه فاطمه ام را نظر زدند
ای زمینی که بقیع نام تو است
قبر زهرای جوان مرده کجاست
خوابگاه بدن خسته کجاست
ی آن پهلوی بشکسته کجاست
کس مگر فاطمه در شهر نداشت
که علی شب بدنش را برداشت
مـــــدینه شـــد گـُل یاسَت کجا نیلوفری
کدامین کوچه دارد داغ مـرگ مادری
مـــــدینه در کــــجاست، مــزار فاطمه
کـــجا گــــشـته خـــزان، بـهار فاطمه
فاطمه، فاطمه، فاطمه(2
مدینه کوچه هایت بــوی زهرا می دهد
نشان از غربت شبهای مـولا می دهد
مـــــدینه در کــــجاست، مــزار فاطمه
کـــجـا گــشتـه خـــزان، بــهار فاطمه
فاطمه، فاطمه، فاطمه(2
مــدینه در کدامین کوچه زهرا را زدند
کجا در پیش طفلان یار مولا را زدند
مـــگر آنــجا علی، دو دستش بسته بود
کــه زهـــرا نـــالــه دلــش آهسته بود
فاطمه، فاطمه، فاطمه(2
سکوتت ای مدینه می زند بر جان شَرر
سخن بــا ما بگو از قصه دیوار و در
بـــــگو از غــــربت امـــــــی
بانک اشعار اهل بیت (ع)
غزلم فاقد تصویر حرم مانده هنوز
شهر در حسرت شمشیر دو دم مانده هنوز
کوچه در آتش غفلت؛ بدل عاشوراست
داغِ آن حادثه بر دوش علم مانده هنوز
از همان لحظه که در کوچه گرفتار شدی
توی فرهنگ غزل، واژه ی غم مانده هنوز
هر چه می خواست دلم از تو، برآورده شده -
آرزوی به فدایت بشوم مانده هنوز
عشق را در غل و زنجیر به بیعت بردند...
بعد از آن فاجعه ابروی تو خم مانده هنوز
می نویسم غزل و بعد غزل می بینم
طرحی از آتش و خون روی قلم مانده هنوز
از قدم های خودم در دل شب خسته شدم
به ظهور پسرت چند قدم مانده هنوز...؟
شاعر: محمد شریف
چنانکه دست گدایی شبانه می لرزد
دلم برای تو ای بی نشانه می لرزد
هنوز کوچه به کوچه ،حکایت از مردی ست
که دستِ بسته ی او عاشقانه می لرزد
چه رفته است به دیوار و در که تا امروز
به نام تو در و دیوار خانه می لرزد
چه دیده در که پیاپی به سینه می کوبد؟
چه کرده شعله که با هر زبانه می لرزد؟
هنوز از آنچه گذشته است بر در و دیوار
به خانه چند دلِ کودکانه می لرزد
دگر نشان مزار تو را نخواهم خواست
که در جواب، زمین و زمانه می لرزد
ز من شکیب مجو ، کوه صبر اگر باشم
همین که نام تو آرند شانه می لرزد
شاعر : میلاد عرفان پور
بال و پر ِ خسته پريدن دارد آيا!؟
يا چشم های بسته ديدن دارد آيا!؟
ای باغبانم ..! دست بردار از دل من
ناز ِ گل زخمی خريدن دارد آيا!؟
ديروز زينب کوشش بيهوده می کرد
يک مشت خون ، شانه کشيدن دارد آيا!؟
می خواهی از زهرا چه چيزی را بدانی؟
افتادن بانو... شنيدن دارد آيا!؟
از تو توقع ، چيز ديگر داشتم من
رخساره يِ نيلی ، خميدن دارد آيا!؟
ميل دل من نيست ، مجبورم ، وگرنه
از تو ، همه عشقم ! بريدن دارد آيا!؟
شاعر : ياسر حوتي
زبان حال حضرت زهرا (سلام الله علیها)
در ماتم فراق پدر گریه میکنم
همراه شمس و نجم و قمرگریه میکنم
شب ها و روزها زغمش مویه میکنم
تا آخرین توان بصر گریه میکنم
خواب شبانه ازسر زهرا پریده است
مانند شمع تا به سحر گریه میکنم
داغی عظیم دیده ام ای مردمان شهر
با لحن جانگدازی اگر,گریه میکنم
پیغمبر طوایف اهل بکاء شدم
قدر تمام اشک بشر گریه میکنم
خشکد اگر که چشمه ی اشکم دوباره من
با دیده های سرخ جگر گریه میکنم
وای ، علی دگر سپر ندارد قرآن من كوثر ندارد
حسین من مـادر ندارد مرو
وای ، سر بر سر زانو بگیرم دعا كن ای جوان پیرم
كنــار بستـرت بمیرم مرو
كسی نشان نگیرد از من بی نشانه
مرو ز خانه من ای خورده تازیانه
ای شمع خانه من افتاده‌ای ز سوسو
برخیز و كن تماشا باشد سرم به زانو
فاطمه جوانم جوان قد كمانم
وای ، نماز خود نشسته خواندی چرا به پیش من نماندی
دیدی به چه روزم نشاندی مرو
وای ، دیگر ندارم من طرفدار ای مانده بین در و دیوار
زهـرای من خدا نگهدار مرو
غیر از خدا ز حالم كسی خبر ندارد
امن یـجـیـب زینب چرا اثر ندارد
امشب تو ای پرستو مرو ز آشیـانم
ماه گرفته مـن مـرو ز آسمـــانم
فاطمه جوانم جوان قد كمانم
وای ، خ
مدینه و غریبی و جنایتای منجلی
ظلم و جفا و کینه و غصب خلافت از علی
آه آتش فتنه چون شعله ور بود
فاطمه بینِ دیوار و در بود
برای زهرا میخونن نوحه تموم افلاک
سوره ی کوثر خدا افتاده بر روی خاک
وای ، از دل حیدر
بابا تو رفتی و غریبی موند و این دختر تو
گرد و غبار فتنه موند و غصّه ی حیدر تو
آه این نانجیبا حرمت شکستن
دست علی رو تو کوچه بستن
این شعله ها و کینه ها از آتیش یهوده
غاصب حق حیدر از اول با ما نبوده
وای ، از دل حیدر
سران فتنه و همه صحابه ی ابولهب
دندونای به هم فشرده با حقد و غضب
آه از یادشون رفت حق ولایت
شد داغ عظمی غصب خلافت
دلم به یاد این بلا نوحه ی غم سروده
هر چی کشیده شیعه از آتیش شورا بوده
و
فتنه ها جلوه گر امان از این همه غربت
فاطمه پشت در امان ازین همه غربت
او سپر حیدر شد ، همچو گلی پرپر شد ، فدایی رهبر شد
واویلا علی ، واویلا علی ، واویلا علی
آه و واویلتا هیزم و ظلم و کینه
آه و واویلتا شهیده ی مدینه
مانده ز ظلم کافر ، میان دیوار و در ، ناله زند پیغمبر
واویلا علی ، واویلا علی ، واویلا علی
شاعر : امیر عباسی
دانلود سبک
اینکه گریان ز سحر تا دم مغرب باشید ؛
بایدم فکر زبان بد یثرب باشید
چشم هاتان چه کبود است کمی مادر جان
لحظه ی پلک زدن هاش مواظب باشید
دخترت گریه کنان رفته سر سجاده
یک کمی فکر دل ام مصائب باشید
لرزه افتد به دلش وقت زوال این ایام
بر سر سفره ی این خانه که غایب باشید
ضرب آن سیلی ناجور ، ... سرم درد گرفت
آنچنان ضربه زده تا از عجایب باشید
لحظه ای نیست توانم که تصور بکنم
زیر مشت و لگد ظالم غاصب باشید
گل سرخی که کشیدند روی پیرهنت
وا شده ، مادر سادات مراقب باشید
لا اقل بین دو سرفه نفسی تازه کنید
فکر یک پیرهن خوب و مناسب باشید .......
شکست حرمت ذکر شریف یا قدوس
شکسته تر شده سبوح خانه ی حیدر
صدای گریه ی زهرا و کودکان ... گویا:
زیاد تر شده اندوه خانه ی حیدر
غرور فاتح خیبر شکست در کوچه
شکست تا در مفتوح خانه ی حیدر
چه آمده به سر صورتت ، که پنهانی ؟
بگو کمی تو ز مشروح خانه ی حیدر
نگاه کن که دگر کشتی علی غرق است
چه آمده به سرت نوح خانه ی حیدر ؟
به ضرب دست ... چنین ؟ یا تو را لگد ... ای وای
چه شد شدی گل مجروح خانه ی حیدر ؟
مرو به خاطر من !نه...مرو به جان حسین !
به جان گریه ی مذبوح خانه ی حیدر
دو دست ، زانوی غم ،من ! تو ، دست بر پهلو
نرو زجسم علی ، روح خانه ی حیدر ؟؟؟ !!!
درگیر فصلی تازه از آشوب بودند
آن عده ای که عادتا مغضوب بودند
این بار بار چندمی بود این اراذل _
در نا جوانمری خود مغلوب بودند ؟!!!
انگار نه اینجا رسولی آمد و رفت
گویی خداهاشان هنوز از چوب بودند
این ظلم ها در خاطرات برگ تاریخ
در نسخه های مختلف مکتوب بودند
همسایه ، همسایه ، شکایت ، طعنه ، دشنام
تا دیده های فاطمه مرطوب بودند
نزد خدا این خانه خیلی محترم بود
این خانواده فطرتا محبوب بودند
از صبر بین کوچه پی بردیم ایشان
آموزگار حضرت ایوب بودند
آن مردمی که هیزم آوردند اینجا
وقتی مردد بین زشت و خوب بودند
پس دور بودند از مرام آدمیت
پس نطفه هاشان لاجرم معیوب بودند
دیدم غمت ای مادر ای کاش نمی دیدم
تنها تو به پشت در ای کاش نمی دیدم
وقتی که درخانه با ضرب لگد وا شد
تو بودی و یک لشگر ای کاش نمی دیدم
دیدم که در آن غوغا در پشت در خانه
شد محسن تو پرپر ای کاش نمی دیدم
وقتی که زد آن ملعون سیلی به رخت دیدم
خون می چکد از معجر ای کاش نمی دیدم
ای وای چه بی رحمند آنان كه به هم بستند
دستان یل خیبر ای کاش نمی دیدم
آن لحظه که زد قنفذ بر بازوی تو دیدم
فریاد زدی حیدر ای کاش نمی دیدم
آن شب که تو را شستند تا جسم تو بابا دید
می زد به فغان بر سر ای کاش نمی دیدم
ای وای خودم دیدم از چوبه ی تابوتت
جاری شده خون تر ای کاش نمی دیدم
شاعر:مجتبی رب دوست مطلق
محسن ای غنچه نشکفته من
از ستم صید به خـون خفته من
تـو مـرا روح و روانـی پـسـرم
پـرپـر از بــاد خــزانـی پـســرم
دیده نگـشـوده به عـالـم مُـردی
هــمچنـان غـنـچـه گل افـسردی
چون که رفـتی تو به نزد پـدرم
فاش بر گـو تو به آن تاج سرم
بـعـد تو آن دو بـهـم پـیـوسـتـنـد
سـیـنـه فـاطمه(س) را بشکستند
سـیـنـه ای که چـو گـل بـوئیدی
از ره مـهــر و وفـا بــوسـیـدی
گشته سـوراخ ز مـسـمـار پدر
از فـــشـــار در و دیـــوار پــدر
ای پدر جان ز جهان سیر شدم
در جـوانـی بـه خـدا پـیـر شـدم
شاعر:احمد دلجو
معصوم ترین صبح سپیدی محسن
آن روز کبود را ندیدی محسن
در راه علی حق بزرگی داری
الحق که تو اولین شهیدی محسن
با ضرب در سوخته ماهم را کشت
در آتش و خون نور نگاهم را کشت
فریاد بزن «بأیّ ذنبٍ قُتل»
ای وای که طفل بی گناهم را کشت
در کوچه به پا کرد دوباره محشر
با مادر دلسوخته، یاس پرپر
آن روز اگر مجال صحبت می‌داشت
می گفت چنان فاطمه: حیدر حیدر
ای مونس داغ های من محسن جان
ای یاور با وفای من محسن جان
با سرخی خون من و تو حق برپاست
قربانی کربلای من محسن جان
شاعر:یوسف رحیمی
ای گلستان علی رنگ خزان داری چرا؟
یار هجده ساله ام قد کمان داری چرا؟
ای بهشتی یاس من بوی بنفشه می دهی
چهرۀ یاسی به رنگ ارغوان داری چرا؟
با دو چشم خویش صحبت می کنی این روزها
لب فرو بستی و مهری بر دهان داری چرا ؟
" می روم " را بر لبت هر روز جاری می کنی
این چنین دوری تو با لفظ "بمان" داری چرا؟
فاطمه بی تو دگر من با که گویم راز خویش
فکر رفتن بی علی از آشیان داری چرا؟
عاقبت با من نگفتی ماجرای کوچه را
یا نگفتی که ز من چهره نهان داری چرا؟
در وصیت های خود حرف از سنان و نیزه و
تشنگی و آب و آتش بر زبان داری چرا؟
شاعر : ناصر شهریاری
زند از بیت مولا آتش زبانه دشمن دین آمده با تازیانه
آتش فتنه گر ها شعله ور است
زهرای مرضیه در پشت در است
واویلا واویلا آه و واویلا
کوثر قرآن و نور هل اتایی پیِ یاریِ ولایت شد فدایی
در راه دین چه سختی ها کشیده
محسنش شد شهید و خود شهیده
واویلا واویلا آه و واویلا
عصمت الّه بین دود و شعله ها بود اینجا شروع عزای کربلا بود
اینجا شد قامت زهرا خمیده
آنجا شد نور عینش سر بریده
واویلا واویلا آه و واویلا
دانلود سبک
جز غصه ندارم به لب دیده کلامی زهرا و جنایات لعینان حرامی
بین شرر افتاد در پشت در افتاد
بدتر بوَد این واقعه از داغ گل و داس مسمار زده بوسه به گلبرگ گل یاس
ذکر دل مولا واویلا واویلا
بر فاطمه شد بعد ه نبی ظلم و جنایت شد محسن او کشته به اثبات ولایت
زهرای حزینه مجروحه ی کینه
یا فاطمه جان ما به حریم تو فقیریم ای کاش که از داغ غمت جمله بمیریم
ای نور حمیده بانوی شهیده
تاریخ ز تو درس خوش ه عشق گرفته ایزد ز ازل مدح تو را خوانده و گفته
ای عصمت کبری یا حضرت زهرا
منبع : حسینیه نوحه
دانلود سبک
بر گشا مُهر خاموشى از زبانت اى بقیع!
جاى زهرا را بگو با زائرانت اى بقیع!
دیدۀ گریان ما را بنگر و با ما بگو
در كجا خوابیده آن آرام جانت اى بقیع!
لطف كن، گم كردهٔ ما را نشانِ ما بده
بشكن این مُهر خموشى از زبانت اى بقیع!
گر دهى بر من نشان از قبر زهرا، تا ابد
بر ندارم سر ز خاك آستانت اى بقیع!
گفت مولا رازِ این مطلب مگو با هیچ كس
خوب بیرون آمدى از امتحانت اى بقیع!
گر ندارى اذن از مولا كه سازى بر ملا
لااقل با ما بگو از داستانت اى بقیع!
فاطمه با پهلوى بشكسته شد مهمان تو
دِه خبر ما را ز حال میهمانت اى بقیع!
آرزو دارد به دل خسرو كه تا صاحب زمان
بر ملا سازد مگر راز نهانت اى بقیع
شاعر : محمد خسرو نژاد
باد در گوش نخل ها می گفت
کوفه این روزها چه بد شده است
غنچه ای در مسیر روئیدن
باورت می شود لگد شده است؟
نخل در گوش باد زمزمه کرد:
که رطب هام اگر چه شیرین است
آه! اما سیاه پیرهنش
مثل داغ امام غمگین است
نخل با باد درد دل می کرد
که صدایی به گوششان آمد
یک نفر برخلاف باد وزید
هیس! آن کس که گفته ام آمد
سر فرو برد توی چاه و سپس
دردها را دوباره آه کشید
چاه در حلقه های موج و اشک
در خودش باز عکس ماه کشید
چاه در موج های خود می دید
ماه را دست بسته آوردند
یاس را پشت درب های جهان
زار و پهلو شکسته آوردند
فصل غم نامه های آن بانو
هر کسی میوۀ فدک می خورد
دیگران ارث و نان قرآن را
او ولی غصه و کتک می خورد
کوچه های
یاسی ولی بهار تمام بهارها
تنها دلیل گردش لیل و نهارها
دست تو را نبی خدا بوسه زد كه تا
برگی شود اضافه بر آن افتخارها
ای مادر قبیلۀ عترت به یمن تو
آل نبی سرآمد ایل و تبارها
چون تو كسی به سینه و بازو و پهلویش
این گونه دنده دنده ندید انكسارها
بی بیِ بی حرم لقبی در خور تو نیست!
وقتی درون سینه تو داری مزارها
تو آمدی كه خیر كثیر نبی شوی
در راه عشق مادر چون زینبی شوی
بی بی تو را سرشته خدا بر خصال خود
یعنی كه برگزیده برای وصال خود
سلمان هنوز حرفی ز آب و گلش نبود
ما را اذان نگفته تو كردی بلال خود
بی اشك روضه های تو هر كس كه زنده است
خیری ندیده از همه ماه و سال خود!
تنها ز جسم تو شبحی روی بستر است
آخر تو
محمد کیست جان انبیا زهرا بود جانش
بر این زهرا سلام از احمد و از حی سبحانش
به قرآن می‌خورم سوگند دارد حرمت قرآن
که بوسد رحمة للعالمین مانند قرآنش
امین وحی از سوی خدا بر او سلام آرد
محمد بارها فرمود بابایش به قربانش
ملک دور سرش گردد فلک در مقدمش افتد
زمین مهریه و اهل زمین پیوسته مهمانش
سلام سورۀ یاسین و قدر و کوثر و طاها
بر آن بانو که آمد آیۀ تطهیر در شانش
سلام الله بر خلقش تعالی الله بر خویش
درود از روح پاک انبیا بر جسم و بر جانش
خداوندا چه گویم در ثنا و مدح بانویی
که مولایم امیرالمؤمنین گردیده حیرانش
که دیده آفتاب از چشم اعمی رخ بپوشاند
سلام الله بر این آفتاب و نور ایمانش
عقوبت سایۀ رحمت شو
از کوثر و زمزم دهن خویش بشویم
تا با مدد فاطمه از فاطمه گویم
درمانده ام از گفتن و شرمنده ازویم
گرد و عرق شرم روان از سر و رویم
این نکته عیان است عیان است عیان است
مداحی ناموس خدا فوق بیان است
او نور الهی به صعود و به نزول است
والله بتول است بتول است بتول است
موسی نتوان گفت بدان لحن فصیحش
عیسی بزند بوسه به دست دو مسیحش
جایی که زند ختم رسل بوسه به دستش
مدح من و مدح همه خلق است شکستش
جبریل برد سجده به خاک در زهرا
دامان زمین است پر از کوثر زهرا
ذات ازلی بوده ثناگستر زهرا
قرآن علی حُسن خدا منظر زهرا
نامش همه جا در همه دم بر لب شیعه است
آئین علی دوستیش مکتب شیعه است
این کیست که خواند پدرش ام ابیها
در
مظهر اسم یا لطیف خدا
بهترین بندۀ عفیف خدا
عطر ناب بهشت از دم تو
رنگ سرخ غروب از غم تو
بهترین لحظه های حضرت حق
با تو بوده تمام صحبت حق
فتبارک به خود، برای تو بود
احسن الخالقین خدای تو بود
جبرئیل از تو اذن می گیرد
گر بگویی بمیر، می میرد
از ازل بوده ای تو با خالق
خالق ما تویی تو یا خالق؟
یک نگاهت بهشت می سازد
فضه ات سرنوشت می سازد
ای شفای مسیح دست شما
هستی عالمی ز هست شما
خاک پایت ز عرش والاتر
سایه ات از بهشت بالاتر
با تو معنی شده صفات خدا
آیه هستی تو بر حیات خدا
با نسیم سحر سلامت کرد...
حضرت حق خودش خطابت کرد:
فاطمه، انسیه وَ حورایی...
آبروی پیمبر مایی
این که احمد شده است اشرف ناس
همه از برکت تو
زمین ز سیل سرشکم به آه افتاده
درون اشک روان عکس ماه افتاده
به حال غربت حیدر مدینه خندیده
صدای ناله ام آخر به چاه افتاده
کنون بیا به تماشای فاتح خیبر
اسیر موج بلا بی پناه افتاده
شبانه در پی ات آیم ولی ببین زینب
گرفته دامن من را به راه افتاده
بر آن سرم که بیایم ولی چه سازم باز
که چشم من به در قتلگاه افتاده
تمام لشگر حیدر تو بودی و محسن
کنون به خاک تو این بی سپاه افتاده
