از حنجره ها موج خروشان می ریخت
تکبیر، در آغوش بیابان می ریخت
تا شهر به محراب لبش قامت بست
"لا" از دژ خورشید خراسان می ریخت
شاعر : علی دولتیان
باز هم زائر دل خسته فراخوان شده است
ماه ذيعقده دو بار است كه مهمان شده است
قرعه نيك به نام دل عاشق افتاد
مقصد اين سفر عشق خراسان شده است
حضرت نور به ذرّات عنايت دارد
ميز بان سفرم حضرت سلطان شده است
آنقدر خوب هواي دل ما را دارد
هفتمين قبله ،ولي نعمت ايران شده است
مشكلي نيست كه آسان نشود"در حرمش"
درد بسيار ولي لحظه درمان شده است
قفل دل هرچه كه باشد ،همه را مي داند
بي سبب نيست دلم دست به دامان شده است
آكْرٓمٓ آنْفُسٓكُمْ ،نام شما شيرين است
در حرم ذكر لبم، باز رضا جان شده است
آخرين حاجت قلبيّ گدا وقت وداع
عرفه،كرب و بلا بود كه احسان شده است
وعده حجّت حق، وعده صادق باشد
در دم مرگ ،رضا ضامن إنسان شد
سر "کهف الوری " امام رضاست
"من اتاکم نجی" امام رضاست
"مهبط الوحی" و "معدن الرحمه "
لطف بی انتها امام رضاست
به کتاب خدا قسم غرض از
این برو و بیا امام رضاست
رمضان الکریم مان شاهد
رونق ربنا امام رضاست
دست خالی نمیرویم اخر
که "کثیرالعطا " امام رضاست
دلمان را به روزه خوش نکنیم
سپر نار ما امام رضاست
چشم امیدمان به این سفره است
صاحب هر گدا امام رضاست
هشتمین سفره دار این عالم
هشتمین مجتبی امام رضاست
دست دل را بزن به دامانش
که "سریع الرضا " امام رضاست
شکرلله که جنس مان جور است
نجف و کربلا امام رضاست
افتاب دهم امام رئوف
"لامع غیرکم" امام رئوف
هرکسی گشته زایر مشهد
عاقبت شد مجاور مشهد
از چه رو ترک میکند ع
فرعون طوس آورده امشب ساحرانش را
شاید بیندازد عصای میهمانش را
مهمان میاید در ید بیضایش آورده است
دریاچه‌ای از نورهای بیکرانش را
با هر شگردی ریسمان‌ها را می‌اندازند
هر عالمی رو می کند اوج توانش را
موسای این قصه ولی ترسی به جانش نیست
او خوب می‌داند روند داستانش را
لب می‌گشاید نورباران می‌شود دربار
می‌گسترد بر عقلِ کل‌ها کهکشانش را
سرها فروافتاده و لب‌ها فروبسته
پس می‌کشد آرام هرکس ریسمانش را
امروز «یوم الزینة» دربار مأمون است
روزی که عشق از آنِ خود کرد آستانش را
شاهِ زمین خورده پشیمان زیر لب می‌گفت:
«لعنت به من! اصلا نمی‌کردم گمانش را
یا جای او اینجاست دیگر یا که جای من
یا باید از خود بگذرم یا ای
امشب میان غصه و غم بغض می کنم
در زیر سایه سار علم بغض می کنم
سهم نگاه ملتهبم گریه می شود
وقتی که در هوای حرم بغض می کنم
کار گدا گدایی و کار شما عطاست
هر شب در انتظار کرم بغض می کنم
در صحن آسمانی تو راه می روم
دلتنگم و قدم به قدم بغض می کنم
با نیت عریضه نویسی دم وداع
لحظه به لحظه مثل قلم بغض می کنم
آقا تو شاهدی غم این خاک بی حد است
از این حرم نرفته دلم تنگ مشهد است
شاعر : اسماعیل شبرنگ
دوباره جاشده روی تنم لباس دعا
شفا گرفته دل خسته از خواص دعا
اگر چه خسته ام از حال و روز خویش ... ولی
همیشه هست به حال دلم حواس دعا
کنار پنجره فولاد ... راس ساعت هشت
چه عاشقانه به پا می شود کلاس دعا
میان صحن عتیق تو دردهای دلم
گرفته رنگ دوا را فقط به پاس دعا
بدون شک همه جا مستحق باران است
کسی که در همه جا بوده حق شناس دعا
شبیه قاصدکی محضر تو آوردم
هزار نامه ی ممهور التماس دعا
عزیز فاطمه پیش تو حال من خوب است
به پای عشق تو آخر فدا شدن خوب است
شاعر : اسماعیل شبرنگ
قبول كن ز من اين اشك‌هاي پنهان را
كنار پنجرة شب «ستاره باران» را
چقدر جاذبه داري! كه عشق تو كرده است
مسير وصل خدا جادة خراسان را
تو سهم كشور مايي، گرفته‌ايي آقا
به زير بال و پرت سرزمين ايران را
و ميزباني‌ات اي كوه با صلابت شرق
هميشه كرده سرافراز قوم سلمان را
تمام عمر، فقط آرزوي من اينست
كه زير بيرق سبزت فدا كنم جان را
گدا عزيزتر از جان چه گوهري دارد
كه پيشكش كند از روي ميل سلطان را؟
اي آبشار كرم سر به زير آمده‌ام
ببار بر سر من آيه‌هاي ايمان را
شاعر : سید محمد بابا میری
كوره راهي پُر از سكوت شب و پيرمرد و ضيافت فانوس
گام‌هايي به استواري عشق، شال و تسبيح و ذكر «يا قدّوس»
سنگ‌ها، درّه‌ها، بيابان‌ها... خسته، با چهره‌اي غبارآلود
مي‌كند طي مسير را مثل رود از اشتياق اقيانوس
درد در شانه‌هاش مي‌پيچد سرفه‌هايش شديدتر... امّا
بي‌گمان هر چه سخت، آسان است وقتي اينگونه مي‌روي پابوس
برق چشمان عاشقش دارد آرزوي زيارت خورشيد
آرزويي كه در سراسر عمر مانده در گوشة دلش محبوس
هر قدم در تصورش جاري‌ست گريه در پشت پنجره فولاد
در دلش زنده مي‌شود انگار ياد يك عمر حسرت و افسوس
هر نفس جاده از تبش لبريز، اشك از گونه‌اش سرازير است
حسّ آهو شدن براي يار در وراي نگاه او محسوس...
اين همان سرزم
اينجا طلوع مي‌كند آبي‌تر آسمان
اين بُقعه نور مي‌دهد ـ آري ـ بر آسمان
هر صبح، با عروج سپيد كبوتران
پُر مي‌شود دوباره ز بوي پَر آسمان
نقّاره خانة حرمت مي‌كند رها
دلهاي عاشقان حرم را در آسمان
وقت طواف حور و ملك دور گنبدت
از شور عاشقانه شود محشر آسمان
تا شهر آسماني تو آمدم ولي
حس مي‌شود درون حرم بهتر آسمان
تا در حريم عشق تو آواره‌ايم نيست
از هيچ چيز در صف محشر هراسمان
شاعر : سید محمد بابا میری
گر نشد تا که شوم زائر بیت الحرمت
از همین جا بزنم بوسه به خاک قدمت
تو رئوفی تو کریمی تو رحیمی تو رضا
منم آن سائل دلبسته به لطف و کرمت
توئی آن واسطه ی رزق همه عالم و من
یکی از ریزه خوران سر خوان نِعَمت
بر دل مرده ی من با دَم خود روح بِدم
ای که شد زنده دل عیسی مریم ز دمت
تربت و صحن و سرای تو بُود کعبه ی جان
دل ما پر کشد از سینه به باغ ارمت
از کنار حرم خواهر تو عرض سلام
می فرستیم به سوی حرم محترمت
در امان است ز هر فتنه ی دشمن زیرا
هست بر بام و بر کشور ایران عَلمت
نه همین ملت شیعه به همه عالمیان
می رسد فیض خدا از کرم دم به دمت
به فدای تو و آن قلب رئوف تو که سوخت
زآتش زهر جگر سوز ز سر تا قدم
حریم پاک تو بر قلب ما جلا بدهد
تمام حاجت ما را خدا به ما بدهد
الا که در همه عمرت هلاک علقمه ای
برات کرب و بلا را بیا رضا بدهد
شاعر : روح اله گائینی
دوباره تشنه ی جام وصال آمده ام
به کیل خالی و دست سؤال آمده ام
شمیم وصل تو هیهات از سرم برود
خمار رایحه ی لا یزال آمده ام
شروع خوب همه لحظه های من هستی
به یاد لحظه ی تحویل سال آمده ام
به برکت نمک سفره شما بوده
اگر به راه خدا تا به حال آمده ام
شنیده ام که به آهو پناه دادی و من...
گریختم ز خودم چون غزال آمده ام
بریز خون مرا با دو تیغ ابرویت
خضاب کن رخ من را... حلال، آمده ام
برای جد غریبت چو ابر باریدم
اگر به سوی تو پاک و زلال آمده ام
خوشم که سینه کبود آمدم به درگاهت
برای طوف حرم با مدال آمده ام
که گفته است که فرض محال ممکن نیست
برای فرض و خیال محال آمده ام
چه می شود که مرا هم به کربلا ببری؟
به دل
اصلن دلم گرفته همین مطلع،یعنی به سمت گنبدتان پرواز
یعنی غزل غزل به تو پیوستن،یعنی دوباره های مرا آغاز
در من هزار آهوی سرگردان قصد حریم امن تو را کرده ست
ضامن ترین ستاره پناهم باش،در شب ترین زمانه ی بی اعجاز
وقتی هوای حوصله ام ابریست،حتی حضور پنجره بی معنیست
کم کم به شب نشسته دلم ای کاش،دستی مرا به سمت تو می شد باز
در من دمیده عطر نگاهی خیس از آسمان هشتم دلتنگی
برمن ببار هرچه غریبانه است ای بغض های تلخ مرا همراز
سهمم کبوترانه پریدن بود در جاده های طوسی چشمانت
حالا چه فرق می کند این پرواز از رشت می رسد به تو یا شیراز
شاعر : مریم حقیقت
عاشقانت با فراقت روزگاری ساختند
هرشب از دوریتان با گریه زاری ساختند
آهِ سردی و نگاهی سمتِ یک عکس حرم
خاطراتی زنده با آن یادگاری ساختند
گر حرم قسمت نشد تقصیر نفس سرکش است
این معاصی روزمان را شام تاری ساختند
خوب می دانی، خدایی بی تو ما بیچاره ایم
سمت مشهد، بهر ما راه فراری ساختند
بغض دوری از حریمت در گلومان مانده است
پس برای ما دو چشمِ آبداری ساختند
پادشاه هستی و سلطان، ما گدای خانه ات
واقعا که هر کسی را بهر کاری ساختند
گردش ما بیشتر از کعبه دور مشهد است
صحن هایت بهر این گردش مداری ساختند
زائر مشهد شرف دارد به حاجی در طواف
چون طواف مرقدت را هشت باری ساختند
ای دم معمارهای پنجره فولاد، گرم
در گوشه ي صحن سر به زانو شده بود
خاموش ميان اين هياهو شده بود
با اين مژه ي خيس و نگاهي معصوم
تصوير ِ نجيب ِ بچه آهو شده بود
شاعر : اکرم بهرامچی
مستحقم بده در راه خدا اقاجان
امدم باز به امید شما اقاجان
دست تنگم به امید کرمت امده ام
رحم کن بر منِ افتاده ز پا اقاجان
اهل ایرانم و همسایه چشمان شما
حقِ اب و گل ما هست به جا اقاجان؟
فقط این جاست که رویم به گدایی باز است
داده ای بس که خودت رو به گدا اقاجان
گره اخرتم دست تو را می بوسد
مکن ان روز فراموش مرا اقاجان
سر سال است و من خرجی خود میخواهم
بعد دو ماه غم و اشک و عزا اقاجان
من به این اب و هوا انس گرفتم اما
چه کنم با هوس کرببلا اقاجان
...
کودکی من از این صحن به ان صحن گذشت
مثل پروانه در باد رها اقاجان
با همان لهجه پاک پدری میگویم
قربون کفترای صحن رضا...اقاجان
شاعر : حسن کردی
یـا ایّهـا الـرئوف و یـا ایّهـا الکریم
دل داده ام به عشق تو دلدار از قدیم
پر می زند به سوی تو دل همره نسیم
عمریست تا که گوشۀ بام توشد مقیم
سـر را به پیشکش به برِشـاه می برم
سلطان طوس گر بپذیردهمین کمم
بـا یک نگاه تـا کـه رهـانی دلی ز غم
ای قادَهَ الاُمَم که تویی اصل هـر کرم
دارد به شوق میزند این دل...حرم،حرم
راهی شدم به سوی تو با دل،قدم، قدم
بازم ز شور عشق تو بی تاب می شوم
بـا یـاد گنبـد حـرمت آب می شوم
باز آمدم به صحن تو من "جامعه به دست
هستم زخاک و پیش توأم چون غبار پست
دارم یقین، بـه پیش شما هست،هـرچه هست
هرکس که دل به مهر و ولای تو بست،رست
درچشمم التماس نگاهی چو آهو است
ما را مگرکه قبله بج
ای لطف تمام یا رضا ادرکنی
ای فیض مُدام یا رضا ادرکنی
بر محضر پاکت ای امام معصوم
پیوسته سلام یا رضا ادرکنی
ای با تو حلال باده ی صاف خلود
غم با تو حرام یا رضا ادرکنی
ای شه بپذیر و نظری کن بر ما
یا نور و امام یا رضا ادرکنی
با لطف شما روزی خود می گیریم
ای رحمت عام یا رضا ادرکنی
با حضرت حق بگو که لایق سازد
این بنده ی خام یا رضا ادرکنی
در صحن شما یاد خدا کرد دلم
ای جان کلام یا رضا ادرکنی
در پای ضریحتان من عاشق شده ام
ای شوکت تام یا رضا ادرکنی
با نام تو جاری شده الطاف خدا
دریای مرام یا رضا ادرکنی
با نام تو خشنود شود حضرت حق
ای ختم کلام یا رضا ادرکنی
ای نام تو احیاگر آئین علی
ای حسن ختام یا رضا ادرکنی
دست خودم که نیست، شده تنگِ مرقدش
"ای دل نگفتمت نرو..." 1 این هم پیامدش
حالا تمامِ روز و شبم را گرفته است
فکر وصال صحن گوهرشاد مشهدش
هر کس که گفت راهِیَم امشب دلم شکست
با احتمال اینکه مراهم... به درصدش...
من سر به زیر بودم و سر به هوا شدم
از آن شبی که خورد نگاهم به گنبدش
فرزند، باب جود و پدر، باب حاجت است
بیهوده نیست این کرم و لطف بی حدش
یادش بخیر فصل زمستان میان صحن
اشکم چکید و ماند روی برف ها ردش
وقت سحر، نسیمِ خنک، صوت ربنا
آن پنجره طلایی و صحن زبان زدش
ما بنده ایم بنده ی شاهی که زنده شد
صدها مسیح در اثر رفت و آمدش
هر کاسبی که زائر او احترام کرد
رونق گرفت کسب حلال و درآمدش
عمری گدای
می خورد بر گونه ام از جانب صحنت شمیمی
می دهی اذن دخول این بار آقا با نسیمی
فرق دارد زائرت واگویه هایش با همیشه
دارد از «باب الجواد» این بار می آید یتیمی
دست خالی آمدم رسم ادب این نیست آقا
میهمان با توشه ای آید به دیدار کریمی
در میان سوره های چشم های مهربانت
«توبه»ام دارد چه«بسم الله الرحمن الرحیم»ی
شاه توس! آواره ی آهنگ ناقوست مسیحی
یابن موسی! بی قرار طور آهویت کلیمی
از تو پنهان نیست شرح غصه ها هر چند گم شد
در صدای کفترانت ناله های یا کریمی
زخم های کهنه با دیدار تو درمان شد اما
دردهای تازه آوردیم ای یار قدیمی!
شاعر : قاسم صرافان
اگر در کربلا راهم ندادند
ندارم غم ، درِ میخانه باز است
تفاوت نیست بین شاه و مسکین
امام هشتمم مهمان نواز است
شاعر : سید مهدی بهار
باز مگذار این ستاره، کهکشان را گم کند
مشهدت، این قبله ی هفت آسمان را گم کند
همچنان بالای گنبد باد پرچم دار توست
تا مبادا این کبوتر آشیان را گم کند
باز هم ناقوس دارد نامنظم می زند
ساعت صحن تو حق دارد زمان را گم کند
عقل را و عشق را گم کرده ام در صحن ها
در شلوغی گاه مادر کودکان را گم کند
روی دوش جمع با قصد زیارت آمده
خوش به حال آنکه در صحن تو جان را گم کند
هرکه پیدا کرد در هنگامه ی عالم تو را
تا تو را دارد چه غم گر دیگران را گم کند
شاعر : مصطفی تبریزی
لب اگر خورد به پیمانه بها میگیرد
سنگ با دست شما حکم طلا میگیرد..
شاهد واقعه سلمانی نیشابوراست
هرکسی خواست بداند که کجا میگیرد..
قصه ی شیخ بهایی و حرم ثابت کرد
رحمت واسعه ی تو همه را میگیرد
این حرم کهف حصین است چه حاجت به طلسم؟!
دامن آلوده در آن بوی خدا میگیرد..
عشق وارد شدن وقت اذان را دارم
که دلم درصف عشاق صفا میگیرد
قدمش میگذرد بی خطر از روی صراط
هرکسی دست به دامان شما میگیرد..
عالم آل محمد ز دم توست اگر
بیشتر حوزه در اطراف تو پا میگیرد..
شب میلاد تو از عرش خود جبرائیل
زود می آید و در صحن تو جا میگیرد
قبه ی پادشه طوس چنان کرببلاست
که درآن بی بروبرگرد دعا میگیرد..
واقعا پنجره فولاد ش
بیـــا یکباره محشر شو دل من !
خلیلی کن ، پیمبـر شو دل من!
شنیدم زائــــــــــر صحن رضایی
کبوتــر شو ، کبوتــر شو دل من
شاعر : فضل الله قاسمی
جنونم ز حد رد شده بی حد است
دلم پر کشیده حرم مقصد است
برای من خسته ی بی نوا
چه جایی مناسب تر از مشهد است
گرفتار و غمدار و بیمار هزار
هزاران هزار در حرم بیشمار
غم و درد و رنج رفته از یادشان
گرفتند رضا جان کنارت قرار
تویی مهربان تر ز هر مهربان
رئوفی و لطفت به ما بی کران
شدیم صید دامت کنی یک نظر
به ما یا رضا ضامن آهوان
همیشه شلوغ است سرت هر زمان
کرامت زیاد است در این آستان
شفای کر و کور و لال و فلج
فقط گوشه هایی ز اعجازتان
من هستم فقیر و ندار و گدا
تویی با غم و درد من آشنا
پناهم بده ای شهنشاه عشق
مدد یا علی بن موسی الرضا
زیارت نخواهد کلاس و سواد
من از هر سلامم بگیرم مراد
خصوصا زمانی که وارد
السلام علیک یا علی بن موسی الرضا
خداجون ممنونتیم امام رضا (ع)تو خاک ماست
برا خونه ی وطن نمره ی هشت پلاک ماست
تا که حرف هشت میشه دلا میره به مشهدش
ذکر یا امام رضا (ع)تو سختی ها خوراک ماست
کفترای حرمش قشنگترین کفتراس
برا تشبیه بهشت اون حرمش ملاک ماست
وقتی ناامید می شیم امید آخرین رضاست
خدا با شفاعتش مانع از هلاک ماست
اگه زایرش بشیم دست ماها رو می گیره
توی محشر میگه این زایر سینه چاک ماست
شاعر : اسماعیل تقوایی
دوست دارم بیام میون حرمت
سرمو روی ضریحت بذارم
غم وغصه هامو از یاد ببرم
اشک شادی توی چشمام بکارم
دوست دارم اینقدر بگم رضا رضا
تا دل خوب تو رو دست بیارم
دوست دارم کفتر صحنت بشم و
پا روی گنبد زیبات بذارم
دوست دارم از آب اون سقا خونت
برا مصرف یه عمرم بیارم
دوست دارم خادمی اون حرمت
بشه تا آخر عمر افتخارم
دوست دارم بیام توی کفشداریات
کفشای زائراتو نگه دارم
دوست دارم وقتی مریض شفا میدی
باشم واز شادی پر دربیارم
آخرش میخوام که توی حرمت
جون بدم،آرزو جز این ندارم
دوست دارم وقتی قیامت میرسه
بخدا بگم که من ضامن دارم
شاعر : اسماعیل تقوایی
بیمار رضایم وشفا می خواهم
دیدار حریم با صفا می خواهم
گر مفتخر طوف حریمش گردم
با اشک برات کربلا می خواهم
شاعر : اسماعیل تقوایی
از کودکیم ورد زبان نامش بود
آهوی دلم اسیر در دامش بود
در هجمه طوفان بلا کفتر دل
با یاد رضا(ع) نشسته بر بامش بود
شاعر : اسماعیل تقوایی
کنار چای خود امشب نبات می خواهم
قلم به دست گرفتم دوات می خواهم
امان نمی دهد این اشک گفت و گوی مرا
میان گریه کمی هم ثبات می خواهم
سپاه خواسته هایم مرا زمین زده است
از این هوا و هوس ها نجات می خواهم
ملامتِ من درمانده در مرامت نیست
بگیر دست مرا، التفات می خواهم
امان برای شب دفن خویش می خواهم
ضمان برای عبور از صراط می خواهم
کریم بودن تو پر توقع ام کرده
حضور قلب میان صلاة می خواهم
به راه آمدنم معجزه نمی خواهد
نظاره ای عوضِ معجزات می خواهم
شبیه صحن عتیقت بساز قلب مرا
برای صحن دلم انبساط می خواهم
کنار آب خوری های صحن گوهرشاد
شرابِ کوثر و آب حیات می خواهم
من از تو غیر خودت را دگر نمی خواهم
مج
