شهادت امام جعفر صادق

امام شیعه ای واشک دیده ات دریا
بیاد روضه کوچه بیادعاشورا
دوباره آتش کینه به پشت در آمد
هلاک روضه مادر شدی گل زهرا
مثال غربت حیدر میان شهر نبی
دو دست بسته و حیران شدی خود مولا
تو مایلی که مراسمت کربلا ببری
تو مایلی ببری ام به سمت عاشورا
بگو ادامه دهم یا ز نینوا گویم
ز اشک و دیده زینب به دشت کرب وبلا
حسین/بی کس و تنها میان گودال است
زند به روی دهانش پلید بی سر و پا
همین که سایه خنجر به روی حنجر اوست
قیامتی شده بر پا در عالم بالا
دگر نگویم از آن خواهری که تنها شد
دگر نگویم از آن خیزران و تشت طلا

شاعر : جواد قدوسی

• چهارشنبه
• 16
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 12:16
• نوشته شده توسط
• یحیی

نه فقط بادِ خزان برگ و برش را سوزاند
زهر از راه رسيد و جگرش را سوزاند
دست و پا مي‌زد و ساعات نَفَس‌گيري داشت
لبِ پُرخون ، دلِ صدپاره...چه تقديري داشت
***
ديده‌ي اهل و عيالش ز غمش دريا بود
كه دگر موقع پرپر زدن آقا بود
گوشه‌ي بستر خود يادِ گذشته مي‌كرد
چه قَدَر روضه دم ِ رفتنِ او بر پا بود
خانه و دود و در و آتش و دستِ بسته
اين همه خاطره ارثِ علي و زهرا بود
***
اشك مي‌ريخت و از غربت حيدر مي‌سوخت
از غم ميخ در و پهلوي مادر مي‌سوخت
ياد مي‌كرد از آن لحظه كه جان بر لب بود
پا برهنه دلِ شب پشت سر مركب بود
طاقتش طاق شد و بال و پرش مي‌لرزيد
تا كه مي‌خورد زمين دشمن او مي‌خنديد
لحظه لحظه كه دگر وقت جدايي مي

• چهارشنبه
• 16
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 12:33
• نوشته شده توسط
• یحیی

هست تقديرم سرار سوختن
با بلا از پاي تا سر سوختن
از سقيفه بارها و بارها
در شرار شعله ها پر سوختن
گشته تكرار غم و درد علي
باز آتش باز هم در سوختن
اهل بيتم باز در دلواپسي
مضطر و گريان در ترس بي كسي
***
بي حيا آخر چرايم مي بري؟
مي كشي از چه كجايم مي بري؟
دست بسته پا برهنه دل غمين
بي عمامه بي ردايم مي بري
پير مردم قد كمانم مو سپيد
پا پياده از جفايم مي بري
مي كشاني ام به سوي قتلگاه
خود به مركب از قفايم مي بري
من سفير ناله هاي حيدرم
داغدار لاله هاي بي سرم
***
كينه و بغض تو را آماده ام
اين تو و اين تار و پود پيكرم
ارباً اربا كن بسوزان جسم من
بعد از آن بر باد ده خاكسترم
هر چه ميخواهي بياور بر سرم
ناسزا

• چهارشنبه
• 16
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 12:38
• نوشته شده توسط
• یحیی

پيش من وصف رخ نيلي زهرا نكنيد
نزد مجنون سخن از ظلم به ليلا نكنيد
گر چه بگذشته اگر از سر من آب ولي
نيمه شب هيچ دري را به لگد وا نكنيد
شبانه دشمنانم چون رسيدند
غريبي ام چو در كاشانه ديدند
ميان كوچه با پاي برهنه
مرا هم مثل جدم مي كشيدند

• چهارشنبه
• 16
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 12:39
• نوشته شده توسط
• یحیی

شیخ الائمه ام که شکستند حرمتم
با هیزم آمدند شبانه زیارتم
در احترام موی سپیدم همین بس است
در بین شعله ها شد تکریم ساحتم
من دست بسته بودم و یاران به خواب ناز
آنجا کسی نبود نماید حمایتم
من مرد بودم این شد و ای وای مادرم
این تنگنای کوچه نماید اذیتم
سجاده ام کشید وبماند چگونه برد
خاکی شده زکینه لباس عبادتم
بادست بسته ،پای برهنه ، نفس زنان
مرکب دوانیش بخدا برد طاقتم
خوردم زمین و ناله زدم عمه جان مدد
قدری کمان چو قامت تو گشته قامتم
در بین راه گشته پریشان محاسنم
از بسکه دست بسته زمین خورده صورتم
تفسیر مقتل «قبض شیبه » شده
این صورت کبود و رخ پر جراحتم
اینجا جفا به ماشد و معجر کشی نشد
غمهای کربلا زده لط

• چهارشنبه
• 16
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 14:16
• نوشته شده توسط
• یحیی

مدینه گرمِ حضور معطرت آقا
پر از شمیم بهشت است معبرت آقا
در آسمان دو عالم همیشه خورشیدی
مدینه شرقِ طلوع منورت آقا
تبرک است پر و بال آسمانی ها
به خاک خانهٔ از خُلد ، بهترت آقا
به لطف حضرت تو شیعه مانده ایم امروز
به لطف نور تجلیِّ باورت آقا
هنوز شیعه و «قالَ الإمامُ صادق» هست
کنارِ چشمهٔ جاریّ‌ِ کوثرت آقا
هزار طالب علم و حکیم و عالم هم
نبود درخور آن شأن و محضرت آقا
و دیده ایم به وقت جهاد اندیشه
هزار مرتبه ما فتح خیبرت آقا
*
سبد سبد گل لاله به باغِ دل دارم
به احترام دل داغ پرورت آقا
فدای آن همه اندوه و خسته حالیتان
فدای منظرهٔ گریه آورت آقا
نبود غیرِ گلِ آه و غنچهٔ شیون
به باغِ بغضِ گلوگیرِ حنجرت

• چهارشنبه
• 16
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 14:20
• نوشته شده توسط
• یحیی

ای خدا بنمای بر موسی بن جعفر فتح باب راحتم کن دیگر از این خانه رنج و عذاب
طاقتم شد طاق زیر این غل و زنجیر ها بحرآزادی زجسم ، ای خدا بنما شتاب
کی شود آخز سحر این شام ظلمانی مرا کی دمد آن صبح صادق کی برآید آفتاب
تا به کی سوزم زهجر روی چون ماه رضا چند گردد از غم معصومه چشمانم پرآب
چند بینم گوشه زندان هارون ای خدا جام من لبریز خون و جام دشمن پر شراب
سالها درکنج زندان ساختم با اشک وآه روزوشب هاهمچوشمعی سوختم درالتهاب
می رود خونابه از زیر غل وزنجیر ها پیکر افسرده ام گردیده زین خونها خضاب
با امید دیدن روی عزیزان می رود این دوچشم خون فشان وخسته ام هرشب بخواب
عمر پر بارم هدر شد کنج زندان ای خدا رحمتی ک

• چهارشنبه
• 16
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 14:27
• نوشته شده توسط
• یحیی

شدم مسموم زهر کینۀ منــــصور مادر جان
روم با یک جهان اندوه و غم در گور مادر جان
چه شبها بی ردا و بـــــــی عـمامه مرا بردی
مــــــــرا تا پای تخت آن زایمان دور مادر جان
زبام اندر ســـــــــرایم ریختندی در دل شبها
کـــــه طفلانم شدندی خسته و رنجور مادر جان
کشیدی تیغ عریان بر سرم منصور بی ایمان
کـــــه بودی از مقام خویشتن مغرور مادر جان
نبـــــــــــــود جّدم اگر پیغمبر رحمت پناه من
بـــــــودم مقتول آن بد گوهر منصور مادر جان
ولیکن عاقبت زهر جفایش سوخت کار من
شـــدم مهمانت ای بانوی خُلد و حُور مادر جان
یتیم و خونجگر موسای من شد از جفای او
مدینه شد ز فتلم ثانی عاشور مادر جا

• چهارشنبه
• 16
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 14:33
• نوشته شده توسط
• یحیی

به تنگ آمد دلم از کینۀ منـــــصور یا جدّا
فَلَک بین با چه کس کرده مرا محشور یا جدّا
نکرده شَرم از روی تو در آن شام ظلمانی
نموده بـــــــــــی حیایی بر سرم مامور یا جدّا
پیاده سر برهنه از پــــــــــی اسبش دواندیم
بــــــه عذر اینکه من مأمورم و معذور یا جدّا
دهد دشنـــــــام گاهی گه زند آتش سرایم را
عَجَب خــوش داشتند حق تو را منظور یا جدّا
نـــــدانستم چه بود تقصیر من کاخر پی قتلم
نهاده زهــــــــــــر کین در دانۀ انگور یا جدّا
اگر خون بارم از دیده بجای اشک جا دارد
چو یاد آرم حسیـــــن و وقعه عاشور یا جدّا
نمی گریم برای خود فغان دارم بر آن شاهی
که شد با عترتش در کربلا محصور یا جدّا

شاعر : سید

• چهارشنبه
• 16
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 14:40
• نوشته شده توسط
• یحیی

نشسته بر رخ غبار عزا، گشته غم به دلِ شیعیان فایق
به دست دشمن ز زهر جفا، کُشته گردیده حضرت صادق
مدینه شد همچوکرب و بلا، دریغا و آه و واویلا (2)
ببین ای دل شعله ور شده غم، سوزداز شررش جان هر عاشق
ز زهر کینه فتاده ز پا، جعفربن محمّدنِ الصادق (2)
مدینه شد همجو کرب و بلا، دریغا و آه واویلا (2)
ز اشک وخون چشم اهل ولا، زین عزا و مَحَن گشته طوفانی
رود اکنون زین مصیبت و غم، خانۀ دل ما رو به ویرانی
مدینه شد همچو کرب و بلا، دریغا و آه و واویلا (2)
چه حزن انگیز از مدینه رسد، با نوای عزا آه غربت او
ببر گلهای سرشک مرا، ای صبا ز وفا سوی تربت او
مدینه شد همچو کرب و بلا، دریغا و آه و واویلا (2)

• پنج شنبه
• 17
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 05:43
• نوشته شده توسط
• یحیی

ای سپهر مجد وایمان آفتاب برج دین ماه محراب عبادت سرور اهل یقین
ناخدای کشتی دریای علم و معرفت تشنگان علم را سرچشمه ماءمعین
اصفیا از خوان احسانت سراسر ریزه خوار اولیاء از خرمن فیضت دمادم خوشه چین
جان اهل دل فدایت ای که عمری بوده ای همچو اجداد کرامت صاحب عزم متین
مذهب ما جعفری و دین ما دین نبی فخر ما این بس که باشد مذهب ما این چنین
شیعه می نازد به تو ای قبله اهل وفا وی که باشد خاک کویت کعبه اهل یقین
غرق عصیانم ولی با یک جهان عشق و امید از تو دارم دیده احسان به روز واپسین
جان زهرا مادرت ای شافع روز جزا شو شفیع ما به نزد ذات رب العالمین
گوشه چشمی سوی گوشه نشینان کن زمهر ای فروغ چشم زهرا و امیر المؤ

• پنج شنبه
• 17
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 05:44
• نوشته شده توسط
• یحیی

ای سپهر مجد وایمان آفتاب برج دین ماه محراب عبادت سرور اهل یقین
ناخدای کشتی دریای علم و معرفت تشنگان علم را سرچشمه ماءمعین
اصفیا از خوان احسانت سراسر ریزه خوار اولیاء از خرمن فیضت دمادم خوشه چین
جان اهل دل فدایت ای که عمری بوده ای همچو اجداد کرامت صاحب عزم متین
مذهب ما جعفری و دین ما دین نبی فخر ما این بس که باشد مذهب ما این چنین
شیعه می نازد به تو ای قبله اهل وفا وی که باشد خاک کویت کعبه اهل یقین
غرق عصیانم ولی با یک جهان عشق و امید از تو دارم دیده احسان به روز واپسین
جان زهرا مادرت ای شافع روز جزا شو شفیع ما به نزد ذات رب العالمین
گوشه چشمی سوی گوشه نشینان کن زمهر ای فروغ چشم زهرا و امیر المؤ

• پنج شنبه
• 17
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 05:45
• نوشته شده توسط
• یحیی

آسوده شده ام خصم ستم کار مرا کشت یک بار مگوئید که صد بار مرا کشت
گه روز مرا برد پیاده سوی مقتل گه تیغ کشید و به شب تار مرا کشت
بردند به مقتل به برم آل علی را داغ غم صد لاله بی خار مرا کشت
هر روز به یک شعله زد آتش جگرم را هر لحظه به یک محنت و آزاد مرا کشت
من نجل علی بودم و دشمن به همین جرم با دشمنی حیدر کرار مرا کشت
آن روز که زد خصم به کاشانه ام آتش فریاد میان در دیوار مرا کشت
آن شب که عدو از ره کین دست مرا بست زنجیر وتن عابد بیمار مرا کشت
میثم زسرشک غم و خون جگر خود
بنویس که منصور جفا کار مرا کشت

• پنج شنبه
• 17
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 05:46
• نوشته شده توسط
• یحیی

ای آن که شدی برهمه سابق وی رهبر راستین صادق
ای ماه منیر و نجم ثاقب اسلام زتو نور و روشنی یافت
ای رهبر جمله ی خلایق
***
از نور جلّی مکتب تو وز خان وسیع نعمت تو
وز لطف عمیم و کثرت تو از فیض کلام و حکمت تو
فیض برده سوابق و لواحق
***
با فهم تو فقه سروری شد بارای تو خلق رهبری شد
وز سعی و تلاش مذهبیّت شیعه به تمامه جعفری شد
***
ای آینه ی جمال هستی سرمایه ی حق و حق پرستی
تو دست خدای مهربانی نیست فوق ید تو هیچ دستی
***
خورشید شده چراغ راهت عالم همه جمله در پناهت
عدنان که رهین مکتب توست
گردد به فدای خاک پایت

شاعر : حاج امیر عباسی

• پنج شنبه
• 17
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 06:02
• نوشته شده توسط
• یحیی

همه در فغانم ، زغم نهان صادق زند آتشی به جانم ، غم جاودان صادق
دو هزار ننگ و نفرین به تمام دشمانش که نموده هتک حرمت ، به حریم جان صادق
به فدای خاک پایش ، شده ام غرق عزایش دل عاشقان شکست از ، غم بی امان صادق
چه خوشا اگر کنم رو ، به مدینه و بقیعش به زلال اشک شویم ، قبر بی نشان صادق
در مدینه اش بگردم ، پی قبر مادر او
که بیابم آن مزار مام قد کمان صادق

• پنج شنبه
• 17
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 06:32
• نوشته شده توسط
• یحیی

آئینه بود و سنگْ دلش را شكسته بود
عمری به پایِ لحظه ی مرگش نشسته بود
آن شب دلش برای زیارت گرفته بود
از شوقِ وصل، بندِ دل از هم گسسته بود
صادق ترین سروده ی دیوان كردگار
از آن همه دروغ از آن شهر خسته بود
تكرار قصه ی علی و بند و كوچه هاست
روشن ترین دلیل همان دست بسته بود
پای پیاده در پی مركب امام عشق
انگار روی اسب، مغیره نشسته بود
بر خاك خورد و گفت كه ای وای مادرم!
آن شب، شبِ زیارت پهلو شكسته بودآئینه بود و سنگْ دلش را شكسته بود
عمری به پایِ لحظه ی مرگش نشسته بود
آن شب دلش برای زیارت گرفته بود
از شوقِ وصل، بندِ دل از هم گسسته بود
صادق ترین سروده ی دیوان كردگار
از آن همه دروغ از آن شهر خسته بود
تك

• پنج شنبه
• 17
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 07:10
• نوشته شده توسط
• یحیی

دارد ميان هيئت خود گريه ميكند
با اهل بيت عصمت خود گريه ميكند
با داغ ِ هَتك حرمت خود گريه ميكند
دارد براي غربت خود گريه ميكند
آتش گرفت خانه اش اما سپر نداشت
بين ِچهار هزار نفر يك نفر نداشت
مشعل به دستها وسط خانه ريختند
يك عده بي هوا وسط خانه ريختند
اموالِ خانه را وسط خانه ريختند
جمع ِحسودها وسط خانه ريختند
بين نماز بود و مجالش نداده اند
حتي امان به اهل و عيالش نداده اند
بين هجوم بي خبر و يادِ مادر است
ديوارهاي شعله ور و يادِ مادر است
تنها ميان درد سر و يادِ مادر است
افتاده است پشت در و يادِ مادر است
شكر خدا خميده به ديوار و در نخورد
بال و پرش به تيزي مسمار و در نخورد
اين پير ِسالخورده عصا بر ند

• پنج شنبه
• 17
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 08:02
• نوشته شده توسط
• یحیی

باز روي سر تو ريخته اند
شعله پشت در تو ريخته اند
گريه ات را كه بهانه كردند
باز هم حمله شبانه كردند
ريسمان بسته به بازوي تو شد
جاي زخمي روي ابروي تو شد
رحمي آن خصم پليد تو نداشت
حرمت موي سفيد تو نداشت
پشت مركب تن پاكت بردند
پا برهنه روي خاكت بردند
كو عباي تو و عمامه ي تو ؟
پر ز خاك است چرا جامه ي تو ؟
اشك چشم تر تو مي ريزد
قلب اين دختر تو مي ريزد
گيسويت از چه پريشان شده است
دخترت ديده و گريان شده است
مثل جوجه تن او مي لرزد
زودتر گر بروي مي ارزد
ببريدش ولي با لشكر نه !
مي زنيدش ؟ جلوي دختر نه
پيرمرد است مراعات كنيد
احترامي حق سادات كنيد
پيرمرد است زمينش نزنيد
تازيانه به جبينش نزنيد
گرچه آتش به س

• پنج شنبه
• 17
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 12:26
• نوشته شده توسط
• یحیی

چه درد ها که نشسته است در زمین خوردن
به پا و دست ، به صورت ، به سر ، زمین خوردن
میان کوچه غریبی ، که میدود پی اسب
و هرچه پیر تر ، ساده تر زمین خوردن
به خاک افتادن سنت است از حیدر
رسیده ارث به او از پدر ، زمین خوردن
دوباره حرف غمش شد ، دوباره فکرم رفت
به سمت کوچه،زنی با پسر زمین خوردن
نشسته بود برای شما دعا میکرد
چرا؟ برای چه هست اینقدر زمین خوردن؟
تو را به جان عزیزت بزن، دلش دریاست
ولی ببند دهنت را که مادرش زهراست
نمیشود که تنش را تو بی امان نبری؟
نمیشود ببری و به تازیان نبری؟
به روی خاک اگر افتاد و گفت یا زهرا
نمی شود فحشی بر سر زبان نبری؟
خودش که پا دارد... سر که نیست، نیزه که نیست
ببر ، اله

• پنج شنبه
• 17
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 12:28
• نوشته شده توسط
• یحیی

اینجا دوباره بزم غم یار می زنند
آتش به خانه و در و دیوار می زنند
این شهر را به آتش و هیزم نگاشتند
بر زخم اهل بیت نمکها گذاشتند
اینجاست جای پای سلیمان اهل بیت
از آتش نشسته به دامان اهل بیت
اینجا دوباره روز قیامت رسیده است
بهر مدینه وقت ملامت رسیده است
آتش گرفت خانه و آتش گرفت یار
پیری نشسته بر درِ آتش گرفته، زار
او می گریست بهر خودش نه، ز درد داغ
از بهر آتشی که نشسته به میخ داغ
میخی نداشت در که به قلبش رود ولی
می سوخت قلب او ز شرار غم علی
طفلان او شدند هراسان میان دود
در آتشی که خانۀ ایمان گرفته بود
در یاد او نشست هیاهوی کربلا
از آتشِ نشسته به خیمه به نینوا
طفلان ز ترس راهی صحرا به هر طرف
آتش ز

• پنج شنبه
• 17
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 12:39
• نوشته شده توسط
• یحیی

شهر مدينه باز فضايش گرفته بود
تاريك و سرد و آب و هوايش گرفته بود
حرمت شكسته گشت دوباره ز یک غریب
مردي كه شعله بين سرايش گرفته بود
مردي كه پيش ديده ي طفلان و همسرش
از بغض گریه ، آه... صدايش گرفته بود
پايش برهنه کرد و به دستش طناب بست
عمامه از سر ، از تن عبايش گرفته بود
پای پیاده پشت سواران به نیمه شب
او مي دويد و خار به پايش گرفته بود
پيش نگاش خاطره اي زنده شد ، دلش
بر عمه ی اسیر بلايش گرفته بود
هر مرتبه كه خورد به صورت به روي خاك
با یاد کوچه آه و نوایش گرفته بود
مي خورد تازيانه و مي گفت : " مادرم...
اين تازيانه ها به كجايش گرفته بود ؟ "
. . . . . .
وقتش شده كنار سه تا مثل خود رود
خاك بقيع جاي

• پنج شنبه
• 17
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 12:41
• نوشته شده توسط
• یحیی

برگ تاریخ ورق خورده و از سر آمد
خانه ای غرق خداوند مصور آمد
نیمه شب بنده ای انگار خدا را میخواند
لحظه ای در نظرم ندبه ی حیدر آمد
پیرمردی که چو مجنون پی لیلایش بود
با قدی خم به در خانه ی داور آمد
غرق در حس خدا بود که ناگه دستی
باز هم درصدد فتنه ی دیگر آمد
این چه سّریست که هرکس پسر زهرا شد
عاقبت نزد خداوند مکدر آمد
کوچه ها بار دگر شاهد غربت گشتند
بار دیگر به سر آل علی شر آمد
دست ناپاک کسی هیزم و آتش بود و
شعله هایی که بر دامن آن در آمد
بازهم دست کسی را به طنابی بستند
صحنه ای شد که به تکرار مکرر آمد
رهبر دین خدا را به اسارت بردند
یادم از ناله ی وا حیدر دلبر آمد
یادم از لحظه ای آمد که مادر ، تنها

• پنج شنبه
• 17
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 12:46
• نوشته شده توسط
• یحیی

وای از شهری که سهم دین اسارت می شود
جای عزّت قسمت پیری جسارت می شود
می کــِشد سجــّاده را از زیر پای رهبرش
پابرهنه شاه مهمان عمارت می شود
شعله می خواهد بسوزاند حریم عشق را
شاید اینجا هم حرم یکباره غارت می شود
سینه ای را زهر کینه پاره پاره می کند
قلب دین می سوزد و قصدش زیارت می شود
می کند یاد شهید تشنه عاشورا به پا
گریه کار چشمها در هر عبارت می شود
وای از آن ساعتی که سر سوار نیزه بود
حکم شهزاده کجا آخر حقارت می شود؟!
کوفه و شام بلا و طعنه ها و ناسزا
قسمت ناموس انگشت اشارت می شود
صادق آل عبا گریه برای عمّه کرد
خِشت و خاشاک خرابه هم جوارت می شود
العجل آوای لبهای بقیع خاکی است
اشک زهرا روشناییِّ م

• پنج شنبه
• 17
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 13:46
• نوشته شده توسط
• یحیی

تا گلستان نبی از جور اعدا، در گرفت
جسم و جان دوستان از شعله‌اش آذر گرفت
در سرای صادق آل نبی آتش زدند
چون خلیل آن شاه دین جا در دل آذر گرفت
نیمه شب در بزم منصورش ببردند از عناد
آنكه خورشید فروزان از رخش زیور گرفت
چون برون از خانه ی منصور شد دل پر ز خون
حضرت روح الامین دست عزا بر سر گرفت
ساخت چون منصور نا منصور مسمومش ز كین
رفت شادی از میان، غم ما سوی را بر گرفت
زد شرر بر جسم و جانش زهر كین با صد محن
شعله اش اندر جنان بر قلب پیغمبر گرفت
دین عزادارست و، مذهب شد یتیم و سوگوار
عالمی را ماتم نور دل حیدر گرفت
خون دل از دیده می افشاند با صد درد و داغ
تا سرِ او را بدامن موسی جعفر گرفت
افتخار مرثیت خوان

• پنج شنبه
• 17
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 13:52
• نوشته شده توسط
• یحیی

در مدینه بینِ کوچه بهرِ مادر ناله کردم
چشم خود را با سرشکم منزلِ صد ژاله کردم
یاد مادر کرده پیرم
کوچه را در بر بگیرم
همچو زهرا مادر خود
از خدا خواهم بمیرم
سید المظلوم ـ حضرت صادق (3)
آتش غم در حریم خانه‌ام تا زد زبانه
من به یاد مادرِ خود اشکِ چشمم شد روانه
از برایت دل فکارم
مادرِ چشم انتظارم
همچو تو پهلو شکسته
من غریب این دیارم
سید المظلوم ـ حضرت صادق (3)
در سرای زندگانی رنج و غربت حاصلم شد
عاقبت در این زمانه زهرِ منصور قاتلم شد
ناله‌هایم بی اثر شد
سینه‌ام پر از شرر شد
بعد عمری شیعه سازی
مزد من زهرِ جگر شد
سید المظلوم ـ حضرت صادق (3)
بارالها شد نصیبم در غریبی‌ام بمیرم
در کنارِ قبرِ مادر منزلی

• پنج شنبه
• 17
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 13:54
• نوشته شده توسط
• یحیی

مظلوم و تنها در بین خانه
با حال زارش در آشیانه
جان می‌دهد بنیانگذارِ مکتبِ عشق
شد شیعه گریانِ چنین تاب و تبِ عشق
مولای مسموم ـ یا حجت الله
آجرک الله ـ بقیت الله
فرزندِ زهرا سر بر زمین است
همچون صنوبر از زهرِ کین است
لب تشنه امّا خون به لب وای از دلِ او
وا کن گره امشب خدا از مشکلِ او
مولای مسموم ـ یا حجت الله
آجرک الله ـ بقیت الله
شهرِ مدینه کرب و بلا شد
زهرا دوباره صاحب عزا شد
بیتِ عزیزِ فاطمه گردیده خاموش
از بهرِ صادق کاظمش گشته سیه پوش
مولای مسموم ـ یا حجت الله
آجرک الله ـ بقیت الله

• پنج شنبه
• 17
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 13:57
• نوشته شده توسط
• یحیی

مدینه امشب بنگر چه بیقرار است
تمامِ دردش به خدا فراقِ یار است
به پیش چشمش
امام صادق
شد گلِ جسمش
همچو شقایق
وای غریب وای غریب امام صادق (3)
مدینه امشب تا سحر به غم نشسته
امام کاظم ز جفا دلش شکسته
وای ز فردا که بقیع غمین‌ترین است
شاهد دفنِ صادقِ آلِ امین است
دلِ بقیع و
این همه غوغا
برای دفنش
شده مهیا
وای غریب وای غریب امام صادق (3)
مدینه فردا که شود زاده‌ی زهرا
روز چو تشییع شود با غم عظما
یاد کنی غسل و کفن در برِ خانه
یاد کنی لحظه‌ی تشییع شبانه
چه کرده‌ای تو
مدینه با ما
عمری بسوزیم
از غمِ زهرا
وای غریب وای غریب امام صادق (3)

• پنج شنبه
• 17
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 14:04
• نوشته شده توسط
• یحیی

ذکرِ مادر به لبم زهرِ عدو در دستم
جعفرِ آلِ علی صادقِ زهرا هستم
زهرِ جانم شده این شرر
زهرِ زهرا شده میخِ در
مادرم مادرم فاطمه (4)
بین کوچه شده غالب شرری بر جانم
رازِ دیوار و قدِ خم شده را می‌دانم
گر چه خود غم زده‌ی شهرِ مدینه هستم
بر غم مادرِ خود اشک بصر می‌بارم
بین کوچه تو حالم ببین
می‌خورم همچو مادر زمین
مادرم مادرم فاطمه (4)
آتش افکنده عدو بر جگرِ خونبارم
هر کجا بوده عدو در سدد آزارم
کُنجِ تاریکی غم نیست به جز حق یارم
من از این جور و ستم، دور و زمان بیزارم
راحتم کن دگر ای خدا
مُردم از دشمنِ بی حیا
مادرم مادرم فاطمه (4)

• پنج شنبه
• 17
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 14:11
• نوشته شده توسط
• یحیی

پرپر شده شقایق (2) مولا امام صادق(ع)
مسموم زهرِ کین شد
از غصه دل غمین شد
بنگر که آل زهرا
از داغ او حزین شد
* * *
ماتم گرفته سینه
از هر جفا و کینه
گوید امام صادق
وای از تو ای مدینه
* * *
شیخ الائمه بنگر
گشته تنش صنوبر
زهرِ عدو چه کرده
با جسم پاک و اطهر
* * *
کی دیده در زمانه
یک زاهدی شبانه
در لحظه‌ی عبادت
با زور و تازیانه
با دست بسته او را
دشمن بَرَد ز خانه

مولانا مولانا امامِ صادق (3)
ابرِ سیاهِ غصه پهنه‌ی آسمون رو
گرفته بغضِ ماتم سینه‌ی کهکشون رو
سروِ بلندِ شیعه خسته شده ز کینه
می‌خواد که با فِراقش شروع کنه خزون رو
* * *
استادِ درسِ قرآن، فقه و اصول و ایمان
شیعه به پای درسش نشسته جون گرفته
ز

• پنج شنبه
• 17
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 14:13
• نوشته شده توسط
• یحیی

حضرت صـــادق، امــام راستین / پیـــشـوا و مقتـدای اهــل دیـن
درّ بحـــر اصــطفـا، شمـس هُدا / افتــــخار اصــفیــا و اولیــــا
کــرد احیا، شرع جدّش‌مصطفــی / داد رونــق، رســم و آئیــن ولا
صیت فضلش عرصه‌ی غبرا گرفت / نهضـــت او سر بسر دنیا گرفت
مکــتب فقه و فضیلت بــاز کرد / دعـــوت مردم ز نــو آغاز کرد
ذو المکارم ذوالفضائل ذو الکمال / عدل قـــرآن، رهنمای بی‌همال
مــدرس او، مشعل تابـــان نور / علـم وحیـانی در آن اندر ظهـور
صف‌‌بصف در آن رجال علم ودین / از افاضات جنــابش خوشه‌چیـن
عالمان در مدرسش، چون مفلسان / بــر در اعیــان و اشراف زمــان
از جهان شد سوی بستان وصــال / بارگــــاه قرب حیّ ذو ال

• یکشنبه
• 20
• مرداد
• 1392
• ساعت
• 06:59
• نوشته شده توسط
• یحیی