شهادت حضرت فاطمه زهرا (س)

ابن عباس در ضمن حدیثی طولانی گوید: رسول خدا(ص) فرمود
«چون فاطمه(ع) را دیدم به یادم افتاد آنچه پس از من با او می شود. گویا می بینم خواری و ذلت به خانه اش راه یافته، حرمتش زیر پا رفته، حقش غصب شده، ارثش ممنوع شده، پهلویش شکسته و جنین او سقط شده است؛ و فریاد می زند: یا محمداه، و جوابی نشنود، و استغاثه کند وکسی به دادش نرسد. همیشه پس از من غمگین و گرفتار و گریان است....»[1]
[1] - امالی شیخ صدوق، مجلسی 24، حدیث 2، نوادر الاخبار فیض کاشانی، ص 162.
منبع: كتاب آتش در حرم

• چهارشنبه
• 21
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 15:15
• نوشته شده توسط
• یحیی

هنگامی که وفات رسول خدا(ص) نزدیک شد، آن حضرت به قدری گریست که اشک چشمانش، محاسن شریفش را تر کرد.
پرسیدند: ای رسول خدا! سبب گریه چیست؟
فرمود: «گریه می کنم برای فرزندانم، و آنچه نسبت به ایشان بعد از من توسط اشرار امتم انجام می گیرد. پویا دخترم فاطمه را می بینم که بعد از من بر او ستم می کنند و او ندا می کند: یا ابتاه! و هیچ کس از امتم او را کمک و یاری نمی کند.»[1]
امام علی(ع) می فرماید: من و فاطمه و حسن و حسین نزد رسول خدا(ص) بودیم، آن حضرت رو به ما کرد و گریست!
من گفتم: ای رسول خدا! چرا گریه می کنید؟
فرمود: برای آنچه که بعد از من با شما می کنند گریه می کنم.
گفتم: چه چیزی؟
فرمود: گریه می کنم از ض

• چهارشنبه
• 21
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 15:20
• نوشته شده توسط
• یحیی

بعد از آتش زدن خانه، عمر در را فشار داد تا باز شد، حضرت زهرا(ع) روبروی عمردر امد و ناله زد: «یا ابتاه! یا رسول الله!» عمر شمشیر را همچنان که در غلاف بود بلند کرد و بر پهلوی حضرت زد. فاطمه(ع) فریاد زد. عمر تازیانه را بلند کرد و بر بازوی آن حضرت زد.[1]
مرحوم فیض کاشانی دربارة چگونگی هجوم به خانة علی در کتاب «علم الیقین» می نویسد: «هنگامی که فاطمه(ع) فهمید که آن ها می خواهند خانه اش را به آتش بکشند، برخاست و در را گشود، جمعیت بی آن که مهلت بدهند تا فاطمه(ع) خود را بپوشاند در را فشار دادند، فاطمه(ع) برای این که در برابر نگاه نامحرمان نباشد، به پشت در رفت، عمر در را فشار داد، فاطمه(ع) بین فشار در و

• چهارشنبه
• 21
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 15:22
• نوشته شده توسط
• یحیی

امام باقر وامام صادق(ع)فرمودند
«پیامبراکرم(ص) نمی خوابید مگر پس از ان که صورت فاطمه را می بوسید، صورت خود را روی سینه فاطمه می گذاشت و برای او دعا می کرد.»
و در روایتی دیگر چنین آمده است:
«تا این که تمام صفحه پیشانی فاطمه و یا میان سینه او را می بوسید»[1]
در این گونه رفتار و انتخاب موضوع بوسة حضرت رسول خدا(ص) انسان دچار حیرت و سرگردانی می شود که این چه رفتاری است که یک پدر با دختر خود و یک پدر با نوه خود دارد.
گاهی بین سینه فاطمه و گاهی پهنه صورت او را، گاهی لب های حسین و گاهی زیر گلوی او را می بوسید.
آیا این رفتار را از انسانی که آینده را همچون آینه ای در پیش روی خود می بیند اشاره به موضوع ور

• چهارشنبه
• 21
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 15:26
• نوشته شده توسط
• یحیی

انا لله و انا الیه راجعون
در مقاتل ابن عطیه آمده است: «عمر بر در خانه فاطمه(ع) هیزم گرد آورده و خانة حضرت را به آتش کشید. هنگامی که فاطمه(ع) پشت در آمد تا انان را دور سازد، عمر فاطمه را پشت در چنان فشاری داد که کودکی را که در رحم داشت سقط کردو میخ در به سینه اش فرو رفت و به دنبال آن تا هنگام رحلت بیمار و ناتوان به بستر افتاد.»[1]
و تو ای عزیز! دیگر مپرس که میخ در نیم سوخته با ضربه ای که به در نواخته شده با سینة حضرت زهرا چه کرد؟!
خون ریخت زسینه اش، زمسمار بپرس بازوش کبود شد، زاغیار بپرس
دو شاهد صادق ار زمن می طلبی برخیز و برو از در و دیوار بپرس!
گریزی به کربلا
اگر چه در کربلا هیچ زنی میان در و

• چهارشنبه
• 21
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 15:27
• نوشته شده توسط
• یحیی

پیامبراکرم(ص) از دنیا رفت، هنوز حضرت را در قبرش نگذاشته بودند که مردم عهد را شکستند و بر مخالفت با امیرالمومنین علی(ع) اتفاق کردند!
آن حضرت به امور پیامبر(ص) مشغول شد تا آن که از غسل و کفن و حنوط آن حضرت فارغ شد و او را دفن نمود. سپس مشغول جمع قرآن شد، و به جای مشغول شدن به فتنه های مردم، به وصیت پیامبر(ص) پرداخت.
وقتی مردم دچار فتنه ابوبکر و عمر شدند وکار بیعت پایان یافت، آن دو دیدند که همه بیعت کردند جز علی و بنی هاشم و ابوذر و مقداد و سلمان و عده معدود دیگر.
عمر به ابوبکر گفت: «اکنون به سراغ علی بفرست.»
و ابوبکر پسر عموی عمر را که به او «قنفذ» گفته می شد سراغ حضرت فرستاد و به او گفت: ای قنف

• چهارشنبه
• 21
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 15:41
• نوشته شده توسط
• یحیی

روزی ام سلمه به عیادت فاطمه(ع) آمد و عرض کرد: ای دختر رسول خدا(ص) شب رسول خدا(ص) با این بیماری چگونه به صبح آوردی؟
فاطمه(ع) فرمود: صبح کردم در حالی که خود را بین دو اندوه جانکاه می نگرم:
1- جگرم از داغ فراق پدر یک پارچه خون شده است.
2- دلم بر ظلمی که به وصی رسول خدا(ص) شده، شعله ور گردیده است، خلافت شوهرم غضب شده و بر خلاف دستور خدا و رسول، امامت را از او گرفتند؛ زیرا از علی(ع) کینه داشتند، چرا که او پدرانشان را در جنگ های بدر و احد کشته و به درک واصل کرده بود.[1]
گریزی به کربلا
اما «لا یوم کیومک یا ابا عبدالله» مصیبت تو چنان عظیم بود که زمین و آسمان، جن و فرشتگان و ماه و خورشید و پرندگان گریه

• چهارشنبه
• 21
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 16:05
• نوشته شده توسط
• یحیی

امام علی(ع) می فرماید: من پیغمبر(ص) را از زیر پیراهن غسل دادم. یک روز فاطمه(ع) گفتند: میل دادم پیراهن پدرم را ببینم. وقتی پیراهن را به او دادم، بویید و بوسید و گریست و بی اختیار از فراق پدر غش کرد و افتاد. وقتی چنین دیدم پیراهن را از او مخفی نمودم.[1]
گریزی به کربلا
گاهی حتی یک پیراهن هم یادآور خاطره های یک شخصیت عزیز و محبوب می گردد. چنان که فاطمه(ع) با بوییدن لباس پیامبر(ص) به یاد غش می کند. این ماجرا، شیعیان دلسوخته را به یاد کهنه پیراهن ابی عبدالله می اندازد.
یزید به امام زین العابدین(ع) گفت: سه حاجت بگو تا برآورم. حضرت فرمود: اول این که اجازه بدهی برای آخرین بار صورت سید و مولا و پدر خود

• چهارشنبه
• 21
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 16:20
• نوشته شده توسط
• یحیی

بعد از شکایت مردم مدینه از گریه های فاطمه(ع) امیرالمومنین(ع) خانه و سایبانی دور از مدینه برای ایشان ساخت که آن را «بیت الاحزان» نامیدند، و حضرت فاطمه زهرا(ع) هر روز که صبح آغاز می گشت حضرت حسن و حسین علیه السلام را در جلوی خویش می انداخت و گریه کنان به سوی بیت الاحزان در بقیع می رفت در حالی که پیوسته در میان قبرها گریه می کرد و اشک می ریخت، و وقتی شب می شد امیرالمومنین (ع) به سراغ ایشان رفته و آنها را پیش انداخته و به سوی منزل می بردند.
آری حضرت امیرالمومنین(ع) بیت الاحزان را بیرون مدینه ساخت تا ایشان در آن جا رفته و به گریه بپردازند، تا این که کسانی که به خاطر گریه های حضرت صدیقه طاهره به نار

• چهارشنبه
• 21
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 16:31
• نوشته شده توسط
• یحیی

امام صادق(ع) می فرماید:
«بکائون-یعنی بسیار گریه کنندگان- پنج نفر بودند: آدم، یعقوب، یوسف، فاطمه و علی بن الحسین علیهم السلام...
اما فاطمه(ع) آن قدر گریست و در مرگ پدرش رسول خدا(ص) چنان ناله زد که اهل مدینه از گریة او اذیت شدند.
لذا گفتند: ما را با گریه های بسیار خویش ناراحت می کنی.
پس آن بانوی بزرگوار به مقبرة شهدای احد می رفت و هر مقدار که می خواست گریه می کرد و بعد به سوی مدینه باز می گشت.»[1]
فاطمه(ع) شب و روز گریه می کرد، نه فریادش خاموش می شد و نه اشکش تماغم می گشت.
جمعی از بزرگان مدینه به حضور امیر مومنان علی(ع) آمدند عرض کردند: فاطمه(ع) شب و روز گریه می کند، شب از گریة آن حضرت خواب ندار

• چهارشنبه
• 21
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 16:37
• نوشته شده توسط
• یحیی

حال رسول خدا(ص) بدتر شد، سرش را در دامن علی(ع) گذاشت و بی هوش گشت: زهرا(ع) به صورت نازنین پدر نگاه می کرد و اشک می ریخت و می فرمود:
«آه به برکت وجود پدرم باران رحمت نازل می شد و دادرس یتیمان و پناه بیوه زنان بود.»
صدای نالة زهرا به گوش پیامبر رسید، دیده گشود و با صدای ضعیف فرمود:
دختر عزیزم! این آیه را بخوان: « وَمَا مُحَمَّدٌ إِلاَّ رَسُولٌ قَدْ خَلَتْ مِن قَبْلِهِ الرُّسُلُ أَفَإِن مَّاتَ أَوْ قُتِلَ انقَلَبْتُمْ عَلَى أَعْقَابِكُمْ »1
از مرگ چاره ای نیست، چنانکه پیغمبران مردند من نیز خواهم مرد. اما چرا ملت هدف مرا تعقیب نمی کنند و قصد سقوط و عقب نشینی دارند؟!
از شنیدن این سخن گر یة زهرا(ع)

• چهارشنبه
• 21
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 16:42
• نوشته شده توسط
• یحیی

امشب سپهر دیده من پر ستاره است

درد نهفته در دل من بی شماره است

با سینه شکسته مکش آه فاطمه

کز سوز سینه ات جگرم پر شراره است

امشب سپهر دیده من پر ستاره است

درد نهفته در دل من بی شماره است

با سینه شکسته مکش آه فاطمه

کز سوز سینه ات جگرم پر شراره است

یک گوشه چشم واکن و بنگر که زینبت

در پیش تو نشسته و گرم نظاره است

با من بگو تو ای گل آزار دیده ام

از چه به هر دو گوش تو یک گوشواره است

زهرا مگر چگونه عدو سیلیت زده

کز ضرب آن لاله گوش تو پاره است

شد کشته از فشار در و صد هزار حیف

در خانه جای خالی یک شیرخواره است

بیچاره گشتم و زخدا رفتنم بخواه

زیرا که مرگ بهر علی راه چاره است

شاعر: حسن جو

• چهارشنبه
• 21
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 20:49
• نوشته شده توسط
• حیدریم

مانند شمع قصه ات از سر تمام شد
کوتاه مثل سوره ی کوثر تمام شد
سیلی وزید در وسط کوچه باد شد
تا هیجده ورق زد و دفتر تمام شد
از سوختن نه در اثر ضربه شمع من
در پشت چارچوب همین در تمام شد

گفتم یکی نبود و چهل مرد آمدند
قصه نگفته قصه ی مادر تمام شد
بابا کشید پارچه را روی مادرم
آهی کشید و گفت که دیگر تمام شد
پلکی زد و رسید سرِ ظهرِ واقعه
این بار قصه واقعا از سر تمام شد
زینب به فکر روز دهم بود بیشتر
وقتی وداع مادر و دختر تمام شد
وقتی که "یا بنی" به گوش حرم رسید
آرام گفت کار برادر تمام شد
تازه شروع شد غم زینب به کربلا
آن لحظه که بریدن حنجر تمام شد

شاعر: سعید پاشازاده

• چهارشنبه
• 21
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 21:04
• نوشته شده توسط
• abolfazl

تمام شهر پی کشتن ولی بودند
نبود مردی و نامردها ولی بودند
که هر کدام به تفسیر خود یلی بودند
چهل نفر که همه قاتل علی بودند
به سمت حادثه برگشت آن همه انگشت
قسم به فاطمه دیوار و در علی را کشت

به کوچه آمده رخصت گرفته اند از هم
و صف به صف همه نوبت گرفته اند از هم
سپس دویده و سبقت گرفته اند از هم
برای ضربه رضایت گرفته اند از هم
تمام نیتشان قربة الی الله است
و تازه ضربه ی دستی بزرگ در راه است
یکی غلاف به قصد ثواب بردارد
یکی به نیت مولا طناب بردارد
دری که سوخت به یک سمت تاب بردارد
لگد اگر بزنندش شتاب بردارد
برای کشتن مولا شتاب در کافی است
برای حفظ امامت دو تا پسر کافی است
گذشت کوچه و یک کوچه ی دگر آمد

• چهارشنبه
• 21
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 21:06
• نوشته شده توسط
• abolfazl

دوباره ماندن زهرا بعید تر شده بود

که درد پهلوی مادر شدیدتر شده بود

دلیل های کبودش جدیدتر شده بود

در این میانه حسن نا امیدتر شده بود

همه به پهلو و او خیره بود بر رویت

همه به دست و حسن زل زده به بازویت

علی به شمع تو پروانه بود هر لحظه

حسن به کوچه غریبانه بود هر لحظه

به دست زینب تو شانه بود هر لحظه

حسین پشت در خانه بود هر لحظه

بدون یک گِله آری بدون یک کلمه

همه به فکر تو بودند و تو به فکر همه

همه به فکر تو بودند تا که پر نزنی

صفای خانه بمانی دم از سفر نزنی

به زیر گریه به یاد غم پسر نزنی

دوباره حرف دلت را به میخ در نزنی

که میخ اگر تو نبودی به جاش محسن بود

زمان آمدنش هست کاش محسن بو

• جمعه
• 23
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 10:51
• نوشته شده توسط
• abolfazl

وقتی حبیبه رسول خدا(ص) از زمین رخت بر بست، و به سوی پروردگارش با دلی خسته رهسپار شد، و پیکر مطهرش درون خاک قرار گرفت؛ در ناحیه ای از بقیع زیر ستارگان بالای قبرش همسر ماتم زده خسته دلش ایستاده، با رسول خدا(ص) آهسته سخن می گفت، و برای زهرای بتول با سوز جگر ناله می کرد، و کلماتی با آه درون از زبانش جاری بود:
«سلام بر تو، ای رسول خدا! از جانب من و دخترت که اکنون به سوی تو روی آورده و در جوار تو آرمیده و با شتاب به تو ملحق شده است...
ای رسول خدا! مفارقت دخرت برگزیده ات، صبرم را کاسته و نیروی تحمل مرا ناتوان ساخته... تنها چیزی که این مصیبت را تخفیف می دهد همان مصیبت بس دشوار و ماتم کمرشکن تو است، با

• پنج شنبه
• 22
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 04:27
• نوشته شده توسط
• یحیی

گاهی که پیغمبر را سنگ می زدند، یه دفعی خانمی می اومد خودش را سپر قرار می داد، سنگ ها را به جان می خرید، اون خدیجه بود ... باید از چنین مادری دختری مثل فاطمه (سلام الله علیها) بیاید که سپر ولایت بشه ... .
منبع:كتاب گلواژه های روضه

• پنج شنبه
• 22
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 04:32
• نوشته شده توسط
• یحیی

رسول خدا (ص) فرمودند: ملائکه در سه جا از روی ترحم گریه می کنند:
اول: هر گاه کسی برای تحصیل علم بیرون رود و در غربت بمیرد.
دوم: وقتی پیرمرد و پیرزنی از خدا فرزندی را تمنا کنند، پس خدا به آنها عطا کند و آنان خوشحال باشند به وجود او که ما را خدمت می کند، در این آخر عمر و تشییع جنازه ی ما می کند، پس آن فرزند پیش از پدر و مادر بمیرد، ملائکه بیش از پدر و مادر آن فرزند گریه می کنند.
سوم: وقتی طفل یتیم از خواب بیدار می شود و شروع می کند به گریه کردن که مادرش بیاید بالای سرش و یادش نباشد که مادرش مرده، دایه فریاد می زند ما هذا البکاء؟
چه خبر است، چرا گریه می کنی؟ تازه یادش می افتد که مادرش از دنیا رفته

• پنج شنبه
• 22
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 04:40
• نوشته شده توسط
• یحیی

ای هم آشیانم،عزیزم، چرا زلانه می روی
با پره شكسته، زلانه،چرا شبانه می روی
جوجه های نازت،كنارت،نشسته گریه می كنند
چون تا با پیكری، پُر از زخم، زتازیانه می روی
نور دیده مرو،قد خمیده مرو،آه از این جدایی
ای فرشته ی من،چرا پرت شكسته
قلب مهربانت ،چرا به غم نشسته
ای امید دلها ،یا فاطمه یا زهرا
بی رمق نگارم،مكن تو كار خانه
گفته ای پس از مرگ ،بشویمت شبانه
شبانه منو غسل بده علی،شبانه منو كفن كن علی،خدایا اون چه شبی بوده برای علی،اسماء می گه آب می ریختم،علی آرام،آرام،بدن عزیز دلشو غسل می داد،یه دفعه دیدم دست از غسل دادن كشید،علی رفت كنار،هی سرشو به دیوار می زنه،گفتم:آقا جان چی شده ندیده بودم اینجوری بلند

• پنج شنبه
• 22
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 04:41
• نوشته شده توسط
• یحیی

امیرالمؤمنین علیه السلام سنگارو چید،بمیرم برا غربتت علی،یه نگاه كرد،دید فقط زینب و حسین و حسن و ام الكلثوم، ازكی تشكر كنم،بگم زحت كشیدید،جنازه ی زهرای منو تشییع كردید،اینقده احترام گذاشتید،تنهای تنها،دامنشو تكون داد،اما بریم در خونه امام حسین علیه السلام،از در خونه امام حسین علیه السلام كه نمی تونیم ماتكون بخوریم،می خوام بگم یا علی نبودن تسلیت بگن،نبودن التیام بدن،برو خدارو شكر كن،جات خالی بود كربلا، زینب بدن پاره پاره حسین و برداشت،اما سنگ زنها هنوز دارن سنگ می زنن،وقتی زینب برگشت خیمه،رقیه دید سر و صورت زینب غرق خونه،حسین......الله اكبر،الله اكبر،بدن و برداشت،خانم پنجاه و چهار پنج ساله،خانمی

• پنج شنبه
• 22
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 04:44
• نوشته شده توسط
• یحیی

روزی كه به كوچه خصم راهم بگرفت
ابر سیهی چهره ی ماهم بگرفت
مادر همه وجودش و بچه اش،مردیكه لندهور اُمده داره جسارت می كنه،زهرا به فكر خودش نیست،
بادست به دنبال حسن می گشتم
پسرم بیا،این خیلی وحشیه،پسرم این كوچیك و بزرگ سرش نمی شه،زن و مرد نمی فهمه،پسرم بیا
شما نمی فهمید ضربه ی سیلی یعنی چی،در روایت داره، و سحطت علی وجهها،سیلی یعنی جوری كه نهایتش قرمز بشه صورت،سحط یعنی یه نوع ضربه ای كه جای سالم تو صورت نمی ذاره،عمار و یاسر در زمان خلافت دومی بنا به دلایلی باهاش برخورد شد،همچین زدند تو صورت این پیرمرد،خورد زمین،گریه كنان اُمد خونه ی امیرالمؤمنین علیه السلام،گفت:عمار چرا گریه می كنی،مردی كتكت زدند،

• پنج شنبه
• 22
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 04:46
• نوشته شده توسط
• یحیی

یازهرا،یازهرا،كمكم كن،خدا شاهده دارم راست می گم، بعضی حرفا و شعرا رو شما كمتر از من شنیدید،اما امشب می گم دیگه،
میخ در راه گریزش بسته بود،گوشه های روسری آتش گرفت
پیش چشم كودكانی مضطرب،بین خانه مادری آتش گرفت
یه عالمه زخم،یه عالمه دود
یه عالمه هیزم،یه یاس كبود
خدایا ببین شكستن اینها،حرمت ها رو چه زود
كسی می دونه، گناه یتیم مدینه چی بود
خدایا كمكم كن براشون بخونم ان شاءالله ناله هاشون مدینه برسه
تو خونه ای كه عزاداره،معركه و آشوب نمی شه
كبوتر كه ای خدا روی سینه ی در میخ كوب نمی شه
یكی دیگه گفتم و یاعلی
می لرزه صداش،می سوزه تنش
چقدر میون كوچه ها زدنش
زیر پاها بود،گمونم انگار نمی دیدنش
همه ان شاءا

• پنج شنبه
• 22
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 04:47
• نوشته شده توسط
• یحیی

می رفت علی و می كشید از دل آه
از همسر خویش بر نمی داشت نگاه
چه همسری
دیدن كه زیر لب علی می گوید
لاحول ولا قوة الا بالله
چهل تا از این نامردها از یك طرف بكشن،بی بی یه تنه با همون دستش،از یه طرف،اونها كشیدند وبی بی كشید،بعد قصه ی قنفذ پیش اُمد،بعد بی بی بیهوش شد،بردند آقارو،از جا بلند شد فرمود:فضه علی مو كجا بردند،بی بی جان علی رو بردند مسجد،از اینجاشو برات بگم:
موج كوثر چون به مسجد سرنهاد
لرزه بر دنیا و ما فیها فتاد
چادرشو سرش كرد،مگه من می ذارم علی مو ببرند،وارد مسجد شد بی بی ،چه صحنه ای بود اون صحنه.
گفت:در طغیان عشقم كوثرم
تیغ داران پیش مرگ حیدرم
می دهم جان،جان او را می خرم
هرچه پیش آید علی

• پنج شنبه
• 22
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 04:49
• نوشته شده توسط
• یحیی

بسم الله الرحمن الرحیم
اینهایی كه از دنیا می خوان برن،معمولاً اون روز آخر حالشون جا می آد،تجربه شده،یه دو سه ساعتی،حالشون خوبه،با بستگانشون صحبت می كنن،حرف می زنن،یهو دوباره حالشون بهم می خوره از دنیا می رن،معموله ،نمی دونم دیدید یا نه،حضرت زهرا سلام الله علیها،پاشدند،بنا كردند به كار كردن،لباس بچه هاشونو شستند،امیر المومنین یه موقعی وارد منزل شد،این و حاج واعظ قزوینی،نود سالش بود خونه ی حاج سید جواد صدیقی چهل سال،پنجاه سال پیش رو منبر گفته یادمه،گفت:وقتی امیرالمومنین وقتی سر زده وارد شد،دید كه حضرت زهرا جارو دستشه،اما وقتی داره حیاط و جارو می كنه،یه دستشم به كمرشه،از درد پهلو خیلی رنج برد،این

• پنج شنبه
• 22
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 04:52
• نوشته شده توسط
• یحیی

شب تاریكه،دستور اینه كه عزیزان من،صداتون به گریه بلند نشه،عزیزان من هیچ همهمه و زمزمه نداشته باشید،از بقیع برگشتند آقا امیر المؤمنین علیه السلام،جنازه ی اصلی توی اون تابوتی است كه خود خانم فاطمه زهرا سلام الله علیها دستور دادند،توی حجره، قبر فاطمه زهرا آماده،جنازه رو بغل كردند امیر المؤمنین علیه السلام،فقدسترجعة الودیعه،رفتن پایین،گذاشتن تو قبر،همه ی این ها حرف داره سخن داره،فقط یك كلامه،وقتی آقا امیرالمؤمنین علیه السلام خواستند از قبر بیاند بالا،زانوهای حضرت لرزید دیگه توان نداره،همه ی زمین خورده های عالم یا علی می گن،حركت می كنند،علی علیه السلام اونجا زمین خورد،هیچ كی نبود،یه نگاهی كرد به بچ

• پنج شنبه
• 22
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 04:54
• نوشته شده توسط
• یحیی

رد سرخ شكستگی، روی بازوی دستشه
یه تسبیحه تو دستی كه، رو پهلوی شكسته شه
این دست زخم شده،طبیب گفته باید ثابت بمونه،تا درست بشه،این مادر دو سه ماه از این پهلو به اون پهلو،آخه اگه فقط یه دست باشه،خوب می شه،اگه پهلو فقط باشه خوب می شه،اگه زخم باشه،خوب می شه،اگه صورت باشه خوب می شه،
رد سرخ شكستگی، روی بازوی دستشه
یه تسبیحه تو دستی كه، رو پهلوی شكسته شه
آتیشه تو دلش،وای،وای،وای
زرد شمایلش،وای،وای،وای
شده خونه مون ،مثل ویرونه
زمین و زمون ،روضه می خونه
ماه آسمون، دل پریشونه
وای
/جای گل یاس، كنج گلدونه
حالا خوابیده ،گوشه ی خونه
گلی كه براش، دنیا زندونه
وای
وا اُماه،وا اُماه
برادرم به خانه برد،یاس پرپرم

• پنج شنبه
• 22
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 04:57
• نوشته شده توسط
• یحیی

آنان که گُل وصال تو می پویند
در سهله و جمکران تو را می جویند
با ذکر قنوت در مصلای نماز
عجل لولیک الفرج می گویند
آقاجان امشب ذکر همه ی شیعه ها فقط همین یه جمله است:
اللهم عجل لولیک الفرج
خدایا ظهور منتقم زهرا رو برسون.
یا صاحب الزمان:این همه ی آرزومه که:
روبم به مژه غبار درگاهت را
جویم به دو چشم روی چون ماهت را
ای کاش که از خانه ی کعبه شنوم
آوای اَنا بقیة اللهت را
ان شاءالله همین صبح جمعه از کنار خانه ی کعبه صدای حیدری شما بلند می شه:یا اهل العالم اَنا بقیةالله...
ان شاءالله با آقامون بریم مدینه قبر گمشده ی مادرش رو برای همه هویدا کنه،اون جا بشینیم و برای ما روضه ی زهرا رو بخونه.
آقاجان امشب مص

• پنج شنبه
• 22
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 04:59
• نوشته شده توسط
• یحیی

تو آه می كشی و
گفت:هرنفسی كه بی بی می كشید ،از دهنش خون جاری می شد،
تو آه می كشی و خون چكد ز پیروهنت
تو راه می روی و سرخ می شود حسنت
تو نان نمی پزی و سفره ی شبم خالی است
نه آب می خوری و آب می شود بدنت
بیت بعدی باید حقش ادابشه،امام زمان(عج)،بچه سیدا،منو ببخشید،علی می گه،گفت: فاطمه
بگیر پرده ،ببینم چه آمده به سرت
بلندتر شده این روزها نفس زدنت
مادر مادر
چگونه در به رُخم باز كرده ای تنها
كه غرق خون شده پا در مسیر آمدنت
تو گریه می كنی و من به سینه می كوبم
برای زخم دو چشمت ،برای زخم تنت
تیرخلاصی رو بزنم،بچه سیدا،امام زمان(عج)
زگیسوان پریشان زینبم پیداست
كه مانده نقش غلافی به دست شانه زنت
مادرمادر،جو

• پنج شنبه
• 22
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 05:01
• نوشته شده توسط
• یحیی

شبی یاد تو را در خواب کردم
دلم را باز بی تاب کردم
زبس دیر آمدی یاد تو را من
به لوح سینه ی خود قاب کردم
آقا جان با بن الحسن امشب خیلی دل من برای شما تنگ شده !امشب شب خاندان پیامبره .امشب شب غریبی علی و اولاد علیه .مگه میشه دختر پیمبر و تشییع جنازه مخفیانه تو دل شب !نمیدونم این مردم مدینه چه کار با حضرت زهرا کرده بودند که به علی وصیت کرده بود :علی جان منو شبونه غسل بده .شبونه کفن کن و شبونه به خاک بسپار
یا صاحب الزمان !معذرت میخوام از شما ،ولی امشب باید روضه ی شام غریبان رو بخونم
معقل ابن عمر میگوید :به حضرت صادق عرض کردم :چه کسی فاطمه را غسل داد :فرمود: امیر المومنین، من از فرمایش حضرت دلم گرفت

• پنج شنبه
• 22
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 05:07
• نوشته شده توسط
• یحیی

ای خاک قدم تو ، به هر درد دوا
با یک نگهت، حاجت خلق کن روا
اکنون که دلم اسیر رویت گشته
هر ثانیه دیر میشود، زود بیا
آقا جان هر لحظه ای که شما زودتر بیایی، اهل بیت و شیعه ها رو ازدست ظالمان نجات میدی، آقا جان شما بیا و امشب نگذار که تشییع جنازه مادرت توی مدینه شبونه و مخفیونه انجام بگیره،امشب روضه ی غسل دادن فاطمه توسط امیر المومنینه ،امیر المومنین علی علیه السلام میفرماید :به خدا سوگند شروع به غسل دادن او نمودم، طبق وصیت فاطمه او را در پیراهن غسل دادم و با زیادی حنوط رسول خدا او را حنوط دادم، در کفن پیچیدم، وقتی که خواستم بندهای کفن را ببندم، صدا زدم ای فرزندان فاطمه بیائید و با مادرتان خداحافظی

• پنج شنبه
• 22
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 05:09
• نوشته شده توسط
• یحیی