دیده بگشا که دلم غرق تمنا شده است
دیده بگشا که حسین بی کس و تنها شده است
دیده بگشا و ببین پشت مرا خم کردی
لشکرم بی علم و ساقی و سقا شده است
خیره مانده به رهت چشم ارباب و اصغر
مثل هاجر بنگر راهی صحرا شده است
داده پیغام رقیه،که عمو جان بر گرد
زندگی بی تو برایم غم عظما شده است
دیده بگشا و ببین علقمه عطراگین است
بنگر زائر تو حضرت زهرا شده است
شاعر : روح اله گائینی
یادم میاد قدیما،با چشمای پر از اشک
مادر برا سقایی،می داد به دستم یه مشک
مادر با اشک چشماش،مشک پر از آب می کرد
گریه بی امونش،دلم رو بی تاب می کرد
مادر برا قصه ای با شور و احساس می گفت
از ساقی کربلا،حضرت عباس می گفت
می گفت توی کربلا،وقتی که قحط آب بود
از شدت تشنگی،دلها همه کباب بود
عمو می خواست برای،بچه ها آب بیاره
آخه خودش می دونست،علی طاقت نداره
مشک رو دوشش گذاشت،اومد کنار دریا
می خواست که آب بیاره می گفت مدد یا زهرا
با این که لب تشنه بود،ولی خودش آب نخورد
مشک پر از آبش،به سوی خیمه ها برد
میون راه نامردا،دستاشو کردن جدا
مشک به دندون گرفت،اومد سوی خیمه ها
تیر خلاص کوفی،اومد به مشک آب خورد
انگار
زجا برخیز ای علمدارم – ببین سقا و سردارم- که دست خود بر کمر دارم
نه آن طاقت که جسم زهم پاشیده بر دارم
نه آن نیرو به زانویم که رو سوی حرم آرم
نداری دیده تا با آن ببینی حال زارم را
نداری دست تا با آن گره بگشایی از کارم
شدم تنها اندرین صحرا ؛ می کشد من را؛ خنده اعدا (2)
بیا مولا بیا آقا- بیا ای زاده زهرا – که گردیده دیدنی سقا
بیا بنشین کنار من که همچون گل کنم بویت
سر من را برادر جان بنه بر روی زانویت
نه دستی مانده تا آنرا بروی سینه بگذارم
نه چشمی تا که یک لحظه تماشا من کنم رویت
شدم تنها اندرین صحرا ؛ می کشد من را؛ خنده اعدا (2)
شاعر : محمدحسن بیات لو
ساقی و سردارم یاور و غمخوارم
از زمین جسمت را من چه سان بردارم
بر روی من دیده بستی
از غم خود قامت من را شکستی
ابالفضل (4)
گشته بر روی من بسته راه چاره
از خجالت آبم کرده مشک پاره
ای حسین جان جان طفلان
پیکرم را سوی خیمه برمگردان
ابالفضل (4)
بر مشامم آمد بوی یاس نیلی
در برم نشسته یار خورده سیلی
آن حزینه خسته سینه
قد خمیده آمد از شهر مدینه
ابالفضل (4)
شاعر : عابدین کاظمی
دانلود سبک
زجا برخیز ای علمدارم – ببین سقا و سردارم- که دست خود بر کمر دارم
نه آن طاقت که جسم زهم پاشیده بر دارم
نه آن نیرو به زانویم که رو سوی حرم آرم
نداری دیده تا با آن ببینی حال زارم را
نداری دست تا با آن گره بگشایی از کارم
شدم تنها اندرین صحرا ؛ می کشد من را؛ خنده اعدا (2)
بیا مولا بیا آقا- بیا ای زاده زهرا – که گردیده دیدنی سقا
بیا بنشین کنار من که همچون گل کنم بویت
سر من را برادر جان بنه بر روی زانویت
نه دستی مانده تا آنرا بروی سینه بگذارم
نه چشمی تا که یک لحظه تماشا من کنم رویت
شدم تنها اندرین صحرا ؛ می کشد من را؛ خنده اعدا (2)
شاعر : عابدین کاظمی
دانلود سبک
عباس ،یکی نیست کمک کنه بلند شم از جا
عباس،تا که افتادی زمین افتادم از پا
عباس،علم ات روی زمین افتاده سقا
گشتی، زائر فاطمه
عباس ،تو در این علقمه
سهم ،قلب من ماتمه
ادرک یا اخا یا حسین
********
عباس ،بعد تو دیگه حرم حرم نمی شه
عباس ،غرق در خونی و باورم نمی شه
بعد از، تو کسی پناه لشکرم نمیشه
عباس ،دشمن ام بی حیاست
فکر ،غارت خیمه هاست
چشمم، از غم تو دریاست
ادرک یا اخا یا حسین
********
پاشو ،آبرومو بخر ای برادر من
پر شد ،از صدای هلهله دو رو بر من
عباس ،هم دلم شکسته شد هم کمر من
بعد از، تو دگر مضطرم
بنگر ،بی کسی و یاورم
آه از، بی کسی حرم
ادرک یا اخا یا حسین
وای که چقدر تیر به تنت نشسته-دلم شکسته
استخون فرق سرت شکسته- دلم شکسته
خون جلوی دید چشاتو بسته-دلم شکسته
داداش بگو کی دستاتو بریده
از غم تو قامت من خمیده
لحظه ی بی کسی من رسیده
رنگ از رخ داداش تو پریده
می خوای بلند شی اما نمی تونی
ادب نکن که منو می سوزونی
خون از تو رفته زنده نمی مونی
((پاشو علمدار علمدار حرم))
بی تو دیگه کار حرم تمومه-کارم تمومه
جون دادن بعد تو آرزومه-کارم تمومه
زندگی زینب دیگه چه شومه-کار تمومه
اگه بری حسین میشه بیچاره
دارن به خیمه می کنند اشاره
میخوان بیان سراغ گوشواره
نذار که زینبم بشه آوره
نرو که داداش زینب اسیر میشه
سه ساله من از غصه پر میشه
خدا نکرده خار و حقیر میشه
((پا
يا اخا ادرک اخاک افتاده ام به روي خاک
بيا که تا اين دم آخر ببينمت يک بار ديگر
مظلوم حسين مظلوم حسين جان
اي نور چشم فاطمه بيا به سوي علقمه
ببين که من در پيچ و تابم لب تشنه در کنار آبم
مظلوم حسين مظلوم حسين جان
خواندم اگر برادرت آمد کنارم مادرت
زائر زهراي بتولم کرده به فرزندي قبولم
مظلوم حسين مظلوم حسين جان
يک سو فتاده مشک من يک سو چکيده اشک من
ببين خجالت کرده آبم شرمنده از طفل ربابم
مظلوم حسين مظلوم حسين جان
از غصه پر شد سينه ام شرمنده از سکينه ام
تا زنده هستم اي حسين جان مرا به خيمه بر مگردان
مظلوم حسين مظلوم حسين جان
مولا تويي من بنده ام از روي تو شرمنده ام
مزن تو اي مولي الموالي بوسه بر اين
اي بسته بر زيارت قد تو قامت آب
شرمنده مروت تو تا قيامت آب
در ظهر عشق عكس تو لغزيد در فرات
شد چشمه حماسه زجوش شهامت آب
دستت بموج داغ حباب طلب گذاشت
اوج گذشت ديد و كمال كرامت آب
بر دفتر زلالي شط خطّ لانوشت
لعلي كه خورده بود زجام امت آب
لب تر نكردي از ادب اي روي تشنگي
آموخت درس عاشقي و استقامت آب
ترجيع درد راز گريزي كه از تو داشت
سرميزند هنوز به سنگ ندامت آب
از نقش سجده كرده نخل بلند تو
آيينه‌اي است خفته در آه ملامت آب
سوگ‌تر از صخره چكيده قطره قطره رود
زين بيشتر سزاست به اشك غرامت آب
از ساغر سقايت فضلت قلم كشيد
گسترد تا حريم تفضل زعامت آب
زينب(س) حسين(ع) را به گل سرخ خون شناخت
بر تربت تو بود نشا
من شير سرخ بيشه فتح المبينم
عشق حسين و هستي ام البنينم
من ناز شصت غزوه هاي خون و عشقم
عباسم و پور اميرالمؤمنينم
من ترجمان لا فتي الا عليم
انا فتحنايم لك فتحاً مبينم
من برق شمشير شه خيبر گشايم
دارم دو دوست حيدري در آستينم
من ساقي عشق مدينه تا فراتم
آزاد مرد مكتب حق اليقينم
من فارغ التحصيل فرهنگ وفايم
خدمت گذار با صفاي كربلايم
من باغبان اله هاي داغدارم
من خيمه هاي نينوا را پاسدارم
من قافله سالار اردوي حسينم
در علقمه لا سيف الا ذوالفقارم
من خاتم انگشتر نهر فراتم
با تشنگي من الفتي ديرينه دارم
من حيدر خيبر گشاي كربلايم
من شير مرد تكسوار كار زارم
من دستهايم را به زهرا هديه دادم
اما از اين هديه ز زين
شرم مرا به خيمه طفلان كه مى برد ؟
مشك مرا به خيمه سوزان كه مى برد ؟
ادرك اخا سرودم و ناليده ام ز دل
اين ناله را به محضر سلطان كه مى برد ؟
سقا به خون نشست و علم بر زمين فتاد
با دختران خبر ز مغيلان كه مى برد ؟
دستم فتاد و پنجه دشمن گشوده شد
اين قصه را به موى پريشان كه م ىبرد ؟
دشمن به فكر غارت و معجر كشى فتاد
اين شرح را به طفل هراسان كه مى برد ؟
اين غصه سوخت جان مرا صد هزار بار
سادات را به ناقه عريان كه مى برد ؟
شاعر : محمد سهرابی
دریا تمام سوز لبش را به آب داد
صحرا به تشنگان قدح آفتاب داد
مردی سوار اسب بهب دیا سلام کرد
باران نیزه بود که او ار جواب داد
آهسته از برابر من تشنه می گذشت
مردی که خویش را به دم التهاب داد
صحرا ز نیزه های عطش خیز آفتاب
خود را به دست مرحمت آن جناب داد
اسبش تمام حادثه را شیهه می کشید
چون تکسوار معرکه را از رکاب داد
شاعر : عباسعلی اویسی
ما پیرهن دریدیم گفتیم یا ابالفضل
از ما و من رهیدیم گفتیم یا ابالفضل
در پهنه سماوات دیدیم آنچه دیدیم
تا بیکران رسیدیم گفتیم یا ابالفضل
با ناز و غمزه گل جوشید عشق بلبل
از عشق ها رمیدیم گفتیم یا ابالفضل
چشم امیدواران خونابه رود جاییست
در خاک و خون تپیدیم گفتیم یا ابالفضل
دنیای پر هیاهو صاحبدلان کجایند
دل از همه بریدیم گفتیم یا ابالفضل
ای لطف بیکرانت همدوش آسمانها
وصف تو تا شنیدیم گفتیم یا ابالفضل
در شهر عشق و عشاق تصویر عشق در چیست
مصداق عشق دیدیم گفتیم یا ابالفضل
با عشق او سبکبال در راه آسمانیم
تا آسمان رسیدیم گفتیم یا ابالفضل
شاعر : محمود صالح زاره
افتاده ای برای چه از پا؟ بلند شو
خوردم زمین کنار تو ، از جا بلند شو
لشکر به قامت خم من خنده می کند
شد علقمه محل تماشا، بلند شو
لب تشنه اصغرم دگر از حال رفته است
گوید رباب: حضرت دریا بلند شو
مادر فتاد روی زمین گفت: یا علی
تو هم به اسم اعظم بابا بلند شو
یک جور می دهیم جواب سکینه را
باشد، بیا به خیمه تو حالا، بلند شو
من قول می دهم که به رویت نیاورد
که خالی است مشک تو سقا، بلند شو
اکنون که خوانده ای تو برادر حسین را
خواهر بگو به زینب کبری، بلند شو
ام البنین نیامده زهرا که آمده
بی دس من به خاطر زهرا بلند شو
شاعر : رضا رسول زاده
پاشو ای برادر من پاشو از جا پهلوونم
پاشو که می خوام بلند شم اما دیگه نمی تونم
پاشو ای ابرو شکسته کمر منو شکستی
چشمای من پر اشکه تو چرا چشماتو بستی؟
اگه می شنوی صدامو پاشو یه کاری کن عباس
دشمنا دارن می خندن آبرو داری کن عباس
انقدر نگو که روی خیمه اومدن ندارم
انقدر نگو کنار علقمه تنهات بذارم
چی جوری رهات کنم با گرگای تشنه به خونت
کوفیا کینه دارن از ضربه های بی امونت
اینا منتظرن تا تو رو زخمی گیر بیارن
می دونم که از تن تو چیزی باقی نمی ذارن
یه دلم پیش تن تو یه دل من توی خیمه
می شنوی صدای اسباس که می رن به سوی خیمه
یادته گفتم نباشی دشمنم بی حیا می شه
یادته گفتم که پاشون توی خیمه ها وا می شه
خوش بخ
این که بر سینۀ خود داغ برادر دارد
نتواند که سر از سینۀ تو بردارد
تیرها با همه قامت، به تنت جا شده اند
وای بر من چه قدر پیکر تو پَر دارد
می کِشی پا به زمین و کمرم می شکنی
کمی آرام که در پای تو مادر دارد...
...می کِشد تیر ز چشمان تو با دست کبود
ولی این تیر چرا هیبت خنجر دارد
ای رشید حرمم بی تو حرم غارت شد
آخر این خیمه ی آتش زده دختر دارد
چه شده با سرت از ضربۀ سنگین عمود
بین ابروی تو سخت است ترک بر دارد
چار كنجِ علم و بیرق و مشك و دستت
وسعتی است كه این صحن مطهر دارد
شاعر : حسن لطفی
پاشو سقا،از تو صحرا
که حسین می مونه باز غریب تنها
دلا خونه،پر یشونه
بچه ها می گن چرا دیر کرده سقا
پاشو دیگه قمر من-شکسته کمر من،ای وای ای وای
ایکاش نمی رفتی داداش،فکر حال من باش،ای وای ای وای
((ابوفاضل-ابوفاضل-ابوفاضل مدد یا ابوفاضل))
گل یاسم،التماسم-ببین اصغرم دیگه داره میمیره
ای علمدار،ای سپهدار-سکینه داره سراغتو می گیره
ای وای،مشکت شده پاره،رفته دیگه چاره،ای وای ای وای
ای وای،چشم همه دریاست،ذکر همه سقاست،ای وای ای وای
((ابوفاضل-ابوفاضل-ابوفاضل مدد یا ابوفاضل))
ای علمدار،دیگه این بار،نمیتونم سرمو بالا بگیرم
ای دلاور،توی لشکر،من بی تو باید دیگه عزا بگیرم
بی تو پاره میشه گوشا،از کینه اعداء عبا
از خاک صحرا،بلند شو سقا
حسین غریبه،میون اعدا
علمدار خیمه پاشو از جات
چرا پر از خونه روی زیبات
رفته تا آخر تیر توی چشمات
سقای طفلانم ابوفاضل
امیر بی باک،شدی تو صد چاک
انگار با صورت،افتادی بر خاک
روی تو مثل زهرا کبوده
این زخم فرقت جای عموده
نرو نرو داداش خیلی زوده
سقای طفلانم ابوفاضل
به خون چکیدی،چه نا امیدی
چقدر تو بوی،مادر رو میدی
بویی که پیچیده بوی زهراست
قدر سیدتت رو خاک صحراست
پاشو ببین داداشت تو تنهاست
سقای طفلانم ابوفاضل
شاعر : عباس شاکری
سردار سرفراز سپاه سعادتی
پرچم فراز اردوی عشق و شهادتی
روز وصال جلوه ای از صبح روی تو
شام فراق از شب زلفت روایتی
ماه قبیله کرم ای آبروی حسن
روشنترین حقیقت لطف و کرامتی
درباره تو هر چه سرودند وگفته اند
باشد ز عزم و رزم و کمالت حکایتی
شیر شعور خورده ای از سینه شرف
شایسته مدال طلای لیاقتی
افتاد پیش پای ولایت دو دست تو
از تشنگی و زخم نکردی شکایتی
آغوش جان گوشوده فراروی تیرها
کالقنفد است حال تست را کنایتی
از داغ تو شکست ابالفضل تشت صبر
برروضه غم تو نباشد نهایتی
دلواپس حساب و کتاب قیامتیم
از ما مکن دریغ نگاه عنایتی
شاعر : عباس شاکری
شب بود و دل خدا پرستت
شمرآمد وداد امن به دستت
ای آبروی علی نرفتی
گفتند بیاولی نرفتی
وقتی که جواب لا شنیدند
یک دست تو را زتن بریدند
یک دست اگر صدا ندارد
کس چون تو چنین وفا ندارد
ای کفتر بال و پر شکسته
وای سرو به خاک خون نشسته
سقا شدن تو عاشقانه است
مشک و لب تشنه یک بهانه است
مشک تو سبوی می پرستی است
لبریز شراب ناب هستی است
این مشک اگر بدون آب است
امید سکینه و رباب است
گرچه همه تشنگان آبند
از دوری تو در التهابند
وقتی که ز شط صدا نمی آید
از خیمه یکی تو را صدا زد
کای ای ساقی تشنه کام ای مرد
بی آب سوی خیمه برگرد
سقای بریده دست برگرد
پشت پدرم شکست برگرد
آب آور کودکان ابولفضل
زینب به عزا نشست برگرد
پ
دنیا می افتد برضریح دستهایت
ای که جهان دیوانه و دنیا فدایت
چندی بیا در بین هیاتها سبکبال
چشمان با احساس می میرد برایت
ای ترجمان عشق دنیا تا که دنیاست
در گوش آدم هاست پژواک صدایت
هفتاد دو آیینه را به همراه داری
تابید روزی در دل هر یک خدایت
هر چند دستان علمگیر تو افتاد
اما بیا مانده است دستان عطایت
تاریخ در تاریخ می ماند علمدار
وقتی می اندازی نگاهی از عنایت
تو ساقی بی دست ماهم عاشقی مست
ما مانده ایم و ماجرای دستهایت
برعهد خود ز روی محبت وفا نکرد
تا سینه را نشانه تیر بلا نکرد
تا دست رد به سینه بیگانگان نزد
خود را مقیم درگه آن آشنا نکرد
تا هر دو دست را به ره حق ز کف نداد
در کوی عشق خیمه دولت به پا نکرد
تا از صفای دل نگذشت از صفای آب
خود را مدام قبلة اهل صفا نکرد
شرح غم شهادت او را به نینوا
نشنید کس که چون نَیِ محزون نوا نکرد
تا داشت جان ز جانب مقصود نتافت رخ
تا داشت دست دامن همّت رها نکرد
خالی نگشت کشور اِلا زخیل کفر
تا دفع خصم دوست به شمشیر لا نکرد
در راه دوست از سر کون و مکان گذشت
و ز بذل جان خویش در این را ابا نکرد
از پشت زین تا به روی زمین نیوفتاد
از روی غم برادر خود را صدا نکرد
ره به خصم با تن بی دست ب
شب عباس،اگه چشمی خدای نكرده،اهل بُكاء هم نیست،یه طوری باید به شكل بكائین در بیاد،اسمش رو تماشاچی نذارن،دست باید كار كنه،ناله باید كار كنه،امشب خود خانم حضرت زهرا سلام الله علیها،شخصاً یك به یك،اسم می نویسه،شب تاسوعا اگه كسی جا بمونه از قلم حضرت زهرا سلام الله علیها وای به حالش.
بسته از خون دلم راه تماشا شده است
تشنگی لب تو حیرت دریا شده است
مادرت ام البنین نیست اگر بر سر تو
همه ی دشت پر از گریه ی زهرا شده است
داغ دست قلم و مشك و علم پیرم كرد
بی تو ناچار ترین ام كمرم تا شده است
توی روضه ی عباس هرچه قدر هم بلند بلند گریه كنی،نمی تونه كسی منعت كنه،چرا؟آخه میگی اربابم ابی عبدالله اینطوری ناله زده،
عرب دیر به یه نفر می گه بطل، بطل کسی است که تا وارد میدان می شه همه چشم ها باز می مونه، کسی نمی تونه به این راحتی از مرکب پائینش بیاره ... .
روز عاشورا روز جان دادن عباس (علیه السّلام) بود، (زبانحال) آمد پیش برادرها (پسرای ام البنین) فرمود: امروز حواستون باشه، باید زودتر از همه برید، مادر ما رو روسفید کنید، من می خوام داغ شما را ببینم، پیش زهرا (سلام الله علیها) روسپید بشم، برادرها دست گردن هم انداختند، داغ سه برادر دیده1، داغ بنی عقیل جا خودش، داغ علی اکبر (علیه السّلام) سخت بود، عباس (علیه السّلام) زنده باشه، علی اکبر (علیه السّلام) و قاسم (علیه السّلام) بچه های زینب (سلام الله علیها) پرپر ب
گفت داداش من فردا چکاره ام؟ فرمود: برو آب بیار، جاسوس های دشمن متوجه شدند، اومدند خبر رسوندند (قبلاً خیلی ها برای بردن آب آمده بودند) گفتند: فردا خود عباس (علیه السّلام) میاد علقمه، ترس بین لشگر دشمن افتاد، 400 هزار تیرانداز اومدند برا یک نفر، کنار شریعه.
تا روزی که اذن جهاد داده شد، هیچ کس عباس (علیه السّلام) را در لباس رزم ندید، دیدند صبح عاشورا رفت تو خیمه، لحظاتی نگذشت، پر خیمه را کنار زد، بچه ها همه نگاه کردند، ماشاءالله، الله اکبر، حیدری شمشیر حمایل کرده، خوود به سر گذاشته، زره به تن کرده، مثل علی سپر دست گرفت، اما از صبح تا عصر ناراحت دست به قبضه ی شمشیر، آقا ! هر موقع اجازه بده من اینه
وقتی ابی عبدالله عَلَمها را تقسیم کرد، علمی دست حبیب سردار میمنه، علمی دست زهیر سردار میسره، همه ی علمها را پخش کرد ... .
گفتند: پس عباس چی؟ فرمود: لواء من دست اباالفضل (علیه السّلام) است، قلب لشگر من مال عباس (علیه السّلام) است، او باید کنار من باشد.
لذا تو دسته جات دیدی یه پرچم هایی بلندتر است، پرچم عباس (علیه السّلام) هم از همه بلندتره، فرمود: انت صاحب لوائی، همه ی دلخوشی حرم دست عباس (علیه السّلام) است.
وقتی حضرت یوسف چشمش به لباس برادرش بنیامین افتاد، دید چند جای آن نام یوسف بافته اند، فرمود: این چیست؟
بنیامین گفت: این نام برادر من است که از او جدا شدم، گفته اند: گرگ او را خورده، یوسف فرمود: تو آنجا بودی وقتی برادرت را گرگ خورد، گفت نه اگر بودم جانم را فدایش می کردم. بعد زمانی که یوسف سر سفره دست دراز کرد طعام بخورد، بنیامین «صیحه زد و گریه کرد، احوالش متغیر شد، یوسف گفت: چی شد، گفت: امیر ببخشید، چشمم که به دست شما افتاد، دیدم خیلی شبیه دست برادرمه.
مونس المواعظین/ ص 317
بنیامین شبیه دست برادر را دید، احوالش تغییر کرد، آه از آن وقتی که چشمان حسین به دستای بریده ی برادر افتاد، بی خود نبود دست
به میدان چون که می رفت آن جوان آهسته آهسته
ز جسم شه برون می رفت جان آهسته آهسته
چنان هجران او بر قلب ثارالله گران آمد
که پشت شاه ، خم شد چون کمان آهسته آهسته
حسین آن شمع خلوتگاه اسرا خداوندی
تبسّم بر لب و اشکش روان آهسته آهسته
جوانان جمله رفتند و سپس شد نوبت عباس
حریم عشق شد بی پاسبان آهسته آهسته
ز نخلستان ساحل چون که سوی خیمه می آید
عدو شد سدّ راه آن جوان آهسته آهسته
چو تیر سنگدل دشمن بر آن مشک پر آب آمد
دگر شد ناامید آن قهرمان آهسته آهسته
چو در هنگام بی دستی به دست دشمنان افتاد
برادر جان همی گفت آن زمان آهسته آهسته
رخ ماه بنی هاشم ، نمی گویم دگر چون شد
به زیر پردة خون شد نهان آهسته آهسته
زیک
تا عمود کین سر عباس نام آور شکست
بار دیگر تیغ عنوان تارک حیدر شکست
خاتم پیغمبری را دیو بد اختر بود
رایت اسلامیان را فرقه کافر شکست
همچو اسکندر به ظلمت شد پی آب حیات
خضر را در آب حیوان از غمش ساغر شکست
تا که جسم پاک او شد تیر باران ستم
کشتی دین را به گرداب بلا لنگر شکست
خصم خون آشام زد بر دیدة حق بین او
ناوکی کز وی به قلب انس و جان نشتر شکست
تا که زد بر فرق او دشمن عمود آهنین
پشت طاها قلب زهرا و دل حیدر شکست
در فلک خیل ملک سیلاب اشک از دیده ریخت
یا که در عرش برین جبرئیل را شهپر شکست
شاعر : طاهر رضوی خراسانی
تا از کف عباس دلاور علم افتاد
لرزه به تن خستة اهل حرم افتاد
تنها نه حسین را کمر از غصة دو تا گشت
زین واقعه بر قامت افلاک خم افتاد
آبی که از آب مشگ پر از اشک فرو ریخت
وارون ز قضایای جهان جام جم افتاد
آماده شده اهل حرم بهر اسیری
وحشت به میدان حرم محترم افتاد
گویا که همی دید به آن دیدة حق بین
معجز ز سر دختر خَیرُ العُمم افتاد
شأنی رسد عبّاس به فریاد تو قطعاً
آندم که نفس قطع شد از کف قلم افتاد
شاعر : شانی تبریزی
