درمیان حجره میسوزد دلم،مادربیا
همسرم از کینه گشته قاتلم،مادربیا
غربت من را نگر چون در میان خانه ام
با لب عطشان به سختی جان دهم، مادربیا
هر کسی حرف دل خود را زند باهمسرش
همسرم بر من روا دارد ستم، مادر بیا
کام عطشان، داستان کربلا آرد به یاد
مردم از این غصه و داغ و محن، مادر بیا
بند اول:
نوای دل بی نوایم
غم تو نکرده رهایم
مدد یا جواد الائمه
که تا کاظمینت بیایم
عزادار داغ تو هستیم
به پای غم تو نشستیم
شنیدیم کمی روضه ات را
سپس بغض خود را شکستیم
بگریم برایت ، چو ابر بهاران
که در کنج خانه ، غریب میدهی جان
ادرکنی ابن الرضا ابن الرضا ابن الرضا ( - )
بند دوم:
زده زهر شراره به جانش
ز دست رفته تاب و توانش
گرفت زهر تمام وجودش
شده زرد رخ و خشک لبانش
شده ناله اش گم میان
هیاهو و رقص کنیزان
کشیدند کل و کف زدند تا
نیاید صدایش دهد جان
شبیه حسن او ، غریب است به خانه
شده پیرتر از پیر ، اگر چه جوانه
ادرکنی ابن الرضا ابن الرضا ابن الرضا
بند سوم:
سه روز و سه شب جسم پاکش
رها گشته بر روی بامی
بود این گریزی مناسب
دهم تا به ارباب سلامی
برای جوادالائمه
شدند طائران سایبانی
ولی کربلا نزد ارباب
نماند ذره ای هم نشانی
نه انگشتری هست ، نه جامه به پیکر
نه عمامه ای هست ، نه اصلا به تن سر
واویلا یبن الزهرا یبن الزهرا یبن الزهرا ....
نوحه شهادت امام جواد(ع)
من جوادم، من جوادم
سر بزانویم نهادم
همسرم داده ز هر جفایم
خون جگر از زنی بی وفایم
من غریبم، غریبم، غریبم4
______________________
می روم از، دارفانی
در جوانی، در جوانی
یادم آید غم جد بیسر
در کنار تن پاک اکبر
من غریبم....
_______________________
همچو بابایم غریبم
گشته تنهایی نصیبم
او به طوس است ومن شهر بغداد
وای از این غربت وظلم وبیداد
من غریبم..
_______________________
هادی ام ای بی غریبه
مانده ام دور از مدینه
خون جگر مانده وبی طبیبم
در کنارم بیا ای حبیبم
من غریبم...
شعر:اسماعیل تقوایی
بند اول
بین حجره غریبم همسرم قاتلم شد
از جفا لحظه لحظه پاره پاره دلم شد
منکه در شور و شینم
تشنه لب چون حسینم(۲)
یا جواد الائمه یا جوادالائمه(۲)
بند دوم
همچو مادر جوانم شکوه از کینه دارم
ز آتش زهر کینه شعله از سینه دارم
من جوان رضایم
اکبر کربلایم(۲)
یا جواد الائمه یاجوادالائمه(۲)
بند سوم
آسمان تیره و تار جسم من روی بام است
همچو بابا به جسم پاره پاره سلام است
از قفا سر بریدند
عمه‌ام را ندیدند(۲)
یاجوادالائمه یاجوادالائمه(۲)
شاعر : مرتضی محمودپور
دانلود سبک
شرار زهر قاتل سر زند از جسم و از جانم
کسی بر من نمی گرید به غیر از چشم گریانم
من از دوران طفلی تا جوانی خون دل خوردم
که از هر ناله می جوشد هزاران درد پنهانم
میان حجرۀ دذر بسته مثل شمع، می گریم
مگر با قطرۀ اشکی شود تر چشم گریانم
تمام عمر با تنهائی و غربت گرفتم خو
ولی وقت شهادت مادرم زهراست مهمانم
که دیده صید، دست و پا زند، صیاد کف بر کف
اَلا صیاد من صید توام دیگر مسوزانم
اَلا ای آه، از زندان تنگ سینه بیرون شو
که من با ناله داد خویش از صیاد بستانم
گهی نام محمّد بر لبم گه یا رضا گویم
کهی رو به مدینه گه بود سوی خراسانم
شریک زندگی گردیده قاتل، خانه ام مقتل
انیسم اشک چشم و حجرۀ در بسته زندانم
مرا کش
تا کاظمین ، پر می زنه مرغ سینه ، کنار گنبد می شینه
روضه ی مادر میخونه
آقایی که ، تو کنج حجره نیمه جون ، به یاد زهرا بی امون
روضه ی مادر میخونه
قاتل من زهر شرر بار شد قاتل مادر در و دیوار شد
در وسط کوچه تو را می زدند کاش به جای تو مرا می زدند
مادر مادر یازهرا
******
گم شده بود ، صدات تو اون هلهله ها ، حجره ی در بسته آقا
جا داره از غم بخونه
با لبای ، تشنه زدی پر تا خدا ، زنده شده کرب و بلا
جا داره از غم بخونه
اصغر من کی به زبان آمده حرمله با تیر و کمان آمده
شیرخواره لحظه ای آروم نداره کاشکی از آسمون بارون بباره
لای لای علی اصغر
******
قاتل تو ، نداره رحمی به تنت ، رو پشت بوم بدنت
کبوترا داد می ز
مرهم حریف زخم زبان ها نمی شود
اصلاً جگر که سوخت مداوا نمی شود
خیلی ها نقل کردند: ذکریا بن آدم راوی این حدیث، میگه خدمت علی بن موسی الرضا(ع) بودم، جوادالائمه نشسته، یه وقت با یه ناراحتی دست به زمین زد سر به آسمان یلند کرد، داره فکر میکنه علی بن موسی الرضا(ع) فرمود: پسرم چی شده، به چی فکر میکنی؛ امام جواد(ع) فرمود: به اون کاری که با مادرم زهرا(س) کردند، به خدا قسم اون دو نفر از قبر بیرون میکشم، آتیششون میزنم.... آخه مادر ما رو کتک زدند...مادر انتقامتو میگیرم....
اصلاً جگر که سوخت مداوا نمی شود
گریه مکن بهانه به دست کسی مده
با گریه هات هیچ مدارا نمی شود
خسته مکن گلوی خودت را برای آب
با آب گ
لب تشنه بود، تشنه ی یك جرعه آب بود
مردی كه درد های دلش بی حساب بود
پا می كشید گوشه ی حجره به روی خاك
پروانه وار غرق تب و التهاب بود
در ازدحام و هلهله ی نا نجیب ها
فریاد استغاثه ی او بی جواب بود
یك جرعه آب نذر امامش كسی نكرد
هر چند آب دادن تشنه ثواب بود
آخر شبیه جد غریبش شهید شد
آری دعای خسته دلان مستجاب بود
تا سایبان پیکر نورانیش شوم
بال کبوتران حرم را شتاب بود
میگه دیدم یه جایی پرنده ها بالاشون یه هم دادن سایبون درست کردن آفتاب به بدن عزیز زهرا نتابه، اما فدای بی کفن دشت کربلا
آلاله ای كه زخم تنش بی حساب بود
هم تیغ هم نیزه خون تنش را مکیده بود
هم داغ دیده شرر آفتاب بود
دانلود سبک
زمین و زمان با دلی سوزان بی قرار ِ ابنُ الرّضا شد
دل ِ محزونم دوباره باز،غصه دار ِ ابنُ الرّضا شد
بگیریم با چشم گریون،به سمتش دست توسّل
همون مولای جوونی،که پرپر شد مثل یک گُل
سینه ِ زن ِ این/بزم عزاییم
همناله های/امام رضاییم
آه و واویلا...
توی جنّت مادر ش زهرا با دلی محزون ناله ها زد
که دیده در حُجره فرزندش با لب ِ تشنه دست و پا زد
بمیرم،اون زهر ِ کاری به قلب او زد شراره
به جز جون دادن تو حُجره،دیگه هیچ راهی نداره
با یک دل خون/با قلب ِ خسته
میره پیش ِ یک/پهلو شکسته
آه و واویلا...
دل سوزان و لب ِ عطشان،سوز و آه و شور و نوایی
میشه جاری اشک عاشق از نوحه های کرببلایی
یکی اینجا بین حجره،شده لب ِ تش
دوباره اومد شبای سینه زنا
روضه بگیرید که شده وقت عزا
مشکی بپوشید رفقا! آی رفقا!
نم نمِ بارون با چشم گریون
دلارو امشب می بریم مشهد
مشکی پوشیده پرچم گنبد
سینه زنون میگیم پای مرقد:
تسلیت آقا تسلیت اقا...
زائرا دم میگیرن با نوحه خون
چه سخته صبوری تو داغ جوون
آقاجون مارم شریک غم بدون
(یا مولا شهید مسموم رضا)
(یا مولا، جوادِ مظلوم رضا)
قاتلِ جون من شده همسر من
زخمی تیر کینه بال و پر من
می سوزه از زهر ستم پیکر من
ای مادر من.. غم پرور من
دیدی چی اومد به سرم مادر..
شد تکه تکه جگرم مادر...
میخوام با غربت بپرم مادر...
با بال خسته... قلب شکسته...
ای مادر! منم شدم مثل حسن
ای مادر! غریب می میرم تو وطن
ای ما
بردار از خاک کف حجره سرت را
از بی کسی کمترصدا کن مادرت را
اینجا جواب ناله هایت نیشخند است
اصلاً نمی فهمند چشمان ترت را
با هلهله با پایکوبی خنده کردند
سوز صدای خسته ی بی جوهرت را
آه جگر سوزت امانت را بریده
اتش زدی با سرفه ات دوروبرت را
حتی توان ایستادن هم نداری
قوّت نداری وا کنی بال و پرت را
پیداست از حال وخیمت زهر بدجور
آتش زده باغ گل نیلوفرت را
داری به خود می پیچی اما حیف اینجا
چشمی نمی بارد دل غم پرورت را
باید که تنها در غریبی بگذرانی
در خانه ی خود لحظه های آخرت را
در پیش رویت آب را روی زمین ریخت
می بینی آقا دشمنی همسرت را؟
بی حرمتی شد به مقامت باز هم شکر
خنجر نزد بوسه ضریح حنجرت را
پاره ی پیکر مرتضـــــایی
وارث پاک خون خـــدایی
قبله گاه محبان حریمـــت
تو جوادی و ابن الرضایی
دستم سوی دامانت
چشم من و احسانت
جان همـــــه قربانت
(( ابن الرضا یامولا ))
روضه خوان غـــم مـــــادری تو
در شجاعت چنان حیـــــدری تو
اشک و آهت همیشه گواه است
نوحه خوان شه بـی ســــری تو
از غربتت میخوانیــم
از دشمنت بیزاریـــــم
ما عاشقت می مانیم
(( ابن الرضا یامولا ))
مظهر جودی و لطف سرمــد
نور چشم رضا جان احمـــــد
کاظمینت بود قبلـــــه جـــان
نام پاک تو باشدمحمــد (ص)
تو دلبـــــر طاهـــــــایی
دلـــــداده ی زهــــرایی
آقایـــــی و مولایـــــی
(( ابن الرضا یامولا ))
همچو اجـــــداد پاکت غر
یا جوادالائمه(ع)
می سوزم ومیسازم وفریاد رسی نیست
تا رفتن جان از تن من جز نفسی نیست
دادست مرا همسر من زهر هلاهل
جز خون دل ودرد، مرا هم نفسی نیست
من ابن رضا هستم وهمچون پدر خویش
مسموم شدم حال مرا دادرسی نیست
دارم چو پدر فاصله از شهر مدینه
در غربت بغداد برم هیچ کسی نیست
با اینکه جوانم شده ام پیر زمانه
این عالم فانی دنی جز قفسی نیست
هادی بشنو ناله ام وپیش پدر آی
جر دیدن روی تو پدررا هوسی نیست
گر پیکر بی جان مرا دفن نکردند
اما تن من زیر سم هر فرسی نیست
جانم به فدای تن صد چاک حسینم
این تن هدف هجمه ی هر خار وخسی نیست
شاعر :اسماعیل تقوایی
نوحه شهادت
حجره ی خاموش
گرچه در جود وکرم حق مرا خوانده جواد
هرچه گفتم العطش کس جوابم را نداد
من جوادم من جواد
کس جوابم را نداد
حجره ی خاموش من قتلگاه من بود
مادر من شاهد سوز وآه من بود
من جوادم من جواد
کس جوابم را نداد
من زپا افتادم و پشت این در همسرم
کف زند خنده کند پیش چشم مادرم
من جوادم من جواد
کس جوابم را نداد
گرکه بردل آب از دیده ی ترمی زنم
روی خاک تیره ی حجره پرپر می زنم
من جوادم من جواد
کس جوابم را نداد
زهر کین آتش زده برتمام پیکرم
درجوانی جان دهم همچو زهرا مادرم
من جوادم من جواد
کس جوابم را نداد
من که برشمس الشموس گوهری یکدانه ام
جای جسم من شده پشت بام خانه ام
من جوادم من جواد
ک
شهادت حضرت جواد علیه اسلام
اين نوگل باغ ولايت و عصمت گرچه كوتاه عمر بود ولي رنگ و بويش مشام جانها را بهره مند ساخت .
آثار فكري و رواياتي كه از آن حضرت نقل شده و مسائلي را كه آن امام پاسخ گفته و كلماتي كه از آن حضرت بر جاي مانده ، تا ابد زينت بخش صفحات تاريخ اسلام است .
دوران عمر آن امام بزرگوار 25سال و دوره امامتش 17سال بوده است . معتصم عباسي از حضرت جواد (ع ) دعوت كرد كه از مدينه به بغداد بيايد .
امام جواد در ماه محرم سال 220هجري به بغداد وارد شد . معتصم كه عموي ام الفضل زوجه حضرت جواد بود ، با جعفر پسر مأمون و ام الفضل بر قتل آن حضرت همداستان شدند . علت اين امر - همچنان كه اشاره كرديم -
ای خدا شد همسر من قاتل من
بی حیا با طعنه سوزانده دل من
من غریبم من غریبم من غریبم
شد زمین و آسمان لبریز آهم
حجره ی در بسته گشته قتلگاهم
من غریبم من غریبم من غریبم
همچو جدم جان سپردم کام عطشان
پیکرم اما نشد از کینه عریان
من غریبم من غریبم من غریبم
جای همدردی به اشکم خنده کردند
خنده های شامیان را زنده کردند
من غریبم من غریبم من غریبم
******
شائق
امیرملک ولایی...ایاجواد الائمه
قرارقلب رضایی...ایاجوادالائمه
.
.
عزیزحضرت زهرا
امیر دولت زهرا
نگارخیرنسایی...ایاجواد الائمه
.
.
توآن شهی که به خلقت
به جاه و هیبت وطلعت
زماسوای سوایی ....ایاجوادالائمه
.
.
زنسل پاک بطولی
جواد آل رسولی
کریم بحر عطایی...ایاجواد الائمه
کمال حسن و فضائل
به درگهت شده سائل
هزار حاتم طائی....ایا جواد الائمه
.
.
شه مه و مه شاهی
به شیعه پشت و پناهی
شفیع یوم جزایی....ایا جواد الائمه
.
.
تویی که باب مرادی
محمدی و جوادی
همیشه عقده گشایی.ایا جوادالائمه
.
.
هزار همچو سلیمان
به حشمتت شده حیران
به این مقام سزایی...ایا جوادالائمه
.
.
امیر ملک حجازی
تو روح و جان نمازی
دلیل ذکر و
الهی الهی
دلتنگ بابا هستم از پا دگر بنشستم
می سوزد از پا تا سر من
شد قاتل من همسر من
الهی الهی
در را به رویم بستند قلب مرا بشکستند
در پیش زهرا مادر من
کف می زدند دور و بر من
الهی الهی
جان میدهم لب تشنه اما نه زیر دشنه
من غرق اشک و سوز و آهم
تنها به یاد قتلگاهم
******
شائق
سبک 5 ـ ذکر / واحد سنگین ـ مسموم
وای از آن لب های پر خون وای از آن مظلوم
شد جواد ابن العلی موسی الرضا مسموم
خون بریزد از نوایش
عرش حق ماتمسرایش
شد رضا صاحب عزایش
سید المظلوم ـ سید المسموم(4)
در میانِ حجره ناله حاصلش باشد
در میان خانه یارش قاتلش باشد
بین حجره بی طبیب است
در غمش دل بی شکیب است
او غریبِ بن الغریب است
سید المظلوم ـ سید المسموم(4)
قامت سرواش اسیرِ ناتوانی شد
در جوانی همچو مادر قد کمانی شد
وای از آن اشک روانش
صحنِ پر خونِ دهانش
ذکر مادر بر لبانش
سید المظلوم ـ سید المسموم(4)
نوحه شهادت حضرت جوادالائمه
با زهر کین همسر،(ازپا فتاده ام من)3
در راه دین وقرآن(جانم بداده ام من)3
جوانم وجوادم علی برس بدادم،علی برس بدادم 2
______________________________
زهرجفا شررزد،آخر به جسم وجانم(3)
خون شد دل غمینم،آمد گه خزانم(3)
دیگر نمانده طاقت،شد قسمتم شهادت،شد قسمتم شهادت (2)
جوانم وجوادم....
_____________________________
بابای من نبوده، داغ جوان ببیند(3)
همچون حسین زهرا،بر نعش من نشیند(3)
بوده مرا چو رهبر،عموعلی ی اکبر،عموعلی ی اکبر (2)
جوانم وجوادم...
____________________________
دور از مدینه هستم،همچون پدر غریبم(3)
علی بیا کنارم،اینک که بی حببیبم(3)
غسلم بده کفن کن،رخت عزا ب
جوون خونواده ، دیگه از پا فتاده
جگرش سوخته اما، کسی آبش نداده
گوشه ی حجره تنها ، داره جون میده آقا
اومده از مدینه ، مادرش زهرا حالا
شبیه شمعی که بی صدا داره می سوزه
جواد عزیز امام رضا داره می سوزه
باتشنگی یاد کربلا داره می سوزه
وااااا شدجونمرگ شبیه زهرا
وااااا یا جواد الائمه آقا...
پیش چشمای زهرا، سرگذاشته روخاکا
گم میشه ناله هاش تو، هلهله ی کنیزا
غصه هاش بیشماره ، جگرش پاره پاره
روخاک حجره ی غم ، ابرچشماش میباره
نداره حتی یه آشنا داره می میره
غریبونه بین غصه ها داره می میره
بیاد ذبح من القفا داره می میره
وااااا دست و پا می زنه روخاکا
وااااا یا جواد الائمه آقا...
غریبی ناتمومه ، بغض تو
#امام_جواد_شهادت
دوستان بر من و رنج و محنم گریه کنید
بهر مظلومی و تنها شدنم گریه کنید
نیست یک روز که من یاد مدینه نکنم
بر غریبیم که دور از وطنم گریه کنید
هر کجا روضه جانسوز حسین است و رباب
بر من و بهر عمویم حسنم گریه کنید
یاد آن لحظه که گفتم جگرم میسوزد
با همین زمزمه دل‌شکنم گریه کنید
بهر این روضه که مجبور شدم مثل حسین
تا که بر قاتل خود رو بزنم گریه کنید
جای آن عده که در پشت در حجره من
خنده کردند به پرپر زدنم گریه کنید
پسرم نیست که از خاک سرم بردارد
بر من و سوختن و ساختنم گریه کنید
بر روی بام تنم را به چه وضعی بردند
همره فاطمه پیش بدنم گریه کنید
در همان لحظه که افتاد تنم در کوچه
کاش
#امام_جواد_شهادت
هر چه در حجره زدم داد به من آب نداد
لبم از زمزمه افتاد به من آب نداد
هر چه گفتم جگرم سوخت به من رحم نکرد
پاسخ این همه فریاد به من آب نداد
دست و پا بسکه زدم خسته و بي حال شدم
رفت هستم همه بر باد به من آب نداد
اب ابم جگر فاطمه را اتش زد
تا شود مادر من شاد به من آب نداد
پیش لب تشنه کسی آب نریزد به زمین
داد از این همه بیداد به من آب نداد
لب خشكيده من ديد وبه حالم خنديد
كف زنان در برم استاد به من اب نداد
گفتم آبم بدهی یا ندهی میمیرم
كربلايي شده بغداد به من آب نداد
نوحه آخر من واعطشا وای حسین
کردم از روضه او یاد به من آب نداد
خیره بر حنجر طفل و گله از حرمله داشت
نشود خانه ا
بند اول
دست توسل میزنم
به دامن باب المراد
حاجت دنیامو آخر
میگیرم از امام جواد
واسه غریب کاظمین
میون روضه میمیرم
برگ برات حرمش
رو بین روضه میگیرم
دلم میخاد کفترش باشم
همیشه در محضرش باشم
اقامتگاهم حرم باشه
بشم جلد و مضطرش باشم
جوون ترینی،بین اماما
پاره قلبی،برای رضا
جوون ترینی و بی قرینه
اسم قشنگت،به دل میشینه
(مولای یا ابن الرضا)
بند دوم
این غصه مارو میکشه
همینجوری نمیمونه
توام مثه امام حسن
غریب بودی توی خونه
محرم و همدمت آقا
شد توی خونه قاتلت
بمیرم از زهر جفا
آتیش زدن به اون دلت
تا کاری شد زهر اون ملعون
بالا آوردی جگر با خون
خداروشکر خواهری نبود
ببینه که داری میدی جون
مادرت اومد،ه
سبک ۳ ـ ذکر / ثلاثی سنتی ـ زخمی
از غصه می نالم
زخمی پر و بالم
آخر چه کردی زهر
با حال و احوالم
یارم به حالِ زارِ من نظر ندارد
با خنده بر زخمِ دلم نمک گذارد
یا سیدی یا جواد الائمه(۴)
من نیمه جان هستم
گرچه جوان هستم
چون صید در دامِ
نامردمان هستم
شکسته مثلِ من کسی پرش نباشد
که قتلِ او به دستِ همسرش نباشد
یا سیدی یا جواد الائمه(۴)
این غربت افزون شد
این حجره محزون شد
خون از جگر آمد
لب ها پر از خون شد
ببین ز جد اطهرم نشانه دارم
به خاک حجره تشنه لب سر می گذارم
یا سیدی یا جواد الائمه(۴)
غریب و تنها لبِ عطشان ابنُ الرضا
مانند جدش می دهد جان ابنُ الرضا
وای از، غمی که گشته نثارش
دلِ شکسته و زارش
زبانِ پُر ز شرارش ۲
میان حجره تنش فتاده بر روی خاک
غمی که سوز عطش به روی لب زده چاک
جانم آقام جواد الأئمه ۳
خون میچکد از سوز و آه ابنُ الرضا
کاشانه گشته قتلگاه ابنُ الرضا
آه از ، گلِ جوان شده پر پر
نگاهِ مانده ی بر در
به شوق دیدن مادر۲
بگوید ای پسرم نگار چشم ترم
شکسته از غم تو دوباره این کمرم
جانم آقام جواد الأئمه ۳
حُجره‌ی سوخته‌اش کاش دری دیگر داشت
این جوان کاش به بالایِ سرش خواهر داشت
چه شده چند کنیز از پسِ در میخندند
یک‌نفر این طرف و چند نفر میخندند
خنده کردند بر این زخم دوایی نرسد
خنده کردند صدایش به صدایی نرسد
طَشت دَف شُد که نفهمند کسی میسوزد
بِینِ این حجره‌ی بسته نفسی میسوزد
طَشت را پیشِ لبانش بگذارند ای کاش
کاسه آبی به دهانش بگذارند ای کاش
ظرف از آب پُر اما به زمین می‌کوبند
می‌زند داد ولی پا به زمین می‌کوبند
خنده‌ی بد دهنی میرسد از هلهله ها
ناسزاهای زنی میرسد از هلهله ها
خواست بالی بزند غم پَرِ او را سوزاند
خواست آهی بکِشد حَنجر او را سوزاند
گفت آبی و نشد تا که بگوید جگرم
زهر وقتی نفَس
دست از سرم بردار ای ملعونه همسر
بگذار کنج حجره در غربت بمیرم
برهم مزن با هلهله حال عروجم
ای بی حیا بگذار با عزت بمیرم
.
.
خواهم که اینک با همین حال پریشان
پا در میان روضۀ جنت گذارم
با یاد روی خاکیِ جدّ غریبم
صورت بخاک حجره با حسرت گذارم
.
.
عیبی ندارد آب هم بر من حرام است
با اینکه من نور دل خیرالنسایم
عطشان بمیرم بهتر از یک جرعه آب است
من زادۀ لب تشنۀ کرب و بلایم
.
.
دیگر رها کن حیله و مکر و جفا را
من را بدست غصه و آلام بسپار
در را بروی نعش من واکن که مُردم
بی سر صدا جسم مرا بر بام بسپار
.
.
بدجور خورده این سر و صورت به پلّه
وقتی کنیزان روی بامم میکشاندند
بال کبوترهای عاشق واشد، ایکاش
در کربلا خود را به جدم می‌رساندند
.
.
من یاد گودالم ولی جدّ غریبم!
این قتلگاهِ من شبیه کربلا نیست
از شادیِ جان دادنم بیرون ز مقتل
کف میزنند اما خبر از نیزه ها نیست
.
.
تو زیر سمّ اسبها جان هدیه کردی
من گوشۀ این حجرۀ دربسته آقا
من پیکرم یکبار هم نیزه نخورده
تو استخوانهایت همه بشکسته آقا
.
.
آری ترا جمع اراذل سر بریدند
من سر به پیکر دارم و شرمنده هستم
تو حنجرت شد پاره پاره زیر خنجر
من باز حنجر دارم و شرمنده هستم
.
.
تو نازدانه در خرابه دیدی اما
من نازدانه دیده ام در ناز و نعمت
تو تازیانه دیدی و سیلی به دختر
من دخترم را دیده ام تنها به محنت
.
.
تو تا چهل منزل سرت بر نیزه ها رفت
من سر بدامان پسر دارم عزیزم
تو چند مُهرِ سنگ بر پیشانی ات هست
من مِهرِ دستان پدر دارم عزیزم
.
.
تو مادرت زهرا صدا میزد بُنَیَّ
من بر سر خود سایۀ مادر ندارم
تو مثل زینب غصه خور داری حسین جان
تو گریه کن داری و من خواهر ندارم
.
بند ( ۱ )
چشم عاشق همیشه توی غمت چون ابر بهاره
آخه داغ یک جوون بزرگترین داغ روزگاره
خوش به حال اون کسی که سر زیرپای تو میذاره
پرمیگیره دلم تا ضریحت
وقتیکه اسمتو می برم من
"یا جوادالائمه نظر کن آقا جان"
تا بشم زائر این حرم من
با اینکه به عالم.... تو تاجِ سری
لحظه های اخر ...تو بی یاوری
ماه آسمونی .... تو زهرا ...نشونی
وقتِ پرکشیدن .... آخ... خیلی جونی
" آقام آقام آقام ... یابن فاطمه س " ۳بار
بند ( ۲ )
حرمِ آقام رضا، تو سوز و آه، از داغ جواده
توی بابُ الجوداش،مِهر و غمش،تو دلم افتاده
هر کسی ناله زده ،تویِ غمش ،اون دنیاش آباده
آسمون دلم غم گرفته
ابرِ تاریکِ چشمم می باره
رنگ ماتم میشه صحن قل
وسط حجره گاه گاه افتاد
نفسش در شماره، آه افتاد
به در بسته خورد فریادش
بی پناهی که بیگناه افتاد
ناگه از درد تشنگی برخاست
سمت در، نا امید راه افتاد
رو زد و آب ، نه نمیدادند!
به کنیزان چو کار شاه افتاد
نه کمی رقص و هلهله کم شد
نه به جان دادنش نگاه افتاد
کمر آسمان شکست از غم
دید از بام، تا که ماه افتاد!
حرف افتادن از بلندی شد
گذر دل به قتلگاه افتاد
ذوالجناح ” الظّلیمه `میگفت و
” مُغتسِل مِن دَم الجِراح ” افتاد
