این تشنه لب، چون با لبان تشنه از دنیا رفت و "قُتِلَ ابْنُ رَسُولِ اللهِ عَطْشاناً" از زبان علیل تشنه لب او به ما رسید.
گفتم: علیل تشنه لب. درست گفتم.
زیرا که پر واضح است تشنگی او هم. زیرا که یقیناً آب وجود نداشت در حرمسرای آل اطهار. اگر آب بود به اطفال صِغار مانند علی اصغر علیه السلام که از تشنگی بی تاب و طاقت شده بود می دادند و معلوم است که مرض هم موجب عطش است خصوصاً در گرما.
پس آن حضرت هم تشنه لب بود، ولی آن تشنه لبی بود که آخر آب در این دنیا آشامید، گرچه بر او گوارا نبود، به واسطه آن تشنه کامان که از تشنگی سوخته بودند و با لبان تشنه شهید شدند.
امّا این روزه دار آخر کار یک قطره آب از قوم اَش
- پنج شنبه
- 25
- مهر
- 1398
- ساعت
- 10:29
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
