مادری خورد زمین و همجا ریخت بهم
همه زندگی شیر خدا ریخت بهم
بشکند پای کسی که لگدش سنگین بود
تا که زد سلسله آل عبا ریخت بهم
ثلث سادات به پشت در خانه افتاد
نسل سادات همانجا به خدا ریخت بهم
ما هم سر سال فاطمیه داریم
هم آخر سال فاطمیه داریم
از این سر سال و آخرش معلوم است
سرتا سر سال فاطمیه داریم
شاعر : استاد علی اکبر لطیفیان
عشق زیباترشود درچشمه سار فاطمی
زندگی معنا بگیرد با شعار فاطمی
بارالها استجابت کن که دراین سال نو
یوسف زهرا بیاید در بهار فاطمی
همین که پهلوی او گاه گاه می گیرد
نفس به سینه این پابه ماه می گیرد
هنوز بستز خود را عوض نکرده علی
بلند می شود و راه چاه می گیرد
سزش که خورده به در نور دیده اش کم شد
حسین را به حسن اشتباه می گیرد
مریض خانه اگر لب به آب و نان نزند
پس از سه ماه وزن کاه می گیرد
مریض خانه اگر سیلی از کسی بخورد
سریع صورت او را سیاه می گیرد
هنوز هم که هنوز است با همین حالش
علی به چادر زهرا پناه م گیرد
کسی نگفت که این تازیانه در کوچه
به بازو یش به کدامین گناه می گیرد
چه آمده به سر چشمهای زهرا که
ز چشمهای علی هم نگاه می گیزد
هنوز نام علی را به پیش او ببری
ترنم روحی فداه می گیرد
خدا بخیر کند درد آمده به برش
همین که پهلوی
گرد علی ضریح تو اندر طواف شد
راه میان خانه و مسجد مطاف شد
دست چهل نفر همه در جنگ با علی
دست تو با تمامی‌شان در مصاف شد
تنها امید دست خدا بود دست تو
دستت شکست و دست علی در کلاف شد
از ذوالفقار نام علی کینه داشتند
اما حساب کینه‌شان با تو صاف شد
دستت محال بود علی را رها کند
وای از غلاف، هرچه که شد با غلاف شد
تو دست خیر داری و از خیر دست تو
از مالیات - قنفذ ملعون معاف شد
دستی که بوسه‌گاه نبی بود گوئیا
در بازویش دچار کمی انحراف شد
مویی که استخوان تو برداشت پشت در
خوردی زمین به کوچه و دیگر شکاف شد
خانه به خانه در زدی و گفتی از غدیر
اما جواب تو سخنان گزاف شد
بعد از تو ای ستاره‌ی خوشبختی علی
در کنج خ
باید امسال به ما عشق تو را هدیه کنند
ساغر از باده ی توحید به ما هدیه کنند
سحری دولت دیدار رخت دست دهد
بلکه ای دوست به ما شهد لقاء هدیه کنند
تحفه ی عشق تو شاید به فقیران بخشند
گوهری ، گاه ، سلاطین به گدا هدیه کنند
ای طبیبی که به درمان بلا شهره تویی
دردمندان تو را ، بلکه شفا هدیه کنند
هل اتایی نشدی ای دل مسکین و اسیر
تا تو را آیه ی احسان و عطا هدیه کنند
بال و پر سوختگانیم ، خوش هستیم به ما
اذن پرواز به سوی شهدا هدیه کنند
ما قتیل العبراتیم ، الهی که به ما
جای گل ، سوز دل و حال بکا هدیه کنند
**
گریه بر روضه ی ارباب سراسر نور است
اشک ، فیضی است که از سوی سما هدیه کنند
دل بین الحرمینی به دعا می خواه
آیه الکرسی مادر به سفر پشت سرم
خوانده میشد وبگفتا بسلامت پسرم
من به دنیام فقط مادر خود را دارم
و شب و روز و سحر بوسه به دستش کارم
مادر بهتر از ان برگ درختی یست که هست
مادرم ریشه صد برگ و شجر دارد دست
مادرم مثل همه فاطمه هست الگویش
مادرم کل حجاب است کمی انسویش
مادرم در دل خود غصه ما را دارد
شاعر : امیر فرخنده
نمی شود دو سه شب بیشتر بمانی تو ؟!
خودت که جان علی صاحب الزمانی تو
هنوز سنی نداری که قد کمانی تو
ببخش خیر ندیدی از این جوانی تو
چقدر زود سراغ تو آمده پیریت
حلال کن که شدم باعث زمین گیریت
اگر دوام بیاری زمانه برگردد
دوباره فصل بهار و جوانه برگردد
بمان که خنده دوباره به خانه برگردد
به موی زینب مان باز شانه برگردد
بیا و دست بکش از دعای همسایه
بیا و فکر خودت باش جای همسایه
قرار این نبود پیش مرگ من باشی
بلند شو که باز مادر حسن باشی
چقدر زود فکر زینب و کفن باشی
چرا برای حسین فکر پیروهن باشی !
بلند شو که نشستن به تو نمی آید
بلند شو که شکستن به تو نمی آید
اگرچه مثل زنی خانه دار می مانی
اگرچه پای علی آ
یازهرا ...
دنده ای کم بشود از کمر یک مادر
پیچ در پیچ شود برگ و بر یک مادر
کاش درباره ی خونی شدن یک سینه
صد و ده بار بپرسم نظر یک مادر
بعد جریان در و سینه و مسمار ای کاش
باز پرپر نشود بال و پر یک مادر
بعد اینکه حسن افتاد به خاک ای عالم
کاش بر خاک نیفتد پسر یک مادر
کوچه ی تنگ مدینه .... حسنش خورد زمین
زیر پا له شده آیا سپر یک مادر؟
وچه سنگین و ثقیل است درون کوچه
ناظر واقعه باشد پدر یک مادر
چه قَدَر سخت و نفسگیر و بد و پر داغ است
درد پهلو بشود همسفر یک مادر
نکند باز خدایا وسط آن کوچه
به سگی پست بیفتد گذر یک مادر
نکند باز بگویند که همسطح شده
با زمینی بدن مختصر یک مادر
سروده : جع
ای روی دلفروز تو شمع شبانه ام
شد بی فروغ روی تو تاریک خانه ام
ای آرزوی گمشده زهرا کجاستی
تا بنگری فغان و نوای شبانه ام
ای بنت سید قرشی در فراق تو
از دل هزار تیر بلا را نشانه ام
بعد از تو نیست خیر به قاموس زندگی
ترسم که طول عمر شود در زمانه ام (1)
در تنگنای تن شده محبوس روح من
ایکاش مرغ جان بپرد زآشیانه ام
زهرا تو رفتی از غم و محنت رها شدی
من بیتو چون پرندۀ گم کرده لانه ام
مِن بعد درد دل به که گویم که همچو من
باشد شریک درد دل محرمانه ام
پروانه وار بال و پرم سوخت ای عجب
کس باخبر نشد ز شرار زبانه ام
زهرا چرا جواب علی را نمی دهی ؟
ای با خبر زسوز دل عاشقانه ام
اندر حیات عاریه شرمن
ما گریه کنان غم صدیقه هستیم
سینه زنان ماتم صدیقه هستیم
در فاطمیه ذکر وا اُما بگیریم
ما بی قرار این دم صدیقه هستیم
ما سینه زنها از ازل تا روز محشر
زیر لوای پرچم صدیقه هستیم
در لا به لای گریه ما را هم دعا کرد
مدیون چشم پر نم صدیقه هستیم
این اشک ما بهر تسلی دادن اوست
با گریه هامان همدم صدیقه هستیم
ام ابیها بودنش اعجاز کرده
ما جرعه نوش زمزم صدیقه هستیم
بی بی همیشه سن و سالی دارد اما
ناراحت عمر کم صدیقه هستیم
شاعر : حبیب باقرزاده
کسی این روزها از حال بیمارم نمی پرسد
ز چشم نیلی تنها طرفدارم نمی پرسد
منم با یک دل لبریز از درد و پریشانی
کسی از پهلوی بشکسته ی یارم نمی پرسد
چنان در کوچه های شهر پیغمبر غریبم من
که یک همسایه حتی از شب تارم نمی پرسد
به جز زینب که هر شب دامنم را در کفش گیرد
کس از گمگشته ی در پشت دیوارم نمی پرسد
منم بیمار آن چشمی که کمتر باز می گردد
کسی حال مرا غیر از پرستارم نمی پرسد
کسی با من نمی گوید : چرا خانه نشین گشتی ؟
از این کوه غمی که در دلم دارم نمی پرسد
فقط اشک است و من با صد بیابان بغض زهرایی
دگر یک تن از این آشفته بازارم نمی پرسد
شاعر : سید محمد میر هاشمی
شب و روز شهادت حضرت زهرا (س)
نوحه
(به سبك سبک منم آواره بین کوفه)
خداحافظ ای مهربانم ، مرو ای یار قد کمانم
تماشا کن اشک روانم ، یازهرا
ببین زهرا در اضطرابم ، بدون تو خانه خرابم
مده با داغ خود عذابم ، یازهرا
الوداع ، بگو رو به قبله چرا خوابیدی
همه زندگیِ مرا پاشیدی ، ز من دل بریدی؟
خدا نگهدار ، ای همسر علی
ببین چه خاکی ، شد بر سر علی
نظر نما بر ، چشم تر علی
فاطمه جانم ، زهرا مرو مرو
******
زنم دست غم روی دستم ، ز روی تو شرمنده هستم
ببین دیگر از پا نشستم ، عزیزم
فدای آه بی صدایت چرا می لرزد دست و پایت
مپوشان از من ناله هایت ، عزیزم
یا زهرا ، نگفتی چه شد بین دیوار و در
فقط پیکرت می شود لاغرتر ، ز
سخت است که این خانه به هم ریخته بـاشد
بر چـــــــــادر تو جـــــای قدم ریخته بـاشد
سخت است که از چادر تو غنچه ی سرخی
با ضربه ی شــــــــلاق ستم ریخته بــــاشد
بســـــــــــتند اگر دست علی را ز کلامـــت
با هـــــــــر نفســـــی تیغ دو دم ریخته باشد
عمــــــــریست که با هر نفس سوخته مادر!
بـــــــــــر سینه ی ما داغ حرم ریخته باشد
ای کاش کــــه بــــــــر آتش پشت در خانه
رودی شــــــــده بـــاشد بـدنم ... ریخته باشد
یک مشــــت پــــــــــر سوخته از بال کبوتر
بر چــــــــــادر تو جـــــــای قدم ریخته باشد
شاعر : مهدی پرویز
همین که روح زخمی ات، سبک شد از لباس ها
زدند روی دستشان مکاشفه شناس ها
چه سایه های مبهمی نشسته زیر پلک تو
چه کرده با ظرافتت غرور ناسپاس ها
به وقت غسل همچنان، گوش تو زنگ می زند
تو را رها نمی کند هنوز این تماس ها
جان سه تا امام را به لب رسانده ای، مرو!
توجهی نمی کنی چرا به التماس ها؟!
جز پر قو چه بستری مطابق است با تنت
بیم خراش دارم از خواب تو روی یاس ها
برو ولی حلال کن، جهان مزاحم تو شد
به درک تو نمی رسد شعور آس و پاس ها
خدا درِ بهشت را محو کند نبینی اش
مباد باز در دلت زنده شود هراس ها
به یاد قبر مخفی ات چو ابر گریه می کنم
گاه که می روم سر مزار ناشناس ها
تو درد و روضه نیستی، تو راز آفرینشی
تو را
قلب غریب همسفرت درد می کند
این روزها که بال و پرت درد می کند
ریحانه پیش پای علی کم بلند شو
پهلوی مانده بین درت درد می کند
اصلا تکان نخور که به یک جا به جایی ات
جسم نحیف و مختصرت درد می کند
این دستمال بسته به پیشانی تو چیست؟
معلوم می شود که سرت درد می کند
دیدم خودم به چشم خودم بارهای بار
جارو که می کشی کمرت درد می کند
بس است درد بازو پهلو و سینه ات
گریه نکن که چشم ترت درد می کند
..
سیلی زدند بر تو ولی بس که غیرتی است
انگار صورت پسرت درد می کند
شاعر : مهدی صفی یاری
جز مشت پر، ز بال کبوتر نمانده است
یعنی برای پر زدنش پر نمانده است
در پشت میله های قفس می رود ز دست
چندی دگر ز عمر کبوتر نمانده است
این مادر است نه ، نه همان مادر قدیم
غیر از کبودی از تن مادر نمانده است
زانوی خود گرفته بغل خوب روشن است
چیزی دگر به مردن حیدر نمانده است
صورت کبود و بازو و پهلو شکسته است
یک عضو سالم از همه پیکر نمانده است
یارب چه آمده سر پهلوی مادرم
جایی که جای سالمی از در نمانده است
آخر دعای اهل محل مستجاب شد
دیگر دلی به کوچه مکدر نمانده است
شاعر : سید محمد جوادی
دارد غریبی تو نفس گیر می شود
باید به پشت در بروم، دیر می شود
در باغ خرم من و تو، یا علی ببین
باد خزان چگونه سرازیر می شود
این دشمن حرامی و روبه صفت، چرا
اینجا برای شیر خدا، شیر می شود
در بین شعله، سوره ی تکویر خواندنی ست
این سوره پیش چشم تو تفسیر می شود
در پشت در، به راه تو می جنگم و ببین
این میخ ها، به سینه ی من، تیر می شود
این در شکست و دختر من هول کرده است
او را به حجره ای ببرش، پیر می شود
اجر رسالت پدرم را گرفته ام
با ضرب در، ز فاطمه تقدیر می شود
زین پس دگر نیاز به امَّن یجیب نیست
دارد دعای فاطمه درگیر می شود
شاعر : مجتبی شگریان همدانی
در هر نفس نسیم، بوی آه است
در شبنم ـ اشک گل ـ تبی جانکاه است
چون بی تو چمن صفا ندارد ای گل
عمر همه گل های جهان کوتاه است
***
گفتم؛ که مگر مردی، شاید، یاری...
از خویش برون آید و آخر کاری...
گفتم: بخدا امامتان پشت در است...
به در گفتم، که بشنود دیواری!
***
دیروز مدینه و غمی جان کاه و...
باران باران، اشک علی در چاه و...
شب های پر از راز و هزاران آه و...
مردی مانده که می رسد از راه و...
***
با یاد غریب آشنا گریه کنیم
چون ماه میان چاه ها گریه کنیم
اسلام غریب شد علی خانه نشین
با گریه فاطمه بیا گریه کنیم
شاعر : سید مهدی حسینی
دیر آمدم...دیر آمدم... در داشت می سوخت
هیئت، میان "وای مادر" داشت می سوخت
دیوار دم می داد و در بر سینه می زد
محراب می نالید و منبر داشت می سوخت
جانکاه: قرآنی که زیر دست و پا بود
جانکاه تر: آیات کوثر داشت می سوخت
آتش سرایت داشت؛ هیئت کربلا شد
باغ خدا یک بار دیگر داشت می سوخت
یاد حسین افتادم آن شب آب می خواست
ناصر که آب آورد سنگر داشت می سوخت
آمد صدای سوووت؛ آب از دستش افتاد
عباس زخمی بود اصغر داشت می سوخت
سریند یازهرای محسن غرق خون بود
سجاد، از سجده که سر برداشت، می سوخت
باید به یاران شهیدم می رسیدم
خط زیر آتش بود؛ معبر داشت می سوخت
برگشتم و دیدم میان روضه غوغاست
در عشق، سر تا پای اکبر داشت می
عشق شعله بکشد بال و پرت می سوزد
بی پرو بال که باشی جگرت می سوزد
شعله و بادِ مخالف به هوا چون برخواست
پشت در هم بروی، موی سرت می سوزد
تو قرار است پسردار شوی، می دانی؟
در به روی تو بیفتد، پسرت می سوزد
حور از جنس گُل و بیشترش گلبرگ است
بین آتش بروی بیشترت می سوزد
علی و دست رسن پیچ شده، این یعنی
دارد ای فاطمه چشمانِ ترت می سوزد
لااقل فکر قمر های خودت باش کمی
پاشو ای ماه، ببین دور و برت می سوزد
فکر کن شعله ی این فتنه به زینب برسد
وسط شعله، دلِ شعله ورت می سوزد
شاعر : امیر عظیمی
آخرین نافله های سحرت کشت مرا
درد دل کردن تو با پدرت کشت مرا
ای قیامت قد و بالات ، قیامت کردی
این چه حالی است ؟ هلال کمرت کشت مرا
نبض من با تپش قلب تو همسو گشته
غصه داری دل پر شررت کشت مرا
فاطمه ، عمق نگاه تو ز غم لبریز است
غربت مخفی چشمان ترت کشت مرا
همسفر ، لحظه ی معراج تو نزدیک شده
دردمندانه وداع سفرت کشت مرا
ای پرستوی بهشتی مدینه ، زهرا
این که سوزانده عدو بال و پرت کشت مرا
فاتح خیبرم و صاحب تیغ دو سرم
غصه ی کوچه و اشک پسرت کشت مرا
یاس نیلی شده ی گلشن توحیدی من !
گل زخمی که نشاندی به برت کشت مرا
اولین دادرسی صف محشر از توست
دادخواهی تو از دادگرت کشت مرا
شاعر : سید محمد میرهاشمی
تمام شد...همه رفتند... باز تنهایی
و خسته تر ز همیشه کنار زهرایی
چه گریه دار شده ، خیره گشتنت بر خاک
ببین زمین شده در زیر پای تو نمناک
چقدر قاری من ، سوزناک میخوانی
بریده " انّا... اع ...طـی.....ناک " میخوانی
بلند شو که نبینند...زود می فهمند
کجا محل وداع تو بود...می فهمند...
بلند شو..شب بی مادریست در خانه
و دختری که نخوردست موی او شانه
حسن هنوز نگفته است رازهایش را
حسین در دل خود ریخت گریه هایش را
به زیر چادر مادر پناه آورده
که نشنوند از این طفل ، های هایش را
حسن نشسته و انگار او قسم خورده
که هرگز او نگذارد به کوچه پایش را
نشد نگاه کند جای دیگری فضه
که دوخته ست به آن گوشه چشمهایش را
بلند شو قسم
اومدن توی خونم قدم زدن
توی کوچه بچه هامو هم زدن
شبا دیگه دور هم جمع نمیشیم
بدجوری زندگیمو بهم زدن
***
من میخوام مثل بهار گریه کنم
بشینم با ذوالفقار گریه کنم
تودلت پره منم دلم پره
پس کمی بخواب بذار گریه کنم
***
من میخوام به پات تمنا بیارم
اشکم و برا مداوا بیارم
پیش دست تو خجالت میکشم
تو خونه دستمو بالا بیارم
***
فاطمه حرف جدایی کم بزن
خودت این تابوتت و بهم بزن
بچه ها دارن تموشات میکنن
هر طوری شده پاشو قدم بزن
شاعر : استاد علی اکبر لطیفیان
ای گل هجده بهار مرتضی
ای دلیل حال زار مرتضی
ای همین چند روزه مهمان علی
کوثر خونین قرآن علی
خیز و یک لحظه کنار من نشین
مرتضی را در کنار خود ببین
کن خموش از گریه زینب دخترت
چشمش افتاده به خون بسترت
آینه برگو ترک خوردی چرا
نام من بردی کتک خوردی چرا
برگ گل گلچین گلابت را فشاند
پشت در از تو دگر چیزی نماند
ناله ات را حوریان در استماع
تا دم مرگت زمن کردی دفاع
مهر تو دین را اصول و قاعده است
هر چه می گویم مرو بی فائده است
می شود هر روز درد تو شدید
کرده ام از ماندنت قطع امید
ای دل و جان علی در قبض تو
از چه دیگر ایستاده نبض تو
بعد تو ای باوفایم فاطمه
مردۀ زنده نمایم فاطمه
دیگر به آسمان علی قرص ماه نیست
گرمای زندگانی من غیر آه نیست
از بس که اشک،کرده به چشم من آشیان
دیگر برای خواب در این دیده راه نیست
از آن شبی که گشت نهان ماه محفلم
شب هم مثل روز سیاهم سیاه نیست
او یک تن و برای علی یک سپاه بود
ماندم میان دشمن و من را سپاه نیست
از طرز راه رفتن او گشت باورم
گویی به چشم فاطمه نور نگاه نیست
تا لحظه ای که داشت نفس،گفت یا علی!
جز یا علی امید علی را گناه نیست
شاعر : سید محسن حسینی
مرو مرو که من را طاقت جدایی نیست
در این مدینه جز تو آشنایی نیست
به غیر ناله ی «امن یجیبِ»طفلانت
میان خانه ی آتش زده صدایی نیست
غریب خسته!به دست شکسته ات سوگند
گره فتاده به کارم گره گشایی نیست
هراس دارم از آنکه ز پا فتد زینب
گر او ز پای بیفتد،تو را عصایی نیست
به جای هر مژه شمعی راگر برافروزم
ز دوری تو در این چشم،روشنایی نیست
شاعر : سید محسن حسینی
شب قدري نمي باشد به غير از تار گيسويت
زمحراب دعا دل مي برد محراب ابرويت
قسم بر عشق از عشق تو سر از پاي نشناسم
بهشت آرزويم پاي تا سر مستم از بويت
تويي جانانه من تا پاي جان هستم طرفدارت
خداداند كه نفروشم به عالم يك سر مويت
ندارم غم كه بيمارم طبيبي مثل تو دارم
كه كار صد مسيحا مي كند چشمان جادويت
به خود پيچيدم اما ياعلي در كوچه ها پيچيد
در و ديوار و شاهد بود من بودم دعا گويت
الهي جاي دستم چشم خود از دست مي دادم
نمي ديدم كه دشمن مي كشد اين سو و آن سويت
نمي گويم چه آمد بر سرم آنقدر مي گويم
كمك مي گيرم از زينب كه رو مي گيرم از رويت
اگر خواهي من غمديده را از غم رها سازي
رهاكن از ميان دستهاي خود دوزانو
یاد روزی که روضه وا شده بود
همه خانه کربلا شده بود
چرخ می زد جهان به دور سرم
حور محصور شعله ها شده بود
دست های خدا به بند طناب
سر قلاده ها رها شده بود
در چوبی به شعله ها می سوخت
کمی از لنگه اش جدا شده بود
ضرب پا بود که سمت در می رفت
میخ در بین سینه جا شده بود
مادرم داد زد بیا فضه
غنچه از ساقه اش جدا شده بود
نفسش را گرفت یکی از آن
دنده هائی که جا به جا شده بود
خاطرم هست ظهر عاشورا
کربلا محشری به پا شده بود
مادرم بین قتلگه آمد
وقتی سر از بدن جدا شده بود
بدنش را که زیر و رو کردند
استخوان ها که آسیا شده بود
پیرهن کهنه هم به غارت رفت
کفنش تکه بوریا شده بود
شاعر : مجید احدزاده
از بس بدن شعله وری داشته ای
انگار نه انگار پری داشته ای
هر روز دعا کرده ای ای کاش نباشی
یک حال و هوای سفری داشته ای
امروز نود روز شده افتادی
از بس نفس مختصری داشته ای
از پا شدنت خوب شدن پیدا نیست
حتماً تو خیال دگری داشته ای
پشت در نیم سوخته عزا داری باز
گفتی که در اینجا پسری داشته ای
زخم تو دهان باز نموده می گفت
ای در تو عجب میخ دری داشته ای
کابوس رهایت نکرده مادر
در خواب همه شب چشم تری داشته ای
انگار بریدند سر بی کفنت را
از ذبح حسینت خبری داشته ای
بالای سرش رفتی و فریاد زدی آه
انگار نه انگار سری داشته ای*
شاعر : مجید احدزاده
