اشعار مدایح حضرت فاطمه زهرا

نام علی را هر نفس تکرار می کرد
افلاک را از نور خود سرشار می کرد

بر عهده رزق عالم لاهوت را داشت
روح الامین در منزل او کار می کرد

هر روز مانند نبی معراج می رفت
تا خویش را در آینه دیدار می کرد

آیینه بود و در تجلی کمالش
نور حسین خویش را اظهار می کرد

درگاه قدس از مقدم او نور می خواست
پس به غبار راه او اصرار می کرد

درکش برای خاطر خورشید سخت است
آتش چرا با چادرش پیکار می کرد

بی اذن آتش در رواق خانه آمد
ترغیب بی شرمانه ی مسمار می کرد

تا میخ در راه دگر را پیش گیرد
از او تمنا حیدر کرار می کرد

دستار زهرا در تب او سخت می سوخت
خیلی گلایه از در ودیوار می کرد

ای کاش قدری تازیانه نرم خو بود
با دست زه

• شنبه
• 12
• بهمن
• 1398
• ساعت
• 16:14
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

کوه بودم، بلند و باعظمت
روی دامان دشت جایم بود
قد کشیدم ز خاک تا افلاک
ابرها، فرش زیر پایم بود
شب که چشم ستاره روشن بود
نور مهتاب، دل ز من می‌برد
صبح، چون آفتاب سر می‌زد
اولین پرتوش به من می‌خورد
دفتر وحی حق که روز به روز
جلوه‌اش سبز و سبزتر بادا
در بیان شکوه من، دارد
آیۀ «والجبال اوتادا»
سینه‌ام را اگر که بشکافند
لعل و الماس دیدنی دارم
از گذشت زمان و «دحو الارض»
خاطراتی شنیدنی دارم...
صبح یک روز چشم وا کردم
ضربۀ تیشه بود گوش خراش
تخته سنگی شدم جدا از کوه
اوفتادم به دست سنگ تراش
پتک سنگین و تیشۀ پولاد
سهم من از تمام هستی شد
حکم تقدیر و سرنوشت این بود
نام من «آسیای دستی» شد
گرچه از بازگشت خویش

• پنج شنبه
• 29
• آذر
• 1397
• ساعت
• 19:39
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

سلام ای فروغ محبّت
سلام ای تجلّیِ عصمت
گلِ یاس پرپر،همه هست حیدر
سلام ای عزیز پیمبر
وجودت مطهّر،وَ از عالَمِین سَر
سلام ای عزیز پیمبر
فدایی شدی،به راهِ ولی
شعارَت بُوَد یا علی یا علی
رُخِ ذاتِ حق،زِ تو منجلی
شعارَت بُوَد یا علی یا علی
تو هستی همه عشق بابا
مَلیکه به دنیا و عُقبیٰ
شدی قد خمیده زِ غمها
یا زهرا یا زهرا یا زهرا...
به محشر تو بالاترینی
تو بی مثلی و بی قرینی
تو نورُ الهدایی،عزیز خدایی
شفیعه به رور جزایی
تو ماهِ عطا و،تو مِهرِ ولایی
شفیعه به روز جزایی
قلوب همه پر از ماتمت
فدای تو و قدّ از غم خَمَت
غم مرتضی شده همدمت
فدای تو و قدّ از غم خَمَت
رهت راه سرخ شهادت
همه لطف و خیر و سعادت
بُو

• پنج شنبه
• 29
• آذر
• 1397
• ساعت
• 21:34
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

دیگر امشب به مدینه، خبر از فاطمه نیست
جز حریق حرَمی، ‌در نظر از فاطمه نیست
شهرِ در خواب فرو رفته، ز خود می‌پرسد:
مگر این گریۀ بیدارگر از فاطمه نیست؟
آخر ای مرغ شباهنگ، در این خلوت راز
مگر این نالۀ شب تا سحر، از فاطمه نیست؟
این همه عطر دل‌انگیز مناجات و دعا
از کدامین گل سرخ است؟ اگر از فاطمه نیست
به همان سینه که شد دشت شقایق، سوگند
«زیر این چرخ، علی‌دوست‌تر از فاطمه نیست»...
مزنید آتش بیداد به گل‌خانۀ وحی
مگر این زمزمۀ پشت در، از فاطمه نیست؟

• جمعه
• 30
• آذر
• 1397
• ساعت
• 14:05
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

هستی، همه سر در قدم فاطمه است
آفاق، رهین کرَم فاطمه است
دنبال مزار او اگر می‌گردید،
دل‌های شکسته، حرم فاطمه است

• جمعه
• 30
• آذر
• 1397
• ساعت
• 14:13
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

یا زهرا (سلام الله علیها)

کالای حب فاطمه را مشتری خداست
رزق گدای فاطمه از دیگران جداست

آری بهشت زیر قدم های مادر است
وقتی که پای فاطمه بر خاک کربلاست

زوّار خویش را همه خرج حسین کرد
تا کربلا شلوغ شود او حرم نخواست

مادر چگونه صاحب صحن و حرم شود
وقتی که روبروی حرم قبر مجتباست

عالم نشانی اش , خود او بی نشانی است
این اشتراک ویژه ی صدیقه با خداست

ما بیخیال غربت زهرا نمی شویم
"ما را به آب دیده شب و روز ماجراست"

دنیا خراب کرده مرا , همچنان ولی
حالم به عشق حضرت صدیقه روبه راست

• یکشنبه
• 2
• دی
• 1397
• ساعت
• 16:30
• نوشته شده توسط
• سید محسن احمدزاده صفار

شب های آخر آه و زاری داشت مادر
بر مرگِ خود چشم انتظاری داشت مادر
در انتظارِ دیدنِ روی پیمبر
این چند ماهه بیقراری داشت مادر
در هر قُنوتش مَردمِ این شَهر بودند
هر بار که شب زنده داری داشت مادر
وقتی که از مظلومیِ بابا سُخن بود
یک آسمان ابرِ بهاری داشت مادر
یک روز مادر خادمه! یک روز فِضّه!
جُز خدمتِ بابا چه کاری داشت مادر؟
پای حِمایت از پدر تا پای جان ماند
از بس که صبر و پایداری داشت مادر
دلتنگِ مُحسن بود و از ما دل نِمی کَند
با غُصّه ی ما اشکِ جاری داشت مادر
بر سینه ی زخمی و بازوی کَبودش
چَندین نشانِ افتخاری داشت مادر
اَجرِ پدر بر دُخترش دادند مَردُم
رفت و به صورت یادگاری داشت مادر

• سه شنبه
• 4
• دی
• 1397
• ساعت
• 16:36
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

می شَوَم دلتنگ، مانندِ هوای کوچه ها
هر زمان یادی کُنم از ماجرای کوچه ها
کودکی بودم که با غُربت دلم پیوند خورد
تا شُدم با مادرِ خود آشِنای کوچه ها
سال ها هم بُگذَرَد، در گوشِ من پیچیده است
نعره های زشتِ مَردِ بی حیای کوچه ها
بیشتر از سیلیِ او بر دلم آتش زَنَد
بی تفاوت بودنِ همسایه های کوچه ها
قَدِّ من کوتاه بود و دیدم آنجا شُد بلند
دستِ ثانی، آهِ مادر، وای وایِ کوچه ها
مادرم می گفت: جانِ مُجتبی چیزی مَگو
با علیِ غیرتی، از ناسزایِ کوچه ها
آسمان را مِه گرفت و می کِشیدم در غُروب
مادرم را سوی خانه، پا به پای کوچه ها

• سه شنبه
• 4
• دی
• 1397
• ساعت
• 16:39
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

بی سرپناه آمده ام یاوری کنی
حال و هوایِ قلب مرا کوثری کنی
لطف تو هست شامل حالم... ببین که باز
محتاج آمدم که گدا پروری کنی
زهرا(س)‌ شدی که نور٬ تو را بندگی کند
اصلا قرار بود که روشنگری کنی
میدانِ رزمگاهِ تو شد بینِ شعله ها
چون ذوٱلفقار٬ رفته که جنگاوری کنی
ترسی نداشتی ز غلاف و در و هجوم
وقتش رسیده بود که پیغمبری کنی
شش ماهه پر کشید... بیا فضه! زودتر...
باید برای مادرمان مادری کنی
طرزِ دفاعِ تو چقدر عاشقانه بود
باید که بر زنانِ جهان سروری کنی
وقتش رسیده روضه بخوانی و غرقِ اشک
فکری به حالِ پیرهن و معجری کنی!

• سه شنبه
• 4
• دی
• 1397
• ساعت
• 21:15
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

آسمانِ مدینه بارانی است
ماه...مشغول غسل و تدفین است
زخمِ پهلو به او نشان داده
ضربِ پایِ مغیره سنگین است

• چهارشنبه
• 5
• دی
• 1397
• ساعت
• 11:41
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

اشکیم و از بهشت سَرازیر می شویم
در روضه های فاطمه تَکثیر می شویم
شانِ نُزول آیه ی اشک است چَشمِ ما
فردای محشر است که تفسیر می شویم
هرگز عزای فاطمه بی گریه جور نیست
کی گفته ما زِ اشکِ بر او سیر می شویم؟
پاکی به نامِ فاطمه معنا گرفته است
در فاطمیّه هاست که تَطهیر می شویم
در شهرِ فاطمیّه نَفَس تازه می کُنیم
دلخسته تا زِ شهرِ نَفَسگیر می شویم
با روضه ی جوانِ علی سینه می زنیم
ما در جوانی از غمِ او پیر می شویم
قُدرت ندارد از تو مَرا کَس جُدا کند
بر حلقه های اشک که زنجیر می شویم
با آن کسی که وَهنِ عَزا می‌کُند فقط،
دیگر چه جای بَحث؟! که شمشیر می شویم

• چهارشنبه
• 5
• دی
• 1397
• ساعت
• 20:22
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

بند اول
بهشت،زیر پای تو
منم،جون فدای تو
بذار،تا ابد بمونم (گدای تو)۲
عشق تو بی بی
توی رگ و ریشم لونه کرده
عشق تو بی بی
عاقلارو هم دیوونه کرده
بی بیِ بی حرم،نورِ چشم ترم
بده رخصت صداتون کنم مادرم
مادرم مادرم...
بند دوم
دلم،بی قراره تو
سرم،پای داره تو
یه عمر،روزی میخورم در (جواره تو)۲
مثل همیشه
روی سر من تو دست کشیدی
ممنونتم که
یه بار دیگه من رو خریدی
بی بیِ بی حرم،تاج روی سرم
بده رخصت صداتون کنم مادرم
مادرم مادرم...
بند سوم
مدد،شاهه بی مثل
حسن،ای شیر جمل
دلم،مست تو شده از (روز ازل)۲
ماهه مدینه
کی میشه شبیهت خیلی زیبا
ماهه مدینه
دم درِ خونت شده غوغا
تویی شاهه کرم،تویی صاحب علم
روزی میشه توام،دار

• پنج شنبه
• 6
• دی
• 1397
• ساعت
• 17:57
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

دل‌خسته،دل‌مُرده،مُکدّر،غُصّه دارم
این روزها چندین برابر غُصّه دارم
دنیا شده روی سرم آوار ؛ انگار
فهمیده که در سوگ مادر غُصّه دارم
از فضّه پرسیدم تمام ماجرا را
این قدر اگر مانند قنبر غُصّه دارم
دیروز اگر می سوختم از قصّه ی در
امروز را با یاد بستر غُصّه دارم
دیروز فکر غنچه‌ای نشکفته بودم
امروز مَحضِ یاس پرپر غُصّه دارم
در آتش در سوختم در روضه هایش
پس مثل تار و پود معجر غُصّه دارم
نفرین به من؛رفتم اگر دنبال شادی
وقتی که غمگین است حیدر،غُصّه دارم
مادر ؛ به حال آخرین روز تو سوگند
در ماتمت تا روز آخر غُصّه دارم

• جمعه
• 7
• دی
• 1397
• ساعت
• 13:48
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

این سُرخ جامه ی بَدَنَش را عَوَض کنم؟
یا دستمالِ زخمِ تَنَش را عَوَض کنم؟
افتاده ام به پای پرستوی زَخمی ام
شاید که قصدِ پَر زَدنش را عوض کنم
اَسما بیا کمک بده هنگامِ غسلِ یاس
وقتش شده که پیرُهَنَش را عوض کنم
پُر کرده خونِ تازه زمینِ حیاط را
باید دومرتبه کَفَنَش را عوض کنم
زینب نشسته کُنجِ در و آب می شود
باید که جای سوختَنَش را عوض کنم
باید که بَعدِ رفتنِ زهرا به شیوه ای
رؤیای هر شَبِ حَسَنَش را عوض کنم
تقدیرِمان نوشته خدا، پس نمی شود
شامِ فِراقِ دل شِکَنَش را عوض کنم

• سه شنبه
• 11
• دی
• 1397
• ساعت
• 18:36
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

خوابی و یا بیدار؟! خوبی یا که پردردی؟!
حرفی بزن‌! جان مرا که بر لب آوردی!
تسبیح را گم کرده ای ! یا گوشوارت نیست؟
با چشم خون مرده به دنبال چه میگردی؟!
با زخمهای سینه ات مردانه جنگیدی..
با دنده ی یک دنده ات مردانه سر کردی...
حتی طبیب از دیدن حال تنت جا خورد!
تب میکنی !میسوزی! اما باز هم سردی...
ماندم چرا از دور رنگ صورتت سرخ است!
وقتی که از نزدیک میبینم تورا زردی!
تو ذولفقار اصلیم بودی نه یک شمشیر!
تو بین زنهای مدینه بی هماوردی...

• سه شنبه
• 11
• دی
• 1397
• ساعت
• 18:45
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

...صبح شور آفرین میلادت
لحظه‌ها چون فرشتگان شادند
چار تن بانوی بهشتی هم
گل فشاندند و دل ز كف دادند
داد فرمان، خدا به پیغمبر
كه: «فَصَلِّ لِرَبِّكَ وَ انحَر»
مثل «حوا» شمیم جنّت را
«مریم» آنجا به یك اشاره گرفت
بوسه بر خاك پایت «آسیه» زد
دامنت را به شوق، «ساره» گرفت
جز تو ای معنی «كلام الله»
كیست شایستۀ «سلام الله»؟
ای وجودی كه در كمال شهود،
هستی‌ات نورِ عالمِ غیب است
نام پاك تو بی‌وضو بردن
نزد اصحابِ معرفت، عیب است
با علی نُه بهار پیوستی
دَرِ خواهش به روی خود بستی
به خدا، خانۀ گِلین تو را
اشتیاق حبیب، پُر كرده‌ست
عطر ناب «لِیذهِبَ عَنكُم»
بوی«امَّن یجیب» پُر كرده‌ست
حلقه زد گرد چهره‌ات چون ماه

• سه شنبه
• 11
• دی
• 1397
• ساعت
• 20:24
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

ياری ز که جويد؟ دلِ من، يار ندارد
يک مَحرم و يک رازنگهدار ندارد!
با ديدن سوزِ دلِ من در چمن و باغ
با داغ دل لاله، کسی کار ندارد
بايد سر و کارش طرف چاه بيفتد
يوسف که در اين شهر، خريدار ندارد
از گريۀ پنهان علی در دل شب‌ها
پيداست که دل دارد و، دلدار ندارد
در گلشن آتش‌زدۀ عصمت و ايثار
پرپرشدن غنچه که انکار ندارد
با فضه بگوييد بيايد، که در اين باغ
نيلوفر بيمار، پرستار ندارد
بر حاشيۀ برگ شقايق بنويسيد:
گل، تاب فشار در و ديوار ندارد

• سه شنبه
• 11
• دی
• 1397
• ساعت
• 20:27
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

ای نیمهٔ وجودِ پیمبر، نرو! بمان
چشم‌ و چراغ ِ خانهٔ حیدر، نرو! بمان
قران ناطقت شدم ای سورهٔ نجیب
شأن نزولِ مریم و کوثر، نرو! بمان
ای برکتِ همیشه! سرِ سفره باز هم-
نان از تنورِ خانه بیاور، نرو! بمان
مشغولِ رُفت و روب شدی خانم گلم
حالا که هست حالِ تو بهتر، نرو! بمان
«أمن یُجیب» هایِ مرا مستجاب کن
هر چند هست قلب تو «مضطر»، نرو! بمان
نُه سال عاشقانه به هم تکیه کرده ایم
یک روح در میانِ دو پیکر، نرو! بمان
اشکِ حسین(ع) و بغض ِحسن(ع) را نگاه کن
محضِ قرارِ این دو برادر، نرو! بمان
چیزی بگو به زینب(س) و کمتر سکوت کن
دق میکند بدونِ تو دختر، نرو! بمان
مرثیه خوانِ کرب و بلا... راویِ غم ِ
گودال و تلّ و خنجر

• سه شنبه
• 25
• دی
• 1397
• ساعت
• 19:21
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

این کیست به شوق یک نگاه آمده است
در خلوت شب به بزم آه آمده است
این بغض فروخفته خاموش علی‌ست
دریاست به مهمانی چاه آمده است

جوشان بود از اشک علی، سینۀ چاه
از گوهر اشک اوست گنجینۀ چاه
با اشک شبانۀ علی نقش گرفت
تصویر غمی ژرف در آیینۀ چاه

در شهر طنین ربنایش پیچید
آهنگ کلام آشنایش پیچید
گوش شنوا نبود و در ظلمت شب
در چاه طنین گریه‌هایش پیچید:

«من ماندم و غربتی کبود از غم تو
چشمی و چو ابر، رود رود از غم تو
گر خلوت ماه و سینۀ چاه نبود
تکلیف دل علی چه بود از غم تو؟»

شب گریۀ ماه، نیمه‌شب‌ها در چاه
مدّی از آه، هر شب از چاه به ماه
در جوشش اشک ماه، می‌جوشد چاه
لاحول و لا قوة الا بالله

شب گریۀ تلخ ماه ب

• پنج شنبه
• 27
• دی
• 1397
• ساعت
• 18:06
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

چه آشناست صدایی که رنگ غربت داشت
و دفتر لب او از پدر روایت داشت

صدا به لهجۀ صبح است و روشنایی روز
که در سیاهی ابهام‌ها صراحت داشت

شبانه کوبۀ دل‌های خفتگان را زد
زنی که خانه به خانه غم هدایت داشت

همان زنی که قدم‌های آفتابی او
برای سایه‌نشینانِ شهر برکت داشت

زنی که روی زمین شاخه‌شاخه شادی کاشت
نهال زندگی‌اش ریشه در محبت داشت...

حیات سرخ‌تر از خون او شهادت داد
درون خانۀ خود سنگر شهادت داشت

نخواست غیر علی در زمین ولی باشد
و گرنه او به زمینِ فدک چه حاجت داشت

نخوانده‌اند مگر دودمان دود و دروغ
که در نسب با آیات نور نسبت داشت

خیال باطل افسانه‌ها نمی‌دانند!
صدای مادرم آن سوی در، حقیقت داشت

::

• پنج شنبه
• 27
• دی
• 1397
• ساعت
• 18:30
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

عطر ریحانه و نيايش تو
شب و تصویر تازه‌ای از زن
از تو و آه تو که سرشار است؛
شب چگونه است؟ چشم ما روشن!

بس که محبوبه‌های این عالم
به تو ای عطر ناب منسوب‌اند
نزد پیغمبر از جهان ما
زن و عطر و نماز محبوب‌اند

آه اما تو در جهان ما
به نمازی نشسته دل بستی
و برای تو مثل دستاست
ساده‌تر چرخ می‌خورد هستی

ساده‌تر از تو اشک‌هایت بود
-هرچه زخمت عمیق و کاری شد-
قطره قطره به خاک افتاد و
آسمان روی خاک جاری شد...

شب میان فرشتگان بودی
بال در بال روشن آن‌ها
روز اما کسی نمی‌فهمید
راز تنهایی شگفتت را

از سپید و سیاه؛ از دنیا
جامۀ سادگی‌ست تن‌پوشت
چشمۀ آفتاب مقصد تو
تسمۀ مشک تشنه بر دوشت

(و پدر رفت و جای خالی او

• پنج شنبه
• 27
• دی
• 1397
• ساعت
• 18:31
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

فاطمه کیست؟ آن که از مدحش
ناتوانند عالم و آدم
مانده ناکام این زبان در کام
شرمسار و سیاه‌نامه قلم

کفو حیدر شدی وگرنه نبود
احدی کفو او در این دنیا
آمدی تا فقط خدا باشد
مالک «لم یکن له کفوا»

در تمام صفات حسن و کمال
آینه‌دار مرتضی زهراست
بنگر اینک که خطبۀ فدکش
کفو نهج‌البلاغۀ مولاست

خطبه‌ای سطر‌سطر آن توحید
خطبه‌ای تالی کلام‌الله
اولین سطر خطبه‌اش آه است
آخرین سطر آن هم آه است آه

از سخایش سخن چه گویم من؟
در نیابد سخن سخایش را
من نگویم که خود بپرسید از
سورۀ «هل‌أتی» عطایش را

خانۀ سادگی‌ست خانۀ او
خشت‌های گلین و نان جوین
سفره‌دار خلایق است اما
نیست در خانه سفره‌اش رنگین

چون پدر رفت و منقطع شد

• پنج شنبه
• 27
• دی
• 1397
• ساعت
• 18:57
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

می‌رود از آن سَرِ دنیا خبر می‌آورد
شعر در وصف تو باشد بال در می‌آورد

شعر در وصف تو یعنی اشک، یعنی اشک، اشک
شاعر این ابیات را با چشم تر می‌آورد

مصرع اول اگر از «در» بگوید با خودش
مصرع دوم سر از دیوار در می‌آورد...

پرسشم تلخ است و پاسخ تلخ‌تر، این روزگار،
کی برای چیدن یاسی تبر می‌آورد؟

در جواب این که در کوچه چه آمد بر سرش
فاطمه هر بار اما و اگر می‌آورد

دست او بالا نمی‌آید، ولی این روزها
نام ما را در دعایش بیشتر می‌آورد

• پنج شنبه
• 27
• دی
• 1397
• ساعت
• 19:52
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

عطر تن پیمبر از این خانه می‌رود
بال ملک معطر از این خانه می‌رود

از اینکه مهر مادر من آب بوده است
هر چشمی آمده، تَر از این خانه می‌رود

وقتی در آخرین نفسش آه می‌کشد
یک آسمان کبوتر از این خانه می‌رود

با دیدن نگاه پدر فکر می‌کنم
یک شب ز شرم این در از این خانه می‌رود

حیف ازگلی که خانه‌نشینی نصیب اوست
حیف از گلی که پرپر از این خانه می‌رود

دیدی چه زود گرد یتیمی به دل نشست
دیدی چه زود مادر از این خانه می‌رود...

هر جا که می‌روی برو ای دل ولی بدان
راه بهشت آخر از این خانه می‌رود

• پنج شنبه
• 27
• دی
• 1397
• ساعت
• 19:53
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

دری که بین تو و دشمن است خیبر نیست
وگرنه مثل علی هیچ‌کس دلاور نیست

بگو به آن ‌که به قصد تو با تبر آمد
درخت عمر من این‌قدرها تناور نیست

برای بغض علی وقت دیدنت چیزی
به قدر خندۀ تلخ تو گریه‌آور نیست

تویی که حضرت ایوب می‌خورد سوگند
به جز تو صبر کسی با خودت برابر نیست

چه زخم‌ها که پس از زخم‌ها نخواهی خورد
که نیست بار نخستین و بار آخر نیست

هنوز درد تو را روضه‌خوان نفهمیده‌ست
تویی که فاطمه‌ای، اوج روضه‌ات در نیست

• پنج شنبه
• 27
• دی
• 1397
• ساعت
• 19:57
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

نگاهی گرم سوی کودکانش
نگاه دیگری با هم‌زبانش
علی را بیشتر شرمنده می‌کرد
همین لبخندهای نیمه‌جانش

• پنج شنبه
• 27
• دی
• 1397
• ساعت
• 19:59
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

بانو غم تو بهار را آتش زد
داغت دل بی‌قرار را آتش زد
با این‌که هزار و چارصد سال گذشت
فریاد تو روزگار را آتش زد

• پنج شنبه
• 27
• دی
• 1397
• ساعت
• 20:22
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

بوی خوش می‌آید اینجا؛ عود و عنبر سوخته؟
یا که بیت‌الله را کاشانه و در سوخته؟

از چه خون مى‌گريد اين ديوار و در؟ يارب مگر-
گلشن آل خليل اينجا در آذر سوخته؟

خانۀ زهراست اينجا، قتلگاه محسن است
آشيان قهرمان بدر و خيبر، سوخته

خانۀ وحی از ملک یک‌باره شد در ازدحام
اندر این غوغا مگر جبریل را پر سوخته؟...

بر حریم عقل کل، دیوانه‌ای زد آتشی
کز غمش هر عاقلی را جان و پیکر، سوخته

خيمه‌گاه كربلا را آتش از اينجا زدند
شد ز داغ محسن آخر كام اصغر، سوخته

گر نمى‌كرد اشك چشمانت «حسان» امدادِ من
مى‌شد از آه من اين اوراق دفتر، سوخته

• یکشنبه
• 30
• دی
• 1397
• ساعت
• 13:27
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

عاشق شده‌ست دانه به دانه هزار بار
دل‌خون و سینه‌چاک و برافروخته «انار»

فریاد بی‌صداست ترک‌های پیکرش
از بس‌که خورده خونِ دل از دست روزگار

پاشیده رنگ سرخ به پیراهنِ خزان
بسته حنا به پینۀ دستان شاخسار

در سرزمین گرم، انار آتشین شود
یاقوت را می‌آورد آتشفشان به بار

با دست خود به حوصله پنهان نموده است
یک دانه از بهشت در او آفریدگار

آن میوه‌ای که ساخته تسبیحی از خودش
شُکر است بر زبانش، فی اللیل و النهار

آن میوه‌ای که فاطمه آن را طلب نمود
چون باب میل اوست شد این میوه تاجدار

آن بانویی که نام خودش شعر مطلق است
در وصفش استعاره نیاید به هیچ کار

نامی که داده است به زن قیمتی دگر
نامی که داده است به م

• یکشنبه
• 30
• دی
• 1397
• ساعت
• 13:42
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور

فاطمه جلوه ذات ازلی است
فاطمه ترجمه عشق علیست

ملک و جن و بشر زنده از وست
قاب قوسین برازنده ازوست

فاطمه خالق لوح و قلم است
فاطمه در دو جهان محترم است

فاطمه مبتکر آفاق است
شاهکار هنرش نه طاق است

ماه دلباخته فاطمه است
کهکشان ساخته فاطمه است

آفرینش چودل انگیزی کرد
عشق را فاطمه پی ریزی کرد

صورتش آینه هشت بهشت
کلک حق مدحت صدیقه نوشت

فکر جز فاطمه تشریح نداشت
ذکر بی فاطمه تسبیح نداشت

فاطمه جاذبه حق دارد
فاطمه قدرت مطلق دارد

حشر تحت علم فاطمه است
عفو هم با قلم فاطمه است

تا علی مظهر اوصاف جلی است
حرف زهرا همه جا حرف علیست

کعبه دل دل بی تابش بود
چشم خورشید به محرابش بود

پدرش پیر دو صد هابیل ا

• دوشنبه
• 1
• بهمن
• 1397
• ساعت
• 14:29
• نوشته شده توسط
• ابوالفضل عابدی پور