چـه نـور بـود که آیینۀ محمّد بود
و در میان خداوند بود و احمد بود
همینکه حُسن، تجسّم گرفت فاطمه شد
چـرا کـه فاطمـه زیبایــی مجسّم بود
«بهشت» بـود کـه در سایـه‌سار مژگانش
همیشه چشمه‌ای از اشکهای ممتد بود
ستـاره‌ای کـه در آیینـۀ علـی رویید
و جان روشن او از جهـان مجرّد بود
... فرشته مائده آورد و آب و جارو کرد
همیشـه خانـۀ زهـرا چنانکـه بایـد بود
!نشسته نافله خواند، آنچنان که جانِ علی
بـه خانـه بـود و نفهمیـد حـال او بـد بود
چنان شهادت خاموش شمع، وقت سحر
جبین نهـاد بـه سجـاده‌ای که مشهد بود
همان محدّثه تنها فرشته‌ای که به خاک
کتـابِ غـربتِ او هیجــده مجلّـد بود
اگر چـه داشت کلید شفاعت امّت
میان فر
- چهارشنبه
- 21
- فروردین
- 1392
- ساعت
- 12:35
- نوشته شده توسط
- یحیی
