دشمن بِدان جُدا من از این دَر نمیشوم
من نوکرِ کسی به جُز حیدر نمیشوم
تا روزِ انتقامُ نه تنها!! که بعد از آن
من بی خیال حُرمَتِ مادر نمیشوم
گر نگاهی به ما كند زهرا
دردها را دوا كند زهرا
بر دل و جان ما صفا بخشد
گر نگاهی به ما كند زهرا
كم مخواه از عطای بسیارش
كانچه خواهی عطا كند زهرا
خانه ی وحی را ز رخسارش
رشك غار حرا كند زهرا
بضعه ی مصطفی بُوَد آری
جلوه چون مصطفی كند زهرا
نه عجب گر به شأن او گویند
خاك را كیمیا كند زهرا
این مقام كنیز او باشد
تا دگر خود چه ها كند زهرا
چهره پوشد ز مرد نابینا
تا بدین حد حیا كند زهرا
در طرفداری از خدا و رسول
به علی اقتدا كند زهرا
جان خود را و محسن خود را
در ره دین فدا كند زهرا
تا سه شب قوت خانه ی خود
بر مساكین عطا كند زهرا
روز محشر كه از شفاعت خویش
حشر دیگر به پا كند زهرا
همچو مرغی كه دانه بر چیند
دوستا
شکوه آمدن و خلقتت سر آمد بود
میان هرچه که دارد خدا زبانزد بود
همیشه با صفی از آسمانیان جبریل
به گِرد خانه تان گرم رفت و آمد بود
تو دخترِ پدری؛ یا که مادری بر او ؟!
میان دختر و مادر دلش مردّد بود
رسالت پدرت با تو بود پا بر جا
که بودنت همه ی دلخوشی احمد بود
برای عرض ارادت به محضرت بانو
نبی به امر خدا روز و شب مقید بود
ز التماس دو دستم چه زود دل کندی
تویی که آمدنت خوب و رفتنت بد بود
بیمارت ای علی‌جان، جز نیمه‌جان ندارد
میلی به زنده ماندن، در این جهان ندارد
غم چون نسیم پاییز برگ و بر مرا ریخت
این لالۀ بهاران غیر از خزان ندارد
بگذارد تا بمیرد، زین باغ پر بگیرد
مرغی که حقّ ماندن در آشیان ندارد
خواهم که اشک غربت از چهره‌ات بگیرم
شرمنده‌ام که دیگر دستم توان ندارد
بگذار کس نداند در پشتِ در چه بگذشت
من لب نمی‌گشایم، محسن زبان ندارد
هر کس سراغم آمد با او بگو که زهرا
قدرش عیان نگردید، قبرش نشان ندارد
شهری که در امانند حتی یهود در آن
در بین خانۀ خود، زهرا امان ندارد!
ای ناله‌ها برآیید! ای لاله‌ها بریزید!
گلزار وحی دیگر، سروِ روان ندارد
روز جزا مسلّم گیریم دست «میثم»
زیرا پناه غیر ا
شیطان به بیت حیّ تعالی چه می‌کند؟
آتش به گرد خانۀ مولا چه می‌کند؟...
رویش سیاه گردد و دستش شکسته باد
قنفذ کنار خانۀ مولا چه می‌کند؟
دارالزیارۀ نبی و آستان وحی
ای وای من، مغیره در آنجا چه می‌کند؟...
باید ز تازیانه بپرسم که در بهشت
آثار خون به قامت طوبی چه می‌کند؟
گل‌ها ز غم فسرده و، پروانه منتظر
شمع ز پا فتاده، به صحرا چه می‌کند؟
با بودن دو داغ بر او گریه گشته منع
«میثم» ببین به فاطمه دنیا چه می‌کند؟
اشکی بوَد مرا که به دنیا نمی‌دهم
این است گوهری که به دریا نمی‌دهم
گر لحظه‌ای وصال حبیبم شود نصیب
آن لحظه را به عمر گوارا نمی‌دهم
عمری بوَد که گوشه‌نشین محبتم
این گوشه را به وسعت دنیا نمی‌دهم
در سینه‌ام جمال علی نقش بسته است
این سینه را به سینۀ سَینا نمی‌دهم
تا زنده‌ام ز درگه او پا نمی‌کشم
دامان او ز دست تمنا نمی‌دهم
سرمایۀ محبت زهراست دین من
من دین خویش را به دو دنیا نمی‌دهم
گر مهر و ماه را به دو دستم نهد قضا
یک ذره از محبت زهرا نمی‌دهم
امروز بزم ماتم زهرا بهشت ماست
این نقد را به نسیۀ فردا نمی‌دهم
در سایۀ رضایم و همسایۀ رضا
این سایه را به سایۀ طوبی نمی‌دهم
ای بهشت آرزوهای علی
ای دو چشمت دین و دنیای علی
شام غم را پرتوِ اُمّیدِ من
كوكب من، ماه من، خورشید من!
ای نچیده گل زِ رویت آفتاب
وی ندیده شب، شبِ مویت به خواب
در دل هر ذرّه، نور مِهر تو
مِهر هم، سایه‌نشینِ چهر تو
یك نگاهت بِه ز صد خُلد بَرین
نی، كه یك ایمای تو خُلدآفرین!...
خانۀ ما گرچه از خِشت است و گِل
خشت روی خشت نَه، دل روی دل
آستانش، آسمانِ آسمان
سقف، بالاتر ز بام كهكشان
پایۀ دیوار آن، بر طاق عرش
وز پَرِ خود عرشیان آورده فرش
خاك آن را، شُسته آب سلسبیل
گَرد آن را رُفته، بال جبرئیل
ناودان‌ریزش، بِه از ماءِ مَعین
بوریایش، گیسوانِ حور عین
روشنی زین خانه دارد، نور هم
روزَنَش، بُرده سب
دست و پاگیرم ولیکن دست و پا دارم هنوز
هرچه هستم بازهم طبع گدا دارم هنوز
سفره ات را می تکانی روزی ما میرسد
گرچه سیرم کرده ای میل غذا دارم هنوز
لطف مادر بهترین تمثیل از لطف خداست
تا به زیر چادرت هستم خدا دارم هنوز
نان بپز نان تو خوردم که درستم کرده است
در تنور خانه ات دارالشفا دارم هنوز
خانه ات جارو کشی میخواست من جارو کشم!
کار اگر اینجا کنم یعنی بها دارم هنوز
گفته ام در قبر بگذارند روی سینه ام
دستمال گریه بر داغ تو را دارم هنوز
درنمازم هم به روی شانه ام شال عزاست
من به یمن شال مشکیتان عبا دارم هنوز
باهمان یک دست من را یاد کن بین قنوت
مستمندم بی کسم عرض دعا دارم هنوز
بازهم درخانه ام عطر
باز به من راه سخن باز شد
طایر اندیشه به پرواز شد
تا که کند سیر، مقامات را
مدح کند، مادر سادات را
گر، نه مدد از نظرِ وی رسد
خامه به طوف حرمش کی رسد؟
اختر تابندۀ بُرج شرف
گوهر رخشندۀ دُرج شرف
مایۀ فخریۀ خیرالبشر
دوستی و دشمنی‌اش، خیر و شر
ریزه خور سفرۀ او، اولیا
در بَر او بر سَرِ پا، انبیا
روح نُبی، جان نبی، ذات دین
کشته شده بر سرِ اثبات دین...
در شرف و عفاف، الگو تویی
به بانوان، بزرگ بانو تویی
به بی‌قرین ، نیست قرین تو کَس
و گر کسی هست، علی هست و بس!
بود به دستور خدای اَحد
که مصطفی به دست تو، بوسه زد
جن و ملک، کمینه خیل توأند
خلق، عوالم به طُفیل توأند
حُب تو، شیرازۀ اُمّ الکتاب
گر علی دل، قرار او زهراست
ور علی گل، بهار او زهراست
او که خود فخر خلقت است به حق
مایۀ افتخار او زهراست
جلوه‌گاه خداست خود، اما
جلوۀ کردگار او زهراست
ذوالفقارش اگر عدوکُش شد
جوهرِ ذوالفقار او زهراست
در علی می‌توان خدا را دید
زآنکه آیینه‌دار او زهراست
او ندارد به دار دنیا مِهر
تا که دار و ندارِ او زهراست
سیر، از سِیْرِ باغ و گلزارست
گل و باغ و بهار او زهراست
خود میان بهشت می‌بیند
تا به خانه کنار او زهراست
دستی به پهلو دارد و دستی به دیوار
داده‌ست تکیه مادر هستی به دیوار
هر لحظه دردی تازه داغی تازه دارد
در چشم خود غم‌های بی‌اندازه دارد
مثل شبی تیره‌ست دنیای مقابل
تنها هلالی مانده از آن ماه کامل
گاهی که بر دیوار و در دارد نگاهی
آهی به لب می‌آورد از درد آهی
لبریز از دردست اما غرق احساس
دستی به پهلو دارد و دستی به دستاس
آه این نسیم با محبت، مادرانه
دستی کشیده بر سر و بر روی خانه
شرمندۀ احساس او شد خانه‌داری
با هر نفس آه از در و دیوار جاری
::
شب، نیمه‌شب، خسته شکسته، مات، مبهوت
دستی به سر می‌گیرد و دستی به تابوت
از خانه بیرون میرود ناباورانه
جان خودش را می‌برد بر روی شانه
خورده گره با گرد
سلام
به تو ای شهیده ی رَهِ وَلی
تازیانه خورده ی غَمِ علی
حُرمتِت پس از پدر شکسته شد
پهلویِ تو پشت در شکسته شد
یاریِ ولایت و،سیلیِ جنایت و،ظلمِ بی نهایت و،
اشک و آه و زَمزمه
فاطمه یا فاطمه...
بگو
پشت در چی شد که قامَتِت خمید
از لگد بگو و مُحسنِ شهید
آخه واقعاََ گناه تو چی بود
خوردی سیلی و رُخِت شده کبود
دل چه غصه ها داره،داغ گوش و گوشواره،ابر چشما می باره،غم نداره خاتمه
فاطمه یا فاطمه...
ای درگهِ تو مِهرِ بَرَکات
حُسنُ الحَسَنات بر تو صلوات
ای جان نبی جانها به فدات
ای یاور ولی یا زهرا
فدایی علی یا زهرا
ای نور ازلی یا زهرا
فدایی علی یا زهرا
فاطمه فاطمه یا زهرا...
آیاتِ رُخَت قرآن علی
ای آینه ی ایمان علی
درمانِ علی جانان علی
مظهر و عصمتُ الله هستی
اِنّما یُریدُ الله هستی
لَیله ی عالَم را ماه هستی
اِنّما یُریدُ الله هستی
فاطمه فاطمه یا زهرا...
بر ختم رُسُل ای نور دو عین
بِنما کَرَم اِی اُمُّ الحَسَنِین
بر سینه زنان بِینُ الحرمین
به یاد روضه ها می باریم
حاجت کرببلا داریم
گریانِ داغِ علمداریم
حاجت کرببلا داریم
حسین وای...
در این عالم اگرچه رو زدن بر دیگران عار است
گدای فاطمه بودن برایم بهترین کار است
صدایم را، دعایم را، نوای ربنایم را
همیشه گریه هایم را فقط مادر خریدار است
اگرچه بنده ای پستم، غلام فاطمه هستم
گرفته دست او دستم، مرا زهرا هوادار است
پر از غم شد سراپایم، مصیبت خوان زهرایم
برای معصیت هایم همیشه روضه کفاره است
الا یا ایها العالم، عزای بضعه ی خاتم
به قلب مرتضی مرهم به چشم منکرش خار است
کسی که فاطمه دارد، غم او خاتمه دارد
همیشه واهمه دارد کسی که بند اغیار است
شروع روضه شد با در، زمانی کوچه حالا در
نود روز است یک مادر میان خانه بیمار است
شده چون یاسِ پژمرده، مسیر سنگ دل مرده
به بار شیشه اش خورده.
باور منه، تنها یاور منه
دنیا اینو می‌دونه، زهرا مادر منه
مادر منه، می‌دونه دردامو می‌بینه اشکامو
مادر منه، می‌شناسه غم‌های این قلب شیدامو
مادرم تکیه‌گاه منه
یه نگاش نور راه منه
چادرش سرپناه منه
مادرم یازهرا
........................................
بیقرارمه، هرجا در کنارمه
مولا اعتبارم و، زهرا افتخارمه
افتخارمه، هرجایی که بودم لطفش با من بوده
افتخارمه، تا باشه با من هست خیالم آسوده
صاحب کهکشون فاطمه‌ست
جلوه‌ی بیکرون فاطمه‌ست
نور هفت‌آسمون فاطمه‌ست
مادرم یازهرا
........................................
این نشونیه، دلها آسمونیه
هرجا اسم فاطمه‌ست، اونجا روضه‌خونیه
روضه‌خونیه، پُرنوره چشمی که
پرِ چادرتو می‌گیرم مادر
برای غم تو می‌میرم مادر
هرچی می‌خوام و از تو می‌خوام
حاجت می‌گیرم با این اشکام
إنسیةُ‌الحَورایی، صدیقۀ کبرایی
یا نورُ یا فوقَ‌النّور، فاطمةُ‌الزّهرایی
یافاطمه یازهرا
..........................................
جلوه‌ی کَرَمه محرابِ دستات
مدیونه همه‌ی دنیا به دستات
مردم خوابند و تو بیداری
گرمِ "الجارُ ثُمَّ الدار"ی
می‌باره آیه آیه، از قنوتِ دستای
تو و مولا همواره، رحمت واسه همسایه
یافاطمه یازهرا
..........................................
وقتی لطف تو رو ما باور داریم
شفاعت‌نامه‌ای تُو محشر داریم
عشاقِ زهرا رو می‌بخشن
دونه‌دونه ما رو می‌بخشن
دنیا گریونه اما، شیعه‌ی ت
سرمو رو خاک پای تو می‌ذارم
دلمو مادر به تو می‌سپارم
نوکر خوبی نیستم می‌دونم اما
مادر خوبی مث تو دارم
اگه سر به راه شدم، به بهونۀ شماست
هرچی خیر و خوبیه، در خونۀ شماست
تو نمی‌ذاری که، آواره و تنها باشم
نمی‌ذاری مادر، وابسته به دنیا باشم
توی راهی غیر از راه عشق مولا باشم
یا وجیهةً عندالله، یا حضرت زهرا
...........................................
جوونیمو مادر وقف شما کردم
از در خونه‌ت برنمی‌گردم
دست پرمِهرت رو روی سرم دیدم
وقتی می‌دیدی که پر از دردم
ظلمت شبای من، با تو صبح روشنه
چادر نماز تو، سایه‌ی سر منه
نشه سایه‌ت مادر، از روی سر من کوتاه
تا نفس تُو سینه‌ست، باتو می‌مونم تُو این راه
به دع
بیستم ماه جمادی، آمده هنگام شادی
در شب میلاد زهرا ،گویداین نکته منادی
گل باغ جنان شده امشب عیان
زیمن مقدمش شده گلشن جهان
مدد یا فاطمه(۲)
شجردین پرثمر شد، حضرت احمد پدر شد
در زمین مکه امشب دخت طاهاجلوه‌گرشد
خدیجه مادرش نشسته در برش
زندگلبوسه ها بروی دخترش
مدد یا فاطمه
همه هست مصطفایی، کفوشاه اولیایی
بر خدیجه دختری و، نور حی کبریایی
تویی یا فاطمه به احمد نور عین
تو هستی مادر حسن زینب حسین
مدد یا فاطمه
تو امید مصطفایی ،مظهر شرم و حیایی
روح تقوای الهی ،جان قرآن و دعایی
تویی حق الیقین تویی حبل المتین
تمام شیعه را تویی حصن حصین
مدد یا فاطمه
نور چشم مومنینی دخت ختم مرسلینی
ای امید اهل عالم ،چون ع
ای خدا را سرّمخفی تا ابد
فاطمه ای رمز بی حدّ و عدد
قدر و شأنت لوح محفوظ خدا
مدح تو در هر ورق بی انتها
قلّه های عشق زیر گام توست
سرّ اکبر در دو عالم نام توست
مادر خلقت مقام کمترت
شاه بانو شاه مردان همسرت
گل بدون اذن تو زیبا نشد
جز علی همپایه ات پیدا نشد
انبیا و اولیا روزی خورت
آفرینش گرد و خاک چادرت
زیر دستاس تو چرخیده زمان
سقف بیتت رشک عرش و آسمان
نام تو با قلب شیعه آشناست
خاک پای فضه ات رمز شفاست
با تو لولاک خدا تائید شد
پرتویی از نور تو خورشید شد
ای بشر از درک تو عاجز شده
ای به کوثر آیه ء بارز شده
کوثری و خیر نامحدود تو
در جهان سر منزل مقصود تو
مقصد و مقصود حق زعالم توئی
ختم عشق ع
عشق دارد از سر این شعرمن سر می رود
عشق هرجا نام زهرا هست باسر می رود
حضرت حیدر به مسجد میرود منبر ولی
درمیان خانه اش زهرا به منبر می رود
هرکلاغی مینشیند روی بام خانه اش
با تمام روسیاهی ها کبوتر می رود
میشود گاهی دلیل گریه احسان زیاد
چون گدای خانه اش بادیده ی تر می رود
کیستم من تا کنم جان را فدای فاطمه
روز و شب وقتی به قربانش پیمبر می رود
"مرتضی می ایستد زهرا قیامت می کند"
تا سراغ شیعیانش روز محشر می رود
صبر زینب را به شام و کربلا دیدی بدان
بیشتر اخلاق دختر ها به مادر می رود
تاقیامت می تپد درسینه قلب شیعه تا
خانه ای درمی خورد مادر سوی در می رود
#شاعر_محمدداوری
یا حیدر یا حیدر...
منم زهرا جانفدای تو
وجودم نذرِ ولای تو
بسوزد قلبم برای تو
دلم باشد مبتلای تو
نوای جانم نوای تو
به قربان غصه های تو
زِ جورِ خصمِ دَغای تو
مدینه شد کربلا تو
قامتم شده،خم زِ بارِ غم
امّا بر زمین،نیفتاده عَلَم
یا حیدر یا حیدر...
منی که دخت پیمبر
فداییِ عشق حیدرم
شهیده در راهِ رهبرم
گلِ سرخِ گشته پرپرم
ببین چشمانِ زِ غم ترم
به دوشم بارِ بلا برم
به جان درد و غصّه می خرم
تجلّیِ قدر و کوثرم
دشمن و هجوم،آه ازین ستم
امّا بر زمین،نیفتاده عَلَم
یا حیدر یا حیدر...
گر نگاهي به ما كند زهرا
دردها را دوا كند زهرا
بر دل و جان ما صفا بخشد
گر نگاهي به ما كند زهرا
كم مخواه از عطاي بسيارش
كانچه خواهي عطا كند زهرا
خانه ي وحي را ز رخسارش
رشك غار حرا كند زهرا
بضعه ي مصطفي بُوَد آري
جلوه چون مصطفي كند زهرا
نه عجب گر به شأن او گويند
خاك را كيميا كند زهرا
اين مقام كنيز او باشد
تا دگر خود چه ها كند زهرا
چهره پوشد ز مرد نابينا
تا بدين حد حيا كند زهرا
در طرفداري از خدا و رسول
به علي اقتدا كند زهرا
جان خود را و محسن خود را
در ره دين فدا كند زهرا
تا سه شب قوت خانه ي خود
بر مساكين عطا كند زهرا
روز محشر كه از شفاعت خويش
حشر ديگر به پا كند زهرا
همچو مرغي كه دانه بر چيند
دوستان را جدا كند زهرا
چه شود گر ز رحمت بسيار
حاجت ما روا كند زهرا
منبع:کانال مدح و مرثیه
دنياست چو قطره‌اي و دريا زهرا
کي فرصت جلوه دارد اينجا ، زهرا
قدرش بود امروز نهان چون ديروز
هنگامه کند و ليک فردا ، زهرا
خالق چو کتاب خلقت انشا فرمود
عالم چو الفبا شد و معنا ، زهرا
احمد که خدا گفت به مدحش لولاک
کي مي شدي آفريده ، لولا ، زهرا
طاها و علي دو بيکران دريايند
وآن برزخ ما بين دو دريا زهرا
او سرّ خدا و ليلة القدر نبي است
خير دو سرا ، درخت طوبي ، زهرا
بر تخت جلال ، از همه والاتر
بر مسند افتخار ، يکتا ، زهرا
در آل کسا محور شخصيّتهاست
مابين اَب و بَعل و بنيها ، زهرا
سر سلسله ي نسل پيمبر کوثر
سرچشمه ي نور چشم طاها ، زهرا
تنها نه همين مادر سبطين است او
فرمود نبي اُمّ ابيها زهرا
آن پايه که ديروز پيمبر بنهاد
امروز نگهداشته بر پا ، زهرا
از احمد و مرتضي چه باقي ماند
از مجمعشان شود چو منها ، زهرا
حرمت بنگر که در صفوف محشر
يک زن نبود سواره الا زهرا
هنگام شفاعت چو رسد روز جزا
کافي است برای شيعه تنها زهرا
حيف است (حسانا) که در آتش سوزد
آن شيعه که ورد اوست زهرا زهرا
منبع:کانال مدح و مرثیه
چادرنمازت
سایه‌ی روی سرمه
عمریه که باورمه
ارثیه‌ی مادرمه و
دلخوشیِ خواهرمه
دنیا با تو برکت داره
شیعه از تو عزت داره
ماشاءالله به این جبروت
ماشاءالله به این عظمت
نورانی شد زمین خدا، به این برکت
صلی اللهُ علی زهرا خیرُالنساء
......................................
چادرنمازت
روشنیِ عرش خداست
علتِ هر دفع بلاست
راه نجات همه‌ی خلق
و افتخار شیعه‌هاست
با تو هستیم عزت داریم
روی اسمت غیرت داریم
ماشاءالله به نور نگات
ماشاءالله به مِهر و وفات
کاش باشه خونه‌زندگیمون
همه به فدات
صلی اللهُ علی زهرا خیرُالنساء
......................................
چادرنمازت
وقت جهاد، سنگرته
حرفِ تو با دخترته
که چادرت تا روی سرِته
دست خدا یاورته
کوه قدرت زینب زینب
اوج عزت زینب زینب
ماشاءالله به این‌همه نور
ماشاءالله به این‌همه شور
جانِ عالم فدای تو ای
غیورِ صبور
سلام مادر مهر و سلام مادر ماه
سلام مادرِ صبر و سلام مادر آه
سلام مادر دلهایِ خسته یازهرا
سلام بانوی پهلو شکسته یازهرا
سلام بر تو و بر مادرانِ زهرایی
به آیه های وفاداری و شکیبایی
به آیه هایِ عفاف و شکوه و صبر و ثبات
به مادرانِ شهیدان راه حق صلوات
سلام بر دَم غیرت ، سلام بر فریاد
به شاهدانِ شهید قیام گوهرشاد
که پاسدار حریم حیایِ خود بودند
به جلوه آینۀ جانِ خود نیالودند
به مادران شهیدانِ انقلاب و قیام
به همسران شهیدان این جهاد سلام
سلام های خدا بر دلِ صبور شما
در این فراق که سخت است گفتنش حتی
که استخوان و پلاکی به پیش چشم ترت
بیاورند و بگویند : این هم از پسرت
سلام بر زهرا .. سلام بر زهرا ..
قیامت است که بعد از سکوت و بعد از آه
تو اشکِ خویش به چادر نهان کنی آن گاه
بایستی و بگویی فدایِ راه حسین
تمامیِ پسرانم فدایِ پیرِ خمین ..
خوشا زنی که چنان همسرِ زهیر شود
که مرد از نفَسش عاقبت به خیر شود
به روزِ واقعه مرد آفرین چو اُمّ وهب
که مانده است از او دهر آفرین بر لب
که شیر شرزه مهیای کارزار کند
سر پسر ز کرامت فدای یار کند
میان آتش و خون در غروبِ عاشورا
طلوع سوره ی صبر است زینب کبری
به خطبه های علی وار خویش کوی به کوی
رسانده است پیام قیام را هر سوی
شده ست کرب و بلا را پیامبر زینب
به صبر و عزم عظیمش سلام بر زین
عمر جاویدان خضر از اعتبار فاطمه است
جنت و کل جهان در اختیار فاطمه است
گر زمین گردد به دور شمس نورانی بدان
شمس هم سرگشته ی نور عذار فاطمه است
مکتب قران همیشه زنده میماند دلا
جان فدای مکتب اسلام شعار فاطمه است
مرتضی جان تمام شیعیان است عاشقان
مرتضی هم عاشق است وجانثار فاطمه است
پشت در یابن الحسن زهرا به خون آغشته شد
در عوض زینب در ان شهر ـیادگار فاطمه است
گر نبود خیرالنسا عدلی نبود ،دادی نبود
عدل و داد از همت و مجد وقار فاطمه است
معنی غیرت اگر در قامت عباس بود
چون ابوالفضل ،ماه هاشم از تبار فاطمه است
کلمه ابتر اگر گفتند بر ختم رسل
گلشن طاها بهارش از بهار فاطمه است
سقط شد گر پشت در محسن به ضرب میخ در
اینک اکنون اصغر و محسن کنار فاطمه است
کوچه ی تنگ و دلی سنگ از بقای عمر کم
شاهد این ماجرا هم چشم تار فاطمه است
شد قیامت ،بر سر بیعت که غیرت داد زد
دست او را وا کنید ،دست بسته یار فاطمه است
دست ثانی میشکست یا دست حیدر باز بود
فضه گفت روی زمین آن گوشوار فاطمه ست
مدح مادر را نوشتی ای "خدایی" از وجود
در قیامت کاش گویند در جوار فاطمه است
هر شب جمعه بیاید فاطمه در کربلا
زائر کوی حسین گردد به اشک و گریه ها
واحسینا واحسین(۲)
هر شب جمعه بیاید با دوصد شور و نوا
یاد اکبر گریه دارد در حرم پایین پا
واحسینا واحسین
سوزد و ناله زند یاد رباب و اصغرش
یادآن لحظه که تیر کین خوردبرحنجرش
واحسینا واحسین
هر شب جمعه بیاید درکنارعلقمه
گریه دارد بهر عباس علی با زمزمه
واحسینا واحسین
هر شب جمعه بیاید فاطمه در قتلگه
سوزد و ناله زند اندر کنار خیمه گه
وا حسینا وا حسین
هرشب جمعه بیاد سوزاشک زینب است
یاداشک زینبش درقتلگه جان برلب است
واحسیناواحسین
هر شب جمعه بگرید یاد شاه سر جدا
یاد جسم غرق خون وسر بروی نیزه ها
واحسینا واحسین
وقتی گدای فاطمه بودن برای ماست
احساس میکنیم که دو عالم گدای ماست
با گریه بهر فاطمه آدم عزیز است
این گریه خانه نیست که دولت سرای ماست
اینجا به ما حسین حسین وحی میشود
پیغمبریم و مجلس زهرا حرای ماست
سلمان شدن نتیجه همسایگی اوست
زهرا برای سیر کمال ولای ماست
تنها وسیله ای که نخش هم شفاعت است
چادر نماز مادر ارباب های ماست
باران به خاطر نوه ی فضه میرسد
ما خادمیم و ابر کرم در دعای ماست
فرموده اند داخل آتش نمیشویم
فردا اگر شفاعت زهرا برای ماست
شاعر : علی اکبر لطیفیان
منبع: شیعتی
تا قیامت بنویسم اگر از پروانه
ندهم جز خبرى مختصر از پروانه
زندگى‌کردن عشاق تماما درس است
میشود یاد گرفت آنقدر از پروانه
آبرو را همه از برکت چیزى دارند
عارفان از سحر، اما سحر از پروانه
عالمى را نفس سوخته‌اى زنده کند
معجزه هیچ ندیدم مگر از پروانه
سوز معشوق به سوز دل عاشق نرسد
شمع هم سوخته، نه بیشتر از پروانه
عاشق آن است که معشوق‌فروشى نکند
هیچگه دل نبرد سیم و زر از پروانه
آنقدر وصل تو سوزنده‌تر از هجران است
که نمانده‌است نه بال و نه پر از پروانه
تا سحر سوختنش را به تماشا بنشین
تو فقط اول شب دل ببر از پروانه
جگر سوخته‌ی من خبرش پیچیده
چه بگیرى چه نگیرى خبر از پروانه
تا نفس هست مرا دور س
عشقش به عمق جان عاشقها سرایت کرد
آن مادری که از ولای حق حمایت کرد
با بودنش احساس احمد بی نیازی بود
در زندگی عشقش محمد را کفایت کرد
خالق برای آبرو دادن به قرآنش
با سوره ی کوثر وجودش را حکایت کرد
در جذبه های بی کرانش بی نهایت گشت
حیران شد آنکه در مقام او درایت کرد
با دست خود حتی مسیحی را غذا می داد
با چادرش حتی کلیمی را هدایت کرد
اعمال او تأویل آیات سعادت بود
افعال او تفسیر معنای ولایت کرد
تن پوش زیبایی فقط از دار دنیا داشت
شام زفاف آن را به یک سائل عنایت کرد
نه سال مولا خم به ابرویش نمی افتاد
کامل حقوق همسر خود را رعایت کرد
مولا علی راضی راضی بود از زهرا(س)
مولا همیشه نزدش احساس رضایت ک
