کوچه هات آزارم می دن،خداحافظ مدینه
هر کی بوده تو کوچه هات، حال و روزش همینه
خورده گره با کوچه ی بنی هاشم دل من
با زهر کینِ همسرم شده حل مشکل من
جانم حسن(2) غریب مادر حسن
پیچیده بوی عطر یاس؛ کنار بستر من
گمونم از سفر میاد؛ دوباره مادر من
أمّن یجیب و طشت خون، زینب و چشم گریون
تازه شده در سینه ها، ناله ی درد هجرون
جانم حسن(2)غریب مادر حسن
شاعر : علی محلاتی
دانلود سبک
یاد
درد و بلای کوچه
عمری
حال و هوای کوچه
کشته
منو عزای کوچه
به یاد غم مادر حسن
پاره پاره شد جگر حسن
به روی دلش داغ کوچه بود
زخم کشتن گل و غنچه بود
می رم
ولی با کوه غم ها
می خوام
روضه بخونم اما
امشب
به نیت عاشورا
دم خنجر و حنجر داداش
می شه غرق خون پیکر داداش
چشمی که واسه جسارت می ره
زینب با حرم اسارت می ره
شاعر : اسماعیل شبرنگ
دانلود سبک
مرد جمل، در بین بستر اشک می ریخت
تنهاترین سردار لشکر اشک می ریخت
اطرفیان، خانه نشینش کرده بودند
از درد بی یاری مکرّر اشک می ریخت
بی احترامی های واعظ بر علی را
تا می شنید از روی منبر اشک می ریخت
«یادش به خیر آن روز ...» را تکرار می کرد
با خاطراتی از پیمبر اشک می ریخت
هر روز، صبح و ظهر و شب، وقت نمازش
با گفتن «الله اکبر» اشک می ریخت
زهر خودش را ریخت آخر جُعده با زهر ...
از بی وفایی های همسر اشک می ریخت
زخم زبان و زخم زهر و زخم کوچه
او بیشتر از زخم آخر اشک می ریخت
معلوم شد آقا چرا مویش سفید است!
از بس که عمری یاد مادر اشک می ریخت
با دیدن تابوت مادر ناله می زد
با دیدن مسمار، بدتر اشک می ریخت
در ل
جنگ جمل به دست تو پایان گرفته است
يعنی شکوه حیدری‌ات جان گرفته است
تیغ تو مشکل است فرار از مقابلش
از روی عمد بر همه آسان گرفته‌است
دركربلاچهارحسن جلوه كرده اند
اين اقتدار توست که ميدان گرفته است
آغاز پاک کرببلا بین تشت بود
با تشت روضه‌های تو پایان گرفته‌است
با غربت عجیب تو ای مقتدای صبر
امروز قلب سوره‌ی انسان گرفته‌است
شاعر : محمد فردوسی
انتظار مرد باشد تا درون خانه اش
گیرد آرامش کنار همسر جانانه اش
جان بسوزد از برای شاه مظلومان حسن(ع)
دشمنی همسر نما می بود در کاشانه اش
عاقبت زهر هلاهل داد او بر شوهرش
دوزخی گردید با کاری چنین پستانه اش
شد حسن(ع)پاره جگر از کینه سفیانیان
خون جگر از بهر او شد خواهر دردانه اش
وقت تشییع جنازه از سوی خصم علی(ع)
گشت تابوتش چو شمع وتیر ها پروانه اش
مانع از دفنش کنار قبر پیغمبر(ص) شدند
رفت از یاد همه بوده حسن(ع) دردانه اش
یوسف زهرا بشد مدفون در خاک بقیع
باقر(ع)وسجاد(ع)وصادق(ع)جملگی همخانه اش
بی حرم باشد مزارش،بی چراغ وبس غریب
اشک ریزان از برایش آشنا ،بیگانه اش
گر شود توفیق دیدار مزار او نصیب
در عوض با
به مناسبت شهادت امام حسن (ع)
همینکه برق نگاهش به ما رسد کافیست
صدای ما به صدای خدا رسد کافیست
جهنمی شدنم حتمی ، است اما باز
عنایتی به من بی نوا رسد کافیست
گدا فقط به امید کریم ها زنده است
حسن به داد دل این گدا رسد کافیست
دو چشم این دل کورم ز لطف خاک بقیع
به تربت حرم کربلا رسد کافیست
منم که بر سر کویت اسیر می مانم
طناب گردن من را بگیر.... می مانم
تمام حرف دل من شکایتی شده است
بقیع رفتن ما هم حکایتی شده است
چه میشود که بگویی : "مدینه ای شده ای"
دمی به دیده ببینم عنایتی شده است
شنیده ام که به دستان جعده در خانه
درون جسم شریفت جنایتی شده است
به شهر قم ز کتاب چهارده معصوم
از آن محدث مومن روایتی
تا زهر هلاهل به حسن(ع) کارگر افتاد
گویی به تمام جگر او شرر افتاد
بالا چوبیاورد به تشتی همه ی زهر
ای وای که خون جگرش در نظر افتاد
زینب چو به احوال برادر نگه انداخت
نالید وز او اشک روان از بصر افتاد
آنگاه که روحش زبدن رفت حسین(ع)گفت
برخیز برادر که خلل در کمر افتاد
اطفال صغیرش همه نالان و غمینند
قاسم به فغان بر روی نعش پدر افتاد
بردند که دفنش کنند خانه ی جدش
از تیر عدو بر بدن او اثر افتاد
گردید کفن سرخ زخون بدن او
گویی به شفق چهره ی قرص قمر افتاد
از ماتم خونین حسن (ع)شاه کریمان
در جنت حق مادر او خوتجگر افتاد
شاعر : اسماعیل تقوایی
ما چشم به احسان کریمان داریم
شوق نمک خوان کریمان داریم
در سفره ی خود نان کریمان داریم
با رزق کریمان چو بسازیم همه
از خلق همیشه بی نیازیم همه
امشب که گداییم، گدای دو کریم
سرگرم عزاییم، عزای دو کریم
در خیمه ی حزن بچه های دو کریم
با فاطمه یا محمدا می گوییم
با زینبشان یا حسنا می گوییم
با سینه ی این دو جهل امت بد کرد
نیرنگ صحابه و خیانت بد کرد
دنیا طلبی، بغض و عداوت بدکرد
با اینکه عزیزان خدایند این دو
افسوس که مسموم جفایند این دو
کشته است زنی یهودیه خاتم را
انداخته بر دل همه ماتم را
صدیقه تحمل نکند این غم را
آوار فراق بر جگر سنگین است
دل کندن دختر از پدر سنگین است
افسرده شدیم پشت دیوار بقیع
پژمرده
چقدر دست قلم پیش او فقیرتر است
چقدر بغض در این واژه ها اسیرتر است
در آسمان بضریحش دخیل میبندم
زیارت حسن این گونه بی نظیرتر است
فقط نه خون شهیدان قدم قدم جاریست
به قطره قطره ی خون دل این مسیر تر است
تمام شیعه مگر خادم بقیع شوند
غبارروبی این بقعه وقتگیرتر است
نه ، کاخهای طلا سلطنت نمی سازند
امیر خاکی دل های ما امیرتر است
شاعر : امیر علی شریفی
تربتش عطر کربلا دارد
غربتش روضه ی رضا دارد
گنبدش ، آسمان...طلایش، نور
روزها گنبد طلا دارد
هرچه در چَنته دارد این دنیا
از کرامات مجتبا دارد
"ای کریمی که در خزانه ی غیب..."
مور هم چشم بر شما دارد
تا که دست شماست بر سرِ ما
همه عالم نظر به ما دارد
زَهره ی زهر ریخت پیش لبت
لعل تو حکم کیمیا دارد
آنچه از دل به لب برآوردی
رنگِ سیلیِ کوچه را دارد
متهم، زهر نیست! میدانی
لخته ها از چه ماجرا دارد
شاعر : عارفه دهقانی
*يا مُعِزَ المومِنين ايها الغريب*
*شور امام حسن مجتبي(ع)*
دلم ميخاد يه روزي - امام مهربونم
نمازمو به روي - خاک بقيع بخونم2
اي امام بي حرم
سايتون بالا سرم
داري اقا يک حرم؛؛توي دلم
خداروشکر ؛ گداتم من/نوشتم رو ؛ قلبم امام حسن
#حسن جانم3#
********
عکس بقيع خاکي-دلم رو ميسوزونه
من بميرم هنوزم -قبرت بي سايبونه
تو کريمي پس چرا
جاي گنبد طلا
گرد و خاک نشسته رو ؛؛قبرت آقا
بقيع امشب سوت و کوره_بميرم که تاريک و بي نوره
#حسن جانم3#
شاعر : محمد رضا شجاعی
دانلود سبک
من که دگر بار سفر بستم مدینه
من دیده بر راه اجل هستم مدینه
زهر جفای همسرم ، ای وای ای وای
سوزانده از پا تا سرم ، ای وای ای وای
شد لحظه های آخرم ، ای وای ای وای
شد بسته چشم تار من ، ای وای ای وای
وا شد گره از کار من ، ای وای ای وای
کسی نباشد یار من ، ای وای ای وای
******
سر تا به پا دردم اجل باشد طبیبم
حتی میان خانه خود هم غریبم
مادر به دیدارم بیا ، ای وای ای وای
که من شدم حاجت روا ، ای وای ای وای
دارد تماشا مجتبی ، ای وای ای وای
باشد دلم در پیچ و تاب ، ای وای ای وای
شمع وجودم گشته آب ، ای وای ای وای
این من و این چشم پر آب ، ای وای ای وای
******
بسته دو چشمم را شرار زهر کینه
دیگر نبینم کوچۀ تنگ
به جز غمت اقا غمی تو سینه نیست
شلوغه کربلا کسی مدینه نیست
زهرا برات نوحه میخونه
ام البنین سینه میزنه
اهای بقیع نرفته ها
وقت مدینه رفتنههمه نواده هات حرم دارن ولی
چقدر غریبی ای حسن بن علی
غریب اقام اقام ای اقام
به لطف و یاری اقام امام رضا
تو میشی صاحب یه گنبد طلا
اینشاالله یک ضریح نو به حق صاحب الزمان
برای تو ساخته میشه بازم به دست فرشچیان
بیاد رو گنبدت کبوتر بقیع
کسی نمیمونه پشت در بقیع
غریب اقام اقام ای اقام
*******
یه صحن با صفا گنبد و بارگاه
تو حرمت میخوای تو هم یه قتلگاه
گودی قتلگاه تو همون کوچه است که اومدن
جلوی اون چشمای تو مادرتو سیلی زدن
غیر در خونه ات کجا داریم بریم
ما که برای تو یه ع
ای عمری گره گشایم ، گره افتاده به کار زینب تو
با زینب بگو حسن جان ، چه شده که می چکد خون ز لب تو
وای ، شده کارم نظاره ، با دلی پر شراره
با دلی پر شراره
وای بستری با عزیزی ، غرق در خون دوباره
غرق در خون دوباره
مظلوم حسن جان
******
می ترسم که بر نیاید ، به مداوای تو کاری از طبیبی
می سوزد دلم که حتی ، بین خانه ی خودت هم تو غریبی
وای ، در برم خون دلت شد ، مقتلت منزلت شد
مقتلت منزلت شد
وای ، با که گویم که دانم ، همسرت قاتلت شد
همسرت قاتلت شد
مظلوم حسن جان
******
برادر این دم آخر ، با من از راز نهفته ات سخن گو
از روزی که ضرب سیلی ، جان گرفته از تن مادر من گو
وای ، مگر آنجا چه دیدی ، که خجالت کشیدی
ک
یگه سحر میشه شب غم ، راحت میشه ز شهر ستم
از بی‌وفایی خونه دلش ، داره می‌ره با قامتی خم
خوب می‌دونه که رفتنیه ، با قلب پر شراره
زخمی که داره توی دلش ، هیچ مرهمی نداره
گرچه جگرپاره شده ، از سوز این زهر بلا
جون داده اما آقامون ، چل سال پیش تو کوچه‌ها
******
تو چشماش اشک غم می‌شینه، دلگیره خیلی از مدینه
آخه هنوز جلوی چشاش ، کابوس کوچه رو می‌بینه
می‌بینه باغ یاسی رو که ، غریبونه سوزوندن
اون آقای غریبی رو که ، تو کوچه‌ها کشوندن
چل سال گذشته اما باز ، دستای بسته یادشه
چشمای خیس مادرِ پهلو شکسته یادشه
دانلود سبک
کریم آنچه بیارد به دست، می بخشد
هرآنچه بود و هر آنچه که هست می بخشد
ز پا فتادی اگر یا حسن بگو بنگر
چگونه رتبه شاهی به پست می بخشد
به تشنگان برادر حسن دهد روزی
شراب ناب حسینی به مست می بخشد
قیامت است ظهورش , به عشق روی حسین
هر آنکسی که حسینی شد است می بخشد
گمان مبر که حسن بی ضریح و بی حرم است
کریم آل عبا هر چه هست می بخشــد
شاعر : موسی علیمرادی
هرکس که بر کریم پناهنده میشود
دلمرده هم اگر برسد زنده میشود
آنقدر میدهند که شرمنده می شود
آیا به روز حشر سرافکنده می شود
واللهِ اعتقاد من این است تا ابد
زین خانه نا امید گدایی نمی رود
وقتی به گریه طینت من رنگ و بو گرفت
این چهره ی سیاه کمی شستشو گرفت
کم کم تمام زندگی ام بوی او گرفت
اینگونه بود بی سر وپا آبرو گرفت
از آن به بعد خانه ی دلدار شد دلم
تا آمدم به خویش گرفتار شد دلم
امشب حسن حسن نکنم شب نمیشود
بی یا حسن تجلی یارب نمی شود
زلفی که باد خورده مرتب نمی شود
هر کس به هم نریخت مقرب نمی شود
آتش زده هوای وصالت به جان من
یا ایها الکریم و یا ایها الحسن
مارا خدا کنارِ کریمان بزرگ
حسین گفتم و شد سینه بی قرار حسن
برای اینکه حسین است سوگوار حسن
محرم و صفر اندوهگین غربت او
دو چشم علقمه گریان و اشکبار حسن
ضریح کرببلا نقره داغ تربت او
زهیر و حر و حبیبند داغدار حسن
اگر چه دور و برش از حبیب ها خالی است
امام ها همه جمعند در کنار حسن
مزار خاکی او شد ابوترابیِ محض
از آن به بعد نجف گشت خاکسار حسن
عجب نباشد اگر که به روز رستاخیز
حسین فاطمه برخیزد از جوار حسن
برای غربت او بی قرار می گریم
شبیه شمع خیالی سر مزار حسن
برای داغ دو تا ماهپاره اش یا که
برای لحظه جانسوز احتضار حسن
برای روضه او با کنایه می خوانم
مدینه ،کوچه،فدکنامه، گوشواره، حسن
شاعر : محسن حنیفی
خوش آن دلی که شده دائما سرای حسن
دل خراب منو لطف یک دعای حسن
تمام زندگی من فدای آن کس که
تمام زندگی او شده فدای حسن
من از تبار عزای محرم و صفرم
چرا که حسن ختامش بود عزای حسن
خودم فدای تمامی سینه زن هایش
پدر و مادر من نذر بچه های حسن
خدا گواست تمام مدارج عرفان
خلاصه میشود آخر به خاک پای حسن
قرار بود که تقدیر این چنین باشد
حرم برای حسین و کرم برای حسن
به لطف مادر و یاری دیده ی خیسم
نشسته ام که برای تو روضه بنویسم
قلم نوشت امان از روایت کوچه
هر آنچه شد به تو بود از مصیبت کوچه
نگاه ها همه سنگین و دستها بدتر
یکی دوتا که نبوده جسارت کوچه
تمام زخمت زهرا س به دوش حیدر بود
ولی به دوش
گاه از حسن و تیر و بدن می گویم
گاهی ز حسین بی کفن می گویم
در روضه ی هردو آب چون دارد دست
با خوردن آب ، یا حسن می گویم
شاعر : محسن ناصحی
سلام ای آقای کریمم گرفتار تو از قدیمم
تو شاه و من عبد حریمم حسن جان (۲)
بزرگ آل مرتضایی امام شاه کربلایی
چرا پس بی صحن و سرایی حسن جان (۲)
حسن جان – برای تو صحن و سرا می‌سازیم
ضریحی چنان کربلا می‌سازیم (بنامت بنازیم(
کریم شهر پیغمبری حسن
میان خانه بی یاوری حسن
تو شهریار بی لشگری حسن
(یابن الزهرا لبیک یا حسن)
بمیرم محاسن سفیدی نگفتی در کوچه چه دیدی
به شانه مادر را کشیدی حسن جان (۲)
صدایی آمد ناگهانی به خاک افتاده آسمانی
عصای بانوی جوانی حسن جان (۲)
واویلا – زمین خوردن مادرت پیرت کرد
دو گوشواره آنجا زمین گیرت کرد(عدو بی‌هوا زد)
ز بعد کوچه خون شد نگاه تو –
مسیر مادر شد قتله گاه تو
چه خنده‌ای کرد
ای پسر حیدر و زهرا حسن(ع)
ای به کرم فاقد همتا حسن (ع)
جلوه ی حسنت همه عالم گرفت
شهره ی بر یوسف زهرا حسن
قبر تو بی شمع وچراغ وغریب
خاک بقیعت شده ماوا حسن
صلح تو بانی قیام حسین(ع)
صالح مظلوم به دنیا حسن
بهر غریبی تو این بس بود
گفته خودی زخم زبانها حسن
گر که خیانت به سپاهت نبود
فتح تو می گشت مهیا حسن
زخم به پای تو بزد خارجی
چون تو شدی اهل مدارا حسن
زهر جفا بر تو بداد همسرت
دشمنیش کرد هویدا حسن
ای بفدای دل خونی تو
جان ودل جمله احبا حسن
خواهر تو شیون وزاری نمود
دید چو آن پاره جگرها حسن
قاسم وعبدالله تو حاضرند
گریه کنان غرق تماشا حسن
دفن تو در پیش پیمبر نشد
خصم علی عامل دعوا حسن
پیکر بی
یابن الحیدر یاحسن
سبط اکبر یاحسن
دستم بدامانت جان زهرای اطهر یاحسن
کریمی ، من گدای توام
مبتلای توام ، خاک پای توام
حسن جان یا مولا حسن جان
******
لیلای من دلبرم
ای مظلوم بی حرم
خواب دیدم که تو صحن تو به دور گنبد می‌پرم
مزارت ، پر زگرد و غبار
شیعه دل بیقرار ، اف بر این روزگار
حسن جان یا مولا حسن جان
******
بر شانه غم می‌بری
بشکسته بال و پری
مویت سفید شده آخر محرم راز مادری
تودیدی ، سخت تر از کربلا
مادر و کوچه‌ها ، سیلی بی هوا
حسن جان یا مولا حسن جان
دانلود سبک
(ا) الا يا ايها الساقی تو را من دوست مى دارم
(ب) به غير از نامت اى مولا ز دنيا جمله بيزارم
(پ) پريشانم در اين عالم به دل دارم بسى ماتم
(ت) تو را زائر نگشتم من بيا بنگر به رخسارم
(ث) ثناخوانت شدم آقا تو ما را با صفا کردى
(ج) جهان کى دل برد از ما ولايت را خريدارم
(چ) چرا دل خوش کنم آقا به دستى غير دستانت
(ح) حسن جان پور عين الله مدد فرما گرفتارم
(خ) خودت را هديه کن بر من که خود بهتر ز بارانى
(د) دلم را پاک کن جانا که من عبدى گنهکارم
(ذ)ذلیلان را ز در آقا مرانی جانِ جانانم
(ر) رهايم کن تو از ماتم الا مولاى غمخوارم
(ز) زبان را نيست قادر بر سرودن از لبت مولا
(ژ) ژيان شيرى تو در ميدان م
آبروی دعا امام حسن
همه ی هست ما امام حسن
سر یک سفره بوده ای عمری
با فقیر و گدا امام حسن
ای کرم خانه های فاطمی ات
تا قیامت به پا امام حسن
جلوه ی اقتدار تو این بود:
صلحِ صبر و رضا امام حسن
صلح تو یک قیام مردانه است
بانی کربلا امام حسن
از همان ابتدا به ما گفتی
آخر روضه را امام حسن
********
ای کرامت گدای درگاهت
حسن یوسف جمال چون ماهت
کوچه در کوچه لیلی و مجنون
صف کشیده است بر سر راهت
کاش روزی بیفتد از توفیق
چشم ما بر جمال دلخواهت
دم به دم می شود خدا را دید
در نفس های قلب آگاهت
غربت مرتضی علی جاری است
بین غم گریه های جانکاهت
بسکه زخم زبان زدند تو را
جگرت لحظه ای نشد راحت
********
زن نامه
یک لحظه مرا دور ز ماتم نگذارید
در سینۀ من غیر غمش غم نگذارید
ما زخمیِ عشقیم به روی جگر ما
یک مرحمتی کرده و مرهم نگذارید
با لطف حسن بوده ، حسینی شده عالم
این را به همه گفته و مبهم نگذارید
گر مرده شود زنده ز لطف گل زهراست
آن را به حساب گل مریم نگذارید
دو ماه ، عزادار حسینید و ابالفضل
این یک شبه را بهر حسن کم نگذارید
در وصف رخش شعر بگویید و حسن را
بی محتشم و دعبل و میثم نگذارید
مقتل بنویسید برایش ، محنش را
بی سید طاووس و مقرّم نگذرید
بی گنبد و پرچم شده او پیشنهادی
دارم به حساب دل سنگم نگذارید
با نیّت همدردیِ او روز عزایش
در هر حرمی تا ، شده پرچم نگذارید
شاعر : مهدی مقیمی
من حسینم که صفا بخش دو عالم هستم
سالها صاحب شبهای محرم هستم
من حسینم که برایم همه زاری دارند
تا بیایند حرم لحظه شماری دارند
سالها هست که یک عالمه زائر دارم
یک جهان منبری و شاعر و ذاکر دارم
دور و نزدیک همه از سر صبحی تا شام
همه با عرض ارادت شده مشغول سلام
عاشقان روز و شب سال به من می گریند
خوب و بد باز به هر حال به من می گریند
همه هستند عزادار، چهل شب گریان
به من و حال پریشانی زینب گریان
اربعین را همه دیدید چه شد دور و برم
چقدر زائر دلسوخته آمد به حرم
گر چه در هر دو جهان عاشق و مجنون دارم
ولی از غربت یک مرد دلی خون دارم
نام او می برم و لرزه می افتد به تنم
من جگر سوختهء غربت و د
همگی از بقیع برگشتند
همگی خسته و غبار آلود
روی چشم حسین اشک عزا
چشم عباس هم پر از خون بود
زینب آمد کنار در آرام
سر خود را گذاشت گوشه در
با سوالی حسین را گریاند
ای حسین از برادرم چه خبر؟
در کنار مزار پیغمبر
تن او را به خا ک ها دادید؟
تن سبز غریب مادر را
به سوی فاطمه فرستادید؟
بنشین خواهرم صبوری کن
تا بگویم چه در بقیع رخ داد؟
بغض آقا شکست و چشمش را
اشک غربت گرفت و پاسخ داد:
کاش خواهر تن برادر را
ساده و مخفیانه می بردم
کاش مانند حیدر و زهرا
بدنش را شبانه می بردم
کاش خواهر زمان تشییعش
زره جنگ خویش بر تن داشت
کاش تابوت مجتبی خواهر
جنس محکم شبیه آهن داشت
نگران تر شدم برادر جا
نیمۀ شب زهر بر داغ دلم کاری شده
غربتم در خانه ام عمریست تکراری شده
خون دلهایی که خوردم از لبم جاری شده
خواهرم زینب کجایی موقع یاری شده
من که عمری مهربانی کرده ام با اهل شهر
قسمتم آخر ز دست همسرم گردید زهر
من که عمری گریه کردم از فراق یارها
گریه کردم با نظر بر تیغ ها ، مسمارها
گریه کردم با نگاهی بر در و دیوارها
با عبور از کوچه های شهر مُردم بارها
از در و دیوار های شهر دیگر خسته ام
روضه خوان حیدر و آن دستهای بسته ام
نیست مثل من کسی از راز مادر باخبر
گفت نگذارم شود از کوچه حیدر با خبر
گرچه بابا بود از جریان آن در با خبر
نه پدر ، زآن ، با خبر شد نه برادر باخبر
من فقط دیدم که پرپر ب
عمری در آشیان غریب مدینه ایم
ما از فدائیان غریب مدینه ایم
ما را صدا زنید نمک گیر مجتبی
مدیون لقمه نان غریب مدینه ایم
هستیم اگر گدای حسین ،زیر منته
الطاف بی کران غریب مدینه ایم
این افتخار ماست فقط زیر سایه ی
دستان مهربان غریب مدینه ایم
سالی یکی دو روز کفایت نمی کند
هر روز میهمان غریب مدینه ایم
ذکر حسن به ما پر پرواز می دهد
مرغان آسمان غریب مدینه ایم
زهرا ، علی ، حسین دعاگویمان شوند
وقتی که روضه خوان غریب مدینه ایم
خانه خراب غصه ی این قبر خاکی و
بی شمع و سایبان غریب مدینه ایم
شاعر : محمد حسین رحیمیان
