خاندان داغديده رسالت پس از ورود به كربلا براى شهيدان خود به عزادارى پرداختند، چون هنگام حركت بسوى كوفه اجازه عزادارى به آنان نداده بودند، و همانگونه كه سيد ابن طاووس در اللهوف نقل كرده است كه «و اقاموا المآتم المقرحة للاكباد»(۱)
«ماتمهاى جگرخراش بپا داشتند» ، و تا سه روز امر بدين منوال سپرى شد(۲)
منابع:
(۱): اللهوف؛ ص ۸۲
(۲): ذريعة النجاة؛ ص ۲۷۱
در روز ۱۳ محرم،امام سجاد(ع) برای دفن کردن شهدا به کربلا آمد،چرا که نماز و مراسم تدفین امام را تنها امامِ بعد از او باید انجام دهد.
یکی از دلایل این سخن،گفت و گوی امام رضا(ع) با علی بن حمزه است.حضرت به او فرمود:"بگو ببینم،آیا حسین بن علی امام بود یا نه؟!".
عرض کرد:آری.
حضرت فرمود:"پس چه کسی مراسم تدفین او را به جا آورد؟".
عرض کرد:حضرت سجاد فرزند امام حسین.
امام فرمود:"امام سجاد آن موقع در کجا حضور داشت؟".
ابن حمزه عرض کرد: در کوفه و زندان ابن زیاد بود بدون این که کسی بفهمد از زندان خارج شد،مراسم تدفین پدر گرامی اش را انجام داد و دوباره به زندان بازگشت.
امام رضا(ع)فرمود:
"کسی که توانست،امام سجاد
حرّ به امام حسین(ع)عرض کرد:از تصمیمی که گرفته ای منصرف شو،اگر بخواهی بجنگی به یقین کشته خواهی شد.
امام فرمود:
"آیا مرا از مرگ می ترسانی؟و فکر می کنی اگر مرا بکشید،مرگ دیگر سراغ شما نخواهد آمد؟جواب تو همان چند بیتی است که برادر،اوس،به پسر عمویش گفت، که می خواست در جنگ به پیامبر بپیوندد ".
وقتی حرّ این را شنید،حضرت را رها کرد. حضرت و اصحابش به ناحیه ای رفتند و حرّ و اصحابش نیز به ناحیه ای دیگر.
مقتل مقرم،ص۲۲۳
مناقب ابن شهر آشوب،ج۲، ص۱۹۳
️ روضه مجلس يزيد بن معاويه لعنت الله علیه از زبان امام رضا علیه السلام
عن الفضل بن شاذان، قال:
سمعت الرضا عليه السّلام يقول:
لمّا حمل رأس الحسين عليه السّلام الى الشّام أمر يزيد لعنه اللّه فوضع و نصبت عليه مائدة، فأقبل هو و أصحابه يأكلون و يشربون الفقّاع، فلمّا فرغوا أمر بالرأس فوضع فى طست تحت سريره و بسط عليه رقعة الشّطرنج و جلس يزيد لعنه اللّه يلعب بالشّطرنج و يذكر الحسين بن علىّ و أباه و جدّه و يستهزىء بذكرهم، فمتى قامر صاحبه تناول الفقّاع؛ فشربه ثلاث مرّات ثمّ صبّ فضلته على ما يلى الطّست من الارض، فمن كان من شيعتنا فليتورّع عن شرب الفقّاع و اللّعب بالشّطرنج و من نظر إلى الفقّاع أو إلى الشّ
فرستادگان همه نزد حضرت جمع شدند و حضرت نامه‌ها را خواند و احوال مردم را از فرستادگان جویا شد.آنگاه نامه‌ای نوشت و به همراه هانی بن هانی سبیعی و سعید بن عبدالله حنفی که آخرین فرستادگان بودند، فرستاد.
متن نامه از این قرار بود:
"بسم اللّه الرحمن الرحیم
از حسین بن علی به جمعیت مسلمانان و مؤمنان.
امّا بعد،هانی و سعید همراه با نامه‌های شما نزد من آمدند و آنان آخرین فرستادگان شما بودند که نزد من آمدند و من دریافتم آنچه را بازگو کردید و یادآور شدید و سخن اکثر شما که ((ما امامی نداریم پس به سوی ما بیا تا شاید خداوند به وسیله تو ما را بر حق و هدایت گرد آورد)).
اکنون من برادرم و پسر عمویم و فرد مورد اع
ابن زیاد با فرستاده ای،خبر قتل امام حسین و یارانش را به یزید رساند و از او کسب تکلیف کرد.یزید در پاسخ،از او خواست تا خانواده امام و سرهای مبارک شهدا را به شام ببرند.
ابن زیاد چند نفر از یارانش یعنی،زجربن قیس،ابا بردةبن عوف ازدی،طارق بن ظلبیان و تعداد دیگری را مأمور انجام دستور یزید کرد.
موّرخان نقل کرده اند:سرِ مبارک امام حسین را،مجبرةبن مرّه،حمل می کرد و پشت سر او،حضرت سجاد(ع)،در حالی که دست هایش را به گردن بسته بودند به همراه خانواده اش قرار داشت.
شمر و تَنی چند نیز با آنها آمده بودند.ابن زیاد به آنها دستور داده بود در مسیر شام به هر شهر و آبادی که رسیدند آنها را معرفی کنند و در معرض دید
ثواب زیارت پیاده امام حسین (ع) از منظر امام صادق (ع)
حَدَّثَنِی أَبِی رَحِمَهُ اللَّهُ عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ الْحَسَنِ بْنِ أَبَانٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أُورَمَهَ عَمَّنْ حَدَّثَهُ عَنْ عَلِیِّ بْنِ مَیْمُونٍ الصَّائِغِ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: یَا عَلِیُّ زُرِ الْحُسَیْنَ وَ لَا تَدَعْهُ قَالَ قُلْتُ مَا لِمَنْ أَتَاهُ مِنَ الثَّوَابِ قَالَ مَنْ أَتَاهُ مَاشِیاً کَتَبَ اللَّهُ لَهُ بِکُلِّ خُطْوَهٍ
حَسَنَهً وَ مَحَى عَنْهُ سَیِّئَهً وَ رَفَعَ لَهُ دَرَجَهً فَإِذَا أَتَاهُ وَکَّلَ اللَّهُ بِهِ مَلَکَیْنِ یَکْتُبَانِ مَا خَرَجَ مِنْ فِیهِ مِنْ خَیْرٍ وَ لَا یَکْتُبَانِ مَا یَخْرُجُ مِ
عمرسعد دستور داد پس از شهادت شهدا، سرِ آنان را جدا کرده و بین قبایل تقسیم کنند تا هر قبیله ای تعدادی از سرها را نزد ابن زیاد ببرند تا موجب تقرّب آن قبیله ها به ابن زیاد شود.
قبیله کنده به سرپرستی قیس بن اشعث با ۱۳سر،قبیله هوازن به سرکردگی شمر با ۱۲ سر،قبیله تمیم با ۱۷سر،بنی اسد با ۱۶سر،و قبیله مذحج با ۷سر،به طرف کوفه حرکت کردند،باقی سرهای مبارک را قبایل دیگر انتقال دادند.
عشیره و بستگان حرّ ریاحی اجازه ندادند تا سرِ حرّ را جدا کنند و بدنش را قطعه قطعه نمایند.
?مقتل مقرم،ص۳۶۹
?لهوف،ص۸۱
سیدالشهدا(ع) در روز عاشورا خیمه ای را برای نگهداری پیکر پاک شهدا اختصاص داده بود و هر کدام از اصحاب و خانواده اش که به شهادت می رسیدند،به دستور حضرت به آن خیمه منتقل می شدند.
هر شهیدی را می آوردند می فرمود:
[قتله مثل قتلة النبیین و آل نبیین_شهیدی همچون شهدای پیامبران پیشین و خاندانشان است].
همه ی جنازه ها به چادری منتقل شد،جز پیکر برادرش اباالفضل العباس(ع) که حضرت او را در نزدیکی شطّ فرات_همان جایی که بر روی زمین افتاده بود_تنها گذاشت.
وقتی که عمربن سعد،خاندان رسالت را به طرف کوفه حرکت داد،شهدا را بر روی خاک و زیر آفتاب رها کردند و رفتند.در میان آنها،سرور جوانان بهشت در وضعیتی رها شده بود که د
بانو سکینه بدن مطهر پدر را در آغوش کشید،او در همان حال شنید که یک نفر میگوید:
[شیعتی ما إن شربتم_عذب ماء فاذکرونی_ أو سمعتم بغریب_أو شهید فاندبونی].
هیچ کس نتوانست سکینه را از پدر جدا کند،به ناچار،چند نفر او را با خشونت و قهر کشیدند و پدر را از سکینه گرفتند.
اما حضرت سجاد،نگاهش به اصحاب و خانواده اش افتاد و دید آنها سر بریده در گودال قتلگاه نقش بر زمین هستند و جگر گوشه فاطمه زهرا(س) در میان آنها به گونه ای جانگداز و رقت انگیز به زمین افتاده و چیزی نمانده است تا در اثر مصیبت و بی احترامی بزرگ،آسمان ها و زمین شکافته شود و کوه ها خورد و متلاشی گردد.
این مصیبت برای او خیلی سنگین نمود و به شدت نگرا
همراه اسراء،کنیز رباب_همسر امام حسین_ نیز بود.وقتی ابن زیاد او را شناخت آزادش کرد.به ابن زیاد خبر دادند که مرقع بن ثمامه اسدی،هر چه تیر داشته در جنگ علیه آنها استفاده کرده و با آنها جنگیده است.اما قبیله اش به او امان داده اند،ابن زیاد نیز به احترام بنی اسد،او را به قتل نرساند و به منطقه زاره تبعید کرد.
هنگام حرکت،زن ها ابن سعد و اصحابش را قسم دادند:ما را از کنار شهدا عبور دهید. وقتی به گودال قتلگاه رسیدند و چشمشان به اعضای قطعه قطعه شده و بدن های تیر خورده و خون آلود که زیر پای اسب ها پایمال شده بودند افتاد،شیون و زاری سر دادند و سیلی به صورت زدند.
زینب فریاد زد:
"[یا محمدا!هذا حسین بالعراء،مر
ابن سعد پیش از حرکت به کوفه و انتقال سرهای شهدا،تا ظهر صبر کرد.کشته های لشکر خویش را جمع نمود،بر آنها نماز گزارد و آنها را دفن کرد.
ولی پیکر مطهّر ریحانه رسول خدا و شهدای سپاهش را بدون غسل و کفن در معرض باد و آفتاب سوزان رها کرد،در آن چند روز،تنها حیوانات بیابان بودند که یکی پس از دیگری به زیارت امام و شهدا می آمدند.
بعد از ظهر به همراه همسر،فرزندان،کنیزان امام حسین و خانواده اصحاب که ۲۰ زن بودند و به صورت اسیرانِ غیر مسلمان [بدون رعایت موازین انسانی] و بر روی پالانِ نامناسب شترها نشسته بودند به سوی کوفه حرکت کردند.
?مقتل مقرم،ص۳۷۰_۳۷۱
?مقتل الحسین،خوارزمی،ج۲،ص۲۹
?نفس المهموم،ص۲۰۴
?مستدرک الوس
در همان روز عاشورا ابن سعد به خولی بن یزید اصبحی، و حمیدبن مسلم ازدی،دستور داد سرِ حسین را به کوفه ببرند.
سرهای دیگر شهداء را هم توسط شمر، قیس بن شعیث و عمروبن حجاج فرستاد. از آن جا که منزل خولی یک فرسخ با کوفه فاصله داشت،سرِ مبارک امام را به خانه بُرد،اما آن را از همسرش_که دوستدار و پیرو اهل بیت(ع)بود_پنهان کرد.
همسر خولی متوجه شد که از تنور خانه با این که آتش نیفروخته است،نوری متصاعد می شود.وقتی نزدیک تنور شد صدای چند زن را شنید که برای امام حسین به صورت جانسوزی گریه می کردند.او ناگهان پِی بُرد که خولی چه کرده است!
با گریه از خانه و زندگی خولی بیرون رفت و تا پایان عمرش،از غم حسین نه آرایش کر
وقتی سرِ مقدس حضرت را وارد دارالاماره کردند،از دیوارهای قصر،خون می جوشید و از بعضی از دیوارها به طرف عبیداللّه،آتش بیرون می زد.
او به شخصی که در کنارش بود گفت:این ماجرا را برای کسی بیان نکن.آن گاه از آن جا فرار کرد و رفت.سرِ مقدس امام حسین(ع)با صدای رسایی سخن گفت و فرمود:
"ای ملعون!کجا می گریزی؟اگر آتش در این دنیا تو را در بر نگیرد و نسوزاند،بی شک جایگاهت در آخرت آتش خواهد بود.
سخن رأس مبارک ادامه داشت تا این که آتش ها خاموش شدند و فرو نشستند،همه حاضران در قصر به وحشت افتاده بودند.
تا ۲ یا ۳ ماه،مردم هنگام طلوع و غروب خورشید آن دیوارها را می دیدند که خون آلود می شود و یاد آور کشتن فرزند رسول ا
امام حسین(ع)پس از سیراب نمودن لشکر حرّ،در برابر آنها ایستاد،خدا را حمد و سپاس گفت و فرمود:
"می خواهم با شما اتمام حجّت نمایم و بگویم:من نمی خواستم به کوفه بیایم،اما نامه های شما به دست من رسید.
فرستادگانتان نامه ها را برای من آوردند.در آن نوشته بودید به سوی ما بیا ما رهبری نداریم،امیدواریم با آمدن تو همگی هدایت شویم.
اگر هنوز هم روی حرفتان هستید،من آمده ام.به من نشان دهید که به عهد و پیمانتان وفادارید تا مطمئن شوم.اگر هم از آمدن من ناراحت شده اید،به همان جایی که قبلا بودم باز می گردم".
همه ساکت شدند و چیزی نگفتند.
حجّاج بن مسروق جعفی،برای نماز ظهر اذان گفت.امام حسین(ع) به حرّ فرمود:
"آیا تو نم
حرّ عرض کرد:من نمی دانم این نامه هایی که می گویی چیست؟حضرت به،عقبةبن سمعان،فرمود چند خورجین پر از نامه آورد.حرّ عرض کرد:من جزو نامه نگاران نبوده ام و به من دستور داده شده است وقتی تو را دیدم لحظه ای از تو جدا نشوم و در کوفه به ابن زیاد تحویلت بدهم.
امام حسین(ع)فرمود:"مرگ فرصت چنین کاری را به تو نخواهد داد".آن گاه امر فرمود و اصحاب و زنان سوار بر مرکب ها شدند تا حرکت کنند.حرّ نه اجازه داد حضرت به طرف کوفه برود و نه به مدینه بازگردد.حضرت به حرّ فرمود:
"مادرت به عزایت بنشیند،از ما چه می خواهی؟"
حرّ عرض کرد:
اگر در چنین شرایطی کسی غیر از تو این سخن را گفته بود_هر که باشد_پاسخش را می دادم و به مادر
وقتی کاروان به منزلگاه بطن عقبه رسید امام حسین(ع)به اصحابش فرمود:
"ما أرانی إلّا مقتولا؛فإنّي رأیت في المنام کلابا تنهشني و أشدها علیّ کلب أبقع_من در این سفر کشته خواهم شد،در خواب دیدم که تعدادی سگ بدن مرا می درند و بدترین آنها سگی بود سیاه و سفید که بیشتر آزارم می داد".
عمروبن لوذان_که از قبیله بنی عکرمه بود_از حضرت خواست اکنون که کوفیان حیله زده و خیانت کرده اند به مدینه بازگردد.امام در پاسخ او فرمود:
"این هم یک راهی است که در پیش روی ما قرار دارد،من خودم می دانم،اما کسی نمی تواند برخلاف خواست خدا رفتار کند".
آن گاه فرمود:
"إنّهم لن یدعوني حتی یستخرجوا هذه العلقة من جوفي؛فإذا فعلوا ذلک سلّط
امام حسین(ع)وقتی خبر شهادت عبداللّه را شنید،آن را به اطلاع دیگران رساند و اجازه داد هر کسی که دوست داشت باز گردد.
همه مردم از حضرت جدا شدند و رفتند و تنها کسانی ماندند که از مکه به او پیوسته بودند.بسیاری از مردمی که با حضرت آمده بودند گمان می کردند او به شهری خواهد رفت که همه مردم آن مطیع و فرمانبردار او هستند و فکر نمی کردند خبری از جنگ و خون ریزی نیست.
حضرت چون دوست نداشت کسانی که همراهش می آیند از سرنوشتشان اطلاعی نداشته باشند،این خبر را به آنها داد و در انصراف از سفر و بازگشت،آنان را آزاد گذاشت.در این میان تنها کسانی ماندند که مرگ با حضرت را به جان خویش خریده بودند.
مقتل مقرم،ص۲۱۸_۲۱۹
تاری
امام حسین در منزلگاه شقوق مردی را دید که از کوفه می آمد.از او درباره اوضاع مردم عراق سؤال کرد.آن مرد عرض کرد: همه آنها مخالف تو هستند.
حضرت فرمود:
"إنّ الامر للّه یفعل ما یشاء و ربنا تبارک هو کل یوم فی شأن"
آنگاه حضرت چندین بیت شعر خواندند.
مقتل مقرم،ص۲۱۷
مناقب ابن شهر آشوب،ج۲، ص۲۱۳
در ثعلبیه مردی از اهالی کوفه نزد امام حسین(ع)آمد،حضرت به او فرمود:
"به خدا سوگند اگر تو را در مدینه دیده بودم نشانی از جبرئیل که در خانه مان وجود دارد و محل نزول او در هنگام وحی به رسول خداست را به تو نشان می دادم.ای برادر!سرچشمه و منبع عملی که کوفیان دارند نزد ما است.آن گاه می خواهی آنها بدانند و آگاهی داشته باشند ولی ما ندانیم؟!این شدنی نیست".
بجیر،یکی از اهالی ثعلبیه می گوید:زمانی که امام حسین(ع) به ثعلبیه تشریف آورده بود من نوجوان بودم.آن موقع،برادرم به حضرت عرض کرد:یابن بیت رسول اللّه!یاران کمی داری؟!
حضرت به جای پاسخ با تازیانه ای که در دستش بود به خورجین اشاره کرد و فرمود:
"این خورجین پ
چون کاروان حسینی در منزلگاه زرود فرود آمد،زهیربن القین بجلی،نیز در نزدیکی حضرت چادر زد.زهیر همراه امام حرکت نمی کرد و دوست نداشت با او در یک محل اردو بزند.اما آب آنها را در یک مکان جمع کرد.
زمانی که زهیر و همراهانش مشغول طبخ غذا بودند،فرستاده امام حسین(ع)نزد زهیر رفت و او را به محضر سرورش اباعبداللّه (ع)فرا خواند.زهیر پاسخ دعوت را نداد اما همسرش _دلهم بنت عمرو_او را واداشت تا به محضر حضرت برود و سخنش را بشنود.
زهیر به نزد امام حسین(ع) رفت.اما طولی نکشید که با خوشحالی زایدالوصفی بازگشت. نقاب از چهره اش گشود و دستور داد چادر و لوازمش را جمع کنند تا به طرف امام حسین
(ع)ببرد.
به همسرش گفت:برو به ن
وقتی کاروان به منزلگاه حاجر رسید،امام جواب نامه مسلم بن عقیل را خطاب به مردم کوفه نوشت و آن را به وسیله،قیس بن مسهّر صیداوی،ارسال داشت.
حضرت در نامه نوشته بود:
"اما بعد:نامه مسلم بن عقیل به دستم رسید.در آن نوشته بود شما برای یاری ما و طلب حق ما متحّد شده اید،
از خدا خواستم تا نتیجه خوبی به کارمان بدهد و در برابر این کار شما بالاترین اجر را عنایت کند.من در روز سه شنبه،هشتم ذی الحجه از مکه خارج شده ام و به سوی شما حرکت می کنم،وقتی فرستاده من به شما رسید خودتان را آماده کنید که من در همین ایام خودم را به شما خواهم رساند".
مقتل مقرم،ص۲۱۳
معجم البلدان،ج۴،ص۲۹۰
امام حسین(ع) از مکه راه افتاد و به تنعیم رسید،در آن جا به کاروانی به سرپرستی بحیربن یسار حمیری برخورد که هدایایی از جمله لباس و تن پوش هایی از یمن برای یزیدبن معاویه می بردند.
حضرت تمام اموال را مصادره کرد و به کاروانیان فرمود:
"هر کدام از شما که دوست دارد با ما به عراق بیاید کرایه و مال الاجاره اش را پرداخت می کنیم و از همراهی اش خوشحال می شویم و هر کس هم که دوست دارد باز گردد مزدش تا این جا هر چه باشد می پردازیم"
عده ای باز گشتند،عده ای هم همراهی با امام را ترجیح دادند.
امام به بعضی از اعرابی که در راه به آنها بر می خورد از آن اموال می بخشید و به این طریق سعی می کرد بخشی از رنج های فقرا را ب
امام حسین(ع) چند نفر را به همراه مسلم بن عقیل(ع) به نام های قیس بن مسهّر صیداوی عمارةبن عبداللّه سلوکی و عبدالرحمن بن عبداللّه ازدی راهی کرد. حضرت به مسلم سفارش نمود رعایت تقوای الهی را بکند و هر چه اکثریت مردم کوفه با آن موافق هستند در نظر بگیرد چرا که وقتی همه مردم یک رأی داشتند،آن رأی میتواند قابل اعتماد و استناد باشد. مسلم در نیمه ماه رمضان از مکه خارج شد و خود را به مدینه رساند.در آنجا به زیارت قبر رسول خدا رفت و نماز خواند.پس از وداع با خانواده اش دو راهنما اجیر کرد تا او را به کوفه برسانند. طبری،ج۶،ص۱۹۸ مروج الذهب،ج۲،ص۸۶ مقتل مقرم،ص۱۷۹
ستایش خدای را که پروردگار جهانیان است و درود بر محمد(ص)و خاندانش باد.به راستی که خدای سبحان درست فرمود که گوید:
((سرانجام کسانی که عمل زشت انجام داده و کار بد کردند بدانجا می انجامد که آیات خدا را دروغ شمرده و آنها را مسخره و استهزاء می کنند)).
ای یزید!آیا گمان می کنی چون بر ما تنگ گرفته،راه را به روی ما بسته ای و به اسارتمان درآورده ای باعث مجد و بزرگی تو و کم مقداری ما شده است؟
اگر می بینی که دنیا[در ظاهر]باب میل تو[و در اختیار تو]است و کارها بر وفق مرادت است و حق حکومت ما را به غارت برده ای،مغرور شده ای و با خوشحالی و غرور به اطراف چشم می گردانی،در اشتباه هستی.
صبر کن،آیا این سخن را فراموش
یابن الطلقاء(ای از نسل آزاده شده ها)آیا این نشانه ی عدل است که زنان و کنیزان خودت را گرامی بداری و دختران رسول خدا را اسیر کوچه و بازار بگردانی؟
تو پرده ی حجاب آنان را دریدی و صورت هایشان را در انظار عمومی نمایان کردی و از شهری به شهر دیگر آواره ساخته و در معرض دید مردم روستاها و شهرهای مختلف قرار دادی.
چهره ی دختران رسول خدا را هر کس و ناکسی نظاره کرد در حالی که نه حامی ای داشتند و نه سرپرستی.البته چگونه می توان انتظار محافظت از کسی داشت که(مادرش)جگر بهترین پاکان(عموی پیامبر)را دریده و گوشتش از خون شهدا روییده است؟!
بلاغات النساء،ص۲۱
مقتل خوارزمی،ج۲،ص۶۴
مقتل مقرم،ص ۴۱۹ الی ۴۲۳
وقتی که دختران امیرالمؤمنان علی(ع)به کوفه رسیدند،مردم شهر جمع شدند تا آنها را ببینند.
اُمِّ کلثوم فریاد زد:
[یا اهل الکوفة!أما تستحون من اللّه و رسوله أن تنظروا إلی حرم النبی(ص)؟_ای مردم کوفه!شما از خدا و رسولش خجالت نمی کشید که به ناموس پیامبر نگاه می کنید؟].
یکی از زن های کوفه که اسراء را در آن حال دید گفت:شما اسیران متعلّق به چه دین و کشوری هستید؟.
زن ها فرمودند:
[نحن أساری آل محمد_ما اسیران از خاندان محمد هستیم].
چند نفر از کوفیان،برای کودکان،خرما و نان و گردو آوردند،حضرت ام کلثوم(زینب کبری)بر سرِ آنها فریاد زد:
"صدقه بر ما حرام است".آن گاه آنها را از دست کودکان گرفت و به زمین انداخت.
سخن گفتن سرمقدس امام حسین
هلال بن معاویه می گوید دیدم مردی سرِ امام حسین را حمل می کند و در همان حال سر مقدس می فرمود:
"بینِ سر و بدن من جدایی انداختی،خدا بین گوشت و استخوان تو جدایی افکند تا ضرب المثل و درس عبرتی برای همه مردم دنیا شوی".
آن مرد با شنیدن این سخن با تازیانه آن قدر بر آن سر مبارک زد تا سکوت کرد.
سلمةبن کهیل نیز شنیده بود که سر مقدس وقتی بالای نِی بود می گفت:
"[فَسَیَکْفیکَهُمُ اللّهُ وَ هُوَ السَّمیعُ الْعَلیمُ]".
ابن وکیده هم می گوید شنیدم که آن سر مقدس سوره کهف را قرائت می کند.شک کردم که آیا این،واقعاً صدای سرِ مطهر است یا صدای کسِ دیگری است؟!سر مقدس حضرت،دیگر قرآن نخواند و
ثواب زیارت پیاده امام حسین (ع) از منظر امام صادق (ع)
امام صادق(ع) درباره ثواب زیارت امام حسین(ع) با پای پیاده می‌فرماید:
کسى که با پای پیاده به زیارت امام حسین(ع) برود، خداوند به هر قدمى که بر می دارد یک حسنه برایش نوشته و یک گناه از او محو مى فرماید و یک درجه مرتبه اش را بالا مى برد، وقتى به زیارت رفت، حق تعالى دو فرشته را موکل او مىفرماید که آنچه خیر از دهان او خارج می‌شود را نوشته و آنچه شر و بد است را ننویسند و وقتى برگشت با او وداع کرده و به وى مىگویند: اى ولىّ خدا! گناهانت آمرزیده شد و تو از افراد حزب خدا و حزب رسول او و حزب اهل‌بیت رسولش هستی، به خدا قسم! هرگز تو آتش را به چشم
عَنْ بَشِیرٍ الدَّهَّانِ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: إِنَّ الرَّجُلَ لَیَخْرُجُ إِلَى قَبْرِ الْحُسَیْنِ ع فَلَهُ إِذَا خَرَجَ مِنْ أَهْلِهِ بِأَوَّلِ خُطْوَهٍ مَغْفِرَهُ ذُنُوبِهِ- ثُمَّ لَمْ یَزَلْ یُقَدَّسُ بِکُلِّ خُطْوَهٍ حَتَّى یَأْتِیَهُ فَإِذَا أَتَاهُ نَاجَاهُ اللَّهُ تَعَالَى فَقَالَ عَبْدِی سَلْنِی أُعْطِکَ ادْعُنِی أُجِبْکَ اطْلُبْ مِنِّی أُعْطِکَ سَلْنِی حَاجَهً أقضیها [أَقْضِهَا] لَکَ قَالَ وَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع وَ حَقٌّ عَلَى اللَّهِ أَنْ یُعْطِیَ مَا بَذَلَ.
بشیر دهّان، می گوید؛ حضرت ابى عبد اللَّه علیه السّلام فرمودند:
شخصى که به زیارت قبر حضرت حسین بن على ع
