از ساغر مصطفی صفا می خواهم
" اقرأ اقرأ "من از حرا می خواهم
ای غنچه ی پر خنده ی هستی ، احمد !
لبخند تو را روز جزا می خواهم
****
از جام نگاه تو وضو خواهم کرد
بر کعبه ی چشمان تو رو خواهم کرد
آن روز که روز سخت رسوایی هاست
با نام تو کسب آبرو خواهم کرد
شاعر : سید حبیب حبیب پور
روزی که شور عشق راتفسیر کردند
ملک دل عشاق را تسخیر کردند
هستی زنور تو منّور شد در آن روز
تا آیۀ نام تو را تفسیر کردند
عکسی ز رویت را نشان مهر دادند
خورشید رامبهوت آن تصویر کردند
آوازۀ حُسن تو در آفاق پیچید
نام تو را یکباره عالمگیر کردند
روزی که آزادی به نام تو رقم خورد
ابلیش را در بند و در زنجیر کردند
خواب طلائی گرفتاران غم را
با روشنائی رُخت تعبیر کردند
حکم شفاعت را بدستت گر سپُردند
از تو به پاس بندگی تقدیر کردند
می خواستم درمقدم تو هدیه آرم
نام محمّد را به لب تقریر کردند
ای گرمی طبع «وفائی» باقدومت
--------------------
شاعر : استاد سید هاشم وفایی
بر باد داده عاشقي خاكسترم را
وقتي تو را ديدم زدم قيدِ سرم را
ايل و تبارم كشته ي ايل و تبارت
نذر ِ تو كردم والدين و همسرم را
با بُردنِ نام ِ تو من معراج رفتم
فطرس شدم دادي به من بال و پرم را
بايد براي عاشقي تَركِ قرن كرد
من آمدم اينجا ببينم دلبرم را
كويِ تو را جارو زدم با اشك و مژگان
از من نگير اين ديده يِ رُفتگرم را
گريه نشانِ قلبِ پاك و صاف باشد
از دست دادم مدتي چشم ِ ترم را
غار ِ حرا يعني همان گوشه نشيني
بايد كمي خلوت كنم دور و برم را
***
پرسيد كه مُزد ِ رسالت را چه خواهي؟
گفتي نگه دار احترام ِ دخترم را
گفتي كه اين خانه همان عرش برين است
گفتي فقط حيدر اميرالمؤمنين است...
شاعر : رضا قربانی
بر عرش و زمین شمس درخشان آمد
از جانب مکه بوی ریحان آمد/
در قلب جهالت یک تشعشع از نور/
از بهر هدایت سوی انسان آمد
/از هیبت و نامش،طاق کسری لرزید/
بر آدمیان دلیل و برهان آمد/ب
ا تیر نگاهش،قرص ماهی را شکافت/
بی پرده بگویم خود فرقان آمد
/ناخواند کتاب و مکتبی نیز نرفت/
لیکن همه کار بر وی آسان آمد/
رب گفت بخوان نام خداوندت را/
او گفت به چشم و قصه پایان آمد/
او آمد و خلق را ز گمراهی راند/
کوهی ز بلا به سوی شیطان آمد/
ای 'منتظر' خفته به خواب غفلت
/برخیز و ببین علت قرآن آمد
شاعر : سید رضا فتوحی
ای نور عظیم رستگاری
وی در دل و جان زلالِ جاری
ای بسته دو دیده بر دو دنیا
وا کرده نگاه سوی عُلیا
جنّات نعیم نیّت توست
هم خلد برین هَمیَّت توست
ماه از سحر تو وامدار است
مِهر از نگهِ تو شرمسار است
شب از پر گیسوی تو خیزد
از پلک تو صد ستاره ریزد
توحید ز چشم تو ببارد
خورشید ولایت تو دارد
وقتی که تو می کنی مناجات
بر عرش خدا کند مباهات
هنگام قیام تو به محراب
دلها شود از نماز تو آب
از همّت نالة بلندت
وز دولت گیسوی کمندت
محراب به پیچ و تاب آید
مَه دیدنِ آفتاب آید
ای عالِمِ غیب و الشّهاده
وی حضرت واجب الاطاعَه
حالاتِ تو از علی نشان است
سجّاده ترا کشان کشان است
شب تاب عبادتت ندارد
جز اشک ، سعادتت ندارد
در
خوشست در خم این گیسوان اسیر شدن
به خاکبوسی این شاه سربزیر شدن
خوشست خادمی این سرای را کردن
در این مقام گدا بودن و امیر شدن
خوشست خاک شدن زیر پای حضرتتان
زِ یُمن گیوه ی پر مهرتان عبیر شدن
خوشست اینکه زِ طفلی به زیر سایه تان
گذار عمر نمودن، زِ عشق پیر شدن
شما کلام خدایید و در نزول منید
شما محمدمید و شما رسول منید
به نام عشق، به نام خدا، به نام نبی
بنوش باده مستانه ای ز جام نبی
بنوش باده که جبرییل می شود اینبار
همای اوج سعادت به روی بام نبی
ببین زِ عرش به سمت حراست در تنزییل
صدای بال ملائک به احترام نبی
صدای بال ملک؛ نه صدای الله است
که آمده برسد محضر مقام نبی
رسیده است بگوید: بخوان بخوان قرآن
بخ
به نام خالق آئینه ها به نام خدا
به نام صاحب آدینه ها به نام خدا
به نام حضرت ایزد خدای عزوجل
به نام حضرت امجد خدای شعر و غزل
اگرچه با قلمی که شکسته بنویسم
به یمن این شب و روز خجسته بنویسم
خوشا به حال من و دفتر غزل خیزم
به شوق و شور و شعف واژه واژه میریزم
یکی دو بوسه بکارم لب مبشر را
به سینه ام بزنم ایهاالمدثر را
صدای بال و پر جبرییل می آید
صدای گام بلند خلیل می آید
خدا به دست خلیلی دگر تبر داده
که پشت لات و هبل ها به لرزه افتاده
ندا رسده که إقرأ...بگو ز طیّ براق
بگو فقط...لاتمم مکارم الاخلاق
نهفته مدح نگارم به مطلبی نافذ
نهفته در غزلیات حضرت حافظ
نگار من که به شوقش خدا قلم بسرشت
" نگار من که به
یه عمره به تو مینازم
شدی نغمه آوازم
(کبوتر شدم خمار پروازم)2
کوه آتشفشونه آرزوهام میون سینه
حسرت به دل می میرم اگه نرم آقا مدینه
(یا وجـیها عنـدالله-کن مدینمونوامضا)2
(یا ابالزهرا)2
تو که دلبرو دلداری
حسینیهارو دوست داری
(برا نوکراش تو کم نمی زاری)2
امشب که قلبم آقا کنار تو به شورو شینه
چیزی که از تو میخوام برات مرقد حسینه
(یا وجـیـها عنـدالله-کربلامونو کن امضا)2
(یا ابالزهرا)2
قیامت نمیشه یاری
کسی که ازش بی زاری
(تو هم تو دلت حب علی داری)2
بسکه خلقت عظیمه شدی آموزگار حیدر
وقتی دلت میگیره تومیشی بی قرار حیدر
(یا وجیها عندالله-زائر نجف کن ما را)2
(یا اباالزهرا)
شاعر : محسن طالبی پور
دانلود سب
شب هفدهِ ربیع الاول شب شادیمونه
فلک چراغان در آسمانها یکی غزل خونه
احمد اومده ، به دنیا آی ملائکه می دونید!
وصی و رهبر همه اس بدونید
بیاین تماشا که عقب نمونید!
شادن عرشیان ، یکایک ، خندانن همه ی ملائک
یا محمد یا محمد یا محمد صلوات صلوات صلوات بر محمد
******
شب شادیمون شب مجنونی شب شور و حاله
بزن کف امشب که از آسمون ستاره میباره
دلبر اومده ، پیمبر خوب خدا رفقا
نبی ما وصی ما عاشقا
روح خدا یا حضرت مصطفی
مدینه شده ، چراغان ، نبی رسیده از آسمان
یامحمد یا محمد یا محمد صلوات صلوات بر محمد
******
شده بیقرار آروم نداره دلم کنج سینه
شاید انگاری شده هوایی برای مدینه
گنبد خضرا ، به ولله دل هممون و برده
یه
رباعی
از هر چه هجوم خطر بد صلوات
نزدیکترین راه به مقصد صلوات
هر قدر تو را توان برآید بفرست
بر خاتم انبیاء محمد(ص) صلوات
افـتــخـــاری بـــرای کــشـــور مـــا هـــــمــــــره آن بــــرادرت بــانـــو
خــاک پـای شـمــا منــم بـی بـی مــی زنــم در حــریــمــتــان زانــو
بَـه چـه خوش گفت شاعر بـاذوق بـیـن هــر شـهـــر در نقـاط زمـیـن
مثـل انگـشـتــری بُـود هـر شـهـر قـم بُـود بیـن ایـن هـمـه چو نگیـن
شهــر دانش و شهر ایمان است شهــر مـردان بــا خدا شـده است
حــوزه اش در کــنــارتــان بـــانـــو بـا وجــود شـمــا بـنــا شـده است
قــم بـُـود مـرکــز هــدایــت خلــق شهـر علم است و باب آن حرمـت
شــد بـــــروجـــــردی از درت وارد تـا کــه شـد عـالــم از سـر کرمـت
فـاطـمـــه دخــتــــر امـــام مـنــی آســمــانـــی شــبــی
گیرم كه به توفیق تو امضاء شده باشد
یا بر اثر لطف تو پیدا شده باشد
یك قطره به توفیق تو دریا شده باشد
با این دل بیچاره مدارا شده باشد
با این همه هنگام سرودن چه بگویم
باید كه بفهمم ز تو چیزی كه بگویم
من هیچ نمی فهمم از آن قدر خدا را
كی فهم كند ذره ی بی قدر شما را
باید به مدد خوانم دستان دعا را
یكبار دگر تازه كنم قبله نما را
تا سوی تو این قلب زمین خورده بیاید
تا لطف تو بر شعر من آغوش گشاید
ای آن كه قسم خورده به نام تو خدایت
بیدار شده شهر شب از بانگ رهایت
ای آن كه تبرك شده كعبه به عبایت
تا عرش خدا صف زده پژواك صدایت
این كیست كه در نور تو پیدا شده آقا
آن روح چه سان در تن تو جا شده آقا
گفتم كه از آن
سکوت ِ تیره ی تاریخ سرگردان و حیران بود
زمان خاموش تر در گوشه ی ذهنی پریشان بود
جهالت ذهنِ انسان را چنان بی وقفه پر می کرد
که استدلال هم افتاده در گرداب هذيان بود
خدا یک واژه تاریک و نامفهوم بود وخشک
نماد ِ بت ، امید ِ خانه های بت پرستان بود
سکوتی ممتد و تاریک ،در متنِ زمین می ریخت
گناه و جهل و بُدعت ، سازِ خوش آهنگ ِ شیطان بود
نگاه فصل ها روی زمین خشکیده می روئید
و بذر عشق محروم از صدای پای باران بود
تب ِ بانگ ابابیل از سکوت ِ آسمان بارید
و بعد از آن شروع سالهایی بس خروشان بود
خدا تابید بر روی زمین تا روشنی بخشد
به ذهن ِ تیره ی انسان ، و آن میلاد ِ عرفان بود
خدا از عرش بر بال ِ ملائک مهر را پ
هنگـــــام تولد ســــرآمـــد شـــده است
خورشید خجـل ز نور احمـــد شده است
یوســــف که خدایگـــــان زیبــــــایی بود
بی تاب تماشای محمد(ص) شده است
شاعر : جواد مزنگی
بود آن سال ،سال عام الفیل
بانگ اصحاب فیل بانگ رحیل
* * *
چون ربیع یکم زراه رسید
مکه را آن یگانه ماه رسید
* * *
هفده از مه گذشت او آمد
شهر را نور، کو به کو آمد
* * *
جمعه بود وبه شهر بیت خدا
زاده شد افتخار ارض وسما
* * *
مادرش آمنه زنسل وهب
پدر،عبدالله از مهان عرب
* * *
شد منور زاو دیار وجود
همه عالم به پیش او به سجود
* * *
مکه از مقدمش شرافت یافت
فرشی از قلبها برایش بافت
* * *
نام زیبای او محمد (ص)شد
خاتم انبیاء واحمد شد
* * *
لرزه بر ساختار کسری گشت
چهارده کنگره زهم وا گشت
* * *
خشک در ساوه آب دریا شد
سرنگون وشکسته بتها شد
* * *
هرچه آتشکده بشد خاموش
شد سماوه پر آب گرم خروش
* * *
آمد ومعتی حی
نگر زمین وزمان را که نور باران است
تمام انس وملک شادمان وخندان است
به روز هفدهم وجمعه در ربیع یکم
جهان به شوق،پذیرای روح ایمان است
به مکه کار بنی هاشم است شادی وشور
سرای عبد مطلب وفور مهمان است
گرفته آمنه بر دست کودکی زیبا
که جان عالمیان پیش پاش قربان است
بیامدست به دنیا به سال عام الفیل
عطای بر بشریت زسوی یزدان است
محمد است به نام و امین مکه شود
سبب به رجعت از کفرشان به ایمان است
به یمن مقدم او شد خموش آتشگاه
به لرزه کنگره ی کاخ شاه ایران است
ختام جمله رسل باشد و زسوی خدا
پیام آور حق بهر هر مسلمان است
به انتشار مسلمانیش تلاش کند
سلاح،خلق نکو و کتاب قرآن است
جهان تشنه کند از حقایقش سیراب
به در
شب بود و آسمان همه غرق نظاره بود
یک آسمان صاف ولی بی ستاره بود
نه ماه و اختری و نه خورشید روشنی
نه باغ عاطفه نه گلی و نه گلشنی
درجهل خویش گمشده بودند آدمان
دریای جهل موج زند موج بی کران
یا خفته اند یا می بسیار می خورند
بهر طعام لاشه ی مردار می خورند
با ترین عمل عمل عشق و کیف بود
شیوا ترین سخن سخن تیز سیف بود
یک عده ای سواره و مسرور از رفاه
یک عده ای پیاده و مظلوم بی پناه
اینجا جزیره العرب است اول از ربیع
پایان کار ظلم و ستم هفده ربیع
سوس سو زنان ستاره امید می رسد
از آسمان ترانه توحید می رسد
کیهان همه بگوش که خورشید می رسد
مژده دهید اهل جهان عید می رسد
آمد همان که مظهر لطف و ص
ﺑﺎﺯ ﺷﺐ ﻋﺸﻖ و ﺟﻨﻮﻧﻪ
ﻣﺮﻍ ﺩﻝ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻬﻮﻧﻪ
ﺗﻮ ﻣﺎﻩ ﺭﺑﻴﻊ اﻻﻭﻝ
ﺳﺮﻭﺩ ﻣﺴﺘﻲ ﻣﻴﺨﻮﻧﻪ
باعث ﻋﻠﺖ ﺧﻠﻘﺖ ﻋﺎﻟﻢ و ﺁﺩﻡ ﺭﺳﻴﺪ
اﻣﻴﺪ ﻫﻤﻪ ﺩﻝ ﻫﺎﻱ ﭘﺮ اﺯ ﻏﻢ ﺭﺳﻴﺪ
ﺭﺳﻮﻝ ﺩﻭ ﺳﺮا ﺣﻀﺮﺕ ﺧﺎﺗﻢ ﺭﺳﻴﺪ
ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ اﻟﻠﻪ ﺧﻮﺵ ﺁﻣﺪﻱ ..
********
اﺧﺮﻳﻦ ﭘﻴﻤﺒﺮ اﻭﻣﺪ
ﻧﻮﺭ ﭼﺸﻢ ﺣﻴﺪﺭ اﻭﻣﺪ
ﺷﻔﻴﻊ ﺗﻤﻮﻡ ﻋﺎﻟﻢ
ﺗﻮﻱ ﺭﻭﺯ ﻣﺤﺸﺮ اﻭﻣﺪ
ﻣﻘﺘﺪاﻱ ﻫﻤﻪ ﻳﺎ رﺳﻮﻝ اﻟﻠﻪ ﻣﺪﺩ
ﺑﺎﺑﺎﻱ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ اﻟﻠﻪ ﻣﺪﺩ
ﺭﻭ ﻟﺒﺎ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ اﻟﻠﻪ ﻣﺪﺩ
ﻳﺎ ﺭﺳﻮﻝ اﻟﻠﻪ ﺧﻮﺵ ﺁﻣﺪﻱ
********
ﻣﺴﺘﻴﻢ اﺯ ﺑﻮﻱ ﺷﻘﺎﻳﻖ
اﮔﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻫﻤﻪ ﻻﻳﻖ
ﻣﺎﺩﺭاﻣﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻦ
ﺷﻴﻌﻪ اﻳﻢ ﺷﻴﻌﻪ ي ﺻﺎﺩﻕ
اﻳﺸﺎﻻ ﺷﻴﻌﻪ و ﺳﻨﻲ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻭﺣﺪﺕ
ﻣﻴﺰﻧﻴﻢ ﺭﻳﺸﻪ ي ﺩاﻋﺶ و ﻭﻫﺎﺑﻴﺖ
ﻣﻴﺴﺎﺯﻳﻢ ﺑﻘﻴﻊ و ﻣﻴﺸﻪ ﺷﺒﻴﻪ ﺟﻨﺖ
ﺻﺎﺩﻕ ﺁﻝ ﻋﻠﻲ ﻣﺪﺩ
شاعر : یاسین زندی
دانلود سبک
تو آمدی و جهانی ز مقدمت روشن
خرابه خانه دل را نموده ای گلشن
تو در زمین ولی از جنس آسمان هستی
ز طعم باده ی تو می کند ملک مستی
همینکه خنده نوزاد در زمان پیچید
ندای صلح وعدالت در این جهان پیچید
دوباره رحمت حق بر زمین نظر کرده
ز رحمه الَه عالم شده رها بَرده
حرا برای قدومت شمرده ثانیه را
قدوم سبز تو مولا شکسته قافیه را
تمام بتکده ها را نموده ای ویران
تمام کفر جهان را تو کرده ای حیران
تو آمدی که برای زمین پدر گردی
اگرچه بی پسری صاحب پسر گردی
ز بوسه بر یَد زهرا چو میشوی خرسند
بیاید از نسب تو چو یازده فرزند
که یک به یک همه آقا و سوره طاها
امیر و شاه عرب از سلاله زهرا
ز بوذرت چه بگویم حدش که پ
عاقبت زلف تو را باد بهم می ریزد
دل از این لطف خداداد بهم می ریزد
حرف شیرین شده، فرهاد بهم می ریزد
اینکه می آیی و رخساره بر افروخته ای
نکند باز دل غمزده ای سوخته ای
گیس آشفته کن ای یار، نوازش با من
تو فقط قبله ی من باش، نیایش با من
رحمت الواسعه بودن ز تو، خواهش با من
من همان طفل یتیمم که تو بابای منی
ماهی کوچک تو هستم و دریای منی
خالق اینبار چه ها ساخته با صورت تو
چارده مرتبه دل باخته با صورت تو
پرده از خویش بر انداخته با صورت تو
آمده مست و غزلخوان و صراحی در دست
جلوه ای کرد که از آن کمر کفر شکست
گفت ای بنده ی من، مست نشو، مهر بورز
به خم میکده پابست نشو، مهر بورز
کمتر از ذرّه ن
سکوت عقربه ها را زمان به وجد آمد
حضور سبز تو را آسمان به وجد آمد
قدم گذاشتی آهسته در دل دنیا
جهان به شوق در آمد، جهان به وجد آمد
همین که نام تو را بادها پراکندند
نه چشم و گوش، که حتّی زبان به وجد آمد
اذان به نام قشنگت رسید و از هیجان
به گوش خویش شنیدم اذان به وجد آمد
ستاره ها که به پایت به سجده افتادند
از این خبر همه ی کهکشان به وجد آمد
کرانه های زمین از محبتّت پر بود
کران کران همه ی بی کران به وجد آمد
در انتظار تو خشکیده بود باغ جهان
تو آمدی و جهان ناگهان به وجد آمد...
شاعر: حسین سنگری
سپاس آن خدا را که ما را توان داد
پی شکر نعمت به انسان زبان داد
سپاس آن خدا را که با قدرت خود
به این شیء ناچیز نطق و بیان داد
سپاس آن خدا را که بخشید ما را
جمالی که در آن خودش را نشان داد
جمالی که وصفش علی است و عالی
جمالی که پرتو به هر آشیان داد
به دست رحیمش به لطف کریمش
ز حُسن قدیمش به هر خسته ، جان داد
بشر با خدا شد ز بتها رها شد
نبی رهنما شدجهان را تکان داد
از آن جاهلیت به این خاتمیت
که تا مهدویت به ما ارمغان داد
ز انسان کُشی ها ز حیوان وَشی ها
ز حَسرت کِشی ها بشر را امان داد
از آن بردگی ها به این بندگی ها
خوشا زندگی ها که در هر زمان داد
به درگاه ایزد سِزد شکر بی حد
محمد محمد محمد محمد
چه خ
ربيعِ اولين را روز هفده چون سحر آمد
ز پشت كوه ها خورشيد گر دون جلوه گر آمد
مسلّح شد سپاه خير و بهر جنگِ شر آمد
فراري گشت شام بردگي ، صبح ظفر آمد
ز شرق و غرب عالم از شگفتي ها خبر آمد
ديار ساوه را مي بود ، درياي خروشاني
كه آن را مي پرستيدند ، خلق از روي ناداني
چنين روزي مبارك خشك شد آن بحر در آني
نمكزاري عيان شد ،گشت باطل نقش شيطاني
به جايش در سماوه نهر آبي جلوه گر آمد
به ابليس لعين آن روزِ روشن ، شامِ تار آمد
به رويش بسته باب آسمان از كردگار آمد
در ايوان مدائن هم شكستي آشكار آمد
پريشان گشت خوابش ، شاهِ ايران بيقرار آمد
كسي كز او شود بتخانه ها زير و زبر آمد
ز ميلاد محمد ، انبيا خوشحال گرديدند
آمدی این همه خورشیــــــــد ، به ایمان دادی
مرده بود آدم و عالم ، به زمیــــــــن جان دادی
کشتـــزاران جهان ، خشک و سترون شده بود
لطف کردی و به مـــــا ، لالــه و ریحـــان دادی
همه جــا شعبــــده ی ساحــــر فرعونی بــود
چشم وا کردی و آن تحفـــــه ی کنعـــان دادی
کعبـــه در سیـطره ی نعــره ی شیطان گم بود
مهربانا ! تــــــــو به او مهــــــر سلیمــان دادی
دل خاکستـــری ام را سحری روشــــــــن کن
ای که با صاعقه ای آتــش پنهــــــــــان دادی !
شاعر : فضل الله قاسمی
در سال عام الفیل شد شادان زمین و آسمان
در هفده ماه ربیع شد زاده یک در نهان
شادی کنان هفت آسمان ،خورشید خندد همچو ماه
انجم به رقصند وطرب اندر میان کهکشان
ایوان کسری آمده تا که خراب او شود
آتشکده خاموش شد در مقدمش شادی کنان
بتها همه بر روی خود روی زمین افتاده اند
دریای ساوه اینزمان از آب نا دارد نشان
مکه چراغانی شده آید صدای هلهله
عبد المطلب جد او دارد فراوان میهمان
بنگر که مامش آمنه قرص قمر دارد به کف
کز طلعت نورش شده روشن زمین وآسمان
گشته محمد نام او از سوی جدش انتخاب
ریزند پیش پای او گلهای شادی عرشیان
هم مصطفی واحمد ومحمود عالم می شود
باشد امین ومکه از یمن وجودش در امان
آمد به
"امین" و "امن" و "مومن" آنقَدَر دنیا خطابت کرد
خدا طاقت نیاورد و سرانجام انتخابت کرد
برای هر سری از روشنایت سایه بان می خواست
که شب را پیش پایت سر برید و آفتابت کرد
حجازِ وحشیِ زیبا ندیده دل به حسن ات باخت
که بت ها را شکست و قبله ی دلها حسابت کرد
خدا از چشم زخم مردمان ترسید پس یک شب
تو را تا آسمان ها برد و مثل ماه قابت کرد
تو را از آسمان بارید مثل عشق بر دنیا
زمین را تشنه دید و در دل هر قطره آبت کرد
دوای درد دین و درد دنیا ، درد بی دردی
حضورت دردهای مرگ را حتی طبابت کرد
□
تو را از دورها هم می شود آموخت ای خورشید!
زمین گیرانه حتی با تو احساس قرابت کرد
که از این فاصله ، این سال ها
می نویسم سر خط، مرد خطر یعنی تو
تیغ بالای سر فتنه و شر یعنی تو
سوره ی فتح و سلیمانِ ظفر یعنی تو
ها علیٌ بشرٌ کیف بشر یعنی تو
دوستداران تو با عرش برابر هستند
سینه چاکان تو با کعبه برادر هستند
شعر در وصف تو ای شاه سرودم،امروز
واژه درمدح تو از عرش ربودم امروز
می شوی ذکر مناجات و درودم امروز
من به کعبه بخدا سجده نمودم امروز
قبله در ماه رجب سمت تو آقا آمد
کعبه ای بود در این کعبه به دنیا آمد
صدف کعبه در این لحظه پر از دُر شده بود
خانه از عرش نشینان خدا پر شده بود
فاطمه بنت اسد غرق تحیر شده بود
درک میلاد تو بیرون ز تصور شده بود
دو سه روزی که شده کعبه ز عطرت لبریز
معتکف بود حرم با تو شد ایام ا
شد ماهِ سرور آل زهرا
آغاز ربیع و ماه مولا
از بهر تو گر به یار گفتی
جنات خدا شود محیا
شاعر : سیروس بداغی
وحی آمده اثبات کند سروری‌ات را
هر آیه ببوسد لبِ پیغمبری‌ات را
هرکس که تو را دید به لبخند تو دل داد
اعجاز لقب داده خدا دلبری‌ات را
محتاج توأم، سائل درمانده‌ی راهم
بر من بگشا دستِ گداپروری‌ات را
ای خاتمِ بی‌خاتمه‌ی راه نبوت
ای کاش ببخشی به من انگشتری‌ات را
خورشید تویی، پس همه دور تو بگردند
با دست تهی رد نکنی مشتری‌ات را
هستیِ تو پاک است، هر اندازه بگردیم
نسلِ پدری و نسبِ مادری‌ات را
شاعر : مجتبی حاذق
امشب دوگل دمیده در مکه و مدینه؟
یا سر زده سپیده در مکه و مدینه
مرغان نغمه‌خوان باغ بهشت خواندند
امشب دو گل دمیده در مکه و مدینه
ای تشنگان رحمت از حق نسیم رحمت
بر خاکیان وزیده در مکه و مدینه
چشم ملائک حق جز شور و شادمانی
چیزی دگر ندیده در مکه و مدینه
یزدان بر آسمان علم و رسالت خود
خورشید آفریده در مکه و مدینه
یک‌سو نبی اکرم یک‌سو امام صادق
اینک ز ره رسیده در مکه و مدینه
از آن دو پیک رحمت عرش خدای رحمان
حمد خدا شنیده در مکه و مدینه
با یک مرام و ایده حق امشب آفریده
دو رهبر عقیده در مکه و مدینه
از بس دلم هوائی شد در هوای آنها
مرغ دلم پریده در مکه و مدینه
با سائلان بگوئید دست کرامت حق
خوان
