به هر کسی که رو زدم
روی من و زمین گذاشت
تو زندگیم غیر حسین
کسی هوام و که نداشت
ارباب خوبم
ممنون توام
مدیون توام
لیلای منی
مجنون توام
به خدا لنگه نداری
به خدا که مردی حسین
هر وقت که از تو دور شدم
تو باز صدام کردی حسین
ارباب خوبم
بی تو می میرم
هستی امیرم
از دست های تو
روزی می گیرم
یابن الشبیب یابن الشبیب
گریه کن از غم و غربت حسین
یابن الشبیب یابن الشبیب
که شدش شکسته حرمت حسین
یابن الشبیب یابن الشبیب
تشنه لب سر از تنش بریده شد
یابن الشبیب یابن الشبیب
زیر نعل ها بدنش کشیده شد
هر چی بود دور و برش غارت رفت
عبا و انگشترش غارت رفت
روی نیزه ها سرش غارت رفت
روسریه دخترش غارت رفت
امون ای اوای امون از غربت
یابن الشبیب یابن الشبیب
جدم و تو کربلا سر بریدن
یابن الشبیب یابن الشبیب
تنش و به روی خاکا کشیدن
یابن الشبیب یابن الشبیب
زینت دوش نبی کفن نداشت
یابن الشبیب یابن الشبیب
یه جای سالمی در بدن نداشت
غارت رفت پیروهنه جده من
روی خاک موند بدنه جده من
پر خون شد دهنه جده من
بوریا شد کفنه جده من
امون ای وای امون از غربت
یابن الشبیب یابن الشبیب
خنجر کندو به حنجرش کشید
یابن الشبیب یابن الشبیب
سرش و از پشت گردن می برید
یابن الشبیب یابن الشبیب
عمه مو با تازیونه ها زدن
یابن الشبیب یابن الشبیب
عمه مو میونه کوچه ها زدن
زینب با غم برادر موندش
زینب با یک تنه بی سر موندش
زینب با یه دشت پر پر موندش
زینب با غارت معجر موندش
دارو ندارم زینب
میون جنجالی حسین
در ته گودالی حسین
بمیرم بی حالی حسین
دارو ندار زینب
عزیز ترین افتادی
از صدر زین افتادی
روی زمین افتادی
ثارالله واااا
دارو ندار زینب
غرق به خونه بدنت
سیر نمی شن از زدنت
غارت می ره پیرهنت
دارو ندار زینب
غصه ی خواهر اینه
مادرمن می بینه
با پا نشست رو سینه
دارو ندار زینب
پشت ورو کردش با پا
تن تورو بی حیا
پیشه نگاه زهرا
دارو ندار زینب
گرفت تا موتو در مشت
خواهر تو دیگه کشت
ضربه ها شو زد از پشت
م
ثارالله وااااا
دارو ندار زینب
پیشه نگاه خواهر
ضربه می زد بر حنجر
جدا کنه تا که سر
ثارالله وااا
دارو ندار زینب
استخونت در هم شد
از سرم سایت کم شد
سینه ی من پر غم شد
دارو ندار زینب
تو رفتی و اما من
موندم تک و تنها من
با لشگر اعدا من
تورفتی و من موندم
غروب کربلا ای وای
مصیبت و بلا ای وا ی
قیامتی به پا ای وای
بنداول
لال بشه زبونم
رد شم یا بخونم
الله الله
با روضه خودم رو
گودال می کشونم
یاثارالله
روخاکا افتاد
تنه ارباب (3)
باتن صدچاک
زیرافتاب(3)
☑️بنددوم
افتاد از صدر زین
روی خاک زمین
بین اعدا
مابین یه گودال
بین جارو جنجال
تو دست و پا
یکی با نیزه
یکی با تیر(۳)
یکی عصا و
یکی شمشیر(۳)
بندسوم
قربتاالی الله
میونه قتگاه
کشتن تورو
بانذر و با حاجت
با وضو و نیت
کشتن تورو
ذبیح العطشان
لب تشنه (۳)
قتیل العریان
زیر دشنه (۳)
بند چهارم
دیدم از روی تل
افتادی تو مقتل
از رو مرکب
دیدم شمروسنان
کردن جسم تو رو
نا مرتب
دیدم که شمشیر
میرفت بالا(۳)
میزد بی انصاف
روی رگها(۳)
☑️بند پنجم
پا رو سینت گذاشت
خنجر رو که برداشت
میکرد فرو
موهاتو که کشید
باتیزی پاره شد
زیر گلو
فتنه به پا کرد
جلو چشمام (3)
سرو جداکرد
جلو چشمام(3)
بنداول
لال بشه زبونم
رد شم یا بخونم
الله الله
با روضه خودم رو
گودال می کشونم
یاثارالله
روخاکا افتاد
تنه ارباب (3)
باتن صدچاک
زیرافتاب(3)
☑️بنددوم
افتاد از صدر زین
روی خاک زمین
بین اعدا
مابین یه گودال
بین جارو جنجال
تو دست و پا
یکی با نیزه
یکی با تیر(۳)
یکی عصا و
یکی شمشیر(۳)
☑️بندسوم
قربتاالی الله
میونه قتگاه
کشتن تورو
بانذر و با حاجت
با وضو و نیت
کشتن تورو
ذبیح العطشان
لب تشنه (۳)
قتیل العریان
زیر دشنه (۳)
☑️بند چهارم
دیدم از روی تل
افتادی تو مقتل
از رو مرکب
دیدم شمروسنان
کردن جسم تو رو
نا مرتب
دیدم که شمشیر
میرفت بالا(۳)
میزد بی انصاف
روی رگها(۳)
بند پنجم
پا رو سینت گذاشت
خنجر رو که برداشت
میکرد فرو
موهاتو که کشید
باتیزی پاره شد
زیر گلو
فتنه به پا کرد
جلو چشمام (3)
سرو جداکرد
جلو چشمام(3)
چشمای گریونم
اشکای پنهونم
توی روضه ارباب
به شما مدیونم
با مادر پیرم آقا بیام حرم زار بزنم له له دیدار بزنم بگم که نوکرت منم
از پدر پیرم آقا دم حرم عکس بگیرم ضریحو آغوش بگیرم پایین پاییتون بمیرم
کرببلا نزارین این حسرتو به این دل
کرببلا توی دلم داری یه محفل حسین
یامرگ یاکربلا
...........
بند دوم
گرچه از تو دورم
ولی با تو جورم
دستامو رها کنی
وصله ی ناجورم
ذکر همه سینه زنا هر شب و روز کرببلا غریب دشت پر بلا سلام به تو خون خدا
سلام من به زینبو گهواره ی اصغر تو شیش گوشه و اکبر تو به زخمای پیکر تو
کرببلا بسه دیگه چقدر صبوری
کرببلا خسته ام از اینهمه دوری حسین
یامرگ یاکربلا
رفيقه من سربازه توي دلش اشوبه
براي ديدن حرم چقده پاميكبه
رويامه حرم / دنیامه حرم
خواب روزاو شبهامه حرم
ضربان قلبم میزنه باتو هردم عشقتو کاشف هر غم ارباب ارباب
میباره کم کم قطره ی بارون نم نم رو سر نوکر مرهم ارباب ارباب
اربابم اربابم
............................
(بند دوم)
دخیله به ربابو به روضه ی گهواره.
چقدر گریه میکنه با روضه گوشواره.
زمزمه ی لبهاشه به روی برجک هردم
چه شبو روزی که آقا تو موکبات سر کردم
سلطان کرم ، سایت رو سرم
ای بالو پرم ، کربلا حرم
پسر حیدر همدم حوز کوثر شافع روز محشر ارباب ارباب
شاهی و سرور دلبر اصغرو اکبر برهمه دنیا رهبر ارباب ارباب
اربابم اربابم
تو ماهي شاهي من گدا
قلبم رو تو بده جلا
یک شب با مادرم حسین
مهمون کن شهر کربلا
من غلام توام ، صید دام توام
زنجیرم کردی که کلب رام توام
خاک پای توام ، مست جام توام
آب و نونم دادی که در پناه توام
یاحسین مولا ابی عبدالله
.....................
ابوالفضل شاه باوفا
دستامو تو نکن رها
ای آقا تو رفیق من
دردامو تو بکن دوا
ای تو شاه ادب ، ای تو ماه عرب
عموی رقیه و با اصل و نصب
سبط مصطفوی ، مذهبت علوی
غیرتت حسنیو شیر مرتضوی
یا ابوفاضل یا ابوفاضل
بازم,,,,,
ببین جنون وشور و اوازم
زیرپاهات سرم رو میندازم
برای تو سرم رو میشکنم توهیاتت حسین(ع)
بازم,,,,,
برای تو دلم رو میبازم
باسینه زنها غرق پروازم
فدای راس و حنجرتو و سرت حسین (ع)
سلام من ز راه دوربه شهر کربلاتون سلام من به گنبد شریف و بارگاتون
به تل زینبیه و میون قتلگاتون
چی میشه که اقا منم شم عاقبت بخیرتو
چی میشه که غلام تو بشه مثه ظهیرتو
که روسپید بشم مثه حبیب توبریر تو
اقام حسییییین(ع)
بند دوم
جووونم,,,,
تویی تمام دین و ایمونم
بانام تو همیشه درجنونم
تلاطم نفس توسینه ام برای توست
???
جووونم,,,,,
بدونه تو نگو نمی تونم
که اسم توست توی رگ وخونم
بهشت و جنتم حریم کبریای توست
من از دم ولادتم همش به زیردینم
میون روضه های تو اقابه شور وشینم
مدال نوکریم اینه که نوکره حسینم
کشیده عشقه تو من و به اخر جنونم
اذونمه همیشه حاوسین و یا و نونم
ایشاالله توحرم زیارت تو رو بخونم
اقام حسیییین(ع)
ازحسرت کربلا
دارم اتیش میگیرم
تو رو خدا اقاجون
نذارناکام بمیرم
به نوکرت اقاجون امشب نگاکن
مثل رسول ترکت منم دعاکن
یامثل حروظهیر منم سواکن
عشقت حسین عقلوازسرم ربوده
واجعل محیام تا اون یوم الوروده
بالاسرم مادرت یاس کبوده
چشمانم خاکه راه توجانم
ازداغه کربلا پریشانم
بسمه اخه من هم انسانم
حسیییین(ع)
میدونی ازغمت چی کشیدم
ازگنبدیه چیزهایی شنیدم
حتی من خواب تو رو ندیدم
اقاجون ارباب بی نظیرم
بند دوم
ذکر شیرین لبای امام رضا (ع)
صلی الله علیک یا سیدالشهدا (ع)
السلام علی الحسین وردلبامه
ساعات خوبه عمرم تو هیاتامه
زیباترین لباسم رخت عزامه
کی میشه قسمت من ای مهربونم
پای تو اخرفدا بشه این جونم
بابی انت وامی رو بخونم
باعشقت عمریه که مانوسم
دیدارت دیگه شد یه کابوسم
رو طاقچه عکس تو رو میبوسم
حسیییین(ع)
اسمت رومیگم من بی اراده
لطفت از سرم اقا زیاده
بطلب اربعین پای پیاده
عشق یعنی رحمت بی منت پروردگار
عشق یعنی عبد را معبود مطلق کردگار
عشق یعنی فاطمه اطیب مطهر پاک پاک
عشق یعنی قول خاتم اِبنَتی اِنّی فِداک
عشق یعنی سوختن یا ساختن با سوز و آه
عشق یعنی از صداقت یوسفی در قعر چاه
عشق یعنی حِینِ سجده ذکر و احساس علی
عشق یعنی قامت والای عباس علی
عشق یعنی در رَهِ مولا نمودن سینه چاک
عشق یعنی از فرس با روی افتادن به خاک
عشق یعنی شَعشَات انور روی حسین
عشق یعنی قبله گاهم قوس ابروی حسین
عشق یعنی نور مطلق نور حیّ منجلی
عشق یعنی تابعیت با حسین ابن علی
عشق یعنی گودی مقتل وِرا باغ جنان
عشق یعنی رفتن مولا و زینب در فغان
عشق یعنی عین و شین وقاف اندر مطلبی
عشق یعنی خواهر از بهر حسین چون زینبی
عشق یعنی گفتن از روی محبت السلام
عشق یعنی عشق ورزیدن به زینب والسلام
شعر از گروه "یا مظلوم"
شاعران: #علی_صالحی ، #ابراهیم_لآلی، #محسن_همتی، #امیر_علوی، #حسین_زارع_زاده، #رضا_قربانی، #علی_سپهری، #یاسین_قاسمی
آن قدَر زير نعلها پا خورد
مثل پيراهنش تنش "تا" خورد
روزه اش را سنان شکست آخر
نیزه ای را به جای خرما خورد
تشنه بود آب خواست، اما شمر
آب را پیش چشم آقا خورد
یاد پهلوی مادرش افتاد
پهلویش ضربه بی هوا تا خورد
این صدای شکستن سینه است
زیر مرکب شد استخوان ها خُرد
پشت و روی تنش یکی شده بود
زینب از دیدن تنش جا خورد
چقَدَر هتک حرمتش کردند
غارت پیکرش بفرما خورد
در نمی آمد از تنش، بسکه
پنجه بر دستباف زهرا خورد
پیش چشمان نیمه بازش آه
چشم نامحرمی به زن ها خورد
چشمهای حسین درد گرفت
تیر وقتی به چشم سقا خورد
بین گودال پیکری گم شد
یادگاری مادری گم شد
آن قدر تیر و تیغ ونیزه زدند
که در آن بین خنجری گم شد
مثل الماس هزار تکه شدی
تکه‌هایی ز گوهری گم شد
تا به ده اسب نعل تازه زدند
تا چهار فرسخی پری گم شد
حرف انگشتری وسط نکشید
هدیه سرخ خواهری گم شد
روی نیزه سری نمی‌شد جا
بین هجده سنان سری گم شد
حمله کردند و امر شد به فرار
وسط دشت دختری گم شد
تا یکی را نجات داد عمه ...
خبر آمد که دیگری گم شد
حمله کردند، هر چه شد بردند
ناگهان چند معجری گم شد
ناله میزد رباب پی در پی
گاهواره ز اصغری گم شد
بر کوچه های مرده ی این شهر جان بده
با عطر پرچمت دل ما را تکان بده
دنیا به جز تو سایه ی امنی نداشته ست
ما را به زیر سایه ی امنت مکان بده
افتاده ایم در قفس تنگ روزگار
با اشک روضه ات پر پروازمان بده
بر طاق عرش، پیرهنت پرچم خداست
بر قلب ما به درک محرم توان بده
محنت کشیده، خسته و زخمی طعنه ها
بر ما زمینیان، نفسی آسمان بده
از هر کرانه تیر ملامت رسیده است
ما را از این جهان هیاهو امان بده
عشاق را به سختی عشق امتحان کنند
توفیق سربلندی از این امتحان بده
هر کس نوشت نسخه ای این روزها ولی
کافی ست، راه کرببلا را نشان بده
بسته ام احرامِ غم را کاش امدادم کنی
کاش از سستی در آری و تو فریادم کنی
آمدم تا که عزادارت شوم ای تشنه لب
از تو می خواهم فقط اربابِ دل،یادم کنی
در وجودم رخنه کرده معصیت های زیاد
کاش تخریبم نموده باز بنیادم کنی
باز دلتنگی سراغم آمده کاری بکن
با براتِ کربلایی کاش دلشادم کنی
از فراقِ نینوا بدجور پاشیدم حسین
دعوتم کن کاش با دعوت تو آبادم کنی
نا امیدم از خودم امّا سرانجام آمدم
بسته ام احرامِ غم را کاش امدادم کنی
لحظه های من مبارک می شود با یاحسین
آنکسی که زندگی بخشد مرا، تنها حسین
او رفیقِ کودکی هایم بود..بی ادّعاست
زان سبب گوید زبانِ مت فقط بابا حسین
ترس از قبر و قیامت نیست ای سینه زنان
بر کفن هامان گذارد آخرش امضا حسین
دوست دارم در میانِ قبر هم گریه کنم
بسکه دارم انس با آئینه ی طاها حسین
گوشِ جان را باز کن تا بشنوی یکپارچه
مادری ناله زند ای یوسفِ زهرا حسین
هیئتش را خوانده اند اهلِ بُکا..کرببلا
مطمئنم می شود این روضه ها کرببلا
اشکِ خالص هدیه کن از چشم های غمزده
دل شود با اشک های بی ریا..کرببلا
مادرش زهرا دمِ در بهر تکریم آمده..
این محافل را کند خیرالنسا..کرببلا
زیرِ قُبّه آمدی احساسِ تنهایی نکن
بر اجابت می رسد بی شک دعا..کرببلا
با حرم فرقی ندارد هیئتِ سینه زنان ..
این عزاداری ندارد فرق با ..کرببلا
یا حسین وردِ لبانم شد در این کهف الوری
تذکره می گیرم آخر از خدا..کرببلا
تذکره وقتی نباشد راضی ام بر روضه ها
هیئتش را خوانده اند اهلِ بُکا کرببلا
تلّی از سنگ ست روی پیکرت ای وای من
تو به ..رو افتاده ای کو پس سرت ای وای من
بازهم با من تکلّم کن ولی از حنجره..
بوسه ای برداشتم از حنجرت ای وای من
مثلِ لاله زخمهایت واشده شیب الخضیب
مرهمی حالا ندارد خواهرت ای وای من
دستهای زخمی ام زخمی تر از جسمِ تواند
یاری ام کن با دمِ غم پرورت ای وای من
خواستم بردارمت بر روی دستانم نشد
این چنین مستاصلم اندر برت ای وای من
پخش شد در دشت با سُمّ ستوران..پیکرت
قتلگه شد جلوه گاهِ دیگرت ای وای من
می زنند با تازیانه..رفتنی هستم حسین
می روم سالارِ من از محضرت ای وای من
#گودال
#شب_جمعه_شب_زیارتی_ارباب
شُده از تیر و نیزه مالامال
پادشاهی که سَخت شُد پامال
تبلِ شادی زدند تا افتاد
از رویِ اسب خسته و بی حال
شمر خندید و بی محلی کرد
"اَلعَطَشْ" هَرچه گُفت در گودال
خنجر کُند او نمی برید
روی سینه نشست آن قتّال
دست و پا زد حسین مانند
مرغ بسمل،بدون پر بی بال
با وجود هزار و نهصد زخم
نیست دیگر نیاز به غسّال
ساربان از عقیق او نگذشت
در شلوغی غارت اموال
از تن بی سرش چرا دیگر؟!
سنگ ها می کنند استقبال
مادرش آمد و چه سخت گذشت
ماجرای تنش به این منوال
یادم آمد "غروب فرچیان"
ذوالجناح آمدست خونین یال
چادر خیمه ها در آتش سوخت
چادر خواهرش زبانم ... لال
بود در دست عده ای نامرد
گوشواره ،النگو و خلخال
سنگ ها خورد روی نیزه حسین
رفت زینب ز داغ او از حال
داد فتوا شریح قاضی شهر
شمر را بر قبولی اعمال....
مال و دارایی و سیم و زر نمی آید به کار
در مسیر عشق، جز باور نمی آید به کار
هست در تقدیر او روشنگری با سوختن
پس برای شمع؛ بال و پر نمی آید به کار
لحظهٔ پرواز میداند کبوتر که اگر
بشکند بال و پرش دیگر نمی آید به کار
قلبِ نورانی و صیقل خورده میخواهد حسین(ع)
چون در این وادی به جز گوهر نمی آید به کار
معرفت اینجاست! نادان است هر کس گفته که
روضه خوان و واعظ و منبر نمی آید به کار
ذکر یازهرا(س) به ما فهمانده در هر دو جهان
جز دعای حضرت مادر نمی آید به کار
دل به میدان زد شهید و کاملاً اثبات کرد
نوکر بیکار و تن پرور نمی آید به کار
خوش بحال آنکه غرقِ خون شد و میگفت: در-
-وادیِ سیرِ إلی الحق؛ «سر» نمی آید به کار
باز هم بیتابم و سرشارم از حال بکا
وقت روضه جز دلِ مضطر نمی آید به کار
زینت دوش نبی روی زمین افتاده بود
قاتلش میگفت این پیکر نمی آید به کار
گفت وقت آن رسیده خوب سیرابش کنم
نیزه نه! حالا به جز خنجر نمی آید به کار
گریه کن! چونکه برای زخم های پیکرش
مرهمی جز اشکِ چشم تر نمی آید به کار!
حدیث کرب و بلا کرد خون دلِ ما را
چه جای چاره بر این دردِ بی مداوا را
فغان که چرخ بر افروخت آتشی در شام
که تیره کرد زِ دودش چراغِ بطحا را
حسین به مردنِ اکبر چگونه تن در داد
نمی شنید مگر ناله های لیلا را
عزیز فاطمه عریان به روی خاک و یزید
ز ناز سر نَنَهد خوابگاه دیبا را
سرِ یزید ببالین، سرِ حسین به تنور
خدای صبر دهد زین قضیّه زَهرا را
فغان که ضربتِ چوبِ جَفا نمود کَبُود
لبی که از نفسی جان دهد مَسیحا را
سِتاده عابدِ بیمار پای تختِ یَزید
نشانده بر سرِ کُرسی زرِ نصارا را
از این حکایتِ جانسوز (جودیا) بگذر
که سوزِ آهِ تو درهم شکافت خارا را
اربعین شه دین
) اربعینِ شهِ دین است فلک مصطفی زار و حزین است فلک (
غم سراپای زمین است فلک (مصطفی زار و حزین است فلک)
بار این غصّه وزین است فلک (مصطفی زار و حزین است فلک)
غم نشسته به جبین است فلک (مصطفی زار و حزین است فلک)
******
اربعین شه دین ، خون خدا می باشد
دل اسیرِ غم و درگیرِ عزا می باشد
سینه آکنده به این ، داغِ گران گردیده
یاد مظلومِ صفِ ، کرب و بلا می باشد
هر کجا می نگری، بارش ماتم بینی
ابر غم روی سرِ ، شیعه دمادم بینی
دل به دریای عزا در همه سو می چرخد
آسمان مثل زمین ، در گذر غم بینی
) اربعینِ شهِ دین است فلک مصطفی زار و حزین است فلک (
******
کاروانی به عزا ، راه بلا طِی کرده
یادِ مظلومیّ ِ هفتاد و دو بر نِی کرده
آمده کرب و بلا ، مقتلِ خونبار حسین
خیمة ناله به پا یادِ غم وِی کرده
از به یادآوریِ خنجر و حنجر گریند
غم بابا غم سقا غم اکبر گریند
دردِ دل نزد پدر ناله کنان پیش عمو
از جدا گشتن آن ، دختر کوثر گریند
) اربعینِ شهِ دین است فلک مصطفی زار و حزین است فلک (
******
اربعین بعد قرون ، خیل محبان ولا
هم قدم با قدمِ جابر و زینب به نوا
پای تاول زده با ، نغمة لبیکِ حسین
قافله می رود از ، هر طرفی کرب و بلا
یک جهان عشق و صفا ، همره این قافله ها
شوق دیدار حرم کرده فزون حوصله ها
از نجف بسته ستون تا خود بین الحرمین
وه چه کوتاه شده از عشق حسین فاصله ها
) اربعینِ شهِ دین است فلک مصطفی زار و حزین است فلک (
******
اربعین یاد حسین در همه جا زنده تر است
نور خورشید رهش روشن و تابنده تر است
همره بزم عزا ، موکب احسان و شعور
در مسیر سه حرم شور فزاینده تر است
سایبان سر ما ، پرچم سقای حسین
شوق چشم تر ما ، گنبد مینای حسین
سروری بر کرمش دیده بدوزد که شود
شافع نامة ما جوهر امضای حسین
) اربعینِ شهِ دین است فلک مصطفی زار و حزین است فلک (
******
نوحه خوان یعنی سخن گوی حسین
کوکبِ رخشانِ شمسِ مَشرقین
نوحه خوان دُردی کشِ دُردی کشان
کاسه گردانِ سرای بی نشان
نوحه خوان یعنی که سر دم دارِ عشق
عاشقان را کهنه پرچمدارِ عشق
نوحه خوان مُرآتِ نورِ ایزدیست
پای بندِ حُکمِ شرعِ احمدیست
نوحه خوان یعنی جمیلِ ذی جَمال
واقفِ حُکمِ کتابِ ذُوالجلال
نوحه خوان یعنی که انوارِ جَلی
نوحه خوان یعنی که مدّاحِ علی
نوحه خوان یعنی که تندیسِ وقار
در شداید هم چو کوهِ اُستوار
نوحه خوان مستِ لقای حیدرست
قنبرِ شیرِ خدا را قَنبرست
نوحه خوان عزّت مدارانِ را شَرف
شیعهء یک رنگِ سلطانِ نَجف
نوحه خوان حق را اِرادت می کند
اهلِ مجلس را سَقایت می کند
نوحه خوان اسبِ شرافت تاخته
خانه ای در کوی زَهرا ساخته
نوحه خوان یعنی که کنزِ عاطفه
نورِ عین و بندِ قلبِ فاطمه
نوحه خوان سرمستِ تاسوعائیان
محرمِ اسرارِ عاشورائیان
نوحه خوان یعنی که مردِ پاکِ پاک
درغم و اندوهِ زینب سینه چاک
نوحه خوان غوّاصِ دریای بلا
حَنجرِ طوفان گرِ کربوبلا
در دیارِ آشنائی تاجِ سر
در سرای عشقِ زینب رُفتگر
نوحه خوان مستِ شَرابِ کُوثرست
لای لا گوی علیّ اصغرست
نوحه خوان را وردِ دائم اَشهدست
عاشقِ یک رنگِ شبهِ اَحمدست
نوح خوان یعنی که مردِ با مَرام
بلکه پرچمدارِ پرچمدارِ شام
نوحه خوان هم پای جبرئیلِ امین
هم نوای فاطمه اُمّ البنین
نوحه خوان آئینهء نورِ جَلی
ریزه خوارِ خوانِ عبّاسِ علی
سورۀ الماس دارد نوحه خوان
غیرت عبّاس دارد نوحه خوان
نوحه خوان دریای جوشان پُر خروش
خارِ زَهر آلودِ چشمِ خود فروش
نوحه خوانان باده نوشی می کنند
خود فروشان خودفروشی می کنند
نوحه خوانان دلبر و دل بُرده اند
خود فروشان جملگی دل مُرده اند
نوحه خوانان در کنارِ حیدرند
خود فروشان در دیارِ دیگرند
نوحه خوانان مردمِ آزاده اند
بر حسین اِبنِ علی دل داده اند
قبلهء اصلی حسینِ کربلا
نوحه خوانان قبله را قبله نَما
اهلِ هئیت مستِ حوضِ کُوثرند
لشکرِ آماده باشِ حیدرند
حیدریها حیدریها می کنند
همچو حیدر صَفدریها می کنند
حیدری یعنی که نورِ مُنجلی
پیش مرگِ حیدرِ کَرار علی
اهلِ هئیت در دیارِ مطلب اند
پاسدارانِ حجابِ زینب اند
اهلِ هئیت مستِ نَهرِ کُوثرند
لای لا گوی علیّ اصغرند
اهلِ هئیت باده نوشِ حیدرند
محوِ رخسارِ علیّ اکبرند
اهلِ هئیت را محمّد دلبرست
جمله را زَهرای حیدر مادرست
اهلِ هئیت را وطن کربوبلاست
کربلا میخانهء اهلِ ولاست
باز پرچمدار عنایت می کند
اهلِ هئیت را سقایت می کند
اهلِ هئیت جمله آلِ هاشمند
مستِ صهبای جمالِ قاسمند
اهلِ هئیت در دیارِ باقی اند
تشنگانِ علقمی را ساقی اند
اهلِ هئیت را فنائی می کنند
جمله را کربوبلائی می کنند
اهلِ هئیت پای بندِ دلبرند
تاجدارانِ صباحِ محشرند
درسِ ناخوانده همه دلداده اند
از حسین اِبنِ علی آزاده اند
اهلِ هئیت کج کلاهانِ رهند
مُعتکف در خانۀ اِلّا اللهند
گرچه (شبگیرم) زِ ذوق و همّتم
عربده جو، کفشداره هئیتم
#مصیبت_امام_حسین_ع ۳
ای که به عرصه وفا مبدا و منتها تویی
وی که به عرشه صفا بر همه مقتدا تویی
خاک حریم پاک تو گشته منای اولیا
عشق تویی وفا تویی مروه و هم صفا تویی
کعبه من حریم تو جان و دلم رهین توست
عرش خدا زمین تو دلبر و دلربا تویی
دل به هوای کوی تو عاشق و مبتلا شده
چون برسد به کوی تو زان که مه سما تویی
کرب و بلا از آن تو نای و نوا از آن من
جان من از برای تو چون به دلم جلا تویی
حجت ذات حق بدی طالع در طبق شدی
آینه خدا نما در افق علا تویی
راس تو بر فراز نی نای تو سوز و ساز نی
ناله کنم چو نای و نی زان که مرا نوا تویی
ز خون دیدگان جان ها به کام است
چراغ کاروان رأس امام است
به پای کودکان خار از جفا رفت
که زخم کاریش بی التیام است
بپا شد هلهله از سوی کفار
ستم بر کاروان گویا مرام است
نباشد مرهمی از بهر یاران
دل غمدیدگان را خون به جام است
ز سوز قلب زینب عالمی زار
قد خم گشته اش آفت به جان است
شگفتا کربلا غرقاب خون گشت
دو عالم نوحه گر بر ماه تام است
رقیه جان دهد از بهر دلدار
که بابش ملجأ هر خاص و عام است
(ضیاء) و نور چشمش رأس پر نور
بغل بگرفته و عمرش تمام است
جهانی زین مصیبت پر ز اندوه
که یا رب عید قربان امام است
السلام ای آبروی من حسین
اشک تو آب وضوی من حسین
السلام ای روضه های آتشین
السلام ای صاحب حُزن حَزین
السلام ای نور چشمان رسول
السلام ای عشق زهرای بتول
السلام ای حیدر کرب و بلا
السلام ای قاری سر تن جدا
السلام ای سید و شاه حرم
تو حسینی یا حسن باب کرم
السلام ای کشته ی ذبح القفا
بر لب دریا شدی تشنه فدا
السلام ای عشق بانوی دمشق
کربلایت مخزن انوار عشق
ختم هر روضه رِسَد بر کربلا
روضه با نام شریفت هر کجا
یا حبیبی یا حبیبی یا حسین
تو غریبی تو غریبی یا حسین
کشتۂ شیب الخضیبی یا حسین
بر دل ما تو طبیبی یا حسین
ای که نام تو بود بر ما دوا
خاک پایت می دهد ما را شفا
خاک تو مهر نمازم شد حسین
ذکر تو راز و نیازم شد حسین
هر شب جمعه دلم در کربلاست
شب جمعه حرمت غرق نواست
امشب تمام ارض وسما گریه می کند
در گوشه ای شیر خدا گریه می کند
زهرا میان شهر بلا گریه می کند
باران برای داغ شما گریه می کند
طفل مریض برای شفا گریه می کند
تفسیر ماتمت شده تفسیر نور عشق
تکبیر بر لبت شده تکبیر نور عشق
تصویر روی توشده تصویر نورعشق
تعبیر عشق تو شده تعبیر نور عشق
در ماتم تو خدا گریه می کند
بانگ عزای توست در گوش عالمین
در روضه ها دلم گرفته ز شور و شین
بازاین چه ماتم است در بین خادمین
دل رفته کربلا به شفا خانه ی حسین
بر سر جدا در همه جا گریه می کند
باران اشک ما شده جاری ظهور کن
ای رفته در سفر ، سفرت را مرور کن
یک بار از کوچه ی غربت عبور کن
دلهای غم زده را غرق نور کن
بر دوریت اهل کسا گریه می کند
السلام علی الحسین?
و علی علی بن حسین?
و علی اولاد الحسین?
و اصحاب الحسین(2)?
نفس باد صبا نام تو را می خواند
کربلا به صد نوا نام تو را می خواند
جبرئیل آ مده و غرق عزایت ارباب
روضه خوان شیرخدا نام تورا می خواند
اولین گریه کن ات آ دم بود
جبرئیل روضه گر این غم بود
موسی و عیسی و ابراهیم هم
گریه کن های تو در هر دم بود
خبر آ ورده نبی بر زهرا
این پسر تشنه شود سرش جدا
بین دو نهر ولی با لب خشک
می رود سرش به روی نیزه ها
مَلَکِ روضه ابا عبدالله
مَحَک روضه ابا عبدالله
معنی روضه و جانبازی دین
نَمَکِ روضه ابا عبدالله
گریه کن های تو شاد محشر
فارغ از ناله و فریاد محشر
ضامن جنت آ نها زهراست
خانه هاشان چه آ باد محشر
علم و بیرق و پرچم از توست
ماه غم ماه محرم از توست
بین شب ها شب جمعه به حرم
مرحم سینه ی پر غم از توست
السلام علی الحسین
و علی علی بن حسین
و علی اولاد الحسین
و اصحاب الحسین(2)
دیدم گلویت را پیمبر بوسه می زد
آ ری علی ساقی کوثر بوسه می زد
ام ابیها فاطمه هر روز و هر شب
دیدم گلویت را که مادربوسه میزد
در قتلگه دیدم چه آ مد بر سر تو
دیدم که درگودال خنجربوسه میزد
رگ های پاکت پاره پاره گشت اما
دیدم که برنی تابه حنجربوسه میزد
بعد از سرت که نی سوار کربلا شد
با نعل تازه روی پیکر بوسه می زد
تیر سه شعبه آ مد و داغ جگر شد
او بر گلوی ناز اصغر بوسه می زد
در مجلس بزم شراب آ ن لعینان
درطشت زربرخیزران سربوسه میزد
اندر خرابه در طبق مهمانی آ مد
دیدم سه ساله ات مکرر بوسه میزد
سجاد گریان روضه خوان کربلا شد
در قبر بر آن جسم پرپر بوسه میزد
ساقی خموش این داغ باشدتاقیامت
زینب به رگ های برادر بوسه میزد
بعد از چهارده قرن از آ ن روز غمبار
سینه زنت با دیده ی تر بوسه میزد
پرچمی که بر بلندای جهان اسکان گرفت
پرچم سرخ حسین ، آن شهید سر جداست
نام نامی که جهان را می کند شیدای خود
نام شاه بی کفن یعنی حسین خون خداست
نام ثارالله در شأن تو باشد نور حق
آنکه حق مجلس به نامش پا کند شاه ولاست
آنکه چون در می درخشد آسمان ها و زمین
او عزیز فاطمه حصن حصین شیعه هاست
دست هایی که بگیرد روز محشر دست ما
دست های ساقی بی دست توی کربلاست
آنکه خود را از ادب خواند غلام در گهش
او سپهدار و علمدار وعزیز مرتضی در کربلاست
کودکی در کربلا بر پا قیامت می کند
اصغر آن ششماهه سرباز رشید کربلاست
از پر قنداقۂ باب الحوائج هیچ کس
دست خالی بر نگردد او شهید تیر هاست
آبروی عالم از شأن و جلال فاطمه است
مادر شاه شهیدان ،همسر شیر خداست
دخترش مانند خود بانوی صبر و اقتدار
الحق و انصاف زینب کوثر کرب و بلاست
واژه ای در حد زینب هیچ نیست
او خودش زهرای دیگر در بهشت کربلاست
قافله سالار اطفال یتیمان سوی شام
بی گمان زینب همان دخت علی مرتضاست
آفتاب روی زیبای پیمبر بعد از او
بی گمان در چهرۂ شبه پیمبر اکبر نیکو لقاست
کس نگوید کربلا جای حسن خالی بود
شیر مرد خانه اش قاسم شهید اشقیاست
شیر مردان دلیر خیمۂ زینب به جا
خون در رگ ،جان فدای کهربای کربلاست
کربلا هر لحظه اش نقشی مجسم می کشد
جای جای کربلا شأن نزول آیه هاست
با همه رنگ سیه در تابلوی روز عزا
گفت عمه »ما رأیت الا جمیلا« کربلاست
سورۂ مریم که با رمز حسین آغاز شد
حرف حرف آن ز اسرار و رموز کربلاست
سورۂ فجر است نفس مطمئنه یا حسین
آنکه سوی خالقش گردد روانه با خداست
بر سر نی قاری قرآن شدن کار شماست
چون که قرآن را حسین هم حافظ و هم رهنماست
دست ساقی سوی تو گردد روانه یا حسین
روز محشر دست گیری همه کار شماست
