دود بود و آتش و فرزند زهرا بین آن
بی عبا و بی عمامه، پا برهنه، ای فغان
در میان شعله ی آتش به یاد زینب است
یاد آتش در خیام و ناله های کودکان
دوباره این نوکرای عاشق
باروضه های حضرت صادق
ناله میزنن میکنن هق هق
آقارو جلو چشم زن و بچش میکشیدن
انگار که ناله های مادرش رو نشنیدن
خدایی خیلی نامردن ای وای ای وای
همش جسارت میکردن ای وای ای وای
یاجعفربن محمد آقام آقام
دوباره پریشونه مدینه
دلگیره آسمونه مدینه
نوحه ی غم میخونه مدینه
یه عالم، غم و غصه توی قلب آقامونه
غمهایی که عذابش تو دلامون باهامونه
میخونه آروم زیر لب ای وای مادر
میبرنش تو دل شب ای وای مادر
ای وای مادر ای وای مادر
دوباره شعله های آتیشه
که راویه روضه خونا میشه
کربلا میره مث همیشه
کربلا اهل خیمه غریبونه بی قراری
کربلا ناله‌های بی امون و گریه زاری
آتیش زدن به خیمه ها،ای وای
راس حسین رو نیزه ها، ای وای
د◾یک منبر روضه
◾حضرت امام صادق (ع)
میان شعله های آتش سوزان عبایم سوخت
شنیدم ناله های کودکانم تا ردایم سوخت
شبانه ریختند در خانه ام با شعله آتش
به مثل نی میان شعله های کین نوایم سوخت
چنان عمامه ام افتاد از سر پشت در گفتم
خدایا نیمه شب دربین آتش دست وپایم سوخت
به یاد درد و داغ مادرم کردم صدایش لیک
درآن آتش که گفتم مادرم راه صدایم سوخت
لوای شیعه را برپا نمودم در دل آتش
به یکدم دیدم آنجاپیش چشمانم لوایم سوخت
#روضه_امام_صادق(ع)
از غربتت، چشمان ما را اختیاری نیست
بر روی قبرِ خاکی ات، سنگ مزاری نیست
کاشانه ام آباد باشد، قبر تو خاکی؟!
جانم به قربانت مرا دیگر قراری نیست
با این همه شاگرد، ماندم از چه در کوچه...
در شام فتنه، عاشقی و جان نثاری نیست
اشرار یثرب، ناسزا و هیزم و آتش
این رسم، رسم بردنِ پرهیزکاری نیست
در هست، آتش هست اما میخِ بر در نه
ضرب لگد نه، هول دادن نه، فشاری نیست
غصه نخور، این دود می خوابد، خدا را شکر...
پشت در این خانه یار بارداری نیست
شیخ و بزرگ شهر را وقتی که می افتد
ضربه زدن با تازیانه افتخاری نیست
روی سفیدت از چه رو اینقدر سرخ است؟!
برخیر ما را طاقت این داغِ کاری نیست
افتاده ای بر خاک کوچه، بهتر از صحراست
حداقل در معبرت، تیزیِ خاری نیست
خاکی شده پیشانی ات اما به رخسارت
از ضربِ سنگی تیز، خونِ تازه جاری نیست
عمامه ات افتاده از روی سرت اما
دورت برای غارتت، داد و هواری نیست
روی زمین آرام و راحت حمدِ حق را گو
بالاسرت، در انتظارت نیزه داری نیست
خلوتم پر شده از خلوت ایوان بقیع
مثل شمعی شده ام بین شبستان بقیع
برسانید کمی تربت ویران بقیع
که شوم زائر آن زائر پنهان بقیع
صبح صادق خبر از گمشده ام می آید
مست زهرا شده ام بوی حرم می آید
رونقِ اشک سحر بر سر سجاده دعاست
حلقه بر گوش شما بودن من کار خداست
فاطمی بودن ما خیر دعاهای شماست
نوکر خانهء تان سینه زن کرببلاست
آمدم در بزنم، زود جوابم نکنی
نام زهرا به لبم هست عذابم نکنی
جهل با جذبهء نور تو در آمد از چاه
ماه شبهای منی و ز تو دستم کوتاه
با نگاه تو مشخص شده راه از بیراه
منبرت چیست بجز ذکر اباعبدالله
توکهنسال ترین مرجع دینی آقا
بازهم روضه بخوان، خیر ببینی آقا
سنگ این قوم شکست آینهء هفتم را
خوانده ای زیر لب خود غزل چندم را
دشمن آورده دوباره چه کند هیزم را
آمده تازه کند داغ دل مردم را
دست صیاد تو را در قفست می گیرد
چه شده بین نمازت نفست می گیرد
یکصدا ناله شدی و نشنیدند ترا
ناسزاها به تو گفتند و خمیدند ترا
پیش چشم در و همسایه کشیدند ترا
بی عبا، پای برهنه همه دیدند ترا
نیمه شب دست ترا دشمن تو آمد و بست
نیمه شب حرمت تو پیش زن و بچه شکست
رفتی و پیکر تو بر در و دیوار نخورد
گوشهء پیرهنت بر نوک مسمار نخورد
پهلویت چند لگد در وسط کار نخورد
گذرت خورد به کوچه، سر بازار نخورد
پیش چشم حرمت وارد مقتل نشدی
چند روزی سر دروازه معطل نشدی
دود دیدی، همه را تار ندیدی اصلاً
حرمت را که گرفتار ندیدی اصلاً
پای پر آبله از خار ندیدی اصلاً
سنگ اندازی و آزار ندیدی اصلاً
رفتی و باز درخانه رساندند ترا
وسط مجلس مستان نکشاندند ترا
هرچه از درد و بلا بر سر حیدر افتاد
داد بیداد که یک روز به جعفر افتاد
یا رب این شعله چرا ول کن این طایفه نیست؟!
باز از خیمه گذشت و روی این در افتاد
سجده اش خورد به هم بس که تکانش دادند
سر سجاده ی خود با دل مضطر افتاد
با عصا هم بدود باز زمین می افتد
بی عصا رفت و به هر کوچه مکرر افتاد
پس کجایند دراین واقعه شاگردانش؟
پیش چشمان همه حرمت منبر افتاد
تا زمین خورد صدا زد ز جگر وا اُمّاه
پشتِ در یاد زمین خوردن مادر افتاد
مادرش خورد زمین، خورد زمین، خورد زمین
جلوی چشم علی، فاطمه با سر افتاد
فضه آمد کمکش ورنه مصیبت میشد
فضه با دیدن او پهلوی کوثر افتاد
گریه‌ی غربت زن قاتل شوهر باشد
پس عجب نیست بگوییم که حیدر افتاد
آخر روضهی ما حرف حسین است حسین
دشنه با حنجر خشکیده ی او در افتاد
ولی الله به یک ضربه تنش برگشته
گذر شمر به این ناحیه آخر افتاد
کینه اش با دوسه تا ضربه به پایان نرسید
آنقدر زد روی تل یکسره خواهر افتاد
بانوک چکمه تنش این سو وآن سو می شد
بانوک نیزه سرش این ور و آن ور افتاد
آنکه درسجده فقط پای خدا می افتاد
وقت قتل علی اکبر شد و بدتر افتاد
خاکِ غم بر سر کنید قتلِ امامِ جعفر(ع) است
روضه خوان در عرشِ اعلا حضرتِ پیغمبر است
زهرِ کینه جانِ پاکش را نشانه رفته است
هستیِ کون و مکان در سوگِ او نوحه گر است
آمده بر سر زنان زهرا ز جنات النعیم
امشب از داغِ عزیزش شالِ ماتم بر سر است
آنچنان شعله کشیده داغِ حزنش در جهان
گوئیا روی زمین غوغای شورِ محشر است
آسمان شد تیره و مهتاب گردیده خموش
بین که خالی آسمان از نورِ ماه و اختر است
صادقِ آلِ محمد(ص) نورِ چشم فاطمه(س )
روضه های او شبیهِ روضه های مادر است
بس که خوانده روضه ی کرببلا و کوچه را
سالها است آتشِ غم در دلش شعله ور است
جان فدای جدِ مظلومش که در دشتِ بلا
در میانِ خاک و خون جسمِ غریبش بی سر است
لاله های فاطمه مقتول شمشیرَند و زهر
از ازل این قرعه در تقدیرِ نسلِ کوثر است!
در بقیع مهدی کنون دارد عزا
از برای صادق آل عبا
در عزای جدّ خود رخت سیه
بی گمان کرده به تن دارد نوا
جام اشکش پر ز خوناب دل است
گرید و نالد بر آن میر هُدا
شکوه از انگور سمّی می کند
لعن بر منصور غافل از خدا
آه و واویلا از آن جور و ستم
بود کی در شأن نسل مصطفی
او که تبلیغ حقایق می نمود
فارغ از جاه و جلال این سرا
روز و شب در نشر و ترویج علوم
سعی ها می کرد آن عالی سجا
مذهب اثنی عشر از سعی اوست
جعفری مذهب از او باشد بنا
حوزه ی علمیّه دایر کرده بود
پرورش داده بسی علّامه ها
من نمی دانم خلیفه از چه رو
گشت دشمن بر امام مقتدا
افترا بستند بر میر امم
خائنان دین ختم انبیا
دودمانش را زد آتش ضدّ دین
دود از درب سرایش زد هوا
جعفر صادق غریق بحر غم
یادش آمد خیمه های کربلا
یاد زینب کرده خون از دیده ریخت
جان فدای تو سرود ای مه لقا
وقت غارت عمّه ام زینب چه کرد
خیمه ها می سوخت در نار جفا
مولای من سلامِ خدا هدیه مَحضرت
گُلبوسهء مَلايکة اَلله بر درت
یا صادق الاَئمه که قرآنِ ناطقی
عالم فدای آن نَفسِ روح پَرورت
تا از تو کسبِ فیض کنند اِی شکوهِ علم
زانو زنند خیلِ مَلک پای مَنبرت
بر کُرسیّ خطابه لَبت چون که باز شد
باغِ بهشتِ مُصطفوی شد مُعطرت
از تو گرفت درسِ بصیرت اَبُو بصیر
صدها زراره کاتب و اَندیشه گُسترت
سرچشمهء زُلالِ حقیقت کلامِ توست
شد جرعه نوش، علم و فضیلت زِ کُوثرت
معراجِ توست علم و در آن سیر نُور شد
هَفت آسمانِ عالمِ مَعنا مُسخرت
تنها جَهاد، عرصهء شمشیر و تیغ نیست
روزِ ازَل جَهادِ سُخن شد مُقدّرت
در دستِ تو کتابِ خدا بود ذُوالفقار
فقه و اِصول، نیزه و شَمشیرِ دیگرت
مدیون توست مَکتبِ شیعه اَلی الأبد
در این جَهاد، لطفِ خدا بود یاوَرت
دشمن که بَست دستِ یَداللّهی تو را
رَد شد تمامِ خاطره ها از برابرت
رفتی سرِ برهنه و پای پیاده لیک
سیلی نخورد پیشِ تو در کوچه هَمسرت
در طولِ عمر، داغِ فَدک با دلِ تو بود
می زد حدیثِ حادثه زخمِ مُکرّرت
باشد برای اهلِ وِلا، جلوهء حضور
در گوشهء بقیع، مزارِ مُطهرت
گاهی نگاه کن به دلِ بیقرار من
دست (کمیل) دامنِ تو، جان مادرت
در خلوتش با حال مضطر روضه میخواند
بعد از حدیث و درس و منبر روضه میخواند
تا خانه اش را در هجومی شعله ها دید
میسوخت و از داغ مادر روضه میخواند
از چشم های سنگ میشد اشک جاری
وقتی که از «مسمار» و «بستر» روضه میخواند
بستند دستش را و در ذهنش برای
لرزیدنِ دستانِ حیدر روضه میخواند
بی شک رئیس مذهب شیعه همه عمر
از ظلم ِ بر سردارِ خیبر روضه میخواند
تلفیق مسجد بود و هیئت، هر نمازش
اول اذان میگفت، آخر روضه میخواند
شیخ الائمه پیرِ داغِ کربلا بود
از پیکرِ مجروحِ بی «سر» روضه میخواند
با یادِ جدّش از عطش لبریز میشد
میخورد اغلب آب کمتر...روضه میخواند
با گریه بر پهنای صورت اشک میریخت
وقتی که از «خلخال» و «معجر» روضه میخواند!
◾بیست و پنجم شوال
◾نوحه‌ی سینه‌زنی
◾شهادت امام صادق(ع)
◾بنداول
به یاد عمه جان من به کوفه
دو دست من بسته میان کوچه
پای پیاده بردنم شبانه
ز شاخه‌های غم زده شکوفه
به غصه و غم دل من اسیره
هر کی که بشنوه ز غم میمیره
ابن ربیع، یهودی مسلمان
ز بدر و خیبر انتقام میگیره
واویلا واویلا واویلا واویلا(۲)
◾بنددوم
آتش کین به خانه‌ام شرر زد
خصم‌علی‌شرر به میخ در زد
تمام اهل خانه در وحشت و
میان لانه مرغ بال و پر زد
عبا و عمامه ز سر فتاده
داغ بزرگی بدلم نهاده
به یاد مظلومی جدم علی
دشمن دون سواره من پیاده
واویلا واویلا واویلا واویلا(۲)
◾بندسوم
شیخ الائمه‌ام ز پا فتادم
صورت به خاک تیره من نهادم
در بین ره چندبار خوردم زمین
آمده غمهای علی به یادم
این همه‌ی ظلم و ستم بگو‌چیست
بزم حرامیان که جای من نیست
ابن ربیع به مثل شمر کافر
شما بگید شمر زمانه‌ام کیست
واویلا واویلا واویلا واویلا(۲)
#مرتضی_محمودپور
@haajmorteza
نوحه شهادت امام صادق (ع)
ای وای، ای وای، ای وای، رفته از دنیا، امام صادق واویلا2
__________________________________
شهر مدینه نالان وگریان، بهر این جانان، شده پراز شور وغوغا
ای وای...
______________________________________
آتش کین بر بیتش افشاندند، او را کشاندند، شد اسیر قوم اعدا
ای وای.....
__________________________________________
با زهر جفا ، شد جگر پاره، داد از کف چاره
فزت ورب خوانده مولا
ای وای...
______________________________________
یک بار دگر، بر بیتی آتش، در این کشاکش، آمده در یادش زهرا
ای وای...
________________________________________
شیخ امامان، باشد این آقا،دلخون از اعدا، می کند او ترک دنیاَ
ای وای...
_________________________________________
حضرت مهدی، یا حجت ا...، آجرک ا...، تسلیت به تو یا مولا
شعر:اسماعیل تقوایی
مَدینه حال و هَوایى چُو کَربلا دارد
مَدینه در دلِ خود خیمهء عَزا دارد
مَدینه داده زِ کَف گُوهرِ وِلایت را
مَدینه ماتَمِ فَرزندِ مُرتضى دارد
چهار قَبرِ غَریب اَند در کِنارهء هم
چهار زُهره به یِک مُحور اِتّکا دارد
نَظیرِ حضرتِ صادِق کُجا شَود پیدا
جَهانِ شیعه بِنازَم چه مُقتدا دارد
گُشودِه بابِ دو صَد عِلم بَر دو صَد جابِر
امامِ عشق چه حاجَت به کیمیّا دارد
به حُوزه هاى قُم و کاظمین و شَهرِ نَجَف
چه جِلوه ها که زِ اَنوارِ کِبریا دارد
امامِ صادقِ ما اِفتخارِ تاریخ است
بُلوکِ غَرب چِنین نُخبه اى کجا دارد
اَبُوبَصیر به شاگِردیَش سَر از آصف
که شُهرتى به بُلنداى نٌه سَما دارد
ستارگَان همه ذَرّات خاکِ نَعلِینَش
گداى دَرگَهِ او پَنجهء عَطا دارد
اَگر چه فاقدِ سَر سَبزی است خاکِ بَقیع
به چشمِ دل چو تَماشا کُنى صَفا دارد
به خاکِ وَحَى قَدَم پا بِرهنه بُگَذارید
مَزارِ گُمشدهء خِیرة النساء دارد
رَئیسِ مَذهَبِ شیعه چه غَم به روزِ جَزا
که شیعه در خَطرِ واپَسین تو را دارد
تو را به پیشِ عَدو پا بِرهنه
مى بُردند
کَسیکه پیروِ حقّ نیست بَس خَطا دارد
حَرامیان به حَریمَت زِ بام حَمله کُنان
که قَصدِ قَتلِ تو مَنصُورِ بى حَیا دارد
وَلى به هَمسرِ تو هیچکس نَزَد سیلى
حَدیثِ غُربتِ صِدیقه ماجَرا دارد
میانِ کُوچه چه گُویم چه دید چشمِ على
گَلوى فاطمه فَریادِ وا أبا دارد
زِ تازیانهء قُنفُذ شَراره مى ریزد
عَروسِ عَرش چِرا قامَتى دو تا دارد
کسى کَسالتِ #خوشزاد را چه میداند
اُمیدِ عافیت از حَضرتِ رضا دارد
بند اول:
شبونه حمله کردن خونم
زدن آتیش به مال و جونم
خیلی به من اهانت کردن
که شکست دیگه قلبِ خونم
سجّاده میکِشَن
از زیرِ پایِ من
اینا چه قد بَدَن ، بدن ، بدن ، بدن
جلوی بچه ها
همش با ناسزا
میزننم صدا ، صدا ، صدا ، صدا
سَیِّدُ نَ الْغریب
سَیِّدُ نَ الْغریب ، غریب، غریب ، غریب
بند دوم:
دستِ بسته ، با حالِ مضطر
میبرن من رو مثلِ حیدر
تا که دیدم آتیشِ در رو
افتادم یادِ داغِ مادر
اونجا که از جفا
چهل تا بی حیا
دَرو آتیش زدن ، زدن ، زدن ، زدن
مادره من میسوخت
میونِ شعله ها
صدا میزد حسن ، حسن ، حسن ، حسن
امون از این زمون
امون از این زمون ، زمون ، زمون ، زمون
بند سوم:
اونا که حقِّ ما رو خوردن
منو به قصرِ ظلمت بردن
خنده کردن به حال و روزم
منه پیر و چه بد آزردن
با زهر کینه و
با حرف ناسزا
به قلبِ من زدن ، شرر ، شرر ، شرر
غرورمو شکست
دشمنِ رذل و پست
چشام شدن پر از ، گوهر ، گوهر ، گوهر
امون از این زمون
امون از این زمون ، زمون ، زمون ، زمون
بند چهارم:
رسیده دیگه جونم رو لب
میسوزم بد جوری توی تب
با دلی غرقِ خون میخونم
از غم و غصّه های زینب
واویلا شهر شام
سنگای روی بام
واویلا مجلسِ ، شراب ، شراب ، شراب
امون از ازدحام
طعنه های مدام
وای از غمِ ، رباب ، رباب ، رباب ، رباب
امون از این زمون
امون از این زمون ، زمون ، زمون ، زمون
هر چی بگی پستن
شبونه ریختن توو خونه حرمت شکستن
هر چی بگی پستن
ارث از علی بُردی آقا، دستات و بستن ۲
ولی این روضه کجا / روضهی کوچه‌ها کجا؟
غربت شما کجا / غربت مرتضی کجا؟
اینجا که سقیفه نیست / با هم بگو بخند کنن
مردا هم دست نشدن / دست رو زنت بلند کنن ۲
جعفر بن محمد یا اباعبدالله ۳
هر چی بگی پستن
تُربت جانمازتو زدن شکستن
هر چی بگی پستن
پیاده بودی و روی مرکب نشستن ۲
ولی این روضه کجا / روضهی کربلا کجا؟
خاکِ مرکبا کجا / نعلای مرکبا کجا؟
مُصحف فاطمه بود / ورق ورق جدا جدا
زیر نعل مرکبا / آیه ها شد هجا هجا ۲
یا حسین بن علی یا اباعبدالله ۳
ششم ماه فاطمیّ بقیع
دلم هوای بقیع دارد و غم صادق
عزا گرفته دل من ز ماتم صادق
دوباره بیرق مشکی به دست می گیرم
زنم به سینه که آمد محرم صادق
سلام من به بقیع و به تربت صادق
سلام من به مدینه به غربت صادق
سلام من به مدینه به آستان بقیع
سلام من به بقیع و کبوتران بقیع
سلام من به مزار معطّر صادق
که مثل ماه درخشد به آسمان بقیع
سلام من به ششم ماه فاطمیّ بقیع
سلام من به گل یاس هاشمیّ بقیع
ز بسکه کینه و غربت به هم موافق شد
هدف به تیر جسارت امام صادق شد
همانکه فاطمه را بین کوچه زد گویا
ز کینه قاتل این پیرمرد عاشق شد
امام پیر و کهن سال شیعه را کشتند
امان که روح سبکبال شیعه را کشتند
فضای شه
گوشه ای از حرای حجرهء خویش
نیمه شبها،خدا خدا می کرد
طبق رسمی که ارث مادر بود
مردم شهر را دعا می کرد
هر ملک در دل آرزویش بود
بشنود سوز ربنایش را
آرزو داشت لحظه ای بوسد
مهر و تسبیح کربلایش را
هر زمان دل شکسته تر می شد
«فاطمه اشفعی لنا» می خواند
زیرلب با صدای بغض آلود
روضهء تلخ کوچه را می خواند
عاقبت در یکی از آن شبها
دل او را به درد آوردند
بی نمازان شهر پیغمبر
سرسجاده دوره اش کردند
پیرمرد قبیلهء ما را
در دل شب،کشان کشان بردند
با طنابی که دور دستش بود
پشت مرکب،کشان کشان بردند
ناجوانمردهای بی انصاف
سن وسالی گذشته از آقا !؟
می شود لااقل نگهدارید
حرمت گیسوی سپیدش را
پابرهنه،بدون عمامه
روح اسلام را
امروز، روز ناله و اندوه و ماتم است
روز عزای اشرف اولاد آدم است
چیزی شبیه روز حسین و محرّم است
باز این چه شورش است که در خلق عالم است
ای دل که در حریم تو اندوه کربلاست
اندوهبار حضرت صادق، دلِ خداست
هفت آسمان برای غمش گریه می کنند
دور مزار بی حرمش گریه می کنند
در زیر پرچم و علمش گریه می کنند
بر سینه می زنند و همه اش گریه می کنند
زانو بغل نموده، ملالی گرفته اند
کرّوبیان چه اشک زلالی گرفته اند
در این عزا برای تأمّل مجال نیست
این رزق گریه بی غم آقا حلال نیست
اشکت بدون حضرت صادق زلال نیست
در بارگاه قدس که جای ملال نیست
سرهای قدسیان همه بر زانوی غم است
ای شیعه این عزا، چو عزای محرم است
شد سرنگون زِ ب
دل گرفته یاد ایوان بقیع
دیده ای داریم گریان بقیع
حیف بر خاکش بتابد آفتاب
سایه ی عرش است بر جان بقیع
غربتش چون شمع آبم می کند
صحن ویرانش خرابم می کند
نسل در نسل عشق دارم، عاشقم
چون گرفتارت کما فی السّابقم
شیعه ی فقه و اصول مذهبم
زنده از انوار قال الصّادقم
کرسی درست جهاد اکبر است
ابن حیّان و مفضّل پرور است
فاطمیّه سفره ی جانانه ات
بود هر شب روضه ی ماهانه ات
درس اول روضه خوانی بود و بس
تا حسینیّه است مکتب خانه ات
روزی یک عمر ما دست شماست
خرج راه کربلا دست شماست
باز بر بیت ولا آتش زدند
نیمه شب وقت دعا، آتش زدند
باز هم دست ولایت بسته و
پشت در صدیقه را آتش زدند
نه ردایی نه عمام
باز گرفته دلم برای مدینه
باز نشسته دلم به پای مدینه
شکر خدا عاشق دیار حبیبم
شکر خدا که شدم گدای مدینه
بال فرشته است، سایبان قبورش
بال فرشته است،خاک پای مدینه
در کفنم تربت بقیع گذارید
صحن بقیع است، کربلای مدینه
کرب و بلا میشود دوباره مجسم
تا که به یاد آورم عزای مدینه
دست من و لطف دست با کرم تو
جان به فدای بقیع بی حرم تو
سنّ تو، قدّ تو را کشیده خمیده؟
یا که خداوند آفریده خمیده؟
منحنی قدت از کهولت سن نیست
شاخه ی سیبت ز بس رسیده، خمیده
بس که غریبی تو ای سپیده محاسن
شیعه اگر چه تو را ندیده، خمیده
نیست توان پیاده رفتنت ای مرد
پس به کجا می روی خمیده، خمیده
هر که صدای تو را میان محله
وقت زمین خوردنت
دل گرفته یاد ایوان بقیع
دیده ای داریم گریان بقیع
حیف بر خاکش بتابد آفتاب
سایهی عرش است بر جان بقیع
غربتش چون شمع آبم میکند
صحن ویرانش خرابم میکند
نسل در نسل عشق دارم، عاشقم
چون گرفتارت کما فی السّابقم
شیعهی فقه و اصول مذهبم
زنده از انوار قال الصّادقم
کرسی درست جهاد اکبر است
ابن حیّان و مفضّل پرور است
فاطمیّه سفرهی جانانه ات
بود هر شب روضهی ماهانه ات
درس اول روضه خوانی بود و بس
تا حسینیّه است مکتب خانه ات
روزی یک عمر ما دست شماست
خرج راه کربلا دست شماست
باز بر بیت ولا آتش زدند
نیمه شب وقت دعا، آتش زدند
باز هم دست ولایت بسته و
پشت در صدیقه را آتش زدند
نه ردایی نه عمّامه بر سرت
بود خالی جا
پیرمردی که حضرت جبریل
زائر غربت نگاهش بود
کوچه ها را همین که طی میکرد
صد فرشته کنار راهش بود
**
با ارادت تمامی ارکان
پیش پایش خشوع میکردند
بر قد و قامت کهن سالی
آسمان ها رکوع میکردند
**
نفس قدسی پُر اعجازش
مایه ی اعتبار عیسا بود
جانماز ِ فرشته بارانش
افتخار تبار عیسی بود
**
حرف هایش برادر قرآن
سخنش بوی انما میداد
از همان مال فاطمی ِخودش
خرجی راه کربلا میداد
**
در و دیوار خانه ی آقا
وقت مرثیه های عاشوراست
بخدا خانه نیست این خانه
این حسینیه ی بنی الزهراست
**
این حسینیه ایست که مردم
از حضورش ستاره میگیرند
هر شب جمعه بین این خانه
روضه ی شیر خواره میگیرند
**
از سر بی کسی و بی یاری
در و دیوار خانه
آسمان است و زمین دور سرش می‌گردد
آفتاب است و قمر خاک درش می‌گردد
این قد و قامت افتاده درخت طوبی است
این محاسن به خدا آبروی دین خداست
این حرم خانهٔ زهراست مسوزانیدش
این حسینیهٔ دنیاست مسوزانیدش
شعله پشت حرم فاطمه‌زاده نبرید
پسر فاطمه را پای پیاده نبرید
آی مردم بگذارید عبا بردارد
پیرمرد است و خمیده است عصا بردارد
ببریدش، ببرید از وسط مردم نه
هر چه خواهید بیارید ولی هیزم نه
بگذارید لبش یاد پیمبر بکند
وسط شعله کمی مادر مادر بکند
از مسیری ببریدش که تماشا نشود
چشمی از این در و همسایه به او وا نشود
اصلاً این مرد مگر پای دویدن دارد؟
پیرمردی که خمیده است کشیدن دارد؟!
شعلهٔ تازه به چشم
از ازل دَرد به پیمانۀ خوبان کردند
دل عاشق شده را کلبه احزان کردند
هر کسی را که به عالم سر حشمت خواهی است
لطف کردند و شبی خادم سلطان کردند
سفره‌ای وسعت صدق تو گشودند به دهر
انبیا را سر احسان تو مه‌مان کردند
همه آفاق گرفته است به خود رنگ تو را
با وجودی که همه فضل تو کتمان کردند
در تو دیدند ملائک صفت خالق را
علت این است اگر، سجده به انسان
بر سر سفره دونان نکشم منت نان
من همانم که به من لطف فراوان کردند
هشتمین آینۀ وجه خدائی، صد حیف
شش جهت ظلم به تو حضرت جانان کردند
دل شب بود که گنجینۀ دین را بردند
عده‌ای کفـر صفت، سرقت ایمان کردند
پا برهنه عقب اسب دواندند تو را
آسمان را پس از این
نسیم سمت دمشق و عراق افتاده
به دست اوخبری داغ ِداغ افتاده
که جعفربن محمد به فکر ترویج ِ
اصول شیعه برای وفاق افتاده
چنان به بحث نشسته که بین مکتب ها
به غیر شیعه تماما فراق افتاده
به یک روایت قال النبی او حتی
سگ دوانقی از واق واق افتاده
هزار نخبه چنان جابربن حیان هم
به خاک پای تو با اشتیاق افتاده
ولی مدینه ی بعداز سقیفه در راه است
دری دومرتبه در احتراق افتاده
میان کوی بنی هاشم از دری دیگر
دوباره میخ به فکرطلاق افتاده
به بی پناهی گنجشک های شهرقسم
به یک درخت... نه...آتش به باغ افتاده
"رواق منظرچشم ِ"تو شد که زهرایی
در آستانه ی در...در رواق افتاده
شنیده اند اگر کوچه را پسرهایش
برای این پسرش اتفاق
یه مدینه، یه بقیعه، یه امامه ولی حرم نداره
سینه زن ها، کسی نیست تا روی قبرش یه دونه شمع بذاره
غریب آقام غریب آقام غریب آقام، آقام امام صادق
دل بی تاب، دیگه شد آب که تو آفتاب نه سایه بونی داره
نه یه خادم، نه یه زائر نه کنارش یه روضه خونی داره
فدا اشکت، فدا آهت، فدا قبرت آقا، فدای صبرت آقا امام صادق
یعنی میشه بیاد اون روز که ببینم می ریزم آب رو قبرت
مرد خسته دل شکسته دست بسته شبیه جدش حیدر
می برندش نیمه ی شب به زیر لب می گه مادر
غریب آقام غریب آقام، غریب آقام، آقام امام صادق
دل مضطر ،آتیش در، اشک دختر دوباره توی مدینه
زنده کرده یاد مادر یاد بابا یادِ شکسته سینه
غریب آقام غریب آقام، غ
ای روح تو قبله ی خلایق
یا حضرت کاشف الحقایق
ارکان علوم ، پای بستت
سررشته نه فلک به دستت
دریای معالم و معانی
استاد کتاب آسمانی
نطق تو به علم ، ارتقا داد
بر نهضت کربلا بقا داد
مفتاح نجات ، مذهب تو
اسلام رهین مکتب تو
عرفان وطریقت و بصیرت
دلباخته ی ابو بصیرت
حاکم به زمان اشاره تو
استاد جهان ، زراره تو
آوای ملک ، ندای درست
بنشسته رسل به پای درست
هارون تو در تنور آتش
گل سبزه کند زنور آتش
جانبخش وجود ، مرده تو
منصور شکست خورده تو
هم زمره ی اولیا
مطیعت هم کعبه ی انبیا بقیعت
درمحفل بحث مؤمن طاق
آیه تست شاگرد بلند پایه ی توست
باید چو تویی ، امام دیگر
کآید به جهان هشام دیگر
آن کو که به سن نوجوانی
شد پیر
سیـــــــــــــّدی یـــــــا بن الحسن (2)
رخــــــــــت مـــــــــــــــــاتم کن به تن (2)
مُجریَ احکام دین، قرآن ناطق کُشته شد(2)
نوح آل مصطفی، امام صادق کشته شد(2)
سیّـــــــــــــــدی یــــــابن الحسن (2)
رخــــــــــت مـــــــــاتم کـــــــــن به تن (2)
در مَه شوال بر پا شورِ عاشورا شده (2)
شهر یثرب کربلا، خونین جگر زهرا شده
سیـــــــــــــّدی یـــــــــــــــابن الحسن (2)
رخـــــــــــــت مـــــــــــــــاتم کن به تن (2)
میوۀ قلب نبی چشم و چراغ بو تراب (2)
پیکـــــــــرش از آتش زهر ستم گردیده آب
سیّـــــــــــــــدی یـــــــــــــابن الحسن (2)
رخــــــــــــت مـــــــــــــــاتم کن به تن
ای کوی تو کعبه ی خلایق طالع زرخ تو صبح صادق
ای پایه ی منبرت فراتر از کرسی هفت چرخ اخضر
تا نام ، زماه و مهر بوده ست خاک در تو ، سپهر بوده ست
گفته ست خرد بس آفرینت ای صد تو هشام ، خوشه چینت
گردش زفلک اشاره از تو استاد خرد ، زراره از تو
چون مؤمن طاق از تو آموخت لب بر لب هر چه مدّعی دوخت
اندیشه هر آنچه بود مجمل بشنید مفصّل از مفضّل
گر طالع بختری ، خجسته ست در حلقه درس تو نشسته ست
کی مکتب تو نظیر دارد صدها چو ابو بصیر دارد
تا مشعل علم جابر افروخت بس نکته خرد که از تو آموخت
شد شهره به دهر ، مذهب تو حمران و آبان و مکتب تو
فانی نه که جاودانه تو دریایی و بی کرانه ای تو
هر سرو که سرافراز مانده ست حرف ال
بر جان آفرینش منصور زد شراره
قلب امام را کرد با زهر پاره پاره
شوال شد محرم بالله قسم از این غم
باید که ناله خیزد از قلب سنگ خاره
برآن عزیز حیدر این بود ارث مادر
کز خانه اش به گردون بالا رود شراره
در بین راه آن شب جانش رسید بر لب
از بس که دید آزار از خصم دون هماره
او روی زین نشسته این با دو دست بسته
این پشت سر پیاده او پیش رو سواره
یا مصطفی ! نگاهی از دل بر آر آهی
بر پاره ی تن خود یک لحظه کن نظاره
با قتل صادق تو قرآن ناطق تو
داغ تو در مدینه تکرار شده دوباره
دشمن شراره اش ریخت در سینه لحظه لحظه
منصور بارها کرد بر قتل او اشاره
هر چند دخترانش دیدند داغ بابا
دیگر نبردشان خصم از گوش گوشواره
گردید ما
