صلح تو جنگ نا برابر بود
قلم عهدنامه خنجر بود
شاهد این مثال آوردم
قاسمت را که کربلایی شد
ای نگاهت به سبزی قرآن
صوت بارانی تو المیزان
هر که از جام تو عسل نوشید
چشمهایش طباطبایی شد
الا نسیم سحر می وزی اگر ز بقیع
بیار با خودت از آن دیار بوی حسن
طراوتی بده بر بزم ما که با شعرم
نشسته ام لحظاتی به گفتگوی حسن
نصیب ما که نشد در جوار او باشیم
گذشت عمر جوانی در آرزوی حسن
ببین که چنگ توسل زدم به دامن او
گره بزن دل تنگم به تارِ موی حسن
منم که دم زده ام دم به دم ز مستیِ ناب
چه میشود که رسد بر لبم سبویِ حسن
نمیدهم به هزاران زمان هشیاری
شبی ببینم اگر خوابِ ماه روی حسن
به صور صبحِ نشورم اگر دمیده شود
ز خاک تیره برآیم به جستجوی حسن
برای هرکه به دنبال آیت حق است
عیان صفات خدا شد ز خلق و خوی حسن
اگر صفات خدا در وجود اوست چرا
نماز عشق نخواند کسی به سوی حسن
زینت دست حسن ...دُرِّ کرامت شده است
خوبی اش نزد همه مایه ی عادت شده است
بوده از سیطره ی لطف کریمِ ثقـلین
حاتم طایی اگر صاحب شهرت شده است
کسی در صبر چون او ممتحن نیست!
معز المومنینی چون حسن نیست!
مردِ غریبِ شهر که نیلی است پیکرت
آهسته تر شد از چه نفس های آخرت؟
.
باور کنم در آن وطنِ مادریِ تو
یک مرد هم نبود شَوَد یار و یاورت!؟
.
خاکم به سر که خانه شده قتلگاهِ تو
خاکش به سر که قاتلِ تو بوده همسرت
.
چون تِکّه پاره ی جگرت را به طَشت دید
آهی کشید از دل و می گفت خواهرت:
.
ای بعدِ مادر و پدرم سَرپناهِ من
آورده زَهرِ سوده ی دشمن چه بر سرت؟
.
گفتی: زمانِ مرگِ تو بوده به کوچه ای
روزی که بود دستِ تو دَر دستِ مادرت
.
روزی که پیشِ چشمِ تو آئینه ی رسول
افتاد روی خاکِ مدینه برابرت
.
خون می چِکد زِ گوشه ی لبهای تو ولی
تصویرِ کربلاست در آن دیده ی ترت
.
معلوم شد فراقِ تو داغی عَظیم بود
با سوگنامه ای که
"وقتی زمین به طرز نگاهت دچار شد
خورشید پیش چشم تو بی اعتبار شد"
از آسمان قدم به زمین تا گذاشتی
لبخند گل شکفت و پس از آن بهار شد
یک قطره شبنم از سر زلفت چکید و بعد
بر شانه ات که ریخت؛ خودش آبشار شد
حُسن تو فوق ظرفیت دید خلق بود
روی خدا برای تو آیینه دار شد
دست خدا تمام هنر را بکار بست
حُسنت دمید و کار خدا؛ شاهکار شد
از بس برای تان صدقه داد فاطمه
روزی ما به یمن شما بی شمار شد
از کوچه سارهای دلم رد شدی و بعد
سرتاسر محله ی ما؛ مُشکبار شد
نام کرم به نام تو پیوند خورده است
اینگونه شد که شغل گدا افتخار شد
سردار بی سپاه؛ علمدار مرتضی
با صلح تو حقیقت دین؛ پایدار شد
آئینه ی نگاه پر از بغض شیعیا
عقل دارد سر سودا حسنی بودن را.
برگزیده دل شیدا حسنی بودن را.
مرغ روحم به کمال آمده دریافته از.
سیر در عالم معنا حسنی بودن را.
فاش می گویم و از گفته ی خود دل شادم*.
ندهم من به دو دنیا حسنی بودن را.
گر شوند اهل زمان تشنه به خونم، هرگز.
نزنم بر در حاشا حسنی بودن را.
داده با نغمه ی جانم حسنش پیغمبر.
عاشقان، بر همه فتوا حسنی بودن را.
گر چه عمری است سیه پوش حسینم، از من.
می پسندد خود آقا حسنی بودن را.
در عزای تو دو چشم ترم آموخته از.
ماهیان کف دریا حسنی بودن را.
مادری هستم و از عمق جگر می سوزم.
دارم از غربت زهرا حسنی بودن را.
روی هر قطره ی اشکم به شفاعت خواهی.
خود زهرا زده امضا حسنی بودن را.
طوفان حسن
دل اگر عبد مسلمان حسن بوده و بس.
معرفت جو پی عرفان حسن بوده و بس.
غافلی ای که گدای در حاتم شده ای.
حاتم از خیل گدایان حسن بوده و بس.
هر گدایی که در خانه ی او را زده است.
پاسخش با لب خندان حسن بوده و بس.
ناسزاگو خجل از کار خودش شد که کرم.
تیغ برنده ی برهان حسن بوده و بس.
حاجتش گشته روا از کرمش قطع یقین.
هرکسی دست به دامان حسن بوده و بس.
زاهدا بر دل خود راه مده شوق جنان.
که جنان یک گل گلدان حسن بوده و بس.
اهل بیت اند عزیز همه اما ز ازل.
جان من بسته ی بر جان حسن بوده و بس.
در مدینه، نجف و مشهد و در کرب و بلا.
کل عالم همه مهمان حسن بوده و بس.
نه فقط جنگ جمل که، دل هر معرکه ای.
ز
ای عشق حیدر
سبط پیمبر
ای میوه قلب زهرای اطهر
عالم فداته
دل خاک پاته
از بس کریمی که حاتم گداته
چشمم،به دستای کریمت آقا
دارم،به تو امید تو هر دودنیا
دیدم،ضریح تو توو خواب و رویا
ای وای ای وای ای وای
آسمون سایه بون برات(وای)3
کل عالم صحن و سرات(وای)3
وای حسن وای حسن وای حسن جان مولا
➰➰➰➰➰➰➰➰➰
بند دوم
➰➰➰➰➰➰➰➰➰
بارون دوباره
داره میباره
چشمی که چند ساله آروم نداره
بایاد غمها
عمریه تنها
یک گوشه ای روضه خونم خدایا2
روضه،برای قامتی خمیده
روضه،برای کوچه ای که دیده
روضه،برای مادری شهیده
ای وای ای وای ای وای
روضه ی اون مسمار در(وای)3
روضه ی غربت پدر (وای)3
وای حسن وای حسن وای حسن جان مولا
ای عشق حیدر
سبط پیمبر
ای میوه قلب زهرای اطهر
عالم فداته
دل خاک پاته
از بس کریمی که حاتم گداته
چشمم،به دستای کریمت آقا
دارم،به تو امید تو هر دودنیا
دیدم،ضریح تو توو خواب و رویا
ای وای ای وای ای وای
آسمون سایه بون برات(وای)3
کل عالم صحن و سرات(وای)3
وای حسن وای حسن وای حسن جان مولا
➰➰➰➰➰➰➰➰➰
بند دوم
➰➰➰➰➰➰➰➰➰
بارون دوباره
داره میباره
چشمی که چند ساله آروم نداره
بایاد غمها
عمریه تنها
یک گوشه ای روضه خونم خدایا2
روضه،برای قامتی خمیده
روضه،برای کوچه ای که دیده
روضه،برای مادری شهیده
ای وای ای وای ای وای
روضه ی اون مسمار در(وای)3
روضه ی غربت پدر (وای)3
وای حسن وای حسن وای حسن جان مولا
خواب دیدم این دلم دوباره حزینه
خواب دیدم دارم من می زنم به سینه
گریه کن نوحه خون یه پرچم روی دوش
با پای پیاده می رم تا مدینه
تو خواب دیدم یه گل خریدم
با گریه داشتم می دویدم
عمود یک هزار وعشقه
خداروشکر حرم رسیدم
غوغا تو حرم به پا بود
مدینه کرببلا بود
تو خواب دیدم تو بقیع هم
گنبد طلا به پا بود
آسمون داره باز ستاره میباره حسن حرم داره۲
پیچیده تو عالم صدای نقاره حسن حرم داره۲
آقام ۳حسن یا مولا
افتخارم اینه من اسیر توام
عاشق سینه چاک تو مسیر
خواب دیدم زیر ایوون طلایی تو
عاشق پرچم بی نظیر توام
صحن وسرا شور وصفا بود
اذن دخول یازهرا بود
ازدحامی تو زائرا بود
شبیه مشهد الرضا بود
ایوون طلاتو عشقه
آقا نوک
چندشبیه دلم گرفته
نه واسه کربلانه مشهد
چندشبیه میخوام برم تا
یه حرم بی صحنوگنبد
اون حرمی که زائری نداره
حرمی که مسافری نداری
راهی که میخوره به زیرپاشون
حتی اگه بخوای بری نداره
دلم،چه بیقراره
غم از،چشام میباره
شده ،دوباره دردم
اقام ،حرم نداره
اقام. حرم نداره (4)
خونه دلم برا مزاری
که سایه بونش دل ابرهاست
بمیرم اینجا خاک پاکش
مدفن بچه های زهراس
اینجاهمه ی زائراش غریبن
اینجاهمه ی خادماش عجیبن
اینجاهمه بدن با زائرایی
که عاشق شمیم بوی سیبن
بازم،دلم غمینه
میخواد،بره مدینه
میخواد،روخاک سرد
مزارشون بشینه
دلم،چه بیقراره.....
اقام ،حرم نداره(4)
نه صحن و گنبد؛ نه حتی بارگاهی داره...
نه زائری که؛ سرش رو روو قبرش بزاره...
شمع مزارش؛ فقط شده ماه و ستاره...
تا لحظه های آخرش...
میسوخت با داغ مادرش...
دنیا خراب شد روو سرش...
آه و واویلا...
بغضی که جونشو گرفت...
نامرد توونشو گرفت...
تا راه خونشو گرفت...
آه و واویلا...
///حسن اربابم حسن حسن حسن حسن جان///
*بند دوم*
یه کوچه ای تنگ؛ یه نانجیبی راه و کرد سد...
صورت مادر؛ و دست سنگین یه نامرد...
با بغض و کینه؛ قباله پاره کرد و میزد...
مادر تا روو زمین نشست...
دیدم که گوشوارش شکست...
با سیلیه یه مرده مست...
حسن بمیره...
روزی که مادر و زدن...
شد روز آخره حسن...
امون از روز بی کفن...
حسن بمیره.
ای وارث زخم فدک
به عشق ما سنگ محک
یامجتبی کنا معک (آقاجان
ای صاحب قلب صبور
ازدلامون بکن عبور
ای بهترین حس حضور(آقاجان
توجودوکرم
اسم شما مثل شد
زیباترین غزل شد
احلی من العسل شد
با صبرت شیعه
یه عمره زیر دینه
همه میگن به عینه
حسن خود حسینه
کریم آل طاها-حسن عزیز زهرا
ای درد عالم رو طبیب
مضطر بخون امن یجیب
توخونتم هستی غریب
آقاجان
خون دل روز و شبت
می ریزه از کنج لبت
شده پریشون زینبت
آقاجان
با لب تشنه
تا زهرو سرکشیدی
پا بر زمین کشیدی
به آرزوت رسیدی
بالای سرت
نشسته یک سه ساله
شکسته پر و باله
میگه بابا با ناله
کریم آل طاها-حسن عزیز زهرا
بعد از دو ماه اشک و عزا فابک للحسن
خواهی رضای فاطمه را فابک للحسن
این روضه وا کند گره ی کور را : اگر
دردت شده بدون دوا ، فابک للحسن
بازین چه شورش است ؛ تو ای سینه زن بیا
همراه سید الشهدا ، فابک للحسن
نه گنبدی ، نه صحن و سرایی ، نه زائری
ای زائران کرببلا فابک للحسن
او گرچه مادری است ؛ ولی بی کسیش هست
خیلی شبیه شیر خدا فابک للحسن
آید به گوش ناله زهرا که می زند
در کوچه مدینه صدا فابک للحسن
جز او برای مادر قامت کمان که بود ؟
در کوچه مدینه عصا فابک للحسن
مرد حماسه ساز جمل ، مانده بی سپاه
در خانه و محله چرا ؟ فابک للحسن
باران تیر و مجلس تشییع یک امام
هرگز نبود شرط وفا فابک للحسن
در مجلس یزی
گرچه در دنیا فراوان می شود پیدا کریم
نیست مانند حسن اما در این دنیا کریم
سائلیم و چشم بر دست سخاوتمند او
غافل از این که می آید در پی ماها کریم
این چنین امروز اگر روزی ما را می دهد
بی گمان از ما شفاعت می کند فردا کریم
روزی همسایه ها چندین برابر می شود
تا که بین کوچه ی ما می گذارد پا کریم
یک نفر می گفت : انسان ها حریص ذاتی اند
گفتم : آری ای رفیق!الّا کریم الّا کریم
من کرامات حسن را دوست دارم گرچه که
کلهم هستند سادات بنی الزهرا کریم
از کرامت های او ضرب المثل ها ساختند
سخت آسان است مشکل های دنیا با کریم
هر کس به تو دلباخته دائم گفته
الحق به سپاه عشق سرداری تو
فتاح جمل به ناز شصتت احسن
استاد نمونه ی علمداری تو...
میزنم جار ایها الاعالم
از مریدان مجتبی هستم
میکنم افتخار جانانه
از گدایان مجتبی هستم
مینویسم به خط لم یزلی
من مسلمان مجتبی هستم
احسن الاحال من بود والله
از غلامان مجتبی هستم
باده اش مزه ی عسل دارد
جزو مستان مجتبی هستم
مادرم نذر عشق اویم کرد
نذر قربان مجتبی هستم
در خیالم همیشه می بینم
محو ایوان مجتبی هستم...
اگر ز ره برسد صد هزار همچو جمل
مدال فاتحی اش را به گردن اندازی...
امیدوار عطای توام حسن جانم
گدای کوی گدای توام حسن جانم
تمام عمر کشم انتظار وصل تو را
که دوستدار لقای توام حسن جانم
خدا کند به مقامی رسم که داد زنم
که من فقیر ولای توام حسن جانم
جوانی ام ، پدرم ، مادرم ، به قربانت
قسم به عشق ، فدای توام حسن جانم
به استخوانی و نانی دل مرا خوش کن
که من چو کلب سرای توام حسن جانم
هزار شکر که از لطف مادرت ، مشغول
به ذکر و مدح و ثنای توام حسن جانم
تو پورِ بانوی محرابی و منِ مسکین
نیازمندِ دعای توام حسن جانم
به وقت خواندن مرثیه ی فدک یادِ
بکاءِ صبح و مَسای توام حسن جانم
شدم به مَحبَسِ حُزن و غم تو زندانی
چو نِی حزینِ نوای توام حسن جانم
عزای تو به خدا داغ مادر
لاله و یاسمن ای عزیز زهرا
مولانا یا حسن ای عزیز زهرا
مست ماه رخسار توام
همیشه غمخوار توام
خاک کف پای همه
خادمین دربار توام
دارم من زِ تو یا سیّدی تمنّا
مولانا یا حسن ای عزیز زهرا
لاله و یاسمن ای عزیز زهرا
مولانا یا حسن ای عزیز زهرا...
از ازل منم مایل تو
فدای سوز دل تو
میان اهل دو جهان
تو کریم و من سائل تو
لطفی کن به من زارِ بی سر و پا
مولانا یا حسن ای عزیز زهرا
لاله و یاسمن ای عزیز زهرا
مولانا یا حسن ای عزیز زهرا...
روح و هست و جان همه ای
برلب ما زمزمه ای
روشنی چشم علی
اولین گل فاطمه ای
زینت دوش پاک حضرت طاها
مولانا یا حسن ای عزیز زهرا
لاله و یاسمن ای عزیز زهرا
مولانا یا حسن ای عزیز زهرا...
ای فدای لطف بی پایان تو
ای خلایق بنده احسان تو
نور حق در چهره رخشان تو
آفرینش ریزه خوار خوان تو
عالم ایجاد در فرمانِ تو
یاحسن دست منو دامانِ تو
تو کریمی و دو عالم سائلت
مَجمعِ اولاد آدم سائلت
حاتم و صدها چون حاتم سائلت
هر کریم و هر مکرّم سائلت
خازنِ فردوس هم دربان تو
یاحسن دست منو دامانِ تو
قبله خوبان عالم کوی تو
کعبه و میقات زمزم روی تو
بخشش و لطف و کرامت خوی تو
گل شکفته می شود از بوی تو
کِی شود حاصل مرا عرفان تو؟
یاحسن دست منو دامانِ تو
ماه رخسارت همه نور است نور
از تَجلّای رُخَت شد طور ، طور
مصحف مدح تو انجیل و زبور
دیده بی اشک بر تو باد ، کور
عاشقان مدهوش و نیمه جانِ تو
یاحسن دست منو دا
سلام ای دلربا یاحسن مجتبی
یوسف آل کسا یا حسن مجتبی
ای همه عالم فدات دیده ی من خاک پات
مظهر ذات خدا یاحسن مجتبی
محو کمالت شدند غرق جمالت شدند
مجمع ارض و سما یا حسن مجتبی
باده خور جام تو بر لبشان نام تو
سلسله ی انبیا یاحسن مجتبی
نور مُجسّم تویی شاه دوعالم تویی
ما به تو عبد و گدا یاحسن مجتبی
عاشقم و فانی ام بهر تو قربانی ام
همچو ذبیحِ منا یاحسن مجتبی
حمد خدای وَدود که چو قیام وقُعود
با تو شدم آشنا یاحسن مجتبی
مُحرمِ آواره ام بنده ی بیچاره ام
کِی شوم از تو جدا یاحسن مجتبی
زینت دوش رسول میوه ی باغ بتول
معدن جود سخا یاحسن مجتبی
غرق گناهم شَها چَشم به راهم شها
رأفتِ ناب تو را یاحسن مجتبی
سائلی دربدرم دربدرِ خوانِ حسن
چنگِ الفت زده ام باز به دامانِ حسن
سیّد و سرور و سالارِ همه فاطمیون
جانِ ما بسته شده بر نَفَس و جانِ حسن
گوشِ من می شنود از در و دیوارِ فلک
جانِ هر آدم و عالم همه قربانِ حسن
نامِ ما را به بزرگی وشرف یاد ڪنید
شکرِ بسیار که هستیم مسلمانِ حسن
دلِ ما پاک شد از رنگِ سیاهی بخدا
شسته شد قلبِ خطاکار ز بارانِ حسن
در جَمل بود شجاعانِ عرب فهمیدندِ..
چه هیاهویِ عجیبی ست به میدانِ حسن
شترِ عایشه را زد به زمین...سیف اللّه
کور شد فتنه ز تیزی دو چشمانِ حسن
کشورِ ما همه مدیونِ ڪرم خانه ی اوست
نامِ این خطّه ی غیرت ...شده ایرانِ حسن
کاش می شد به غلامی بپذیرد که مگر
همه جا خو
ڪارِ ما چیست ؟گدایی درت آقاجان
رزقِ ما چیست؟عطا و کرمت آقاجان
حک شده نامِ شریفت به دلِ غمگینم
دیدگانم همه زیرِ قدمت آقاجان
خاطرم هست که زنده شدم از انفاست
این منم پای گرفته ز دمت آقاجان
تو ڪریمی و به واللّه قسم آقایی
حسنی آینه ای گل پسرِ زهرایی
هرچه گفتند تویی از همه اش بالاتر
تویی از یوسف مصری به نظر زیباتر
قد تو سرو رشیدی ست که دلها برده
قامتِ توست ز طوبایِ جنان طوباتر
عادتِ دستِ تو باشد کرم و بخشیدن
نیست ای زاده ی زهرا ز شما آقاتر
کرمی کن که عنایاتِ تو را می خواهم
رخ نشان ده که ملاقات تو را می خواهم
کاش می شد برسانی به مزارت ما را
کاش می شد طلبی تا به جوارت ما را
جلوه ی ذاتِ الهی چکنم د
دستِ تو باشد برای عاشقانت..سرپناه
سائلان را می شود دارالامانت..سرپناه
سفره ات پهن است در هر برهه ای بهر گدا
می شود بیچاره ها را آب و نانت سرپناه
هم درِ کاشانه ات باز است بر افتادگان
هم دهی مابین قلبِ مهربانت سرپناه
روی دیواری که خورده قابِ نامت یا حسن
می شود در اصل آن نام و نشانت سرپناه
آمدم خانه خرابم خانه ات جایی بده
بر منِ بی خانمان ارباب ماوایی بده
از تو می گویند بخشش هایِ بسیاری کریم
مثلِ باران بر سرِ هر تشنه می باری کریم
این گدایی هایِ ما اثبات کرده بر همه
غیر بخشیدن نداری هیچ کاری کریم
یا معزّالمومنین عزّت بده بر مومنین
در دل ما زاده ی زهرا تو سرداری کریم
شیوه ی رفتار تو با سائلان بین
وارثِ غیرت تو هستی یا معزّالمومنین
باعثِ عزّت تو هستی یا معزّالمومنین
غیرتم را عزّتم را از تو دارم یا حسن
منشاء نعمت تو هستی یا معزّالمومنین
دستگیری می کنی هم این جهان هم آن جهان
شافعِ امّت تو هستی یا معزّالمومنین
زنده ام کرده یقیناً نامِ زیبایِ شما..
جانِ شیرین داده بر من شهدِ لبهایِ شما..
هرکه هستم هر چه هستم خاکپایِ این درم
خوب می دانی یکی از نوکرانِ حیدرم
دست بیعت می دهم با تو که شاه عالمی
نائبِ بر حقِ حیدر بر درت چون قنبرم
آشنا هستم غریبه نیستم لطفی نما
من کی ام گریه کنِ بزم عزایِ مادرم
آبرو دارِ دو دنیا...آبرویم را بخر
کیستم افتاده ای پایِ درت چون محتضر
پرچمت بالاست ای بالاتر از افڪا
ما که جایش به دشمنانت هم
دست آقایی و کرم داری
فاتح قله های عشق و کرم
روی عرش خدا علم داری
سایه ات مستدام مرد خدا
دست اعطا تو از عدم داری
میرسد لحظه ای که در حرمت
خادم پاک و محترم داری
چه کسی گفته بی حرم هستی
روی چشمانمان حرم داری...
تو اولین نفر از اهل بیت هستی که
به جای رنگ طلا گنبدت شده خاکی...
وقتی کرم نمود شهنشاه شد گدا
سائل بدون لطف حسن بد فقیر شد
بر سر در ورودی جنت نوشته اند
هرکس اسیر عشق حسن شد امیر شد...
