شهادت امام حسین (ع)

در عزای شه دین کرببلا می لرزد

نه همین کرببلا عرض و سما می لرزد

گوئیا ناله زهرا رسد از دور به گوش

کاین چنین دست و تن شمر دغا می لرزد

خبر مرگ حسین آمده بر سوی حرم

زین خبر قلب عزیزان خدا می لرزد

ذوالجناح شه دین غرقه به خون شیهه زنان

بسکه خورده به تنش تیر جفا می لرزد

اسب بی صاحب شه چون به در خیمه رسد

زین الم دختر شاه شهدا می لرزد

سر نورانی شه را چو سر نیزه بدید

زینب غمزده با شور و نوا می لرزد

ظالمی سنگ به پیشان یآن حضرت زد

که از ان واقعه قلب اسرا می لرزد

محسن کرببلائی زغم شاه شهید

دلش از واقعه کرببلا می لرزد

ژولیده نیشابوری

• چهارشنبه
• 12
• مهر
• 1391
• ساعت
• 06:31
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

در عزای شه دین کرببلا می لرزد

نه همین کرببلا عرض و سما می لرزد

گوئیا ناله زهرا رسد از دور به گوش

کاین چنین دست و تن شمر دغا می لرزد

خبر مرگ حسین آمده بر سوی حرم

زین خبر قلب عزیزان خدا می لرزد

ذوالجناح شه دین غرقه به خون شیهه زنان

بسکه خورده به تنش تیر جفا می لرزد

اسب بی صاحب شه چون به در خیمه رسد

زین الم دختر شاه شهدا می لرزد

سر نورانی شه را چو سر نیزه بدید

زینب غمزده با شور و نوا می لرزد

ظالمی سنگ به پیشان یآن حضرت زد

که از ان واقعه قلب اسرا می لرزد

محسن کرببلائی زغم شاه شهید

دلش از واقعه کرببلا می لرزد

ژولیده نیشابوری

• چهارشنبه
• 12
• مهر
• 1391
• ساعت
• 06:33
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

دلخوشم من چون گداي اين درم

هم گداي فاطمه هم حيدرم

سوي اين در هست دائم دست من

نيست حاجت بر سراي ديگرم

آبرويم از در اين خانه است

زين سبب از خلق عالم برترم

تا که آيد نام زيباي حسين (ع)

اشک آيد از دو چشمان ترم

روضه‌هايش چون به گوشم مي‌رسد

مي‌زند بر سينه و دل آزرم

کاش مي‌شد کربلا باشم شبي

تا به برگيرم مزار دلبرم

ياد دارم کودکي بودم ولي

شور عشقي بود دائم در سرم

تا که آيام محرم مي‌رسيد

مي‌نمودم رخت ماتم در برم

ياد دارم مانده در گوشم هنوز

گريه‌هاي بي صداي مادرم

اينچنين مي‌گفت با صد شور و شين

من فداي کام عطشان حسين (ع)

حامد کاظمی

• چهارشنبه
• 12
• مهر
• 1391
• ساعت
• 06:55
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

حسين ، کشته ديروز و رهبر روز است

قيام اوست ، که پيوسته نهضت آموز است

تمام زندگي او ، عقيده بود و جهاد

اگر چه مدت جنگ حسين ، يک روز است

توان لشکر ايمان ، نمي‌رود از بين

ز فيض ياري حق ، چونکه قدرت اندوز است

حسين و ، ذلت تکريم ظالمان هيهات

که آفتاب عدالت ، ازو دل افروز است

به نزد او که شهادت ، بجز سعادت نيست

رداي مرگ ، برايش ، قباي زر دوز است

رهين همت والاي سيد الشهداء است

هر آنکه از غم اسلام ، در تب و سوز است

هماره تازه بود ياد بود عاشورا

که روز حق و عدالت ، هميشه نوروز است

حرارتي که ز عشق حسين در دلهاست

براي ظالم هر عصر ، خانمان سوز است

( حسان ) ، حسين ، به ظاهر ، اگر چه شد مغلو

• چهارشنبه
• 12
• مهر
• 1391
• ساعت
• 06:58
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

دلی دارم که شیدای حسین است

دلی کان دل فقط جای حسین است

سر و جان و دل و دینم به عالم

به حق حق به سودای حسین است

منزه شد حسین از مثل و همتا

به جز احمد که همتای حسین است

چو او عاشق به دنیا کس ندیده

فدای حق سرو پای حسین است

بهشت و جنت و رضوان و کوثر

نثار روی زیبای حسین است

همه فرش و همه عرش الهی

بیا بنگر که در پای حسین است

همه وحی و همه اوصاف یزدان

قبا بر قد و بالای حسین است

دو چشم از طلعت او بر نداریم

که هر چه هست بینای حسین است

بر آن دفتر که از حق گشته نازل

همه آرام و همراه حسین است

هر آنچه در جهان حق کرده خلقت

به اصل ذات رسوای حسین است

• چهارشنبه
• 12
• مهر
• 1391
• ساعت
• 11:35
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

تا نفس آید زدل خسته ام

من به در خانه تو بسته ام

تا که در این وادی عشق تو ام

دل به خدا از همه بگسسته ام

با دل بشکسته صدایت کنم

کن نظری بر دل بشکسته ام

هر چه کنم گریه برایت کم است

تا به سر خوان تو بنشسته ام

در کنف ومهر تو مولا حسین

با ید و بیضای تو وارسته ام

برده زکف تاب وتوانم حسین

عشق تو آرام دل خسته ام

• چهارشنبه
• 12
• مهر
• 1391
• ساعت
• 11:39
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

تا ابد جلوه گه حقّ و حقيقت سرِ تست

معنى مكتب تفويض، على اكبر تست

اى حسينى كه تويى مظهر آيات خداى

اين صفت از پدر و جدّ تو در جوهر تست

درس آزادگى عبّاس به عالم آموخت

زآن كه شد مست از آن باده كه در ساغر تست

طفل شش ماهه تبسّم نكند، پس چه كند؟!

آن كه بر مرگ زند خنده على اصغر تست

اى كه در كربوبلا بى كس و ياور گشتى

چشم بگشا و ببين خلق جهان ياور تست

خواهر غمزده ات ديده سرت بر نى و گفت:

آن كه بايد به اسيرى برود خواهر تست

اى حسينى كه به هر كوى عزاى تو به پاست

عاشقان را نظرى در دَم جانپرور تست

خواست «مهران» بزند بوسه سراپاى تو را

ديد هرجا اثر تير ز پا تا سر تست

احمد مهران

• چهارشنبه
• 12
• مهر
• 1391
• ساعت
• 11:42
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

باز طوفانی شده دریای دل

موج سر بر ساحل غم میزند

باز هم خورشید رنگ خون گرفت

بر زمین نقشی ز ماتم میزند

باز جام دیده ها لبریز شد

باز زخم سینه ها سر باز کرد

در میان ناله و اندوه و اشک

حنجرم فریادها آغاز کرد

می نویسم شرح این غم نامه را

داستان مشک و اشک و تیر را

می نویسم از سری کز عشق دوست

کرد حیران تیغه شمشیر را

گوئیا با آن همه بیگانگی

آب هم با تشنگان بیگانه بود

در میان آن همه نامردمی

اشک آب و دیده ها پیمانه بود

تیغ ناپاکان برآمد از نیام

خون پاکی دشت را سیراب کرد

خون خورشید است بر روی زمین

کآسمان تشنه را سیراب کرد

می شود خورشید را انکار کرد؟

زیر سم اسبها در خاک کرد؟

می شود آیا

• چهارشنبه
• 12
• مهر
• 1391
• ساعت
• 11:45
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

ای شه غرق به خون من به فدای سر تو

جان مادر به فدای تو و چشم تر تو

جای مهمان نشنیدست و کسی کنج تنور

مطبخ خولی دون گشته چرا بستر تو

از پی دیدنت ای شه زگلستان بهشت

تا تنور آمده با آه و فغان مادر تو

آخر ای خسرو مظلوم و گناه تو چه بود

که لب تشنه بریدند و سر از پیکر تو

ساربان کرد و جدا دست تو ای دست خدا

بجدل انگشت برید از پی انگشتر تو

سرت اینجا و تن پاک و تو در کربلا

به سرت گریه کنم یا به تن اطهر تو

ای شه تشنه چرا بی کس و تنها شده ای

گوچه شد قاسم ناشاد و علی اکبر تو

گیسوانی که زدم شانه به صد ناز ونیاز

غرق خون کرد چرا قاتل بد اختر تو

من که از بهر تو این گونه پریشان شده ام

وای و بر حا

• چهارشنبه
• 12
• مهر
• 1391
• ساعت
• 11:46
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

حسینا کربلایت عرش اعلاست

پذیرای محبان تو زهراست

حسینا هیئت تو باب روضه است

که اسباب خداجویی مهیاست

حسینا بی تو هیچم بی تو پستم

که بی تو نوکر آلوده رسواست

حسینا پیش مردم گر عزیزم

تمام احترامم از تو آقاست

حسینا هر چه خواهم در محرم

برای من مهیا بی تمناست

حسینا شهرما غرق گنه بود

ولی بایاد بنگر چه زیباست

حسینا اشگ را ازمانگیری

که این سرمایه ما هردودنیاست

حسینا هر که زیر خیمه توست

امان دارد که زیر دست سقاست

حسینا با تو خواهم ماند ، ارباب

تورا تا حشر خواهم خواند ارباب

• چهارشنبه
• 12
• مهر
• 1391
• ساعت
• 11:50
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

به دلم باز هوای تو کند غوغایی

از غمت، گشته درون دل من بلوایی

ای شهنشاه دو عالم یا حسین ابن علی

شعله ور تر بنما این شرر شیدایی

یا حسین ای شرف هستی و هر آنچه که هست

همه جا گشته ام و نیست چو تو مولایی

یک اباالفضل تو لیلا شده، عالم مجنون

چه کسی دیده که لب تشنه بود سقایی

یا حسین! جانم اگر نیست گران لیک پذیر

مردن از داغ تو نبود سخن بی جایی

از غمت حضرت آدم به همه عمر گریست

گریه ی بر تو دهد بر دل و جان پایايی

جاودان هستی و هر آنکه بمیرد از عشق

می دهد نام نکویش به فلک پویایی

ای حسین ای شه لب تشنه تو را می خواهم

زنده کن جان مرا با نفس عیسی یی

کربلا را ز تو می خواهیم و اکنون ای یار

تو بر

• چهارشنبه
• 12
• مهر
• 1391
• ساعت
• 11:55
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

مانده بودم غيرت حيدر به فريادم رسيد
در وداعي تلخ پيغمبر به فريادم رسيد
طاقتم را خواهش اكبر در آن ظهر عطش
برده بود از دست انگشتر به فريادم رسيد
انتخابي سخت حالم را پريشان كرده بود
شور ميدان داري اكبر به فريادم رسيد
تا بكوبم پرچم فرياد را بر بام ماه
كودك شش ماهه ام اصغر به فريادم رسيد
تا بماند جاودان در خاك اين فرياد سرخ
خيمه آتش گشت و خاكستر به فريادم رسيد
جبرئيل آمد بخوان، قرآن بخوان، بي سر بخوان
سبزي از نيزار ديدم سر به فريادم رسيد
نيزه ها و تيرها و تيغ ها كاري نكرد
تشنه بودم وصل را خنجر به فريادم رسيد

شاعر: علیرضا قزوه

• چهارشنبه
• 12
• مهر
• 1391
• ساعت
• 11:57
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

كجاست كعبه اگر مسجدالحرام تويي تو

قسم به كرببلا حج من تمام تويي تو

همه نمازي و نِِيت ، قِِيام توست قِِيامت

شهِِيد ظهر تشهد توِِيِِي ، سلام تويي تو

سر برِِيده و آيات بِِينات ؟ چه حالی !

يقين كه ركن ِِيماني توِِيِِي ، مقام تويي تو

به سعي سجده به گودال قتلگاه تو رفتم

نه سر برآورم از سجده تا امام تويي تو

تو بيت اولي و كربلاست اول بِِيتم

تو بيت آخرِِي و آخر كلام تويي تو

• چهارشنبه
• 12
• مهر
• 1391
• ساعت
• 12:00
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

بادها عطر خوش سيبِ تنش را بردند

زخمها لاله باغ بدنش را بردند

نيزه‏ها بر عطشش قهقهه سر مى‏دادند

خنده‏ها خطبه گرم دهنش را بردند

اين عطش يوسف معصوم كدامين مصر است

كه روى نيزه بوى پيرهنش را بردند

تا كه معلوم نگردد ز كجا مى‏آيد

اهل صحراى تجرّد كفنش را بردند

دشنه‏ها دوروبر پيكر او حلقه زدند

حلقه‏ها نقش عقيق يمنش را بردند

چهره‏ها يا همه زردند وَ يا نيلى رنگ

شعله‏ها سبزى رنگ چمنش را بردند

بت پرستان ز هراس تبر ابراهيم

جمع گشته تبر بت شكنش را بردند

بادها سينه زنان زودتر از خواهر او

تا مدينه خبر سوختنش را بردند

يوسف، آهسته بگوئيد نميرد يعقوب

گرگها زوزه كشان پيرهنش را بردند

• چهارشنبه
• 12
• مهر
• 1391
• ساعت
• 12:02
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

منكه هستم سائلى بر خوان انعام شما

از ازل شيرين شده كام من از نام شما

اينكه من ديوانه باشم آن هم از عشق خدا

بوده در آغاز خلقت حُسن اقدام شما

گر شكسته بال مى‏خواهى بيا بنگر مرا

فطرسى بشكسته پر هستم سر بام شما

اى كه گفتى آب كم جو تشنگى آور به دست

اى كه مى‏ريزد عطش از باده جام شما

تشنگى خواهم من امشب اى خداى‏تشنگى

تا كه جان خود فدا سازم براى تشنگى

بى سرو سامان شدم تا كه تو سامانم دهى

كافر محضم من امشب تا كه ايمانم دهى

بى سوادم بهره از قرآن ندارم ذره‏اى

آمدم اى روح قرآن فهم قرآنم دهى

زنده جاويد گردد هر كه باشد كشته‏ات

دوست دارم تا بميرم از دمت جانم دهى

فطرسم، حرّم، گنه كارم، پشيمانم

• چهارشنبه
• 12
• مهر
• 1391
• ساعت
• 12:04
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

اين مثنوى از مثنويهاى بهشت است

اين بيتها ابيات عشق و سرنوشت است

اين شعر از اشعار نغز راز دلهاست

اين شاهكار عشق و چاره ساز دلهاست

اينك دل شاعر ز رازى بيقرار است

آغاز فصل عاشقى از اين قرار است

ياران خطابم با شما مى‏خوارگان است

اين رازها دور از همه دلمردگان است

اينك سخن از جام اسرار الستى است

بحث از عجايب خلقت بازار هستى است

صحبت سر عشق است و معشوق است و عاشق

آن عاشق صادق كه شد بر عشق لايق

آندم كه بحث عشق اول بار شد طرح

آموزگار عشق ميداد عشق را شرح

آندم كه معشوق عرضه در بازار غم شد

عشاق در نازلترين ارقام كم شد

آن باده گردان سراى جاودانى

مى‏گشت در عرش و نمى‏جست عاشقانى

بر هر كه م

• چهارشنبه
• 12
• مهر
• 1391
• ساعت
• 12:06
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

اى كه به عشقت اسير خيل بنى آدمند

سوخته گان غمت با غم دل خرمند

هر كه غمت را خريد عشرت عالم فروخت

با خبران غمت بى خبر ازعالمند

يوسف مصر بقا در همه عالم توئى

در طلبت مرد و زن آمده با درهمند

تاج سر ابوالبشر خاك شهيدان توست

كاين شهدا تا ابد فخر بنى آدمند

گشت چو كرب و بلا رايت عشقت بلند

خيل ملك در ركوع پيش لوايت خمند

خاك سر كوى تو زنده كند مرده را

زانكه شهيدان او جمله مسيحا دمند

هر دم از اين تشنه گان گرطلبى بذل جان

در قدمت جان فشان با قدمى محكمند

در غم جسمت محب اشك نبارد چرا

كاين قطرات عيون زخم تو رامرهمند

• چهارشنبه
• 12
• مهر
• 1391
• ساعت
• 12:11
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

كنگره عشق نيست منزل هر بوالهوس

طاير آن آشيان جان حسين است وبس

قله قاف وجود منزل عنقا بود

بر سر اين آشيان پر نگشايد مگس

پايه اوصاف او فوق اشارات ماست

رفعت اين پايه نيست افئده رادسترس

محفل ايجاد را اوست چراغ ابد

تا ابد از نور او مشعله ها مقتبس

گشت چو كرب و بلا عارج معراج عشق

روح امينش فشاند گرد ز سم فرس

او قفس تن شكست تا به قفس ماندگان

در پى او بشكنند قالب تن را قفس

كشته بسى ديده ام در هوسى داده جان

زنده چو او كس نديد كشته به ترك هوس

رفت و شد اندر پى اش قافله دل روان

ما پى اين كاروان شاد به بانگ جرس

اى شه با فر و نور، عرش مقام تو را

لامسه عقل ما، دم زند از لايمس

بحر ثناى تو را

• چهارشنبه
• 12
• مهر
• 1391
• ساعت
• 12:16
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

هيچ كس در عالم از سر حسين آگاه نيست

آرى آرى هيچ كس آگه ز سرالله نيست

هست هر شاه و گدا را بر درش روى نياز

ملك هستى را به جز او درحقيقت شاه نيست

او بود خون خداوند و خدايش خونبهاست

هيچكس را در بر حق اين جلال و جاه نيست

مخلصش را در عزا آتش نمى سوزد به هند

پس يقين دان آتش دوزخ هم او را راه نيست

خلق عالم را بود بر درگه او التجا

هيچ كس از سائلين محروم از اين درگاه نيست

استان عرش بنيان حسين دارالشفاست

دردمندان را به دوران همچودرمانگاه نيست

بارگاهش در شرافت بهتر از عرش خداست

هيچ كس را اندرين عالم چنين خرگاه نيست

• چهارشنبه
• 12
• مهر
• 1391
• ساعت
• 12:17
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

روز خونينى كه شورش در فضا افتاده بود

كوفه در وحشت زخونين ماجرا افتاده بود

در دل امواج حيرت زير رگبار بلا

كشتى بى بادبان بى ناخدا افتاده بود

ميزبانان در پناه ساحلى دور از خطر

ميهمان در بحر خون بى آشنا افتاده بود

نائب فرزند زهرا نو گل باغ عقيل

دستگير مردمى دور از وفا افتاده بود

در ميان اولين دشت مناى شاه عشق

اولين قربانى راه خدا افتاده بود

در كنار كاخ حمراء پيش چشم مرد و زن

پيكر مجروح مسلم مسلم سر جدا افتاده بود

در جدال حق و باطل آن دلير جان فدا

آنقدر ايستاده بودى تا ز پا افتاده بود

در دم آخر سرشك حسرتش بودى روان

چون بياد كاروان كربلا افتاده بود

• چهارشنبه
• 12
• مهر
• 1391
• ساعت
• 12:20
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

با قلب بشر، مونس و دمساز حسين است

در خلوت دل محرم و همراز، حسين است

زهرا و على هر دو چو درياى گهربار

خلقت صدف است و گهر راز، حسين است

آن عاشق فرزانه و معشوق دو عالم

بر طاق فلك غلغله انداز، حسين است

هر آيتى از جانب حق معجزه اى بود

آن آيه كه هر دم كند اعجاز، حسين است

راهى كه بشر را به خداوند رساند

عشق است و در اين فاصله پل ساز، حسين است

ماهى كه به هر كلبه تاريك بتابد

شاهى كه به سائل نكند ناز، حسين است

• چهارشنبه
• 12
• مهر
• 1391
• ساعت
• 12:23
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

خورشيد عالم آرا (2)

با هاله غم آمد (3)

ياد آور شهيدان (2)

ماه محرم آمد (3)

اى خاتم امامت ،...

ماهى كه گردد از عرش (2)

نداى حق شنيده (3)

سرها شود بريده (2)

تن ها به خون تپيده (3)

اى خاتم امامت ،...

ماهى كه دست عباس (2)

گردد جدا ز پيكر (3)

اطفال ، تشنه آب (2)

سقاى به خون شناور (3)

اى خاتم امامت ،...

ماهى كه نجل زهرا (2)

جان را به كف گرفته (3)

بر امت پيمبر (2)

خط شرف گرفته (3)

اى خاتم امامت ،...

در راه آئين حق (2)

زينب شود گرفتار (3)

مسلم براى خدا

سر را بداده بردار (3)

اى خاتم امامت ،...

• چهارشنبه
• 12
• مهر
• 1391
• ساعت
• 12:25
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

نازم به شهر يثرب و اب و هوايش

به به به خاك مشك بيز و جانفزايش

شهرى كه نامش شهره افاق گشته

خاكى كه دلها مى زند پر در هوايش

شهرى كه با آغوش باز و سرفرازى

شد بوسه گاه پاى ختم الانبيايش

در اينچنين شهرى كه خاك پاك انرا

روح الامين بر ديده كرده تو تيايش

آمد بدنيا آنكه تا روز قيامت

قد قامت ما هست باقى از بقايش

آمد بدنيا آنكه حق در عالم زر

خشنود شد از گفتن قالوا بلايش

آمد بدنيا آنكه با مادر سخن گفت

قبل از ولادت از قيام كربلايش

آمد بدنيا آنكه ختم الانبيا گفت

او از من است و من از او جانم فدايش

آمد بدنيا سينه چاك سنگر عشق

خون خدائى كه خدا شد خون بهايش

ادم به جنت مى زند از عشق او دم

سيلا

• چهارشنبه
• 12
• مهر
• 1391
• ساعت
• 12:42
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

از كعبه رو به كرببلا ميكند حسين

و آنجا دوباره كعبه بنا ميكند حسين

گر ساخته است خانه اى از سنگ و گل خليل

آنجا بناز خون خدا ميكند حسين

روزى كه حاجيان به حرم روى مينهند

پشت از حريم كعبه چرا؟ ميكند حسين

آن حج نا تمام كه بر عمره شد بدل

اتمام ان بدشت بلا ميكند حسين

آنجا وقوف در عرفات ار نكرده است

فرياد معرفت همه جا ميكند حسين

آنجا اگر كه فرصت قربانيش نبود

اينجا هر انچه هست فدا ميكند حسين

آنجا كه سعى بين صفا در دويدن است

اينجا به قتلگاه صفا ميكند حسين

آنجا حنا حرام بود بهرا حاجيان

اينجا ز خون خويش حنا ميكند حسين

وقتى به خيمه گاه رود از پى وداع

اينجا دوباره حج نساء ميكند حسين

بعد از

• چهارشنبه
• 12
• مهر
• 1391
• ساعت
• 12:44
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

ای خمیره تو از"هو"، ای قتیل در محرم

از غم تو شعله ور شد گنبد عتیق عالم

طبل و سنج می نوازند لیل و النهار، درعرش

حضرت مسیح رفته ست بر صلیب نوحه و غم

می رسد به ناکجاها نوحه خوانی ملائک

سینه می زند پیمبر، اشک می فشاند آدم

کربلا! دگر تو در خویش خونی از خدا نداری

گمشده گل من و تو، گم شده گل دو عالم

دجله و فرات! اسمی ذکر صبح و شام من شد

ای حسین اسم من باش، ای حسین؛ اسم اعظم!

دل به سوی کربلا شد ناگهان، تبارک الله!

ما طفیل عشق اوییم صل آله و سلم

"صالح محمدی امین

• چهارشنبه
• 12
• مهر
• 1391
• ساعت
• 12:45
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

در محرم سینه ها غرق ملالی دیگر است

جاری از چل چشمه دلها زلالی دیگر است

با حلولش برنخیزد جز فغان از عاشقان

طاق ابروی محرم را هلالی دیگر است

بس که لحظه لحظه هایش سرخ و عاشورایی است

سیر شیون کردنش امر محالی دیگر است

لحظه ای با لحظه هایش اشک حرمان ریختن

نیست ناممکن ولی محتاج حالی دیگر است

ماتمش اطفال را سازد چو زالان سوگوار

در غمش هر شیرخواری شیر زالی دیگر است

چند روزی با علم نی اسبها را هی کنند

کودکان را در محرم قیل و قالی دیگر است

هیچ کس چون ما نگیرد ماتم این ماه را

با محرم شیعیان را اتصالی دیگر است

تشنه یک سینه ی سیرم، مرا بسمل کنید

بال بال مرغ بسمل، بال بالی دیگر است

عزتی گرهست

• چهارشنبه
• 12
• مهر
• 1391
• ساعت
• 12:49
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

شكر لله كه جهان بار دگر احيا شد

در رحمت به رخ خلق دو عالم واشد

دل ما از نعم رحمت حق شيدا شد

همچو فردوس برين روى زمين زيبا شد

مژدگانى بده اى دل كه به شادى و خوشى

جشن ميلاد حسين بن على برپا شد

در شب سوم شعبان به دو صد جلوه گرى

صاحب يك پسر خوش سيرى زهرا شد

جلوه گر شد ز افق كوكب بخت بشرى

كه مقام بشريت ز حسين پيدا شد

شد نبى شاد و على خرّم و زهرا مسرور

كه گل سرسبد گلشن طاها واشد

روز روشن به بر چشم عدو گشت سياه

تا كه خورشيد شب افروز جهان آرا شد

پيش از اين واقعه آزادگى از بهر بشر

قطره اى بود ز يمن قدمش دريا شد

آمد آن مظهر آزادگى و آزادى

كه رژيم ستم از قدرت او ملغى شد

آمد آن شير شجاعت

• چهارشنبه
• 12
• مهر
• 1391
• ساعت
• 13:20
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

مژده اى دل كز ره امشب جان جانان آمده

جان جانان در جهان از راه احسان آمده

خلق عالم را صفابخش دل و جان آمده

اى محبّان بار ديگر ماه شعبان آمده

ملك هستى غرق رحمت گشته از اين فيض عام

ساقيا برخيز و ما را باز مى در جام كن

شعلهور جان مرا از آب آتش خام كن

در ميان مردم دنيا مرا گمنام كن

يا چو مجنونم اسير عشق بى فرجام كن

بيش از اين دارى مرا حيران چرا هر صبح و شام

تا سحر مى سوخت جانم دوش از داغ فراق

بود سرتاپاى من گويى همه در احتراق

ناگهان زد هاتف غيبم نداى اشتياق

كز چه بنشستى چنين مغموم در كنج وثاق

خيز از جا كآمد از ره خسرو شيرين كلام

سرو باغ دين گل گلزار پيغمبر حسين

سبط خيرالمرسلين سلطان

• چهارشنبه
• 12
• مهر
• 1391
• ساعت
• 14:04
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

نازم به خورشيدى كه در شام غريبان

بر نيزه ها قرآن به لب با ماه مى رفت

حتى سر بى پيكر غرقاب خونش...

يك نيزه بالاتر ز دشمن راه مى رفت

(2)

درد حسين(عليه السلام) از جنس فرياد على(عليه السلام) بود

تكرار شد ظلمى كه بر شير خدا رفت

آه على از چاه غربت سربرآورد

پيچيده شده در نى، نوا، تا نينوا رفت

(3)

از مجتبى اين درد را ميراث بُرديم

اين تشنگى تكرارآن خون جگر بود

روزى كه بر ما تيغها را تشنه كرديد

ماخونمان ازدشنه هاتان،تشنه تربود

(4)

چشم فرات از ديدن ما موج مى زد

روزى كه جولان در كنار آب كرديم

ماكى فغان از تشنگى كرديم، هيهات

تيغ شما را ما زخون سيراب كرديم

كنار شط!

آن دم كه ز غربت آشكارا

• چهارشنبه
• 12
• مهر
• 1391
• ساعت
• 14:09
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان

اى كه دل ها همه از داغ غمت غمگين است

وى كه از خون تو صحراى بلا رنگين است

نرود ياد لب تشنه ات از خاطره ها

هر كه را مى نگرم از غم تو غمگين است

زان فداكارى و جانبازى مردانه تو

به لب خلق جهان تا به ابد تحسين است

نازم آن همت والا كه تو را بود حسين

كه قيامت سبب رشد و بقاى دين است

جان ز كف دادن و تسليم به ظالم نشدن

آرى آرى به خدا همت عالى اين است

جاودان خاطره نهضت خونين تو شد

چون كه دين زنده از آن خاطره خونين است

جان به قربان تو اى كشته كه خود فرمودى

مرگ با نام به از زندگى ننگين است

زان جفايى كه به جان تو روا داشت يزيد

تا ابد ديده تاريخ بر او بدبين است

ميهمان كشتن و آنگاه اسيرى عيال

• چهارشنبه
• 12
• مهر
• 1391
• ساعت
• 14:13
• نوشته شده توسط
• مرتضی پارسائیان