شهادت حضرت فاطمه زهرا (س)

به دعا، دست خود که برمی‏داشت
بذر آمین در آسمان می‏کاشت
به تماشا، ملَک نمازش را
نردبانی ز نور می‏پنداشت
چه نمازی؟! که تا به قبّه‏ی عرش
برد او را و، نردبان برداشت!
پرچم دین ز بام کعبه گرفت
برد و بر بام آسمان افراشت
بس که کاهیده بود، شبْ او را
شبَحی ناشناس می‏انگاشت!
خصم بیدادگر ز جور و ستم
هیچ در حق او فرونگذاشت!
تا نینداختش به بستر مرگ
دست از جان او مگر برداشت؟!
قصه را، تازیانه می‏داند!
در و دیوار خانه می‏داند!
شاعر : محمد مهدی مجاهدی

• جمعه
• 20
• بهمن
• 1391
• ساعت
• 14:30
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

رفتی میان غصه مرا جا گذاشتی
ما را در اوج غم تک و تنها گذاشتی
برداشتی تو بار خودت را ز بستر و
آن را به روی شانۀ بابا گذاشتی
یادم نمی رود به خدا لحظه ای که تو
با یا علی به آتش در پا گذاشتی
مادر لباس محسن خود را نبرده ای
آن را به زیر بالش خود جا گذاشتی
این یادگاری ات جگرم را کباب کرد
در بین شانه موی خودت را گذاشتی
گفتم که چار ساله کجا مادری کجا؟!
این کار را برای من اما گذاشتی
آن بوسه ای که سهم گلوی حسین بود
آخر برای زینب کبری گذاشتی
شاعر : مهدی نظری

• جمعه
• 20
• بهمن
• 1391
• ساعت
• 14:33
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

رفتی و مانده در دلم نالۀ بی‌صدای تو
چه زود مستجاب شد فاطمه جان دعای تو
تو تا حیات داشتی بهر علی گریستی
علی به طول عمر خود گریه کند برای تو
دست خزان رسید و زد لطمه به برگ یاس من
کاش کبود می‌شدی صورت من به جای تو
بعد شهادت تو چون وارد خانه می‌شوم
می‌نگرم به هر طرف می‌شنوم صدای تو
بود من و نبود من، رکن همه وجود من
با چه گناه پشت در شکست دنده‌های تو
روز ز پا نشسته‌ای روز دو دیده بسته‌ای
شب ز چه رفت زیر گل روی خدا نمای تو
تویی که با نثار جان گشود بین دشمنان
بازوی بستۀ مرا دست گره‌گشای تو
هم ‌زره علی شدی هم‌ سپر علی شدی
فدایی ره علی، علی شود فدای تو
تو زیر تازیانه‌ها دویده در قفای من
چهار طفل نازنین

• جمعه
• 20
• بهمن
• 1391
• ساعت
• 14:35
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

رفتـی مــرا بــه وادی غــم وا گـذاشتی
تنهـای مـن! مـرا ز چـه تنهـا گذاشتی؟
یادش به خیر باد کـه نـه سال پیش بود
آن شب کـه تـو به خانۀ من پا گذاشتی
حوریـۀ بـهشت علـی! نیمه‌هــای شـب
رفتـی سوی بهشت و مـرا جـا گذاشتی
یـاسین مـن! چـقــدر غریبـانه از وطن
رفتی و سـر بـه دامـن طاهــا گذاشتی
کردی بـه هر نفس طلب مـرگ از خدا
تـا داغ خـویش بــر جگـر مـا گذاشتی
گردون به دیده‌ام چه قدر زشت گشته بود
آن شب که سر به سینۀ صحرا گذاشتی
تا ننگرم چه با تو شده، دست خویش را
هنـگام مــرگ بــر رخ زیبـا گـذاشتی
هر کس نهد ز خویش نشانی، تو بعد خود
یک قبـر بی‌نشـانه بــه دنیــا گذاشتی
دار و نــدار من همـه رفت و بـرای من
تن

• جمعه
• 20
• بهمن
• 1391
• ساعت
• 14:37
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

بعد از تو مادر خانه جور دیگری شد
رنگ تمام یاس ها، نیلوفری شد
از شرم پهلویت که زخم میخ برداشت
دیوار خانه تا ابد خاکستری شد
ای وای از آن شب های خاموش مدینه
روز فراقت، روز گریه آوری شد
وقتی که رفتی زیر لب آهسته گفتم :
ای وای، تازه اول بی مادری شد
سی سال بعد از رفتنت با ضرب شمشیر
فرق پدر بشکافت، او هم بستری شد
آن کودکی که زینت دوش نبی بود
در قتلگاه عشق، شاه بی سری شد
شاعر : حمید رمی

• جمعه
• 20
• بهمن
• 1391
• ساعت
• 14:40
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

آن مادری که درد دو عالم دوا کند
«آیا شود که گوشه ی چشمی به ما کند»
آیا شود به نیت پاداش نوکری
امضا برات کرببلای مرا کند
ما دَم زِ دل خسته و دلگیر زدیم
ناله ز غم بغض گلوگیر زدیم
مادر کَرَمت لیاقتی داد که باز
در فاطمیه سینه و زنجیر زدیم
مرا کُشته هوای فاطمیه
شود جانم فدای فاطمیه
شده ذکر دلم در هر شب و روز
خداحافظ عزای فاطمیه
نَفَسم با دم یا فاطمه سازش دارد
زندگی با حُبّ زهراست که ارزش دارد
پای این نوکری ام دیده ام امضایت را
من بمیرم چقدر دست تو لرزش دارد
شاعر : اسماعیل فرهنگ

• جمعه
• 20
• بهمن
• 1391
• ساعت
• 14:43
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

دخت رسول و، این همه خونین جگر چرا؟!
فلک نجات و، غرقه به موج خطر چرا؟!
نه سال خانه داری و صد سال رنج و غم
یک مادر جوان و خمیده کمر چرا؟!
مسجد، کنار خانه و زهرا به درد و رنج
می‏رفت بر زیارت قبر پدر چرا؟!
با داعیان صحبت خیر البشر بگو:
چندین جفا به دختر خیر البشر چرا؟!
گیرم که بود بغض علی در نهاد تو
سیلی زدن به صورت زهرا، دگر چرا؟!
سیلی زدی به مادر و، دستت شکسته باد!
مادر زدن مقابل چشم پسر چرا؟!
گلچین اگر نداشت عداوت به باغبان
آتش زدن به باغ و شکستن شجر چرا؟!
شاعر : سید رضا موید

• جمعه
• 20
• بهمن
• 1391
• ساعت
• 19:12
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

آن شب میان هاله ای از ابر و دود رفت
روشن ترین ستاره‌ی صبح وجود رفت
آن شب صدای گریه‌ی باران بلند بود
دریا به روی شانه‌ی زخمی رود رفت
روشن تر از زلالی نور آمد و چه حیف
با چند یادگاری سرخ و کبود رفت
بال و پری برای پرستو نمانده بود
آخر چگونه نیمه‌ی شب پر گشود رفت
آتش زده به جان علی با وصیتش
غمگین ترین چکامه‌ی خود را سرود رفت
رحمی به قبر خاکی او هم نمی کنند
این شد که مخفیانه و بی یادبود رفت
مولا خوشی ندیده ز دنیای بعد او
می گفت بعد فاطمه ام هر چه بود رفت
شب ها کنار تربت او یاس کوچکش
زانو بغل گرفته که مادر چه زود رفت
شاعر : یوسف رحیمی

• جمعه
• 20
• بهمن
• 1391
• ساعت
• 19:18
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

مدینه بعد از این رونق ندارد
که اسلامش دگر بیرق ندارد
مصوب شد به شورا، یار حیدر
برای زنده ماندن حق ندارد
قد خیبر شکن بشکست و تا شد
نماز صبر خواند و در دعا شد
به آغوش پدر برگشت زهرا
که گفته آسمان در خاک جا شد
یتیمان جز دو چشم تر ندارند
به غیر از خاک غم بر سر ندارند
چو مادر مرده ها باید فغان کرد
که طفلان علی مادر ندارند
شاعر : جواد حیدری

• جمعه
• 20
• بهمن
• 1391
• ساعت
• 20:19
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

متاب ماه که گردیده ماه من خاموش
خموش باش که یارم شد از سخن خاموش
چو نخل خشک به یک باره برگ و بارم ریخت
که گشته بلبل زارم در این چمن خاموش
کنار خاک لحد ناله می زنم، تنها
که راز دار دلم خفته در کفن خاموش
چراغ انجمن دل شکستگان برخیز
ببین چگونه شده بی تو انجمن خاموش
پناه زن نه مگر شوهرش ز چه رو؟
تو تازیانه ز دشمن خوری و من خاموش
نفس به سینۀ تنگم شده است زندانی
که شسته ام تنت از زیر پیرهن خاموش
حسین بهر دل من به خانه کرده سکوت
صدای ناله شده بر لب حسن خاموش
صحابه عهد شکستند و شد سبب "میثم"
که بت به جای خدا بود و بت شکن خاموش
شاعر : غلامرضا سازگار

• جمعه
• 20
• بهمن
• 1391
• ساعت
• 20:22
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

نماز عصر و دل گرم مسجد و منبر
چه لحظه های خوشی بود نزد پیغمبر
در این میانه کسی درب آسمان را زد
صدا زدند از آن سو که سائلی آمد
رسید سائل پیری که فقر توشش بود
و کیسه ای که پر از عشق روی دوشش بود
لباس پاره ای از بزم خاک بر تن داشت
و منتی که ز لطف خدا به گردن داشت
رسید و حضرت خورشید احترامش کرد
و قبل از این که سلامش کند سلامش کرد
الا رسول خدا من گرسنۀ نورم
من از تنعّم خورشید آسمان دورم
برهنه پوش صفاتم لباس می خواهم
فقیر خانهٔ ذاتم اساس می خواهم
نبی که منتظر امر آسمانش بود
کنار آینه لبخند زد سپس فرمود:
خودم که هیچ ندارم به دست تو بدهم
پیاله ای به دو دست الست تو بدهم
ولی تو را به همان خانه می فرستم

• جمعه
• 20
• بهمن
• 1391
• ساعت
• 20:24
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

زهرا گذاشت و خاطره‏هایش هنوز هست
در مسجد مدینه صدایش، هنوز هست
شهری که بود شاهد غم های فاطمه
پر از صدای گریه، فضایش هنوز هست
از گلشن امید به تاراج حادثات
گل رفته است و عطر وفایش هنوز هست
یاد مصیبتش نشد از سینه‏ها برون
آن داغ بر دل همه، جایش هنوز هست!
در هر دلی که داشت تجلی، به جای ماند
در هر سری که بود هوایش، هنوز هست
در آستانه‏ی در آن روضه‏ی بهشت
بانگ و نوای وا ابتایش هنوز هست!
راز و نیاز فاطمه را تا دهد گواه
محراب هست و، موج دعایش هنوز هست
چون آرزوی خفته در آغوش سرد خاک
محسن به جا نماند و، عزایش هنوز هست!
بر سر زند به کلبه‏ی احزان او کسی
پی می‏برد که شور و نوایش هنوز، هست
سودی نخواست از فدک،

• جمعه
• 20
• بهمن
• 1391
• ساعت
• 20:28
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

مدینه بود گلشن تا تو بودی
شب و روزم چه روشن! تا تو بودی
غمی بر سینه سنگینی نمی‌کرد
صفای خانه‌ی من! تا تو بودی
غم تو باز کرده مشت من را
فراق تو شکسته پشت من را
پس از تو گریه های زینب تو
شبانه، مخفیانه، کشته من را
شاعر : یوسف رحیمی

• جمعه
• 20
• بهمن
• 1391
• ساعت
• 20:44
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

دیر است ای اجل به نجاتم شتاب كن
جانم بگیر و خانه ی غم را خراب كن
چشم انتظار مرگ من اهل مدینه اند
یارب دعای شهر مرا مستجاب كن
با التماس گفت بمان خوب می شوی
ای زخم سینه ام تو علی را جواب كن
دست شكسته ام كه تكانی نمی خورد
زینب بیا و ظرف حسینم پر آب كن
سر را نمی شود كه گذاری به سینه ام
جایی برای خفتن خود انتخاب كن
سنگینی دری كه مرا پشت خود شكست
از زخم های سرخ و كبودم حساب كن
شاعر : حسن لطفی

• جمعه
• 20
• بهمن
• 1391
• ساعت
• 20:48
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

چشمی شبیه چشم تو گریان نمی شود
زهرا حریف چشم تو باران نمی شود
گیرم که نان بعد خودت هم درست شد
نان بدون فاطمه که نان نمی شود
برخیز و باز مادری ات را شروع کن
فضه حریف گریه ی طفلان نمی شود
بد جور جلوه کرده کبودی چشم تو
طوری که زیر دست تو پنهان نمی شود
معجر بزن کنار و علی را نگاه کن
خورشید زیر ابر که تابان نمی شود
فهمیده ام ز سرفه ی سنگین سینه ات
امشب نفس کشیدنت آسان نمی شود
ای استخوان شکسته ی حیدر چه می کنی؟
با کار خانه زخم تو درمان نمی شود
من خواهشم شده ست که زهرای من بمان
تو با اشاره گفتی علی جان نمی شود
گفتم که روی خویش عیان کن ببینمت
گفتی به یک نگاه به قرآن نمی شود

• جمعه
• 20
• بهمن
• 1391
• ساعت
• 20:51
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

تو گفته ای که بیا نیمه شب قرار، این جا
کنار پهلوی زخمی، سر مزار، این جا
من آمدم سر قبرت نشد دلم آرام
که خواب رفته ای ای قلب بی قرار، این جا
خدا کند ز مزارت بنفشه ای بدمد
که رنگ و روی تو دارد گل بهار، این جا
از آن دو چشم کبودت مرا تماشا کن
عصای دست علی هست ذوالفقار، این جا
چگونه پای نلرزد کنار این تربت
ز من گرفته تو را دست روزگار، این جا
چگونه پای گذارم به خانه ی بی تو
چرا به سینه نکوبم سر مزار، این جا
نشسته اخترت امشب به انتظار، آن جا
نشسته ام سر قبرت به انتظار، این جا
رسیده صبح بیا تا به خانه برگردیم
به کودکان دل من مزن شرار، این جا
شاعر : سید محمد جوادی

• جمعه
• 20
• بهمن
• 1391
• ساعت
• 20:53
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

آن مادری كه مثل چشمه مثل رود است
از دامن خورشید ما تُهمت زدوده‌ست
یعنی كه گفتند ابتر است اما چنین نیست
انگشتر پیغمبر ما بی‌نگین نیست!
اكنون خدا را شكر بی كوثر نماندیم
این انقلاب ماست ما ابتر نماندیم
امروز در بیروت نسل تازه داریم
در غزه از روح حماس آوازه داریم
بانو! جوانانت خط شب را شكستند
با راه فرزندت خمینی عهد بستند
لب تر كنی در معركه جان می‌سپارند
ای هاجر! اسماعیل‌هایت بی‌قرارند
ای نور تو شمع دل‌افروز پیمبر
مزد عبادات چهل روز پیمبر
با آن جلالت پای پر آماس؟ آری
دستان پینه‌بسته و دستاس؟ آری
بانو چقدر این سادگی را دوست داری
پیش از سفر آمادگی را دوست داری
بس كن! چقدر از حسرت دیدار گفتن؟!
وقت دع

• جمعه
• 20
• بهمن
• 1391
• ساعت
• 21:06
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

سال ها پیش در این شهر درختی بودم
یادگار کهن از دوره ی سختی بودم
هرگز از همهمه ی باد نمی‌لرزیدم
ناز پروده چه اقبال و چه بختی بودم
به برومندی من بود درختی کمتر
رشد می کردم و می شد تنه‌ام محکم‌تر
من به آینده ی خود روشن و خوش بین بودم
باغ را آینه‌ای سبز به آیین بودم
روزها تشنه ی هم‌صحبتیِ با خورشید
همه شب هم نفس زهره و پروین بودم
ریشه در قلب زمین داشتم و سر به فلک
برگ‌هایم گل تسبیح به لب مثل ملَک
راستی شکر خدا برگ و بری بود مرا
با درختانِ دگر سِرّ و سَری بود مرا
دست و دل بازتر از سرو و صِنوبر بودم
چتری از سایه و شهد و ثمری بود مرا
چشم من بود به شاهین ترازوی خودم
تکیه کردم همۀ عمر به بازوی خودم
ناگ

• جمعه
• 20
• بهمن
• 1391
• ساعت
• 21:14
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

بسم ربّ العشق ربّ العالمین
عشق مولایم امیرالمومنین
عشق مولا بضعه ی طاهاستی
حضرت صدیقه ی کبراستی
فاطمه تعبیر دوری از عذاب
بهترین تفسیر از ام الکتاب
مادر یکتای هستی از عدم
مادر لوح و قلم، روح قسم
جسم ناسوتی او روح فلک
روح لاهوتی او جسم ملک
دست تقدیر خدا بر عالمین
مادر ارباب مظلومم حسین
حجت کبراست بر کل حجج
با دعایش می رسد یوم الفرج
جنتی که زیر پای مادر است
خاک پای دختر پیغمبر است
آن که حق جنت به او تقدیم کرد
نار را جنت به ابراهیم کرد
انبیا درّند و دریا فاطمه
لم یکن ایجاد لولا فاطمه
ارث مادر بر تمام اولیا
علم و حلم و صدق و تسلیم و رضا
در امامت گر علی تکثیر شد
بچه شیر از شیر مادر شیر شد
تا امید جو

• جمعه
• 20
• بهمن
• 1391
• ساعت
• 21:17
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

دست اسلام را چرا بستید؟
فاتح بدر و خیبر است این مرد
یادتان رفته درب خیبر را
با همین دست ها شكست این مرد
یادتان رفته در حنین و اُحد
ذوالفقار گره گشایی داشت
یادتان رفته تا همین دیروز
در مدینه برو بیایی داشت
شرمتان باد ناجوان مردان
نكشیدش چنین غریبانه
اسدالغالب است، می جنگد
پنجه در پنجه، مرد و مردانه
یادتان رفته از لب تیغش
جای خون رأفت و كرم می ریخت
یادتان رفته بی زره تنها
لشگری را علی به هم می ریخت
یادتان رفته ذوالفقارش را
ماجرای فنِّ دستش را
مرحب و عبدود دو نیم شدند
یادتان رفته ضرب شصتش را
نبریدش چنین، یدالله است
كفر از او سیلی عیان خورده
ای عرب های بی حیا اصلاً
اسم حیدر به گوشتان خورده؟
تیره ب

• جمعه
• 20
• بهمن
• 1391
• ساعت
• 21:23
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

ای تربت تو کلبۀ احزان مجتبی
شمع مزار تو دل سوزان مجتبی
خیز و ببین چه بر سرم آمد ز رفتنت
آتش فتاده بعد تو بر جان مجتبی
بر سنگ تربتی که نداری به جای آب
می ریزد اشکِ دیدۀ گریان مجتبی
گفتم مرا زیارت مادر ببر پدر
دق می کند وگرنه در این خانه مجتبی
مادر بلند شو؛ و سراغی ز من بگیر
حالی بپرس از تن لرزان مجتبی
حیف از تو زیر خاک چرا آرمیده ای
باید که می شد این لحد از آنِ مجتبی
ای کاش دفن می شدم اینجا که هیچ وقت
افشا نگردد آن غم پنهان مجتبی
خود را میان خانه اگر حبس کرده ام
بدتر ز کوچه نیست که زندان مجتبی
یادم نرفته صاعقه زد آسمان شهر
تاریک شد مقابل چشمان مجتبی
دستی گرفت قوت بینائی تو را
تا که شود عصای تو

• جمعه
• 20
• بهمن
• 1391
• ساعت
• 21:28
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

مرد اگر خانه به گلزار جهان برگیرد
دل او، باز هوای سر و همسر گیرد
گر چه فرزند، عزیزست چه دختر چه پسر
بیشتر مهر پدر جانب دختر گیرد
بارها گفت نبی: فاطمه چون جان من ست
که گمان داشت کسی جان پیمبر گیرد؟!
بارها گفت که آزار وی، آزار من ست
کاش می‏بود که گفتار خود از سر گیرد
کاش می‏بود در آن کوچه، نبی تا که مگر
راه بر قاتل دختر، پی کیفر گیرد
کاش می‏بود که از خادمه‏ی دختر خویش
خبری از سبب سوختن در گیرد
کاش می‏بود پیمبر که ز اسما پرسد
که: چرا دختر من روی ز همسر گیرد؟!
کاش می‏بود که آن شب، جسد فاطمه را
گاه بر دوش علی، گاه پیمبر گیرد
کاش می‏بود در آن شام غریبان که به دست
اشک غربت مگر از چهره‏ی حیدر گیرد
کاش

• شنبه
• 21
• بهمن
• 1391
• ساعت
• 07:13
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

گذشته نیمه‏یی از شب، دریغا!
رسیده جان شب بر لب، دریغا!
چراغ خانه‏ی مولاست خاموش
که شمع انجمن آراست خاموش
فغان تا عالم لاهوت می‏رفت
به روی شانه‏ها، تابوت می‏رفت!

علی زین غم چنان مات ست و مبهوت
که دستش را گرفته دست تابوت!
شگفتا از علی با آن دلیری
کند تابوت زهرا دستگیری!
به مژگان ترش یاقوت می‏سفت
سرشک از دیده می‏بارید و می‏گفت
که: ای گل نیستی تابوت بویم
مگر بوی تو از تابوت، بویم!
چنان در ماتمش از خویش می‏رفت
که خون از چشم غیر و خویش می‏رفت
که دیده در دل شب بلبلی را
که زیر گل نهان سازد گلی را؟!
ز بی تابی، گریبان چاک می‏کرد
جهانی را به زیر خاک می‏کرد!
علی با دست خود، خشت لحد چید
بساط ماتم خود تا ا

• شنبه
• 21
• بهمن
• 1391
• ساعت
• 07:18
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

درین خاک، آرمیده همسر من
که بی او خاک عالم بر سر من
همه شب اختران آسمانی
برون آیند، الا اختر من!
همین جا از کفم افتاد و گم شد
سلیمانی نگین، انگشتر من!
چراغ آرید و این جا را بگردید
که در این خاک گم شد گوهر من!

همین جا، با نسیمی ریخت بر خاک
گل پر خاک و پر خون پرپر من
گلابی بر مزار او بیفشان
به آب دیده، ای چشم‏تر من!
تو زیر خاک و من بر بستر خاک
ولیکن نیست مرگت باور من
چنان داغ تو آتش زد به جانم
که خیزد شعله از خاکستر من
تو ای پرپر به باغ نوجوانی
گل من! یاس من! نیلوفر من!
بنوش از آب کوثر، گر چه بی تو
پر از خون کرده ساقی، ساغر من!
(ریاضی)! ساحت خلد برین ست
حریم دختر پیغمبر من
شاعر : سید محمد مهدی

• شنبه
• 21
• بهمن
• 1391
• ساعت
• 07:21
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

ریحانۀ من چه بر سرت آوردند
صد بغض به آه همسرت آوردند
غسل تنت از من چقدر وقت گرفت
یعنی چه به روز پیكرت آوردند
با دیدن جسمت بدنم می لرزد
با شستن پهلوت تنم می لرزد
با شستن زخم كوچه های نیلی
ای فاطمه دارد حسنم می لرزد
چشمم به غم هماره ات افتاده
بر چشم پر از ستاره ات افتاده
وقتی كه رسید دست من فهمیدم
در كوچه دو گوشواره ات افتاده
شاعر : علی اکبر لطیفیان

• شنبه
• 21
• بهمن
• 1391
• ساعت
• 07:26
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

تن خاكی چه تصور ز دل و جان دارد؟
مگر این راه پر از حادثه پایان دارد؟
در بهاران مشو از یاد حقیقت غافل
جلوۀ اوست همه، آن چه گلستان دارد
سینه را آینۀ باغ شقایق كرده‌ست
خاطراتی كه دل از داغ شهیدان دارد
صبح جمعه دل ما هم نفس باد صبا
شكوه از فُرقت آن زلف پریشان دارد
جان ما لحظه به لحظه ز غمش سوخته است
چشم ما ثانیه در ثانیه باران دارد
آری این راه، به پایان نرسیده‌ست هنوز
راه عشق است بسی آتش سوزان دارد
راه سرخی‌ست كه بحرین از آن می‌گوید
همۀ خلق جهان نعره‌ زنان می‌گوید
آری اجبار به تسلیم ندارد سودی
الغرض قصۀ تحریم ندارد سودی
راه ما راه جهاد است راه بیداری‌ست
امت واحده! برخیز كه وقت یاری‌ست
این همان راه

• شنبه
• 21
• بهمن
• 1391
• ساعت
• 07:29
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

گل بودی اما بوی خاکستر گرفتی
آه ای فرشته بین شعله پر گرفتی
با این سرانگشتی که تاول زد در آتش
امشب گره از موی این دختر گرفتی
با من غریبی می کنی در خانه وقتی
چشمت به من افتاده چادر سر گرفتی

ای کاش می مردم نمی دیدم چه زخمی
از ضربه های محکم این در گرفتی
پروانه ها را با تب و تابت مسوزان
با لاله هایی که بر این بستر گرفتی
با دستمال بستۀ دور سر خود
جان مرا ای جان من دیگر گرفتی
دلواپس گلبرگ هایت مانده ام من
حالا که ای گل بوی خاکستر گرفتی
شاعر : علیرضا لک

• شنبه
• 21
• بهمن
• 1391
• ساعت
• 07:32
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

مانند همیشه رو به صحرا می رفت
در فكر فرو رفته و تنها می رفت
اشكی كه چكید از دو چشمان علی
در خاك به جستجوی زهرا می رفت
شاعر : حجت الاسلام رضا جعفری

• شنبه
• 21
• بهمن
• 1391
• ساعت
• 07:35
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

چون خدا خلقت صدیقۀ کبری می‏کرد
صورت عصمت خود را متجلی می‏کرد
ازدواج علی و فاطمه با آن برکات
چشمه‏ای بود که پیوند دو دریا می‏کرد
مرتضی، چشم خدا بود و، خدا را می‏دید
هر زمان بر رخ زهراش تماشا می‏کرد

گر چه بسیار ز همسایه مرارت ها دید
بهر همسایه دعا، در دل شب ها می‏کرد
کی روا بود که سیلی خورد از نامحرم
آن که مخفی رخش از دیدۀ اعمی می‏کرد
پشت دین تا به ابد راست نمی‏شد دیگر
گر نه او سینه سپر در بر اعدا می‏کرد
باغ در آتش و، گل پرپر و، بشکسته نهال
باغبان مُهر به لب، داشت تماشا می‏کرد!
در چنان صحنۀ حساس، پی حفظ امام
بهترین کار همان بود که زهرا می‏کرد
بهترین لحظۀ ایام (موید) آن بود
که مدیح علی و فاطمه،

• شنبه
• 21
• بهمن
• 1391
• ساعت
• 07:39
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض

جوانی! گر چه بهاری، زندگانی را
ولی از بس ستم دیده، نمی‏خواهم جوانی را!
الا ای خاتم پیغمبران! برخیز و بین حالم
فلک با رفتنت بگرفت از من، شادمانی را
اگر خواهی بدانی خصم با زهرا چه ها کرده؟!
مپرس این ماجرا از من، ببین قدّ کمانی را!
حمایت از امام خویش کردم آن چنان بابا!
که بر من داد دشمن هم نشان قهرمانی را!
پدر! این روزها بنشسته می‏خوانم نمازم را
مفصّل خوان ازین مجمل، حدیث ناتوانی را
چه باک ار غصب شد حقّ من و حیدر؟ که در محشر
کند بر پا خدایم دادگاه حق ستانی را
ز چشم کودکان خود، رخم را می‏کنم پنهان
که تا نیلی نبینند این عذار ارغوانی را
سخن کوتاه (انسانی)! بگو بر آن گلی نالم
که دیده در بهار خویشتن ر

• شنبه
• 21
• بهمن
• 1391
• ساعت
• 07:42
• نوشته شده توسط
• سیده زینب فیض