چه چیزی را میخواهید جستجو کنید؟
بارها از سفره اش با اینکه نان برداشتند
روز تشییع تنش تیر و کمان برداشتند
مردم این شهرِ در ظاهر مسلمان، عاقبت
با صدای سکه دست از دینشان برداشتند
بر سر همسایگانش سایه ای پر مهر داشت
از سرش هر چند روزی سایه بان برداشتند
بذر ننگین جسارت بر تن معصوم را
این جماعت کاشتند و دیگران برداشتند
دست هایی که بر آن تابوت تیر انداختند
چند سالی بعد چوب خیزران برداشتند
شاعر : حسین عباسپور
باید به پای عشق حسن جان فدا کنیم
در عمق سینه ها حسنیه به پا کنیم
باید برای اینکه محب حسن شدیم
روزی هزار مرتبه شکر خدا کنیم
هرچند با مزار غمش خو گرفته ایم
اما بنا شود حرمش را بنا کنیم
در شیوه مهندسی سازه حرم
بر آستان قدس رضا اقتدا کنیم
گلدسته ، برج ساعت و نقاره خانه و..
یک صحن جامع حسنی دست و پا کنیم
ما یاکریم خاکی اطراف قبرتو
ایوب از قبیل مریدان صبر تو
ای دست توبه روی سرم از قدیم ها
شیوا ترین تکلم قوم کلیم ها
دست توسلم ، قسم نیمه های شب
معنای ذکر یا حسن و یا کریم ها
شان نزول سوره والای کوثری
درمانده از بیان مقامت فهیم ها
تو عشق مادری و منم عاشق شما
ما را نوشته اند به پای کریم ها
هرکس تعلقی به
چشمی که یک دریا حسینی اشک دارد
تازه تواند بر حسن یک قطره بارد
حتماً غریبیِ حسینش را چشیده
آنکه غریبیِ حسن را خون ببارد
اصلاً تمام کربلا داغ مدینه است
صلح حسن کرب و بلا را می نگارد
شیرین تر از جام شهادت، قتل صبر است
این را حسن بر اهل تقوا می سپارد
هر نوکری زهرا سفارش کرده باشد
باید غریبیِ حسن را پاسدارد
داراییِ خود را سه بار از جود بخشید
سائل کجا مانده به سلطان رو بیارد
او آگه از درخواستِ ما فی الضمیر است
حاجت نگفته حاجت دل را بر آرد
قاسم قسیم جام (احلی من عسل) شد
یعنی کرامت مثل بابا نیز دارد
عبداللهش پروردۀ دامان عشق است
یعنی خدا باب الحسینش می شمارد
هر کس که خواهد بر غریبی یار باشد
باید به رو
چشمی که یک دریا حسینی اشک دارد
تازه تواند بر حسن یک قطره بارد
حتماً غریبیِ حسینش را چشیده
آنکه غریبیِ حسن را خون ببارد
اصلاً تمام کربلا داغ مدینه است
صلح حسن کرب و بلا را می نگارد
شیرین تر از جام شهادت، قتل صبر است
این را حسن بر اهل تقوا می سپارد
هر نوکری زهرا سفارش کرده باشد
باید غریبیِ حسن را پاسدارد
داراییِ خود را سه بار از جود بخشید
سائل کجا مانده به سلطان رو بیارد
او آگه از درخواستِ ما فی الضمیر است
حاجت نگفته حاجت دل را بر آرد
قاسم قسیم جام (احلی من عسل) شد
یعنی کرامت مثل بابا نیز دارد
عبداللهش پروردۀ دامان عشق است
یعنی خدا باب الحسینش می شمارد
هر کس که خواهد بر غریبی یار باشد
باید به رو
جمله ها داشته حرفی نزدن یعنی صبر
سفره داری وسط رنج و محن یعنی صبر
اولین آیه قرآن شما حا یا صاد
ترجمه گشته بدین شکل حسن یعنی صبر
ننوشتند چه گفتی وسط کوچه ولی
زیر لب گفتن آهسته بزن یعنی صبر
آن سکوتی که تو را کشت مرا دق داده است
بعد از آن کوچه حیاتت علنا یعنی صبر
تا که افشا نشود راز دل مادر دست
را گرفته است فقط روی دهن یعنی صبر
گفتن جمله لایوم کیومک وقتی
که پر از زهر شده کل بدن یعنی صبر
این سفارش به برادر که اخا بعد از من
خون نریزید ولو اینکه شود تیر کفن یعنی صبر
من و تو آینه شیر خداییم حسین
تو به معنای شجاعت شده ، من یعنی صبر
صبر ایوب مثل گشته ولیکن بی شک
قصه زندگی ات منحصرا یعنی صبر
شاعر : حسی
علت عاشقی ام دست کریمانه ی توست
چشم امید من آقا به در خانه ی توست
روی خاک قدمت صورت خود میکشم و
به اشاره همه گویند که یوانه ی توست
من که آواره ی شهرم تو چنین خواسته ای
دل آشفته ی من از می و پیمانه ی توست
پرچم یا حسنم روز قیامت بالاست
نوکرت تا به ابد بر در کاشانه ی توست
با حسن گفتنمان عرش خدا ریخت به هم
علتش غربت و آن نام غریبانه ی توست
هر کجا پر بکشم باز بقیع جای من است
چون کبوتر که فقط جلد به میخانه ی توست
بر سرم میزنم و اشک امانم ندهد
غصه ی چشم من از گنبد ویرانه ی توست
این حسین کیست که عالم همه دیوانه ی اوست
تو که هستی که حسین عاشق و پروانه ی توست؟
اگرم نام حسین بر لبمان رنگین است
این هم از
چشم انتظار صوت تو محراب مجتبي
محتاج سفره ات من بي تاب مجتبي
اي چلچراغ قبر تو مهتاب مجتبي
جان مي دهم به پاي تو ارباب مجتبي
هستم غلام و نوكر و عبد كريم ها
يك ذرّه از تبار تو عبدالعظيم ها
درسينه ي بقيع حرم مي شود بنا
مثل حريم شاه نجف مثل مرتضي
با گنبدو مناره و ايواني از طلا
شش گوشه اي شبيه حسين طرح كربلا
آخر به دست شيعه حرم دار مي شوي
داراي گنبدي چو علمدار مي شوي
با ديدن غريب ديارت دلم گرفت
خاك بقيع و گرد و غبارت دلم گرفت
بالاسرت به سنگ مزارت دلم گرفت
ديدار پشت درب و زيارت دلم گرفت
دستم براي عرض ارادت به سينه است
اين بارگاه قدس امام مدينه است!!؟
هرشب به سينه غصه و غم بار مي شود
با طعنه شهر بر سرت
کنید ماتمیان گریه در عزای حسن
که شد بلند به ماتم زنو لوای حسن
اگر گذشت محرم رسیده ماه صفر
حسینیان بخروشید در عزای حسن
پی تسلی زهرا ، خوش آنکه می گرید
گهی برای حسین و ، گهی برای حسن
ببرد بار ملالی حَسَن ، که بردن آن
ز ما سوا نتواند کسی ، سوای حسن
غمی که داشت حسن در دل حزین ، شرحش
ز من مجو که حَسَن داند و خدای حسن
کند به دشمن خود بهر حفظ دین ، بیعت
مقام حلم تماشا کن و رضای حسن
ز چشم اهل نظر سر زد آن عصا کز ظلم
فرو برد همان کور دل به پای حسن
چه دیده بود از او خصم او ، که دائم بود
به قصد جانِ به اندوه مبتلای حسن
فغان که رنگ زمرد زَ سوده الماس
پدید شد به لب لعل جانفزای حسن
به حق او بنگر جور چرخ و ط
دنیا چه با عزیز دل بوتراب کرد؟
ابری رسید و خون به دل آفتاب کرد
سنی نداشت یک شبه مویش سفید شد
رویش حنا کشید غمش را خضاب کرد
از کوچه های تنگ دگر رد نمی شود
این کوچه ها چقدر حسن را عذاب کرد
دستی که خورد بر روی مادر به کوچه ها
آن دست گنبد حسنش را خراب کرد
چون روزه بود تشنگیش اوج می گرفت
وقت اذان رسید تقاضای آب کرد
فهمید آب نیست ولی باز سر کشید
این زهر لعنتی جگرش را کباب کرد
سوزاند زهر از نوک پا تا سرش ولی
چون راحتش نمود ز دنیا ثواب کرد
از دوست زخم خورد و ز بیگانه ها جدا
دنیا چه با عزیز دل بوتراب کرد
شاعر : سید پوریا هاشمی
جمله ها داشته حرفی نزدن یعنی صبر
سفره داری وسط رنج و محن یعنی صبر
اولین آیه قرآن شما حا یا صاد
ترجمه گشته بدین شکل حسن یعنی صبر
ننوشتند چه گفتی وسط کوچه ولی
زیر لب گفتن آهسته بزن یعنی صبر
آن سکوتی که تو را کشت مرا دق داده است
بعد از آن کوچه حیاتت علنا یعنی صبر
تا که افشا نشود راز دل مادر دست
را گرفته است فقط روی دهن یعنی صبر
گفتن جمله لایوم کیومک وقتی
که پر از زهر شده کل بدن یعنی صبر
این سفارش به برادر که اخا بعد از من
خون نریزید ولو اینکه شود تیر کفن یعنی صبر
من و تو آینه شیر خداییم حسین
تو به معنای شجاعت شده ، من یعنی صبر
صبر ایوب مثل گشته ولیکن بی شک
قصه زندگی ات منحصرا یعنی صبر
شاعر : حسی
ای مرد تنها یابن الزهرا باز نشون عشقت ديده دريامه
اي بيكرانه بي نشانه تو نداري حتي يك زيارت نامه
اذن دخول حرمت اشك و آهه تنها چراغ صحن تو نور ماهه
با چشم ظاهر زائري نداري اما امشب بقيع پر از ملائكة الله
السلام علي كريم آل الله
باز تو خيالم حرمت رو با تموم اشكام اينه كاري كردم
کی میشه آقا تا بگم که برای صحن تو من یه کاری کردم
وارث عشق وهيبت رسول الله لا احصی ثناء كم حجت الله
حرم نداري ولي زير لب مي خونم و قبره و في قلوب من والا
السلام علي كريم آل الله
اي بي قرينه تو مدينه آستان قدس حسني مي سازيم
اون روزخوش يمن كل صحنُ قالي و فرشاي ايراني ميندازيم
يه روز مي شم خادم اين آستانه مثل كبوتري ميون آشي
چقدر خسته شده بال و پرت داره از حال میره چشمای ترت
هوای مدینه بارونی شده سرفه ی بی امونت خونی شده
نفسات تو سینه زندونی شده
بزار اینجا به جای مادرمون واسه تو گریه کنم گریه ی خون
خواهرت خون جگره دعاهام بی اثره
هرچی میکشم از اون میخ دره
(مادرم وای مادرم۲ مادرم وای مادرم وای مادرم)۲
چقدر غم میریزه از تو نگات چرا زود سپید شده موی سیات
گل پژمرده ی تو کویر شدی توی چنگ غصه ها اسیر شدی
بعد ماجرای کوچه پیر شدی
بگو از معجر و رد پای گرگ بگو از شتاب یک دست بزرگ
گل نیلوفر تو خم شده در برتو
شونه هات شد عصای مادر تو
(مادرم وای مادرم۲ مادرم وای مادرم وای مادرم)۲
تیرا اومدن ببوسن تن تو بوی فاطمه م
سلام میدم به اون اقایی که دلسپردشم خدایی
اون کریمی که سر سفرش همه میان برا گدایی
به درد عالمی طبیبه مدینه بی یار و حبیبه
سلام میدم به اون اقایی که توی خونشم غریبه
غصه تو چشمای ترش بود غریب اقا ۲
تشنهء خونش همسرش بود غریب اقا ۲
امون از این شهر مدینه غریب اقا ۲
گفتن مذل المومنینه غریب اقا ۲
غریب دوم مدینه امام حسن ۲
با اون محاسن سپیدش زخم زبون چقد شنیدش
گریه میکرد همیشه اقام وقتی مغیره رو میدیدش
اون کوچه بود مسیر راهش بلند میشد صدای آهش
چهل ساله که هر روز اقا رد میشد از تو قتلگاهش
همینجا بود غصب فدک شد غریب اقا۲
قسمت مادرش کتک شد غریب اقا ۲
یادش نمیره روی نیلی غریب اقا ۲
تو گوششه صدای سیلی غریب
ماه شبها تو - موج دریا تو - جان طاها تو - عشق زهرا تو
بی قرارت من - ریزه خوارت من - ای فدایت من - جان نثارت من
تو آفتاب روشنای عالمینی - تو سفره دار عالمی اخ الحسینی
حسن کریم اهل بیت - کریم اهل بیت - کریم اهل بیت - کریم اهل بیت
مصطفی هستی - مرتضی هستی - پور زهرا و - جان ما هستی
قبله ی دلها - پسر زهرا - صلح تو گشته - رمز عاشورا
تو اشبه الناس به ختم الانبیایی - تو بانی قیام دشت کربلایی
تویی معزالمومنین- امام المتقین - برای مسلمین - نگار مه جبین
شبه پیغمبر - پسر حیدر - بین کوچه ها- حامی مادر
تو امام من - من فدای تو - جان دهم آقا - من برای تو
میون اهل بیت تو مادری ترینی عزیز قلب رحمت للعالمینی
منم
یه عقده ای دارم تو سینه
بیام به پابوست مدینه
بیام مدینه از غمت زاری کنم
رو گونه هام اشکامو من جاری کنم
برا مصیبتت عزاداری کنم - یا مولا
آقام آقام آقام آقام - آقام حسن
بیاد تو این دل پر خونه
حضرت فاطمه محزونه
جن و ملک برای تو شد سینه زن
سینه شده ز داغ تو غرق محن
شد ناله های فاطمه ای وای حسن - یا مولا
آقام آقام آقام آقام - آقام حسن
میان آن کوچه چه دیدی
تو ناله ی مادر شنیدی
اگر چه گشته قاتل تو همسرت
ولی تو را کشته عزای مادرت
ای به فدای اون دو تا چشم ترت
آقام آقام آقام آقام - آقام حسن
شاعر : رضا رسولی
دانلود سبک
دانلود سبک
می شینه هردم - روی لبهام - این ذکرو آوا - آقام حسن آقا
مدد می گیرم - روز و شبها - از تو یا مولا - آقام حسن آقا
می سوزم به پای غم تو
می نالم برا ماتم تو
عمریه هستم آقا به زیر سایه و علم تو
آقام حسن مولا
قبرای خاکی - دل من رو - کرده چه محزون - آقام حسن آقا
بیادت آقا - دل شیدا - گردیده محزون - آقام حسن آقا
آرزوم اینه که ای آقا
من با همه ی سینه زنا
بسازیم حرم برای تو شبیه شاه کربلا
آقام حسن مولا
مزد عزاتو - میده بر ما - حضرت زهرا - آقام حسن آقا
کرم کن آقا - گل زهرا - بر دل رسوا - آقام حسن آقا
بعد این دو ماه نوکری
ای که تو غریب مادری
بگو که عاقبت ای آقا مارو کربلا می بری
آقام حسن مولا
شاعر : رضا ر
تا گلویش ز زهر کین تر شد
چشم عشاق مرد دین، تر شد
گریه هایش شبیه باران شد
بعد از آن تا ابد زمین تر شد
در غمش قلب لاله ها خون شد
زینبش هم کمی حزین تر شد
داغ مادر نرفته از یادش
آن2چشمی که قبل از این،تر شد
رنگ روی که زرد و آبی شد
اندکی باپدر،قرین تر شد
تشنگی بر دلش شررها زد
با برادر چنین عجین تر شد
با-نفس-های آخرش گفتا
با غمم شعر تو وزین تر شد
Mostafafatemi.ir
از تو گفتم باز با چشمانِ تر ، شرمنده ام
گفتم از داغ دل و خون جگر ، شرمنده ام
دلشکسته ، فصل داغت را گشودم پیش رو
دل ندارم تا بگویم بیش تر ، شرمنده ام
محشری بر پاست ، از بیدار باش داغ تو
از قیام سرخ تو ، من بی خبر ! شرمنده ام
آرزو دارم برقصم سرخ ، در بزم غمت
لهجه ام زرد است اما ، کو جگر ؟ شرمنده ام
گفتن از داغ تو شوخی نیست ، باید داغ دید
من ندارم داغ اما بر جگر ! شرمنده ام
کاش فارغ بودم از سنگینی خواب زمین
با غمت ای کاش بودم همسفر ، شرمنده ام
ای شهید عشق ! قلب رو سیاهم را ببخش
از تب عشقت ، نگشتم شعله ور ، شرمنده ام
کاش می فهمید روحم لهجه ی داغ تو را
تا بگرید چشم شعرم بیش تر ... شرمنده ام
شاعر :
به دل شعله ورم سایه ی دریا افتاد
عاقبت قرعه به نام من تنها افتاد
زهر هم سوخت به حال جگر سوخته ام
شعله شد آب شد و خون شد و از پا افتاد
باز هم خاطره هایم همگی زنده شدند
راه من باز بر آن كوچه ی غم ها افتاد
یادآن كوچه ی باریك همان كوچه ی تنگ
كوچه ای كه گذر سنگدل آن جا افتاد
شور می زد دلم و در دل آن وانفسا
چشم نامرد به ناموس علی تا افتاد
آن چنان زد كه ره خانه ی خود گم كردیم
آنچنان که به رخ برگ گلی جا افتاد
مادرم روی زمین بود و پی ام می گردید
من نفس می زدم او از نفس اما افتاد
پاره های جگرم می چكد از كنج لبم
باز در خانه ی من روضه ی زهرا افتاد
یاد آن كوچه كه با مادر خود می رفتم
دیدم آن روز در آن راه چ
نبود تاب و توانی که وا کند لب را
گرفت با نگه خود سراغ زینب را
خبر رسید و سراسیمه خواهرش آمد
دوان دوان به کنار برادرش امد
رسید و چادر خود را که از سرش انداخت
نگاه حیرت خود بر برادرش انداخت
صدای گریه و آه بلند می آمد
زبان خواهر دلخسته بند می آمد
کمی بریده بریده صدا زد ای حسنم
دو چشم خود بگشا ای ستم کشیده ، منم!
عزیز مادر من باز خونجگر شده ای
شبیه مادرمان دست بر کمر شده ای
چرا عزیز دلم رد خون به لب داری
چه چشم بی رمقی و چقدر تب داری
غریب فاطمه رنگ تنت عوض شده است
شبیه فاطمه پیراهنت عوض شده است
شنیده ام که چه رنجی ز یار می بینی
شنیده ام که دو روز است تار می بینی
بگو پس از تو غم عالمین را چه کنم
اگ
من خاکسار عشقم و من مجتبائی ام
من در مدار عشقم و من مجتبائی ام
مستی ز چشم من زده بیرون ز باده اش
در انفجار عشقم و من مجتبائی ام
باده بریز با کرمِ آل فاطمه(س)
من خواستار عشقم و من مجتبائی ام
در بین روضه ات ز خودم می شوم رها
حتما دچار عشقم و من مجتبائی ام
من ذره ای ز عشق تو را هم نمی دهم
من پاسدار عشقم و من مجتبائی ام
بر قلب خویش چشم تو را رسم می کنم
چهره نگار عشقم و من مجتبائی ام
کفش تمام سینه زنان روی چشم من
من کفشدار عشقم و من مجتبائی ام
جرم مرا ندیده خدایم بخاطرت
در استتار عشقم و من مجتبائی ام
هر جا نسیم از حرمت عطر آورد
آنجا غبار عشقم و من مجتبائی ام
جانم بگیر و مهر خودت را به من بده
من جان
من خاکسار عشقم و من مجتبائی ام
من در مدار عشقم و من مجتبائی ام
مستی ز چشم من زده بیرون ز باده اش
در انفجار عشقم و من مجتبائی ام
باده بریز باکرمِ آل فاطمه (س)
من خواستار عشقم و من مجتبائی ام
در بین روضه ات ز خودم می شوم رها
حتما دچار عشقم و من مجتبائی ام
من ذره ای ز عشق تو را هم نمی دهم
من پاسدار عشقم و من مجتبائی ام
بر قلب خویش چشم تو را رسم می کنم
چهره نگار عشقم و من مجتبائی ام
کفش تمام سینه زنان روی چشم من
من کفشدار عشقم و من مجتبائی ام
جرم مرا ندیده خدایم بخاطرت
در استتار عشقم و من مجتبائی ام
هر جا نسیم از حرمت عطر آورد
آنجا غبار عشقم و من مجتبائی ام
جانم بگیر و مهر خودت را به من بده
من جان
یا امام حسن مجتبی (ع) ادرکنا یا کریم
ذکر ورود به حرم یار ، مجتباست
سبط عزیز احمد مختار ، مجتباست
بعد از علی امام وفادار ، مجتبی است
تنها وصی حیدر کرار ، مجتباست
عباس هم به دست حسن مرد رزم شد
استاد فن رزم علمدار ، مجتباست
جنگ جمل به دست حسن ختم گشته است
از قاتلان لشگر کفار ، مجتباست
برتن زره نکرده به مانند مرتضی
وقت نبرد مرد جگر دار ، مجتباست
از لطف اوست اشک دو چشم حسینیان
در مجلس حسین ، میاندار ، مجتباست
بازار عشق گرم و تو سردی ، عجیب نیست ؟
بفروش جان خود که خریدار ، مجتباست
شاعر : جعفر ابوالفتحی
من از شماست هر چه منم را گرفته ام
حالا به روی دست ، تنم را گرفته ام
خاکم ز کربلاست ولی خانه ام بقیع
امشب بهانه ی وطنم را گرفته ام
58 شب همه جا گفته ام حسین
تا اذن این دو شب حسنم را گرفته ام
هرجا شده است صحبت کوچه شبیه تو
بی اختیار من دهنم را گرفته ام
.از باغ شیعیانِ غریبِ مدینه ات
بُردِ یمانی و کفنم را گرفته ام
.بین من و لباس عزایت چه فرقی است
من رنگ و بوی پیرهنم را گرفته ام
.دست مرا بگیر به محشر بگو که من
همواره دست سینه زنم را گرفته ام
شاعر : حسین صیامی
روی لعل لب تو لختِ جگر می بینم
دور چشمان کبود تو اثر می بینم
زخم ها روی جگر داشتی و دَم نَزَدی
حاصل خون دلت را چقدر می بینم
قتل صبری که تو را کُشت غمِ زهرا بود
جگرت را ز همه سوخته تر می بینم
چه شده یوسف ما حال دگرگون دارد
این چه حالی است تو را زیر و زبر می بینم
چهره ات سبز شد و حال تو شد حال وداع
رنگ رخسار تو را زنگ خطر می بینم
این چه زهری است که غم های چهل ساله رسید
طشت را در بر تو دشت جگر می بینم
گوئیا محتضرم مختصری می ماند
داغت انگار به هنگام سحر می بینم
به حسینم برسانید حسن رفتنی است
حرم فاطمه را خاک بسر می بینم
نه فقط یار نداری که کند دفع بلا
همسرت را به حرم خصم دگر می بینم
کُشتنت توطئۀ آ
جنت، بهارِ پیرهنت أیها الکریم
از نور جامه ای به تنت أیها الکریم
ای همدم تو زمزمه های زلال وحی
ای جبرئیل هم سخنت أیها الکریم
تو مطلع کرامتی و لطف و مهر و جود
پروانه های انجمنت أیها الکریم
نشنید آنکه بر تو روا داشت ناسزا
یک ناروا هم از دهنت أیها الکریم
اما تو که غریب نواز مدینه ای
هستی غریب در وطنت أیها الکریم
حتی شهادت تو نداده ست خاتمه
بر روضه های دلشکنت أیها الکریم
مادر نبود تا که ببیند در آن غروب
تشییع شد چگونه تنت أیها الکریم
بیرون کشید با دل غرق به خون حسین
هفتاد تیر از بدنت أیها الکریم
شد روضه خوان کشته ی مظلوم کربلا
تابوت و پیکر و کفنت أیها الکریم
آنجا ولی شراره ی غم پر گدازه بود
یعنی ب
مجموعه ي صفات خدا ميشود حسن
اسماء ذات در همه جا ميشود حسن
نه رو به مكه رو به مدينه نشسته ايم
وقت نماز قبله ي ما ميشود حسن
صدتا پسر به فاطمه روزي كند خدا
يا ميشود حسين و يا ميشود حسن
جبريل هم به رتبه ي ما غبطه ميخورد
وقتي كه همنشين گدا ميشود حسن
اين رنگ سبز رنگِ مقام سيادت است
امروز سيدالشهدا ميشود حسن
از بركت حسين حسين گلوي ما
يك روز ميشود همه جا ميشود حسن
معلوم بود از حسدِ آل عايشه
روزي بدون صحن و سرا ميشود حسن
از تخته پاره هاي به هم دوخته شده
با زحمتِ حسين جدا ميشود حسن
از تيرها مقطعه كردن عجيب نيست
حا سين و نون هجا به هجا ميشود حسن
غوغا شده ست دور و بر خانه ی کریم
صف بسته اند پشت در خانه ی کریم
میـدان شهـر پـُر شده از مستمنـدهـا
می آورد کسـی خبـر خانـه ی کریم
باران رحمتت به همـه خیـر می دهـد
حتـی بـرای رهگـذر خانـه ی کریـم
شایـد غـذای حضرتـی تـو به مـا رسد
از روی سفره ی سحر خانه ی کریـم
دارد مریض خانـه ی مـا خوب میشود
با ایـن طعـام مختصـر خانه ی کریم
شاعر : احمد ایرانی نسب
شکر للله شدم گدای حسن
می سرایم فقط برای حسن
در خیالم همیشه میخوانم
عاشق صحن با صفای حسن
قطره های کرم سرازیر اند
بین هر سجده از عبای حسن
بین هر روضه بی هوا رفتم
در حوالی روضه های حسن
از سر کوچه تا ته کوچه...
این من و سوز ماجرای حسن
***
کی شود تا بگویم ای آقا
زائرم سمت کربلای حسن
شاعر : امیر فرخنده
درمانده ام از این دل زاری که نداری
با گنبد و بیرق سر و کاری که نداری
گلدسته ي آهم به فلک می رسد امشب
می سوزم از این گوشه کناری که نداری
خشکم زده چون خنده که زوار حریمت
گریان شدم از سنگ مزاری که نداری
حسرت به دلم مانده بیایم بنشینم
یک بار در ان آینه کاری که نداری
یا که بنشینم وسط کوچه ي روضه
بر سنگ حرم، روی غباری که نداری
من مانده ام و خلوت این پنجره و تو
با فرصت طوف دو سه باری که نداری
سر می کند اصلاً شب و روز تو چگونه
با خادم ِ با اشک نداری، که نداری؟
----------------------
وقتی که کبو تر بشوی سمت مدینه
می میری از این راه فراری که نداری*
*آنقدر شعر آقای پرند آور زیبابود که بعد از شنیدن آن ا
