ـغیر از حسین عاشق هر کس شدی بدان
بازیچـــــه می‌شــــود دل تو دست دیگران
شــــــان دل حسینــــی خود را نگـاه دار
حیف است این دلت بشود جای این و آن
قلبـــی که می طپـد به صدای حرم حرم
نگـــذار جــــای پای کســــی را به روی آن
تنها کسی که عشق ، سزاوار نام اوست
ارباب ماست ، حضرت آقا ، حسیـن جان
رضا قاسمی
بند1⃣
دنیای من حسین
ای همه کس و کار من حسین
همه ایل و تبار من حسین
اقام اقام یا حسین حسین
رویای من حسین
ای خواب شب های من حسین
امید فردای من حسین
اقام اقام یاحسین حسین
حالمو داشته باش
صدامو داشته باش
درسته من بدم ولی
هوامو داشته باش
ببین ک بی پنام
من در غرق درگنام
تورو به جون مادرت
بکن یه نیم نگاه
برات یه نوکرم
به سینه میزنم
شفاعتم بکن حسین
تو روز محشرم
دانلود سبک
دانلود سبک
ـرسیـــده است بــه دادِ دلِ گدا کرمت
چقدر دستِ پُر است این گدای با کرمت.
"ندار" بودنِ بنده . مرا چه " دارا" کرد
همیشه داشت هوای دلِ مرا کرمت !
اَزل اِلیَ الابد این ماجرای نوکرهاست...
نیاز داشتن از ما وَ از شما کرمت!
یکی دو مرتبه هم که نبوده آقاجان
گرفته راهِ مرا نیز بارها کرمت.
تمام ارض و سماوات زیر دِینِ تواند...
که ابتدا کرمت هست و انتها کرمت.
محیطِ عشق تماماً احاطه کرده ی توست
حیات داده هر آنچه که هست را کرمت!
میانِ روضه کشاندی مرا بَها بدهی
بهانه داد به دستِ خدای ما کرمت!
خدای گریه کُنانِ حسین را عشق است
گذاشت کربُ بلا را جدا بَرا کرمت!
برای اینکه زیارت کنیم او را هم ...
بس است یک
ـوقتی تمام عمر برایم محرم است
هر صبح و شام گریه کنم باز هم کم است
تنها دلیل زندگیَم عشق روضه هاست
دنیا بدون روضه برایم جهنم است
روی دلم نوشته خدا، عشق من حسین
این اسم با صفا به یقین اسم اعظم است
بستم دخیل پای علم، بین روضه ها
تنها امید من به همین اشک و پرچم است
هرگز جدا نمی شود این اتحادِ سبز
دامان لطف و دست گدا خوب محکم است
وقتی که سینه میزنمُ گریه میکنم
روزیِ اشکم از غم آقا فراهم است
هر کس که رفته کرببلا می دهد نوید
آنجا بهشت خاطره انگیز عالم است
محمد قاجار
باید همیشه دامن او را بگیریم
وقت گدایی دست را بالا بگیریم
با گریه باغ روضه ها را آب دادیم
تا فصل سرما میوه ی گرما بگیریم
جارو کش اش با روضه خوان فرقی ندارد
کافیست در بیت کریمان جا بگیریم
در این بساط عشق ، ما عاشق شدن را
باید که یاد از زینب کبری بگیریم
خوب است مانند رسول ترک هرشب
ذکر "علی اصغر" ، "علی لالا" بگیریم
ارباب ما دارد هوای نوکران را
نیزه نشین شد منسب آقا بگیریم
امروز اگر ما اینهمه با احترامیم
او دست و پا زد تا که ما هم پا بگیریم
آقا رهامان میکند آن لحظه ای که
مغرور باشیم و کمی خود را بگیریم
این روزها بانوی حیدر رو به قبله است
باید که شبها روضه ی زهرا بگیریم
زهرا شفاعت کرده ما
باز باران است،باران حسین بن علی
عاشقان جان شما،جان حسین بن علی
خواه بر بالای زین و خواه در میدان مین
جان اگر جان است قربان حسین بن علی
شمرها آغوش وا کردند،اما باک نیست
وعده ی ما دور میدان حسین بن علی...
در همین عصر بلا پیچیده عطر کربلا
عطر باران عطر قرآن حسین بن علی
هر کجای خاک من بوی شهادت می دهد
عشقم ایران است، ایران حسین بن علی
دست بالا کن بگو این بار با صوتی جلی
دست های ما به دامان حسین بن علی
شاعر : ناصر حامدی
خاک مسیر کریم سرمه ی چشم گداست
هرکه در این جاده نیست فارغ ازین ماجراست
پرچم مشکی زدیم هیئت ما شد حرم
تا همه روشن شوند روضه حسابش جداست
بزم محبت بیا تا بشناسد تو را
فاطمه با تک تک سینه زنان آشناست
هرکه خدایی شده لطف حسین است و بس
رونق هر مسجدی لطف حسینیه هاست
خانه ی قبرش بهشت! اهل دلی خوب گفت
این همه بزم عزا باعث دفع بلاست
طب و مطب جای خود دلخوش اینها نشو
دور خودت هی نگرد تربت آقا دواست
بسته شده راه حج غصه چرا میخوری
حاجی شش گوشه شو کعبه ما کربلاست
کرببلا خواستی هیچ نشو ناامید
زود به مشهد برو کار بدست رضاست
عرش خلاصه است در صحن شریف حسین
ما که کسی نیستیم زائر قبرش خداست
اجرا شده توسط ح
در کوچه تو پرچم روضه به سرم خورد
یک کاسه پر خون غمت را جگرم خورد
با ذکر شما تا به خدا اوج گرفتم
در موقع توبه پر فطرس به پرم خورد
هر روضه که رفتم به درش دست کشیدم
دستم ز همان کودکیم خاک حرم خورد
شب سینه زدم صبح شدم اهل مناجات
فیض شب روضه به نماز سحرم خورد
هرگز نرود پشت در خانه اغیار
پایی که به فرش حرم شاه کرم خورد
باید بشود هرپسرش خادم هیئت!
یک عمر فقط نان شمارا پدرم خورد
شش دانگ دلم خورد بنام تو و زینب
وقتی که به شش گوشه ی تو چشم ترم خورد
گفتند دل شیعه حسینیه ی زهراست
ناز قدمش روی دل دربه درم خورد
تقدیر من از روضه تو قامت خم شد
چون غصه ی تنها شدنت را کمرم خورد
اجرا شده توسط حاج منصور
دل داده ایم؛ در پی هر در نمی رویم
حرِ توایم؛ خانه ی دیگر نمی رویم
منبر بدون روضه به دردی نمیخورد
ما بی حسین جانب منبر نمیرویم
وقتی مسیح نوکر این خانواده است
قربانِ غیر آل پیمبر نمیرویم
دستت بگیر این سر قلاده ی مرا
حتی اگر برانی از این در نمیرویم
از این به بعد سنگ مرا هم طلا مکن
دیوانه ی تو ایم پی زر نمیرویم
جایی که تو نباشی یقینا جهنم است
حتی حسین؛ بی تو به محشر نمی رویم
یک یاحسین جنت ما را ردیف کرد
تا روضه هست مجلس دیگر نمیرویم
ما را ببر به کرببلا قول میدهیم
اصلا سراغ روضه اکبر نمیرویم
شاعر : حامد جولا زاده
خانه ات آباد چه خانه خرابم کرده ای
درمیان سینه زنهایت حسابم کرده ای
اینکه ماهم عاشقت هستیم لطف فاطمه ست
مادرت امضا زده تا انتخابم کرده ای
آدمی بی خیر بودم، خادم هیئت شدم
من گناه محض بودم تو ثوابم کرده ای
یاحسینی گفتم و ایل و تباری مَست شد
ناز شصتت ساقی مستان، شرابم کرده ای
من دعای خیر زینب بودم از روز نخست
که برای گریه گردن مستجابم کرده ای
تو اگر هم قهر باشی باز می خواهی مرا
لال باشد هر کسی گفته جوابم کرده ای
مثل بچه مُردِه ها گریه برایت می کنم
تو مرا از اين جهت مثل ربابم کرده ای
حرف آتش نیست هر وقتی گناهم شد زیاد
تو مرا با خشكى چشمم عذابم کرده ای
اربعين دارد ميايد دست من را هم بگير
اى
منت از این خانواده هر کسی بهتر کشید
درد طعنه از زبان این و آن کمتر کشید
تا در این خانه باشم آبرویم میدهند
در به در شد هرکسی که دست از دلبر کشید
باده ی هر ساغری قطعا نمی سازد به من
ساقی من باده را ازچشمه ی کوثر کشید
به خود من بود اگر از روضه غافل میشدم
مادرش روحی فداها کار از این نوکر کشید
باز دارند از حسینیه غنیمت میبرند
هرکه آمد این سیاهی را به چشم تر کشید
فقر یعنی سینه ای خالی از عشق اهل بیت
عاشق ارباب دست از کیسه های زر کشید
جام اشک این دو ماهه دست بی بی زینب است
خوشبحال هر کسی آمد و آن را سر کشید
هم بزرگ و کوچک و هم اوسط اینها علی ست
ذکر هو باید به عشق این همه حیدر کشید
مرغ دل یک ب
این سی شبه ازدست ما راضی شدی یا نه؟
ارباب جانم از گدا راضی شدی یا نه؟
سی روز میخواندیم سی شب گریه میکردیم
هم پای تو هم پای زینب گریه میکردیم
روضه به روضه گشتن مارا خودت دیدی
جانم حسین سینه زنهارا خودت دیدی
چه دستهایی که برای دیگ نذری سوخت
این سوختن را دخترت اصلا به ما آموخت
از برکت تو بینوا هم بانوا میشد
هرسفره خالی پر از ظرف غذا میشد
بک ماه گرم نوکری شب تا سحر بودیم
ازعالم و آدم به جزتو بیخبر بودیم
دم را که میدادند نوکرها شنیدن داشت
قل قل زدن های سماورها شنیدن داشت
هرخستگی را باشراب ناب در کردیم
لب را همیشه ما ز چای روضه تر کردیم
تا میکده جز با دوپیمانه نمیرفتیم
در روضه میماندیم ما خا
بغض میگیرد گلویم روضه ی خون خداست
بغض میگیرد گلویم فاطمه صاحب عزاست
مور هستم ضعف دارم خالی از ران ملخ
قطره ای برچشم من باشد همان مال شماست
گر میان خادمان هستم کمی خدمت گذار
شکر حق دارم به لب,این هم همان لطف خداست
دل گرفته دل پر از غم بعد عاشورا چه شد
در تصور آمده دختر کجا خواهر کجاست
دل بسوز از غربت دخت علی مرتضی
بر ﺳَﺮِ ﻧِﯽ ماه بیند گریه هایش بی صداست
خواهری در راه کوفه پیش چشم حرمله
میفشارد دست میگوید ابوفاضل کجاست?
روضه ی شامست,از گودال خونین بدتر است
این که گفتم ذره ای از ﺩﺍﻍِ دخت مرتضی ست
محمد حسن رحیمی
خوشا به حالِ دل بی شکیب بعضی ها
هزار غبطه به حال عجیب بعضی ها
نمی رود ز سرِ این پرنده ی قفسی
خیال بال و پر دل‌فریب بعضی ها
قنوت وتر ... سحر ... در جوار «شش گوشه»
طبیب حاذق درد غریب بعضی ها
نصیب همچو منی؛ مهر تربت و حسرت
برات کرب و بلا، هی نصیب بعضی ها ...
دلم شکسته خدایا مرا اجابت کن
به حق حرمت امن یجیب بعضی ها
به همنشینی پاکانِ کربلا رفته
گرفته چادر من، بوی سیب بعضی ها ...
شاعر : فاطمه معین زاده
موکب به موکب میروم با کاروان اربعین
عاشق ترینها میشوم من در زمان اربعین
با دست خالی آمدم تا اینکه ارفاقی کنی
حرف از گدایی میزنم در گفتمان اربعین
در بحث عشق و عاشقی اینجا همه عاشقترند
مجنون و شیدا میشوند پیر و جوان اربعین
باشد چنان این داغ تو،این غصه و آوای تو
خون می چکد از آسمان بر عاشقان اربعین
از شهر مولایم علی تا کربلا گردد بهشت
گشتند همه در حسرت این راهیان اربعین
بار سفر را بسته و دیگر شدم راهیه نور
صد شکر بر دوش من است عشق کلان اربعین
مردانه میگویند همه ، لبیک مولاناحسین
در راه تو آقای من حتی زنان اربعین
روح الله دانش
کاش می شد بنویسم که حلالم بکنید
ننویسم رفقا فکر به حالم بکنید
کاش آن روز که روزی مرا می دادند
بیشتر تذکره ی کرببلا می دادند
همه رفتند و من از هجر تو هق هق کردم
بخدا حضرت ارباب زغم دق کردم
کاش همراه تمام رفقا می رفتم
پابرهنه ز نجف کرببلا می رفتم
خستگی در وسط راه چه لذت دارد
زائرت در نظر فاطمه عزت دارد
عاشق آن است که اسپند در آتش باشد
هربلایی رسد از یار دچارش باشد
جز غم عشق مگر غصه ی دیگر داریم
قسمت این است که چون کوزه ترک برداریم
در ازل با نفس عشق که بیدار شدیم
ما به بین الحرمین تو گرفتار شدیم
داغ داریم، نپرسید چرا تب داریم
از ازل در دلمان روضه ی زینب داریم
اربعین است ز افلاک نوا می آی
یک وجب خاک ، میان کفنم بُگذارید
مرهمی بر بدن سینه زنم بُگذارید
یک وجب خاک ، فقط از حرم کرب و بلا
بِگُذارید ، به روی بدنم بُگذارید
حتما اینگونه کمی بوی حرم میگیرم
ذره ای کاش ، محل بر سخنم بُگذارید
تا که در قبر ، فقط ناله زنم "وای حسین"
ذره ای تربت اعلی ... دهنم بُگذارید
همه جا جار زدم که وطنم کرب و بلاست
پس به روی لحدم ، از وطنم بُگذارید
یک وجب پارچه هم هست ، که اشک آلود است
این کمی پارچه را هم به تنم بُگذارید
کاش میشد که کمی ، تربت اعلای بقیع
در مزارم ، ز غبارِ حسنم بُگذارید
رضا قاسمی
شعر ها باشد قشنگ،حرف دل اما...خوب نیست
ظاهراً خیس است چشمم....باطناً مرطوب نیست
گفته باشم... در مسیرت مرد میدان نیستم
در میان کوره ی دل جلوه ای از چوب نیست
آمدم تا که به خود دیدم که اشکم رفت رفت
کاسه ی چشمم شکسته ، جنس آن مرغوب نیست
چشم هایت را به روی کار های من ببند
کار و بارم سکه گشته ، زندگی مطلوب نیست
گوشه ای...افتاده ام...پس کی تکانم می دهی؟..
محتَضَر صبرش شبیه حضرت ایوب نیست
نیتم آزار تو هرگز نبوده...به خدا..
هرچه بد باشم...دگر.. فکرِ دلم معیوب نیست
هتک حرمت کرده ام...ای کاش می شد آخرش..
که به گوش من رسانی...فعل تو مکتوب نیست
گیرم اینکه بی وفایم ...باز هم در قلب من..
هیچ کس در حد
من زمین گیرم ، گرفتارم.. دعایم کن حسین
از خودم والله بیزارم ..دعایم کن حسین
ناظر من بودی و من ملتفت بودم ولی..
باز هم آلوده رفتارم ..دعایم کن حسین
روبه موتم چون که باشد دردهایم لا علاج
سال های سال بیمارم..دعایم کن حسین
می کنم توبه ولی دنبال عصیان می دوم!!!
به خدا خسته ز تکرارم ...دعایم کن حسین
نیستم پیش تو و پشتم به جایی گرم نیست
در بیابان بوته ای خارم....دعایم کن حسین
هرچه من بد می کنم تو مهربانی می کنی
من به تو خیلی بدهکارم....دعایم کن حسین
از تو دورم که رفیق خلوتم شیطان شده
زخم خورده از همین یارم ..دعایم کن حسین
تو نگاهم می کنی و من خجالت می کشم
نوکرم..افسوس سربارم!! دعایم کن حسین
ص
تا به کی گویم" بیا" آقا پریشانم..بیا..
مثل طفلی گشمده از خانه، گریانم ..بیا
سر تکان داده...هر آن کس که تبم را دیده است
گوشه ای افتاده ام محتاج درمانم...بیا
چون زمین بایِری ماندم هوا ابری شود
تا مگر لطفی کند باران به دامانم ...بیا
عاشقانی که تمام روز دنبال تو اند...
با تو هستند و ..ولی .. من غیر از ایشانم...بیا
ترسم آخر جان دهم در آرزوی دیدنت
آرزویی که نصیبم نیست...می دانم...بیا
آنقدر بی آبرویم، پا زند هرکس به من
مثل موری بین املاک سلیمانم....بیا
دورم از تو.. عاشق هر کس شدم..من را ببخش
خاک عالم بر سرم شد...بی تو ویرانم ...بیا
کلبه ای آباد بودم ، ساخت کارم را چه زود!!
سیل آمد بی خبر ...در ب
بال پرواز گشایید که پرها باقی‌ست
بعد از این، باز سفر، باز سفرها باقی‌ست
پشت بت‌ها نشود راست پس از ابراهیم
بت‌شکن رفت ولی باز تبرها باقی‌ست
گفت فرزانه‌ای، امروزِ شما عاشوراست
جبهه باقی‌ست، شمشیر و سپرها باقی‌ست
جنگ پایان پدرهای سفر کرده نبود
شور آن واقعه در جان پسرها باقی‌ست
گرچه پیروزی از آن من و تو خواهد بود
شرط‌ها باقی‌ست، اما و اگرها باقی‌ست
«شرط اول قدم آن است که مجنون باشی
در ره منزل لیلی که خطرها» باقی‌ست
نیست خالی دل ارباب یقین از غصه
فتنه‌ها می‌رود و خونِ جگرها باقی‌ست
سخن از فتنه شد و چُرت غزل شد پاره
واژه‌ها دربه در و قافیه‌ها آواره
قصه تلخ است چه تلخ است! بگویم یا نه؟
صبرتان
در راه غمت هر چه بلا بود خریدیم
یک عمر از این روضه به ان روضه دویدیم
یک روز در اغوش پدر روز دگر هم
با پای عصا سینه زنان سینه دریدیم
یک عمر از این نافله ها بار نبستیم
از اشک عزایت به کجاها که رسیدیم
هر ذکر که گفتیم پری باز نکردیم
یک اه برای تو کشیدیم و پریدیم
حسرت به دل هر نفس سوخته هستیم
جز ان نفسی را که برای تو کشیدیم
صد بار چو ایینه به پای تو شکستیم
یک بار اگر روضه گودال شنیدیم
شاعر : حسن کردی
کِی شود حُر شَوَم و توبه ی مردانه کنم؟!
سینه ام را ز چه مَنزلگهِ بیگانه کنم؟!
سینه ویران شده ی توست به ولله حسین
گنج را من طلب از سینه ی ویرانه کنم
ای تو مستانگی من! چه لزومی دارد
عشقِ تو باشد و من باده به پیمانه کنم
میروَم هیئت و در بَدو ورودَم زین پَس
مشکلی نیست اگر نیّت میخانه کنم
خنده ای کُن بوَزَد بویِ خوشِ سیبِ حرم
وَ اناری بده تا با دل و جان دانه کنم
آه اگر شمع تویی تا به اَبد شرمَم باد
خنده بَر حالِ پُراز گریه ی پروانه کنم
ای سَرِ نیزه نشین کاش نسیمی بودم
تا که گیسویِ پریشانِ تو را شانه کنم
بارها توبه شکستَم تو ولی بخشیدی
کِی شَوَد حُر شَوَم و توبه ی مردانه کنم؟!
شاعر : محسن ک
از رمق افتاده ام ... دلدار دستم را بگیر
رفتم از دست و شدم بیمار دستم را بگیر
دور ماندم از تو .. دست آویز این و آن شدم
من زمینگیرم خودت اینبار دستم را بگیر
خواهشی دارم ولی از تو خجالت می کشم
داده ام گرچه تو را آزار دستم را بگیر
با گناهانم خودم را هم کلافه کرده ام
خسته ام از این همه تکرار دستم را بگیر
از خودم از توبه هایم واهمه دارم هنوز
غصه ها را از دلم بردار ، دستم را بگیر
نفس دائم می دهد بازی مرا با خدعه اش
ول کن من نیست لاکردار ، دستم را بگیر
از زیارت کربلا جامانده ام .. رب الحسین
آمدم هی می کنم اصرار " دستم را بگیر"
من خودم اینجا .. دلم شد زائر کرب و بلا
ای حسین جان بین آن زوار دستم
شوق وصال تو منو میکشه هیأت
غبار روی پرچماته مثل تربت
حسینیت حکم حرم روداره آقا
اینجوری که معلوم میام زیارت
*اذن دخوله مجلس روضت
ذکر قشنگ یازهرا
هیأت برامن مثل بهشته
فارغ می شم ازاین دنیا
*فرش روضه های توبال ملائکه
رولب سینه زناحلت بفنائکه
پیرغلام توآقا بعدعمری نوکری
عارف بالحقه والله که سالکه
*به فدای مجلس تو
نوکرای خالص تو
ج)یاحسین بن علی نوکرتم
—------------------------—
روضه ی تونشون می ده راه سعادت
سینه زنیش مثل نمازه وعبادت
کسی که اسم تویه بار بگه حسین جان
تموم قرآنو آقاکرده تلاوت
* حضرت صادق کرده روایت
چشمی که واست باشه تر
عزرائیل آقا لحظه مرگش
میشه رئوف ترازمادر(۲)
*اگه راه من حسی
خسته ام از روزهای بی تو بودن خسته ام
دست من که نیست, باور کن به تو وابسته ام
بادلم زائر شدم پیش تو, بی دل آمدم
دل به دلبر داده ام که اینچنین دلبسته ام
هر شب جمعه به یاد کربلا ری میروم
تو چه کردی با دلم که واله و سرگشته ام
قول دادم مادرم را کربلا راهی کنم
از همان روزی که از پیش شما برگشته ام
آبرویم را بخر ای آبروی عالمین
که دخیل حاجتم را پای این در بسته ام
شاعر : نوید طاهری
سلام شاه کرم، آبرو بده به گدا
شکسته بال و پرم، آبرو بده به گدا
چه می شود که شب جمعه زائرت باشم
دوباره کنج حرم، آبرو بده به گدا
گرفته حالمو و دلتنگ روضه های توام
تو را به چشم ترم، آبرو بده به گدا
کسی به جز تو دری وا نکرد بر رویم
دوباره در به درم، آبرو بده به گدا
سیاه رویم و رنگ تو نیستم اما
بیا بیا بخرم، آبرو بده به گدا
فدای دست کریمت، دوباره دستت را
بکش به روی سرم، آبرو بده به گدا
قسم به زینب قامت خمیده رحمی کنم
به قلب پر شررم، آبرو بده به گدا
به ساعتی که سرت را فراز نی می دید
به کربلا ببرم، آبرو بده به گدا
شاعر : وحید محمدی
دلم گرفته برای غمی که میدانی
برای وسعتِ آن ماتمی که میدانی
دوباره آمده ام سر به زیر و شرمنده
دچار حال بد و مبهمی که میدانی
چقدر گریه کنم تا به من محل بدهی
قبول کن! منم آن محرمی که میدانی
مرا به حال خودت واگذار کن آقا
دعا بکن نشوم آدمی که میدانی
دوباره بغض دلم را گره زدم محکم
به روی حاشیهٔ پرچمی که میدانی
فراق کرب و بلا جان سپردن محض است
تو را خدا برسان مرهمی که میدانی
سکوتِ کنج ضریحت چه عالمی دارد
مرا ببر به همان عالمی که میدانی
به پای بوسی شش گوشه ات مرا بطلب
نخواه جان بدهم از غمی که میدانی!
شاعر : مرضیه عاطفی
بسم حق
#شور_احساسی #اباعبدالله_الحسین
-------------------------
آقا، هوائیه دلم
با تو، خدائیه دلم
مثل کبوترای رو
گنبد طلائیه دلم...
هیأتت شده مکتب من
با تو، سر شه روز و شب من
تا زنده م همین ذکر «حسین»
می مونه به روی لب من!
***ثارالله ابا عبدالله***
هر چند، زیاده از سرم
میگم، برا تو نوکرم
جونم، رو می فروشم و
نیمه نگاتو می خرم...
کاسه لیس تو ای ارباب
جون غلام پر از احساسه
جای افلاکیه دخترت
شونه های عمو عباسه...!
***ثارالله ابا عبدالله***
حَیِّ، عَلی به شور و شین
سینه زنی برا حسین
اسم قشنگ تو شده
ذکرم، برا شهادتین...
«حسین» افضل الاذکاره
حکم اسم اعظم داره
از کنج لب سینه زن
«اَحْلی مِنَ ا
به پای روضه نشستیم و اشک ناب شدیم
قنوت گریه گرفتیم و مستجاب شدیم
و ما که در پی خورشید نیزه ات بودیم
شبانه نور گرفتیم و آفتاب شدیم
دوباره اشک" گناه نسوز" ما را سوخت
دوباره پاک شدیم و پر از ثواب شدیم
مدینه بود و تو بودی و رأی مادر بود
که ما برای عزای تو انتخاب شدیم
میان سینه زدن بال و پر گرفتیم و
کبوتر حرم صحن بوتراب شدیم
شبیه چشم تو و مشک خالی عباس
دوباره گریه کن کودک رباب شدیم
شاعر : رحمان نوازنی
