سحرهای ناب
و شمیم گلاب
و صحن انقلاب
و دل های دیوونه
دور سقا خونه
با شوق زیارت
تو حرم حضرت
دلدار اقامت
کنار ضریحش
با نور ملیحش
دارالشفامون پنجره فولاده
دلم مقیم صحن گوهر شاده
قبله ی دل هامون باب الجواده
من دخیل می بندم امشب
اون ضریح با صفات را
می گیرم از دست آقا
برات کرب و بلات را
حسین ...
شاعر:حسین ایمان
تـو مـثـل مـاه تـابون مى درخشى
ز استـان خـراسـون مـى درخشى
تـو خـورشـيـدى و نـورت آفتابه
دل دشـمـن ز نـورت در عـذابـه
تـو مولايـى ، امـامى ، جان فدايت
گـشـوده بـال و پر، دل در هوايت
خراسـون بـوى عطر عـشق داره
امـام هـشتـم اونـجـا شهـرياره
در جـنـت در آن جـا بـاز بـاشه
خـدا آن جـا غـزل پـرداز بـاشه
هـنر آن جا، ادب آن جا، گل آن جا
شراب و عشق و شمع و بلبل آن جا
خـدا جـارى زچـشـم آسـمـونه
زمـيـن بـا اهـل عـالـم مهربونه
امـام هـشـتـمـيـن جـونم فدايت
گـشـوده بـال و پـر دل در هوايت
حـرم زيـبـاتـريـن جـاى جهانه
بـراى هـر كـبـوتـر آشـيـانـه
پـنـاه بـى پـنـاهـان اون امـامه
كـه مـهرش بى حد و لطفش تمامه
ش
به امید وصال دوست چشمم روشن است امشب
گر با ما نشینی سعادت با من است امشب
که گوید آن از یک گل بهار هرگز نخواهد شد ای دل
بهاری دارم از یک گل اندر دامن است امشب
به آن شمشیر ابرو ، گر به قصد جان من آید
دریغ از جان ندارم تا که جان اندر تن است امشب
سرگلشن ندارم باغبان زین پس منه منت
که بر اطراف من غیرت فضای گلشن است امشب
جنون عشق دل را گر که گردانی صحرایی
ولی زنجیر گیسویش پی دلبستن است امشب
مریض عشق را دیگر طبیب جان علاج آمد
رغیب از غصه ی یاران به حال مردن است امشب
نگارم در کنار گل بیار و کلبه ام گلشن
دلم دامن کشان هر سو پی گلچیدن است امشب
گل روی رضا شد جلوه گر در ماه ذیقعده
به عشرت کوش جانا وقت گل
هـر سـحر آفتاب من مولاست
همه شب ها شهاب من مولاست
به خراسان كه جز كويرى نيست
عـلـت انـتـساب من مولاست
سـينه ام دست رد زعالم خورد
آن كـه داده جواب من مولاست
از هـر آن چه به عمر دل بستم
بـهـتـرين انتخاب من مولاست
ورشـكستم به دور از اين درگاه
چـون تـمام حساب من مولاست
شاعر:مصطفى خراسانى
آسمان بر آن شده تا با زمین ساغر زند
مهر خندد بر مه و مه خنده بر اختر زند
عرشیان را مرغ دل سوی مدینه پر زند
حضرت روح الامین بیت الولا را در زند
بوسه برخاک سرای موسی جعفر زند
دم ز وصف بضعه ی زهرا و پیغمبر زند
در کنار نجمه ماه مرتضی پیدا شده
یا به طور موسی کاظم رضا پیدا شده
آفرینش راب ه تن روح مجرد آمده
مژده در ذیقعده از عیدی مؤید آمده
عالم خلقت به خلد مخلد آمده
جلوه گر حسن خدای حیّ سرمد آمده
شیر حق در کعبه یا در مکه احمد آمده
اهل عالم عالم آل محمد آمده
کیست این استاد دانشگاه کل ، حق را ولی است
قبله ی هفتم امام هشتم و سوم علی است
این پسر مرآت حسن بی مثال داور است
این پسر هم مصطفی هم فاطمه هم حیدر
اى ستون هاى زمين، گلدسته هـاى سربلند!
اى رواق زرنـگـار، آيـينه هـاى بندبند!
اى مـقرنس هاى چوبى ، گنبد زرين كلاه!
بـر سـر آن آسـتـان پـرشكوه بى گزند
بـر سـر هفت آسمان آن مهربان افراشته
چـترى از بال كبوتر، از حرير و از پرند
دسـت او ايـنـك پـناه آهوان خسته است
بـال بـگـشـاييد از شوق، آهوان دركمند!
كـفـتـران آسـمـانـى هـم اسير دام او
مى كـشاند هر دلى را در رهايى ها به بند
اى حضـور هـشـتـمين! افتادگان غربتيم
دست ما را هم بگير از لطف، اى بالا بلند!
شاعر:يدالله گودرزى
با دیده دل اگر رضا رابینی
مرآت جمال کبریا را بینی
گر پرده اوهام به یک سو فکنی
اندر پس آن پرده خدا را بینی
تا گوهر اشکم سرباز ار نیاید
کالای مرا هیچ خریدار نیاید
در سوز جگر مصلحت ماست که ما را
غیر از جگر سوخته در کار نیاید
خارم من و در سینه ی من عشق شکفته است
تا خلق نگویند گل از خار نیاید
ای حجت هشتم که خدا خوانده رضایت
مدح تو جز از خالق دادار نیاید
نومیدی ز درگاه تو بی سابقه باشد
هر کار ز تو آید و این کار نیاید
دیدم همه جا بر در و دیوار حریمت
جایی ننوشته است گنه کار نیاید
گویی به کجا روی کند ای همه رحمت
گر بر در تو شخص گرفتار نیاید
شاعر:سراج
ماه در حوض بزرگ كاشى است
آب، آيـيـنـه مـهـتـاب شـده
مـاه مـهمان قشنگ حوض است
حـوض بـيـچاره دلش آب شده
چـشـم من منتظر خورشيد است
پـيـك خـورشيد، سپيده پيداست
از حـرم بـانـگ اذان مـى آيد
آه! ايـن مـنظره خيلى زيباست!
كـفـتـرى از سر گنبد برخاست
بـق بـقـو كرد و به پرواز آمد
هـمـرهـش مـرغ نگاه من هم
رفـت و يـك بـار دگر باز آمد
مـرغ بـى تـاب نگـاهم اكنون
بـر سـر گـنبـد پـاگ آقاست
چـشـمـهـايـم به دلم مى گويد
راسـتـى گـنبـد آقـا زيباست!
از حرم، از در و ديوار، اين جا
بـوى جـانـبخـش دعا مى آيد
مـثـل بـوى خوش گلها در باغ
هـمـه جـا بـوى رضا مى آيد
شاعر:على اصغر نصرتى
آستانی کآسمان بر رفعت وقدرش گواست
آستان قدس رضوان الله اکبر رضاست
آستان قدس هفتم قبله و هشتم امام
آسمان رحمت است و آستان کبریاست
آستان کبریا شد در گهش زیرا دلش
همچو ذات کبریا پاکیزه از کبر و ریاست
هر که در خیر بشر شد بنده فرمان حق
عالم اندر زیر فرمانش به فرمان خداست
گر شنیدی کیمیا مس را به گوهر زر کند
مس وجود بنده و اکسیر اینان کیمیاست
کیست غالب آنکه دلها را مسخر می کند نیست
نیست فاتح آنکه سلطان برسرنفس وهواست
کیست شنیدی کیمیا مسّ را به گوهر زر کند
مس وجود بنده و اکسیر اینان کیمیاست
کیست غالب آنکه بر خشم و شهو غالب است
کیست آنکس سلطان بر سر نفس و هواست
کیست فاتح آنکه دلها را مسخر می کند
نیست ف
تـو بـراى عـطـشـم، بـارش بارانستى
بـه تـن مـرده من، روح و دل و جانستى
آه، اى آبـى آرام! دلـم سـوخـتـه است
زخـم دل را تـو فـقط چاره و درمانستى
مـن غـريـب آمده ام، مثل شما، اى مولا!
تـو انـيـس دل غـمـگـيـن غريبانستى
بـاز آهـوى دلـم زار و اسـير غمهاست
ضـامـنـم بـاش كـه تو حامى انسانستى
تو به گرداب غم و دلهره و ترس و عذاب
مـنـجـى و مـأمـن دلـهاى پريشانستى
سـاكـنـان حـرمت غرق سعادت هستند
بـركـت و روشـنـى اهـل خراسانستى
دل اسـيـر غـم و دارم ز تـو اميد نجات
اى كـه تـو ضـامـن آهـوى بـيابانستى
فاطمه ناظرى
خاک مشهد را بجستم لعل و گوهر یافتم
زره یی چون بو نمودم مشک و عنبر یافتم
نور حق را جلوه گر دیدم به چشم دل همی
در دل خاک جزیی از جسم پیغمبر یافتم
حجتی را از خداوند سبط پاک از مصطفی صلی الله علیه وآله
دری از آن مخزن زهرای اطهر یافتم
یادگاری از ولی خالق یکتا علی علیه السلام
بلکه همنامی از آن ، ساقی کوثر یافتم
نام علی شهرت رضا باشد غریب ارض طوس
بر غریبان جهان آقا و سرور باشد
هست چون شاه خراسان سرور جمله شهان
رتبه اش افزون تر از شاهان دیگر یافتم
ضامن جمله غریبان ، دردمندان را طبیب
یک طبیبی بهر دردمندان مضطر یافتم
یاور درماندگان و بی پناهان را پناه
بر گنه کاران شفیعی بهر محشر یافتم
هر طواف قبر او از
کعبه اگر قبله ی اهل صفاست
قبله ی دل مرقد شاه رضاست
کعبه اگر آمده از سنگ و گل
لیک در این کعبه ولی خداست
گر شده آن کعبه مطاف و حرم
وین حرم و مقصد اهل ولاست
یک قدمی نه به حریمش نگر
بارگه طوس عجب با صفاست
هست دعا در حرمش مستجاب
بهر مریضان همه دارالشفاست
هر که زند بوسه به درگاه او
شافعش او مهر به روز جزاست
ضامن آهوش از آن خوانده اند
زانکه پناه همه شاه و گداست
هر که در آید به پناه رضا
از غم و از آتش دوزخ رهاست
شاعر:سید محمد تقی مقدم
ای امامی که به حق راضی و محبوب خدایی
توتجلیگه راز و سبب امر رضایی
حرمت قبله گه اهل نیاز است
عالم آل محمد تو شفیع دو سرایی
انس و جن و ملک و مُلک ثنا خوان تو باشد
جان عالم به فدایت مع معین الضعفایی
روز و شب بوسه زنند خلق به حریم حرم تو
به حقیقت که حریم حرم امن و وفایی
تو همان شمس ئو شموسی که در ملک خراسان
روشنی بخش جهان و سبب نور و ضیایی
تو طبیب دردمندی و پناه بی پناهان
توانیس انس و جانی و غریب الغربایی
تو همان ماء معینی که در مصحف قرآن
منبع فیض مدامی و صفا بخش صفایی
ملک ایران ز تو نور و روشنی یافت
تو همان نور حق و شافع فردای جزایی
تو امام هشتمینی و چراغ اهل دانش
تو رئوف و مهربانی تو شهنشه ولایی
به کوی رضا جان صفا می پذیرد
در اینجا فروغ خدا می پذیرد
تو ای بینوا ، رو سوی رضا کن
که این پادشه ، خوش گدا می پذیرد
به پا بوس او رو که زوار خود را
سر خوان جود و عطا می پذیرد
بود رحمتش بی کران همچو دریا
هم آلوده ، هم پارسا می پذیرد
اگر دردمندی بیا بر در او
که هر درد اینجا شفا می پذیرد
خدا را به او خوان و خواه آنچه خواهی
که ایزد به پاسش دعا می پذیرد
امید دل من ، به من کن نگاهی
که جان از نگاهت صفا می پذیرد
بخواه از خدا تا ببخشد گناهم
که تو آنچه خواهی خدا می پذیرد
در آتش بسوزان شفق هر هوی را
که جانان دل بی هوی می پذیرد
شاعر:محمد حسین بهجت
من آهویی در پی دام تو هستم
کبوتر زخمی بام تو هستم
اگر برانی زدرت نروم من
چرا که من تشنه جام تو هستم
امام عاشقانی رئوف و مهربانی
منه شکسته دل را ز غصه میرهانی
صحرا صحرا بهشت من رضا
عشق تو در سرشت من رضا
درد مرا تو میکنی دوا
میکشدم فراق کربلا
امام عاشقانی
رئوف و مهربانی
شده ام شرمنده تو
من گدا و بنده تو
شدم مقیم این حرم تو آقا
کشد مرا لصف و کرم تو آقا
امام عاشقانی
به گنبد تو آقا شده ام خیره
به پنجره فولاد دله من گیره
امام عاشقانی
رئوف و مهربانی
ای شه طوس که بر روی زمین نور خدایی
روی بنما که بی پرده خدا را بنمایی
نظری هم به گدایی چو من خاک نشین کن
ای که در پاشهی صاحب ایوان طلایی
وای فردا اگر ز م دست نگیری
ای که خود دست خدا و پسر خون خدایی
عرش رحمان بود این مصطبه ی حضرت سلطان
جای بر عرش خدا کرده ای دوست کجایی ؟
در حریم حرم شه خراسان به ادب رو
نزنی تا به سر دوش ملائک سرپایی
شاعر:قاسم رسا
قلبى شكست و دور و برش را خدا گرفت
نقاره می زنند... مريضى شفا گرفت
ديدى كه سنگ در دل آئينه آب شد
ديدى كه آب حاجت آئينه را گرفت
خورشيدى آمد و به ضريح تو سجده كرد
اينجا براى صبح خودش روشنا گرفت
پيغمبرى رسيد در اين صحن پر ز نور
در هر رواق خلوت غار حرا گرفت
از آن طرف فرشتهاى از آسمان رسيد
پروانه وار گشت و سلام مرا گرفت
زير پرش نهاد و به سمت خدا پريد
تقديم حق نمود و سپس ارتفاء گرفت
چشمى كنار اينهمه باور نشست و بعد
عكسى به يادگار از اين صحنهها گرفت
دارم قدم قدم به تو نزديك مىشوم
شعرم تمام فاصلهها را فرا گرفت
دارم به سمت پنجره فولاد مىروم
جايى كه دل شكت و مريضى شفا گرفت
هنوز بر سر بام تو جا نكرده دلم
هنوز درد دلم را دوا نكرده دلم
هنوز از دل خسته نيامده آهي
خراب، عالم امكان چرا نكرده دلم
ز سوي غيب نشسته‌است دست بر سينه
وگرنه صبر بر اين ماجرا نكرده دلم
قرار بود دلم را حرم نگه داري
يقين كه با دل‌تان خوب تا نكرده دلم
ببين دوباره دلم بين جلوه‌ها گم شد
ولي هنوز دلت را رها نكرده دلم
چه درس‌ها كه ز يك كربلا به من دادي
و حق لطف شما را ادا نكرده دلم
جواب اين‌كه ز عشقش چراا ندادي جان؟
به عاشقيش هنوز ادعا نكرده دلم
مرا كه سخت فقيرم، به خويش وا مگذار
هراس دارم از اين‌كه خدا نكرده دلم...
به دست دشمنتان باز بي‌وفا گردد
و حق گواست چه شب‌ها صدا نكرده دلم...
كه از حريم شمايم خ
این رضا کیست که عالم همه خشنود و رضاست
این رضا کیست که بر درد دل خلق دواست
ای ضعیفی که تو را پشت و پناهی نبود
شو پناهنده به شاهی که م عین الضعفاست
ساکن کوی رضا باش که این ابر کرم
سایه ی رحمت او بر سر سلطان و گداست
دامن ضامن آهو مده از دست که او
دوست را ضامن و فریاد رس روز جزاست
در دبستان رضا درس فضیلت آموز
که دبستان رضا مکتب تسلیم و رضاست
سخن سوختگان سوزی و حالی دارد
لیک سوزنده تر از هز سخنی شعر رساست
شاعر:قاسم رسا
مثل غريبه ها به شما خيره مي شوم
از لا به لاي پنجره ها خيره مي شــوم
از راه دور آمده ام پاي بوستـان
بر دست تان شبيه گدا خيره مي شوم
هر وقت آمدم سرت آقـــا شــلوغ بود
بين صداي سوز و دعا خيــره مي شوم
تا چشم کار مي کند اينجا کبوتر است
چون کفتري به باب رضا خيره مي شوم
اينجاست کعبـه فقرا ، ثامن الحجج
هر لحظه بر مقام و منا خيره مي شوم
اي آفتاب طوس ، دلم شـور مي زند
از سمتتان به سمت خدا خيره مي شوم
وقت وداع آمده اما هنـوز هم
بر گنبد بلند شما خيـره مي شوم
مهدي صفي ياري
پشت كوه‌های خراسون مرقد پاكتو دیدن
واسه او صحن مطهر تو غروب كنار ایوون
واسه كفترای معصوم كه تو آسمون می‌گردن
واسه آدمای مغموم كه میان، دخیل می‌بندن
واسه اون هوای تازه كه پر از عطر گلابه
اگه دستم به ضریحت برسه واسم یه خوابه
واسه اون حوض قشنگی كه پر از آب زلاله
واسه سنگ فرشای ایوون كه برام خواب و خیاله
دل من تنگه میدونی كاشكی قابلم بدونی
چقدر آرزو دارم لب حوض وضو بگیرم
یا كه از تربت پاكت مثل یاسا بو بگیرم
واسه اون اوج شكفتن توی عالم زیارت
واسه اون لحظه كه آدم می‌رسه به بی‌نهایت
واسه اون كفشا كه مردم روی پله در میارن
واسه اون شمعی كه روشن توی صحن تو می‌زارن
واسه اون ساحت پاكی كه درش همیشه بازه
وا
نمای گنبدی افتاده است در نظرم
چگونه جا شده خورشید در دو چشم ترم؟
منم برابرِ تو یا که خواب میبینم؟!
تویی برابرِ من یا خیال در نظرم؟!" "
اگر که راه نمیدادی اَم ، بعید نبود
که در غمِ تو بریزد تمامِ بال و پرم
چه خوب میشود اینجا بمانم و نروم!
شبیهِ اینهمه آهو که هست دور و برم
نگاهِ بدرقه ی گنبدت،مقابلِ من...
دعای آبیِ گلدسته هاست پشتِ سَرم
بهانه ای بده همچون شکنجِ زلفِ خودت
که لا اقل عقب اُفتد شکنجه ی سفرم!
قطار،منتظر است ...آه! من کجا ماندم؟!
به بخش گمشدگانِ حَرَم بیا بِبَرَم!
شاعر:دقانی
سرودة مشفق کاشانی
قدسیان از عالم بالا صفا آورده اند
مژدة میلاد نور حق رضا آورده اند
چرخ را، روشن به مهر عالم آرا کرده اند
خاک را، رخشان که خورشید ولا آورده اند
تشنه کامان را، به وادی آب رحمت داده اند
درد مندان را، به نام او دوا آورده اند
آنکه بر خاک در او بی گمان، روی نیاز
سال و ماه و روز و شب اهل رجا آورده اند
زادة موسی بن جعفر، گوهر غیب و شهود
لعلی از کان ولایت بر ملا آورده اند
گلبن باغ نبوت، لالة صحرای عشق
غنچه ای از بوستان مصطفی آورده اند
عالم آل محمد، وارث گنج مراد
جلوة احمد، فروغ مرتضی آورده اند
ای امید عالم امکان، که خلق روزگار
شکر میلادت به درگاه خدا آورده اند
چشم لطف از مردم آزادة ما
آمدم ای شاه ، پناهم بده خط امانی ز گناهم بده
ای حَرمَت ملجأ در ماندگان دور مران از در و ، راهم بده
ای گل بی خار گلستان عشق قرب مکانی چو گیاهم بده
لایق وصل تو که من نیستم اِذن به یک لحظه نگاهم بده
ای که حَریمت به مَثَل کهرباست شوق وسبک خیزی کاهم بده
تاکه ز عشق تو گدازم چو شمع گرمی جان سوز به آهم بده
لشگرشیطان به کمین من است بی کسم ای، شاه پناهم بده
از صف مژگان نگهی کن به من با نظری ، یار و سپاهم بده
در شب اول که به قبرم نهند نور بدان شام سیاهم بده
ای که عطا بخش همه عالمی جمله ی حاجات مرا هم بده
شاعر:کریم خانی
کاشکی می‌شد در حرم امام رضا پر می‌زدم
مثلِ گدای آشنا، حلقه بر این در می‌زدم
اینجا پناه عالمینه یا حرم امام حسینه؟
کاش می‌شد کبوتر صحن امام رضا بودم
مشغول اشک و ناله و زمزمه و دعا بودم
کنـار ایـوون طلایـش یه لحظه می‌شدم فدایش
امام رضا هم خوبا هم بدا رو دعوت می‌کنه
ناز گدا رو می‌خره، با او رفاقت می‌کنه
زوّارشو تحویل می‌گیره سـوا نکـرده می‌پذیره
مهربون مهربونا، از همه مهربون‌تره
می‌دونه من کیَم، ولی آبرومو نمی‌بره
رخصت میده دورش بگردم انگار که من گناه نکردم
غیر امام رضا، کسی ضامن آهو نمی‌شه
حتی شتر هم ناامید از کرم او نمی‌شه
به زائرش داده بشارت سه مرتبه میاد زیارت
بس‌که آقا مهربونه به من زیادی رو
دلم شکسته ، دلم را نمی خری آقا!؟
مرا به صحن بهشتت نمی بری آقا!؟
اگر چه غرق گناهم ولی خبر دارم
تو آبروی کسی را نمی بری آقا
چقدر خوبی و دل رحم و مهربان ، عاشق
و در دقایق عمرم شناوری آقا
همیشه از حرمت بوی مهر می آید
شبیه باغ پر از گل معطری آقا
تمام دفتر شعرم فدای چشمانت
که از تمام غزلهام بهتری آقا
ولی بدون تو این شعر ها چه دلتنگند
بدون نام تو اصلا چه دفتری آقا
در اوج بی کسی ام در خیال من هستی
تویی که یارترین یارو یاوری آقا
از عیانی عنایت عین اعیان می شود
دست خالی هر که راهی خراسان می شود
از کبوترهای دست آموز گنبد بشنوید :
خوش به حال هر که بر این سفره مهمان می شود
ارزش یک عمر دارد ساعتی در این حرم
در مصاف عشق اغلب عقل حیران می شود
اشک می ریزند بر گِرد ضریحش عاشقان
گاه حتی بی دعای نوح ؛ طوفان می شود
ارزش انگور گاهی کمتر از یاقوت نیست
ریگ در دستان او لعل بدخشان می شود
سرمه ی چشم ملائک بوده خاک پای او
صخره زیر گام او تخت سلیمان می شود
اقتدار شاه یعنی گاه تعداد اسیر
بیشْ از گنجایشِ محدودِ زندان می شود
آنکه می گیرد شفا سمت طبیبش برنگشت!
خوش به حال آنکه دردش سخت درمان می شود
رفته رفته سخت خواهد شد دل بی مرحمت
سینه ای ک
نخل زردم جوانه می خواهم
کفترم آب و دانه می خواهم
بر فراز مناره های حرم
گوشه ای باز لانه می خواهم
روی پرهای من بزن مهری
بی نشانم نشانه می خواهم
کفتر خانگی این حرمم
دانه از اهل خانه می خواهم
در کنار رواق دارالزهد
منزلی جاودانه می خواهم
از شما روز اول هر ماه
مثل مردم سرانه می خواهم
خانه جز این حرم نمی خواهم
پر پرواز هم نمی خواهم
آستان بوس خود خطابم کن
بد حسابم ولی حسابم کن
برکه ی خشکم و گل آلودم
کوثر معرفت گلابم کن
قسمت می دهم به جان جواد
بعد اگر خواستی جوابم کن
کرمت گر اجازه داد آقا
پیش چشم همه خرابم کن
من شبیه دعای بی روحم
روح ادعیه مستجابم کن
ای خداوند عشق یا احساس
نظری کن به خاطر عباس
درد من
دل رمیده از غم آزاد شد
کبوتر صحن گوهرشاد شد
پر زد و آسمان غم را شکافت
مسافر پنجره فولاد شد
تپید با زمزمه ی یا رضا
خرابه های سینه آباد شد
صفحه ی سینه شد بهشت برین
سبزترین صفحه ی اِجلاد شد
چشم به ایوان ِ طلا دوختم
وجود من یکسره فریاد شد
گرفتم از ایزد منــّان پیام
صدا زدم حضرت سلطان سلام
تو سفره دار رأفتی یا رضا
شکوه عشق و هیبتی یا رضا
پاره ی جان و جگر پیمبر
حیدری از اُبهّـتی یا رضا
تو فاطمی تبار و آسمانی
اسطوره ی کرامتی یا رضا
مُهر برات کربلا مِهر توست
روح وفا و غیرتی یا رضا
باقری ُّو صادقی ُّو کاظمی
جوادی از سخاوتی یا رضا
هادی ُّو عسگری تویی بی گمان
از تو رسیده ام به صاحب زمان
تو آمدی ُّ و عشق
خورشید در آغوش ستاره می درخشید
توحید خدا به گاهواره می درخشید
بر دامن زهرایی ِّ نجمه گل زهرا
از روح و تن نبی عصاره می درخشید
قابی ز ِ علوم عرش در صورتی از خاک
در حال نظاره و اشاره می درخشید
در خانه ی موسی نفسی برتر از عیسی
از فاطمیــّون علی دوباره می درخشید
کشتی ِّ نجات نوح نه نجات عالــَم
از موج دسیسه و شراره می درخشید
بهر نظری ملائکه بست نشستند
از عشق رضا همه سر و دست شکستند
فالی به تماشای نگارم زدم امشب
با حافظ طنــّاز کنار آمدم امشب
آمد با جان به خریداری ِّ یار آمدم امشب
تو عالـــِم آل ُ لــَله و من جاهل درگاه
بر من نگه انداز که زار آمدم امشب
هرگز نشده سائلی از خانه ی تو رد
صیــّاد محبــّت
