ای نگاهت عشق عالمگیر ازدل غم بگیر
حضرت کوثر برایم جرعه ای مرهم بگیر
تا نلغزد هر دوپایم از صراط ٱلمستقیم؛
مادری کن دستهایم راخودت محکم بگیر!
شاعر : مرضیه عاطفی
واژه ی "تطهیر" ، با نام شما تطهیر شد
"آیه های کوثری" با عشقتان تفسیر شد
خوابهای کودکی هایم ز "عشق مادری"
با محبتهای هر روز شما تعبیر شد
اشکهایی که همیشه ریختم در بی کسی
زیر خورشید محبتهایتان تبخیر شد
قد کشیدم بر سر خان کرامتهایتان
این گدا از لقمه های مادرانه سیر شد
جای جای قلب من پُر شد ز ردّ پایتان
قلب فرزندی به دست مادری تسخیر شد
هر زمانی که ز دستان شما دستم گریخت
خُرد شد این نوکرت تحقیر شد تحقیر شد
بی نشانی مزارت داغ شد در سینه ام
نوکرت در آرزوی یک زیارت پیر شد
رضا قاسمی
(هر دختری که دختر زهرا نمی شود)
هرکس که مثل ام ابیها نمی شود
در وصف همسری شما گفته اند که
هم کفو و هم طراز تو پیدا نمی شود
شکر خدا که راهی دریای قم شدیم
هر قطره ای که راهی دریا نمی شود
باور کنید با همه اوصاف خود بهشت
هرگز شبه صحن تو زیبا نمی شود
آرامشی که خلق به دنبال آن شدند
جز در حریم امن تو معنا نمی شود
گفتند زائر تو زائر زهراست آمدیم
وقتی زیارت مدینه مهیا نمی شود
شاعر : یاسر مسافر
شیرینی نام تو را باید شکر معنا کند
یک لمعه از نور تو را قرص قمر معنا کند
از اشک های مادرم آموختم نام تو را
تو کوثری، تنها تو را چشمان تر معنا کند
از واژه ی پهلو شکسته شعر با گریه گذشت
می خواست آن را با کنایه، مختصر معنا کند
ای کعبه ی پوشیده ی حیدر! گمانم بهتر است
این روی نیلی را فقط سنگ حجر معنا کند
در کوچه نزد مجتبی زخمی شدی، درّ نجف
ياقوت سرخی و تو را خون جگر معنا کند
حتی سکوتت زیر چادر روضه خوانی,میکند
وقتی سکوتت را نوای میخ در معنا کند
باید که داغ محسنت را، حمله ی مسمار را
در کربلا شش ماهه با تیر سه پر معنا کند
شاعر : محسن حنیفی
دردی که زهرا میدهد مانند درمان است
آن کس که دارد حب زهرا را مسلمان است
با دست خالی آمده پشت درش سائل
هنگام بر گشتن ولی یک پا سلیمان است
کلب در زهرا شدن هم روزی ما نیست
وقتی که خیل انبیا اینجا نگهبان است
کل عوالم ریزه خوار سفره اش هستند
هر چند که در سفره اش تنها فقط نان است
اثبات گشته عاشق این خاندان مائیم
زیرا که منّا اهل بیت از آن سلمان است
لطف دو چندان میکند بر ما عجم ها، چون
گریه کنانش بیشتر در خاک ایران است
سرتاسر ایران اگر که بیت الاحزان است
این مرحمت از جانب شاه خراسان است
ام ابیها مادر ما گریه کن ها گشت
پس بعد از این بابای ماها شاه مردان است
اذن دخولم را دوباره حیدر امضا کرد
این
آن شب در آن بیت العزا غوغا به پا بود
تصویر یک زن روی دست مرتضی بود
آه مانند شیشه چند جای او ترک داشت
این ها همه درد سر شیر خدا بود
هی دست روی دست میزد راه می رفت
صدها گره در کار یک مشکل گشا بود
یک مرد تنها دو کنیز و این همه زخم
غسل و کفن پیش نگاه بچه ها بود
هر عضو را بینی که کاری تر شکسته
بی شک همانجا بوسه گاه مصطفی بود
یادش نرفته حیدر کرار روزی
می دید زهرایش به زیر دست و پا بود
مادر به هر درد سری آخر کفن شد
دلشوره ها بهر شهید کربلا بود
پیراهنش را از تنش بیرون کشیدند
یوسف اسیر گرگ های بی حیا بود
یک پیکر عریان و بی سر روی خاک
منزل به منزل راس او بر نیزه ها بود
جا دارد از این ر
می دهد بال و پر خستۀ جبریل خبر
پیشِ چشمان علی رفت ز دنیا کوثر
دور می کرد ز دُور و برِ خانه همه را
ماند، یک جمعِ یتیم و تنِ سردِ مادر
غنچه اش گوشۀ یک باغچه ای مدفون بود
به کجا دفن کند حال، گُلَش را حیدر
این گُلِ لِه شده را با چه دلی بردارد
با چه حالی بدهد غسل به یاسِ پَرپَر
زیر پیراهن اگر غسل دهد دستور است
باز می کرد علی از سرِ زهرا معجر
آب می ریخت به پهلو و به سینه امّا
باز می ریخت ز خونابه گهی خون جگر
زینب از گوشۀ آن حجره تماشا می کرد
وای از زخمِ تنِ مادر و حال دختر
پیکر فاطمه را با چه کسی باید بُرد
راهِ تشییع ، نمانده ست برایش دیگر
بر سرِ دوشِ علی می رود آیا پرِ کاه
یا فراتر
پرستوی مهاجرم ، چرا ز لانه می روی
اگر ز لانه میروی ،چرا شبانه می روی
قرار من شکیب من ، مهاجر غریب من
فدای غربتت شوم ، که مخفیانه می روی
حیات جان امید دل ، علی بود ز تو خجل
که با کبودی بدن ، ز تازیانه می روی
کبوتر شکسته پر ، مرا به همرهت ببر
چرا بدون همسرت ، ز آشیانه می روی
چهار طفل خون جگر ، زنند در غمت به سر
تو بر زیارت پدر ، چه عاشقانه می روی
الا به رخ نشانه ات ، مگر شکسته شانه ات
که موی زینبین خود ، نکرده شانه می روی
همای بی ترانه ام ، چرا ز آشیانه ام
به کوی بی نشان خود ، پر از نشانه می روی
فتاده بر دلم شرر ، که تو در این دلِ سحر
ز همسرت غریب تر ، برون ز خانه می روی
«میثم» ا
نقشِ سربند شهیدانِ خدا فاطمه بود
وردِ هر لحظه ی اربابِ وفا فاطمه بود
اهل بیتی که تجلی گهِ یزدان شده اند
ذکرشان در همه امواجِ بلا فاطمه بود
ای رسولانِ گرانمایه ؛ به ملک و ملکوت
سببِ خلقتتان مادرِ ما فاطمه بود
دوش در محفلِ یارانِ مسیحا دمِ خویش
چشم وا کردم و دیدم همه جا فاطمه بود
گفتم ای دل ز چه رو قامتِ بیگانه شکست
گفت از آنجا که به لب تحفه ی "یا فاطمه" بود
شاعر : سیروس بداغی
ای زن که ز خلقتت خدا را هدف است
در محضر او تو را شکوه و شرف است
هر زن که بود حجاب او زهرائی
سوگند به او که گوهری در صدف است
شاعر : استاد سید هاشم وفایی
پنهان شدی و در هوایت بیقرارم
دور ضریحی که نداری چون غبارم
میگردم و میگردم و میگردم آخر
روزی به روی خاک تو سر میگذارم
مینا شیرخان
شكر می گویم خدا را خلقتـم زهرایی است
شد گواهم اشك جاری، طینتم زهرایی است
گر گناهی هم نمایم دست من خــواهد گرفت
من نخواهم شد ذلیل و عزتم زهــرایی است
فــــاطمیّـــه از محـــرم بیشتـــر جلــــوه كنـــم
برجهـان تاثیر دارم، قدرتــم زهرایی است
من حسینی بودنـم را، خرج مــادر می كنم
شاهدم باشد خـود او، هیئتـم زهرایی است
عاشقی گفتـا خدایا قبـر می خواهـم چكـار ؟
بی نشانــم كـن ببینم تربتـم زهرایی است
مادری اش روز محشـر تازه گل خواهد نمود
تازه می فهمم خدایـا قیمتـم زهرایی است
شد به یك سیلی تمـام چهـره های ما كبـود
غصه هایم گریـه هـایـم غربتـم زهرایی است
آن زمـانی كه زند تكیـه به كعبـه مهدی اش
فاش
فاطمه آئینۀ زلالِ علی بود
عکس جمالیّۀ جلال علی بود
فاطمه نُه سالِ اول نفسش هم
مالِ پیمبر نبود مالِ علی بود
هیچ نیازی به قُربِ عرش ندارد
فاطمه دیدن خودش کمال علی بود
مثل پیمبر یکی دو مرتبه، نَه! نَه!
بوسه به دستش زدن روال علی بود
نیست عجب ذوالفقار را بفروشد
فاطمه شمشیری از جلال علی بود
شیر خدا دست نزد به پختن غیری
سفره یِ زهرا فقط حلال علی بود
تار شد و کم نشد تلألوءِ نورش
فاطمه خورشید لم یزال علی بود
خورد زمین و بلند کرد علی را
با پرو بال شکسته بال علی بود
گفت که بارم امانت است نیفتد
بس که به فکر علی و آل علی بود
شاعر : استاد علی اکبر لطیفیان
آفریدند آفرینش را برایِ پنج تن
پس همه هستند خلق ماجرایِ پنج تن
مثل جبرائیل تا عرش بالا می روم
آن زمان هایی که می افتم به پایِ پنج تن
نذرِ اهل بیت، اهل بیت باید ذبح کرد
بچه های ما فدای بچه هایِ پنج تن
استجابت در قسم دادن به نام فاطمه ست
پس بدون او نمی گیرد دعایِ پنج تن
فاطمه در عین وحدت گاه کِثرَت می شود
می رسد از جانب یک تن صدایِ پنج تن
یک بدن که طاقت روح وسیعش را نداشت
لاجرم تکثیر شد در جای جایِ پنج تن
هم رضای پنج تن یعنی رضای فاطمه
هم رضای فاطمه یعنی رضایِ پنج تن
ما در این دنیا و آن دنیا یکی از این دوایم:
یا غلام پنج تن یا که گدایِ پنج تن
شاعر : استاد علی اکبر لطیفیان
ای تجلّی خانهٔ آیات اعظم دخترم
سرتری از بانوان هر دو عالم دخترم
سورهٔ کوثر به نامت٬ حوض کوثر همچنین
خیر بی پایانی و فیض دمادم دخترم
در وجودم رخنه کردی «بِضعةٌ منّی» شدی
در نگاهت تا قیامت غم نبینم دخترم
مادر یک کهکشان نور مقدس میشوی
بر مقامت غبطه خواهد خورد مریم دخترم
اسم تو زیباترین مُهر قبولی شد پس از؛
توبهٔ حوا و استغفار آدم دخترم
وقف طیّ ٱلارض دستان تو شد هفت آسمان
نذر زهرا(س) بودنت اسماء اعظم دخترم!
شاعر : مرضیه عاطفی
رباعی صلوات
برحضرت زهرا
از سوی خدا رسیده هر دم حسنات
بر اهل ولا داده چه نیکو برکات
گفتا که اگر طالب فیضی بفرست
بر کوثر قرآن محمد صلوات
با ما چه کرده داغ پیمبر نداشتن
در سوگ یار بودن و یاور نداشتن
دنیا عوض شده ست ، وگرنه پس از نبی
قرآن کجا و سوره ی کوثر نداشتن؟
عادت شده ، پس از شب تشییع مصطفی
باری ز شانه های علی برنداشتن
ظلمی کجا بزرگتر از این که در غدیر
حق را به چشم دیدن و باور نداشتن
باید به داغ فاطمه این را اضافه کرد
درد امیر بودن و لشکر نداشتن
دنیا بدون عطر دعاهای فاطمه
محکوم شد به یاس معطر نداشتن
اشک حسین و داغ جگرپاره ی حسن
با ما چه کرده غصه ی مادر نداشتن
عادت نمی کنیم به این بغض و گریه ها
این روضه شهره است به آخر نداشتن
علی حقیقی
جهان آموخت از تو درس غیرت را
شجاعت را عنایت را کرامت را
مسلمان میشود درسایه سارتو
یهودی دارد ازتواین هدایت را
قیامت میکند چادر نمازتو
نشان دادی به این عالم اصالت را
پیمبر با تو دلگرم و علی آرام
و دارد هرکه از تو این محبت را ...
شکوفه با نسیمی زود می افتد
گرفت ازباغبان این داغ طاقت را
نه تنها در میان کوچه ها بلکه
نشان دادی تو عمری استقامت را
علی را جور دیگر امتحان کن چون
ندارد لحظه ای او تاب داغت را
نمیدانم چه حالی داشت آن لحظه
که برگرداند مولا آن امانت را
اگر دنیا بهم میریخت معنا داشت
جهان در خود ندید اینگونه غربت را
دلش خون است از این شهر بی انصاف
از آن دستی که گلگون کرد صورت را
بما
یک عمر هست دست خداوند یاورش
هر بنده ای که حضرت زهراست مادرش
هر کس که خواست عزت دنیا و آخرت
زهرا شده است دلخوشی اول آخرش
زهراست آن که خادمه اش آسمانی است
زهراست آن که معجزه کرده است نوکرش
زهرا چراغ راه حسین است و مجتبی
زهراست آنکه زینب کبراست دخترش
زور مغیره ها که به زهرا نمی رسد
پس قاتلش شده است غریبی رهبرش
پهلو شکسته ، پیر ، زمین گیر شد ولی
یک ذره کم نگشت ارادت به حیدرش
شب تا سحر سه ماه فقط درد می کشید
دیوار و در چه ها که نیاورد بر سرش
شعرم به مدح حضرت زهرا رسیده است
روی زمین به عالم بالا رسیده است
باغ و بهار می چکد از بیت بیت من
شعرم شکوفه وار به زهرا رسیده است
آمد بهار خرّم و زهرا شکفت ماه
خورشید گرم محض تماشا رسیده است
میلاد دختر گل و ریحان و روشنی ست
شعری شریف و شاد و شکوفا رسیده است
نوروز آمده ست به تبریک فاطمه
چون رودخانه ای که به دریا رسیده است
::
هستی، نجات یافته ی حُسن خلق توست
زیبایی و کمال به امضا رسیده است
حُسنش رسیده است به فریاد زندگی
خُلقش به داد مردم دنیا رسیده است
::
وقتی که مادر پدری، پیر امتی
شعرم به درک امّ ابیها رسیده است
حضرت زهرا
تو آمدی که شفاعت کنی به روز جزا
تو آمدی که بنازد به خلقت تو خدا
حقیقتا لقبت سرور زنان باشد
به یمن بودن تو خلقت جنان باشد
تو نور چشم نبی محرمی به راز علی
تو روشنیِّ تمامی به قلب و جان ولی
تو آمدی که شوی بر نبیِّ ما مادر
برای شیر خدا تکیه گاهی و یاور
تو آمدی که شوی مادر حسین و حسن
زدامن تو بروید شهید کوی و زَمن
تو کوثری به نبی و نبی است بر تو پدر
تو افتخار زمانی تو همسر حیدر
خوش آمدی گل گلزار و بوستان نبی
شود فدای قدوم تو جان ام و اَبی
یک دخترآفریدوعجب محشرآفرید
حق هرچه آفریدازاین دخترآفرید
ازخاک زیرپاش برای بشرتنی
وزگردآن برای ملائک پرآفرید
جوشیدچشمه در دل قران به نام او
اعجاز تشنه بود وخداکوثرآفرید
یک ذره نورفاطمه راریخت روی خاک
لولاک گفت واین همه پیغمبرآفرید
تازیرپای فاطمه گردد غبار راه
هرخلقتی که کردبرایش سرآفرید
ازعرش تابه فرش کسی لایقش نبود
ازجلوه ی جلال خودش حیدرآفرید
می خواست تاخلاصه شودعشق درکلام
ازبین واژه های جهان مادرآفرید
هر دم زند مرغ دلم پر در هوای فاطمه
دارم به دل ماتم ولی بر لب ثنای فاطمه
گرچه گره افتاده است بر کار و بار عالمین
کل گره ها وا شود با یک دعای فاطمه
بعد از نبی آشفته بود از غربت مولا علی
باشد خبردار از دلش تنها خدای فاطمه
تا آخرین دم لحظه ای دست از امیرش برنداشت
عالم همه در حیرتند از این وفای فاطمه
در بستر افتاد است او در پیش چشمان علی
بر زیر لب دارد علی ذکر شفای فاطمه
از ظلم قوم اشقیا بر اهل بیت مصطفی
عجل وفاتی می شود بیرون ز نای فاطمه
تا آخرین دم میزنم سنگ تو را بر سینه ام
امید من باشد همین باشم گدای فاطمه
با این همه بار گنه در التماس توبه ام
تا بگذرد بر حق او از ما خدای فاطمه
وحید زحمت
#پیوند_دو_نور_آسمانی
تبریک که روزِ شادمانیست امروز
پیوندِ دو نورِ آسمانیست امروز
از آینه و آب و گل و قرآن مست
در عرش بساطِ گل فشانیست امروز
داماد علی است و عروس کوثرِ عشق
جبریل نوای خطبه خوانیست امروز
الحمد از این نعمتِ عظمی که همی
خوشحال رسولِ مهربانیست امروز!
.............................................
تبریک که روز شادمانی آمد
پیوند دو نور آسمانی آمد
داماد علی و فاطمه گشته عروس
داود نبی به خطبه خوانی آمد
از آینه و گل و گلاب و قرآن
جبریل برای گلفشانی آمد
با امر خدا بساط شادی جور است
دلشاد رسول مهربانی آمد!
#سالروز_ازدواج_حضرت_علی_ع
#و_حضرت_فاطمه_س_مبارکباد
#هستی_محرابی
زهرا و علی دو یارِ عاشق هستند
لبخند لبِ گلِ شقایق هستند
تفسیرِ دقیق سوره ی انسانند
هر دو نفس و نبضِ دقایق هستند!
#پیوند_دو_نور_آسمانی_حضرت
#علی_ع_و_حضرت_زهرا_س_مبارکباد
#هستی_محرابی
حضرت زهرا سلام ا.. علیها
كوته تراز گُل است اگر زندگانی ات
گل ها به گريه آمده اند ازجوانی ات
هجده بهار عمر تو پُرافتخار بود
دين سرفراز گشته زقد كمانی ات
باآن كه گُل نشان سروروطراوت است
ای گُل نديده است كسی شادمانی ات
سرسبز مانده است فدك تابه روز حشر
بهر قوام شيعه زگوهرفشانی ات
جبريل را به زاری وماتم كشيده است
رخساره ی كبود تو وارغوانی ات
ديوارو در هنوز، عزادار محسنند
همراه ناله ی تو و سوز نهانی ات
زخم عميق پهلو وبازو شب وداع
خون می گريست درسفر آسمانی ات
قبرت به لوح ديده ی دل نقش بسته است
پنهان بود زخلق اگرچه نشانی ات
شهر مدينه گرچه پُراز لاله های توست
كرب وبلاست يك اثر از باغبانی ات
م
نه تنها مادرِسادات زهراست
که حتی فاطمه ام ابیهاست
من از طرزِ دعاهایی که میکرد،
یقین کردم که زهرا مادرِ ماست
چه مادر، مادرِ سبطینِ طاها
چه بانو، بانویِ عرشِ مُعلاست
فقیهه، عالمه، اِنسیه، حورا
فهیمه، فاطمه، ریحانه، عَذراست
بهشتی که به زیرِ پاش اُفتاد
همانا مُزد ِشیعه صبحِ فرداست
اگر آدم غلامِ مرتضی بود
کنیزِ حضرتِ صدیقه حواست
فقط نَه ماه و خورشید و فَلک، نَه
تمامِ کائنات از آنِ زهراست
اُمیدِ ملتمس بر چادر اوست
همان چادر که خونآلودِ غمهاست
نام علی را هر نفس تکرار می کرد
افلاک را از نور خود سرشار می کرد
بر عهده رزق عالم لاهوت را داشت
روح الامین در منزل او کار می کرد
هر روز مانند نبی معراج می رفت
تا خویش را در آینه دیدار می کرد
آیینه بود و در تجلی کمالش
نور حسین خویش را اظهار می کرد
درگاه قدس از مقدم او نور می خواست
پس به غبار راه او اصرار می کرد
درکش برای خاطر خورشید سخت است
آتش چرا با چادرش پیکار می کرد
بی اذن آتش در رواق خانه آمد
ترغیب بی شرمانه ی مسمار می کرد
تا میخ در راه دگر را پیش گیرد
از او تمنا حیدر کرار می کرد
دستار زهرا در تب او سخت می سوخت
خیلی گلایه از در ودیوار می کرد
ای کاش قدری تازیانه نرم خو بود
با دست زه
کوه بودم، بلند و باعظمت
روی دامان دشت جایم بود
قد کشیدم ز خاک تا افلاک
ابرها، فرش زیر پایم بود
شب که چشم ستاره روشن بود
نور مهتاب، دل ز من می‌برد
صبح، چون آفتاب سر میزد
اولین پرتوش به من می‌خورد
دفتر وحی حق که روز به روز
جلوه‌اش سبز و سبزتر بادا
در بیان شکوه من، دارد
آیۀ «والجبال اوتادا»
سینه‌ام را اگر که بشکافند
لعل و الماس دیدنی دارم
از گذشت زمان و «دحو الارض»
خاطراتی شنیدنی دارم...
صبح یک روز چشم وا کردم
ضربۀ تیشه بود گوش خراش
تخته سنگی شدم جدا از کوه
اوفتادم به دست سنگ تراش
پتک سنگین و تیشۀ پولاد
سهم من از تمام هستی شد
حکم تقدیر و سرنوشت این بود
نام من «آسیای دستی» شد
گرچه از بازگشت خویش
سلام ای فروغ محبّت
سلام ای تجلّیِ عصمت
گلِ یاس پرپر،همه هست حیدر
سلام ای عزیز پیمبر
وجودت مطهّر،وَ از عالَمِین سَر
سلام ای عزیز پیمبر
فدایی شدی،به راهِ ولی
شعارَت بُوَد یا علی یا علی
رُخِ ذاتِ حق،زِ تو منجلی
شعارَت بُوَد یا علی یا علی
تو هستی همه عشق بابا
مَلیکه به دنیا و عُقبیٰ
شدی قد خمیده زِ غمها
یا زهرا یا زهرا یا زهرا...
به محشر تو بالاترینی
تو بی مثلی و بی قرینی
تو نورُ الهدایی،عزیز خدایی
شفیعه به رور جزایی
تو ماهِ عطا و،تو مِهرِ ولایی
شفیعه به روز جزایی
قلوب همه پر از ماتمت
فدای تو و قدّ از غم خَمَت
غم مرتضی شده همدمت
فدای تو و قدّ از غم خَمَت
رهت راه سرخ شهادت
همه لطف و خیر و سعادت
بُو
