به هر کسی که رو زدم
روی من و زمین گذاشت
تو زندگیم غیر حسین
کسی هوام و که نداشت
ارباب خوبم
ممنون توام
مدیون توام
لیلای منی
مجنون توام
به خدا لنگه نداری
به خدا که مردی حسین
هر وقت که از تو دور شدم
تو باز صدام کردی حسین
ارباب خوبم
بی تو می میرم
هستی امیرم
از دست های تو
روزی می گیرم
به نفس: حاج مهدی قرائی
ای سر به زیر تو همه سربلندها
درگیر زلف تو همه گیسوکمندها
زیبا ترین ستاره ی مشکل پسندها
شیرینی غمت شده سر ز قند ها
-
تفسیر عشق در نظرم کربلای توست
تاکید کرد خدا که دو عالم برای توست
-
باشد همیشه سایه ی تو بر سرم حسین
با عشق در هوای حرم می پرم حسین
ای مهربان تر از پدر و مادرم حسین
بر من ببخش از سر لطفت حرم حسین
-
داری شبیه مادرت آقا هوای ما
نقل محافل است دگر ماجرای ما
-
هرکس که بود غرق تمنا و غرق بیم
مهمان خانه ی پدرت گشت از قدیم
دیدند ما همه بر زیر پرچمیم
گفتند کارتان؟همه گفتیم نوکریم
-
تا با تو ایم خسته از عالم نمی شویم
جز محضرت برای ادب خم نمی شویم
-
آماده ایم راهی میخانه ات شویم
قدری پیاله نوش ز پیمانه ات شویم
مدیون لطف های کریمانه ات شویم
آماده ایم حسین که دیوانه ات شویم
-
پوشیده نیست شدت عشق و جنون ما
باشد ضمانت این حرف خون ما
-
آتشفشان شدم که تو خاکسترم کنی
آقا چکار کنم که شما باورم کنی؟
قدری دگر اگر که تو عاشق ترم کنی
میترسم آخرش که مرا کافرم کنی
-
ناز تورا از عالمیان مشتری ترم
بار غم تورا به سر شانه می برم
-
عصری که بود قد تو رعنا تر از همه
بر روی نیزه رفت راس تو بالاتر از همه
سرو تن تو گشت معما تر از همه
با اینکه بود داغ تو زیبا تر از همه...
-
پیچید در تمام فلک ماجرای تو
قلب خدا شکست به پایین پای تو
گفته که شهریارِ من،این دو سخن ز عاشقی
نقش مزار من کنید،آنچه که بوده ازبرم:
«زاده و داده جان خود،بهر غم و بلای عشق
قصه ی عمر من بُود،این ز شعار و دفترم»
بشنو ولیک شهریار،کن گذری ز شهرِ یار
منکه به یار عاشقم،لحظه به لحظه بگذرم
در صف وصل او بُود،لشکری از سپاه عشق
ناله زنند صبح و شب،شاه تو را که نوکرم
زاد و ممات من همه،بهر حُسین و عشق اوست
این بنویس ای خدا،بر درِ قبر خوشترم
یگانه پادشاه ما حسین است
به عالم عزّ و جاه ما حسین است
شهید سر جُدایِ دشت غمهاست
دلیل اشک و آهِ ما حسین است
سحرگاهان نوایِ ما ٬ ابالفضل
سرود شامگاهِ ما حسین است
مرید مکتب ارباب عشقیم
همانا مهر و ماه ما حسین است
بوَد مصداقِ مصباحِ هدایت
مهِ تابانِ راهِ ما حسین است
به ظاهر رو به مکّه در نمازیم
به باطنْ قبله گاهِ ما حسین است
ندارد شیعه از محشر هَراسی
که امّید و پناه ما حسین است
بگو(فیضی) به بدخواهان شیعه
یگانه پادشاهِ ما حسین است
نخل‌ها تشنهٔ شَطُّ العرب زمزم توست
تشنگی بر لب تب سوختهٔ علقم توست
خیمه در آن طرف سِدره بر افراشته‌ای
هشتمین باغ جنان منتظر مقدم توست
می‌وزد از نفس گرم صبا عطر بهشت
باد خود زندهٔ جاویدِ مسیحا دم توست
ای که با زخمهٔ زخمت شده هستی به سماع
کربلا پرده‌ای از سمفونی اعظم توست
لاله‌ها از دل گودال سر آورده برون
دشتها پر شفق از٬ تابش جام جم توست
کیست این تشنهٔ سودا زدهٔ بحر به دوش؟
که‌دو دستِ‌قلمش سبزترین پرچم توست
ای‌سفرکرده٬پس‌از کوچ غریبانهٔ تو
زینب در به‌درت آینه‌دار غم توست
ای‌که درخاتم انگشتریَت‌نقش وجود!
کربلا شعله‌ای از شعشعهٔ خاتم توست
دردمندم به طبابت برساندید مرا
نزد اربابِ محبّت برسانید مرا
تربتش هست شفا کرب و بلایم ببرید
زیر ایوان به اجابت برسانید مرا
هست بین الحرمینش خودِ کشتی نجات
راهی ام کرده به دعوت برسانید مرا
سائلی تشنه ام از علقمه آبم بدهید
لبِ دریای سخاوت برسانید مرا
میشود عاقبتم غرقِ به خون ختم به خیر
اگر امشب به شهادت برسانید مرا
ای دعاهای قنوت شهدای گمنام
باید آخر به سعادت برسانید مرا
به شهادت نرساندید اگر...لحظۂ مرگ-
به دو خط روضه، به هیئت برسانید مرا
کفنم کرده و با گریه طوافم بدهید
دور پرچم به نهایت برسانید مرا
باز حرف کفن آمد به خدا دق کردم
رفتم از حال...به تربت برسانید مرا
مادرش با قد خم سمت حرم می آید
شب جمعه؛ سرِ ساعت برسانید مرا-
لبِ گودال! همه گریه کنان بسم الله
زینب(س) افتاده به زحمت؛ برسانید مرا...
پیکری پر شده از نیزه شکسته ای وای
شده بسیار جسارت برسانید مرا!
دردمندم به طبابت برساندید مرا
نزد اربابِ محبّت برسانید مرا
تربتش هست شفا کرب و بلایم ببرید
زیر ایوان به اجابت برسانید مرا
هست بین الحرمینش خودِ کشتی نجات
راهی ام کرده به دعوت برسانید مرا
سائلی تشنه ام از علقمه آبم بدهید
لبِ دریای سخاوت برسانید مرا
میشود عاقبتم غرقِ به خون ختم به خیر
اگر امشب به شهادت برسانید مرا
ای دعاهای قنوت شهدای گمنام
باید آخر به سعادت برسانید مرا
به شهادت نرساندید اگر...لحظۂ مرگ-
به دو خط روضه، به هیئت برسانید مرا
کفنم کرده و با گریه طوافم بدهید
دور پرچم به نهایت برسانید مرا
باز حرف کفن آمد به خدا دق کردم
رفتم از حال...به تربت برسانید مرا
مادرش با قد خم سمت حرم می آید
شب جمعه؛ سرِ ساعت برسانید مرا-
لبِ گودال! همه گریه کنان بسم الله
زینب(س) افتاده به زحمت؛ برسانید مرا...
پیکری پر شده از نیزه شکسته ای وای
شده بسیار جسارت برسانید مرا!
دردمندم به طبابت برساندید مرا
نزد اربابِ محبّت برسانید مرا
تربتش هست شفا کرب و بلایم ببرید
زیر ایوان به اجابت برسانید مرا
هست بین الحرمینش خودِ کشتی نجات
راهی ام کرده به دعوت برسانید مرا
سائلی تشنه ام از علقمه آبم بدهید
لبِ دریای سخاوت برسانید مرا
میشود عاقبتم غرقِ به خون ختم به خیر
اگر امشب به شهادت برسانید مرا
ای دعاهای قنوت شهدای گمنام
باید آخر به سعادت برسانید مرا
به شهادت نرساندید اگر...لحظۂ مرگ-
به دو خط روضه، به هیئت برسانید مرا
کفنم کرده و با گریه طوافم بدهید
دور پرچم به نهایت برسانید مرا
باز حرف کفن آمد به خدا دق کردم
رفتم از حال...به تربت برسانید مرا
مادرش با قد خم سمت حرم می آید
شب جمعه؛ سرِ ساعت برسانید مرا-
لبِ گودال! همه گریه کنان بسم الله
زینب(س) افتاده به زحمت؛ برسانید مرا...
پیکری پر شده از نیزه شکسته ای وای
شده بسیار جسارت برسانید مرا!
دردمندم به طبابت برساندید مرا
نزد اربابِ محبّت برسانید مرا
تربتش هست شفا کرب و بلایم ببرید
زیر ایوان به اجابت برسانید مرا
هست بین الحرمینش خودِ کشتی نجات
راهی ام کرده به دعوت برسانید مرا
سائلی تشنه ام از علقمه آبم بدهید
لبِ دریای سخاوت برسانید مرا
میشود عاقبتم غرقِ به خون ختم به خیر
اگر امشب به شهادت برسانید مرا
ای دعاهای قنوت شهدای گمنام
باید آخر به سعادت برسانید مرا
به شهادت نرساندید اگر...لحظۂ مرگ-
به دو خط روضه، به هیئت برسانید مرا
کفنم کرده و با گریه طوافم بدهید
دور پرچم به نهایت برسانید مرا
باز حرف کفن آمد به خدا دق کردم
رفتم از حال...به تربت برسانید مرا
مادرش با قد خم سمت حرم می آید
شب جمعه؛ سرِ ساعت برسانید مرا-
لبِ گودال! همه گریه کنان بسم الله
زینب(س) افتاده به زحمت؛ برسانید مرا...
پیکری پر شده از نیزه شکسته ای وای
شده بسیار جسارت برسانید مرا!
دردمندم به طبابت برساندید مرا
نزد اربابِ محبّت برسانید مرا
تربتش هست شفا کرب و بلایم ببرید
زیر ایوان به اجابت برسانید مرا
هست بین الحرمینش خودِ کشتی نجات
راهی ام کرده به دعوت برسانید مرا
سائلی تشنه ام از علقمه آبم بدهید
لبِ دریای سخاوت برسانید مرا
میشود عاقبتم غرقِ به خون ختم به خیر
اگر امشب به شهادت برسانید مرا
ای دعاهای قنوت شهدای گمنام
باید آخر به سعادت برسانید مرا
به شهادت نرساندید اگر...لحظۂ مرگ-
به دو خط روضه، به هیئت برسانید مرا
کفنم کرده و با گریه طوافم بدهید
دور پرچم به نهایت برسانید مرا
باز حرف کفن آمد به خدا دق کردم
رفتم از حال...به تربت برسانید مرا
مادرش با قد خم سمت حرم می آید
شب جمعه؛ سرِ ساعت برسانید مرا-
لبِ گودال! همه گریه کنان بسم الله
زینب(س) افتاده به زحمت؛ برسانید مرا...
پیکری پر شده از نیزه شکسته ای وای
شده بسیار جسارت برسانید مرا!
دردمندم به طبابت برساندید مرا
نزد اربابِ محبّت برسانید مرا
تربتش هست شفا کرب و بلایم ببرید
زیر ایوان به اجابت برسانید مرا
هست بین الحرمینش خودِ کشتی نجات
راهی ام کرده به دعوت برسانید مرا
سائلی تشنه ام از علقمه آبم بدهید
لبِ دریای سخاوت برسانید مرا
میشود عاقبتم غرقِ به خون ختم به خیر
اگر امشب به شهادت برسانید مرا
ای دعاهای قنوت شهدای گمنام
باید آخر به سعادت برسانید مرا
به شهادت نرساندید اگر...لحظۂ مرگ-
به دو خط روضه، به هیئت برسانید مرا
کفنم کرده و با گریه طوافم بدهید
دور پرچم به نهایت برسانید مرا
باز حرف کفن آمد به خدا دق کردم
رفتم از حال...به تربت برسانید مرا
مادرش با قد خم سمت حرم می آید
شب جمعه؛ سرِ ساعت برسانید مرا-
لبِ گودال! همه گریه کنان بسم الله
زینب(س) افتاده به زحمت؛ برسانید مرا...
پیکری پر شده از نیزه شکسته ای وای
شده بسیار جسارت برسانید مرا!
دردمندم به طبابت برساندید مرا
نزد اربابِ محبّت برسانید مرا
تربتش هست شفا کرب و بلایم ببرید
زیر ایوان به اجابت برسانید مرا
هست بین الحرمینش خودِ کشتی نجات
راهی ام کرده به دعوت برسانید مرا
سائلی تشنه ام از علقمه آبم بدهید
لبِ دریای سخاوت برسانید مرا
میشود عاقبتم غرقِ به خون ختم به خیر
اگر امشب به شهادت برسانید مرا
ای دعاهای قنوت شهدای گمنام
باید آخر به سعادت برسانید مرا
به شهادت نرساندید اگر...لحظۂ مرگ-
به دو خط روضه، به هیئت برسانید مرا
کفنم کرده و با گریه طوافم بدهید
دور پرچم به نهایت برسانید مرا
باز حرف کفن آمد به خدا دق کردم
رفتم از حال...به تربت برسانید مرا
مادرش با قد خم سمت حرم می آید
شب جمعه؛ سرِ ساعت برسانید مرا-
لبِ گودال! همه گریه کنان بسم الله
زینب(س) افتاده به زحمت؛ برسانید مرا...
پیکری پر شده از نیزه شکسته ای وای
شده بسیار جسارت برسانید مرا!
دردمندم به عنایت برساندید مرا
نزد اربابِ محبّت برسانید مرا
تربتش هست شفا کرب و بلایم ببرید
زیر ایوان به اجابت برسانید مرا
هست بین الحرمینش خودِ کشتی نجات
راهی ام کرده به دعوت برسانید مرا
سائلی تشنه ام از علقمه آبم بدهید
لبِ دریای سخاوت برسانید مرا
میشود عاقبتم غرقِ به خون ختم به خیر
اگر امشب به شهادت برسانید مرا
ای دعاهای قنوت شهدای گمنام
باید آخر به سعادت برسانید مرا
به شهادت نرساندید اگر...لحظۂ مرگ-
به دو خط روضه، به هیئت برسانید مرا
کفنم کرده و با گریه طوافم بدهید
دور پرچم به نهایت برسانید مرا
باز حرف کفن آمد به خدا دق کردم
رفتم از حال...به تربت برسانید مرا
مادرش با قد خم سمت حرم می آید
شب جمعه؛ سرِ ساعت برسانید مرا-
لبِ گودال! همه گریه کنان بسم الله
زینب(س) افتاده به زحمت برسانید مرا...
پیکری پر شده از نیزه شکسته ای وای
شده بسیار جسارت برسانید مرا!
دلها همه داغ از حرم ِ خلوت توست
این حاصل جرم ماست یاغربت توست
از دست بشر ، جهان گرفتار بلاست
ای آنکه شفای خلق در تربت توست
دور از حرم تو کوه دردیم حسین (ع)
بی مجلس روضه ات چه سردیم حسین(ع)
دیدار تو داشت سجده هر بار، ولی
ما شکر زیارتت نکردیم حسین (ع)
در دل و جان خانه داری یاحسین
جلوه‌ی جانانه داری یاحسین
هر که شد دیوانه‌ی تو عاقل است
این همه دیوانه داری یاحسین
در میان دُرج دریای دلت
دم به دم دُردانه داری یاحسین
دوستان که جای خود دارند، تو
لطف بر بیگانه داری یاحسین
یار بی یاران تویی تو تا ابد
بر همه یارانه داری یاحسین
شمع جمع عالم عرفان تویی
بی‌عدد پروانه داری یاحسین
مالک مُلک قلوبیّ و بر آن
مدرک و پروانه داری یاحسین
کاشی کاشان قلبم پُربهاست
چون در آن کاشانه داری یاحسین
از ازل با لطف حیّ لم یزل
شوکت شاهانه داری یاحسین
صحن عشقت از کبوترها پُر است
بس که آب و دانه داری یاحسین
سائل امروز را امروز می‌بخشی عطا
سائلان را وعده‌ی فردا نداری یاحسین
گفت "یعقوب کریمی": گو "بشیر"!
در دل و جان خانه داری یاحسین
یا حسین(ع)
ای حسین(ع) فاطمه (س) جانهای ما قربان تو
دل شده تنگ زیارت، دست ما دامان تو
ماه‌ها باشد که دوریم از حریم کربلا
گشته دلهای همه سرگشتگان ویران تو
هرشب جمعه سلام از راه دورت می دهیم
مانده دل در حسرت آن قبر نورافشان تو
کاش ما باشیم یک شب در کنار مرقدت
جملگی اندر نوا همراه مادر جان تو
روز وشب باشد دعای چشمهای پر ز اشک
دیدن شش گوشه ی زیبات، از یزدان تو
پشت مرز عاشقی ماندیم مولا رخصتی
تا چو گوی عاشقی آییم در میدان تو
شعر :اسماعیل تقوایی
سرخوش و مستم ز جامت یا حسین
تا ابد هستم غلامت یا حسین
راز و رمز و نام‌ها را خوانده‌ام
بهترین نام است نامت یا حسین
خوانده‌ام هیهات منّاالذّله را
عاشقم بر این پیامت یا حسین
زنده خواهد ماند آئین مبین
تا قیامت با قیامت یا حسین
اهل عالم را پناه دائمی‌ست
سایه‌سار مستدامت یا حسین
عصر عاشورا که محشر شد بپا
سوخت در آتش خیامت یا حسین
می‌زند آتش به جان دوستان
داستان شهر شامت یا حسین
رویِ نی قرآن قرائت می‌کنی
گشته‌ام محو کلامت یا حسین
حضرت مهدی بیاید کاش زود
تا بگیرد انتقامت یا حسین
گشته چاووش عزا "سیدبشیر"
در ره عشق و مرامت یاحسین
هر عاشقی که، مست صهبای حسین است
ذکرش همیشه نام زیبای حسین است
با صد دلیل این عشق را می‌گویم ای دوست!
عرش خدا خاک کف پای حسین است
لقمان که معروف است و قرآن کرده مدحش
طفل دبستان الف - بای حسین است
وقتی حرم هستی به گلدسته نظر کن
آیینه‌دار قدّ رعنای حسین است
بگذشت از دار و ندارش در رهِ دین
احیای قرآن سود سودای حسین است
سرّ اسارت چیست جز قبر رقیّه
از هر نظر او نیز زهرای حسین است
عشق تمام آذری‌های جهان کیست؟
غیر از ابوالفضلی که سقّای حسین است
بیمار هستم من ولی بیمار هیئت
هیئت مطبّ عشق والای حسین است
چشمان من سرچشمه‌ی آب حیاتند
هر قطره اشکم دُرّ دریای حسین است
هر کس که می‌گرید سزاوار بهشت است
آری بهشتِ حُسن، معنای حسین است
حالا که حرف از حُسن شد باید بگویم
خورشید حتّی محو سیمای حسین است
ای دل حدیث است این سخن: در باغ جنّت
شیرین ترین نعمت تماشای حسین است
مرغ دل سیّد "بشیر" الحمد لله
در باغ سبزِ عشق، شیدای حسین است
دلم هرلحظه بی تاب حسین است
فضای سینه ام قاب حسین است
جهان بی حُبّ او ، خیری ندارد
که کُلُّ الخَیر فی باب حسین است
بهشت جاودان و حور و غلمان
همه مدهوش و سیراب حسین است
رخ زیبای او ، والفجر و والشمس
زمان، بی او وَقَد خاب حسین است
سه فرزندش علی همچون ستاره
ابوفاضل چو مهتاب حسین است
حفاظت از عبادت با شهادت
پیام مکتب ناب حسین است
نمازت را بخوان در اول وقت
بگو این هم ز آداب حسین است
شفا بخش است خاک کربلایش
بلایا ، غرق گرداب حسین است
اگر پیراهنش غرقه به خون شد
شفاعت دست اسباب حسین است
چرا هر لحظه محمودی نگوید؟
دلم هر لحظه بی تاب حسین است
یاحسین(ع)
یا حسین بن علی من ز غلامان توام
رمضان در همه احوال پریشان توام
آب می نوشم وبا گریه سلامت گویم
وقت افطار که یاد لب عطشان توام
شعر:اسماعیل تقوایی
مناجات با امام حسین علیه السلام
از پرچم و بیرق نگرداندم نگاهم را
آورده ام همیشه بر روضه پناهم را
تو خوبیه محضی ، گنه کارم ولی یکدم
حتی به رویم هم نیاوردی گناهم را
زشتم بدم آقا ولی تو رو سفیدم کن
مثل غلام ترک خود روی سیاهم را
یکبار بی لشگر شدی بس بود پس حالا
آورده ام بهرتو اشکم را سپاهم را
من راه خود گم کرده ام آقا محبت کن
هموار و روشن کن خودت اینبار راهم را
تو رحمت اللهی درستش کن به عباس ات
این زندگی ِ غرق عصیان و تباهم را
کم گریه کردم در غمت ارباب عفوم کن
تقصیر های غیر عمد ِ گاه گاهم را
دارو ندارم را بگیری ، نوکرت هستم
ردم مکن از من مگیر این جایگاهم را
نه نه غلط گفتم تویی دار و ندار من
اصلا غلط کردم ببخش این اشتباهم را
من “زائر “بی دست و پا و بی پناهم که
آورده ام همیشه بر روضه پناهم را
رامین برومند(زائر)
سالیانیست خوردم از شراب طهور
با حسین حسین گفتن گرفتم نور
گفته ام هردم ازشعر وشور وشعور
با من است این حواله تا لب گور
من عوض شدم چندسالیست
نگرانم این دلم زتو خالیست
همه عیب هام را کرده ای مستور
مستمع دیدم و شدم مغرور
حق بده نوکرت شود گستاخ
صاحب فتواست برایتان به وفور
چقد این حال کاذبم عالیست
لیک این صدای طبل توخالیست
دلم اما می زند هی شور
که عسل نیست شهد این زنبور
مدتیست کام نوکرت تلخ است
از ضریحت بده به من انگور
چقد این آرزوی من عالیست
ولی افسوس دست من خالیست
دلخوشم من به یک سلام از دور
یک سلام از ته دل یک مور
که گره واکنی و دست من گیری
پر کنی پیاله از شراب طهور
تونگاهم کنی عجب حالیست
این همان آخر خوش اقبالیست
کم ما را به شعر و شور وشعور
تو قبول کن ای حضرت نور
ناقصم من،تویی کمال محض
آدمم کن مرا به وقت ظهور
قصه ام قصه ی بی پروبالیست
خسته ام ازخودم این چه احوالیست
***********************
نخواندم مصرعی بهر رضای تو
حلالم کن تو را در روضه یادم رفت
مرا با نام تو آوردند در هیئت ولی آقا
ز بس درگیر خود گشتم تورایادم نمی آید
#امام_حسین_علیه_السلام
#شب_جمعه
در سرم جز هوای عشق تو نیست
من هوایی کربلای توام
از تو دورم به لطف دیده ی تر
کربلایی کربلای توام...
ای دلبرِ و نگارم
ای ماهِ عالم آرا
جانم فدایت آقا
ای شاهِ هر دو دنیا
من بی تو سرگردان
من بی تو حیرانم
عشقم تویی ارباب
ای بهتر از جانم
من بی تو غرقِ غم
من بی تو دلگیرم
نور دلِ زهرا
من بی تو میمیرم
ای سالارم
ای دلدارم
ای سردارم
حسین من دوست دارم
شاه دلها
ای بی همتا
باتو من
سربلندم در این دنیا
با تو به حق رسم من
زیباترین طریقم
تاجِ سر دو عالم
تنها تویی رفیقم
آوازِ شیرینم
ای مهرُ مهتابم
هردم به یاد تو
غرق تب و تابم
ای چشمِ امیدم
باب المرادمن
ای عشق نروی تو
هرگز ز یادِ من
شور دلها
جانِ جانها
دلتنگم
دعوتم کن کرببلا
حضرتِ شاه
یاثارالله
السلام
علیک اباعبدالله
هرگز نمیگویم که اینها نامسلمانند
یا اینکه چیزی از مسلمانی نمی دانند
اما کسانی که به اشکِ روضه خندیدند
روز قیامت از گناه خویش گریانند
لعنت به آنهایی که با تو دشمنی کردند
رحمت به آنها که پشیمان و پریشانند
یک روز حُر و طیّب و روزی رسول ترک
عالم همه مشغول ذکر یا حسین جانند
در خوابمان هم این مصیبت را نمی‌دیدیم
دلتنگی شبهای هیئت را نمی‌دیدیم
دسته روی ممنوع ، زنجیر و علم ممنوع
در کوچه های شهر ، شور و ذکر و دم ممنوع
شال عزا ، پیراهن ما را بغل میکرد
او همدم اشک است ، اما اشک و غم ممنوع
عمری سماورهای هیئت چارقل خواندند
دفع بلا دارند ، اما چای هم ممنوع
دلخوش به روز اربعین بودیم که گفتند
حتی پیاده رفتنِ سمت حرم ممنوع
در خوابمان هم این مصیبت را نمی‌دیدیم
دلتنگی شب های هیئت را نمی‌دیدیم
دلمرده ایم و اشک ما آب حیات ماست
این چشمه های اشک نه ، رود فرات ماست
ما بین طوفان مانده ایم و تازه فهمیدیم
آقای ما همواره کشتی نجات ماست
توبه شکستیم و دوباره راهمان دادند
این عشق ، راه بازگشت از سیئات ماست
آقا ، کریم و مهربان ، مولا ، صفات اوست
نوکر ، گدا ، بیچاره و تنها ، صفات ماست
در خوابمان هم این مصیبت را نمی‌دیدیم
دلتنگی شبهای هیئت را نمی‌دیدیم
خیلی وقته که دلم گرفته آقا
خیلی وقته که هوای گریه دارم
میریزم توی خودم همه غمامو
خیلی وقته گره افتاده به کارم
از تو که پنهون نیست
دیگه خوشی نداره دنیا
از تو که پنهون نیست
خیلی خرابه حالم آقا
دورم ازت خیلی
دلم گرفته
حالا دیگه فهمیدم
تموم خوبیا حسینه
حالا دیگه فهمیدم
بهشت تو بین الحرمینه
گناهم این عشقو
ازم گرفته
نور دلم ، تویی از تو دوره دلم
قاطیه با ، غمت آقا آب و گلم
ریشه زده ، دل من تو خاک حرم
جونم حسین دردی و درمونم حسین
بند دوم
تکیه گاه محکم همه حسینه
کسی که داره حسینو کم نداره
بهترین بهونه واسه عاشقایی
بیچاره اون که تب حرم نداره
شور حرم خیلی
به قلب عاشقا میسازه
هر شب جمعه یه
حرم برا همه نیازه
باب الحسینه که
همیشه بازه
شلوغه این دنیا
نزار که گم کنم خودم رو
خیلی گرفتارم
نشون بده راه حرم رو
نزار که این دنیا به
دلم بسازه
نوکرتم ، با تو خوبه عاقبتم
با تو خوشه ، هم دنیا هم اخرتم
تنگه دلم ، داره دائم شور حرم
بند سوم
همیشه وقتی که غرق مشکلاتم
میزنم رو به همین پنجره فولاد
هر دفعه زیارتش اومدم آقا
وقت برگشتن براتِ کربلا داد
کرببلای من
گوشه ی ایوون طلاته
آرامشم ارباب
میون سیل زائرانه
تا یا رضا میگم
میدی جوابم
مثه باب القبلست
برام آقا باب الجوادت
خجالتم داده
آقا همین لطف زیادت
همیشه با خوبا
کردی حسابم
عاشقتم ، فخرم اینه نوکرتم
هرجا باشم ، با دلم من زائرتم
هرچی میخوای ، بگیر از من غیر حرم
از حال دلم کی باخبره؟
حق دارم اگه خوابم نبره
رویای حرم توی سرمه
یک ساله دلم کنج حرمه
از کرب و بلا محرومم حسین
من با تو فقط آرومم حسین
اشکمو این جدایی باز درآورده
تموم زندگیم بهت گره خورده
اگه نباشه کربلات گدا مُرده
آقام آقام آقام آقام آقام حسین
.............
بی کرب و بلا دنیا قفسه
این دربدری والله ِ بَسه
دلتنگ توییم آقا همگی
هرچی تو بخای هرچی تو بگی
روزا رو دلم میشماره فقط
میخام یاحسین شش گوشه ازت
میدونی یاحسین چقد صدات زدم
اره درسته من یه نوکر بدم
رو تو ازم نگیر نکن آقا ردم
آقام آقام آقام آقام آقام حسین
............
بی کرب و بلا بی حوصله م
آقا پُرم از درد و گله ام
دوری نکنه تقدیر منه
این حال خراب تقصیر منه
طردم نکنی بیچاره میشم
میدونی حسین من با تو خوشم
منم همونکه خیلی وقته تشنشه
تو رو خدا نزار دل از تو دور بشه
منو بیار حرم که دیگه وقتشه
آقام آقام آقام آقام آقام حسین
صل الله علیک یا اباعبدالله بابی انت و امی یا ثارالله
میدونم نوکری بلد نیستم میدونی این قدا که بد نیستم
هرچی باشم گریه کنم هرچی باشم سینه زنم
هرجایی که روضه به پاست یه پای ثابتش منم
سفره داره کرمی سایه ی سرمی مهربون تر از مادرمی
کربلا کربلا عکس حرم سنگ صبوره کربلا کربلا سلامم از راه دوره
صل الله علیک یا اباعبدالله به ابی انت و امی یا ثارالله
دم مرگم برس به فریادم که جونیم و من بهت دادم
کاشکی آقا تابوتم رو از دم هیئت ببرن
یادم کنند اسم منو گاهی تو روزت ببرن
یاحسین هر نفسه دوری از تو بسه دستم به ضریت کی میرسه
سفره داره کرمی ، سایه ی سرمی ،مهربون تر از ، مادرمی
قبولم کن منو بخر آقا دم راس الحسین ببر آقا
از کران تا بی کران لطف تو عالم گیر شد
قطره ای از بحر لطفت هر که نوشید سیر شد
بی مهابا این دلم اندر تپش با ذوق و شوق
در کمند زلف تو وا مانده چون نخجیر شد
سیدی مولا حسین ای سرور افلاکیان
جان زهرا کن نظر بر این غلامت پیر شد
دَم به دَم آنی به آنی عمر من بگذشت و رفت
کاسه ی صبرم سر آمد وعده جانا دیر شد
می کشاند نفس سرکش از پی خود این دلم
حاصل عمرم سراپا تا کنون تقصیر شد
زا آتش شرم این وجودم گُر گرفت آخر بسوخت
شد بخار بی هدف وز مهر تو تقطیر شد
بارها اندر عزایت زین دو چشم عاصیم
قطره ی تقطیر بر این گونه ام تصویر شد
آخر از روی نیاز ای شافع یوم نشور
عرضه ای بر ساحت پاکت چنین تحریر شد
کن نظر این (ثاقب) الکن زبان را از کرم
تا سُراید دَم به دَم روئیای من تعبیر شد
