شهادت حضرت فاطمه زهرا (س)

مراسم تکفین، پایان یافت و هنگام نماز خواندن بر پیکر مطهر زهرا فرا رسید و در آن مراسم افرادی احضار شدند که به فاطمه زهرا(ع) ظلم نکرده بودند.
علی(ع) همراه با سلمان، عمار یاسر، ابوذر، مقداد، حذیفه، عبدالله بن مسعود، علی(ع) عباس بن عبدالمطلب فضل بن عباس، عقیل، زبیر، بریده و عده ای از بنی هاشم بر پیکر زهرا نماز گزارد، و مهیای تشییع شدند.[1]
آری، تشییع جنازه حبیبه رسول خدا(ص) چنان غریبانه، مظلومانه ومخفیانه در مدینه انجام می پذیرد که گویی هیچ کس او را نمی شناسد! و آن منزلت بزرگ و شخصیت بی نظیری که پیامبر(ص) برای او معرفی کرده بود، از آن او نیست! تشییع جنازه ای که فرزندانش حق بلند گریه کردن و سوگواری

• چهارشنبه
• 21
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 10:09
• نوشته شده توسط
• سید محسن احمدزاده صفار

علی(ع) بعد از ان که کار غسل دادن را به انجام رساند، او را برداشت و در درون کفن هایش جای داد آن گاه وی را با پارچه ای که رسول خدا را با آن خشک نموده بود، خشک کرد، و سپس او را با حنوط بهشتی که پیامبر(ص) فرموده بود و از حنوط دنیا کاملاً متمایز بود، حنوط کرد، سپس وی را در کفن هایش پوشاند، و در هفت قطعه پارچه کفن نمود.[1]
گریزی به کربلا
شهید اگر چه غسل ندارد ولی کفن دارد، و لباس وی کفن اوست.[2]
چنانکه وقتی شب عاشورا فرا رسید، امام حسین(ع) به یاران فرمود: لباس هایتان را بشویید و فردا لباس تمیز در بر کنید تا کفن های شما باشد.[3]
اما وقتی عصر عاشورا فرا رسید، زینب (علی(ع)) پیکر برادر را پیدا کرد و با

• چهارشنبه
• 21
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 10:15
• نوشته شده توسط
• سید محسن احمدزاده صفار

السَّلاَمُ عَلَيْكِ أَيَّتُهَا التَّقِيَّةُ النَّقِيَّةُ

امشب است آن شب علی گریان شود
روضه خوانِ آن گلِ پنهان شود

از نجف می آید او با اشک و آه
درد را آهسته میگوید به چاه

می شود دستِ توسل بر شفیع
دامنِ آن رازِ پنهانِ بقیع

با دلی خون و نگاهی بی قرار
اشک می ریزد به چون ابرِ بهار

می نشیند در کنارِ تربتش
یادش آید روزهای غربتش

یادش آید اتفاقِ کوچه ای
پرپری شد نا شکفته غنچه ای

یادش آید ماجرای پشتِ در
آن گل و آن هم امانت از پدر

یادش آید اتفاقِ لحظه ای
فاطمه بود و علی و فضه ای

خونِ رو از زیرِ معجر میچکید
غربتش دل را به محشر میکشید

آه! زهرا از چه بستر مانده ای
از چه رویت را ز من پوشانده ای

پر

• دوشنبه
• 30
• بهمن
• 1396
• ساعت
• 16:36
• نوشته شده توسط
• ۰۹۱۱۳۵۲۶۵۲۹

بهشت قبضه ي خاکي بود ز معبر من
وجود، گم شده در تربت مطهر من
در آن زمان که زمان و مکان وجود نداشت
خداي عزّ وجل بود مدح گستر من
خداي خوانده مرا کوثر رسول خدا
رسول گفته که اين دختر است مادر من
خديجه مادر و احمد پدر ائمه پسر
بزرگ مرد دو عالم علي است شوهر من
منم بهشت نبوت ائمه ميوه ي آن
منم سفينه ي عصمت علي است لنگر من
زهي سعادت آن تشنه اي که نوشد آب
به دست ساقي کوثر ز حوض کوثر من
سلام گرم مسيحا به خون پاک حسين
درود مريم عذرا به صبر دختر من
شود به عرصه ي محشر مقام من معلوم
که روز، روز من و محشر است محشر من
کند قيام ز جا از براي عرض سلام
حسين با تن مجروح در برابر من
بس است بهر شفاعت دو دست عباسم
که

• چهارشنبه
• 21
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 12:14
• نوشته شده توسط
• یحیی

تو آن گلـی که بهار نبی است لبخندش
ستاره‌ای که بهشت علی است پیوندش
ستاره‌ای کــه اگــر اختــرِ امیـر نبود
به طالع دو جهـان کس نبـود ماننـدش
به آن رسول که اذن ورود از او می‌خواست
نبـود محـرم ایـن خانــه جـز خداوندش
نبی کــه در غــم دنیــا نبــود، در دنیا
به غیــر شـادی زهرا نکرد خـرسندش
دلـی کـه بستــۀ عالـم نبــود، از عـالم
به غیــر حضــرت زهـرا نبود دلبندش
و گفت: دشمنِ صدیقـه است، دشمن من
و دوستان من آنها کــه دوست دارندش

• چهارشنبه
• 21
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 12:17
• نوشته شده توسط
• یحیی

تو بالاتر ز بالا برتريني
تو هر شب با خدايت همنشيني
پيمبر را بهشت جاوداني
تو محبوب تمام عرشياني
تو را يکتا و بي همتا چو ديدند
براي تو علي را آفريدند
تو صدها مرتبه اعجاز کردي
گره از کار مولا باز کردي
فراز آسمانها خانه ي تو
تو شمعي و علي پروانه ي تو
اگر احمد به تو اکرام مي کرد
دلش را نام تو آرام مي کرد
اگر گلبوسه از روي تو مي چيد
خدا را در دو چشمان تو مي ديد
نه فخر مصطفي فخر خدايي
که تو بنيانگار کربلايي
فداي ذکر يارب يارب تو
دو عالم خاک پاي زينب تو
شود قلب محبان پاره پاره
چو مي آيي تو در محشر سواره
تو مي آيي ولي پهلو شکسته
به روي ناقه اي غمگين و خسته
تو مي آيي و چشمت پر ز الماس
به روي دست داري دس

• چهارشنبه
• 21
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 12:19
• نوشته شده توسط
• یحیی

تو ای شفاعت نامت تبّرکِ آدم
گلی به دامنِ باغ نجابتت، مریم
!دل تو ذوب شد از هُرم دردهای علی
که با علی‌ست تو را نسبت گل و شبنم
شبی که رشتۀ تسبیح اشک‌های امیر
پی تو دانه به دانه گسسته شد از هم
نشانِ قبر تو را هیچکس نمی‌دانست
بهشتِ پنهان در مه، اشارتِ مبهم!
چه وقت، بغضِ دلِ آسمان غریب شکست؟
کدام ساعت باران؟ دقیقۀ شبنم؟
مزارِ محوِ تو را گنبد، آسمانِ خداست
تو ای ستاره وماهت، کبوترانِ حرم!
سلام ما به تو ای مادرِ پدر، زهرا
سلام ما به تو ای با غم علی، محرم
به نوحه مرثیه خوان تو آدمی و پری
سیاه‌پوش عزای تو عالم و آدم
شبی که نام عزیز تو بر لبم بوزد
پر از هوای گل یاس می‌شود عالم

• چهارشنبه
• 21
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 12:21
• نوشته شده توسط
• یحیی

تو کیستی آینة داوری
تو کیستی فرا تر از باوری
تو کیستی راضیه و مرضیه
تو کیستی فاطمة اطهری
فاطمه یا حوراء الانسیه
ام ابیهایی یا کوثری
تو آسمان اختران زمین
تو آفتاب خانة حیدری
تو پارة تن رسول خدا
تو جان بهترین پیام آوری
تو صاحب دو مریم بیت وحی
تو یازده مسیح را مادری
تو میوة درخت طوبای نور
نه میوه که ریشه و برگ و بری
تو در مقام خود ز مریم سری
سیدة النساء مریم بود
پدر تو را گفت فداک ابوک
تو تا ابد دخت پدر پروری
رکن علی روح رسول خدا
محمدی یا علی دیگری
ز چار سادات زنان بهشت
برتر و والاتر و بالاتری
تو با خدا هم سخن و هم زبان
تو با علی همدم و هم سنگری
تو برترین مادر آل رسول
تو بهترین شفیعة محشری
تو قبل

• چهارشنبه
• 21
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 12:26
• نوشته شده توسط
• یحیی

چه نور بود که «زهرا» نبود و زهرا بود؟
گلـی هنـوز شکوفا نبود و زهرا بود
چـه نـور بود که آدم نماز او را دید؟
چه نور بود که حوّا نبود و زهرا بود؟
فرشتگان همـه گفتنـد: نور پاکی بود
که مثل هیچ یک از ما نبود و زهرا بود
همانکه در شبِ هستی سفینه بود و نجات
نبــود خشکـی و دریا نبود و زهرا بود
چه نور بود که پیش از وجود، روشن بود؟
چـه نـور بـود کـه دنیـا نبود و زهرا بود؟
چه نور بود به سیب بهشت در معراج؟
- که جبرئیل در آنجا نبود و زهرا بود
مگر که می‌شود ای مهربانترین مادر
یگانـه «‌اُمِّ ابیها» نبود و زهرا بود؟
مگر که می‌شود ای گوهر شریف ولا!
حقیقتِ دلِ مــولا نبود و زهرا بود؟
به روی مسجدِ پیغمبر خدا، یک ع

• چهارشنبه
• 21
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 12:28
• نوشته شده توسط
• یحیی

جمال غیب خداوند، مظهرش زهراست
رسول، روح و روان مطهرش زهراست
پیمبـری کـه به قرآن خویش می نازد
یقین کنید که قرآن دیگرش زهراست
نبـی تمامـی تـوحید را در او دیـده
علی جمال خداوندْمنظرش زهراست
درود باد به مردی که خاکِ فضه اوست
سلام باد بر آن زن که رهبرش زهراست
به هـر فلک که گذر کرد خواجه لولاک
به چشم فاطمه بین دید، محورش زهراست
علـی کـه کفـو نـدارد چو ذات اقدس حق
از آن کشد به فلک سر که همسرش زهراست
حسین گفـت: بـه نـزد ستمگـران هرگز
ذلیل نیست عزیزی که مادرش زهراست
چگونه خصم به روی علی کشد شمشیر؟
که جان به کف همه جا در برابرش زهراست
بـه آیـه آیه قــرآن قســم کـه این قرآن
زبان و روح و نگهبان و داورش زه

• چهارشنبه
• 21
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 12:30
• نوشته شده توسط
• یحیی

حتی بهشت بی تو معطر نمی شود
خورشید و ماه بی تو منور نمی شود
بی بی! اگرکه روز قیامت نیامدی!
این را بدان بدون تو محشر نمی شود
عالم اگر برای دل من دعا کنند
قطعاً دعای ویژه مادر نمی شود
کوثر تویی و شیر خدا ساقی شماست
حتی علی بدون تو حیدر نمی شود
این در کتاب شیعه و سنی نوشته است
بی خود مقام فاطمه کوثر نمی شود
آثار سوختن پس در جای زخم میخ
با کار خانه فاطمه بهتر نمی شود
بدتر از این همه به خدا زخم بستر است
این تن دگر برای تو پیکر نمی شود
صدها هزار ضربه شمشیر و تیر و سنگ
با ضرب دست کوچه برابر نمی شود

• چهارشنبه
• 21
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 12:32
• نوشته شده توسط
• یحیی

چـه نـور بـود که آیینۀ محمّد بود
و در میان خداوند بود و احمد بود
همینکه حُسن، تجسّم گرفت فاطمه شد
چـرا کـه فاطمـه زیبایــی مجسّم بود
«بهشت» بـود کـه در سایـه‌سار مژگانش
همیشه چشمه‌ای از اشکهای ممتد بود
ستـاره‌ای کـه در آیینـۀ علـی رویید
و جان روشن او از جهـان مجرّد بود
... فرشته مائده آورد و آب و جارو کرد
همیشـه خانـۀ زهـرا چنانکـه بایـد بود
!نشسته نافله‌ خواند، آنچنان که جانِ علی
بـه خانـه بـود و نفهمیـد حـال او بـد بود
چنان شهادت خاموش شمع، وقت سحر
جبین نهـاد بـه سجـاده‌ای که مشهد بود
همان محدّثه تنها فرشته‌ای که به خاک
کتـابِ غـربتِ او هیجــده مجلّـد بود
اگر چـه داشت کلید شفاعت امّت
میان فر

• چهارشنبه
• 21
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 12:35
• نوشته شده توسط
• یحیی

در آسمانِ امامت ، ستارگانِ تو بود
و آفتابِ نبوّت در آسمان تو بود
خدا برای نبی ساخت کهکشانها را
و نورِ اوّلِ خلقت بـه کهکشان تو بود
به جستجوی تو پرمی‌کشید قلب زمین
اگر به دورترین کهکشان، نشان تو بود
!تو نور عالمی ای جانِ جانِ جان- که حسین
حسـن، علـیّ و نبـی- جانِ جانِ جان تـو بود
مگر تو جسم و دل و جان مصطفی بودی
که هر چه بود از آن رسول، از آن تو بود
!مگر تو جانِ رسولی، مگر تو نورِ علی
که هر چه در دل او بود، بر زبان تو بود
مگر تـو بطن کتابی و معنیِ عترت
که آیه‌آیۀ قرآن به ترجمان تو بود
تویی که دفتر قلب رسول از آن تو بود
مقـام و مسنـد رد و قبول از آن تو بود
تویی که سورۀ کوثر که مسجد و منبر
کتاب و

• چهارشنبه
• 21
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 12:37
• نوشته شده توسط
• یحیی

دختر فکر بکر من، غنچه‌ی لب چو واکند
از نمکین کلام خود حق نمک ادا کند
طوطی طبع شوخ من گر که شکرشکن شود
کام زمانه را پر از شکر جان‌فزا کند
بلبل نطق من ز یک نغمه‌ی عاشقانه‌ای
گلشن دهر را پر از زمزمه و نوا کند
خامه‌ی مشک‌سای من گر بنگارد این رقم
صفحه‌ی روزگار را مملکت ختا کند
مطرب اگر بدین نمط ساز طرب کند گهی
دایره‌ی وجود را جنت دل‌گشا کند
منطق من هماره بندد چو نطاق نطق را
منطقه‌ی حروف را منطقة‌السما کند
شمع فلک بسوزد از آتش غیرت و حسد
شاهد معنی من ار جلوه‌ی دلربا کند
نظم برد بدین نسق از دم عیسوی سبق
خاصه دمی‌ که از مسیحانفسی ثنا کند
وهم به اوج قدس ناموس اله کی رسد؟
فهم که نعت بانوی خلوت کبریا کند

• چهارشنبه
• 21
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 12:39
• نوشته شده توسط
• یحیی

ز بس‌کـه باغ لبت بوسه‌گاه احمد شد
تن تو عطر رسول خدا گرفته به خود
تویـی که فاصله‌ات از وجود پیغمبر
به قدرِ گفتن «ایاک» بود تا «نعبد»
محلِّ آمد و رفتِ فرشته: قلب رسول
به خانۀ تو، رسول خدا در آمد و شد
فلک ، به گوشۀ گلزارِ جلوه‌ات طاووس
ملک ، بــه رودِ زلالِ هدایتت هدهـد
تــو راز روشــن آیینه‌ها، تو آن نوری
که در میانِ خداوند و خاک قسمت شد
امانتــی کــه نبردنـد کوهها بر دوش
به عهد بستنِ جانهای پاک قسمت شد
تـو گنج پنهانـی، آن یگانه مروارید
که بین دو صدف تابناک قسمت شد

• چهارشنبه
• 21
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 12:44
• نوشته شده توسط
• یحیی

در مـدح تـو ای کوثـر طاها چه بگویم؟
جایی که نبی گفت «فداها» چه بگویم؟
مـن کمتـرم از قطــرۀ افتـادۀ به دریا
در وصف تو ای مـادر دریا چـه بگویم؟
جایـی کـه علـی شـد ز جلالت متحیر
من کیستم ای هستی مولا؟ چه بگویم؟
مـدح تـو نـه گفتـن، نه نگفتن، نتوانم
مانـدم متحیـر بـه خـدا، تا چه بگویم؟
مـن بنـدۀ بــی‌قدرم و تـو لیلۀ قدری
ای قدر تو از قـدر من اولا، چه بگویم؟
دست و قلـم و منطقـم از کـار فتادند
یـارب تـو بگـو بـار خدایـا چه بگویم؟
در شأن تو جز سورۀ کوثر چه بخوانم؟
غیـر از سخـن حـیّ تعالی چه بگویم؟
تعریـف تـو را عالـم و آدم نتـوانند
جز آنکه فقط کوثر و تطهیر بخوانند

• چهارشنبه
• 21
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 12:46
• نوشته شده توسط
• یحیی

زهرا و وصف خالق دادارش
زهرا و مدح احمد مختارش
نازد هماره قدر به تقدیرش
ریزد هماره روح ز گفتارش
طوبای راست قامت باغ وحی
گل های گلشن نبوی، بارش
دُرّی که هدیه کرد ز سوی حق
ختم رسل به حیدر کرّارش
طوطی باغ وحی به مدح او
ریزد مسیح از سر منقارش
این است نخل آرزوی احمد
کآمد ثمر ائمه اطهارش
گلبوسه های دم به دم احمد
انداخت گل به مصحف رخسارش
حیدر، جمال حیّ تعالی را
می دید لحظه لحظه به دیدارش
میکال نخله ای به لب جویش
جبریل لاله ایست به گلزارش
ایمان کمال قنبر درگاهش
قرآن زبان فضة دربارش
مأمور احترام، رسول الله
از سوی ذات خالق دادارش
زهرا سجیّه اش همه دم احسان
زهراست لطف و جود و کرم کارش
مسکین کوی فاطمه باید

• چهارشنبه
• 21
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 12:48
• نوشته شده توسط
• یحیی

به گلبُن نبََوی زاغ ها هَزار شدند
ز پرده توطئه ها باز آشکار شدند
مُنادیان الهی به خانه بنشستند
حرامیان قدیمی زمامدار شدند
غدیریان مدینه سقیفه ای گشتند
مجاهدین بهشتی اسیر نار شدند
تمام شهر به یک خانه حلمه ور گشتند
دو روز از ره یک عمر رفته،برگشتند
چه سخت حق علی بُرده ، راحت آسودند
تو گویی آنکه ز غار در کمین بودند
دری که ختم رسل بود زائرش بستند
رهی که بود سراسر نفاق بگشودند
دو ماه نیم هنوز از غدیر نگذشته
به خون محسن شش ماه دامن آلودند
مگو که خصم به ضرب لگد تنی را کشت
بگو تمامی سادات محسنی را کشت
سقیفه ریشه ز قوم و هیزم نار است
سقیفه مام زنازادگان بسیار است
سقیفه دایۀ صدها یزید و ابن زیاد
سقیفه قا

• چهارشنبه
• 21
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 12:49
• نوشته شده توسط
• یحیی

آیینــۀ رســـول خــدا روی فاطمه
جان وجود، بسته به یک موی فاطمه
با آنکــه نیست از حـرم مخفی‌اش نشان
شهر مدینه گم شده در کوی فاطمه
بـوی بـهشت اگـر چـه محمّد از او شنید
بالله قسـم بهشت دهـد بـوی فاطمه
ختم رسل گرفت به پهلو دو دست خویش
از آن لگد که خورد به پهلوی فاطمه
طوبی دمید و سدره فتاد و شجر شکست
وقتـی خمیـد قامـت دلجوی فاطمه
چـون بـاب وحـی سوخت پر و بال جبرییل
نزدیک شد چو شعله به گیسوی فاطمه
انگــار رفـت طاقـت دســت خـدا ز دست
زآن ضربتی که خورد به بازوی فاطمه
آیـات نــور و پــردۀ ظلمـت؟! خدای من!
دسـت پلیــد دیــو کجـا روی فاطمه
!از یک طرف خجل شده از فاطمه، علی
از یک طرف نگاه حسن، سوی فاطمه
«م

• چهارشنبه
• 21
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 12:51
• نوشته شده توسط
• یحیی

افسـوس که امـت ز خداونـد بریدند
جـای علی و آل، به شیطان گرویدند
بـا شعلـۀ آتـش درِ بیـت تو گشودند
هیزم عوض گل به سرِ دوش کشیدند
نامـوس خــدا دختـر پیغمبر مـا را
مردم همه پشت درِ آتش‌زده دیدنـد
تنها نه فقط اهل مدینـه، همه عالـم
فریـاد تـو بیـن در و دیـوار شنیدنـد
گردید چو در سنّ جوانی کمرت خم
حوران بهشتی همه از غصه خمیدند
دنبـال علـی بـا بـدن خسته دویدی
همـراه تـو اطفـال تو با گریه دویدند
سوگند به قرآن که به شمشیر سقیفه
سر از تن صد چاک حسین تو بریدند
بـر دامـن تاریـخ بــوَد ننــگ سقیفه
بشکست حسینت سرش از سنگ سقیفه

• چهارشنبه
• 21
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 12:52
• نوشته شده توسط
• یحیی

سینه‌هـا مانـده پـر از ناله نشنیده هنـوز
مانده خورشید ز غم رویْ خراشیده هنـوز
اشک خونین همه را می‌چکد از دیده هنوز
بـدن ختـم رسـل دفــن نگردیـده هنـوز
چـرخْ آبستـن بیــداد ز بیــداد شده
حمله بر مرکز عدل و شرف و داد شده
****
خلـف شـوم سقیفه، حَکمِ نامشروع
سر برآورده و بیدادگری کرده شروع
یافتــه فتنـۀ او تـا ابدالدهـر شیوع
کینه‌توزان همه در محضر او کرده خضوع
رفته از یـاد هـمه خاطرۀ روز غدیر
همه در سلسله دیو هوا گشته اسیر
تیرگی آمده انـوار جلی را ببرد
از میـان آینــۀ لم‌یزلـی را ببرد
از دل خلق، تولای ولی را ببرد
باطلی آمده تا حق علی را ببرد
شهر با این خلف شوم، هم آغوش شده
وحی، بیگانه و توحیـد، فر

• چهارشنبه
• 21
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 12:54
• نوشته شده توسط
• یحیی

چه سبب گشته خدايا كه چنين
خانه وحي امين مي لرزد
گوئيا از غم فقدان نبي
همه اركان زمين مي لرزد
يا كه آتش بگرفته حرمش
كه چنين محور دين مي لرزد
از فشار لگد و ضربه ي در
قلب زهراي حزين مي لرزد
فاطمه دخت نبي ركن علي
دلش از سقط جنين مي لرزد
حنجر و سينه ناموس خدا
تا صف حشر، يقين مي لرزد
آه از آن صدمه سيلي عدو
پيكر و چشم و جبين مي لرزد
بهر مظلومي زهراي جوان
به خدا عرش برين مي لرزد
آري آرام دل از اين ماتم
بهر اسلام مبين مي لرزد

• چهارشنبه
• 21
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 12:59
• نوشته شده توسط
• یحیی

چو دید نقش زمین همسر جوانش را
ز دست داد همه طاقت و توانش را
به پیش دیدۀ او چون زدند زهرا را
هزار مرتبه دشمن گرفت جانش را
هزار حیف که یارش نداشت یارایی
ز دیده پاک کند اشک دیدگانش را
نه با علی نه حسن نه حسین نه زینب
نگفت درد و غم و غصه نهانش را
به حیرتم که اگر در مدینه رو آرم
کجا نشان بدهم قبر بی‌نشانش را
چگونه پیر نگردد علی به فصل شباب
کزاو گرفت عدو همسر جوانش را
که دیده بین قفس طایر شکسته‌پری
که ظالمانه بسوزند آشیانش را؟
به جز به باغ امید علی و زهرایش
که دیده غنچه نشکفتۀ خزانش را
چه قرن‌ها که ستم بر علی شده میثم
که ریختند بسی خون شیعیانش را

• چهارشنبه
• 21
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 13:01
• نوشته شده توسط
• یحیی

شهر از فتنه و بیداد و ستم غوغا بود
بین رو به صفتان شیر خدا تنها بود
باب وحی از ستم اهل جهنم میسوخت
شعله اش در جگر سوخته مولا بود
تا شود شعله آن آتش سوزان خاموش
عوض آب روان . چشم علی (ع) دریا بود
یاس توحید که نیلو فری از سیلی شد
اثرش بر گل رخسار علی (ع) پیدا بود
ریخت دشمن به همسر مولا . مولا
بازویش بسته وچشمش بسوی زهرا (س) بود
هر که دشمن به علی (ع) بود به زهرا (س) میزد
عصمت الله زدن اجر ذوی القربی بود
چار کودک به سوی مادرشان بود نگاه
نگه فاطمه (س) سوی حرم بابا بود
در که باز . نفس در دل محسن (ع) پیچید
آه نشنیده او ناله ی یا اما بود
میثم آنروز که بازوی علی(ع) را بستند
روز بر پا شدن صحنه عاشورا بو

• چهارشنبه
• 21
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 13:06
• نوشته شده توسط
• یحیی

مدینه مرکز پیکار نابرابر بود
علی نشانه، ولی جنگ با پیمبر بود
به حفظ جان علی فاطمه سپر گردید
قد خمیدۀ او ذوالفقارِ حیدر بود
نگاه زینب کبری به غربت مادر
نگاه فاطمه بر اشک چشم دختر بود
رخی که رنگ جسارت گرفت قرآن بود
تنی که روی زمین اوفتاد، کوثر بود
چهار کودک معصوم با تنی لرزان
دعایشان به پدر، چشمشان به مادر بود
چهل نفر به سر بضعۀ پیمبر ریخت
شرورتر ز همه «قنفذِ» ستمگر بود
برای همسر مولا نه خانه، نه کوچه
«مدینه» و «اُحد» و قبر «حمزه» سنگر بود
خدا گواست که یک ضربه بر تنش نزدند
به قصد کشتن او، ضربه‌ها مکرّر بود
به فتح خیبر و بازوی شیر حق سوگند
که قتل دخت نبی، انتقام خیبر بود
برای فاطمه می‌سوخت از ازل

• چهارشنبه
• 21
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 13:16
• نوشته شده توسط
• یحیی

مسلمين روي کلامم با شماست
نسل آينده پيامم با شماست
اين سخن فرموده پيغمبر است
منکر آن هر که باشد کافر است
گفت زهرا خلق من خوي من است
روح مابين دو پهلوي من است
مکتب من زنده از اين دختر است
نسل من پاينده از اين دختر است
جاودان ماند از او آثار من
بلکه آزارش بود آزار من
ضبط کن اي چرخ فرياد مرا
بشنويد آيندگان داد مرا
ناسپاسان،دخت احمد را زدند
فاش مي گويم محمد را زدند
آنچه بيداد خزان با ياس کرد
درد آنرا باغبان احساس کرد
در پي حفظ حريم خويشتن
مرد بايد پشت در آيد نه زن
هيچ داني دختر خيرالبشر
از چه جاي حيدر آمد پشت در
ديد مولايش علي تنها شده
خانه اش محصور دشمن ها شده
بر دفاع شوهرش فردي نديد
بين آن مردها

• چهارشنبه
• 21
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 13:18
• نوشته شده توسط
• یحیی

اسما به دو فرزند داغدیده زهرا(ع) که در مرگ مادر اشک می ریختند و ندبه می کردند، عرض کرد:
«ای فرزندان رسول خدا(ص) زود به سراغ پدرتان بروید و او را از مرگ مادرتان با خبر کنید!»
آن دو نیز رفتند تا نزدیک مسجد رسیدد، در آن وقت صدای خویش را به گریه بلند کردند.
گروهی از صحابه به دور انان جمع شده و از سبب گریه آنها پرسیدند، فرمودند: آخر مادرمان از دنیا رفت. [1]
علی(ع) از این خبر آن چنان دگرگون شد که بی حال به پشت افتاد، آب به صورتش پاشیدند، وقتی که حالش خوب شد، با ندایی جانسوز فرمود:
«ای دختر محمد! به چه کسی خود را تسلیت بدهم؟ تا زنده بودی مصیبت و اندوه و غم خود را به تو تسلیت می دادم، اکنون بعد از تو

• چهارشنبه
• 21
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 13:36
• نوشته شده توسط
• یحیی

بعد از آن که زهرا(ع) از دنیا رفت، اسما سینه چاک کرده و روی او افتاده و وی را می بوسید، در حالی که می گفت: ای فاطمه! وقتی بر پدرت رسول خدا وارد شدی سلام اسما را به او برسان.
در این هنگام حسن و حسین(ع) وارد شدند، و دیدند که مادرشان رو به قبله دراز کشیده است. فرمودند: ای اسماء! مادر ما هیچ وقت در این ساعت نمی خوابید؟
عرض کرد: ای فرزندان رسول خدا! مادر شما نخوابیده، بلکه از دنیا رفته است.
با شنیدن این سخن حضرت امام حسن(ع) خویشتن را روی سینه مادر انداخت و گفت: «یا اماه! کلمینی قبل ان تفارق روحی بدنی» مادر جان! قبل از آن که جان از بدنم بیرون رود با من سخن بگو.
امام حسین(ع) پای مادر را می بوسید و صور

• چهارشنبه
• 21
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 13:40
• نوشته شده توسط
• یحیی

امام صادق(ع) فرمود: چون روز قیامت شود خداوند تمامی اولین وآخرین را در سرزمین واحدی گرد آورد سپس جارچی را فرمان دهد و او صدا زند، چشمانتان را ببندید و سرهای خود را به زیر اندازید تا فاطمه دخت محمد(ص) از صراط عبور کند. پس تمام آفریدگان چشمان خود را فرو خوابانند و فاطمه(ع) در حالی که بر مرکبی از مرکب های بهشتی سوار شده و هفتاد هزار فرشته وی را مشایعت می کنند وارد صحنه محشر شود، سپس در جایگاهی شریف از جایگاه های قیامت توقف کند و از مرکبش فرود آید و پیراهن خون آلود حسین بن علی(ع) را به دست گیرد و گوید: ای پروردگار من، این پیراهن فرزند من است، و تو می دانی که با او چه ها شد!
از جانب خداوند ندا آید:

• چهارشنبه
• 21
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 13:45
• نوشته شده توسط
• یحیی

ساعت احتضار فرا رسید، در این هنگام پرده برداشته شد و حضرت صدیقه طاهره (ع) نگاهی تند و عمیق افکند و فرمود:
سلام بر جبرئیل، سلام بر رسول خدا؛ پروردگارا! مرا با پیامبرت محشور نموده و در رضوان خود و جوار رحمت و خانه ات دارالسلام مسکن و ماوی ده.
آن گاه فرمود: آیا آنچه را که من می بینم شما هم می بینید.
گفتند: شما چی می بینی؟
فرمود: این موکب ها اهل آسمان ها است و این هم جبرئیل است، و این هم رسول خدا(ص) است که می فرماید: دختر عزیزیم! پیش من آی؛ زیرا آنچه در پیش روی داری برای تو بهتر خواهد بود.
آن گاه چشمان خویش را باز کرد.............. و سپس فرمود و سلام بر تو ای قابض ارواح، زود مرا قبض روح کن و اذیتم

• چهارشنبه
• 21
• فروردین
• 1392
• ساعت
• 13:49
• نوشته شده توسط
• یحیی