به دریای غمت پیوسته ام من
به بال پرچمت دل بسته ام من
اسیر چشم هایت کن دلم را
که از دنیای بی تو خسته ام من
***
نوای کاروانت را شنیدم
دوباره سوی تو با سر دویدم
تمام عمر جا ماندم ولی کاش
به تو امسال دیگر می رسیدم
***
کبوتر می شوم تا آستانت
پرستویم به شوق آسمانت
سفر کردم من از دلبستگی ها
که باشم خاک راه کاروانت
شاعر : یوسف رحیمی
با مهر تو ما دل خداجو داریم
از کرببلا گلاب خوشبو داریم
عمری است به پاس حُرمت ماه غمت
با پیرهن مشکی تو خو داریم
شاعر : استاد سید هاشم وفایی
وقتی که صبح می وزد از کوچه ها نسیم
بی تاب می شود دل ما مثل یا کریم
سجاده پهن می کنم و رو به آفتاب
تسبیح کربلا و من وعادت قدیم
از بوی سیب تربت تو مست می شوم
پرواز می کند دلم از عطر این شمیم
گم می شوم دوباره میان حریم تو
از بس فرشته بال زند دور این حریم
آقا قسم به حرمت این لحظه های پاک
حالا که در خیال به پابوست آمدیم
بگذار تا دمی بنوازد مشام را
عطر تن شریف شما همرَه نسیم
***
پلکی زدم، دوباره اذان بود و اشک و من
سجاده باز بود پر از ذکر یا رحیم
تا اهدنا الصراط نمازم تمام شد
آمد ندا که راه حسین است مستقیم
رفتم به سجده و به خدا گفتم: هزار شکر
دستم جدا مباد ز دامان این کریم
پیشانی ام به تربت و گفتم:
وقتی که صبح می وزد از کوچه ها نسیم
بی تاب می شود دل ما مثل یا کریم
سجاده پهن می کنم و رو به آفتاب
تسبیح کربلا و من وعادت قدیم
از بوی سیب تربت تو مست می شوم
پرواز می کند دلم از عطر این شمیم
گم می شوم دوباره میان حریم تو
از بس فرشته بال زند دور این حریم
آقا قسم به حرمت این لحظه های پاک
حالا که در خیال به پابوست آمدیم
بگذار تا دمی بنوازد مشام را
عطر تن شریف شما همرَه نسیم
***
پلکی زدم، دوباره اذان بود و اشک و من
سجاده باز بود پر از ذکر یا رحیم
تا اهدنا الصراط نمازم تمام شد
آمد ندا که راه حسین است مستقیم
رفتم به سجده و به خدا گفتم: هزار شکر
دستم جدا مباد ز دامان این کریم
پیشانی ام به تربت و گفتم:
با مهر تو ما دل خداجو داریم
از کرببلا گلاب خوشبو داریم
عمری است به پاس حُرمت ماه غمت
با پیرهن مشکی تو خو داریم
شاعر : استاد سید هاشم وفایی
به دریای غمت پیوسته ام من
به بال پرچمت دل بسته ام من
اسیر چشم هایت کن دلم را
که از دنیای بی تو خسته ام من
***
نوای کاروانت را شنیدم
دوباره سوی تو با سر دویدم
تمام عمر جا ماندم ولی کاش
به تو امسال دیگر می رسیدم
***
کبوتر می شوم تا آستانت
پرستویم به شوق آسمانت
سفر کردم من از دلبستگی ها
که باشم خاک راه کاروانت
شاعر : یوسف رحیمی
کاش می شد خبرم نزد تو آقا برسد
خبر تشنگی کوزه به دریا برسد
کاش می شد که نیایی پسر شیر خدا
تلخ خواهد شد اگر زینبت اینجا برسد
در پی دوستی حرمله با حرمله ها
سند غارت گهواره به امضا برسد
با هجومی که من امروز از اینها دیدم
روز سختی است اگر غارت فردا برسد
نگرانم به خداوند چنین می گویم
نکند آتش پیکان به زن ها برسد
شهر جز جانی و قتال ندارد برگرد
خواهرت طاقت گودال ندارد برگرد
باده نوشيم در اين باديه سامان داريم
گريه زاديم فقط ميل به باران داريم
سيب هستيم كه از عطر تو ما لبريزيم
آبداريم و سر سفره ي تو نان داريم
ما نمك گير سر سفره ي نذري توايم
هر چه داريم ز الطاف كريمان داريم
خوب يا بد همه جمعيم كه حرّت بشويم
ما به اعجاز دو چشمان تو ايمان داريم
ارث از عابس تو برده كمي مجنونيم
دائما دست بر اين چاك گريبان داريم
همه ي سال برايت به عزا مشغوليم
با دوخط روضه كه از شاه خراسان داريم
تشنه بود و سر اوگشت جدا يابن شبيب
دشنه اي برد سر جدا مرا يابن شبيب
شاعر : محسن حنیفی
اگر چه چشمِ تري زير آن قدم داريم
دوباره مثل دو چشمت هواي غم داريم
نگاهِ فاطمه ما را رعيتت كرده
هزار شكر كه ما نسبتي به هم داريم
دوباره مادرتان چاي روضه را دم كرد
دوباره بين حسينيه و تو دم داريم
دوباره وقتِ زمين خوردنِ تو آمده است
دوباره يك دهه غم هاي پشتِ هم داريم
تو بوي كرب و بلا مي دهي... بيا بنشين
تو شالِ خاكي و ما حسرتِ حرم داريم
از آن زبانِ مقدس از آن لبانِ كبود
اميد گفتنِ يك بار نوكرم داريم
براي آنكه بسوزيم شعله مي خواهيم
براي آنكه بميريم گريه كمداريم
بيا به خاطر ام البنين بده اذني
كه كشته گانِ شب روضه ي علمداريم
خدا را شکر می گویم گرفتار حسینم من
جگر آتش گرفته از ازل یار حسینم من
دعای کیست یا رب که به هیئت راه دارم
در این ایّام وانفسا پی کار حسینم من
محبّت های مکنونش همان احیای فطرت هاست
ز روز فطرتم حالا عزادار حسینم من
اگر هیئت نباشد راه ما بیراهه می گردد
که در هیئت یقین دارم ز انصار حسینم من
خودش کوته نموده راه ما تا کربلایش را
به یک عرض سلامی جزو زوّار حسینم من
بدهکاری من شد بیشتر از بعد هر هیئت
در این دنیا و آن دنیا بدهکار حسینم من
حسینٌ حُبُّه جُنَّه وَ اِنّ بابُها عبّاس
حسینی مذهب از لطف علمدار حسینم من
الهی با حسین بن علی رجعت نمایم تا
ببینم کمترین یار سپهدار حسینم من
شاعر : جواد حیدری
منم و شور تو و این دل سرگردانی
که اسیرت شده با جذر و مدی طوفانی
به سر تخت سلیمان به طلا نقش شده
هرکه افتاد به خاکتو کند سلطانی
علّت اوّل دیوانگی ماست حسین
عقل افتاده در این دام به سرگردانی
دام زنجیر نگردد دل دیوانه ی ما
شعله ای نیست که خاموش شود حیرانی
قبله ی چشم من و گوشه ی بین الحرمین
«تربت کرب و بلا باد به ما ارزانی»
شاعر : حسن لطفی
ذکر دلم با چشم گریان مولا حسین حسین حسین جان
هستی تو سالار شهیدان مولا حسین حسین حسین جان
ای روح من ای جانِ من ارباب مهربان من
شکر خدا هستم گدایت گریه کن مرثیه هایت
بیمارم و هستم مقیمِ دارالشفای کربلایت
******
ای جانفدای راه قرآن ارباب مظلومم حسین جان
ای داده جان با کامِ عطشان اربابِ مظلومم حسین جان
شد از جفای اشقیا راءست هلالِ نیزه ها
رفته ز کف قرار زینب امان ز حالِ زارِ زینب
بعد از تو ای نگار زینب با شمر اُفتد کارِ زینب
******
ای راهِ تو راهِ سعادت ای بهترین مطلوب و حاجت
جان ابوفاضل عطا کن بر عاشقان فیض زیارت
ای عادتت جود و کرم خاکم کن آقا در حرم
تا که شوم محزونِ آهت مشمول یک نیمه نگاهت
چون
میرسد روزی که بی چون و چرا می بینمت
میرسد روزی که ای شاه وفا می بینمت
عامل وصل من و تو ذوق بارانی بود
میرسد روزی که با حال بکا می بینمت
میرسد روزی که تکیه میدهی بر کعبه و
در کنار خانه ی امن خدا می بینمت
من امید وصل دیدار تو را دادم به دل
یوسف گمگشته ی خیرالنسا می بینمت
یابن طاها یابن یاسین یابن طور آقای من
شاه دین حبل المتین کهف الوری می بینمت
امپراطور زمین و آسمان بالانشین
در کنار سفره ی بیچاره ها می بینمت
در میان خلق و خوی آدمی شایسته ی
مهربانی های قلب مصطفی می بینمت*
در تقاص ضورت نیلی زهرای بتول
منتقم با ذوالفقار مرتضی می بینمت
تو کریم بن کریم بن کریم بن کریم
من غریب همچون امام مجتبی می بین
مهربونه حسین، عشقمونه حسین
بال و پر وا کنیین آسمونه حسین
جمع بشین عاشقا، دور اربابمون
با همه مثل حر مهربونه حسین
دیگه اسمی بهش، مزه هرگز نده
هرکی گفته یه بار عاشقونه: حسین
می‌شه اهل بهشت هر کسی رو سرش
میندازه سایه ای سایه بون حسین
آب کم جو به جاش تشنِه شو تشنِه شو
تشنَه رو کربلا می‌رسونه حسین
ظهر روز دهم برده دل از خدا
اشهد بی نظیر اذون حسین
در دلش غصه‌ی رفتن اکبره
بد جوری عاشقِ این جوونه حسین
روضه خوندن براش هردو عالم ولی
پیش جسم علی روضه خونه حسین
از تن اکبرش چی مگه دیده که
برمی‌داره عبا از رو شونه حسین
کاشکی می‌شد خدا! تا نشن روبرو
زینب و پیکر غرق خون حسین
بی لباس و سری، ای بی انگشتری!
تو گ
زیباتر از عزای محرم ندیده ام
شکر خدا دوباره به هیئت رسیده ام
اوج سعادت است که در روضه شما
من هم کنار مادر قامت خمیده ام
روز ازل که فرصت یک انتخاب بود
شکر خدا که بزم تو را برگزیده ام
شیرینی تمام جهان را زدم کنار
از آن زمان که طعم غمت را چشیده ام
تحویل سال ماست حلول محرمت
از این جهت لباس جدیدی خریده ام
شکر خدا ز خواب غم انگیز ماه ها
من با صدای طبل محرم پریده ام
با یاد کربلای تو از پرچم سیاه
هر وقت دل شکسته شدم بوسه چیده ام
از هر کجا که مجلس روضه به پا شده
باز این چه شورش است و چه ماتم شنیده ام
با یاد آن سه ساله که پایش رمق نداشت
دنبال دسته های عزایت دویده ام
امشب دوباره سینه زنان را صدا کنید
من
غریب مانده ام از شهر خود مرا ببرید
من اهل شهر شمایم مرا شما ببرید
اگر نشد که بیایم سه روز بعد مرگ
کفن کنید مرا سمت کربلا ببرید
فرشته ها چه شود اشک چشمهای مرا
شبی به نیت مرهم از این عزا ببرید
کبوترانه بگیرید بال های مرا
برای بوسه بر آن گنبد طلا ببرید
من آتشم که نمانم به غیر خاکستر
مرا به سمت حرم دست بادها ببرید
اگر چه اآخر سر ، بوی سیب می کشدم
مرا به روضه ی خود پای بوریا ببرید
شاعر : حسن لطفی
دریا به چشم گریه کنانت چو شبنم است
یعنی که هر چه گریه برایت کنم کم است
شکر خدا که با همه ناقابلیمان
اشکی برای عرض ارادت فراهم است
دیوار کعبه گشت سیه پوش داغ تو
یعنی تمام سال خدا هم محرم است
زهرا به دست سینه زنت آب می دهد
هرکس که هست با تو در این خیمه محرم است
بگذار تا نفس بزنم در عزای تو
این آرزوی هر شب عیسی بن مریم است
یک گوشه از تمامی شش گوشه ات حسین
دارالشفای درد غریبان عالم است
بانی روضه هات خدا بود خود نوشت
هرکس که شد به عشق تو دیوانه آدم است
شاعر : حسن لطفی
سجده بر خاک حسین سجدۀ اعلای خداست
چون که خاک حرمش خاک کف پای خداست
هر که مجنون حسین است خوشا بر حالش
چون که لیلای دلش لیلی لیلای خداست
مِهر اغیار حرام است ورودش در دل
چون دل عاشق ارباب فقط جای خداست
با همه معرفتم عرض کنم، در عالم
خون او جلوه مشهود ز ابقای خداست
گوشۀ نامه اعمال غلامان حسین
بهر تائید به هر صفحه ای امضای خداست
نوکرش روز جزا غصه ندارد زیرا
مورد مرحمت از جانب زهرای خداست
نه منا و عرفات و نه زمین کعبه
که فقط کرب بلا عرش معلّای خداست
با خط خون بنویسید به روی کفنم
گریه بر غربت او پایه و مبنای خداست
هر که بر نیزه سرش دیده شهادت داده
نور پیشانی او جلوه سیمای خداست
چشم او خیره چو می گشت
مجنون شدم که لیلی لیلای من شوی
مهمان شبی به خیمۀ صحرای من شوی
ر قاب اشکها بنوشتم ((حسین،عشق))
زیباترین نگار دل آرای من شوی
عالم به هم بریزم از این سوز ناله ام
وقتی که تو ترنم آوای من شوی
عبدالحسینم و به جهان فخر می کنم
یک عمر نوکرم که تو آقای من شوی
خود را زدم به مردن، که از اینجا گذر کنی
عشقت اگر کشید مسیحای من شوی
داغت بکوب بربدنم معتبر شوم
آواره آمدم که تو ماوای من شوی
چشمت بگیرد بخری گر مرا حسین
تو آبروی این دل رسوای من شوی
لذت در این بود که شوم ذبح مقدمت
من دست وپا زنم به تماشای من شوی
جان می دهم فقط به امید محبتت
تا ضامن شفاعت عقبای من شوی
گر کربلا ندیده بمیرم، دعا کنم
در جنة الحسین پذیر
محرم آمده و زار مي شوم ارباب
به ماتم تو گرفتار مي شوم ارباب
هر آنچه غافل از اين قافله شدم كافي ست
محرم آمد و بيدار مي شوم ارباب
به شوق كرب و بلايت دوباره آماده
براي لحظه ي ديدار مي شوم ارباب
گناه هر چه صدايم كند در اين ايام
دخيل نام علمدار مي شوم ارباب
يقين قلبي ام اين است مادرت آيد
ز اشك بر تو كه سرشار مي شوم ارباب
شبانه روز كند گريه در غمت مهدي
به اذن اوست عزادار مي شوم ارباب
مگو تو يار نداري ، كه قلب زينب ريخت
خودم براي شما يار مي شوم ارباب
زهير وار بگويم بلاي جانت را
به جان خويش خريدار مي شوم ارباب
شاعر : رضا رسول زاده
ما را شرف و شهادت و شیدائی ست
چون مکتب ما، مکتب عاشورایی ست
در کار حسین عالمی حیرانند
زیرا که حسین کارش استثنائی ست
شاعر : استاد سید رضا موید
اصلا مرا محب حسین آفریده است
مهر تو از عدم به وجودم کشیده است
گِل بی سبب که آدم و حوا نمی شود
حتما کمی ز جرعه عشقت چشیده است
وقتی قدیم و عرش نشین بودی از ازل
جبرییل هم به غیر رخ تو ندیده است
ما از همه به لطف شما منقطع شدیم
حب الحسین، رشته دیگر بریده است
یک (یاحسین) با دم عیسی برابر است
یعنی حسین در دم عیسی دمیده است
ما با محبت تو به توحید می رسیم
هر کس به تو رسیده، به مقصد رسیده است
شاعر : حسین ایزدی
وقتي بناي خلقت ما را خدا گذاشت
ما را براي نوكري تو جدا گذاشت
هر قطعه از زمين چو بهشت كسي شد و
از بهر عاشقان حرم كربلا گذاشت
ما جمله را به ناز تو چون در نياز ديد
بر تو مقام شاهي و ما را گدا گذاشت
دل را سپرد دست تو و در وجود من
دريائي از محبت زهرا به جا گذاشت
از بس كه ذات حق به شما دل سپرده بود
شرط وصال خويش به حبّ شما گذاشت
هم سنگتان نبود چو در عالم وجود
خود را براي جان شما خون بها گذاشت
تا وسعتي ذ رحمت خود جلوه گر كند
مهر تو را نهفته در اين سينه ها گذاشت
عاشقت دور از حرم احساس غربت می کند
باز با عکس حرم یک گوشه خلوت می کند
باز با حال بکاء زانوی غم گیرم بغل
با خودم گویم که آیا او اجابت می کند؟
وری کرب و بلا داغ دل آواره ام
این دل جا مانده ام هر دم شکایت می کند
نه به ثروت نه به همت نه به قسمت بوده که
این زیارت را فقط ارباب دعوت می کند
حن محشر هم به روی نوکر بیچاره اش
نیم نگاهی هم کند آقا،کفایت می کند
ار و بارم نوکری حضرت خون خداست
والدینم از من احساس رضایت می کند
سرّ ذکر یا اباالفضلش نمیدانم که چیست
هرکه هرجا گویدش حس شجاعت می کند
صیقل دل،حل مشکل،مست لایعقل،عجب!
جمله ی این کار ها را خاک تربت می کند
نام زینب غم بیارد بر دل دلداده ام
نام او از مقت
آنکس که تو و اسم تو را باده نوشته
چشمان مرا کاسهء آماده نوشته
تقدیر من این است گرفتار تو باشم
زهرا خودش این را سر سجاده نوشته
زیباتر از این نیست که در راه تو باشم
صد شکر مرا راهی این جاده نوشته
ارباب کریم است ، در این غمکده هرکس
اندازه یک درهم اگر داده نوشته
ما دلشدگان جملگی ارباب پرستیم
اشکال نگیرید به ایرادِ نوشته
در کهف وَرا من سگ اصحاب حسینم
این را خود او گوشهء قلاده نوشته
یک عمر از این روضه به آن روضه دویدیم
بر تارک عشاق، گدازاده نوشته
دختر به امید شب دیدار عمویش
هر مرتبه از ناقه که افتاده نوشته
شاعر : حسین قربانچه
دریاب تو ای شاه کریمانه گدا را
درمانده ترین مفلس درراه خدا را
تقدیر من این بود نمک گیر تو باشم
تقدیر نوشته به دلم مهر شما را
من مفتخرم شیعه چشمان تو باشم
سوگند به یک قطره اشک تو دلارا
تا آنکه همه بر تو گرفتار بمانند
درخاک تو بنهاده خداوند شفا را
یک سر بزن آقاکه خدا بهر قدومت
انداخته پای تو گلیم دل مارا
پشت سر زینب زغمت جامه دریدیم
مایاد گرفتیم از او رسم عزارا
ازهرچه بهشت است شده سیر دل من
وقتی که نشان داده ای ام کرببلا را
شاعر : رضا دین پرور
شکر خدا که گریه کن شاه عالمیم
درچشم خلق از کرم او مکرمیم
پایان نمیرسد غم ما بی عزای او
ما موج عشق از دل طوفان ماتمیم
دست از علی و آل پیمبر نمی کشیم
دراین عقیده سخت چو سنگیم،محکمیم
وقتی امان بریده زما گریه غمش
یعنی که درامان حسین ،زیر پرچمیم
بی اعتنا به ثروت دنیا پرست ها
ماها گدای سفره گسترده غمیم
دنبال نیزه ها دلمان راه میرود
دنباله غروب غریب محرمیم
درپیش هیچ کس قدمان خم نمیشود
همچون هلال از غم خون خدا خمیم
گندم بهانه بود بیاییم کربلا
شکرخدا جزای گناهان آدمیم
بیخود میان ما پی اقل نگر د، نیست
بی حرف پیش و پس همه دیوانه از دمیم
یوم الفرار روز قرار تمام ماست
آنجاکنار سفرۀ ارباب باهمیم
شاعر : رضا
وقتی بساط آمدنم را درست کرد
اول به خاک عشق تنم رادرست کرد
شوری دمید بردل آتش فشانیم
بعداً دو دست سینه زنم رادرست کرد
برداشت کام عاشق من رابنام یار
از تربت غمش دهنم رادرست کرد
با تار و پود چادر خاکی فاطمه
شال سیاه و پیرهنم رادرست کرد
ازشربت عزابه لب تشنه ام خوراند
دیوانه واری علنم رادرست کرد
پاشید ذره ای نمک روضه بردلم
این ناله های کوه کنم رادرست کرد
نزدیک بود جان بدهم پای مرثیه
وقتی که سوختم کفنم رادرست کرد
آخرکه خرد شد بدنم زیر بار غم
از نو شکستۀ بدنم رادرست کرد
وقتش رسیده بود که دنیاییم کند
فکری به حال سینه شیداییم کند
دنیا شکست قبح مقامی که داشتم
عصیان شکست مستی جامی که داشتم
این های و هوی
دل بیقرار، دیده زدل بیقرارتر
بهتر ز تو کجاست درعالم نگارتر؟
روز ازل خمار شرابی شدیم و عشق
ما را حواله داد به چشمی خمارتر
مجبورمان نکرده کسی عاشقت شویم
ماخود شدیم نزد تو بی اختیار تر
دل دل نمی کنیم که دلداده ات شویم
ما را اگر کند به غمت دل دچارتر
وقتی که تربت توشده مهر سجده ها
صورت چه بهتراست شود پرغبارتر
داراترین دخیل گداخانه توأند
آن دستهای خالی با تو ندارتر
محشور با فرات شود آخرعاقبت
اشکی که شد به روضه تو پابکارتر
هرکس که با حسین نباشد جهنمی است
هرگز ز او ندیده کسی بد بیار تر
شکر خدا که میگذرد عمر و می شویم
دیوانه تر، شکسته تر و روضه دارتر
دستش به شاهراه حقیقت نمی رسد
هرکس در این مسیر بیفتد
ای رحمت خدایی بی منتها حسین
باتو شروع شد همه قصه ها حسین
ذکری بغیر نام تو بر لب نیاوریم
وقتی که هست ذکر خدایی ما حسین
درزیر خاک مقدم تو خاک میشویم
امشب که قلبمان شده کرببلا حسین
با آبروتر از تو که پیدا نمیشود
ای آبروی ماهمه پیش خدا حسین
بُنجل تر از خودم خودمم بین خوبها
ای از تمام خلق حسابت صوا حسین
جایی ندیده ایم بغیر از حریم تو
اینقدر مفتخر به لباس گدا حسین
من شیعه محبتم و صاحبم تویی
حالا زعشق میکِشی ام تا کجا حسین
صد جبرییل روز ازل سجده کرده است
برروی پرچمی که نوشته است یا حسین
