خوش به حال همان غلامی که
دل به دریای عشق توبسپرد
در ازای دوقطره اشکش
چشم خود را به مزد آن نسپرد
آنقدر رفته اند و می آیند....
پرچم تو زمین نخواهد خورد
آنکه دنبال شهرت وبازیست
توشه از سفره ات نخواهد برد
هرکسی که نظر براو کردی
تا ابد نام او نخواهد مرد
بیرق تو به دست عباس است
شک ندارم زمین نخواهد خورد
شاعر : نوید طاهری
چقدر قصه و راز مگوی زائر ها
نهفته در دلش از گفت و گوی زائر ها
دلش گرفته، عجب بغض خانمانسوزی
و اشک های نهان در سبوی زائرها
قریب هشت دهه همکلامشان بوده
گرفته این همه از خلق و خوی زائرها ...
همین که سخت جدا میشوند از آقا
همین که... عطر جدایی ز بوی زائرها
چقدر خسته و افسرده است و خونین دل
از اینکه راه ندارد به کوی زائرها
دلم برای رفیق قدیمی ام خون است
ضریح مثل من این روزها چه محزون است
گمان کنم که زمان جدایی اش باشد
زمان گریه بی همصدایی اش باشد
دگر به پای علی اکبر(ع) او ندارد راه
زمان طرح سئوال از چرایی اش باشد
کنار موزه ای از هم جدا جدا شده است
نشانه های فصول گدایی اش باشد
که تکه تکه شدن از شروط
کشانده کار دلم را غمت به جایی که
که سخت گریه کنم با تو در هوایی که
غریب و باز غریب و غریب تر بشوم
که آشنا بشوم با تو آشنایی که...
مرا غریبه کنی با تمام آدم ها
روانه ام بکنی سوی کربلائی که -
به ذره ذره ی خاک اش قیامتی دارد
که محشر است در آن شورِ گریه هایی که-
برای کشته ی اشک است...هان! برای تو
حسین! حضرت خورشید ِ سر جدایی که -
"رسول خاتم" و "خنجر"، و بعد از آن،"زینب"
زدند زیر گلوی تو بوسه هایی که -
کشاند پای جهان را به کربلا ...حتی -
حوالی ِ بدنی ماند رد پایی که...
گواه ِ آمدن ِ " مادرت" به این صحراست
که ماهِ علقمه ات بشنود صدایی که...
تمام خاک تو را آن صدا مقدس کرد
و کربلای تو شد جای با صفایی
تو همان مجنون ، که لیلا ماه تسلیم ات کند
ماه آید با خضوعی خاص، تعظیم ات کند
ای سرت بر نی، تن ات بر خاک، خون ات در هوا
قسمتت این شد که عشق اینگونه تقسیم ات کند
تو همان ظهر عطشناکی که نهر علقمه
با هزاران هلهله " عباس " تقدیم ات کند
آسمان دستی کشد بر زلف های خونی ات
بر سر نیزه چنان خورشید ترسیم ات کند
روز عاشورا، خدا می خواست چیزی رخ دهد
تا تو را با زخم هایت شاه ِ تقویم ات کند
شاعر : علی حکیمی
می شود تکثیر با یادت، تمام اشک‌ها
بر تو باد، ای آسمانی، هم سلام اشک‌ها
*
تا، به یاد ظهر عاشورا، نشستم در سکوت
دل سپردم، بر زلال نقره‌فام اشک‌ها
مثل بارانی ترین فصلی که می‌گیرد دلم
یک جهان اندوه دیدم، در پیام اشک‌ها
می شناسد لحظه‌ها را، بهتر از هر روز، غم
می شود، آهسته با دل، هم‌کلام اشک‌ها
آسمان، خورشید، صحرا، آب، باران، تشنگی
داغ، لاله، بغض، دلتنگی، تمام اشک‌ها؟!
محض یادت، زندگی را آسمانی کرده اند
محض یاد کربلایت، ای امام اشک‌ها
*
باز هم، تکرار خواهم کرد، در هر واژه ای
بیت، بیت بغض‌ها را، در سلام اشک‌ها
هر کس که در دست محرم دست دارد
بر آتش سوزان این غم دست دارد
عشق حسین ابن علی(ع)بی شک و تردید
در ذره ذره کار عالم دست دارد
بر روی نی دیوانه کرده عالمی را
زلفی که در آن باد درهم دست دارد
ما کربلایی زاده ایم و تربت تو
از ابتدا در خلق آدم دست دارد
تاثیر روضه چشم را حساس کرده
حتی به هر مردی که خاتم دست دارد
اینجا به یاد کف العباس علمدار
نقش و نگار روی پرچم «دست» دارد
تنهای تنها کربلایت قاتلم نیست
مشهد ، نجف ،. . . او چند تا هم دست دارد
هنـوز هم که هنـوز است دیده می گرید
اگـــر چـه مقتـلتـــــان را ندیده، می گرید
ز معجـــزات غمت بس که در عزای شما
همان کسی که سرت را بریده می گرید
* *
مرغیــم و ز مــــردم طلب دانه نداریم
یعنی به سر دوش کسی لانه نداریم
بسمل شده ی پشت به قبله ز قفائیم
مایی که به جز کرب و بلا خانه نداریم
درگیر خیال تو... در این قحط وفائیم
بر شمع تو جز شیوه ی پروانه نداریم
هرگز نبود میکده ای جز حـــرم تـــــو
ما جز کف ساقی تو پیمانه نداریم
گودال تو گر پای دهد غسل نمائیم
هر چند اگر همت مردانه نداریم
تا مقتل تو چشمه ی جوشان شراب است
کاری به می و خمره و خم خانه نداریم
محرم به محرم شده و محرم شـــاهیـم
رنگی به جز از مـ
چه مقدار خون خورده باشد غروب!
كه پيش از سحر مرده باشد غروب؟
چه مقدار آيينه ريز ريز؟
گمانم كه نشمرده باشد غروب!
گمانم كه بر دوش خود بي كفن
تنت را خدا برده باشد غروب
چه كرده ست با خيمه آفتاب
كه از شعله آزرده باشد غروب؟
چه خوانده ست سر بر سر نیزه آه
كه قرآن به سر برده باشد غروب؟
خدا خواست با ياد آن ظهر سرخ
از آغاز افسرده باشد غروب
زمين ناز خورشيد را مي كشيد
مبادا كه پژمرده باشد غروب!
ای امـامِ زخمـــدارم یا حسین
هر چه دارم از تو دارم یا حسین
ای تمام سینه ها مجروحِ تــو
هستیِ من وامــدارِ روح تــو
یا حسین ای داغ هایت بی شمار
بی قــرارم، بی قــرام، بی قــرار
من به یُمنِ زخمِ تو شیـدا شدم
شیعه ی خــونِ شقایق ها شدم
وعده گاهِ اشک و آهم کربلاست
نقطه ی عطفِ نگاهم کربلاست
خاکِ تو بـوی عبــادت می دهد
بوی میدان شهادت می دهد
زائرِ کــوی تواَم بی تـوشه ام
در طوافِ مرقــدِ شش گوشه ام
بـر ضریحت بسته ام بنــدِ دلم
فاش کــرده گــریه ترفندِ دلم
سیّـد و مولای من بگشا بغل
عاشقی بــاز آ مــده بالای تَل
خستـه ام وادی به وادی آمدم
داغ بــر داغــم نهادی آمدم
صبـر کن تا مثلِ زینب زائرت
لحظه ای ب
با احتياج آمده ام هيئت حسين
اعجاز مي كند بخدا محنت حسين
سائل كجاست تا بدهد سلطنت به او
اقبال كرده است به من دولت حسين
آري نياز من فقط ارباب با وفاست
مثل غلام ترك كِشم منّت حسين
آرامشم به سايه اي از خيمه اش رسد
اين گونه هر كسي نَبَرد لذّت حسين
رنجورم و طبابت ارباب چاره ام
غم مي کشم که من نکشم حسرت حسین
آتش نديده اي كه بداني چه مي كشم
عاشق كُش است روز و شب غربت حسين
عريان بدن به زير سم اسب مي رود
شايد كمي تكان بخورد امّت حسين
چون عقلها جواب خدا را نداده اند
با عاطفه قيام كند نهضت حسين
هل من معين سرود كه لبّيك بشنود
لبيك يا حسين همان نصرت حسين
فرزند او صَلا به لثارات مي زند
پس خط اول است همين هيئ
تا به دل عشق تو را دارم چه غم دارم حسین
رابطه با کربلا دارم چه غم دارم حسین
خانه ات آباد باد ای بی کفن ارباب من
من که از داغت عزادارم چه غم دارم حسین
تو هزاران یار داری من ولی غیر از تو هیچ
تا به دربار تو جا دارم چه غم دارم حسین
جان زهرا مادرت ای شاه مایوسم مکن
تا بگویم ادعا دارم، چه غم دارم حسین
ای که تو دست نوازش بر سر حُر می کشی
گر چه من بارِ خطا دارم، چه غم دارم حسین
آمدم امروز عهدی با تو بندم سیدی
من به عهد خود وفا دارم چه غم دارم حسین
هر کسی با دلبری نازد در این شش روز عمر
من چون تو دلربا دارم چه غم دارم حسین
شاعر : کلامی زنجانی
تنها نشسته ام به تماشا گره گره
می بینم انعكاس زمان را گره گره
بغضی كه در طواف حرم هم دوا نشد
حالا چه ساده وا شده این جا گره گره
اینها دخیل نیست گره پاره ی دل است
هر كس دلی گره زده حالا ... گره ... گره ...
از بس كه جذبه دارد مبهوت می شوم
بر لب شكست اشهد ان لا (گره گره)
در بند بند پیكر من شُكر می دود
همسجده با قنوت مسیحا گره گره
می گردمت چو شاعر قونیه موج موج
می خواهمت چو بحر غزل ها گره گره
(در چین زلفش ای دل مسكین چگونه ای؟)
افتاده ام به دام چلیپا گره گره
می خوانی عاشقانه ی ننوشته خط به خط
می بینم عارفانه ی خوانا گره گره
هر چند روی قالی پیش تو دلخوشم
دارم به سینه درد دل اما گره گره
من پنبه كرده
چقدر آیینۀ کربلا شدن سخت است
کنار خیمه‌تان مبتلا شدن سخت است
تپش گرفته دلم، آسمان چرا ابری است؟
پر از غبار شده باز هم هوا ابری است
همیشه هر شب جمعه که می‌رسد غوغاست
صف ملایکه از عرش تا زمین پیداست
شبی که بوی عطش کامی جهان دارد
شبی که روضۀ یک طفل بی زبان دارد
شبی که پیکر خورشید در حرم مانده
کسی درون دلم روضۀ تو را خوانده
شب نزول ملائک شب هبوط زمان
شب گشایش دستان خالی انسان...
شب رسیدن مضمون به بیت‌های غزل
شب چشیدن قاسم ز جام های عسل
شب ترنم فریاد تشنگان وصال
شب تجلی وحی است در جلال و جمال
و قطره قطره‌ی باران عرش در راه است
کسی که می‌رسد از دور حضرت ماه است
تمام صحن تو از روضه چون عطش زار است
و
دلم پای غم عشقت نشسته
شده از غیر چشمان تو خسته
ببین این مرغ وحشی مهاجر
دلش را بر سر زلف تو بسته
تو روح جنت و رضوانی ای عشق
تو سیب سرخی و قلب من هسته
بیا و از سر قبرم گذر کن
ببین این قلب من از غم شکسته
ز تو می پرسم ای آقای جنت
چرا بند دلم از هم گسسته
شاعر : جعفر ابوالفتحی
طلوعِ شعر، سردست و برایت اشک می بارد
برای تو...! همان قابی که جای عکس، غم دارد
ببار ای آسمان اشکی به روی بیت هایم تا -
مبادا بی وضو بر جلد قرآنْ دست بگذارد
ضریح کهنه ای امّا...! بدان که تا قیامت هم
محال ست این دل عاشق از عشقت دست بردارد
تو را می فهمم از گلدان، همان گلدان خالی که
گلش را می بَرَد دستی و جایش آه می کارد
تو را می فهمم از رؤیای سرد تشنگی هایی
که حتّی خاک خشک جاده را هم آب پندارد
تو را می فهمم آری! از وداع اشک باری که -
دل هر زائری باید به دست بغض بسپارد
تو مثل جُون می مانی، نترس از مُهر آزادی
که مولا مهربان است و همیشه دوستت دارد
وَ حالا خوب میفهمی علی را، در شبانگاهی
که باید هستی
اتفاقاً همه جا روشن و درها وا بود
از دم پنجره انگار جهان پیدا بود
مادرم پیرهن نور برایم می بافت
رحل و قرآن و عبای پدرم آنجا بود...
"بعد رفتم" لب ایوان نفسی تازه کنم
آری از یک قدمی، عرش خدا زیبا بود
راه افتادم از ایوان، طرف حوض حیات
روبرو، باغ بهشت و دو طرف، دریا بود
تشنه بودم که همان لحظه هوا ابری شد
ماه را دیدم؛ در کسوت یک سقا بود
سیبی از شاخه جدا شد وسط حوض افتاد
آب خونی شد و انگار که عاشورا بود
ابرها سیل شد و خون همه جا را پوشاند
به خدا لحظه ی موعود نبود اما بود
بین هفتاد و دو سر، عشق قیامت می کرد
فتنه انگیز دوعالم یکی از سرها بود
بانگ فریادرسی در همه عالم پیچید
که پر از لحن خدا بود... ولی
در پیشگاه حضرت تو مست می‌شویم
پای ضریح توست که پا بست می‌شویم
یا جان بده به زندگی سوت و کورمان
یا اینکه در مقابلت از دست می‌شویم
یک جلوه ربنا بچکان در حضورمان
در ساحت قنوت تو ما دست می‌شویم
خوبیم یا بدیم پذیرفتۀ توییم
ما در حریم پاک تو یکدست می‌شویم
گفتند خانۀ پدری هست شهر تو
ما در دیار خویش تهیدست می‌شویم
تا از کرم به سمت گدایت نظر کنی
مثل کسی که درد کشیده ست می‌شویم
ایوان طلای صحن تو پایان آسمان
مثل کبوتران فرا دست می‌شویم
انگورهای نقره ای این ضریح را
در جام ما بریز که سرمست می‌شویم
شاعر : حامد حجتی
ندیدم هر چه گشتم، کوچه کوچه، ردّ پایت را
چه می شد؟ کاش می شد! بشنوم من هم صدایت را
قتیل قبله! دردت را بلا گردان دیرینم
چه می شد؟ کاش می شد! تا سپر باشم بلایت را
ندیدم، با تمام چشم گشتم، چشم هایم کور
تمام عمر هم هرگز نخواهم دید، جایت را
تو را روشن نخواهم دید می دانم ولی یک شب
بیا در خواب من، شاید ببینم خیمه هایت را
دعا کن پرده ی گوشم بلرزد یک صدا ناگاه
خجالت می کشم، نشنیده ام بانگ رسایت را
دعا کن قسمتم باشد، تماشایت شبی در خواب
دعا تو، استجابت تو، اجابت کن دعایت را
رقیّه؟ خیمه ی آتش؟ سکینه؟ قاسم مجروح؟
بگریم - وارث عصمت! - کدامین ماجرایت را؟
خدا در سوگ تو خورشید را ناگاه پنهان کرد
کیَم من؟ تا ب
هیئت" بهشت خانه" سر سبز ایل ماست
که در کنار زمزمه رود نیل ماست
اینجا دل شکسته حرم دارد و حسین
اینجا کبوتر ِدل ما جبرییل ماست
اینجا که دسته دسته به پرواز می رسیم
صحن حیات کرببلای اصیل ماست
اینجا دلیل آمدن ما حسین بود
پس هیئتش حسینه ها ی دلیل ماست
تطهیر ما بس است به یک قطره اشک تو
این از طهور بودن آب قلیل ماست
ما هم شبیه خواهر او گریه می کنیم
این کشته فتاده به هامون قتیل ماست
شاعر : رحمان نوازنی
باز انگار دلم تنگ حرم می گردد
اشک در مردمک چشم ترم می گردد
باز انگار هوای دل من بارانی ست
چشم دنبال شه جود و کرم می گردد
به خداوند قسم ای دل من بی خردی
باعث سوختن بال و پرم می گردد
صنما این دل من مست خدا می گردد
لب بگشوده شده غرق دعا می گردد
سر سپرده به غمت سر ز چه خواهد آقا
پر شکسته ز غمت پر ز چه خواهد آقا
داغ را بر جگر عشق فتادی بس نیست
لاله ی سوخته، پیکر ز چه خواهد آقا
دل من مرمری و کاخ شما الماسی
کاخ الماس تو مرمر ز چه خواهد آقا
تو کریمی و کرمخانه درش باز بود
کوزه ی کوثر ارباب سرش باز بود
ته گلدان دلم آب بریزی بد نیست
و برای دل آلوده تمیزی بد نیست
دل من خاک شده با دل من صحبت کن
بهر این قلب
ای به تمنای تو دیده ی دریائی ام
من خوشم از اینکه در بحر شما ماهی ام
کی بکنی از سر لطف و کرم ای صنم
تا به حرم خانه ی کرب و بلا راهی ام
خاک من از خاک تو خلق شد ای با وفا
با من بی دل بگو از چیم و از کیَم
جامه احرام تو بر تن من دیدنی است
معتکفم کن صنم تا نکنی عاصی ام
زیر لوای شما ذره هم علامه است
در حرم کربلا من ز گنه عاری ام
کی شود ای با وفا با دل خود بنگرم
زیر یکی از قدم های شما قالی ام
پر شده ام یا عزیز از کرم و جود تو
شکر، خدا را که از غیر شما خالی ام
شاعر : جعفر ابوالفتحی
نور وجود از طلوع روی حسین است
ظلمت امکان، سواد موی حسین است
شاهد گیتی به خویش، جلوه ندارد
جلوه ی عالم فروغ روی حسین است
مشی قدم را وصول ذات قدم نیست
جنبش سالک به جستجوی حسین است
ذات خدا، لا یری است روز قیامت
ذکر لقا بر رخ نکوی حسین است
جان ندهم جز به آرزوی جمالش
جان مرا دل به آرزوی حسین است
عاشق او را چه اعتناست به جنت
جنت عشاق، خاک کوی حسین است
عالم و آدم که مست جام وجودند
مستی این هر دو از سبوی حسین است
حضرت حق را به عشق خلق چه نسبت؟
مسأله ی عشق، گفتگوی حسین است
عاشق او را چه غم ز مرگ طبیعت؟
زندگی عارفان به بوی حسین است
چقدر طرح ضریح تو ناب از آب درآمد!
چقدر پاک و روان مثل آب از آب درآمد!
میان این همه زائر که موج می زند اینجا
رخ ضریح تو چون آفتاب از آب درآمد...
اگرچه بی سرو پایم ولی به پای ضریحت
هر آنچه اشک فشاندم گلاب از آب درآمد...
چقدر معجزه داری؟! مگر نبیِ خدایی؟
سوال ها ز من اما جواب، از آب... درآمد
که جان کل جهان را خدا سپرد به دستش
همان دقیقه که دریا سراب از آب درآمد...
تویی حسین که زیباترین شعار خدایی
بنای کفر پس از تو خراب از آب درآمد
دوباره شعر نوشتم به شوق مصرع آخر
بگو ضریح، پسندِ رباب از آب درآمد...؟؟؟
هفتاد و چند سال کنار تو بوده ام
یعنی مقیم آینه زار تو بوده ام
هر روز صبح زود گل صد سلام را
بر سینه می زدم که بهار تو بوده ام
در چرخش زمانه که از داغ تو پر است
یک عمر می شود که مدار تو بوده ام
تو بی قرار می شدی و من کنار تو
اینجا میان روضه قرار تو بوده ام
شش گوشۀ ضریح ملیح تو عالمی ست
یعنی که قتلگاه کنار تو بوده ام؟
شب های جمعه مادرت از راه می رسید
در مویه های اشک کنار تو بوده ام
من تکیه گاه مادر پهلو شکسته ام
یعنی که تکیه گاه مزار تو بوده ام
حالا چگونه دل بکنم از حضور تو
من سال هاست همدم و یار تو بوده ام
حسین، کشتۀ دیروز و رهبر روز است
قیام اوست، که پیوسته نهضت آموز است
تمام زندگی او، عقیده بود و جهاد
اگر چه مدت جنگ حسین، یک روز است
توان لشکر ایمان، نمی‌رود از بین
ز فیض یاری حق، چونکه قدرت اندوز است
حسین و، ذلت تکریم ظالمان هیهات
که آفتاب عدالت، ازو دل افروز است
به نزد او که شهادت، بجز سعادت نیست
ردای مرگ، برایش، قبای زر دوز است
رهین همت والای سید الشهداء است
هر آنکه از غم اسلام، در تب و سوز است
هماره تازه بُوَد یاد بود عاشورا
که روز حق و عدالت، همیشه نوروز است
حرارتی که ز عشق حسین در دل هاست
برای ظالم هر عصر، خانمان سوز است
"حسان" حسین، به ظاهر، اگر چه شد مغلوب
شکست اوست، که در هر زمانه پیروز
شش گوشه ام پر است پر از اشتیاق تو
پر می کشد دلم به هوای رواق تو
باور نکردنی است من و حائر شما
دیگر نرفتنی است ز دل اشتیاق تو
در راه آمدن همه جا ناله بود و اشک
با عاشقان چه ها که نکرده فراق تو
حس می کنم قدم به قدم عطر سیب را
از لحظۀ ورود به خاک عراق تو
من را نه دست فرشچیان دست "او" کشید
او هم گره زده هنرش را به داغ تو
نوای نینوا را دوست دارم
صدای آشنا را دوست دارم
اگر جام بلا از چشم یار است
من این جام بلا را دوست دارم
دعا یعنی تکلّم با خداوند
تکلّم با خدا را دوست دارم
اگر چه خارم و از خار کمتر
گل باغ وفا را دوست دارم
محبّت را عجب، حال و هوایی ست
من این حال و هوا را دوست دارم
نمی دانم کی ام آن قدر دانم
علیّ مرتضی را دوست دارم
خدا می داند، ای آل محمّد!
که من تنها شما را دوست دارم
چو ممزوج است با عطر حسینی
نسیم نینوا را دوست دارم
خدایا روز محشر باش شاهد
حسین و کربلا را دوست دارم
شود "میثم" که مولایت بگوید
که این بی دست و پا را دوست دارم؟
دانلود سبک
ما از اوّل برتری بر خلق عالم داشتیم
ز آن که با آل علی، پیوند محکم داشتیم
سجدۀ خیل ملک بر ما شهادت می دهد
کز صلای حق، پیامِ خیرِ مقدم داشتیم
روح ما در عالم زر، جسم ما در خاک بود
سوختیم و بر جگر، داغ محرّم داشتیم
پیش تر از رود نیل و رود جیحون و فرات
ما به یاد کربلا، در دیده زمزم داشتیم
نه هلال ماه بود و نه چراغ آفتاب
در غم خورشید زهرا ماه ماتم داشتیم
پیش تر از آن که جان در پیکر آدم دمند
با صدای «وا حسینا» دم به دم، دم داشتیم
در کنار یکدگر مانند شمع سوخته
اشک با هم، سوز با هم، آه با هم داشتیم
سیل اشک ما فزون می گشت از دریای خون
باز خون در دیده، بر خون خدا کم داشتیم
روزگاری که در این عالم سخن از غ
از ازل دیده تر گفت حسین
حجر و ماه شجر گفت حسین
تا گشودم به جهان چشمم را
تربتم داد پدر گفت حسین
جای لالایی وقت خوابم
مادرم تا به سحر گفت حسین
آدم از بهر فبولی دعا
نوح در موج خطر گفت حسین
اشک در چشم تر ابراهیم
لحظه ذبح پسر گفت حسین
یاری حضرت زهرا کرده
هرکه از سوز جگر گفت حسین
بی زره آمده میدان عابس
سینه را کرد سپر گفت حسین
نعره می زد انا مجنون الحسین
بابی انت و امی یا حسین
در رهت هرکه زجان شوید دست
میزند پا به سر هرچه که هست
مت ته مجنون توام در دنیا
عاشقت بوده ام از روز الست
از همان کودکی ام بر گردن
مادرم شال عزایت را بست
عشق تو گنج و دلم ویرانه
گنج در گوشه ویرانه نشست
به سیاهی عزای تو قسم
قلب م
آخر ز نای نینوای تو می میرم ای حسین
با یاد کربلای تو می میرم ای حسین
بر پرچم سیاه حسینیه ات قسم
در مجلس عزای تو می میرم ای حسین
از روضه وداع تو جان داده مادرم
در پای روضه های تو می میرم ای حسین
تو بنده ی خدایی و من بنده ی توام
در محضر خدای تو می میرم ای حسین
مثل همان غلام سیاه تو عاقبت
سر می نهم به پای تو می میرم ای حسین
می خواهم از خدا که شب جمعه ای شود
آن شب که من برای تو می میرم ای حسین
آید به گوشم العطش کودکان هنوز
از داغ بچه های تو می میرم ای حسین
دستم تهی اگر چه بود از عمل ولی
شادم که با ولای تو می میرم ای حسین
ای محتشم بخوان که دلم خانه غم است
«باز این چه شورش است که در خلق عالم است»
ش
