امام حسین علیه السلام

ببین اسیر شدم
اسیرِ جاده هایِ بد مسیر شدم
نمیرسم به مقصدُ بهونه گیر شدم
ببین اسیر شدم ..

نجاتم بده ، دارم داد میزنم از قعر چاه
نجاتم بده ، از این راهی که رفتم اشتباه

یارم یارم یارم؛
به غیرِ تو کسی ندارم
ای یارِ غمخوارم؛
میزاری سر رو پات بزارم

ببین خراب شدم
به خاطرِ گناهام از خجالت آب شدم
تو این روزا با دوری از حرم عذاب شدم
ببین خراب شدم ..

جوابم نکن
پُر از درد اومدم درمون بدی
جوابم نکن
بازم رحم کن بهم یا سیدی

آقام آقام آقام؛
فقط خودت رو از تو میخوام
خیلی خیلی تنهام؛
کی جز تو مونده تویِ دنیام

یام یارم یارم؛
به غیرِ تو کسی ندارم
ای یارِ غمخوارم؛
میزاری سر رو پات بزارم

نزار هلاک بشم
آقا نزاری کربلا ندیده خاک بشم
بزار بیام حرم بزار همونجا پاک بشم
نزار هلاک بشم

جدایی بسه؛
چقدر سخت میگدره بی کربلا
جدایی بسه؛
دلم شور میزنه پنجشنبه ها

دلگیرم دلگیرم
حرم نرم آقا میمیرم
تو رویاهام میرم
ضریحتُ بغل میگیرم

یام یارم یارم؛
به غیرِ تو کسی ندارم
ای یارِ غمخوارم؛
میزاری سر رو پات بزارم

یااباعبدالله .. یا اباعبدالله ..

• سه شنبه
• 12
• اسفند
• 1399
• ساعت
• 12:27
• نوشته شده توسط
• taherehsadat

خودم اینجا و دلم رفته به جایی دیگر
جز هوای حرمت نیست هوایی دیگر

شب جمعه برسانید مرا شش گوشه
که به عقلم نرسیده ست دعایی دیگر

حرف ویروس شد و راه حرم را بستند
آمد از پشت بلا باز بلایی دیگر

اشک غم ریختن و غصه برایت خوردن
من ندارم به جز این آب و غذایی دیگر

درد اگر هست شفاخانه ی ارباب که هست
نیست جز تربت دلدار دوایی دیگر

ثروتم غربت انبوه فراق است که نیست
در دلم طاقت اندوه جدایی دیگر

مثل من رعیت بیچاره فراوان اما
شاه پیدا نشود مثل شمایی دیگر

هر سلامی به شما اجر زیارت دارد
هر سلام است خودش کرببلایی دیگر

هر شب جمعه پریشان حسینیم همه
خسته از دوری بین الحرمینیم همه

• پنج شنبه
• 14
• اسفند
• 1399
• ساعت
• 14:47
• نوشته شده توسط
• taherehsadat

مثل کسی که روی لبش یارضا رضاست
کارم فقط حسین حسین وخدا خداست

بی ناله های روضه ات از دست می روم
آری دوای عاشق کرببلا بلاست

اشکی به کاسه های دو چشمم حواله شد
گفتم یکی یکی است؟ که گفتی دوتا دوتاست

نوکر زیاد دیده ام از تو، چه بد، چه خوب!
فرقی نمی کند که به حالت گدا گداست

"یاربنا" مؤخره ی "یامن اسمه" ست
هرکس هر آنچه خواست بگوید دعا دعاست

وقتی که هست چشم تو... دارالشفا چرا؟
اصلاً بکِش به دار مرا که شفا شفاست

روز جزا به عشق علمدار کربلا
دستم به پای تو که می افتد جدا جداست

زیر جنازه ام همه گویند یا حسین
در محضر شریف تو حرف بجابجاست

• پنج شنبه
• 14
• اسفند
• 1399
• ساعت
• 14:55
• نوشته شده توسط
• taherehsadat

آیه آیه می کنم تفسیر قرآن خودم را
می نویسم در کنارت چشم حیران خودم را

کم نوشتم از نگاهت از نگاهت از نگاهت
می نویسم عاقبت ای عشق دیوان خودم را

در هیاهوی جهان از هر چه جز تو می گریزم
دیده ام هر جا که حرفت نیست زندان خودم را

تا که در بازار عشقت ، خویش را در صف ببینم
بسته ام از آن نخستین روز ، دکان خودم را

در میان سفره ات ای روح بخش زندگانی
بی نوا نان دیده و من دیده ام جان خودم را

چشم امیدم به سوی اشکهایم بوده زیرا
اینچنین سنجیده ام ای نور ایمان خودم را

قطره قطره اشک ، رحمت می شود در تنگنایم
حق نشانم می دهد یک روز باران خودم را

من که در آغاز با تربت دهان را باز کردم
خوب می بینم سرِ این سفره پایان خودم را

• پنج شنبه
• 14
• اسفند
• 1399
• ساعت
• 14:57
• نوشته شده توسط
• taherehsadat

از اتاقِ خلوتم، از حسّ و حالِ دور و بر
با خودم آورده ام بغض گلو و چشم تر

خسته از بارِ گناهم، شانه ام سنگین شده
تو فقط از حال نامعلوم ِ من داری خبر

سال ها رزق مرا تا پشتِ در آورده ای
سال ها حاجت گرفتم دوستت دارم اگر

نفْس از قبر و قیامت غافلم کرده حسین(ع)
نیستم آماده! نزدیک است هر لحظه سفر

توبه های نیمه کاره، قول هایِ سَرسری
خیرهایم را مبدّل کرده همواره به شر

خوش بحال آنکه حیرانت شد و جز تو ندید
شد تمام تار و پودش از نگاهت شعله ور

شک ندارم می پذیری مهربان، با جان و دل
هر که بردارد قدم سمت تو، حتی مختصر

مثل آنها که به عشقت رفت «سر» از یادشان
این وصیت را شنیدم از شهیدان مستمر:

هر کسی که چشم خود را بست از نامحرمان
میشود در روضه رزق اشک چشمش بیشتر

روضه گفتم! دل تکانی خورد و از داغت شکست
یادِ آن ساعت که آمد مادرت بالای سر

یاد آن ساعت که افتادی میان قتلگاه
خواهرت افتاد بعد از تو میان دردسر

همسرت را که نگو...دق کرد از داغ تو و
از غم ِ قنداقه و آغوش ِ خالی از پسر

زیر لب با گریه شاید گفته باشد اینچنین
حرمله(لع) گهواره اش را پس بده! با خود نبر!

• پنج شنبه
• 14
• اسفند
• 1399
• ساعت
• 16:42
• نوشته شده توسط
• مرضیه عاطفی

غزلی سوزناک

سوزانده غمت، جان و دل مرثیه خوان را
باروضه به آتش بکشد هردو جهان را

انگار که او دیده تو را زیر سم اسب
نذر بدنت کرده همین اشک روان را

در گریه ی خود زمزمه می کرد که ارباب
لرزانده غم تو دل هر پیر و جوان را

ای بر بدنت بوسه زده نیزه و شمشیر
داغ تو گرفته است از او تاب و توان را

فریاد زد و گفت ببین آمده زینب
تا دید کنار تن تو شمر و سَنان را

• جمعه
• 15
• اسفند
• 1399
• ساعت
• 11:23
• نوشته شده توسط
• taherehsadat

بنداول

رسید سال نو اومده باز نوکر
اسم شما اومد دیدهامون شد تر
ایام عیدی و یادی کنیم از اون
مدافعی ک شد برای تو پرپر

کنار قران و هفت سین امسالم
پیرهن روضه و کنارشه شالم
عکس مدافعی که بامن هم سن بود
گذاشتم روبرو چ حالی شد حالم

اسمت رولبم هرشب
از عشق توام درتب
روزی یه سالم تو
دستاته بی بی زینب

یازینب۴ام المصائب زینب۴۲

بند دوم

شکر خدا بی بی که هوامو داری
همیشه واسه من تو کم نمیذاری
سالی ک شد شروع سال همه ماهاست
کلب توام بی بی با اشکای جاری

تحویل سال نشد کرببلا باشم
میون زائرا پایین پا باشم
حتما یه خیری بود ولی خدارو شکر
قسمت شده تو روضه شما باشم

امضاتو بزن خاتون
اسمم رو بذار مجنون
دوری برا من بسه
ببین ک شدم محزون

یازینب۴ام المصائب زینب۲

• جمعه
• 15
• اسفند
• 1399
• ساعت
• 16:29
• نوشته شده توسط
• taherehsadat

قدیم وقت گرفتاری و بلا مردم

کنار منبر روضه نماز میخواندند

تمامِ سال فقط ظهر روز عاشورا

دو جمله روضه ی باز از ریاض میخواندند

به روی منبر روضه به غیر پیرغلام

نمینشست کسی... احترام میکردند

برایشان به خدا کوچک و بزرگ نداشت

به پای نوکر زینب قیام میکردند

بساط چایی و جارو زدن، میانداری....

عزیزِ‌فاطمه هر منصبی که داد بگیر

جوانِ مرثیه‌خوان اول از همه یکسال

برو شرایط و آداب روضه یاد بگیر

بگو به مدعیِ عشق، آدمِ عاشق

به سیم و زر ندهد عشقِ مهربانش را

برای روضه هرآنکس که پول طی کرده

زده به خون گلوی حسین نانش را.....

• یکشنبه
• 17
• اسفند
• 1399
• ساعت
• 09:25
• نوشته شده توسط
• taherehsadat

بند اول

آخرای سال داره نزدیک میشه

نوکر جون تو پیرتر میشه

همیشه آرزوی گدا بوده

واسه اربابش یه روزیی پیر میشه

آره منم غلامتم میشناسی منو حسین

یه روزی اومدم آقا میون بین الحرمین

دیوانه وار موی کنا

ای سینه زن به سر زنا

عشق مادری دلبری شاه عالمی

ابن الحیدری سروری عشق عالمی

هر قدم قدم هر نفس ذکر رو لبام

رازق منی از اذل رزق سالمی

مولانا حسین

بند دوم

دست این گدا دوباره سمت تو

بالا اومده اونا رد نکنی

بزار امسالم بیام با مادرم

نکنه مخای دلم رو بشکنی

موهام داره سفید میشه یادت نره منو آقا

شبای جمعه توی حرم بازم بیام پایین پا

هروله کن از جا بکن

پر شورو شین سینه بزن

من یه رعیتم تو شه و آقای منی

ذکر هر دم و هر شب لب های منی

ساده میگم این رو که من نوکرتوام

جونم ای اقا تو همه دنیای منی

مولانا حسین

• سه شنبه
• 19
• اسفند
• 1399
• ساعت
• 21:52
• نوشته شده توسط
• taherehsadat

منم و هوای تو
هوای قشنگ ترین دقیقه ها
منم و هوای تو
هوای نگاه به گنبد طلا
منم و هوای تو
هوای سینه زدن تو کربلا
من و از خودم بگیر خودت و ازم نگیر
به خدا بد جوری آقا به تو وابسته شدم
پیشتم نزدیکتم دورم از تو پیشتم

آقا جون خودت بگو من از کدوم دسته شدم

دلمو جلا بده باز یه کربلا بده
به خدا من از همه غیر خودت خسته شدم
همه چیم حرم ، زندگیم حرم
می بریم حرم

منم و نگاه تو
اونی که جدا ز غیرم می کنه
منم و نگاه تو
اون که عاقبت به خیرم می کنه
منم و نگاه تو
اون که آخرش زهیرم می کنه
بذار مبتلات باشم تا ابد گدات باشم
ثانیه های گدات و بی بی زهرا می خره
بذار محضرت باشم بذار نوکرت باشم
مقام نوکر تو از پادشاهی برتره
هر کی سینه زد برات شبیه غلام سیات
موقع جون دادنش سرش رو پای حیدره
تپشام حسین ، غزلام حسین
ای آقام حسین

منم و ضریح تو
که همیشه توی رویای منه
منم و ضریح تو
جایی که قبله چشمای منه
منم و ضریح تو
اون که دستاش توی دستای منه
تو شبای بی کسی شبای دلواپسی
خودم و لابه لای گریه کنات جا می کنم
تا تلاطم می کنم خودم و گم می کنم
اما زود خودم رو تو کربلا پیدا می کنم
می شینم مثل گدا جلو ایوون طلا
میگم حرفای دلم رو با تو نجوا می کنم
آرزوم حرم ، روبروم حرم

گفتگوم حرم

ای آقام حسین

به نفس #کربلایی_محمد_حسن_صادقی

• دوشنبه
• 25
• اسفند
• 1399
• ساعت
• 16:24
• نوشته شده توسط
• taherehsadat

دستِ خالی را سرِ سالی به آقا بسپرش
شب، شبِ قدرِ فقیران است، کوچک نشمرش

هفت پشتم را نظر کردم تماماً بوده اند
یک به یک عبد و غلام و یک به یک روزی خورش

مادرش حبل المتین است و هدایت می شود...‌
‌...هرکسی کرده توسل بر نخی از چادرش

خانه ای که غالبا وقف حسینیه شود
بوی جنت می دهد هر قطعه و هر آجرش

نسخه ی درمانی ام بوده فقط کرب و بلا
چون شفا خوابیده در هر ذره و هر عنصرش

در نمک زار حرم آخر مرا پاکم کنید
حاجتم بسته به دریا نیست و آبِ کُرش

فاطمه جان لطف کن گستاخی من را ببخش
من که می دانم نبوده شعرهایم درخورش

• سه شنبه
• 26
• اسفند
• 1399
• ساعت
• 20:16
• نوشته شده توسط
• taherehsadat

خونِ خدا اگر شد روزی نثار اسلام
ماییم و سربلندی در سایه سار اسلام
دارد حقیقتِ امر امروزه می درخشد
آفاق پُر شد از نور آشکار اسلام
آوازه ی شریعت از هر مناره جاری ست
چشم تمام دنیا محو وقار اسلام
بی شک اجابتِ حق یعنی اجابتِ دوست
لبیک یا حسین است اول شعار اسلام
جز بیرق حسینی دین پرچمی ندارد
نام و نشان مولا شد اعتبار اسلام
هیهات من الذله از هر که بر نیاید
این نقل قول باشد از اقتدار اسلام
اسلام از محرم دارد هر آنچه دارد
بالا گرفته از لطفش کار و بار اسلام
از قید جان گذشت و سر را گرفت بر دست
هر کس که شد شبیه او پاسدار اسلام

لبهای ما همیشه گرم شهادتین است
قرآن ما علی و اسلام ما حسین است

در جان شعرِ شیعی بیت الغزل حسین است
در مردی و مروت ضرب المثل حسین است
چشم و زبان و جانِ پرورگار من اوست
آیینه ی خدایِ عز و جل حسین است
کوری چشم شورِ ناقه سوار بیوه
سیب دو نیم شیرِ جنگ جمل حسین است
گفتم حسین و کامم شیرین شد از کرامت
فریاد می زنم احلی من عسل حسین است
رو می‌کنم به حقْ تا رو می‌کنم به تربت
حیَّ علی الصلاتم حیَّ علی الحسین است
دنیا بزرگواری مانند او ندارد
از قبل خلق سعدی شیخ اجلّ حسین است
اسباب دستگاهش هم احترام دارد
آوازه ی هر آنچه طبل و کتل حسین است
زرتشتی و مسیحی زوار اربعینش
بانیِ اتحادِ بین ملل حسین است
ترس از ابد ندارم بیم از لحد ندارم
امید شیعیان از صبح ازل حسین است
در محضرش نگفتم سخت است مشکل من
گفتم به مشکلات خود راه حل حسین است
با حُسن خلقِ آقا از خَلق بی نیازم
می‌گیرد آن که سائل را در بغل حسین است

او حضرت کریم و من همچنان فقیرم
عیدی خود از آقا یک کربلا بگیرم

این نو رسیده دُرِّ نایاب بود از اول
وی نام دیگرش عشقِ ناب بود از اول
بر سرْ درِ رفیعِ جنت ؛ جمال مولا
پیش از شروع خلقت در قاب بود از اول
با اولین نگاهش دل برده از ملائک
گل خنده ی ملیحش جذاب بود از اول
پیشانی اش چو خورشید از عرش می درخشد
مبهوت روی ماهش، مهتاب بود از اول
بعد از امامتش نه از صبح آفرینش
ارباب زاده بود و ارباب بود از اول
تا سمت بارگاهش من هم پری بگیرم
این دل شبیه فطرس بی تاب بود از اول
دیدار حضرتش را اذن دخول باید
زائر مودبِ بر، آداب بود از اول
ذریه اش شهیدِ گودال شد از آخر
مردی که خود شهید محراب بود از اول

رودم به سمت دریا با گریه رهسپارم
از روضه نه ولیکن از غصه حرف دارم

جانم به شاعری که از باب همدلی گفت
افتاد در مسیر سیلاب غم ولی گفت
تدبیر رهبر ما تنها به دردمان خورد
از راهکارهای هرگونه معظلی گفت
هم نوع مان زمین گیر است و امید دارد...
در راه یاری او باید که یاعلی گفت
خوردند آشکارا از حق هرچه مظلوم
باید علیه ظالم بی پرده و جلی گفت
از دست پشت پرده از رحم کوچ کرده
از کودتای رنگین با جنس مخملی گفت
باید به حکم قرآن دیگر به گوش شیطان
از غیرت و جهاد و شمشیر صیقلی گفت

فرقی ندارد اصلا شاه اند یا وزیر اند
این قوم ناخدا از طاغوت خط بگیرند

چون کوه استواریم وقتی حسین داریم
ترس از کسی نداریم وقتی حسین داریم
یک اربعین شکوه خود را به رخ کشیدیم
۴۰ سال استواریم وقتی حسین داریم
از برکت ولایت در صحت و سلامت
تندیس اقتداریم وقتی حسین داریم
غرق صلابتیم و دشمن حریف ما نیست
پیروز کارزاریم وقتی حسین داریم
دشمن رجز بخواند ما پشت مان نلرزد
در جبهه پایداریم وقتی حسین داریم
هم خشم ما کشنده هم تیغ ما برنده
از جنس ذوالفقاریم وقتی حسین داریم
حب الحسین یعنی حکم برائت از نار
همواره رستگاریم وقتی حسین داریم
هرکس که شد حسینی نزد خدا عزیز است
محبوب کردگاریم وقتی حسین داریم
با حسرت شهادت حیف است که بمیریم
عمری امیدواریم وقتی حسین داریم

" لطف حسین ما را تنها نمی گذارد
گر خلق وا گذارند او وا نمی گذارد "

• سه شنبه
• 26
• اسفند
• 1399
• ساعت
• 20:18
• نوشته شده توسط
• taherehsadat

دستان زهرا(س) طبق عادت هدیه آورده
حیدر(ع) برایم خیر و برکت هدیه آورده

آرام ِ جانم باز شد چشمش به این دنیا
عاشق شدم بسکه محبت هدیه آورده

عشق دل انگیزش برای هر دو دنیایم
عزّت، سرافرازی، سعادت هدیه آورده

العفوهایم را شنیده سیدالأحرار
امشب اگر برگِ شفاعت هدیه آورده

قنداقۂ ارباب من حاجترَوایت کرد
فطرس بیا بالی برایت هدیه آورده

دیوانۂ شش گوشه اش کرده مرا، هر کس
از کربلایش مهر تربت هدیه آورده

بوسیدش و از آستینِ کوچکش مادر...
پرچم برای دورِ هیئت هدیه آورده

ایکاش می دیدم که دستانش برای من
از آسمان رزق شهادت هدیه آورده!

• سه شنبه
• 26
• اسفند
• 1399
• ساعت
• 20:19
• نوشته شده توسط
• taherehsadat

به صبح واقعه در خیل دوست دارانش
به ظهر حادثه در جمع بی قرارانش
غروب بر سر نی باز بین یارانش
"به ذکر و زمزمه چاووش سربدارانش

امیر لشکر انبوهِ نی سوارانش"

چه باک اگر سر نی زلف او رها مانده است
چه باک اگر که سر از پیکرش جدا مانده است
قرار بود خدا مانَد و خدا مانده است
"سری به شیوه رها از تنی که جا مانده است

کنار پیکر معدودِ بی شمارانش"

کسی که روح قدُس کرده بود تأییدش
همه ملائکه شاگرد درس توحیدش
غروب، زینب از آنسوی دشت می دیدش
"به سعی و هروله در پیش، ماه و خورشیدش

به اشک و آه به دنبال، باد و بارانش"

اگرچه تشنه ولی تشنگان سقّایند
اگرچه خسته ولی سربلند و والایند
که اهل بیت خدا وارثان زهرایند
"به پای تاول و لب های تشنه می آیند

پیاده در غل و زنجیر یادگارانش"

هزار سال گذشته است و آشکار و نهان
هزار سال گذشته است و پیرمرد و جوان
هزار سال گذشته است و کودکان و زنان
"چو روشنای اذان از چهارسوی جهان

به گوش می رسد آوای سوگوارانش"...

حسین کیست که این نغمه زیر و بم زده است
حسین کیست که عشق از حسین دم زده است
حسین کیست که بر نون و والقلم زده است
قیامتی که به مدحش خدا رقم زده است

قصیده ای به بلندای روزگارانش

• سه شنبه
• 26
• اسفند
• 1399
• ساعت
• 20:22
• نوشته شده توسط
• taherehsadat

ای آسمان تا محضرت پرواز کردم
این قصه را با نام تو آغاز کردم
با نیتت قرآن دل را بازکردم
در دفتر دل نکته های ناب آمد
اقرا باسم حضرت ارباب آمد

از احتمال و شاید و اما حذر کن
هر چه گنهکار است را امشب خبر کن
فطرس کمی بال و پرت را بازتر کن
ما را ببر تا میهمانی شفاعت
برپاست آنجا میهمانی شفاعت

آن خانه ای که مهبط روح الامین است
سر رشته ای محکم تر از حبل المتین است
آن خانه ای که جلوه گاه مومنین است
آنجا که بال جبرئیلش فرش باشد
هرچند روی فرش باشد عرش باشد

امشب دلیل بود هر چه هست آمد
هر باده ای در پیشگاهش مست آمد
لبخند زهرا معنی اش این است... آمد
چون روح تازه آمد و جان زمین شد
آمد حسین و نور مهمان زمین شد

آمد به دنیا ماه دلبند خداوند
حتما دلیلی داشت لبخند خداوند
در دلربایی هست مانند خداوند
دل را به نام او زده پس عاشق اوست
حتما احب الله هر کس عاشق اوست

آمد زمین تا آسمان روشن بماند
آمد که شمع عاشقان روشن بماند
والفجر آمد تا جهان روشن بماند
در روشنایی بی همانند است آری
روشنترین نور خداوند است آری

او می رسد تا عشق بی معنا نماند
حتی خدا در عشق بی همتا نماند
راهی برای عاشق شیدا نماند
جز اینکه گوید نیست معبودی به جز تو
من عاشق تو هستم اینگونه فزت

فزت که شمع عشق را پروانه هستم
فزت که تنها نوکر این خانه هستم
با هر که شد بیگانه اش بیگانه هستم
هرجا که باشم ساکن کوی حسینم
پروانه ام پروانه روی حسینم

ارباب جان! ای که نگاهت جان پذیر است
هر درد سختی پیش تو درمان پذیر است
صد معجزه با نام تو امکان پذیر است
پیش خدا گریه برایت فرق دارد
حتی زمین کربلایت فرق دارد

ای کربلا ای دیدنت رویای عاشق
یک ذره از خاکت همه دنیای عاشق
ای کربلا ای کعبه دلهای عاشق
الحق قیاس ناقصی کردم ببخشید
اسم تو را با کعبه آوردم ببخشید

از کربلا گفتیم دلها سوخت کم کم
جان تمام اهل دنیا سوخت کم کم
از آتشی که خیمه ات را سوخت کم کم
ای جان تو آماده از روز ولادت
این شام میلاد است یا شام شهادت؟!

• سه شنبه
• 26
• اسفند
• 1399
• ساعت
• 20:24
• نوشته شده توسط
• taherehsadat

بی خبر از تمامِ رویاها
بی خبر از شروعِ فرداها
به کسی رو نزد دلِ ماها
بیخیالِ تمامِ دنیاها...

عشق یعنی جهان و یک ارباب
این گذشتِ زمان و یک ارباب

قصّه ی عشق را خدا فهمید
غمِ تنهاییِ بَشَر را دید
دید آدم ز غصه ای رنجید
لطفِ او بر سَرِ جهان تابید

آدمیّت گرفته بوی حسین
آبرویم ، ز آبروی حسین

دوّمین نورِ حیدری آمد
وارثِ عشقِ مادری آمد
روح و جانِ پیمبری آمد
به عجب نورِ محشری آمد

به فدایش تمامِ اجدادم
به رُخِ دلرباش ، دل دادم

به مسیحا ، امام آمده است
قرصِ ماهِ تمام آمده است
صاحبِ هر زمام آمده است
شَمسِ خَیرُالاَنام آمده است

گُل بریزید بر سَرِ زهرا
خیرِ مقدم به دلبرِ زهرا

چه کسی هست مثلِ اربابم؟
گریه بر او ، عبادتِ نابم
ذکرِ تلقینِ من ، رگِ خوابم
در شبِ تار ، همچو مهتابم

او حسینِ بنِ مرتضی باشد
زینتِ دوشِ مصطفی باشد

فطرس از راهِ دور آمده است
غرق در اشک و شور آمده است
سوی یک تکّه نور آمده است
همچو موسی به طور آمده است

بالِ او را مرمّتی بخشید
به وجودش چه برکتی بخشید

نظری کن به این دلم آقا
رفع کن درد و مشکلم آقا
همه ی عشق و حاصلم آقا
عشقِ تو مایه ی گِلَم آقا

منِ ناقابل و عطای حسین
نفسم مانده در هوای حسین

تو که از سفره ی کَرَم هستی
پسرِ شاهِ محترم هستی
صاحبِ بیرق و علم هستی
نفس و آهِ مادرم هستی

بِبَرم کربلا و دیگر هیچ...
من و یک رَبَّنا و دیگر هیچ...

شبِ جمعه کنارِ گودال و...
یادِ آن جسم های پامال و...
خیمه ی سوخته ، وَ جنجال و...
مادرت هم که رفت از حال و...

باز هم شعرتان چه مضطر شد
شبِ میلاد ، گونه ام تَر شد

اصلا انگار گریه داری تو
مثلِ یک پلکِ بی قراری تو
جشن و میلاد هم نداری تو
روضه و اشک و گریه زاری... ، تو...

شبِ میلادِ تو صفا کردیم
باز هم گریه بر شما کردیم

• سه شنبه
• 26
• اسفند
• 1399
• ساعت
• 20:28
• نوشته شده توسط
• taherehsadat

با دلی آکنده روزی کنج ایوانت حسین ع
سر دهم با ناله ای جانم به قربانت حسین ع

هر چه خوردم من سر خوانت تو روزی کرده ای
تا ابد بازم نمک دارد نمکدانت حسین ع

این عزاداری ما مرهون شیر مادر است
لطف مادر بوده من گشتم غزلخوانت حسین ع

دور خیلی ها کشیدم خط قرمز پای تو
اعتقادم بوده ای عالم به قربانت حسین ع

اشک چشمم قطره قطره آبروها میدهد
اشک چشمانم فدای جسم عریانت حسین ع

قتلگاهت بوی مادر میدهد ای وای من
مادری قامت خمیده گشته مهمانت حسین ع

• سه شنبه
• 26
• اسفند
• 1399
• ساعت
• 20:32
• نوشته شده توسط
• taherehsadat

از دست دل خسته به معشوق رسانید
جز زلف تو چیزی به کفم بافتنی نیست

از عمق گل سرخ ز دل‌دار سرایید
جز قد تو سروی به چمن یافتنی نیست

از آب لب جوی به سرچشمه بگویید
جز شوق تو موجی به تنم تاختنی نیست

با سوز دل شمع به پروانه بنالید
جز یاد تو نوری به سرم تافتنی نیست

هر جمعه شب روضه به مهدی بنویسید
جز نام تو ذکری به دلم ساختنی نیست

• سه شنبه
• 26
• اسفند
• 1399
• ساعت
• 22:41
• نوشته شده توسط
• taherehsadat

دارم از رابطه‌ی شاه و گدا می‌گویم
پشتِ این در «بده در راه خدا» می‌گویم
تا بیایند، همه همسفر اشک شویم ...
«هر که دارد هوس کرب‌و‌بلا» می‌گویم

فطرس از راه برس؛ راه بلد می‌خواهم !
از پرِ نامه‌رسانِ تو مدد می‌خواهم

آسمان‌جُل‌تر از آنم که کبوتر باشم
آمدم در صفِ زوّار، که آخر باشم
سائلم؛ شغل من این است، فقط در بزنم
من فقط آمده‌ام دربدرِ در باشم

پشت این قافله ما را بدوانید فقط
دست ما را به ضریحش برسانید فقط

دستِ عرشی شده‌ی تربت او بر سرم است
هر چه افتاده در این جاذبه کارش کرم است
جنسِ گهواره‌ی ارباب، ضریحی از چوب
بندِ قنداقه‌اش از ریشه دخیلِ حرم است

شعر نه؛ واژه‌ای از دفتر شاعرهایم
زائرِ اذن دخولِ لبِ زائرهایم

گرچه دور است، ولی حال و هوایش اینجاست
آجرِ روضه‌ایِ بزمِ عزایش اینجاست
دست‌بوسان؛ به حرم؛ همنفسِ خوبانند
صفِ طولانیِ بوسیدنِ پایش اینجاست

هر کجاییم، کنار حرم اربابیم
خاک پاییم، غبار حرم اربابیم

خبری هست، همه عرش خبردار شده
«فطرس» آن قاصدکِ خسته که پر دار شده ...
... در دلِ قصه‌ی آزادیِ خود می‌گوید ...
«باز هم حیدر کرار، پسردار شده»

ما هم این بین به مولودیِ باران رفتیم
یارمان آمد و ما نیز، به قربان رفتیم

مادر آب، به دامان؛ سر دریا دارد
پدر خاک، به لب؛ تربتِ اعلا دارد
بوی سیب آمده از راهِ طواف قبله
باد، همراه خودش عطرِ تنش را دارد

مادرِ آب، عطش را به بغل می‌گیرد
اشک می‌آید و لبخندِ لبش می‌میرد

روضه نازل شد و در میکده باران آمد
صحبت از آب شد و آیه‌ی عطشان آمد
مقتلِ ناطقِ این روضه؛ پس از باریدن ...
به تسلای دلِ مادر گریان آمد

مادرش روضه به لب «وای بُنَیَّ» می‌گفت
از سحر تا دل شب «وای بُنَیَّ» می‌گفت

خواهری در دل گودال، به سر خواهد زد
مادری ضجه‌ای از داغِ پسر خواهد زد
لشکری می‌رسد و بر بدنِ تشنه لبی ...
خنجر و تیغ و عصا؛ سنگ و سپر خواهد زد

آسمان ریخت زمین؛ حضرت دریا افتاد
روضه‌خوان ! روضه نخوان؛ مادرش از پا افتاد

• چهارشنبه
• 27
• اسفند
• 1399
• ساعت
• 12:09
• نوشته شده توسط
• taherehsadat

تو اینروزا که درد بی رفیقیه
رفیق روزگار بیکسی حسین
نمیزاری که نوکرت غم بخوره
وقتی همه میرن تو میرسی حسین

یه کاری کردی با دلم رفیق من
که من فقط میخوام تو فکر تو باشم
منو بگیر از بازی دنیا حسین
یه کاری کن که گرم ذکر تو باشم

میخوام که سایت بمونه روی سرم
بجز همین ندارم هیچ توقعی
من از همه کندم آقا به عشق تو
رفیق من إلی الأبد فقط تویی

تموم دلخوشیم شده روضه ی تو
چه لذتی هست توی اشکه بر غمت
کاشکی شب و روز توی روضه ها بودیم
کاش بخوره به ما نسیم پرچمت

چه عالم قشنگیه عالم تو
ما با تو طعم عشقو میچشیم حسین
جذبه ی عشق تو دلامونو گرفت
نمیشه بیخیال تو بشیم حسین

ماجونمونم که بدیم برای تو
حالا حالا خیلی بدهکار توایم
مارو کنار نذار به دردت میخوریم
بااشکامون گرمیه بازار توایم

جوونیه ما داره باتو میگذره
چی بهتر از این دیگه از خدا بخوایم
یه آرزو مونده فقط تو سینمون
یه أربعين پیاده کربلا بیایم

خیلی خرابه حالم اینروزا حسین
حال خرابمو خرابترش نکن
تا اسم کربلا میاد دق میکنم
زمان این فراق و بیشترش نکن

دلم فقط کربلا آروم میگیره
یه کاری کن که دل من آروم بشه
آخر قصه رو خودت رقم بزن
بذار پایین پات عمر من تموم بشه

• چهارشنبه
• 27
• اسفند
• 1399
• ساعت
• 16:57
• نوشته شده توسط
• taherehsadat

دم دلم گرم که شدم عاشق نامت
تو‌شاه باوفایی و‌منم غلامت
به جون مادرت هوامو‌داشته باشی
به جون مادرم قسم خیلی میخوامت

با تو‌فقط من سر کیفم ای امیرم
خوبم خوشم اگه برای تو بمیرم
ادای حال بدارو‌ هم در نمیارم
هر چی بخوام از در این خونه میگیرم

بچه بودم میون هیاتا دویدم
مثله تو هیج جای جهان دیگه ندیدم
بنفسی انت ،بابی انت و امی
تموم زندگیمو من برا تو میدم

درست میون قلب من یه خونه داری
کریمی و زفاطمه نشونه داری
ذکر لب هر عاشقی حسین حسینه
فدات بشم که اینهمه دیوونه داری

یه عمره پای پرچمت به زیر دینم
هرجا میرم میگم که نوکر حسینم
همین دیشب دوباره خواب میدیدم آقا
نیمه شب جمعه تو بین الحرمینم

این همه دوری از حرم بسمه دیگه
نیگا به چشمای ترم،بسمه دیگه
یه ساله دست روی دلم گذاشتم آقا
براتمو‌ بده برم ،بسمه دیگه

• چهارشنبه
• 27
• اسفند
• 1399
• ساعت
• 17:34
• نوشته شده توسط
• taherehsadat

#امام_حسین_ع_عصر_عاشورا
#پایان_سال

در این بدنِ غرقِ به خون حال نمانده
جانی به تنِ تشنه‌ی گودال نمانده

افسوس شکسته "الفِ" قامتِ خورشید
از آن الفِ راست، به جز "دال" نمانده

بر پای زنانِ حرمِ عشق، بمیرم
دیگر اثری از زر و خلخال نمانده
.
.
.
ای دوست! ببر نامِ "حسین بنِ علی" را
تا جان به تنت هست و زبان لال نمانده

ایام گذشت و به وصالش نرسیدم
چیزی دگر از فرصتِ امسال، نمانده

• شنبه
• 30
• اسفند
• 1399
• ساعت
• 16:00
• نوشته شده توسط
• taherehsadat

عرض تبریک به مناسبت #سال_جدید

لوح ازلی نقش و نگارش پیداست
وادی جنون شهر و دیارش پیداست

نوروز به پابوس حسین آمده است
"سالی که نکوست از بهارش پیداست"

• شنبه
• 30
• اسفند
• 1399
• ساعت
• 16:12
• نوشته شده توسط
• taherehsadat

?عرض تبریک به مناسبت #سال_جدید

نوروز وصالتان حسینی بادا
نیکویی حالتان حسینی بادا

در وسعت کل خیر فی باب حسین
سرتاسر سالتان حسینی بادا

• شنبه
• 30
• اسفند
• 1399
• ساعت
• 16:23
• نوشته شده توسط
• taherehsadat

به هر کسی که رو زدم

روی من و زمین گذاشت

تو زندگیم غیر حسین

کسی هوام و که نداشت

ارباب خوبم

ممنون توام

مدیون توام

لیلای منی

مجنون توام

به خدا لنگه نداری

به خدا که مردی حسین

هر وقت که از تو دور شدم

تو باز صدام کردی حسین

ارباب خوبم

بی تو می میرم

هستی امیرم

از دست های تو

روزی می گیرم

به نفس: حاج مهدی قرائی

• شنبه
• 30
• اسفند
• 1399
• ساعت
• 23:48
• نوشته شده توسط
• taherehsadat

به هر کسی که رو زدم

روی من و زمین گذاشت

تو زندگیم غیر حسین

کسی هوام و که نداشت

ارباب خوبم

ممنون توام

مدیون توام

لیلای منی

مجنون توام

به خدا لنگه نداری

به خدا که مردی حسین

هر وقت که از تو دور شدم

تو باز صدام کردی حسین

ارباب خوبم

بی تو می میرم

هستی امیرم

از دست های تو

روزی می گیرم

به نفس: حاج مهدی قرائی

• شنبه
• 30
• اسفند
• 1399
• ساعت
• 23:48
• نوشته شده توسط
• taherehsadat

ای سر به زیر تو همه سربلندها
درگیر زلف تو همه گیسوکمندها
زیبا ترین ستاره ی مشکل پسندها
شیرینی غمت شده سر ز قند ها
-
تفسیر عشق در نظرم کربلای توست
تاکید کرد خدا که دو عالم برای توست
-
باشد همیشه سایه ی تو بر سرم حسین
با عشق در هوای حرم می پرم حسین
ای مهربان تر از پدر و مادرم حسین
بر من ببخش از سر لطفت حرم حسین
-
داری شبیه مادرت آقا هوای ما
نقل محافل است دگر ماجرای ما
-
هرکس که بود غرق تمنا و غرق بیم
مهمان خانه ی پدرت گشت از قدیم
دیدند ما همه بر زیر پرچمیم
گفتند کارتان؟همه گفتیم نوکریم
-
تا با تو ایم خسته از عالم نمی شویم
جز محضرت برای ادب خم نمی شویم
-
آماده ایم راهی میخانه ات شویم
قدری پیاله نوش ز پیمانه ات شویم
مدیون لطف های کریمانه ات شویم
آماده ایم حسین که دیوانه ات شویم
-
پوشیده نیست شدت عشق و جنون ما
باشد ضمانت این حرف خون ما
-
آتشفشان شدم که تو خاکسترم کنی
آقا چکار کنم که شما باورم کنی؟
قدری دگر اگر که تو عاشق ترم کنی
میترسم آخرش که مرا کافرم کنی
-
ناز تورا از عالمیان مشتری ترم
بار غم تورا به سر شانه می برم
-
عصری که بود قد تو رعنا تر از همه
بر روی نیزه رفت راس تو بالاتر از همه
سرو تن تو گشت معما تر از همه
با اینکه بود داغ تو زیبا تر از همه...
-
پیچید در تمام فلک ماجرای تو
قلب خدا شکست به پایین پای تو

• دوشنبه
• 2
• فروردین
• 1400
• ساعت
• 13:20
• نوشته شده توسط
• taherehsadat

گفته که شهریارِ من،این دو سخن ز عاشقی
نقش مزار من کنید،آنچه که بوده ازبرم:

«زاده و داده جان خود،بهر غم و بلای عشق
قصه ی عمر من بُود،این ز شعار و دفترم»

بشنو ولیک شهریار،کن گذری ز شهرِ یار
منکه به یار عاشقم،لحظه به لحظه بگذرم

در صف وصل او بُود،لشکری از سپاه عشق
ناله زنند صبح و شب،شاه تو را که نوکرم

زاد و ممات من همه،بهر حُسین و عشق اوست
این بنویس ای خدا،بر درِ قبر خوشترم

• چهارشنبه
• 4
• فروردین
• 1400
• ساعت
• 21:50
• نوشته شده توسط
• یوسف اکبری

یگانه پادشاه ما حسین است
به عالم عزّ و جاه ما حسین است

شهید سر جُدایِ دشت غمهاست
دلیل اشک و آهِ ما حسین است

سحرگاهان نوایِ ما ٬ ابالفضل
سرود شامگاهِ ما حسین است

مرید مکتب ارباب عشقیم
همانا مهر و ماه ما حسین است

بوَد مصداقِ مصباحِ هدایت
مهِ تابانِ راهِ ما حسین است

به ظاهر رو به مکّه در نمازیم
به باطنْ قبله گاهِ ما حسین است

ندارد شیعه از محشر هَراسی
که امّید و پناه ما حسین است

بگو(فیضی) به بدخواهان شیعه
یگانه پادشاهِ ما حسین است

• پنج شنبه
• 5
• فروردین
• 1400
• ساعت
• 16:01
• نوشته شده توسط
• یوسف اکبری

نخل‌ها تشنهٔ شَطُّ العرب زمزم توست
تشنگی بر لب تب سوختهٔ علقم توست

خیمه در آن طرف سِدره بر افراشته‌ای
هشتمین باغ جنان منتظر مقدم توست

می‌وزد از نفس گرم صبا عطر بهشت
باد خود زندهٔ جاویدِ مسیحا دم توست

ای که با زخمهٔ زخمت شده هستی به سماع
کربلا پرده‌ای از سمفونی اعظم توست

لاله‌ها از دل گودال سر آورده برون
دشتها پر شفق از٬ تابش جام جم توست

کیست این تشنهٔ سودا زدهٔ بحر به دوش؟
که‌دو دستِ‌قلمش سبزترین پرچم توست

ای‌سفرکرده٬پس‌از کوچ غریبانهٔ تو
زینب در به‌درت آینه‌دار غم توست

ای‌که درخاتم انگشتریَت‌نقش وجود!
کربلا شعله‌ای از شعشعهٔ خاتم توست

• شنبه
• 7
• فروردین
• 1400
• ساعت
• 13:05
• نوشته شده توسط
• یوسف اکبری