محبوبه ی ذات ازلی را کشتند
یا مادر یازده ولی را کشتند
با نارِ سقیفه وحی را سوزاندند
پیغمبر و زهرا و علی را کشتند
***
کی بود گمان به فتنه دامن بزنند
آتش به سرای حیِّ ذوالمن بزنند
ای اهل مدینه از شما می پرسم
کی دیده سه نامرد به یک زن بزنند
شاعر:غلامرضا سازگار
ای چراغ خانه ام سو سو نزن
مرغ حقّم ناله ی کو کو نزن
حال که دستت شکسته لا اقل
چند روزی خانه را جارو نزن
ای جوان نیمه جان پیرم نکن
زیر چادر دست بر پهلو نزن
چند روزی هم اگر شد دست بر
زخم های گوشه ی ابرو نزن
یا دگر در پیش پایم پا نشو
یا دگر پیش علی زانو نزن
خواستی برخیزی از بستر بگو
یا که بر دیوار خانه رو نزن
ای همه دار و ندار بو تراب
ای چراغ خانه ام سو سو نزن
شاعر:وحید محمدی
در نمی آید جلو..........................فاطمه می آید و حیدر نمی آیدجلو
در مرام شیعیان..........................تا ولی باشد که پیغمبر نمی آید جلو
دست بالا می رود......................هرچه زحمت می کشد معجر نمی آید جلو
درد مادر این شده.......................شانه بالا می رود دختر نمی آید جلو
درد دختر این شده......................وقت بازی کردنم مادر نمی آید جلو
درد زهرا و علی ست...................که حسن از چارچوب در نمی آید جلو
درداهل خانه شد..........................اینکه مادر دیگر از بستر نمی آید جلو
شاعر : مهدی رحیمی
ای آشناترین چه غریبانه می روی
مخفی ز چشم شهر ز کاشانه میروی
ما که بنای دوری از هم نداشتیم
بانوی خانه بی علی از خانه می روی
آخر هم آرزو به دل زینبین ماند
گیسوی طفل را نزدی شانه، می روی
بودی کبوتر و به پرستو بدل شدی
هم زود، هم کبود از این لانه می روی
**
گر چه مرا نبردی و تنها گذاشتی
راحت شدی از آن همه دردی که داشتی
امشب که غسل دادم و شستم تن تو را
فهمیدم از چه نای نفس هم نداشتی
فهمیدم عاقبت که چرا موقع نماز
هر بار بین سجده گل لاله کاشتی
فهمیدم عاقبت که چرا پیش محرمت
یک لحظه معجر از سر خود بر نداشتی
**
غسل به زیر پیرهنت باورم نشد
زخمی که بود بر بدنت باورم نشد
دیدم هنوز هم اثر تازیانه ها
مانده به
حالا که فصل میوۀ باغات چشم توست
چشم حقیر هم به عنایات چشم توست
تا سیب های سرخ بیفتند از درخت
یک یک در این سبد به اشارات چشم توست
هر برگِ شاخه « دست قنوتی است پیش رو»
گوید زمان زمان مناجات چشم توست
ای آسمان دوباره گلو صاف کن، زمین
اینجا در انتظار بیانات چشم توست
از اشک دیدگان تو این باغ خورده آب
این حرف مستند به روایات چشم توست
هفت آسمان ستاره و خورشید کُلّهم
یک نقطه پیش ارض و سماوات چشم توست
امشب اگر نگاه تو اینجا نباردم
معلوم می شود که مجازات چشم توس
کار مشـکل‌ســــاز شد خـــانه‌داری با تن تب‌دار مشـکل‌ســـاز شد
ســــعی دارد پـا شـود ســعی او هربار شد تکرار مشـکل‌ســـاز شد
رفت تا جـــــارو کنـد خانه جــاروکردنش این‌بار مشـکل‌ســـاز شد
حــــرف با پهــلو زد و نیش تیـز در همان مسمار مشـکل‌ســـاز شد
دست سنگین جای خود وقت سیلی خوردنش دیوار مشـکل‌ســـاز شد
مشــکلاتش یک طرف رو گرفتـــن از علی بسیار مشـکل‌ســـاز شد
شاعر:حامد تجری
از غم فرقت زهرا دل حیدر سوزد
یا که در نه فلک از خیل ملک، پر سوزد
اهرمن آتش کین زد به در خانه وحی
که هنوز عالمی از آتش آن در، سوزد
از ستم سوخت در خانه زهرای بتول
که از آن شعله کین، قلب پیمبر سوزد
از فشار در و دیوار شکست آینه ای
که دل اهل ولا تا صف محشر، سوزد
خواست تا باغ فدک را بستاند ز عدو
چه بگویم که چه شد خامه و دفتر سوزد
کرد پنهان ز علی پیرهن خونین را
که از آن واقعه جان و دل حیدر سوزد
شرح خونابه پهلو، نتوان کرد بیان
دل از آن قصه ی پر غصه، مکرر سوزد
رفت از دست علی فاطمه کز سوز غمش
روز و شب جان و دل حیدر صفدر سوزد
غسل داد و کفنش کرد علی، در دل شب
که هنوز از محنش کاه چو اختر، سوزد
از دل سوخته
سلام ای سوره ی مشهور رحمت
مبارک آیه ی پر نور رحمت
سلام ای مادر زیبایی و عشق
که هستی تا ابد مأمور رحمت
تو عشق رحمةٌ للعالمینی
که بودی از ازل منظور رحمت
خدا بهر نبی با دست مهرش
تو را پیچید لای تور رحمت
قیامت می شود قدر تو معلوم
شب قدر علی مستور رحمت
خدایی خدا در خلقت توست
گرفته با تو ذکر شور رحمت
گدای نیمه شب های تو هستم
بود بیت گِلینت طور رحمت
قیامت می کند صادر خداوند
به نام نامیت دستور رحمت
خدا حنّان و تو حنّانه هستی
بود رفتار تو منشور رحمت
تبر دستان چه ها کردند با تو
گل سرخ و سفید و بور رحمت
شاعر:مجتبی روشن روان
اشکت چکید نم نم و باران لقب گرفت
چشم تو ابر و آه تو توفان لقب گرفت
پیش از تو سربزیر نبودند بیدها
بعد از تو غنچه سر به گریبان لقب گرفت
بانوی آب های جهان خانه ی تو نیست
این گوشه ای که کلبه ی احزان لقب گرفت
بانو چقدر درد علی را گریستی
با دیده ای كه ابر بهاران لقب گرفت
شش گوشه ی بهشت ضریح حسین توست
شش گوشه ای كه روضه ی رضوان لقب گرفت
آن شش هزار و ششصد و اندی به جای خود
تنها سه آیه بود که قرآن لقب گرفت
برخوان «یطعمون » تو دائم نشسته «دهر»
این سوره «هل اتی علی الانسان» لقب گرفت
از خانه ی «لیذهب عنکم» طلوع كرد
نوری که قلب عالم امکان لقب گرفت
پروانه سوخت پشت دری که... خدای من
این بود آتشی که گلستان لق
از غصه خبر نبود، تا فاطمه بود
دل بود، دل و سرود، تا فاطمه بود
این خانه که بوی درد و غربت دارد
پر بود ز بوی عود، تا فاطمه بود
زین خانه همیشه بوی گل می آمد
این عطر همیشه بود، تا فاطمه بود
از بعد نبی دوباره هم می آمد
جبریل در آن فرود، تا فاطمه بود
در چشم علی همیشه آبی می شد
یک خاطره کبود، تا فاطمه بود
این ها که به خویش تسلیت می گویند
بودند ولی چه سود، تا فاطمه بود
تکلیف علی چه هست چون فاطمه نیست؟
تکلیف علی چه بود، تا فاطمه بود؟
شاعر:رضا جعفری
نیمه شب گرد سپیدی بر خضاب افتاده است
کوه غم برشانه های بو تراب افتاده است
شاخه های یاس دارد بر زمین می افتدو..
در میان غنچه هایش اضطراب افتاده است
زخم وپهلو ...میخ وسینه...خون وبازوی کبود
بر دو دستش زخم سنگ آسیاب افتاده است
بافه ی موهای دختر بین دستانش رهاست
چشمهای بی فروغش رو به خواب افتاده است
آیه آیه سوره سوره نور می آید به گوش
جبرئیل از عرش دنبال جواب افتاده است
از ندامت میخ سر کوبیده بر دیوار ودر
بر تن وجدانش انگاری عذاب افتاده است
یاس دیگر بر زمین افتاده...، بین کوچه ها
بوی نرگس می وزد عطر گلاب افتاده است
شاعر:ساجده سجادپور
نبیند چشم گردون عاشق اینسان پاک بـــــــــــعد از تو
نتابد مهر ومه راآفتاب از خاک بعــــــــــــــــــــــــــــــداز تو
مرا انبوه این اندوه خواهد کشت میـــــــــــــــــــــــــدانم
مرا این درد آتشناک ،سوزد پاک بعــــــــــــــــــــــد از تو
گل سرخ خدا ،یاس نبی ،ریحانه ی احمـــــــــــــــــــــــد
بهار افتد خزان ،بلبل گریبان چاک بعد از تـــــــــــــــــــــو
پس از تو، هیچ خیری نیست هستی را دگر، بانـــــــــو
وپیش چشم من گیتی است چون خاشاک بعد از تو
حریم عشق را حرمت شکست ایکاش می مــــــــردم
مرا پیک اجل می بست بر فتراک بعــــــــــــــــــــــداز تو
تو لطف محض بودی ،سوختی ،احساس گلگون شد
ب
دست ِ اسلام را چرا بستيد!؟
فاتح بدر و خندق است اين مرد
يادتان رفته درب خيبر را
با همين دستها شكست اين مرد
***
يادتان رفته در حنين و احد
ذوالفقار گره گشايي داشت
يادتان رفته تا همين ديروز
در مدينه برو بيايي داشت
***
شرم تان باد! ناجوانمردان
نكشيدش چنين غريبانه
اسدالغالب است، مي جنگد
پنجه در پنجه، مرد و مردانه
***
يادتان رفته از لب ِ تيغش
جاي ِخون، رأفت و كرم مي ريخت
يادتان رفته بي زره ، تنها
لشگري را علي به هم مي ريخت
***
يادتان رفته ذوالفقارش را
ماجراهاي فن ِ دستش را
مَرحبُ و عَمروَد دو نيم شدند
يادتان رفته ضرب ِ شصتش را
***
يادتان رفته آن رشادت ها
مرد ميدان غزوه ها مي شد
تا شماها فرار مي كرديد
حریر سبز نبوت چه شد که چین خوردی ؟
به همسرت که نگفتی کجا زمین خوردی
پس از نبی تو فقط غصه و فقط سیلی
برای یاری اسلام و حفظ دین خوردی
سر نماز جماعت نگاهشان کردم
تو لطمه خورده ای از "آن" و یا از "این" خوردی !؟
سند به دست ز مسجد که آمدی بیرون
چگونه سیلی از آن مرد در کمین خوردی ؟
دو گوشواره شکسته به گوش تو زهرا
تو هم ز دست و ز دیوار ... ! اینچنین خوردی ؟
گل بنفشه ی حیدر تو جام دردت را
از این کبودی یکدست بر جبین خوردی
به فکر حال خودت باش ارغوانی من
چقدر غصه برای من غمین خوردی
شاعر:رضا رسول زاده
بال و پري سوخت باورکن اي دل
يک آيه تطهير ، يک سوره کوثر
پيغمبري سوخت باورکن اي دل
يک شير دربند يک کوچه ي تنگ
گُردآوري سوخت باورکن اي دل
حــالا تمــــام آن کوچه تاريــــــخ
در دفتري سوخت باورکن اي دل
بـــايد غزل را با خــــــون ببندم
شعر تري سوخت باورکن اي دل
ما را غلام حضرت مادر نوشته اند
مجنون و سر سپرده حیدر نوشته اند
طوفان به ذكر حضرت زهرا بپا كنیم
ما را غبار چادر مادر نوشته اند
مسئول رفت و روب و كنیزی بیتتان
در سرنوشت مریم و هاجر نوشته اند
از بهر بستن دهن مردم حسود
نامت به نام نامی كوثر نوشته اند
شعرم به سوی روضه گریزی گرفته است
دستی برای لطمه بر سر نوشته اند
تا که شنید فضه صدای غریبی ات
فهمید قصه را كه پس در نوشته اند
دشمن تو را به جرم علی گفتنت زده
مادر تو را فدائی رهبر نوشته اند
زنی که مثل تو قبری نداشت مریم هم
نبود، چون که به تو نیست ، خاک، محرم هم
نشسته اند سر دست پخت سفره ی تو
به غیر ذات ،همه، بلکه اسم اعظم هم
همه به سمت تو یا راکعند یا ساجد
اگر غلط نکنم قبله ی دو عالم هم
گلوی قافیه ها را نواختم تک تک
همه به وصف شما الکن اند این " هم" هم
وجای قبر تو را هیچ کس نمی داند
مسیح و حضرت ادریس ، شیث و آدم هم
فدک تمامی دنیاست ، این زیاد نبود
دریغ میشود از تو ولی همین کم هم
قبول کن به علی سخت سخت می گذرد
که نیست بر لب تو حال یک "عزیزم" هم
نه سیلی متشابه ، نه محکمات فدک
نه خاک پوشیه ی گیسوان درهم هم
تمام حرف دلم نیست ، حرف من این است
زنی که مثل تو قبری نداشت مریم هم...
شاعر:ر
کبوتروار می گردم به دور خانه حیدر
خوشا روزی که بنشینم به روی شانه حیدر
جدا کن راه ما را از پریشانهای در پیله
که آنان عاشق شمعند و ما پروانه حیدر
مرا از سلطنتهای شب تاریک باکی نیست
که دارم دولتی از صورت ماهانه حیدر
خبر دارم به شهر عشق می گویید آبادی!
دلم آباد شد روزی که شد ویرانهء حیدر
روانت شاد باد و یاد و نامت جاودان "فریاد!"
که شعرت پر شد از عشقت به اهل خانه حیدر
شاعر:امین نورالهی
زينب تورا به جان من آرام گريه كن
مثل برادرت حسن آرام گريه كن
ميدانم آب ميشوي از داغ مادرت
مانند شمع انجمن آرام گريه كن
كمتر به اين شمايل نيلي نگاه كن
سيلي مزن به صورتت آرام گريه كن
اينقدر خاك بر سر و روي خودت مريز
قدري كنار اين بدن آرام گريه كن
دستم رسيده است به زخمي عميق واي
زينب بيا بگو به من آرام گريه كن
حالا بيا به ياده حسينه غريبمان
بنشين و پاي اين كفن آرام گريه كن
شاعر:مصطفی متولی
این گریه های بی سخن اشکال دارد
یا این که چشمان حسن اشکال دارد؟
هرروز می شوئی سه دفعه پیرهن را
مادر،مگر این پیرهن اشکال دارد ؟
وقتی که می دانی کسی پشت دری هست
پس با لگد وارد شدن اشکال دارد !
دست مرا بشکن ، ولی دست علی را
بستن جلوی چشم من اشکال دارد
آیا نمی دانی که با این دست سنگین
سیلی زدن در گوش زن اشکال دارد ؟
درشب تنی را دفن کردن مشکلی نیست
دفن جنازه بی کفن اشکال دارد !
یک جای دیگر هم زن غساله می گفت:
من مطمئنم این بدن اشکال دارد !
شاعر:مجتبی خرسندی
در هوایت جبرئیلی هم پر آوردن کم است
وقت مدح تو هزاران من در آوردن کم است
آسمان کاغذ شود خلقت قلم در وصف تو
هفت اقیانوس را هم جوهر آوردن کم است
آنچنان ظرفیتی در خانه ی تو ریخته
که صد و ده کعبه هم از آن درآوردن کم است
دختر پیغمبر ما یازده نور آفرید
پس که گفته ای خدیجه دختر آوردن کم است
در مصاف دست تو وقتی به میدان رو کند
چند صد تا قلعه همچون خیبر آوردن کم است
تا زمانیکه کمربند علی در دست توست
لشکری را هم به جنگ حیدر آوردن کم است
شأن نام نوکرت بالاتر از این حرف هاست
از سلیمانی همینجا سر درآوردن کم است
مادران سینه زن هایت همه قربان تو
مادر خوبم به پای تو سرآوردن کم است
ریشه های چادرت را زود دنبالم
به دعا دست خود که برمی داشت
بذر آمین در آسمان می کاشت
به تماشا، ملک نمازش را
نردبانی ز نور می پنداشت
چه نمازی؟ که تا به قبه ی عرش
برد او را و نردبان برداشت
پرچم دین ز بام کعبه گرفت
برد و بر بام آسمان افراشت
بس که کاهیده بود، شب او را
شبحی ناشناس می انگاشت
خصم بیدادگر ز جور و ستم
هیچ در حق او فرونگذاشت
تا نینداختش به بستر مرگ
دست از جان او مگر برداشت؟!
قصه را تازیانه می داند
در و دیوار خانه می داند
دشمن از حد فزون جفا پیشه است
چه کند بعد از این؟ در اندیشه است
نسل در نسل او حرامی بود
خصم بدخواه تو پدر پیشه است!
ریشه اش را ز بیخ می کندم
چه کنم؟ دشمن تو بی ریشه است!
به گمانش که جنگل مولاس
در نمی آید جلو...فاطمه می آید و حیدر نمی آیدجلو
در مرام شیعیان...تا ولی باشد که پیغمبر نمی آید جلو
دست بالا می رود...هرچه زحمت می کشد معجر نمی آید جلو
درد مادر این شده...شانه بالا می رود دختر نمی آید جلو
درد دختر این شده...وقت بازی کردنم مادر نمی آید جلو
درد زهرا و علی ست...که حسن از چارچوب در نمی آید جلو
درد اهل خانه شد...اینکه مادر دیگر از بستر نمی آید جلو
شاعر:مهدی رحیمی
گفتن ندارد ... کوچه شلوغ و جای یک سوزن ندارد
نامرد مردم ... حق علی و فاطمه خوردن ندارد
مادر به خود گفت ... شاید کسی کاری به کار زن ندارد
من از نبی ام ... حتما کسی کاری به کار من ندارد
افتادن زن ... در پیش چشم دیگران دیدن ندارد
برخیز مادر ... زینب پناهی غیر این دامن ندارد
وقتی حسینت ... درلحظه ی گودال پیراهن ندارد...
شاعر:مجید تال
صدایی به رنگ صدای تو نیست
به جز عشق نامی برای تو نیست
شب و روز تصویر موعود من
در آیینه جز چشم های تو نیست
تن جاده از رفتنت جان گرفت
رگ راه جز رد پای تو نیست
مزار تو بی مرز و بی انتهاست
تو پاکی و این خاک جای تو نیست
به تشییع زخم تو آمد بهار
که جز سبز، رخت عزای تو نیست
کسی کز پی اهل مرهم رود
دگر شیعه ی زخم های تو نیست
به آن زخم های مقدس قسم
که جز زخم، مرهم برای تو نیست
شاعر:قیصر امین پور
خورشیـدوار سـر کشد از دل شراره‌ام
ای آسمـان بســوز بـه مـاه و ستاره‌ام
من چاره‌ساز خلقم و با داغ فاطمه
افتــاده‌ام ز پــا و ز کـف رفته چاره‌ام
آن تازیانه‌هــا کـه به ناموس من زدند
خـورده درسـت بــر جگــر پاره‌پاره‌ام
گویــی هـزار مرتبه جانم به لب رسید
افتـاد چـون بـه بـازوی زهـرا نظاره‌ام
ای چاه غصه‌های علـی زخـم سینه‌ات
ای تـا ابـد شریـک غـم بــی‌شماره‌ام
یک بـار کشـت ناله‌ات از پشت در مرا
غسل شبانـه‌ات شـده مـرگ دوباره‌ام
با آنکــه خــود غریب‌تر از خلق عالمم
قبــر غــریب تــو شــده دارالزیـاره‌ام
بی‌تو چو شمع سوخته هی آب می‌شوم
جــای نــفس ز سینـه برآیـد شراره‌ام
وقتـی کـه یــاد روی کبـود تو
آب شدم بس به زمین خون ز سرم ریخت
بال پریدن نمانده بس که پرم ریخت
"خانه ی حیدر" نه شده "گلشن زهرا
با نفسم لاله ز بس دور و برم ریخت
پشت در خانه که افتادم علی گفت:
وای که بی یار شدم من ، سپرم ریخت
سوخت در و ، سست شد و ، روی من افتاد
داد زدم فضه بیا که ثمرم ریخت
دست علی بسته بود و دست همه باز
از اثر هجمه ی شان برگ و برم ریخت
حرف ز تابوت زدم زینب من مرد
خاک یتیمی به سرش گل پسرم ریخت
شاعر:رضا رسول زاده
بر جانماز وقت دعای شبانه ها
تازه شوند درد همه تازیانه ها
چون اشک روی گونه ی من غلط می خورد
از زخم صورتم کشد آتش زبانه ها
از من دعا به یک یک همسایه ها رسید
شد ناسزا نصیبم از آمین خانه ها
من نان خشک و آب سر سفره می نهم
پر می کند خلیفه ی غاصب خزانه ها
من خرج گشته ام به خدا در ره علی
با استناد کردن بر این نشانه ها
روی کبود و موی سفید و قد هلال
هستند اوج روضه ی من در ترانه ها
بر رنگ زیر چشم ترم غبطه می خورند
تا روز حشر رنگ همه سرمه دانه ها
فضه به موی زینب من شانه می زند !
کاری که بر نیاید از این کتف و شانه ها
شاعر:رضا رسول زاده
دوباره شب شد و چشمان ماه بیدار است
دوباره شب شد و دل تنگ دیدن یار است
سر مزار تو می آیم و ز طفلانم
نهان نمودن این راز سخت و دشوار است
ز جای خیز که حیدر رسیده زهرا جان
ز جای خیز که اکنون زمان دیدار است
ز زیر خاک بتاب ای همیشه مهتابم
ببین که دیده ی من بی حضور تو تار است
حسن هنوز از آن روز تلخ بد خواب است
به این قبیل مصیبات علی گرفتار است
هنوز بوی تو از خشت های خانه رسد
هنوز رنگ و لعابت به روی دیوار است
کنار خانه ی مان رد خون تو باقی ست
شنیده ام ز سر آن غلاف و مسمار است
برای مرگ علی گریه ی تو کافی بود
ولی هنوز مدینه به فکر آزار است
تو را زدند و به من نیز تسلیت گفتند
فلک ببین که چگونه مرا هواداار
دستم شكسته وبدنم درد ميكند
گويا اجل مرا زخودش طرد ميكند
يارب بگير جان مرا خسته ام مكن
خونم كه ميرود بدنم سرد ميكند
***من جوان بودم وچون غنچه ي گل... پژمردم
اي عمو(حمزه ع)كاش كه قبل از پدرم مي مردم
كاشف الكرب پدر كاش تو بودي انجا
بي هوا از دو طرف سيلي محكم خوردم
