در عــالــم جــــود جـــاودان است جواد
بر آل عـــلی عــزیــز جـــان است جواد
یا فــــــــــاطمه گریه کن به حال پسرت
جان داده به غربت و جوان است جواد
شاعر : ولی الله کلامی زنجانی
در کوچه بود جسم امام جوان، جواد؟
یا بام، شاخه بود و گُلش بر زمین فتاد
ملعون دهر، داد به معصوم عصر، زهر
بس اُمّ‌فَضل داشت به اِبن‌الرّضا عِناد
این جسم سبز بوی گل سرخ می‌دهد
دست که داد دسته‌گل فاطمی به باد؟
شد کوچه‌های شهر پر از عطر و بوی گل
گویی فتاده باغ گلی روی دوش باد
گه نام باب برد و گهی آب آب کرد
لب‌تشنه داد جان و جوابش کسی نداد
آن کس که اَنفُس از نَفس او نَفس گرفت
زد همچنان نفس نفس و از نفس فتاد
شاعر : حاج علی انسانی
قلبش پر از ناله و چشماش پر از بارشه
داره رو خاكا مثه زهرا نفس مى كشه
يه جوون كه زندگى و اميد رضاس * يه امام كه گرم نواى واعطشاس
شده ميون بلا / شبيه خون خدا 2
غريب جواد الائمه 3
پا مى كشه روى خاک چى به روزش اومده
زهر هلاهل خدا آتيش به جونش زده
يه غريب كه تو خونشم كسى نداره * كسى نيست يه كاسه ى آب براش بياره
امام بى كس من / شده شبيه حسن 2
غريب جواد الائمه 3
دريايى از اشک غم باز چشماشو مى گيره
رو خاكا افتاده و چشماش سياهى ميره
داره بين هلهله ها با آه شديد * داره روضه مى خونه واسه سرو رشيد
به ياد يار حسين / علمدار حسين 2
غريب جواد الائمه 3
شاعر : رضا تاجیک
دانلود سبک
توو صحن نگاهت غم و غصه داری
یه گوشهء حجره داری هی میباری
در خونه ی تو روی دنیا وا بود
توو دست کریمت همیشه سخا بود
به روی تو حالا درا رو می بندن/به حال وخیمت کنیزا می خندن
جوونی و حیفه که از پا بیوفتی/با لبهای خشکت وا اُماه میگفتی
(امون از غریبی امون از غریبی)۲
تو هم مثل زهرا داری یک نشونه
بمیرم برات که لبت غرق خونه
نفس میکشی با پر و بال بسته
داری پر میگیری با قلب شکسته
زمین خوردی وقتی با صورت روی خاک/صدای وا اُماه پیچید توی افلاک
چه کردی مدینه با احساس حیدر!؟/که افتاد تو آتیش گل یاس حیدر
(امون از غریبی امون از غریبی)۲
سر از خاک حجره اگر برنداشتی
بمیرم برات که یه خواهر نداشتی
یه خواهر نداشتی
داره از صدای اين نفس زدنت می گيره گريم
روی خاك حجره افتاده تنت می گيره گريم
مادرت اومده بالای سرت با چادر خاكی
می گيره خاك از روی پيرهنت می گيره گريم
هی صدا نزن كه اينا جواب نميدن انقده نگو تشنمه كه آب نميدن ۲
بيرون حجره ی // تو شور و ولوله است
جواب ناله هات فقط // صدای هلهله است
غريب مادر ۴
********
لبای تو منتظره يه جرعه آب شبيه جدت
پيكرت مونده به زير آفتاب شبيه جدت
داری هی پا می كشی روی خاك حجره
نداری يه همسری مثل رباب شبيه جدت
جلوی چشات هميشه موج فراته سوزش نفسهای حسين تو ناله هاته ۲
يه كم نفس بكش // عزيز مرتضی
نمونده جسم تو آقا // به زير نيزه ها
غريب مادر ۴
محسن حسن آبادی
#امام_جواد_شهادت
دوستان بر من و رنج و محنم گریه کنید
بهر مظلومی و تنها شدنم گریه کنید
نیست یک روز که من یاد مدینه نکنم
بر غریبیم که دور از وطنم گریه کنید
هر کجا روضه جانسوز حسین است و رباب
بر من و بهر عمویم حسنم گریه کنید
یاد آن لحظه که گفتم جگرم میسوزد
با همین زمزمه دل‌شکنم گریه کنید
بهر این روضه که مجبور شدم مثل حسین
تا که بر قاتل خود رو بزنم گریا کنید
جای آن عده که در پشت در حجره من
خنده کردند به پرپر زدنم گریه کنید
پسرم نیست که از خاک سرم بردارد
بر من و سوختن و ساختنم گریه کنید
بر روی بام تنم را به چه وضعی بردند
همره فاطمه پیش بدنم گریه کنید
در همان لحظه که افتاد تنم در کوچه
کاش
نوحه ، واحد ، شور
شهادت امام جواد علیه السلام
پاره ی پیکر مرتضـــــایی
وارث پاک خون خـــدایی
قبله گاه محبان حریمـــت
تو جوادی و ابن الرضایی
دستم سوی دامانت
چشم من و احسانت
جان همـــــه قربانت
(( ابن الرضا یامولا ))
روضه خوان غـــم مـــــادری تو
در شجاعت چنان حیـــــدری تو
اشک و آهت همیشه گواه است
نوحه خوان شه بـی ســــری تو
از غربتت میخوانیــم
از دشمنت بیزاریـــــم
ما عاشقت می مانیم
(( ابن الرضا یامولا ))
مظهر جودی و لطف سرمــد
نور چشم رضا جان احمـــــد
کاظمینت بود قبلـــــه جـــان
نام پاک تو باشدمحمــد (ص)
تو دلبـــــر طاهـــــــایی
دلـــــداده ی زهــــرایی
آقایـــــی و مولایـــــی
مرغ بی بال و پر غمکده ی بغدادیم
روضه و غصه و دردیم، غم و فریادیم
قطره اشکیم که با آه رضا افتادیم
سال ها با جگر پاره چنین سر دادیم:
ما عزادار دل خون جوادیم همه
با دل خون شده مجنون جوادیم همه
عرش را غربت او یکسره غمناک کند
رخت مشکی به تن پهنه ی افلاک کند
گریه بر روضه ی او صاحب لولاک کند
خواهری نیست که خون از لب او پاک کند
این که پیچیده به خود تشنه و دور از وطن است
خاک عالم به سرم گل پسر بوالحسن است
مثل یک شمع کف حجره چکیدن سخت است
وسط خانه ی خود زهر چشیدن سخت است
از سوی همسر خود طعنه شنیدن سخت است
پر خود را به روی خاک کشیدن سخت است
نیست یک مرد، کمی یاری مظلوم دهد
قطره ای آب به این تشنه ی مغموم
یا جواد الائمه
پیکرت از تیر و از سرنیزه مالامال نیست
خنجری دیگر برایت در پر یک شال نیست
گرچه روی پشت بام و زیر خورشیدی، ولی
جسم تو دیگر خدارا شکر در گودال نیست
حیف ام الفضل داری، بی ابالفضلی،ولی؛
موقع تشییع دیگر خواهرت بدحال نیست
بر تنت آرامش بال کبوترهاست و
زیر نعل هیچ اسبی پیکرت پامال نیست
زیر نعل هیچ اسبی نیستی، بااین حساب؛
موقع تقطیع جسمت لشکری خوشحال نیست
سٙم به تو داده ولیکن بی خیال جسم توست
روی سینه قاتل تو این قٙدٙر فعال نیست
خانه ات اما خداراشکر در آرامش است
پیش نامردان به پای دخترت خلخال نیست
زینبی دیگر نداری و نمی بیند دگر
هی سرت در تشت و بر نیزه زبانم لال نیست
وزن ن
غریب آقام
سر را زِ خاکِ حُجره اگر بَر نداشتی
تو رو به قبله بودی و خواهر نداشتی
خواهر نداشتی که اگر بود می‌شکست
وقتی که بال میزدی و پَر نداشتی
از طوس آمدند بِگِریند در غمت
یاری به غیرِ چند کبوتر نداشتی
وقتی که زهَر بر جگرَت چَنگ می‌کشید
جُز یاحسین ناله‌یِ دیگر نداشتی
ختمی گرفته‌اند برایَت کنیزکان
لبخند میزدند و تو باور نداشتی
تو تشنه کام و آب زمین ریخت قاتلت
چشمت به آب بود و از آن بَر نداشتی
کف میزدند دور و بَرَت تا که جان دهی
کف میزدند و تاب به پیکر نداشتی
کف میزدند ولیکن به روی دست
دستِ زِ تن جُدایِ برادر نداشتی
شُکرِ خدا که پیرهنی بود بر تنت
یا زیرِ نیزه‌ها تنِ بی سر ندا
بابِ مرادی
تو جوادی ، همه ی خلق گدایان تواند
بسکه آوازه ی تو در همه جا پیچیده
پر شده کیسه ی ما قبلِ گدایی کردن
گوشهای تو تقاضای گدا نشنیده
خواستم در بزنم در به روی من وا شد
جودِ تو کار گدایی مرا آسان کرد
قبل از آنی که تقاضای مداوا بکنم
چشم تو درد مرا دید و خودش درمان کرد
هیچ جا رو نزدم غیرِ درِ خانه ی تو
من به دستان پر از جود تو عادت کردم
اصلا انگار که فامیل تو هستم آقا
با گداییِ تو احساس سیادت کردم
دل من تنگ شده باز حرم می خواهم
کاظمینی بده و دست گدا را پر کن
نکند صحن تو یک ثانیه خلوت بشود
پس همیشه حرمت را ز گداها پر کن
باز کن بابِ مرادی به روی نوکر خود
تا بیایم وسط صحن تو هق
با دلی پرغم سیه پوش عزایت میشوم
آستان بوس حریم باصفایت میشوم
از دعای حضرت زهرا(س)و لطف بی حَدش
باز هم مهمان بَزم روضه هایت میشوم
تا که حرف از کاظمین و مرقد تو میشود
جان تو بَدجور دلتنگ هوایت میشوم
چشم را می بَندم و همراه کفترهای طوس
زائر بارانی صحن و سرایت میشوم
پشت سر باب الجَواد و روبرو باب المُراد
هر طرف رو میکنم غرق عطایت میشوم
پَرشکسته میکِشم خود را به سمت و سوی تو
مُعتکف در گوشه ی ایوان طلایت میشوم
با دعایت رزق ما قطعا شهادت می شود
عاقبت یک روز مشمول دعایت میشوم
شاعر : نوید طاهری
آسمان نگاهت ابری شد
نفست بند آمد و دیدند
بین خانه کنیزکان از کین
با همه ناله‌ی تو رقصیدند
تو امام جوان سلطانی
اربا اربا ولی نشد بدنت
ای علی اکبر امام رضا
وان عبای پدر نشد کفنت
دست پا میزدی ولی تنها
نیزه بر پیکرت نخورد هرگز
از تن اطهر تو آقا جان
خصم چیزی از آن نبرد هرگز
سرت از پیکرت نگشته جدا
بر روی نیزه‌ها نرفته سرت
در غریبی اگر که جان دادی
نشکستند به تیغ نیزه پرت
پیکرت بر زمین ماند وسپس
سایه‌بان بال هر کبوتر شد
جسمت از بام بر زمین افتاد
تازه داغ حسین باور شد
نرسیده به حنجرت خنجر
خصم بر روی سینه‌ات ننشست
از قفا راس تو بریده نشد
استخوانه‌های سینه‌ات نشکست
شاعر : مرتضی محمودپور
کاشکی تو شب عزات
تو حرم با صفات
سینه می زدیم برات2
مثل مادرت به دل غصه داریم
سر رو عکس گنبد تو می زاریم
از غمت می باریم
روی سر عالم
داغ تو باریده
زهرای مرضیه
داغ جوون دیده
وای از غم غربت
می گیره همش صدام
سیاهی می ره چشام
وا نمی شه این لبام2
ای وای ازعطش می سوزه جگرم
قوت نداره دیگه بال و پرم
نفس آخرم
گرچه طبیبم من
اما غریبم من
می سوزم و یاد
شیب الخضیبم من
وای از غم غربت
حقم و ادا نکرد
گرچه که حیا نکرد
سرم و جدا نکرد2
اما بمیرم کربلا چها شد
جسم جدم مقطع الاعضاء شد
روی خاک رها شد
منکه وطن دارم
سر بر بدن دارم
گرچه غریبم هستم
اما کفن دارم
وای از غم غربت
شاعر : محسن طالبی پور
دانلود سبک
غریبی یعنی دلشکسته رفتن
با لب تشنه کنج حجره دیده بستن
یعنی به غم نشستن
غریبی یعنی فاصله یعنی دل پر از گله
یعنی تو تشنه ای و آب تو دست قاتله
غریبی یعنی اشک و آه
یعنی یه مرد بی پناه
افتاده بین قتلگاه
امون امون از غربت
می سوزه تو شراره راه پس نداره
پری برا پریدن از قفس نداره
یه همنفس نداره
تا که بلند می شه صداش کل می کشه کنیز باهاش
گم شده تو صدای هلهله صدای آشناش
رمق نداره پیکرش
خورده به کنج در سرش
افتاده یاد مادرش
امون امون از غربت
خدا رو شکر تنت نمود میون صحرا
ندیده باغ لاله رو تن تو زهرا
نشدی اربا اربا
خدا رو شکر کبوترا برا تو ساختن ای آقا
یه سایبون رو پیکرت به یاد کربلا
اما سه روز پس از عزا
جگرم سوخت بیا جرعه آبی برسان
دم آخر شده و پر بزنم سوی جنان
کمی آهسته بگو هلهله و کف بزنند
تا که صوت عطش من شنود گوش جهان
هلهله کردنشان داغ دلم تازه کند
یاد آن لحظه که رفت راس حسین روی سنان
گر کنیزی به سویم آب روان می آورد
به زمین ریز به یاد شه خونین بدنان
درد سختی است شریک تو شود قاتل تو
جان فدای جگر پاره ی مظلوم زمان
پدرم نیست ببیند که جوان مرگ شدم
لحظه ی مرگ بگیرد سر من بر دامان
دیدن مرگ جوان پشت پدر را شکند
وای از آن دم که حسین دید تن تازه جوان
عرباً عربا شده بود و همه جا اکبر بود
پیکرش غرق به خون بود حسین صیحه زنان
وحید زحمت کش شهری
شهادت جوانترین امام
دم آخرین امامی جوان است
امامی که نالان زجور زمان است
جوان است ولیکن زسختی ایام
شده موسپید و قداوکمان است
غریب غریب وبدور از مدینه
زبیداد همسر به آه وفغان است
خورانده به او همسرش زهر کینه
جگر پاره پاره ززهری گران است
نهم ماه ما از سپهر امامت
شده کم فروغ وغروبش عیان است
بسوی مدینه زدل ناله دارد
بیا ای علی عمر من در خزان است
غریب خراسان سر تو سلامت
جوانمرگ تو اکبر این زمان است
بمیرم که نعش جواد عزیزت
بیفتاده در کوچه بی سایبان است
به یاد آورد کربلا جسم بی سر
که بی غسل افتاده وبی نشان است
به اینجا علی و در آنجا علی هم
زدیده به دفن پدر خونفشان است
دل شیعه اینروزها کاظمی
#سبک_زمزمه
#شهادت_امام_جواد_ع
تو صحن نگاهت غم و غصه داری
یه گوشهءحجره داری هی میباری
در خـونه ی تــو روی دنـیا وا بود
تو دست کریمت همیشه سخا بود
بـه روی تـو حالا درا رو می بندن
به حال وخیمت کنیزا مـی خندن
جوونی و حیفه که از پا بیُفتی
با لبهای خشکت وا اُماه میگفتی
*(امون از غریبی امون از غریبی)۲
تو هم مثل زهرا داری یک نشونه
بمیرم بــرات که لبت غـرق خونه
نفس میکشی با پـر و بال بسته
داری پر میگیری با قلب شکسته
زمین خوردی وقتی باصورت روی خاک
صـدای وا اُماه پیچید تــوی افـلاک
چی کردی مدینه با احساس حیدر!؟
که افتاد تو آتیش گل یـاس حیـدر
*(امون از غریبی امون از غریبی)۲
سر از خاک حجره اگــر
?زمینه یا شور شهادت امام جواد (ع)?
?سبک و شعر: علی صمدی ?
بند اول:
یا جواد الائمه ... یا جواد الائمه ...
روضه های تو دارد رنگ و بوی غریبی
میرسد بر مشامم عطر و بوی عجیبی
کنج حجره گرفتی زانویت را در آغوش
آتش زهر نگردید در درون تو خاموش
غربت و ۲ همسرو ۲ زهر کینه
میبرد ۲ این دلم ۲ را مدینه
یا جواد الائمه ... یا جواد الائمه ( - )
بند دوم:
هلهله میکنند هی دور تو قوم شیطان
ناله های تو گم شد بین رقص کنیزان
ارثیه هست شهادت با لب خشک و عطشان
که رسیده به تو از جد و بابا رضا جان
روی بام ۲ پیکرت ۲ زیر آفتاب
نه نماند ۲ بی کفن ۲ مثل ارباب
یا جواد الائمه ... یا جواد الائمه ( - )
بند سوم:
کربلا بود و
شهادت امام جواد(ع)
بند اول
لعل لب تشنه
حجره در بسته
زهر زده آتش
به پیکر خسته
در غریبی ببین دست و پا میزنم
مادرم را زغم من صدا میزنم
وای غریبم غریب وای غریبم غریب(۲)
بنددوم
همسر معلونه‌ام
قاتل من شد خدا
یاد حسن میکنم
داد ز زهر جفا
پاره پاره دلم گشته از کین خدا
میهمان میشوم در جنان بر رضا
وای غریبم غریب وای غریبم غریب(۲)
بندسوم
تنم به روی بام
به شوروشینم من
پیکر من سالم
یادحسینم‌من
جدّمن با لب تشنه شد سرجدا
بر تنش شد به جای کفن بوریا
وای حسینم حسین وای حسینم حسین(۲)
بندچهارم
زینب من نالان
خنده کند قاتل
خون جگر گشته
زغم مراحاصل
جد مظلوم من پاره پاره بدن
خاک صحرا شده نو
غربت هیچ کسی مثل تو مولا نشود
مرهم زخم دلت؛زخم زبانها نشود
جگرت سوخته از زهرو دلم می سوزد
جگر سوخته با خنده مداوا نشود
به لب تشنه ی تو همسر تو می خندید
طعنه می زد که دگر ابن رضا پا نشود
بازهم شکر که با نیزه نخوردی به زمین
خاطرت جمع سرِ راس تو دعوا نشود
هلهله بود به دور تو ولی حرمله نه
به روی سینه ی تو پای کسی وا نشود
دور ناموس تو را جمع حرامی نگرفت
دخترت در ملاعام تماشا نشود
(شائق)
نوحه زمینه شهادت امام جواد(ع)
بنداول
آتش گرفته بال کبوتر
تنهابه حجره میزد پرپر
باکام تشنه با دیده‌ی تر
دراوج‌غم‌بودمیگفت مادر
من لاله‌ی باغ ولایم
هست علی موسی‌الرضایم
میسوزد از پا تا سر من
من وارث کرببلایم
من جوادم
باب‌المرادم
باکام تشنه
در بین حجره
من هستی خود را به پای دین نهادم
ای داد از این غم
فریاد از این غم
شد همسر نامهربانم قاتل من(۲)
بنددوم
همسر بخانه تا قاتلم شد
در بین حجره خون بر دلم شد
غربت در اینجا تا حاصلم شد
آغشته از زهر آب و گلم شد
مادر ببین قلبم کباب است
جسمم به زیر آفتاب است
اینجا به مثل کربلا شد
انگار باز قحطی آب است
کام عطشان
میدهم جان
در شهر غربت
سه روز گر چه روی بام خانه ماند تنش
کبوتران همه کردند سایه بر بدنش
زبام خانه تنش گرچه روی خاک افتاد
ولی نشد زسم اسب توتیا بدنش
لبش ز سوز عطش گرچه بود خشکیده
ولی نخورد دگر چوب بر لب و دهنش
هزار شکر که خواهر نداشت تا بیند
میان حجره در بسته دست و پا زدنش
غریب بود و سرش از بدن نگشت جدا
غریب بود و به غارت نرفت پیرهنش
یا جوادالائمه
اندر میان کوچه ها از کیست این پیکر
افتاده بی غسل وکفن همچون شه بی سر
دلها بسوزد از برایش بس جوان باشد
هست این جوان بر شیعیان یادآور اکبر
باشد غریب ومانده او دور ازدیار خویش
ابن الرضا را داده زهری بی وفا همسر
قلبش زدست حاکم جائر پر از خون بود
گردید با زهر جفا زخمی وخونین تر
از درد می پیچید برخود،ناله ها می کرد
یارب علی ام را رسان تاگیردم در بر
می ریخت با هر ناله ای خون از دهان او
مادر صدا میزد تقی، در لحظه ی آخر
وقتی میان کوچه جسمش را رها کردند
شد زنده یاد قتلگاه وناله ی مادر
بال کبوترها برایش سایبانی شد
جانها فدای آن شه بی سایبان پیکر
هر سال روز آخر ذیقعده چون آید
#یا_جواد_الائمه_ادرکنی
ذکر لب های خسته ام این است:
یا جواد الائمه ادرکنی
چِقَدَر این کلام شیرین است:
یا جواد الائمه ادرکنی
تا حرم پای دل مرا آوَرد
کاظمینت چقدر زیبا بود
در حرم ذکر ما فقط این است:
یا جواد الائمه ادرکنی
مادری بغض کرده بود اما
تا نگاهش به گنبدت افتاد
زیرلب گفت ذکر تسکین است:
یا جواد الائمه ادرکنی
چِقَدَر کم ارادتیم، ببخش
با تو دنبال جنتیم، ببخش
زائرت را بهشت تضمین است
یا جواد الائمه ادرکنی
قصد روضه نداشتم اما
تا کمی چشم بسته ام، دیدم
روضه هایت چقدر سنگین است
یا جواد الائمه ادرکنی
خانه ات قتلگاه شد آخر
دور جسمت کنیزها... ای وای
بسکه این ام فضل بی دین است
یا جواد الائمه ادرکن
امشب از لطف خدا بار دگر مهمان تو هستم
شرمنده ی کرم و لطف تو واحسان تو هستم
من که خار و روسیهم کوله بار من گنهم
امشب از لطف تو بود بر تو یا مولا نگهم
ای تکیه گاه من پشت و پناه من
ابن الرضا مولا(۲)
نور چشم و دل هر اهل ولاابن الرضایی تو
همچو جدوپدرت دردوجهان مشکل گشایی تو
گشته ام من گدای تو در دل من ولای تو
بوده عمری شامل من لطف وجودو سخای تو
گرفته ام بویت دو دست من سویت
ابن الرضا مولا
امشب ازرنج وغمت، عمر کمت دوباره دل خونم
تا روز آخر عمر یابن علی من به تو مدیونم
ای امید همه جهان جود تو بر همه عیان
زائر صحن و حرمت مهدی صاحب الزمان
مهمان تو هستم مولا بگیر دستم
ابن الرضا مولا
امشب با یاد غمت وز
آنشب درون حجره مردی ناله می کرد
با ناله اش خون گریه باغ لاله می کرد
.
آنشب گلی پژمرده در دست خزان بود
از نیش خاری خسته قلب باغبان بود
.
آنشب دلی از تشنگی در سینه می سوخت
پروانه را بال وپری از کینه می سوخت
.
آنشب جواد ابن الرضا در تب وتاب بود
چون جد مظلومش حسین خشکیده لب بود
.
از تشنگی مرغ دلش فریاد می زد
آتش به دام ودانه صیاد می زد
.
جاری زجام دیده اش خوناب می شد
مانند شمعی پیکر او آب می شد
.
با اشک چشمش باغ دین را زنده می کرد
بر گریه او همسر او خنده می کرد
.
در نوبهاران نخل عمرش گشت بی برگ
در نوجوانی همچو زهرا شد جوان مرگ
.
در حال اغما نقش لب رازی مگو داشت
گوئی به زهرا مادر خود گفتگو داشت
.
م
سوخت در حجره ی در بسته همه بنیادم
کس در این حجره نباشد برسد بر دادم
نفسی نیست مرا بس که به خود پیچیدم
پا به سر آتش و خاموش بود فریادم
جگرم سوخت ولی یاد مدینه هستم
آن در سوخته پیوسته دهد بر بادم
یادم از خد تریب آمده و از گودال
تا به حجره رخ خود روی زمین بنهادم
خنده ها پشت در حجره دلم سوزاندند
یاد غارت شدن اهل حرم افتادم
همه با خنده سوی غارت طفلی رفتند
گوش خونی شده هرگز نرود از یادم
******
شائق
به چشم نیلی ات بنگر،به چشمان ترم مادر
ز ظلم همسرم،چون مرغ بی بال و پرم مادر
اگر چه قاتلم در پشت در خنده به حالم کرد
ولی من یاد خون سینه و میخ درم مادر
اگر از سوزش زهر جفا،خشکیده حلقومم
ولی دیگر نخورده نیزه ای بر حنجرم مادر
به خاک حجره می غلتم من از فرط عطش اما
به زور نیزه ای دیگر نغلتد پیکرم مادر
تنم را روی بام آرند از کینه ولی هرگز
نباشد زیر دست و پای مرکبها سرم مادر
خدا را شکر در حجره به خود وقتی که پیچیدم
ندیده حالت جان کندنم را خواهرم مادر
شنیدم عمه ام روی بلندی بوده و دیده
به یاد حنجر و قاتل،به یاد حنجرم مادر
شنیدم زنده زنده راس جدم را جدا کردند
خدا داند که این صحنه نیاید باورم ماد
آتش گرفته عالمی از سوز آهت
یک حجره ی در بسته گشته قتلگاهت
شد خون دلها حاصلت شد همسر تو قاتلت
آه و واویلا
برده تنت بر بام خانه دشمنانت
بال و پر مرغ هوا شد سایبانت
ای یاس پرپر رضا ای علی اکبر رضا
آه و واویلا
شکر خدا ای نور پاک حی سرمد
بر پیکر تو آفتاب اصلا نتابد
نسوزد از گرما تنت غارت نشد پیراهنت
آه و واویلا
*******
شائق
