در کوی خویش ما را سکنی بده نگارا
قسمت کن ای حبیبم دیدار کربلا را
ما را به صحن زیبایت راهمان ندادند
« گر تو نمی پسندی تغییر ده قضا را »
گفتی به عاشقانت شرط وصال صبر است
تا کی کنم صبوری تا کی کنم مدارا
عمریست بی قرارم خانه به دوش یارم
کی می شود ببینم آن صحن با صفا را
ای دل مباش نومید خلق کریم جود است
هرگز نمی کند رد از خانه اش گدا را
شاعر : حسین علاءالدین
مستی نه از خم و می ، کز کربلا شد آغاز
آتش زدن به نی ها از نینوا شد آغاز
لایق نبود هستی تا در وجود آید
تنها به آبروی خون خدا شد آغاز
پروانه ای نمی سوخت ، شمعی اگر نمی بود
این سوز جانگداز از آن سرجدا شد آغاز
عهد الستی ماست ، یار حسین(ع) بودن
آری شیعیان از دشت بلا شد آغاز
"فریاد!" راه عرفان تفسیر دو سوال است
مولای عارفان کیست؟ عشق از کجا شد آغاز؟
شاعر : امین نورالهی
تقدیم به روح مرحوم سید حسن خوشزاد
نوکران تو آبرو دارند
دائما با تو گفتگو دارند
بینشان حرفی از تیمم نیست
چونکه با اشک خود وضو دارند
طیب الله به شیر مادرشان
هر چه هست از دعای او دارند
با بهشت خدا عوض نکنند
یا حسینی که در گلو دارند
وقت مردن در انتظار تواند
غیر از این هم چه آرزو دارند؟
مثل نام شریفتان هر جا
می نشینند رنگ و بو دارند
نذر لب های تشنه می بخشند
قطره آبی که در گلو دارند
ذکرشان بین روضه های شما
پدرم مادرم فدای شما
نوکران با امید می میرند
چون محاسن سپید می میرند
در غمت روز شان شب تار است
صبحشان که دمید می میرند
چونکه یک عمر نوکری کردند
عاقبت هم شهید می میرند
روضه ی قتلگاه وقتی که
به گلوشا
هوس کربلا زده به سرم
چه غریبانه در شب جمعه
روضه خوان تو می شوم آقا
با دل خسته هر شب جمعه
رو به چشمان روشن مرقد ...
چشم زوّار تو قد دریاست
در جوار ضریح شش گوشه
روضه خوان تو حضرت زهراست
مرغ جان تمام سینه زنان
خوش نشسته به روی بام حسین (ع)
دستشان روی سینه می آید ...
تا می آید به گوش ... نام حسین (ع)
هرکسی دل به عشق تو داده
می شود محرم حسینیه ... تا
بعد ِ اتمام روضه می نوشد
چای تازه دم حسینیه را
حال من در میان روضه ی تو
شرح زیبای احسن الحال است
قاتل من ... ولی به جان شما
مرثیّه های سخت گودال است
بعد از این که تن تو را بین ِ ...
خاک گودال زیر و رو کردند
خیمه های تو را وجب به وجب
دشمنان تو جستجو کرد
لـیلی دم در مـنتظـر آمـدنـم بود
عطر نفسش علت مجنون شدنم بود
تا گم نشوم یأس نشانم شد و داغش*
یک لاله ی افسرده گل پیرهنم بود
من هم چو اویس قرنم خرده مگیرید
لطمه زدنم پاسخ دندان شکنم بود
هرگز نخورد خاک محرم به محرم**
آن پیرهنی که همه ساله به تنم بود
دادم گره ای شال عزا را به در آن
هشت ضلعی زیبا که نشان وطنم بود
من سینه زنم سینه زن سینه شکسته
اوقات خوشم ساعت سینه زدنم بود
دو مّاه پس از ماه عزا دخترکم دید
آثار کبودی همه روی بدنم بود
از دوست بلیط سفر عشق گرفتم
زیرا که به دل مهر و غم بی کفنم بود***
هرجا که غروبی دوسه خط مرثیه خواندم
زهرای بتول مستمع و گریه کنم بود
وقتی که به مرثیه ی انگشت رسیدم
دیدم
آواره ی عشقیم و غم خانه نداریم
بلبل صفتیم و هوس لانه نداریم
آنقدر خمار گل خوشبوی حسینیم
کز شدت مستی غم میخانه نداریم
در عشق چنان سوخته بال و پرمان که
دیگر خبر از ناله ی پروانه نداریم
آنقدر ز خود بیخود و غرقابه ی عشقیم
کز فرط جنون کار به دیوانه نداریم
تا کشته ی تیغ سر ابروی حسینیم
ما میل به اعجاز مسیحانه نداریم
تا کرب و بلا قبله ی مردان خداجوست
دیگر هوس کعبه و بتخانه نداریم
قلاده به گردن بنمائیم که پستی
والاتر از این منصب شاهانه نداریم
بگذار به مجنونی ما جمله بخندند
ما واهمه از طعنه ی بیگانه نداریم
شاعر : مسعود مهربان
یه گنبد طلائی دور تا دورش فرشته
میخوام برم به کربلا آقام برام نوشته
میخوام برم ازاین شهر ازشهر بی وفائی
دارم میام کرب بلا یبن الحسن کجائی
کرب بلاتو عشقه سینه زناتو عشقه
قطر قطره آب فراتو عشقه
آقا دلم فداتو همیشه مبتلاتو
تنها آرزوش اینه دیدن کربلاتو
آن صف شکن و سوار میدان، تشنه
سرچشمه افتخار میدان، تشنه
سیراب شدند تشنگان، با شمشیر
ماندست فقط نگار میدان، تشنه
بودند عجیب، آن هزاران سیراب
بر خون تن شکار میدان، تشنه
شیری است میان گلّه ای از روباه
آورده به در، دمار میدان، تشنه
او خسته و آن مرکب و تیغش خسته
چشمان پر از غبار میدان، تشنه
آن لاله که لحظه لحظه اش سرختر است
پرپر شود او کنار میدان، تشنه
آرام و قرار برده است از دلها
برهم زن و بی قرار میدان، تشنه
من تشنه لبِ تشنه لبم در اینجا
با اشک، در انتظار میدان، تشنه
شاعر : مهدی ایران نژاد پاریزی
اين بوي زلف كيست كه جان مي دهد به من*
خود را به رنگ عشق نشان مي دهد به من
دستان كيست اين كه مرا ناز مي كند
چشمان كيست اين كه امان مي دهد به من
آه اين دهان خشك لب رود از آن كيست
كه مشك مشك آب روان مي دهد به من
صياد صيد صيد مگر مي شود چنين!
ابروكمان عشق كمان مي دهد به من
قلاب شكه مي شود از اينكه آبگير
ماهي به جاي تكه نان مي دهد به من
فرياد دلخوش است كه با شعر آشناست
اين طعنه ها هميشه توان مي دهد به من
شاعر : امین نورالهی
عمه افطار به خرما میکرد
رطب حاصل بین الحرمین
جرعه ای آب...به گریه میگفت
به فدای لب عطشان حسین...!.
سفره ای ساده...غم و بد حالی
گریه ی عمه و بد احوالی
سر افطار همیشه میگفت ؛
جای داداش حسینم خالی...!.
شاعر : نیما نجاری
طی میکنم راهی که تو ترسیم کردی
قلب مرا از عاقبت پر بیم کردی
تنها نخوردی سیب خوش بوی حرم را
شکر خدا این سیب را صد نیم کردی
دوری ز صحنت غده ای در قلب من شد
این غده را آقا چرا بدخیم کردی؟
میم الفبای دل من مادرت شد
دل را اسیر حرف خوب میم کردی
خیری نمی بینم در این دوری حسین جان
با دوری از آغوش خود آسیم کردی
آقا شدم پیر و ندیدم کربلا را
آیا نگه بر صفحه ی تقویم کردی؟
من مرغ وحشی بودم و در یک لجن زار
من را شما با عشق خود تسلیم کردی
الحق برای تو برازنده است عباس
همچون ابوفاضل که را تعلیم کردی ؟
مرد خدا یعنی شما ای جنت العشق
حتی سر خود را به او تقدیم کردی
شاعر : جعفر ابوالفتحی
باغ گُل اید و ما بقیه شبنم شما
باغ بهشت، باغچهی خرم شما
چیزی ز کم ، زیاد ندارد زیاد ما
چیزی کم از زیاد ندارد کم شما
شیطان که نیستیم ، یقیناً فرشته ایم
پس سجده می بریم بر این آدم شما
این سیئات را حسناتم نوشته اید
یعنی به جای آن همه ما...! این همه شما...!
حتی مسیح میّت ما را نفس نداد
ای بچه های فاطمه بازم دم شما...
روح القدس شدید و کسی باردار شد...
احساس می کنم شده ام مریم شما
در عالم شماست خدا جلوه می کند
ای مظهر صفات خدا عالم شما
شاعر : استاد علی اکبر لطیفیان
باز آمدیم و جمع شدیم از برایتان
تا رزق مان دهی که بباریم پایتان
راه نفس کشیدنمان تنگ می شود
هر جا که یاد می شود از کربلایتان
اینجا هوای شهر پر از زخم غربت است
آورده ایم پناه به داروالشفایتان
با یادتان بسوی حرم پر گرفته ایم
بالی بده که پر بزنیم در هوایتان
تنها تویی که باعث ایجاد و بودنی
تنها منم و حسرت کنج عبایتان
آقا برای گریه ی من غصه هام بس است
دورت بگردم ای همه عالم فدایتان ...
... هرکس رسید سهم خودش از شما گرفت
الا منی که رد شده ام از عطایتان
این گریه های از غم و دوری کربلا
شد کار و بار هر شب و روز گدایتان
تا رزق مان دهی که بباریم پایتان
باز آمدیم و جمع شدیم از برایتان
شاعر : فرشید یار مح
روی پر جبریل بودم که مرا برد
گفتم نجف می خواهم... اما کربلا برد
جبریل هم در قرب عرشی اش نبرده است
حظّی که بال فطرس از بام شما برد
گفتم تو ربّ مایی و گفتند کفر است
دنیای بی جنبه مرا در انزوا برد
ما جای خود دارد، سلیمان ها گدات اند
هر که رسید از سفره ات آب و غذا برد
دارم خجالت می کشم از خواهش کم
الطاف تو چه آبرویی از گدا برد!
آدم توسل کرد و ما را توبه دادند
پس آدمیت بود که نام تو را برد
بیچاره من که سنگ قبرت هم نبودم
بیچاره آن که سنگ آورد و طلا برد
دور و برت دیدم عجب وضعیتی بود
مردی زره برد و قبا برد و عبا برد
با این بساطی که درآورده ست لشگر
باید که جمعت کرد و بین بوریا برد
شاعر : استاد علی اکب
روی پر جبریل بودم که مرا برد
گفتم نجف می خواهم... اما کربلا برد
جبریل هم در قرب عرشی اش نبرده است
حظّی که بال فطرس از بام شما برد
گفتم تو ربّ مایی و گفتند کفر است
دنیای بی جنبه مرا در انزوا برد
ما جای خود دارد، سلیمان ها گدات اند
هر که رسید از سفره ات آب و غذا برد
دارم خجالت می کشم از خواهش کم
الطاف تو چه آبرویی از گدا برد!
آدم توسل کرد و ما را توبه دادند
پس آدمیت بود که نام تو را برد
بیچاره من که سنگ قبرت هم نبودم
بیچاره آن که سنگ آورد و طلا برد
دور و برت دیدم عجب وضعیتی بود
مردی زره برد و قبا برد و عبا برد
با این بساطی که درآورده ست لشگر
باید که جمعت کرد و بین بوریا برد
حالا دوباره درد سرم را نگاه کن
بال و پرم شکسته . پرم را نگاه کن
هرشب برای عشق شما زجه میزند
اشک مکرر پدرم را نگاه کن
دیوانه ی حرم شدم و کلب مادرت
دیگر بیا و چشم ترم را نگاه کن
از عشق تو ببین به کجاها رسیده ام
امشب بیا و زخم سرم را نگاه کن
قلبم میان زمزمه فریاد میزند
حالا دوباره عکس حرم را نگاه کن
شاعر : امیر فرخنده
اى نور خدا بيا وُ مهتابم كن
در بحر وجود دُرّ نايابم كن
آقا به نماز شكر زهرا امشب
مشمول دعاى بين محرابم كن
دل را بِسِتان و با زبان ساده
بر لوح محبّين حسین قابم کن
من غرق گناهم به مقام العَفْوْ
دستان مرا بگير و توّابم كن
امشب كه علىّ و فاطمه خوشحالند
در محفل اهل بیت شادابم كن
آقا به گل روی شفیع محشر
در زُمره ى نوكران اربابم كن
اي يوسف زهرا ز سر لطف بیا
مهمان نماز شب سردابم كن
شاعر : اصغر چرمی
تا به لطف دوست نائل می شوی
بر در این خانه سائل می شوی
محفلی بهتر از این محفل کجاست
هم طبیب اینجاست هم دارالشفاست
هر که عاشق شد سبویش می دهند
هر که آید آبرویش می دهند
جان شده مست از می عشق و جنون
این دلم محرم شده با اشک و خون
آرزومند طواف کربلاست
گریه هایش از نوای کربلاست
جان من جانان من یعنی حسین
عشق من ایمان من یعنی حسین
عشق این گل ، گل به دل ها می دهد
برگ برگش بوی زهرا می دهد
از عنایات خدای عالمین
روز اول شد دلم بیت الحسین
حامی قرآن و دین و مکتبم
من غلام حلقه گوش زینبم
این حسین درکش ز هستی برتر است
یک رقیه دارد از گل بهتر است
جان فدای آن وجود اطهرش
بوسه زد زهرا به زیر حنجرش
کی از او فکر جدای
نظر به دلشده ی پرگناهتان بکنید
دوباره صید به تیر نگاهتان بکنید
دلم خوشست شریک غم شما هستم
شرر به جان من از سوز آهتان بکنید
بدم توقعم این نیست این سیه رو را
یکی حساب ز خیل سپاهتان بکنید
برای خدمت اکبر که نیستم لایق
مرا غلام غلام سیاهتان بکنید
به گردنم زده قلاده و نگهبانم
به آستان پر از عز و جاهتان بکنید
به وقت غم همه امید من به عباس است
کمی سفارش من را به ماهتان بکنید
اسیر چاه زنخدانتان شده فرشی
عنایتی به اسیران چاهتان بکنید
شاعر : بهنام فرشی
به یاد كربلا افتاده ام باز
عنان طاقت از كف داده ام باز
به من ماهی نشان دادند آنجا
كه تا امروز مستم از تماشا
دلم پر می زند هرشب به بامش
سلامم می كند دارالسلامش
دل عاشق ز معشوقش جدا نیست
برایم هیچ جایی كربلا نیست
چه می فهمید از حال دل من
شنیدن كی بود مانند دیدن
من مجنون جز این لیلا ندارم
خدایا تاب تا فردا ندارم
سر عاشق نوازی داشت یارم
دو روزی پرده را برداشت یارم
قرق كرد او حرم را تا بمانم
كنار تربتش شعری بخوانم
نشانم داد مزد نوكری چیست
خریدار دل شیدای من كیست
تهیدستم ولی گنجینه دارم
حسین تازه ای در سینه دارم
شاعر : محمد فخارزاده
مردی که خاندان خدا را گریسته
مردی که همصدای خداوند ، زیسته
بسیار ظلم دیده به دوران ، نه این چنین
بسیار کوه و دشت و بیابان ، نه این چنین
یک حجّ ناتمام ، و ناگاه یک قیام
مردی که پیش رفته ، کند خویش را تمام
همپای های او ، همه دریای پر خروش
مردان آسمانی ، مردان سبزپوش
از جنس موج های رها ، صخره کوب تر
مردانی از نژاده ترین نسل ، خوب تر
رفتند تا که مرد بماند در این سرا
انگیزه ی نبرد بماند در این سرا
رفتند « تشنه » رمز بماند برای مان
آزادگی ، سرود بخواند برای مان
رفتند تا نمونه ی دلدادگی شوند
الگوی داد و پرچم آزادگی شوند
هرگز طلوع دائم خورشید دیده ای ؟
خورشید بر فراز نِی ، آیا شنیده ای ؟
درخون خود نشس
سوگند بر سیاهى شبهاى ماتمت
ما زندهایم زنده به عشق محرمت
روز ازل كه بانگ عزایت بلند شد
ما را گره زدند به نخهاى پرچمت
انفاس گرم گریه كنان تو عیسویست
این روضهها پُرند ز عیسى بن مریمت
این ارث مادرى ست اگر پاى روضهات
مىسوزم از ته دل و مىمیرم از غمت
دارم امید وقت نفسهاى آخرم
بر چشمهاى خود بكشم خاك مقدمت
ما را براى خویش سوا كرده مادرت
هر كس كه هست پاى علم هست محرمت
شاعر : حسن لطفی
درهر دو جهان ما همه بیمار حسینیم
ما ریزه خور و نوکر دربار حسینیم
چون داده به ما اذن ورودیه به روضه
وهمی برمان داشت که ما یار حسینیم
آنقدر گنه سر زده از ما پی ارباب
آگاه نگشتیم که سربار حسینیم
با این همه اوصاف دلم جلد حسین است
دست خودمان نیست گرفتار حسینیم
شاعر : جواد قدوسی
ما سمت هر بنی بشری ول نمیشویم
یا مثل قبله ها کج و مایل نمیشویم
ما شیعیان ز روز ازل قول داده ایم
اصلن بدون تربت تو گل نمیشویم
در گیر و دار زندگی روز مرهگی
جزکار نوکری تو شاغل نمیشویم
ما نان به نرخ حضرت ارباب میخوریم
آقا کریم آمده... سائل نمیشویم
در کشتی نجات تو راحت نشسته ایم
بی ناخدا که وارد ساحل نمیشویم
محصول اهل بیت خدا شیعه شد ولی
بی مهر مهر فاطمه حاصل نمیشویم
آنجا غدیر بود کمی شل گرفته شد
ما بیخیال زینب و محمل نمیشویم
آقا گروه خونی ما خاک کربلاست
کی گفته با شما همه یکدل نمیشویم؟
پیوند قلب ما به شما پس نمی خورد
هم خون شدیم و نا متعادل نمیشویم
اذن دخول قلب تو چشمان خیس ماست
ما بی اجازه تو که
آن لحظه که وارد حرم شد عاشق
در پیش نگاه یار خم شد عاشق
گویی که تنش مال زمین دیگر نیست
گویی ز شمار خلق کم شد عاشق
چون باد به لرزه آمد از حیرانی
همرنگ تپش های علم شد عاشق
با عطر و گلاب فرشها قاطی شد
با اسب نسیم هم قدم شد عاشق
می خواست کبوتری شود بر لب بام
آنقدر پرید تا عدم شد عاشق
ای گرفتار تو احرار زمان
ای تو پاینده به اعصار زمان
هستی عالم همه از هست توست
رشته ی جان همه در دست توست
حق هویدا از جمال ماه تو
راه زهرا و علی شد راه تو
خوانده لالایی برایت فاطمه
گفته جان من فدایت فاطمه
بذل از روز ازل خاک درت
جود تا روز قیامت چاکرت
رشته ی جان همه گیسوی تو
چشم امّید دو عالم سوی تو
این تویی دلدار هر دلداده ای
پیشوای هر دل آزاده ای
ای رخت مهر سپهر دلبری
مصطفایی یا علیّ دیگری
نام تو روحیّه بخش عالم است
عشرت دلدادگان تو غم است
تو امیر هر دل آزاده ای
زینت محراب و هر سجّاده ای
بی غمت شادی عذابی بیش نیست
آشنا با تو به فکر خویش نیست
خضری و ساقیّ تو الیاس توست
عالمی محو تو و عبّاس توست
مدتی هست گنگ و تاریکم، لهجۀ ماه را نمی فهمم
مثل سابق دلم هوایی نیست، حرف مدّاح را نمی فهمم
گاه حس می کنم کِدر شده ام، از من آیینه ها گریخته اند
رخت بربسته از دلم آتش، قصۀ آه را نمی فهمم
غوطه ور در خودم شدم چندی ست، از دلم دور مانده ام امّا
فوت و فن هایِ سرکشی هایِ نفس خودخواه را نمی فهمم
آه یعقوبِ خاطراتِ نجیب، با زلیخای خواستن چه کنم؟
گرگ در من حلول کرده عزیز! راه از چاه را نمی فهمم
من غبارم، غبار حتی نه، هیچِ هیچم که گم شدم در هیچ
عشقِ سرمست را نمی دانم، عقلِ آگاه را نمی فهمم
مانده ام چون مسافری خسته، در عبور از گریوۀ تردید
آسمان ها و ریسمان های شیخِ گمراه را نمی فهمم
مجلس روضه ای نشان بدهید
زخم تیر و کمان نخواهم خورد
و به بادی تکان نخواهم خورد
حرفهایت تمامِ برهان است
حیله از این آن نخواهم خورد
من همانم که مست چشم توام
باده از استکان نخواهم خورد
گر قبولم کنی همین حالا!
به شب امتحان نخواهم خورد
قوت شب را ندارم اما من
از برِ نام-نان نخواهم خورد
تا نگیرم برات کرببلا
من از اینجا تکان نخواهم خورد
شاعر : رضا رحیمی عنبران
آن اسم اعظم که بزرگان در پی اندش
سربندِ یا زهراست محکم تر ببندش
هر کس که در سر آرزوی عشق دارد
هنگام رفتن با شهیدان می برندش
بابا! وصیّت نامۀ همسنگرت کو؟
این روزها خون می چکد از بند بندش
آقا معلم قصه از آنروزها گفت
کردند سال ِ آخری ها ریشخندش
شرمی نکردند از صدای سرفه دارش
چیزی نخواندند از نگاه دردمندش
گیرم عَلم از دست عباسی بیافتد
عباس دیگر می کند از جا بلندش
هر کس به این آسانی اهل کربلا نیست
کار حسین است و دل مشکل پسندش
شاعر : مهدی جهاندار
پرسيد رفيقي كه مرا جاي سئوال است
از بعد حسين آن كه شهنشاه جلال است
مبهوت وقارو شرفش دشت و جبال است
اين گريه و شيون كه بهرماه و به سال است
سير حكمي است ويا خواب و خيال اســــت
پيري برسيد و نظري كرد و به لبخنــد
فرمود كه اي عاقل و روشندل و دلبند
مجنون نشدي تا كه بداني كه در اين بند
بالله كه دراين عرصه بسي جاي ملال است
ديوانگي عشق حسين عين كمال اسـت
جائي كه خدائي ازلي يار حسين اســت
شد كعبه سيه پوش و عـزادار حسين است
جبريل و ملائك همه زوّار حسين اسـت
اين جامه دريدن نه فقط شوري و حال است
از بهر عروج عملي شهپر و بال است
