دلم پای غم عشقت نشسته
شده از غیر چشمان تو خسته
ببین این مرغ وحشی مهاجر
دلش را بر سر زلف تو بسته
تو روح جنت و رضوانی ای عشق
تو سیب سرخی و قلب من هسته
بیا و از سر قبرم گذر کن
ببین این قلب من از غم شکسته
ز تو می پرسم ای آقای جنت
چرا بند دلم از هم گسسته
شاعر : جعفر ابوالفتحی
طلوعِ شعر، سردست و برایت اشک می بارد
برای تو...! همان قابی که جای عکس، غم دارد
ببار ای آسمان اشکی به روی بیت هایم تا -
مبادا بی وضو بر جلد قرآنْ دست بگذارد
ضریح کهنه ای امّا...! بدان که تا قیامت هم
محال ست این دل عاشق از عشقت دست بردارد
تو را می فهمم از گلدان، همان گلدان خالی که
گلش را می بَرَد دستی و جایش آه می کارد
تو را می فهمم از رؤیای سرد تشنگی هایی
که حتّی خاک خشک جاده را هم آب پندارد
تو را می فهمم آری! از وداع اشک باری که -
دل هر زائری باید به دست بغض بسپارد
تو مثل جُون می مانی، نترس از مُهر آزادی
که مولا مهربان است و همیشه دوستت دارد
وَ حالا خوب میفهمی علی را، در شبانگاهی
که باید هستی
اتفاقاً همه جا روشن و درها وا بود
از دم پنجره انگار جهان پیدا بود
مادرم پیرهن نور برایم می بافت
رحل و قرآن و عبای پدرم آنجا بود...
"بعد رفتم" لب ایوان نفسی تازه کنم
آری از یک قدمی، عرش خدا زیبا بود
راه افتادم از ایوان، طرف حوض حیات
روبرو، باغ بهشت و دو طرف، دریا بود
تشنه بودم که همان لحظه هوا ابری شد
ماه را دیدم؛ در کسوت یک سقا بود
سیبی از شاخه جدا شد وسط حوض افتاد
آب خونی شد و انگار که عاشورا بود
ابرها سیل شد و خون همه جا را پوشاند
به خدا لحظه ی موعود نبود اما بود
بین هفتاد و دو سر، عشق قیامت می کرد
فتنه انگیز دوعالم یکی از سرها بود
بانگ فریادرسی در همه عالم پیچید
که پر از لحن خدا بود... ولی
در پیشگاه حضرت تو مست می‌شویم
پای ضریح توست که پا بست می‌شویم
یا جان بده به زندگی سوت و کورمان
یا اینکه در مقابلت از دست می‌شویم
یک جلوه ربنا بچکان در حضورمان
در ساحت قنوت تو ما دست می‌شویم
خوبیم یا بدیم پذیرفتۀ توییم
ما در حریم پاک تو یکدست می‌شویم
گفتند خانۀ پدری هست شهر تو
ما در دیار خویش تهیدست می‌شویم
تا از کرم به سمت گدایت نظر کنی
مثل کسی که درد کشیده ست می‌شویم
ایوان طلای صحن تو پایان آسمان
مثل کبوتران فرا دست می‌شویم
انگورهای نقره ای این ضریح را
در جام ما بریز که سرمست می‌شویم
شاعر : حامد حجتی
ندیدم هر چه گشتم، کوچه کوچه، ردّ پایت را
چه می شد؟ کاش می شد! بشنوم من هم صدایت را
قتیل قبله! دردت را بلا گردان دیرینم
چه می شد؟ کاش می شد! تا سپر باشم بلایت را
ندیدم، با تمام چشم گشتم، چشم هایم کور
تمام عمر هم هرگز نخواهم دید، جایت را
تو را روشن نخواهم دید می دانم ولی یک شب
بیا در خواب من، شاید ببینم خیمه هایت را
دعا کن پرده ی گوشم بلرزد یک صدا ناگاه
خجالت می کشم، نشنیده ام بانگ رسایت را
دعا کن قسمتم باشد، تماشایت شبی در خواب
دعا تو، استجابت تو، اجابت کن دعایت را
رقیّه؟ خیمه ی آتش؟ سکینه؟ قاسم مجروح؟
بگریم - وارث عصمت! - کدامین ماجرایت را؟
خدا در سوگ تو خورشید را ناگاه پنهان کرد
کیَم من؟ تا ب
هیئت" بهشت خانه" سر سبز ایل ماست
که در کنار زمزمه رود نیل ماست
اینجا دل شکسته حرم دارد و حسین
اینجا کبوتر ِدل ما جبرییل ماست
اینجا که دسته دسته به پرواز می رسیم
صحن حیات کرببلای اصیل ماست
اینجا دلیل آمدن ما حسین بود
پس هیئتش حسینه ها ی دلیل ماست
تطهیر ما بس است به یک قطره اشک تو
این از طهور بودن آب قلیل ماست
ما هم شبیه خواهر او گریه می کنیم
این کشته فتاده به هامون قتیل ماست
شاعر : رحمان نوازنی
باز انگار دلم تنگ حرم می گردد
اشک در مردمک چشم ترم می گردد
باز انگار هوای دل من بارانی ست
چشم دنبال شه جود و کرم می گردد
به خداوند قسم ای دل من بی خردی
باعث سوختن بال و پرم می گردد
صنما این دل من مست خدا می گردد
لب بگشوده شده غرق دعا می گردد
سر سپرده به غمت سر ز چه خواهد آقا
پر شکسته ز غمت پر ز چه خواهد آقا
داغ را بر جگر عشق فتادی بس نیست
لاله ی سوخته، پیکر ز چه خواهد آقا
دل من مرمری و کاخ شما الماسی
کاخ الماس تو مرمر ز چه خواهد آقا
تو کریمی و کرمخانه درش باز بود
کوزه ی کوثر ارباب سرش باز بود
ته گلدان دلم آب بریزی بد نیست
و برای دل آلوده تمیزی بد نیست
دل من خاک شده با دل من صحبت کن
بهر این قلب
ای به تمنای تو دیده ی دریائی ام
من خوشم از اینکه در بحر شما ماهی ام
کی بکنی از سر لطف و کرم ای صنم
تا به حرم خانه ی کرب و بلا راهی ام
خاک من از خاک تو خلق شد ای با وفا
با من بی دل بگو از چیم و از کیَم
جامه احرام تو بر تن من دیدنی است
معتکفم کن صنم تا نکنی عاصی ام
زیر لوای شما ذره هم علامه است
در حرم کربلا من ز گنه عاری ام
کی شود ای با وفا با دل خود بنگرم
زیر یکی از قدم های شما قالی ام
پر شده ام یا عزیز از کرم و جود تو
شکر، خدا را که از غیر شما خالی ام
شاعر : جعفر ابوالفتحی
نور وجود از طلوع روی حسین است
ظلمت امکان، سواد موی حسین است
شاهد گیتی به خویش، جلوه ندارد
جلوه ی عالم فروغ روی حسین است
مشی قدم را وصول ذات قدم نیست
جنبش سالک به جستجوی حسین است
ذات خدا، لا یری است روز قیامت
ذکر لقا بر رخ نکوی حسین است
جان ندهم جز به آرزوی جمالش
جان مرا دل به آرزوی حسین است
عاشق او را چه اعتناست به جنت
جنت عشاق، خاک کوی حسین است
عالم و آدم که مست جام وجودند
مستی این هر دو از سبوی حسین است
حضرت حق را به عشق خلق چه نسبت؟
مسأله ی عشق، گفتگوی حسین است
عاشق او را چه غم ز مرگ طبیعت؟
زندگی عارفان به بوی حسین است
چقدر طرح ضریح تو ناب از آب درآمد!
چقدر پاک و روان مثل آب از آب درآمد!
میان این همه زائر که موج می زند اینجا
رخ ضریح تو چون آفتاب از آب درآمد...
اگرچه بی سرو پایم ولی به پای ضریحت
هر آنچه اشک فشاندم گلاب از آب درآمد...
چقدر معجزه داری؟! مگر نبیِ خدایی؟
سوال ها ز من اما جواب، از آب... درآمد
که جان کل جهان را خدا سپرد به دستش
همان دقیقه که دریا سراب از آب درآمد...
تویی حسین که زیباترین شعار خدایی
بنای کفر پس از تو خراب از آب درآمد
دوباره شعر نوشتم به شوق مصرع آخر
بگو ضریح، پسندِ رباب از آب درآمد...؟؟؟
هفتاد و چند سال کنار تو بوده ام
یعنی مقیم آینه زار تو بوده ام
هر روز صبح زود گل صد سلام را
بر سینه می زدم که بهار تو بوده ام
در چرخش زمانه که از داغ تو پر است
یک عمر می شود که مدار تو بوده ام
تو بی قرار می شدی و من کنار تو
اینجا میان روضه قرار تو بوده ام
شش گوشۀ ضریح ملیح تو عالمی ست
یعنی که قتلگاه کنار تو بوده ام؟
شب های جمعه مادرت از راه می رسید
در مویه های اشک کنار تو بوده ام
من تکیه گاه مادر پهلو شکسته ام
یعنی که تکیه گاه مزار تو بوده ام
حالا چگونه دل بکنم از حضور تو
من سال هاست همدم و یار تو بوده ام
حسین، کشتۀ دیروز و رهبر روز است
قیام اوست، که پیوسته نهضت آموز است
تمام زندگی او، عقیده بود و جهاد
اگر چه مدت جنگ حسین، یک روز است
توان لشکر ایمان، نمی‌رود از بین
ز فیض یاری حق، چونکه قدرت اندوز است
حسین و، ذلت تکریم ظالمان هیهات
که آفتاب عدالت، ازو دل افروز است
به نزد او که شهادت، بجز سعادت نیست
ردای مرگ، برایش، قبای زر دوز است
رهین همت والای سید الشهداء است
هر آنکه از غم اسلام، در تب و سوز است
هماره تازه بُوَد یاد بود عاشورا
که روز حق و عدالت، همیشه نوروز است
حرارتی که ز عشق حسین در دل هاست
برای ظالم هر عصر، خانمان سوز است
"حسان" حسین، به ظاهر، اگر چه شد مغلوب
شکست اوست، که در هر زمانه پیروز
شش گوشه ام پر است پر از اشتیاق تو
پر می کشد دلم به هوای رواق تو
باور نکردنی است من و حائر شما
دیگر نرفتنی است ز دل اشتیاق تو
در راه آمدن همه جا ناله بود و اشک
با عاشقان چه ها که نکرده فراق تو
حس می کنم قدم به قدم عطر سیب را
از لحظۀ ورود به خاک عراق تو
من را نه دست فرشچیان دست "او" کشید
او هم گره زده هنرش را به داغ تو
نوای نینوا را دوست دارم
صدای آشنا را دوست دارم
اگر جام بلا از چشم یار است
من این جام بلا را دوست دارم
دعا یعنی تکلّم با خداوند
تکلّم با خدا را دوست دارم
اگر چه خارم و از خار کمتر
گل باغ وفا را دوست دارم
محبّت را عجب، حال و هوایی ست
من این حال و هوا را دوست دارم
نمی دانم کی ام آن قدر دانم
علیّ مرتضی را دوست دارم
خدا می داند، ای آل محمّد!
که من تنها شما را دوست دارم
چو ممزوج است با عطر حسینی
نسیم نینوا را دوست دارم
خدایا روز محشر باش شاهد
حسین و کربلا را دوست دارم
شود "میثم" که مولایت بگوید
که این بی دست و پا را دوست دارم؟
دانلود سبک
ما از اوّل برتری بر خلق عالم داشتیم
ز آن که با آل علی، پیوند محکم داشتیم
سجدۀ خیل ملک بر ما شهادت می دهد
کز صلای حق، پیامِ خیرِ مقدم داشتیم
روح ما در عالم زر، جسم ما در خاک بود
سوختیم و بر جگر، داغ محرّم داشتیم
پیش تر از رود نیل و رود جیحون و فرات
ما به یاد کربلا، در دیده زمزم داشتیم
نه هلال ماه بود و نه چراغ آفتاب
در غم خورشید زهرا ماه ماتم داشتیم
پیش تر از آن که جان در پیکر آدم دمند
با صدای «وا حسینا» دم به دم، دم داشتیم
در کنار یکدگر مانند شمع سوخته
اشک با هم، سوز با هم، آه با هم داشتیم
سیل اشک ما فزون می گشت از دریای خون
باز خون در دیده، بر خون خدا کم داشتیم
روزگاری که در این عالم سخن از غ
از ازل دیده تر گفت حسین
حجر و ماه شجر گفت حسین
تا گشودم به جهان چشمم را
تربتم داد پدر گفت حسین
جای لالایی وقت خوابم
مادرم تا به سحر گفت حسین
آدم از بهر فبولی دعا
نوح در موج خطر گفت حسین
اشک در چشم تر ابراهیم
لحظه ذبح پسر گفت حسین
یاری حضرت زهرا کرده
هرکه از سوز جگر گفت حسین
بی زره آمده میدان عابس
سینه را کرد سپر گفت حسین
نعره می زد انا مجنون الحسین
بابی انت و امی یا حسین
در رهت هرکه زجان شوید دست
میزند پا به سر هرچه که هست
مت ته مجنون توام در دنیا
عاشقت بوده ام از روز الست
از همان کودکی ام بر گردن
مادرم شال عزایت را بست
عشق تو گنج و دلم ویرانه
گنج در گوشه ویرانه نشست
به سیاهی عزای تو قسم
قلب م
آخر ز نای نینوای تو می میرم ای حسین
با یاد کربلای تو می میرم ای حسین
بر پرچم سیاه حسینیه ات قسم
در مجلس عزای تو می میرم ای حسین
از روضه وداع تو جان داده مادرم
در پای روضه های تو می میرم ای حسین
تو بنده ی خدایی و من بنده ی توام
در محضر خدای تو می میرم ای حسین
مثل همان غلام سیاه تو عاقبت
سر می نهم به پای تو می میرم ای حسین
می خواهم از خدا که شب جمعه ای شود
آن شب که من برای تو می میرم ای حسین
آید به گوشم العطش کودکان هنوز
از داغ بچه های تو می میرم ای حسین
دستم تهی اگر چه بود از عمل ولی
شادم که با ولای تو می میرم ای حسین
ای محتشم بخوان که دلم خانه غم است
«باز این چه شورش است که در خلق عالم است»
ش
دوباره مرغ دلم میل کربلا دارد
همان حریم که یک بام و دو هوا دارد
یکی هوای اباالفضل یکی هوای حسین
چه با صفاست هوایی که کربلا دارد
حسین کرببلای تو کعبه عشق است
اگرچه مروه ندارد ولی صفا دارد
تویی تو قبله کعبه که کعبه در غم تو
تمام عمر به بر جامه عزا دارد
ز زائران تو و حاجیان در عرفات
خدا به زائر تو اول اعتنا دارد
((بهشت با همه سرسبزی و طراوت و حسن))
صفای کرببلای تو را کجا دارد
بهشت با همه وسعت بهای خون تو نیست
بهای خون ترا ذات کبریا دارد
ز بسکه محترم است زائر تو و حرمت
ز پر و بال ملک فرش زیر پا دارد
به افتخار غلام سیاه ترک تو حق
اگر که بگذرد از جرم خلق جا دارد
شاعر : حسین میرزایی
آشنا تا نور تو در ظلمت آبادم رسید
چون نسیمی در آتش به امدادم رسید
بانگ تنهایی زدم در انزوای درد خویش
تاشنید از غربتم آمد به فریادم رسید
گفته بود آقا ! زمین خوردی به دادت میرسم
هر قدر ، هر لحظه ، هر جا دید افتادم رسید
هفت پشتم در هراس روز محشر غصه داشت
یا حسینی گفتم و خیرش به اجدادم رسید
در معاصی غرق بودم او مرا بیرون کشید
گریه های روضه اش از باب ارشادم رسید
شاعر : کرامت نعمت زاده
محبت تو به دل لطف کردگار من است
قرار سینه بی صبر و بی قرار من است
تو شاه عالمی و کار توست لطف و کرم
منم گدا و گدایی همیشه کار من است
به جز به اشک عزای تو دیده تر نکنم
که وقت روضه تو چشم اشکبار من است
به وادی غم عشق تو یوسف زهرا
اگر چه در به درم کربلا دیار من است
به جرم عشق تو دیوانه ام خطاب کنند
هزار شکر جنون تو اعتبار من است
حسین زندگی بی تورا نمی خواهم
گرفتم اینکه دو عالم در اختیار من است
به وقت مرگ سرم گر به دامنت باشد
تمام زندگیم وقت احتضار من است
چه خوش بود دم مردن ببینم ای مولا
که همره تو اباالفضل در کنار من است
مرا ز خاموشی قبر وحشتی نبود
چرا که روی تو روشنگر مزار من است
به حشر گرکه بپر
ای چشمه سار رحمت وابر کرم حسین
وی سایه محبت تو بر سرم حسین
راهم دهی اگر تو به بازار عاشقی
عشق تورا به قیمت جان می خرم حسین
رز ازل که روی تورا دیده دیده است
عکس تو گشت قاب به چشم ترم حسین
با این همه گناه مرا راه داده ای
بود از کرامت تو همین باورم حسین
هرکس که خادم تو شود پیش فاطمه
گردد به یمن نوکریت محترم حسین
((لطفی که کرده ای پدر و مادرم نکرد
ای مهربانتر از پدر و مادرم حسین))
خیلی دلم ز دوری شش گوشه تنگ شد
من را ببر به کرببلا تا حرم حسین
آیا شود که یک شب آدینه تا سحر
گیرم زجان ضریح تو را در برم حسین
شاعر : محمد علی قاسمی
شکر خدا دعای سحرها گرفته است
دست مرا عنایت آقا گرفته است
شکر خدا، که چشم همیشه حسینی ام
اشکی برای روز مبادا گرفته است
بال فرشته است برای تبرکش
اطراف چشم های ترم را گرفته است
این جا حسینیه است، ملائک نشسته اند
جبریل هم برای خودش جا گرفته است
این دستمال گریۀ ماه محرمم
امروز بوی چادر زهرا گرفته است
حالا نفس نفس زدنِ سینه های ما
عیسی شده است و طبع مسیحا گرفته است
دیروز بین خونِ خودش ریشه کرده بود
حالا درخت سیب شده پا گرفته است
شاعر : استاد علی اکبر لطیفیان
وادی کرب و بلا مهبط انوار خداست
به سوی کعبه بود عالمیان را گر روی
کعبه را روی ارادت به سوی کرببلاست
کعبه بیت الله و این مطلع انوار حق است
بین که در این دو، تفاوت ز کجا تا به کجاست
بیمی از قتل نبودش که برون شد ز حرم
لیک هتک حرم محترم کعبه نخواست کرد
كرد در دشت بلا حج خود آن شاه تمام
تا تو آگاه شوی کعبۀ مقصود کجاست
هر عزایی رود از یاد پس از روزی چند
این عزایی ست که تا صبح قیامت بر پاست
بهر هر درد دوایی است به عالم مخصوص
به جز از تربت این شه که به هر درد دواست
برنگردد کسی از درگه او بی مقصود
هر که از حق طلبد هر چه در این قبه رواست
ضریح نو مبارک – ضریح نو مبارک
خیلی دلم برای – ضریح تو زده لک
خیلی دلم می خواست تو – کربلا زائرت شم
کاشکی مث کبوتر – منم مسافرت شم
گوشواره : (ضریح نو مبارک )
کاشکی که حداقل – مارم طلب می کردی
این دل غمگینم رو – پر از طرب می کردی
دست من و ضریحت – با هم که قهر نکردن
شمدونای دل من – بی تو چه سرد سردن
گوشواره : (ضریح نو مبارک )
بزار بچینم آقا – برات یه کم زمینه
چرا حرم نداره – بانوی تو مدینه
کاشکی مث تو آقا – مادرمون ضریح داشت
اون گل هجده پر – پرپرمون ضریح داشت
گوشواره : (ضریح نو مبارک )
کاشکی یکی برای – حسن ضریح بسازه
کاشکی یکی به روی – بدن ضریح بسازه
کاشکی که دست ماها – براش یه میخ بکوبه
کاشکی بگ
چشای بارونیمو فرش ضریحت می کنم
دل غمگینمو هم عرش ضریحت می کنم
قول دادی که منو هم تا حرمت راهی کنی
توی دریای جنون قلب منو ماهی کنی
اشکامو جم کن آقا تا که یه روز دریا بشه
شاید این قلب پر از غم ز غمت زیبا بشه
قول دادی پنجره های حرمت رو ببینم
قول دادی یک شب جمعه توی صحنت بشینم
پس چی شد قولایی که دادی به من آقای من
شایدم خط زدیم و یکّی دیگه رفت جای من
نکنه اسم منو از خاطرت بردی آقا
منم آقا همونی که میگنش غلام سیا
قول دادی جارو کنم صحن ابالفضل تو رو
چی میشه به من بگی سمت حرم برو برو ...
نزار این عاشق تو اشک چشاشو بشماره
نزار این پای برهنه قدماشو بشماره
شاعر : جعفر ابوالفتحی
شهر من ، کربلای ذاتم بود
گریه هایم همان فرا تم بود
جبرئیل تو بودم و فطروس
نیمه ی دیگری از صفاتم بود
من که پنجاه سال فدات شدم
تازه این ، خمسی از ذکاتم بود
این که خواب ضریح می بینم
همه بعد از تشرفاتم بود
لحظه ای بعدِِِِ ِ تو نخندیدم
بی تو غم بود ، بی تو ماتم بود
جای پیرا هن تو را پر کرد
بوریایی که در دهاتم بود
تکه ای از تو دست هر کس بود
کفن و پیراهن ، عباتم بود
من خودم مقتل الحسین شدم
دلم از سلسله رواتم بود
هیچکس جز توام نجات نداد
روضه ات کشتی نجاتم بود
ای مرا دلبر و دلدار اباعبدالله
سید و سرور و سالار اباعبدالله
«هرگلی را که بچینند کنارش خاری است»
جز تو ای نو گل بی خار اباعبدالله
اشک ناقابل عشاق تورا در محشر
مادرت هست خریدار اباعبدالله
روی چون ماه تو بر هر دو جهان نور دهد
همچو بدری به شب تار اباعبدالله
یوسف مصر پی دیدن روی ماهت
گشته آواره به بازار اباعبدالله
آتش ار گشت گلستان به خلیل الرحمن
بود ذکرش به دل نار اباعبدالله
صد چو عیسی به شفاخانه کوی تو حسین
بهر درمان شده بیمار اباعبدالله
با عصا آمده موسی پی عرض حاجت
به حریم تو گداوار اباعبدالله
با نگاهی ز غضب زهره خصم آب کنی
هچنان حیدر کرار اباعبدالله
دوست دارم که بیاید به سرم در دم مرگ
با تو عب
هر شام و هر سحرگاه دارم من این دعا را
خدا کند ببینم دوبار کربلا را
شاهی که از کرم بر بیگانه لطف دارد
کی نا امید سازد از خویش آشنا را
از توست هرچه دارم دست از تو بر ندارم
بر من اگر ببخشند تمام ما سوا را
ای جان من فدایت هستم سگ سرایت
گرسنه کی گذارند شاهان سگ سرا را
حتی اگر بمیرم دو باره جان بگیرم
گویند اگر بگوشم نام ارباب ما را
دور حرم دویدم صفاو مروه دیدم
هیچ کجا ندارد صفای کربلا را
زنم به یک زیارت یک تیر دو نشانه
هم زائر حسینم هم زائرم خدا را
ای صاحب لوایت عباس با وفایت
نازم تو را لوا و هم صاحب لوا را
شاعر : حسین میرزایی
بوی سیب حرمت سمت سحر می آید
قطع این فاصله از دست تو بَر می آید
روز و شب کار شما گریه شده می دانم
باز از دامنتان بوی جگر می آید
کاشکی قدر بدانیم جوانی ها را
زود بر شاخه در این فصل ثمر می آید
تا نشستیم در این حلقه سر مجلس ما
مادری دست گرفته به کمر می آید
روز ها سایه نشین حرم خورشید است
هر که در سایه ی این بیرق اگر می آید
شب عاشورایی پیش تو دم می گیرم
عاقبت غربت این جمع به سر می آید
تا که آبی بزند بر لبِ لب تشنه ی ما
مادر سینه زنان زود ز در می آید
کفنم پیروهن مشکی من کاش شود
رنگ مشکی به کفن هم چقدر می آید
دیوانگی کوی حسین آبروی ماست
مردن زعشق او همه آرزوی ماست
اهل سما به حالت ما غبطه میخورند
تا باده حسین میان سبوی ماست
درمانده ایم و در پی ارباب نیستیم
از روز اول اوست که در جستجوی ماست
طاق و رواق میکده تا صبح روز حشر
با لطف یار غلغله از های و هوی ماست
هر وقت در مصیبت او گریه میکنیم
بی شک شهید کربلا روبروی ماست
هر مجلسی بنام کسی منعقد شود
عشق حسین تا به ابد گفتگوی ماست
شاعر : امیر کرمی
