هر که مرا به روضه تو راه داده است
تاج محبت تو به فرقم نهاده است
از ابتدای خلقت حق در دو چشم ما
تصویری از عزای محرم فتاده است
دست کم از شهید ندارد به محضرت
هر کس که پای پرچم تو ایستاده است
همچون رعیت تو کسی سر بلند نیست
ذاتاً غلام عشق تو ارباب زاده است
بی گریه بر تو هر که نفس می کشد دمی
انگار زندگی هخود از دست داده است
احسان محسنی فر
عشق زند سکه به نام حسین
عقل بود محو قیام حسین
او شجر بارور مصطفی است
لاله باغ علی مرتضی است
رهبر دین اسوه آزادی است
دوستی اش لطف خدادادی است
ای گهر مخزن علم خدا
وی به کفت مشعل راه هدی
گر تو نبودی اثر از دین نبود
مکتب ارزنده آیین نبود
گفت نبی فاتح بدر و حنین
حسین و منی و انا من حسین
گفت پیمبر که منم از حسین
زآن که حسین است مرا نور عین
دین من از خون خود احیا کند
خائن دین را همه رسوا کند
برد ملک از بر گهواره ات
سوی فلک در پی نظّاره ات
خیل ملک محو جمالت شدند
اهل سما غرق وصالت شدند
مظهر حق زینت دوش رسول
پرورشت داد به دامان بتول
ای شده راضی به قضای خدا
هستی تو گشت فدای خدا
آن
تو اي آهن كه خود را آلت جور و جفا كردي
نكردي هيچگه جوري كه در دشت بلا كردي
ز حرف اولت اي آهن آه آمد پديد از آن
كه عالم را سياه از ناله خير النساء كردي
حروفت بانوا آمد مقابل زانكه عالم را
ز قتل بينوايان تا قيامت در نوا كردي
سوا گشتي تو تا از سنگ اي سنگين دل از جورت
بجاي اشك خون جاري ز چشم ما سوا كردي
شدي گه خنجر و در دست شمر دون نمودي جاي
بده ضربت جدا راس حسين را از قفا كردي
گهي شمشير كين گشتي و كردي چارده جا شق
سر شاهي كه جا هر دم بدوش مصطفي كردي
گهي گشتي سنان و با سنان همدست گرديدي
دم مردن به پهلوي حسين تا سينه جا كردي
نمودي خويش را گه نعل از ضرب سم مركب
تن فرزند زهرا را بسان ت
اين چشمها جز تو براي هيچ كس نيست
جز ماه در اين بركه جاي هيچ كس نيست
در آسمان تو فقط پرواز زيباست
چون در سرم جزتو هواي هيچكس نيست
چشم انتظارم لحظه مرگم بيايي
اين چشم جزتوجاي پاي هيچ كس نيست
هر شب ملائك بر مقامم قبطه خوردند
اين نوكري جز ما براي هيچ كس نيست
اين قلبها اقا سراي توست اما
قلب تو جز زينب سذاي هيچ كس نيست
كي گفته زينب بر اسارت مبتلا شد ؟
او جز تو اقا مبتلاي هيچ كس نيست
موسي عليمرادي
هر كه سوز جگر و اشگ روانش دادند
بر سر كوي مناجات امانش دادند
آن كه گرديد نظر كرده صاحب نظران
جلوه حضرت معشوق نشانش دادند
ديده اي را كه مطهر شده با اشك سحر
جام وصلي ز سبوي رمضانش دادند
آن دلي را كه عيارش به خدا خالص شد
نيمه وقت مناجات زبانش دادند
هر كه خود را برساند حرم كرب و بلا
مستقيما زخدا برگ امانش دادند
نوكري را كه ملقب شده بر نام حسين
ظل رحمانيت عرش مكانش دادند
هر كسي در پي سنخيت با يار بود
جگر ژاره از زخم زبانش دادند
عاشقي را كه تعهد به محرم دارد
دلي آشفته و قلبي نگرانش دادند
با سلامي همه عشاق بريزند به هم
ان كه با دست حسين لقمه نانش دادند
آن گلويي كه دم روضه زينب دارد
هرگز گره ام از علمت واشدني نيست
غير از تو كسي در دل من جا شدني نيست
بايد تو به چشمم بدهي اشك وگرنه
اين چشمه خشكيده كه دريا شدني نيست
بايد كه دمي مرثيه خوانت شده باشد
ورنه دم عيسا كه مسيحا شدني نيست
از نوكر بد هم كه بپرسيد بگويد
ارباب به خوبي تو پيدا شدني نيست
ما سينه زنان رسم جنون باب نموديم
جان و سر خود هديه به ارباب نموديم
از عمق درون ناله و فرياد نموديم
با سينه زدن زلزله ايجاد نموديم
در حزب على اكبر و در خط حسينيم
ديوانه زنجيرى بين الحرمينيم
دارد همه هستى ما بوى گل ياس
شد رهبر ما عشق خدا حضرت عباس
موسى كه به سيناى صفا رفت ز ما بود
منصور كه بر دار بلا رفت ز ما بود
عيسى كه به بيمار شفا داد زما بود
يحيى كه سر از بهر خدا داد ز ما بود
آرى همه عشاق ز ما بوده و هستند
پيمانه شكستند كه پيمان نشكستند
اگر از خنجر خونریز لبِ تشنه ببرند سرم را، اگر از تیغ شکافند در این عرصه ی خونین جگرم را، اگر از تیر سه شعبه بدهند آب عوض شیر گل نوثمرم را، اگر از داغ برادر شکند خصم ستمگر کمرم را، اگر از چار طرف خصم زند برجگرم تیر، اگر آید به سر و کتف و تنم ضربت شمشیر، اگر از سنگ شود غرقه به خون روی منیرم، اگر آتش عوض آب دهد خصم شریرم، اگر از داغ پسر سوزم و صد بار بمیرم، به خدایی که مرا خواسته با پیکر صدچاک ببیند به تنم زخم دوصد نیزه وشمشیر نشیند، به ستمگر نکنم کرنش و ذلت نپذیرم، اگر آرند به جنگم همه ی اهل زمین را و سما را
انا مظلوم حسین
منم و عهد الستم، نه گسستم نه شکستم، به خدا غیر خدا را نپرستم، به خدا من
به ياد كربلا افتاده ام باز
عنان طاقت از كف داده ام باز
به من ماهی نشان دادند آنجا
كه تا امروز مستم از تماشا
دلم پر می زند هرشب به بامش
سلامم می كند دارالسلامش
دل عاشق ز معشوقش جدا نيست
برايم هيچ جايی كربلا نيست
چه ميفهميد از حال دل من
شنيدن كی بود مانند ديدن
من مجنون جز اين ليلا ندارم
خدايا تاب تا فردا ندارم
سر عاشق نوازی داشت يارم
دو روزی پرده را برداشت يارم
قرق كرد او حرم را تا بمانم
كنار تربتش شعری بخوانم
نشانم داد مزد نوكری چيست
خريدار دل شيدای من كيست
تهيدستم ولی گنجينه دارم
حسين تازه ای در سينه دارم
محمد فخار زاده
ما در ره عشق نقض پيمان نکنيم
گر جان طلبد دريغ از جان نکنيم
دنيا اگر از يزيد لبريز شود
ما پشت به سالار شهيدان نکنيم
ای روح نماز بر سجودت سوگند
وی عشق مجسم به وجودت سوگند
آن قصه انگشترو انگشت حسین
بر ما دهد امید به جودت سوگند
سید رضا مؤید
در پای حسین سر فشاندن چه خوش است
وز خاک درش بوسه ستاندن چه خوش است
یک روز وضو گرفتن از آب فرات
وندر حرمش نماز خواندن چه خوش است
سید رضا مؤید
هر کس که حسینیست حقیرش مشمار
در رتبه کبیر است صغیرش مشمار
عنوان گدائی از درش آقائیست
آقاست گدای او فقیرش مشمار
سیدرضا مؤید
سرور آزادگــــان مــــــــــولا حسین
اختر احمــــد نشان مـــــــولا حسین
نور چشمــــــان محمـــــــد یا حسین
جان تو جان محمــــــــــــد یا حسین
زینت دوش نبـــــی مـــــــولا حسین
ای تو نور منجلـــی مـــــــولا حسین
حمله می آری به دشمن چون اســـد
کور گردد چشم ناپاک از حســــــــد
این چه طوفانی ست بر پا مـی کنی
الله الله که تو غوغـــــا مـــــــی کنی
ســــرور آزادگـــــان مـــــولا حسین
اختــــر احمــــــد نشان مــولا حسین
ای همـــــــــــه دار و ندارم یا حسین
ای تو عشق گلعــــــــــذارم یا حسین
در رگت خون علی حیــــــــدر است
هر کلامت چشمــه ای از کوثر است
ما همــــــــه مجنون رویت گشته ایم
وا
حب الحسين رشته تحصيلي شماست
دانش سراي عشق و جنون شهر كربلاست
در مبحث حسين شناسي موفقيد
موضوع بحث سينه زدن پاي روضه هاست
تا روز محشر مدركتان را نميدهند
برگ قبولي همه در پوشه خداست
پايين كارنامه هر شخص نوشته اند
اين مهر سرخ مهر شهنشاه كربلاست
محشر كنار درب جنان داد ميزنيد
مردم نديده ايد كه آقاي ما كجاست؟
تنها به عشق اوست كه به اينجا رسيده ايم
جنت بدون حضرت ارباب بي صفاست
ناگاه جبرئيل امين ناله ميزند
آقايتان حسين همان مرد سر جداست
محشر دوباره از غم او سينه ميزنيد
آنجا خدا به خير كند محشري به پاست
دلی که سوخت زغم شمع محفلش سازند
به هم نشینی پروانه نائلش سازند
دل شکسته بباید که ظرف غم گردد
کسی که درد ندارد چه با دلش سازند
کسی که شکر کند در مسیر سختی ها
رسد به آنچه که حلال مشکل اش سازند
خوشا حیای جئانی که چشم می بندد
اگر به آینه رویان مقابلش سازند
حسین ای که به کوی تو عرش سجده برد
خوشا کسی که در این کوچه سائلش سازند
گدائی سر کوی تو کار هر کس نیست
مگر کسی که بسوزند و قابلش سازند
مس وجود محبت همین نه زر نشود
که در شراره عشق تو کاملش سازند
ولایت تو امان نامه همیشگی است
نه صفحه ایست که با مرگ باطلش سازند
هنوز خاک مؤید زاشک نمناک است
زبعد مرگ اگر کوزه از گلش سازند
سید رضا مؤی
هر کسی در پی گم گشته ی ما می گردد
دل جدا می رود و دیده جدا می گردد
بر سر راه چو فطرس به حریم کرمش
دل هر جائی ما در همه جا می گردد
بر لب تشنه او موج زند اب بقا
خضر هم در پی این آب بقا می گردد
ای گل گلشن این عالم ایجاد حسین
خلق را رحمت تو عقده گشا می گردد
به دعای عرفاتت که چو لب باز کنی
خار و خاشاک همی دست دعا می گردد
ای کریمی که ز سرشاری بحر کرمت
پیک جود تو به دنبال گدا می گردد
دل که بر سلطنت کون ومکان راضی نیست
به غبار سر کوی تو رضا می گردد
باده نوشان همه را مژده که از میلادت
در میخانه احسان تو وا می گردد
سید رضا مؤید
باز به جوش آمده دریای عشق
موج زده بهر گهر زای عشق
از دل دریا گهری ساخته
روشن و تابنده و پیراسته
گوهر عشق آمد و عشق آفرید
هر دو جهان را به نگاهی خرید
جلوه چو آن مطلع الانوار کرد
جلوه دادار پدیدار کرد
از اثر حسن صفات و مرام
خواند خداوند حسینش به نام
نام حسن بود که تصغیر شد
راز خدا بود که تفسیر شد
حسن رخش دید و دل از دست داد
روح الامین بر قدمش سر نهاد
امشب از آن ماه که تابان شود
منطقه وحی چراغان شود
چرخ فشاند به زمین اشک شوق
موج زنددر دل جبریل ذوق
چونکه رخ از پرده پدید آورد
سجد به خلاق مجید آورد
حمد خدا را به تقدس کند
لطف به ازادی فطرس کند
ختم رسل بوسه زند بر رخش
رمز شهادت
عرش می لرزيد وقتی خاک می شد بسترت
آسمان واکرد چتری از محبت بر سرت
حنجر جبريل هم با نام تو تطهير شد
تا رسيد آن تيغ بی شرم و حيا بر حنجرت
نخلهای تشنه از تنهايی ات خم می شدند
تا شنيدند از لبانت ربنای آخرت
ای همه مظلوميت ، سيمرغ قاف عاشقی!
رنگ غربت داشت از روز ازل بال و پرت
در دل رود فرات از ماهيان بايد شنيد
مرثيه بر آن گلوی تشنه ی از خون ترت
ای خدای زخمهای آشنا و ناگزير
وحی تو شد "هل من ..." و يک قافله پيغمبرت
کوفه کوفه شرمساری مانده در تاريخ و باز
کربلا در کربلا ماييم و زخم پيکرت!
گوش فلک حلقه کش یا حسین(ع)
چشم ملک خیره به مولا حسین(ع)
هر که به امروز کند یاد او
می شودش شافع فردا حسین(ع)
ارزش خورشید به تنهایی است
گوی شرف لایق تنها حسین(ع)
دجله ز شرمندگی اش آب شد
پیش زلال دل دریا حسین(ع)
تا به ابد نیزه کند افتخار
چون زده بوسه سر آقا حسین(ع)
اهل حرم بادیه پیما کند
هر که نباشد دل او با حسین(ع)
ز آتش دوزخ دل "دلجو" رهاست
چون که لبش پر شده از وا حسین(ع)
حسین مهر آذین
عشق يعني کوچه کوچه انتظار
رؤيت خورشيد در باغ بهار
عشق يعني با جنون تا اوج‌ها
رفتن از ساحل به بام موجها
عشق يعني يک تغزل شعر ناب
مثنوي‌هاي خداي آفتاب
عشق يعني سوختن با شعله‌ها
سبز گشتن در شکوه قله‌ها
عشق يعني هاي هاي اشک‌ها
در فرات بي‌وفا با مشک‌ها
دست‌افشان رقص سرخي واژگون
سعي در محراب با قانون خون
گفتمان مادران داغدار
حسرت ديدار گل‌ها در بهار
يک نماد از قصه جام شراب
رويکردي سبز در تفسير آب
عشق يعني يک شهود بي‌کران
سينه‌اي با وسعت هفت آسمان
در حضور آن فروغ تابناک
سر تاويل شفق در جام تاک
پايکوبي بر فراز دارها
يک غزل با ميثم تمارها
يا قنوتي هم صداي آبها
در نماز صبح با مهتا
درصف کرببلا جان جهان را کشتند
سبب خلقت پیدا و نهان را کشتند
یک جهان اهرمن ازکین به هوای زرو سیم
جمع گردیده سلیمان زمان را کشتند
مردمی سفله ونامرد به دستور یزید
روح مردانگی و عدل امان را کشتند
گردباد ستم انگیخته از هر طرفی
شمع پرتو فکن کون و مکان را کشتند
ره باطل بگزیدند و به نیرنگ وستم
آن زحق بی خبران حق طلبان را کشتند
قامت پیر فلک خم شد از این داغ گران
که علی اکبر و عباس جوان را کشتند
آه از ان قوم مسلمان که پی خواهش نفس
پسر دختر پیغمبرشان را کشتند
عالمی سوخت ازاین غم غم که در آغوش پدر
کودک تشنه بی تاب توان را کشتند
حرم محترمش را به اسارت بردند
بعد از آنیکه همه پیر و جوان را ک
در عزای شه دین کرببلا می لرزد
نه همین کرببلا عرض و سما می لرزد
گوئیا ناله زهرا رسد از دور به گوش
کاین چنین دست و تن شمر دغا می لرزد
خبر مرگ حسین آمده بر سوی حرم
زین خبر قلب عزیزان خدا می لرزد
ذوالجناح شه دین غرقه به خون شیهه زنان
بسکه خورده به تنش تیر جفا می لرزد
اسب بی صاحب شه چون به در خیمه رسد
زین الم دختر شاه شهدا می لرزد
سر نورانی شه را چو سر نیزه بدید
زینب غمزده با شور و نوا می لرزد
ظالمی سنگ به پیشان یآن حضرت زد
که از ان واقعه قلب اسرا می لرزد
محسن کرببلائی زغم شاه شهید
دلش از واقعه کرببلا می لرزد
ژولیده نیشابوری
در عزای شه دین کرببلا می لرزد
نه همین کرببلا عرض و سما می لرزد
گوئیا ناله زهرا رسد از دور به گوش
کاین چنین دست و تن شمر دغا می لرزد
خبر مرگ حسین آمده بر سوی حرم
زین خبر قلب عزیزان خدا می لرزد
ذوالجناح شه دین غرقه به خون شیهه زنان
بسکه خورده به تنش تیر جفا می لرزد
اسب بی صاحب شه چون به در خیمه رسد
زین الم دختر شاه شهدا می لرزد
سر نورانی شه را چو سر نیزه بدید
زینب غمزده با شور و نوا می لرزد
ظالمی سنگ به پیشان یآن حضرت زد
که از ان واقعه قلب اسرا می لرزد
محسن کرببلائی زغم شاه شهید
دلش از واقعه کرببلا می لرزد
ژولیده نیشابوری
دلخوشم من چون گداي اين درم
هم گداي فاطمه هم حيدرم
سوي اين در هست دائم دست من
نيست حاجت بر سراي ديگرم
آبرويم از در اين خانه است
زين سبب از خلق عالم برترم
تا که آيد نام زيباي حسين (ع)
اشک آيد از دو چشمان ترم
روضه‌هايش چون به گوشم مي‌رسد
ميزند بر سينه و دل آزرم
کاش مي‌شد کربلا باشم شبي
تا به برگيرم مزار دلبرم
ياد دارم کودکي بودم ولي
شور عشقي بود دائم در سرم
تا که آيام محرم مي‌رسيد
مي‌نمودم رخت ماتم در برم
ياد دارم مانده در گوشم هنوز
گريه‌هاي بي صداي مادرم
اينچنين مي‌گفت با صد شور و شين
من فداي کام عطشان حسين (ع)
حامد کاظمی
حسين ، کشته ديروز و رهبر روز است
قيام اوست ، که پيوسته نهضت آموز است
تمام زندگي او ، عقيده بود و جهاد
اگر چه مدت جنگ حسين ، يک روز است
توان لشکر ايمان ، نمي‌رود از بين
ز فيض ياري حق ، چونکه قدرت اندوز است
حسين و ، ذلت تکريم ظالمان هيهات
که آفتاب عدالت ، ازو دل افروز است
به نزد او که شهادت ، بجز سعادت نيست
رداي مرگ ، برايش ، قباي زر دوز است
رهين همت والاي سيد الشهداء است
هر آنکه از غم اسلام ، در تب و سوز است
هماره تازه بود ياد بود عاشورا
که روز حق و عدالت ، هميشه نوروز است
حرارتي که ز عشق حسين در دلهاست
براي ظالم هر عصر ، خانمان سوز است
( حسان ) ، حسين ، به ظاهر ، اگر چه شد مغلو
دلی دارم که شیدای حسین است
دلی کان دل فقط جای حسین است
سر و جان و دل و دینم به عالم
به حق حق به سودای حسین است
منزه شد حسین از مثل و همتا
به جز احمد که همتای حسین است
چو او عاشق به دنیا کس ندیده
فدای حق سرو پای حسین است
بهشت و جنت و رضوان و کوثر
نثار روی زیبای حسین است
همه فرش و همه عرش الهی
بیا بنگر که در پای حسین است
همه وحی و همه اوصاف یزدان
قبا بر قد و بالای حسین است
دو چشم از طلعت او بر نداریم
که هر چه هست بینای حسین است
بر آن دفتر که از حق گشته نازل
همه آرام و همراه حسین است
هر آنچه در جهان حق کرده خلقت
به اصل ذات رسوای حسین است
تا نفس آید زدل خسته ام
من به در خانه تو بسته ام
تا که در این وادی عشق تو ام
دل به خدا از همه بگسسته ام
با دل بشکسته صدایت کنم
کن نظری بر دل بشکسته ام
هر چه کنم گریه برایت کم است
تا به سر خوان تو بنشسته ام
در کنف ومهر تو مولا حسین
با ید و بیضای تو وارسته ام
برده زکف تاب وتوانم حسین
عشق تو آرام دل خسته ام
تا ابد جلوه گه حقّ و حقيقت سرِ تست
معنى مكتب تفويض، على اكبر تست
اى حسينى كه تويى مظهر آيات خداى
اين صفت از پدر و جدّ تو در جوهر تست
درس آزادگى عبّاس به عالم آموخت
زآن كه شد مست از آن باده كه در ساغر تست
طفل شش ماهه تبسّم نكند، پس چه كند؟!
آن كه بر مرگ زند خنده على اصغر تست
اى كه در كربوبلا بى كس و ياور گشتى
چشم بگشا و ببين خلق جهان ياور تست
خواهر غمزده ات ديده سرت بر نى و گفت:
آن كه بايد به اسيرى برود خواهر تست
اى حسينى كه به هر كوى عزاى تو به پاست
عاشقان را نظرى در دَم جانپرور تست
خواست «مهران» بزند بوسه سراپاى تو را
ديد هرجا اثر تير ز پا تا سر تست
احمد مهران
باز طوفانی شده دریای دل
موج سر بر ساحل غم میزند
باز هم خورشید رنگ خون گرفت
بر زمین نقشی ز ماتم میزند
باز جام دیده ها لبریز شد
باز زخم سینه ها سر باز کرد
در میان ناله و اندوه و اشک
حنجرم فریادها آغاز کرد
می نویسم شرح این غم نامه را
داستان مشک و اشک و تیر را
می نویسم از سری کز عشق دوست
کرد حیران تیغه شمشیر را
گوئیا با آن همه بیگانگی
آب هم با تشنگان بیگانه بود
در میان آن همه نامردمی
اشک آب و دیده ها پیمانه بود
تیغ ناپاکان برآمد از نیام
خون پاکی دشت را سیراب کرد
خون خورشید است بر روی زمین
کآسمان تشنه را سیراب کرد
می شود خورشید را انکار کرد؟
زیر سم اسبها در خاک کرد؟
می شود آیا
