امشب که فصل بلور چینی نخل طلاست
با من بگو دلت دستِ شیر خداست
هر جا باشه ـ هر چی بشه ـ فقط درگیره یارمه
هر کی می خواد ـ هر چی بگه ـ علی مولا نگارمه
علی علی علی ـ علی مولا(4)
درد جهان به گوشه ی چشمش دوا شود
وای آن زمان که دل به رخش مبتلا شود
تو شهر عشق و عاشقی دیونه ی عشق دلبرم
تو کوچه های مجنونی در به درِ کوی حیدرم
علی علی علی ـ علی مولا(4)
شاعر : حسن فطرس
علی مولا علی‌علی جان (2) یا علی مولا علی علی جان (2)
دلی دارم به نام حیدر
دلبری دارم به نام حیدر
علی مولا علی‌علی جان (2) یا علی مولا علی علی جان (2)
سری دارم به نام حیدر
سروری دارم به نام حیدر
علی مولا علی‌علی جان (2) یا علی مولا علی علی جان (2)
یاری دارم به نام حیدر
یاوری دارم به نام حیدر
علی مولا علی‌علی جان (2) یا علی مولا علی علی جان (2)
دل هر کی یه جایی بنده
واسه ی دلبری می خنده
دل من هم علی پسنده
واسه مولا فقط می خنده
علی مولا علی‌علی جان (2) یا علی مولا علی علی جان (2)
دل من غوغایی نداره
جز علی سودایی نداره
دل عاشق به عشق حیدر
تو جهنم جایی نداره
علی مولا علی‌علی جان (2) یا علی مولا علی
امشب در دل ـ فرشته ها ـ عشق غدیر خم و دارند
امشب حیدر ـ با پیغمبر ـ نغمه ی اکملتم و دارند
زمین و آسمون که در خروشند ـ خروشند
لباس عشق و معرفت می پوشند ـ می پوشند
از خم مستی غدیر می نوشند ـ می نوشند
ای دل سرگشته ی من این همه غوغا رو ببین
میون جمع اهل بیت شادی زهرا رو ببین
مولانا علی مولانا (4)
شاعر : حسن فطرس
علی ای عشق الستم ـ دل و دینم به تو بستم
ز خمِ عشق تو مستم ـ تا ابد حیدری هستم
تو دین و دنیای منی (یا علی مولا)
تمام سودای منی (یا علی مولا)
امیر و مولای منی (یا علی مولا)
امید فردای منی (یا علی مولا)
یا مرتضی ـ یا مرتضی ـ یا مرتضی ـ یا مرتضی (2)
هست تمام هستیان (هست از حیدر (3))
مستی عاشقان دین (مست از حیدر (3))
علی ای باغ و بهارم ـ تویی محبوب و نگارم
در شب اوّل قبرم ـ من امیدی به تو دارم
پشت و پناه من تویی (یا علی مولا)
گرمی آه من تویی (یا علی مولا)
اوج نگاه من تویی (یا علی مولا)
رهبر راه من تویی (یا علی مولا)
یا مرتضی ـ یا مرتضی ـ یا مرتضی ـ یا مرتضی (2)
نظر نما شاه عرب (شیر یزدان (3))
مدد ع
دلم با یا علی هر بار جانی تازه میگیرد
کتاب عشق با نام علی شیرازه میگیرد
من از "الیوم اکملت لکم" اینگونه فهمیدم
خدا با مهر او دین مرا اندازه میگیرد
زمین خرسند از گمنامی ما میشود, باشد
که در اوج فلک مداح او اوازه میگیرد
جهان هر چند جولانگاه خصم مرتضی باشد
خدا اما گلویش را درِ دروازه میگیرد
علی میگویم و هر لحظه از این عشق سرشارم
دلم با یا علی هر بار جانی تازه میگیرد
شاعر : حسن کردی
شاهدان را شمس دلبر حیدر است
نیست کس را در جهان این منزلت
معنی نفس پیمبر حیدر است
من چه گویم از مقام و منسبش
صاحب صهبای کوثر حیدر است
در مقام او همین بس تا به حشر
همسر زهرای اطهر حیدر است
آیه کوثر اگرچه فاطمه است
معنی آیات دیگر حیدر است
آنکه بهرش روز میلاد از شعف
کعبه را دیوار شد در حیدر است
از ازل تا نفخه روز حساب
آنکه باشد سر اکبر حیدر است
در شب معراج احمد هم بدید
آنکه دارد تاج بر سر حیدر است
او خدا نبود ولی در مرتبت
حضرت حق پای تا سر حیدر است
مالک دیوان و لوح و عرش و فرش
صاحب محراب و منبر حیدر است
در سماء ارباب کل کائنات
در زمین مولای قنبر حیدر است
او که بانام عظیم الاعظمش
می توان تا عرش زد
با آن که آفریده شده ست آدم از خدا
مولاست بنده ای که ندارد کم از خدا
ای اتفاق ممکن ناممکن ای علی (ع)
ای جوهر تو ، هم ز تو پیدا ، هم از خدا
بین تو و خدا ، الف الفت است و عشق
علم از تو سربلند شد و عالم از خدا
ماهی شدم در آینه ی چشمه ی غدیر
شور تو ریخت در گل من ، یک نم از خدا
در جبر و اختیار ، مرا هست اختیار
خاک از ابوتراب گرفتم ، دم از خدا
من قهر می فروشم و او مهر می خرد
خوفم ز غیر نیست ، که می ترسم از خدا
شاعر : علیرضا قزوه
ما باده در پیاله ی عمار می خوریم
پایِ بساط میثم تمار می خوریم
تنها به خرج حیدر کرار می خوریم
خرده نگیر! بر در و دیوار می خوریم
این عُرف شرعی ست، به مقدار می خوریم
مائیم و جرعه های ز پیمانه ریخته
مُشتی خرابِ بر در میخانه ریخته
سلطان طوس باده کریمانه ریخته
با اینکه رعیتیم، چه شاهانه ریخته !
عمریست از خزانه ی دربار می خوریم
ما حرفِ باده را سر منبر کشیده ایم
بر چشم گریه، سرمه ی ساغر کشیده ایم
هر چه کشیده ایم، ز دلبر کشیده ایم
حالا که ما به مالک اشتر کشیده ایم
پس یا علی ! سلامتی یار می خوریم
بر گِرد خم کهنه طواف جنون خوش است
در زیر چوب محتسبان، رقص خون خوش است
در آینه جمال طرب، لاله گون خوش است
جام
غزلیات قدیمی شما از اول
عشق بوده ست كه با دست خدا از اول
خِشت خشتِ همه را با بركاتِ نفسش
پایِ خاكستر خود كرده بنا از اول
آسمان عطر نفس های تو را دارد ای
قُوَت بالِ كبوتر شده ها از اول
تاری از معجزه ی سبز توسل بوده ست
بین چشمانِ تو و این دلِ ما از اول
نفسی دلهره و ثانیه ای دلتنگی
كار عاشق همه این بوده چرا از اول
چون پریشانِ پریشانِ نگاهت شده ایم
یا علی گرد و غبارِ سر راهت شده ایم
سر و كار همه عالم به درت می افتد
آسمان تا به زمین زیرِ پرت می افتد
هر چه حُسن است كنار حَسَناتت كم روست
مثل پائیز به پای هُنَرت می افتد
روزیِ چشم یتیمی كه ندارد جز تو
از لبِ كیسۀ نانِ سحرت می افتد
تا كه شمشیر بگیری نَف
دوست دارم خاک باشم در ره پای علی
تاکنم در رهگذار او تمنای علی
دوست دارم اشک باشم چشمه چشمه، جوبه جو
تا که قطره قطره افتم درقدمهای علی
دوست دارم باد باشم با امید و آرزو
سرنهم مثل نسیم صبح برپای علی
دوست دارم چون کبوتر باشم و با بال شوق
پر زنم تا گلشن سبزو دل آرای علی
دوست دارم گوش باشم تا به بزم اُنس او
بشنوم از دوستانش صوت آوای علی
دوست دار م چشم باشد عضو عضوم تا مگر
وقت جان دادن ببینم روی زیبای علی
دوست دارم شمع باشم تا بسوزم روز وشب
گاه با یاد علی گاهی به زهرای علی
دوست دارم دست مارا او بگیرد روزحشر
نامۀ اعمال ما باشد به امضای علی
دوست دارم ای«وفائی» روز سخت واپسین
عروه الوثقای ما باشد تولای
اشک محبتی که نشیند به روی ما
امید می رود که شود آبروی ما
مارا چه حاجت است به مینای دیگران
لبریز عشق دوست بود تا سبوی ما
دلدادگان گلشن سبز ولایتیم
زین باغ لاله خیز بود رنگ وبوی ما
فردا به احترام علی باز می شود
درهای رحمت احدیت به روی ما
بهر نماز عشق به محراب می رویم
آنجا که اشک می شود آب وضوی ما
سوگند می خورم به غمش ،وقف او بود
فریاد غم گرفتۀ و بغض گلوی ما
چون شمع سینه سوز بسوز ای دل صبور
اینجا به قدر سوختن است آبروی ما
مارا چو می برند به غربت سرای خاک
دیدار روی اوست همه آرزوی ما
گمگشتگان عشق، امید است تا علی
فردای رستخیز کند جستجوی ما
نالیده ایم بسکه «وفائی» زداغ او
پیچیده است درهمه جا های وهو
با آن دواتِ ناب که زمزم مُرَکَّبش
جبریل می نویسد از آن حُسن مطلبش
جبریل می نویسد از اوصاف مرتضی
با آن زبان عرشی و خطِّ مُعَرَّبش
وصفش برون ز حدِّ گمان بشر نوشت
با دست چینی از کلماتِ مُرتَّبش
آمیزه ای ز نام خداوند نام او
محبوبِ ذوالجلال و مقام مقرّبش
نوشیده کائنات از آن ساغر علی
نهج البلاغه را و شراب لبالبش
جز«پنج سالِ سبز» زمین و زمان چرا
طاقت نداشتند ببینند منصبش
دل می برد ز عالم و آدم ابوالبشر
شعر «ظَلَمتُ نَفسی»اش و ذکر یارب اش
تیغش چنان بلیغ و زبانش چنان رسا
عالم به لرزه افتد اگر تر کند لبش
دست خدا و چشم خدا شرح لافتی ست
تا سر چگونه جنبد از او عَمر و مَرحَبش
صد حیف کوچه کوچه مدینه ست و فاط
مصطفی جانانِ کلِّ خلقت و جانش علی است
در حقیقت حق اگر حقّ است میزانش علی است
دل اگر بیمار گردد از علی گیرد شفا
نفس اگر آید به میدان مرد میدانش علی است
هیچ می دانی که باشد مسلم کامل عیار
آنکه در طیّ طریق آغاز و پایانش علی است
بی علی هرگز نشاید دم زدینداری زدن
کلِّ ایمان را کسی دارد که ایمانش علی است
زآن کتاب الله می بالد که از بدو نزول
هل اتی و کوثر و تطهیر و فرقانش علی است
آتش نمرود اگر چه شد گلستان بر خلیل
بر گلستانش چه حاجت کو گلستانش علی است
کشتی توحید را از حمله ی طوفان چه باک
رام شو طوفان، که این کشتی نگهبانش علی است
در کتاب آفرینش سیر کردم یافتم
صفحه و اوراق و باب و متن و عنوانش علی است
الا ، شاهی که سرها خاک پایت
دل مستان خمار یک نگاهت
شهنشاهی و نامت بهترین است
و عشقت بر دلم همچون نگین است
امیری و غلامان تو آقا
و حاتم از گدایان تو آقا
خدا را شکر مولایم علی شد
چراکه راه او راه نبی شد
الهی کن نظر تا عشق گویم
نفس ده عشق را با عشق گویم
دوباره از می نامش شدم مست
چه خوش گفت سید ذاکر ، که تا هست ...
(( همین است و همین است و جز این نیست
کسی جز او امیرالمومنین نیست ))
**************
بگویم این سخن بر اهل بدعت
بر اهل کینه و هتاک حرمت
امیرالمومنین ، تنها علی است
به فرمان خداوند او ولی است
غدیر خم شما را یاد رفته ؟
سخن های نبی بر باد رفته ؟
شما گویید مقصود پیمبر
در آن جمع کثیر روی منبر
ف
بُن اسلام باشد پنج نزد حق تعالایش
که با این پنج هر مؤمن شود تکمیل کالایش
هر آنکو دعوی دین می کند این پنج را باید
نماز و روزه و حجّ و زکوة است و تولاّیش
ولایت گر نبود آن چار مردود است نزد حق
که این فی المثل روح است و آن چارند اعضایش
ولایت چیست مهر مرتضی و حبّ اولادش
ندارد بهره از دین هر که نبود مهر مولایش
مرا غیر از علی بعد از پیمبر نیست مولایی
که در قرآن ولی الله خوانده حق تعالایش
الا یا اهل عالم من کسی را دست حق دانم
که شد مُهر نبوّت در حرم جای کف پایش
بتی کو سرنگون شد در حرم با دست آن مولا
به گوش جان شنیدم یا علی می بود آوایش
کند از چاه کنعان آفتابی آسمان ها را
به یوسف سایه ای افتد اگر از قد
هرکه از دام عشقت آزاد است، خلق او را اسیر می گویند
هرکسی گفت بی نیاز از توست، تازه او را فقیر می گویند
عشق بیماری فراگیری ست، که اگر منشاش نگاه توست
نام ما را که مبتلای توئیم، در صف مرگ و میر می گویند
بین ابروی تو "اشدا" را متمایز نموده از "رحما
قومی آنرا بشیر می گویند، قومی آن را نذیر می گویند
مثل احمد که در زمین و سما، صاحب نام های مختلف است
در زمین بر شما "علی" اما، در سماوات "امیر" می گویند
چشم های تهی ز زیبایی، سر این خانه را نفهمیدند
به پر جبرئیل و میکائیل، پاره فرش و حصیر می گویند
در نگاه تو هرم آتش بود، چشم هایت قسیم آن آتش
این چنین شد که سرزمین تو را، عالمان گرم سیر می گویند
زهر تیغ ت
من ز باقی گل قنبرتان خلق شدم
به دعای سحر همسرتان خلق شدم
با دعایش شده ام مست شما در هیأت
و جگر سوخته ی دخترتان خلق شدم
گر چه یک بارِ اضافی شده ام،اما باز
شکرولله که کمی نوکرتان خلق شدم
من غلام سگ دربار شما میباشم
افتخاری ست که دور و برتان خلق شدم
مثل دروازه ی کفرم که به دستان شما...
از زمین کنده شوم،خیبرتان خلق شدم
شده مدیون کف پای شما صورت من
لطف کردید که خاک درتان خلق شدم
سیدی سایه ی بالای سرم خلق شدید
یک پر از بالش زیر سرتان خلق شدم
شاعر : جواد دیندار
آسمان ها دامن تو ، ابر ها پَر پَر تو
خاک و افلاک همه منّت کشِ قَنبر تو
مثل جبریل امین در صف خیرات توام
تا به ماهم برسد یک رطبی از در تو
بین این سیل گدا لِه شده بال و پر من
بین این سیل گدا گُم شده بال و پر تو
خلقت ما ز اضافات گِل دست تو بود
پس خدا ساخته ما را که شدیم نوکر تو
درِ میخانه بمیرم نروم جای دِگر
لب اگر هست فقط لب به لب ساغر تو
اولین قبله ی یزدان ، تویی مولا جان
اولین سجده کننده به تو شد همسر تو
پای درس دخترت ایل و تبارم مرد شد
همه را مرد نموده نفس دختر تو
به تلافی نود زخم تو در روز اُحُد
فاطمه گشت ، نود روز سپر ، در بَر تو
نَتِکان دامن خود را که نریزی دل من
تا که من پیش تو باشم نکن حل
به خود آی، یک لحظه ای دل خدا را
بِکُش دیو نفس و بیفکن هوا را
گر آزادی از دام شیطان حذر کن
وگر نه بنده ای بندگی کن خدا را
هیاهو رها کن هم آغوش هو شو
دعا باش و بگذار لفظ دعا را
سراپای دردی و محتاج درمان
فراموش کردی طبیب و دوارا
بینداز ای قطره خود را به دریا
فنا شو که گیری زمام بقا را
به سعی ار نکوشی چه حاصل زسعیت
صفا تا نداری چه پویی صفا را
بود به زصد سال شب زنده داری
اگر دور از خود کنی یک خطا را
چو جام ولا خواهی از دست ساقی
بکش عاشقانه سبوی بلا را
چه حاصل زآبادی این سرایت
که ویرانه بگذاشتی آن سرارا
چه خیری زبیگانگان شد نصیب
که دادی زکف دامن آشنا را
خوراکت شده همّت و قبله ات زن
ندانی که خود مسلم
ديوانه يِ تو كار ندارد به جهنم
كفر است اگر پا بگذارد به جهنم
جبريل اگر پير ِ عبادت شده باشد
بي حُبِّ علي روي ميارد به جهنم
گر دشمن خود را نسپاري تو علي جان
زهرايِ تو حتماً بسپارد به جهنم
ما اهل توائيم ، عبد توائيم ، اهل بهشتيم
هركس كه تورا دوست ندارد به جهنم
شاعر : استاد علی اکبر لطیفیان
آدم ، ندیده عاشق دلبر نمی شود
کشتی بدون آب شناور نمی شود
دلبر زیاد بوده و امّا در این میان
هر دلبری که حضرت حیدر نمی شود
عین علی تمامی عشق است و راه عشق
پیمودنش بجز تن بی سر نمی شود
شیری که نعره اش همه آیات زلزله است
با او کسی به جنگ برابر نمی شود
در شأن او ، خدا صفت لافتی دهد
جز او کسی که فاتح خیبر نمی شود
گشتم نگرد، در همه عالم بجز علی...
آیینه ای برای پیمبر نمی شود
آدم که نه... خدا که نه... پس کیست این علی؟!
آخر بشر که همسر کوثر نمی شود...!
شاعر : سعید رمضانی
هیچ کس مثل علی یار پیمبر نشود
شاه شیرین دهن و ساقی کوثر نشود
چون علی صاحب عنوان برادر نشود
روی دست نبی و دوش نبی بر نشود
جز علی کیست که بر شهرِ نبی در باشد
مثل آئینه در آئین پیمبر باشد
او فقط لایق آن است که حیدر بشود
اسدالله شود فاتح خیبر بشود
علیِ عالیِ اعلای پیمبر بشود
ز عنایات خدا محشرِ محشر بشود
منکرش را تو بگو دست ز شک بردارد
نگذارد ز غمش کعبه ترک بر دارد
چون خدا خواسته سرّ ازلی اش بشود
در پسِ پرده ی معراج علی اش بشود
وَ علی باشد و آن گاه ولی اش بشود
وارث آن همه اوصاف جلی اش بشود
کیست در خمّ خدا باده ی سرمد جز او
کیست آن کس بشود یار محمّد جز او
راز خلقت همه در سرّ مگوی لب اوست
و خدا مست ل
پادشاه دل ِ رعیّت بود
پادشاهی كه پایتخت نداشت
عزت و شوكتش الهی بود
احتیاجی به تاج و تخت نداشت
پادشاهی كه درد مردم داشت
لحظه ای خاطری فراخ نداشت
سلطنت بنده ی مرامش شد
پادشاهی كه قصر و كاخ نداشت
هر كه آمد، اسیر زلفش شد
هركه آمد، خیال رفت نداشت
عالمی ریزه خوار فضلش بود
پادشاهی كه چاه نفت نداشت
پادشاهی كه نان جو می خورد
به غلامان نگاه رأفت داشت
پادشاهی كه پینه زد دستش
كندن چاه بسكه زحمت داشت
با اسیر و فقیر و درمانده
بهتر از دوست گفتگو می كرد
تازه با این كه قنبری هم داشت
جامه اش را خودش رفو می كرد
پادشاهی كه از شجاعت هاش
هر سپاهی عظیم می ترسید
كیسه بر دوش، نیمه شب می رفت
چون ز آه یتیم می ترسید
حرفی
مجنونتان شدیم كه لیلای مان شوید
سربارتان شدیم كه صهبای مان شوید
تشبیه می كنیم شما را به كعبه تا...
محرابمان شوید و مصلّای مان شوید
آن كعبه ی «یُزار» اگر چه «وَ لا یَزُور»
آن سعی مروه های مُصفّای مان شوید
دیگر شكاف كعبه عجیب و غریب نیست
وقتی دلیل قلب و تَرَك های مان شوید
ما نیل تشنه ایم و گرفتار قبطیان
با كوثری دوای تلذّای مان شوید
آن دم به روز واقعه چون مسجد الحرام
با آن عصا به ما زده موسای مان شوید
ما را تبار عار یهودا تباه كرد
شمعون با وفای مسیحای مان شوید
تحریر و و نَسخ و ثُلث و چلیپای مان شوید
خطّ شكسته نه كه معلّای مان شوید
اوّل ضمیر اشرفِ مفرد نبی، شما...
والا ضمیر ناب مثنّای مان شوید
هو
من همان زائری که می دانی
بیقرار از تب پریشانی
عابر کوچه های دلتنگی
خسته از روزهای حیرانی
مردی از خانواده سلمان
عاشقی از تبار ایرانی
تشنة یک نگاه دلجویت
تشنة آن شراب روحانی
در نگاهم عریضه ای دارم
که تو آن را نگفته می خوانی
ذره ای هستم آفتابم کن
خاک راه ابوترابم کن
از نگاهت حیات می ریزد
سرّ صبر و صلات می ریزد
از تجلی روشن ذاتت
جلوه جلوه صفات می ریزد
دستگیر همیشة عالم
از رکوعت زکات می ریزد
از کراماتِ دست تو رزقِ
همة کائنات می ریزد
لب اگر واکنی زمین و زمان
هستی اش را به پات می ریزد
تشنة خاک بوسی نجفم
خاک راهت برات می ریزد
روز محشر ز تار و پود عبات
بادبان نجات می ریزد
همة عمر در پناه توام
شیعة مذهب
مهر تو نور لطف خدا را بود شعاع
تاریک آن دلی که ز تو دارد انقطاع
غیر از حدیث عشق تو، کارام جان بود
از هر دری سخن برود آورد صداع
از انّما ولیکم الله شد عیان
شش دانگ عالم است تو را ملک بی نزاع
قرآن ناطق استی و نفس محمّدی
فرمان تو چو امر خدایی جهان مطاع
یا مرتضی که مرتبه ارتضا تو راست
داری هم از شهود و هم از غیب اطّلاع
ای آنکه پا به شانه طاها نهاده ای
با دست تو ، شکسته و بگشوده شد قلاع
یک ضربتت ز جلمه عبادات افضل است
نازم خلوص ضربت شصت تو در دفاع
غیر از نفاق و ننگ و عداوت به جا نماند
زآنانکه در سقیفه نمودند اجتماع
ز آن دم که علم، خانه نشین شد به دست جهل
هر لحظه مغرضانه حدیثی شد اختراع
آنان که از ح
ای کلام الله توصیف رسا در وصف تو
نیست وصفی بهتر از وصف خدا در وصف تو
مؤمنون با توست اسمی با مسما یا علی
چون امیر المؤمنین تنها روا در وصف تو
ای صلاتت خیزش محراب ای روح نماز
الصلوة اللیل مدحی آشنا در وصف تو
چیست کردار تمام انبیا جز مدحتت
هست رفتار جمیع اولیا در وصف تو
هر کلامت دعوی حق هر بیانت شرح وحی
خطبه هایت شاهد این مدعا در وصف تو
شهر علم الله احمد باب علم الله تو
شرح سلم الله احمد روح سلم الله تو
****
ای خدا را بهترین خلقت به یادت آفرین
کس ندیده زادنت بر این ولادت آفرین
هر که یاد از آیه ی حسن تبارک می کند
نا خود آگه آفرین گوید به یادت آفرین
گفت پیغمبر به احباب تو تا روی تو دید
ذکر پاک یا ع
ستاره خاک نشینِ درِ سرای علی است
ستاره هیچ، که خورشید زیر پای علی است
ملائکه همه انگشت بر دهان دارند
در آن زمان که صدای خدا، صدای علی است
قنوت نافله هایش چه قدر بی همتاست
که عرش محو تماشای ربنای علی است
عدالتی که پس از او به زیر خاک افتاد
به دست صاحب الامر است، او به جای علی است
تمام آن چه که آورده حضرت احمد
فقط به نام علی و فقط برای علی است
خدا به وقت شهادت حرم برایش ساخت
تمام خاک نجف، خاک کربلای علی است
علیِّ عالی اعلاست حضرت حیدر
بهشت حق به خدا صحن با صفای علی است
هوای چشم سیاهش چه قدر بارانی است
کسی که در رمضان بنده ی خدای علی است
قسم به حق که خدا خون بهای کرب و بلاست
امام کرب و بلا، خون و
اهل ولا شدیم گفتیم یا علی
از جا که پا شدیم گفتیم یا علی
روز ازل که ما در گلشن ولا
چون غنچه وا شدیم گفتیم یا علی
باشد خدا گواه در هر غم و بلا
تا مبتلا شدیم گفتیم یا علی
هر جا قدم زدیم از عشق دم زدیم
پروانه تا شدیم گفتیم یا علی
همراه قدسیان در اوج آسمان
تا همنوا شدیم گفتیم یا علی
تا با عنایتش با لطف و رحمتش
حاجت روا شدیم گفتیم یا علی
گر از جهان سریم مسکین حیدریم
غرق عطا شدیم گفتیم یا علی
گفتند جنت است جای شما و ما
بی اعتنا شدیم گفتیم یا علی
وقتی که غم رسید دل شد چو نا امید
اهل رجا شدیم گفتیم یا علی
اهل بکاء شدیم گفتیم یا حسین
از غم رها شدیم گفتیم یا علی
شاعر : سید مجتبی شجاع
دستی به روی سینه، تو هم احترام كن
همراه من به ساقیِ مستان سلام كن
ساقی سلام جرعه آبی به ما بده
ساقی سلام جام شرابی به ما بده
وقتی كه حال میكده ی دل خراب شد
شاعر علی نوشت و شعرش شراب شد
میخانه را به لذت دیدار دیده ایم
«ما در پیاله عكس رخ یار دیده ایم»
در آن حریم عشق كه ایوانش از طلاست
آن جا كه بال هر ملكی فرش زیر پاست
عمری است چون گدا به در خانه ی تواییم
تو شمع خانه و همه پروانه ی تواییم
آقا مریض عشق توام سوز و تب بده
از باغ نخل های خودت یك رطب بده
از اصفهان رسیده ام كه تو سلمان كنی مرا
من آمدم دوباره مسلمان كنی مرا
من را ذبیح عشق خودت كن كه چاره نیست
«در كار خیر حاجت هیچ استخاره نیست»
آقا نگاه
