بیمار رضایم وشفا می خواهم
دیدار حریم با صفا می خواهم
گر مفتخر طوف حریمش گردم
با اشک برات کربلا می خواهم
شاعر : اسماعیل تقوایی
از کودکیم ورد زبان نامش بود
آهوی دلم اسیر در دامش بود
در هجمه طوفان بلا کفتر دل
با یاد رضا(ع) نشسته بر بامش بود
شاعر : اسماعیل تقوایی
کنار چای خود امشب نبات می خواهم
قلم به دست گرفتم دوات می خواهم
امان نمی دهد این اشک گفت و گوی مرا
میان گریه کمی هم ثبات می خواهم
سپاه خواسته هایم مرا زمین زده است
از این هوا و هوس ها نجات می خواهم
ملامتِ من درمانده در مرامت نیست
بگیر دست مرا، التفات می خواهم
امان برای شب دفن خویش می خواهم
ضمان برای عبور از صراط می خواهم
کریم بودن تو پر توقع ام کرده
حضور قلب میان صلاة می خواهم
به راه آمدنم معجزه نمی خواهد
نظاره ای عوضِ معجزات می خواهم
شبیه صحن عتیقت بساز قلب مرا
برای صحن دلم انبساط می خواهم
کنار آب خوری های صحن گوهرشاد
شرابِ کوثر و آب حیات می خواهم
من از تو غیر خودت را دگر نمی خواهم
مج
چه بگوید دلش پر از درد است اندکی التیام می‌خواهد
در جواب سلام چشمانش یک علیک السلام می‌خواهد
به ملاقات آمده اما دست خالی رسیده است آیا
می پذیری کنار خود او را، ساعتی همکلام می‌خواهد
چشمهایش دو ابر باران زا است، احتمال هوای بارانی ست
زین سبب خلوتی کنار ضریح در دل ازدحام می‌خواهد
«خوش به حال کبوترت...» خیلی گفته اند این جمله را مردم
چون کبوتر شدن به عهده او، از شما پشت بام می‌خواهد
آسمان با تمام وسعت خویش می زند در مقابلت زانو
خاک باید شود در این درگاه هر کسی احتشام می‌خواهد
در کنار شما زبان لال است، هر که پرواز کرده بی بال است
زائر تو قریب سی سال است از شما گریه وام می‌خواهد
گریه گاهی به
خسته ام خسته از این بی سرو سامانی ها
دلخوشم من به تو ای شاه خراسانی ها
نه فقط شاه خراسان شدی ای گوهر عشق!
تاج روی سر ایرانی و ایرانی ها
دور از دیدنتان سخت دلم می گیرد
مثل دلتنگی یعقوب و کنعانی ها
می رباید همه را برکتتان، این سندش:
مسجد یزدی ها، تکیه گیلانی ها
مهربانی شما شهره آفاق شده
همه غرقند در این خیل فراوانی ها
امشب آغوش گشوده است ضریح تو که من
دورتر باشم از این شبه مسلمانی ها
تا که از صحن به بیرون قدمی بگذارم
می شوم باز پر از حسرت زندانی ها
با تو آبادترین باغ در این منطقه ام
نقطه آخر تشویش و پریشانی ها!
شاعر : احسان منصوری
هشت بند از مسمط تقدیم به ساحت مقدس
امام هشتم حضرت رضا ع
قرار شد که شود قبله از همان بنیاد
خدا به صاحبمان لوح پادشاهی داد
نشسته موج ملک صف به صف پی امداد
زمین بهانه شد و شهر طوس شد ایجاد
برای گردش خورشید دور گوهرشاد
گدا رسید میان حریمش آقا شد
فلج رسید صدا زد رضا و برپا شد
به یک اشاره فقط طفل کور بینا شد
مسیح در دل دارالشفا که پیدا شد
نشست و بست دخیلی به پنجره فولاد
شبیه حضرت حیدر زبانزد و آقاست
و مهربانیش از ارث مادرش زهراست
ز بس که پرچم سبز کرامتش بالاست
هرآنکه خواست ببیند که تا کجا برپاست
عقب عقب چقدر رفت تا زمین افتاد
زمین ز شوق نگاهش به دور خود چرخید
ستاره پلک زد و عاشقانه می خندید
اگر
سلطانی وما جمله گدایان توئیم
ارباب توئی بی سر وسامان توئیم
دریای کرم امام هشتم هستی
محتاج به یک قطره احسان توئیم
بر ما نظری کن غریبیم غریب
خوان کرمت گشا که مهمان توئیم
مارا بپذیر در حریمت آقا
مشتاق به دیدن شبستان توئیم
دل گشته دخیل پنجره فولادت
مولا ،تو طبیب مامریضان توئیم
خوش منظره است گنبد وبارگهت
با هر نظری بر آن پریشان تو ئیم
آبی ست عجیب آب سقا خانت
خوردیم ،میان خیل مستان توئیم
نقاره زنان تو چه زیبا بزنند
با صوت حزینشان گریان توئیم
الحق که غذای حرمت مائده است
خوش لحظه که سفره خانه مهمان توئیم
ما در پی ضامنی به محشر هستیم
جانا،همه آهوی بیابان توئیم
گفتی که به زائران خود سر یزنی
هنگام ممات ف
از کوچیکی یه اسمیه برام همیشه آشناست
عشق تموم مردمه آقای ما امام رضاست(س)
زیارتش هردلی رو ساکت وآروم می کنه
هرکی که مشکلی داره عازم اون صحن وسراست
دلای ما بسته به اون پنجره ی فولادشه
طبیب جواب کرده هارو صحن وسراش دارالشفاست
بهتر ازآب زمزمه آب توی سقاخونه ش
غذای اون غذاخونش مایده از سوی خداست
هرکی و هر چی که باشم نوکریش افتخارمه
میون دربار رضا هر پادشاه مثل گداست
شاعر : اسماعیل تقوایی
حرمت قبله ی آمال همه زوار است
آخرین راه وشفاخانه ی هر بیمار است
هرکسی را گرهی خورده به کارش داند
راه بگشودن آن، محضر تو،اظهار است
هشتمین ماه ولا قبله ی هفتم باشی
نه به ایران،به جهان عاشق تو بسیار است
مرقد پاک تو مسجود ملایک باشد
قطعه ی باغ بهشت است که درپندار است
مهد آرامش محض است حریم حرمت
زایر شیعه دل آرام، در آن دربار است
کفتر صحن تو آقا چه سعادت دارد
روز وشب گرم طواف حرم دلدار است
آب صحن وحرمت طعنه به زمرم بزند
زین می ناب هر آنکس که خورد هشیاراست
دلنواز است صدای خوش نقاره ی تو
هرکه بشنیده ز آهنگ دگر بیزار است
صف ببندند همه بهر غذایت، حضرت
مزه اش تا به ابد یاد همه زوار است
حج اقشار فقیر است
ترانه ی زیارت
میخام بغض هر سالمو وا کنم میخام روکنم هرچی تو مشتمه
دارم میرسم تا دخیلت بشم با این کوله باری که رو پشتمه
جواب سلامو میگن واجبه دلم به جواب سلامم خوشه
سلام آشنای غریبم ببین داره این غریبی منو میکشه
یه عمره به شوق تو شعرای من تو اشک وغزل دستو پا میزنن
آقاجون، غریبای دل خسته رو تو شهر شما چی صدا میزنن؟
کنارتو میشه نشست و شکست کنارتو میشه از آیینه گفت
نمیدونم این حال اسمش چیه به این حال آشفته چی میشه گفت؟
یه حسی تو حال و هوای شماست که رنگ غریبانه های منه
باید این غریبانه رو سرکنم دیگه وقتشه.وقت باریدنه
شاعر : جواد اسلامی
آقاغریب الغربا تویی تو ارباب کرم
میشه که دعوتم کنی یه افطاری توی حرم
کنار سفره ت بشینم روزه مو افطار بکنم
خیره بشم به گنبدت تا سحری جایی نرم
غذای سفره ت آقاجون مایده ی بهشتیه
با خوردنش کیف می کنه از نوک پاتا به سرم
چقدرقشنگه آقاجون با خیل زایرات بگم
دوستت دارم امام رضا(ع) برای تو یه نوکرم
ماه خدا تو صحن تو خیلی صفا داره آقا
میشه که دعوتم کنی امام رضامنتظرم
شاعر : اسماعیل تقوایی
دستم به آن ضریح طلا می رسید کاش
تا غرفه های عرش خدا می رسید کاش
هر چند دورم از حرم ثامن الحجج
بال و پرم به صحن رضا می رسید کاش
دلتنگ مشهد تو شدم ای غریب طوس
آقا سلام من به شما می رسید کاش
مشتاق بوسه بر در باب الجواد تو
لطف مدامتان به گدا می رسید کاش
کنج رواق حاجت یک اربعین حضور
این پا به راه کرب و بلا می رسید کاش
حالا پیاده سیر الی العشق می کنم
مجنون به سرزمین بلا می رسید کاش
دل بی قرار بود که پاهای خسته ام
تا موکب امام رضا می رسید کاش
دلتنگی ام ز کرب و بلا تا حریم تو
با بیت ها هجا به هجا می رسید کاش
این روح زخم خورده به پابوسیت رضا
از بند تن رهای رها می رسید کاش
دیگر بس است
راهی مشهد شدم با ذکر قبری بی نشان
من گدای مادرت هستم ... مرا از در مران
زائری دلتنگم آقا .. روسیاهی خسته ام
یک بغل حرف نگفته دارم و اشکی روان
یک پیاله عشق می نوشم از آن فیض مدام
چند بیتی در دیار طوس هستم میهمان
ای همه دار و ندارم رو مگردان از گدا
هم رئوفی هم کریمی ای رضای مهربان
ابتدای جاده ی افلاک از باب الرضاست
می رود دل از ضریحت آن سوی هفت آسمان
صحن جامع سکوی پرواز تا عرش خداست
اوج می گیرد پر و بال دلم تا بی کران
حوریان در رفت و آمد قدسیان در سجده اند
نور می بارد از آن صحن و سرا و آستان
غرفه های عرش طرحی باشکوه از جلوه ی
آینه بندان ایوان طلایت... بی گمان
گاه در کنج رواقت.. گ
دلم گرفته خدایا نما تو قسمت من
زیارت حرم ثامن الحجج مولا
روم به بارگهش آن مکان آرامش
سبک شود دل من از عنایت آقا
کبوتر دل خود را کنم همی آزاد
که آب ودانه خورد درمیان صحن وسرا
روم به آب خوری حرم ، خورم آبی
از آن شراب بهشتی دهم به روح صفا
نظر کنم به دوگلدسته،گنبد زرین
که منظری نبود اینچنین فرا زیبا
دلم دخیل ببندم به پنجره فولاد
که تا خدا بدهد بردل مریض شفا
روم کنار ضریح وچنان بگریم زار
که تا بدست بیارم دل رحیم رضا(ع)
بگویم ای مه هشتم به آسمان ولا
به شام اول قبرم به یاریم تو بیا
شاعر : اسماعیل تقوایی
هر روزا ساعت هشت رو سوی مشرق می کنم
دست رو سینه م میذارم میگم سلام امام رضا(ع)
با چشای پر ز اشک یاد حریمش می کنم
می کنم کفتر دل رو سوی مشهدش رها
میگم آقا قسمتم کن یه روزی بیام حرم
بذارم سر رو ضریح میون اون صحن وسرا
ضامن آهو میشه منم ضمانت بکنی
میشه با اشاره ای قلب منو بدی جلا
نوکری تو حرمت همیشه افتخارمه
میشه جا بدی منو میون جمع نوکرا
میشه تا آخر عمر بیام مجاورت بشم
آخه از زیارتت سیر نمیشه دلم آقا
دوست دارم موقع مردن تو بیای بالا سرم
دم آخر ذکر من باشه رضا رضا رضا
شاعر : اسماعیل تقوایی
دل کرده هوای حرمت ضامن آهو
آن بارگه محترمت ضامن آهو
دل تنگ شدم بهر زیارت، طلبی کن
من را تو زروی کرمت ضامن آهو
هرشب شده رویای من آن گنبد زرین
آن مرقد همچون ارمت ضامن آهو
محتاج ضمانت بود آهوی دل من
این دل شده بیمار غمت ضامن آهو
پابوس تو آید هر آنکو که مریض است
ای آنکه چو عیساست دمت، ضامن آهو
فخر است که در جرگه خدام تو باشم
بنویس مرا با قلمت ضامن آهو
امید من اینست که در لحظه مرگم
بردیده گذاری قدمت ضامن آهو
زیارت مخصوص
یا شاهِ رئوف،جنّتِ قلبم طوست
از روزِ ازل،دلم شده مانوست
در روز و شبِ زیارتِ مخصوصت
روزی دلم نما حرم،پابوست
شاعر : حمیدرضا گلرخی
کبوتر حرمت می شود دلم یا نه؟
و شامل کَرَمت میشود دلم یا نه؟
ز راه دور سفر کرده ام به سوی شما
و لایق نِعَمَت می شود دلم یا نه؟
نشسته ام بَرِ گنبد طلا به امیدت
و خاکی قَدَمَت می شود دلم یا نه؟
شما رئوفی و امید من به اکرامت
عزیز و محترمت می شود دلم یا نه؟
به آستان بلندت فرشتگان جمع اند
و نوکر خَدَمَت می شود دلم یا نه
پَرَم شکسته ی بار گناهی و میدانی
که مبتلا به غمت می شود دلم یا نه؟
دلی که شهره به مفلوکی شما گشته
عزیز و با عظمت می شود دلم یا نه؟
شاعر:؟؟؟
تو هستی ای گلِ زهرا دوایِ خیلی ها
که داده دستِ کریمت شفای خیلی ها
و آن چنان تو به زوّارِ خویش تابیدی
که خوانمت چو مسیحا خدای خیلی ها
جـــــوابِ خ‍ـلقِ خـدا را تو دائـمـا دادی
رسد اگر به حــریمت صدایِ خیلی ها
صفا و مروه و زمزم نخواهم ای ساقی
که یک نگاهِ تو باشد صــفــای خیلی ها
تو در کنـار رفیـــقان چرا غریب استی؟!
هــــمـــــاره مـــســـأله باشد بـرایِ خیلی ها
کــــنارِ پـنــجـره فــولادِ پورِ زهــــــرا بود
که جــور شد به خدا کربلای خیلی ها
قسم به فاطمه بخشیده شد یقین دارم
کنارِ شــاهِ خـــراسان خــطایِ خـیلی ها
شاعر : سیروس بداغی
به نام خدا
نظرت سمت من نامه سیاه افتادست
ودلم باز به پابوس توراه افتادست
دیدن روی تودرخواب عجب رویایست
به دل سنگ من این خواب گواه افتادست
زده ام فالی واین بار چه دیدن دارد
قصه ی فال گدایی که به شاه افتادست
ماه تا مشهدتوراه نشان خواهدداد
نوری از گنبدتودردل ماه افتادست
از خجالت همه ی دست دلم می لرزد
بس که دور ازتودرآغوش گناه افتادست
چه بگویم که دل از بی سروسامانی ها
بی توعمریست که از چاله به چاه افتادست
گله کم نیست ولی لب به سخن نگشایم
سروکار دل من بی توبه آه افتادست
"دل خوشم که به من اقبال کبوتر دادی"
تانگویند که بی پشت وپناه افتادست
شاعر : بهبود صادقیان نژاد
کز کرده ام یک گوشه این خانه ات را
تا که ببینم هیبت شاهانه ات را
از بس جزع کردم میان کوچه که با
زنجیر آوردند این دیوانه ات را
یک شب کنار پنجره فولاد ماندم
مهمان شوم پهلوی تو صبحانه ات را
من خواستم تا عمر دارم مست باشم
بگذار بر روی لبم پیمانه ات را
مثل کبوتر های صحن انقلابت
پر می‌زنم بلکه بیابم دانه ات را
عیسی شفا می‌خواست که یک جرعه بردند
به آسمان ها آب سقاخانه ات را
تو که به یک آهو ضمانت نامه دادی
یک بار هم ضامن بشو پروانه ات را
معصومه را تکریم کردند اهل قم تا
خم بر نیاید روی معصومانه ات را
***
در شام، زین العابدین می گفت: عمه
من دیده ام سعی فداکارانه ات را
دشنام و ضربِ سیلی و شلاق دشمن
زینب ب
دوباره مرغ این سینه به فکر سِیرِ در طوس است
خدا را شکر میگویم که این دل با تو مأنوس است
رجب...ذی القعده... می چسبد زیارت کردنت آقا
زیاراتی که منصوص و زیاراتی که مخصوصه است
چنان که قبل ذی الحجه رسیده ماه ذی القعده
بدون طوف در مشهد طواف کعبه منحوس است
"برو" یعنی "بمان پیشم"، "نمی خواهی نمی آیم"
تکلم کردن عاشق پر از افعال معکوس است
میان زندگیِ تک تک ما را که می گردی
عطایای تو ملموس و کرامات تو محسوس است
صدای چیست می آید؟ گمانم از کلیسا بود
مسیحی سجده ات کرده... صدای زنگِ ناقوس است
سگ ولگرد در مشهد، نگاهش خورد بر گنبد
به یمن این نظر کردن، مقرّب تر ز طاووس است
عَسیٰ أنْ تَکْرَهوا شیئ
یا شَمس الشُّموس،جنَّتِ قلبم طوست
از روزِ ازل،دلم شده مانوست
در روز و شبِ زیارتِ مخصوصت
روزی دلم نما حرم پابوست
شاعر : حمیدرضا گلرخی
بازهم وقت سحر دل بی قرارت شده است
بارش باران رحمت بی نهایت شده است
بادی از سمت خراسان می وزد بر قلبها
به دل برات مشهدش کرامت شده است
چه حیاط با صفایی چه کبوتر هایی
کاشی فیروزه ای نقش کلامت شده است
من و گنبد طلایی من گلدسته ی زرد
و دلم لبریز از شوق زیارت شده است
السلام ای حضرت سلطان علی شمس الشموس
بپذیرم تو که خورشید گدایت شده است
عشق درد نیا نمازی بین گوهرشاد توست
به لبم احلی من العسل حلاوت شده است
به قنوتم در حرم اسم جواد آورده ام
مطمئنا این دعای من اجابت شده است
تو نگو حدیث سلسبیل و تسنیم دلم
تنگ میخانه ی صحن انقلابت شده است
نطلبیده همه جا آب مرادست ولی
آب اسماعیل طلا انگار
افتاده ام به دام تو یا ثامن الحجج
مِی می خورم ز جام تو یا ثامن الحجج
فیض خدا به جمع گداها چه دیدنی است
تا آمده است نام تو یا ثامن الحجج
معنا شده است ایه ی "لا یمکن الفرار"
با کفتران بام تو یا ثامن الحجج
صد ها هزار یوسفِ دردانه گشته اند
مبهوت از آن مقام تو یا ثامن الحجج
سوگند بر مقام تو نشنیده ایم ما
زیباتر از کلام تو یا ثامن الحجج
آری به جانِ فاطمه دوزخ شود بهشت
پا ار نهد غلامِ تو یا ثامن الحجج
ماتند إِنس و جن و ملک تا به روز حشر
از سجده و قیام تو یا ثامن الحجج
نالایقم ولی تو مرا رد نکرده ای
نازم به این مرام تو یا ثامن الحجج
یاران هماره مهدیِ ما را دعا کنید
باشد همین پیام تو یا ثامن ال
از الف آرم سخن بر لب كه جانانم رضاست
آن كه هر شب مي نمايد مست و حيرانم رضاست
بِ به والله بي رضا هر كس بميرد كافر است
با رضا مؤمن شدم من زانكه ميزانم رضاست
پِ پرم را وا نمود و ابرویم را نریخت
پر زدم آنجا كه نام از شاهِ خوبانم رضاست
تِ تمام انبياء را تا قيامت سرور است
تا قيامت گفته ام پيدا و پنهانم رضاست
ثِ ثنايش مي كنم تا آنكه جان آيد به لب
ثروت و دارايي و آغاز و پايانم رضاست
جيم جان دادن به راهش جانِ من دشوار نيست
جان نثارش مي كنم استاد عرفانم رضاست
چِ چرا من رو كنم بر غيرِ فرزندان یار
چاره سازِ درد بي دارو و درمانم رضاست
حِ حريمش باشد آري سر تر از بيت الحرام
حمد و كوثر ؛ هل اتي ؛ تطهير
یا ثامن الحجج
ای آنکه بر بی پناهان همواره پشت وپناهی
بر نوکر بی پناهت یکدم نگاهی نگاهی
تصویر زیبای ذهنم صحن وسرایت رضاجان
به به چه گنبد طلا وگلدسته وبارگاهی
این دل شده ای حبیبا تنگ زیارت دوباره
خواهد بیاید گدایی پابوس درگاه شاهی
هر گه نماند برایم مولای من راه چاره
ای ملجا نا امیدان تو آخرین چاره راهی
شمس الشموس خراسان ایران رهین وجودت
هرشیعه ای را به دنیا تو بهترین تکیه گاهی
ای هشمین ماه زیبا در آسمان امامت
در بین زوارت آقا هستم چنان پر کاهی
مولا طلب کن بیایم سر بر ضریحت گذارم
شاید بیابم میان عشاق تو جایگاهی
شاعر:اسماعیل تقوایی
ایـن دلِ مُرده ے مـن را تـو بیـا إحیـا کُـن
زِ سَــر لُـــطـف نِگـاهـے بـه مـَنِ رُسـوا کُـن
یِـک نِـگـاهِ تــو بـه دلْ روح دَهَد آقاجـان
مَـنِ بَـر خـاک نـشیـن را تـو بــیـا آقـا کُـن
داغ ایـن بـار حَرَمْ از نـفـس انـداخـت مَـرا
نَـفَـسْ تــازه بـه ایـن عـاشق خود إعطا کُن
مَنِ جــامانده فَــقَط لُــطـف تو رامیخواهم
بـطـلب مـشـهـد و ویــزاےِ مــرا إمضا کن
اربـعـیـن حـضـرت اربـاب مـرا رَدَم کـرد
ایـن دلِ مُرده ے مَـن را تـو بیـا إحـیـا کُـن
سیدامیر میثم مرتضوی
فرقی نمیکند دم مرقد بایستد
یا اینکه در مقابل گنبد بایستد
باید گدای کوی شما هرکجا که هست
وقتی که نام پاک تو آمد بایستد
بعد از سلام و عرض ادب سمت کربلا
با احترام سمت تو باید بایستد
گنبد، ضریح، پنجره فولاد مانده است
زائر در این حرم بنشیند، بایستد
تو نیز پاره ی تنی و پیش پای تو
اصلا عجیب نیست که احمد بایستد
....
وقتی بناست جان بدهم پس خدا کند
این قلب در حوالی مشهد بایستد
شاعر : محمود یوسفی
جذاب ترين نقطه ى ايران، مشهد
سرسبز تر از خطه ى گيلان، مشهد
قالى سليمان به گمانم مى گفت
من عبد توام قطارِ تهران، مشهد
شاعر : کرامت نعمت زاده
