سلطانی و ما رعیت ملک تو رضاییم
همواره در این سلطنتت جمله گداییم
کی تحفه ی شاهانه به پابوس تو گیریم
ما منتظر تذکره ی کرب و بلاییم
شاعر:کمال مومنی
دلم می خواد آقا جون، مشهدتُ ببینم
کنار سقاخونت، با زائرات بشینم
سقاخونت آقاجون، به یاد مشک سقاست
اونجا فقط برای شادی قلب زهراست
یه کفتر غریبم، تو صحن سقاخونه
بیا بده با دستت، لقمه و آب و دونه
قبله قلب عاشق، جز تو آقا نمیشه
می خوام آقا بدونی ، دوسِت دارم همیشه
شبای بارگاهت ، صفای عالمینه
صحن و سرات برا من، کربلای حسینه
دلم می خواد آقا جون، ضریحتُ ببوسم
لباس نوکریتُ، تو حرمت بپوشم
از کوچیکی تا حالا، عاشق و مبتلاتم
بذار همه بدونن، تا جون دارم گداتم
دلم می خواد آقا جون، مشهدتُ ببینم
کنار سقاخونت، با زائرات بشینم
گدای بی پناهم، جز تو کسی ندارم
رونده عالمینم، تویی همه قرارم
دل تو حرم همیشه، مست یه ا
اون کسی که منو اینجا کشیده، امام رضاست
منو با عشق حسینش خریده، امام رضاست
اون کسی که زائرا، تا که می رن به پابوسش
می خره تمومشون رو ندیده، امام رضاست
شاعر:کمال مومنی
اونی که از همه دلبرا سره آقامه2
اونی که از همه مهربونتره آقامه2
بمیرم بمیرم بمیرم از در خـونـش نمیرم
نمیرم نمیرم نمیرم چون توی دامش اسیرم
دلـمه گـدای رضا.جـونمه فـدای رضا.سـر مـنـو خـاک پـای یارم
دلمه می خونه رضا.پای تو می مونه رضا.تو که باشی خـوبه روزگارم
حـرم قـشـنگـتو دیدم و صد دل دادم2
مثه آهو- تـوی دام عـشـق تو افتادم2
کوچیک بودم آقا شبی که اومـده بـودم زیـارت
خریدی دلم رو با عشقو کردی تو قلبم قیامت
شدم عاشق سرات- فدایی نوکرات- شـدم آقـاجـون منم خاطر خوات
آقا می میرم برات-شبیه جارو کشات-بزا بمونـم منـم تـو صـحـنـات
آرزوی یـک کبـوتـر هـمـیـشه پروازه2
آسمون تو که باشه به خودش می نازه2
عجب ح
قشنگترین وقت طلوع خورشیده
که تو شـب دنیـا به دلها تابیده
بازم دلم توی حرمه
کنار سفره کرمه
دست خدا روی سرمه
اومد کسی که سلطان طوسه
همه میگن که شمش الشموسه
یه عمـره آرزو داره آسـمـون
میخواد که خاک پاهاشو ببوسه
یا رضا یارضا یارضا
کبوتر قلبم پرش رو وا کرده
بازم هوای مشهد الرضا کرده
حرم فقط حرم رضا
کرم فقط کرم رضا
تاج روی سرم رضا
چشامـو می بندم تا ببینم
توی بهـشت ایران زمینم
کنـار پنـجره فولاد رضا
منم میون جمع زائـرینم
یارضا یارضا یارضا
صدای دستامه که کریلا میخواد
نشسته امشب پشت پنجره فولاد
میخوام بشم کبوتر تو
آقا بیـام دور و بر تو
پر بزنـم دور سر تو
میخوام که روی گنبد بشینم
ستاره ای از چشمام بچـین
ای رأفت تو رأفت ذات خدا رضا
از پای تا به سر علی مرتضی رضا
نامت از آن رضاست که در عرصه حساب
حق نیست بی‌رضای تو از کس رضا، رضا
هر کس که بیشتر کرمش می‌رسد به خلق
او بیشتر برد به درت التجا رضا
عیسی صفای روح گرفته در این حرم
موسی ستاده بر در تو با عصا رضا
از روضه مقدس تو می‌وزد نسیم
تا باغ خلد، با نفس انبیا رضا
جوشد زبس اجابت از این آستان قدس
گم می‌شود کنار ضریحت دعا، رضا
آغوش خود گشوده برای خوش‌آمدش
از هر دری که سوی تو آید گدا، رضا
خود پیشتر ز خواندن اذن دخول من
بر من نگاه کردی و گفتی بیا رضا
در کوی تو ز بس که رؤفی تو، زائرت
داند ثواب، اگر چه بیارد خطا، رضا
من شرم می‌کنم که بیایم در این حرم
تو می
شمع جمع شاپرکهایی رضا
ای کلید ساده مشکل گشا
آن گل زیبا گل خوشبو تویی
ای رضا جان، ضامن آهو تویی
با نگاهت چون کبوتر کن، مرا
تا بگیرم اوج، خوشحال و رها
ای پسر فاطمه، نور هدی
سبزترین باغ بهار خدا
با تو دل از غصه رها می شود
پاکتر از آینه ها می شود
ای گل گلزار خدا، یا رضا
آینه ی قبله نما یا رضا
السلام ای حضرت سلطان عشق
یا علی موسی الرضا ای جان عشق
السلام ای بهر عاشق سرنوشت
السلام ای تربتت باغ بهشت
از عرش سلام سرمدی آوردند
آیینه ی حُسن سرمدی آوردند
با آمدن رضا (ع) از باغ بهشت
یک دسته گل محمدی آوردند
کبوتـر دلم می خونه ( یا امام رضا2)
چقده زندگی قشنگه (با امام رضا2)
پرش و وا کرده بازدور ضریح چشات
داره بازم هوای گنبد طلات
آقام آقام آقام امام رضا
کسی نمی رسه به پای (مهربونیات2)
تموم زندگیم آقا ( فدای خوبیات2)
حالا که من اومدم میون صحن حرم
مشه بریزی مهربونی رو سرم
آقام آقام آقام امام رضا
سفر کربلای من( شده حکایتی2)
بده برات کربـلامو (همولایتی 2)
گره کار منو تو میتونی وا کنی
به دل من یه کربلا عطا کنی
آقام آقام آقام امام رضا
شاعر:کمال محسنی
اين همه دست به سوي تو دراز است رضا
باز مشت من و آغوش تو باز است رضا
باز «من» دارد از آن دور تهي مي‌آيد
آن که مي‌آيد از آن دور جنازه است رضا
زنده شد پيش نگاهت، تو خدايش شده‌اي
کفرِ «خورشيد» پرستان پُرِ راز است رضا
من و انگور، دلي مست و نگاهي پرِ اشک
قبله در حسرتِ اين راز و نياز است رضا
هشت رکعت وسط صحن تو افتاد به خاک
رقص عشق است، فقط شکل نماز است رضا
هر دلي مي‌رسد از راه شکسته است... چقدر-
جاده‌ي عاشقيت حادثه ساز است رضا
آه! آواز خوش گوشه‌ي «نيشابور»ت
در مقامي پر از اندوه «حجاز» است رضا
پيش پرهاي کبوتر، آسمان دل تو
تا خدا، پنجره در پنجره باز است رضا
شاعر:قاسم صرافان
امــشـب دخـیل پنـجـره فـولادتم
آقــا گـدای صحـن گــوهـرشادتم
کبوتـرم کن یا رضاجان
منو بـبر امشب خراسان
عاشقم آقا منو نکن رد-ببرم امـشـب به سوی مشهد یا علی موسی الرضا2
دوباره امشب به سر من زد-تاکه بنشینم روبرو گنبد. یا علی موسی الرضا2
داره مـیـاد صـدای بارون-دوباره تر شده چشامون-باصـدای نقاره خونه2
یه عمریه که تو آقاجون-دلا رو می بری فـراوون-با صدای نقاره خونه2
دستایی که اومد به سوی گنبدت
پر کن تو با فیروزه های مشهدت
کرم کن ای سلطان خوبان
کـرم کـن ای یـار فقیران
شب عیده و باز اومدن مردم-به امید تو قـبلـه گـه هشتم یا علی موسی الرضا2
تو به خاطر بانوی شهـر قـم- بده آقا بهـم یه دونه گندم یا علی مو
اين راه براي خسته دور است چقدر
از نور تو چشم بسته دور است چقدر
گامي به تصوّر تو نزديک شدن
از آينه‌اي شکسته دور است چقدر
با ديدن تو چه محشري خواهد شد
آغاز حيات ديگري خواهد شد
وقتي که به صحن آسمانت برسم
آهوي دلم کبوتري خواهد شد
هر چند دلم نقطه‌اي از تاريکي است
بين من و تو پاره خط باريکي است
در هندسه‌ي عشق مثلث شده‌ايم
من، تو «و خدايي که در اين نزديکي است»
من باز ميان موج گيسوي تو غرق
در خلوت صحن پر هياهوي تو غرق
اي ماه من! اين پلنگِ حيرت زده، شد
در برکه‌ي چشم بچه آهوي تو غرق
اينجا همه لحظه‌ها طلايي است چرا؟
هر گوشه‌ي اين زمين، هوايي است چرا؟
برمي‌گردم، در اين دل مشهديم
يک حال عجيب کربلايي است چر
قد و قامتت آسمونی
می باره ازت مهربونی
نام تو از بسکه به دل می شینه
هر کی رضا میگه به دل میشینه
کرم تو بی نظـیره
گداها رو می پذیره
اسم علی خیلی بهت میادش
مثل تورو حق به کسی ندادش
مددی رضا رضا جان
تو همه ایمان منی
برکت ایران منی
هر کسی که عشق رضا رو داره
توی دل فاطـمه مو ندگاره
نوکر تو سربلنده
روز قیامت می خنده
روی دلم اسم تو رو نوشتم
تـو حرمـت انگاری تو بهشتم
مددی رضا رضا جان
دلمــو کبوتر می کنی
زندگیمو بهتر می کنی
پـر می زنم تا برسم خراسون
داد می زنم از ته دل آقاجون
همه رو یه جا خریدی
بــدیامــو تـو ندیدی
عشق رضا قیمتمو گرون کرد
این علفمو هم قد زعفرون کرد
مددی رضارضا جان
چی میشه به من توشه بدی
نه دعبلم نه فرزدق که شاعرت باشم
که شاعرت شده مقبول خاطرت باشم
نه آهوام نه کبوتر که ضامنم باشی
ویا پرنده ی صحن مجاورت باشم
نه آن دلی که به معنا رسم نه آن چشمی
که مثل آینه حیران ظاهرت باشم
ولی زلطف مرا هم گدای خویش بخوان
که با تو صاحب دنیا و آخرت باشم
همیشه سفره ی مهمان نوازی ات باز است
اجازه میدهی ام گاه زائرت باشم؟
اجازه میدهی ام گاه از تو بنویسم؟
به عمر چند غزل -آه- شاعرت باشم
شاعر:سید محمد جواد شرافت
با زمزمی به وسعت چشم تر آمدم
تا محضر زلالترین کوثر آمدم
قسمت نشد که بال و پری دست و پا کنم
اما به شوق دیدن تو با سر آمدم
گفتند زائر حرمت زائر خداست
مُحرم تر از همیشه بر این باور آمدم
اینک مدینه النبی ام مشهد الرضاست
با نام تو به محضر پیغمبر آمدم
از حس و حال روشن معراج پُر شدم
وقتی به خاکبوسی «بالاسر» آمدم
حسی کبوترانه گرفته ست جان من
«پایین پای» تو شده هفت آسمان من
در این حریم قدسی سر تا سر آینه
روشن شده به نور تو چشمم هر آینه
گرد و غبار صحن تو را می خرد به جان
همواره بوده است بر این باور آینه
پر می کشد از این همه قلب شکسته آه
سر می زند از این همه چشم تر آینه
عکس ضریح توست که در قاب چشم هاست
ی
عاشق هميشه پر شده از اتفاقها
يك چشم وصل و چشم دگر در فراقها
عاشق كبوتر است كه هر بار می پرد
پرواز مي كند به فراسوي طاقها
شبهاي عشق دلهره هاي رسيدن اند
مهتابي اند گاه و گهي در محاقها
تاب و تب هميشگي عشق ارثي است ...
از روز اول و ازل اشتياقها
مشتاق چشم هاي تو هستم امام عشق !
اي آتش نشسته به جان چراغها
توحيد من به حصن حصين ولايتت
اي شرط عشق هستي عشق از عنايتت
باران زد و بهانه ماها رديف شد
سقفي براي بي سرو پاها رديف شد
پشت در سخاوت سبز ضريح تو
زيباترين اميد گداها رديف شد
با لهجه قنوت نگاهت يكي يكي
زنجيره بلند دعاها رديف شد
شاعر نشست قافيه را تا سحر كشيد
وقتي كه مهر ناب شماها رديف شد
يك بار آمديم ز
سخن به مدح تو بايد فصيح و كامل گفت
هم از شكوه مقامت ، هم از فضائل گفت
شبيه صائبِ صاحب سخن قصيده نوشت
غزل غزل سر زلف تو را چو بيدل گفت
نه چند مثنوي و قطعه و غزل ، بايد
كه شرح قصة حسن تو در رسائل گفت
عبا ، نه ... اينكه گداي شما شدم كافيست
حديث حسن تو كي مي توان چو دعبل گفت
تفضلي ! كه فقط از تو خوانده ام يك عمر
و من نگفته ام و هر چه بود اين دل گفت
زلال اشك مرا از تبار كوثر كن
در آسمان دو دستت مرا كبوتر كن
به قفل بسته كليد اجابت است اينجا
كه آستانة جود و كرامت است اينجا
به دلنوازي جان در رواق او بنشين
چرا كه قبر مسيحاي عترت است اينجا
بكوش تا پرِ پروانه اش شوي ، زيرا
پر از تلأ لؤ شمع هدايت است اين
آمدم ای شاه ، پناهم بده
خط امانی ز گناهم بده
ای حَرمَت ملجأ در ماندگان
دور مران از در و ، راهم بده
ای گل بی خار گلستان عشق
قرب مکانی چو گیاهم بده
لایق وصل تو که من نیستم
اِذن به یک لحظه نگاهم بده
ای که حَریمت به مَثَل کهرباست
شوق وسبک خیزی کاهم بده
تاکه ز عشق تو گدازم چو شمع
گرمی جان سوز به آهم بده
لشگرشیطان به کمین من است
بی کسم ای، شاه پناهم بده
از صف مژگان نگهی کن به من
با نظری ، یار و سپاهم بده
در شب اول که به قبرم نهند
نور بدان شام سیاهم بده
ای که عطا بخش همه عالمی
جمله ی حاجات مرا هم بده
شاعر:سراج
آمدم ای شاه پناهم بده
خط امانی ز گناهم بده
ای حرمت ملجأ درماندگان
دور مران از در و راهم بده
لایق وصل تو که من نیستم
اذن به یک لحظه نگاهم بده
لشگر شیطان به کمین من است
بی کسم ای شاه پناهم بد
در شب اول که به قبرم نهند
نور بدان شام سیاهم بده
ای که عطابخش همه عالمی
جمله حاجات مرا هم بده
همسفر فرشته ها شدم من
زائر مشهد الرضا شدم من
بسکه دلم عطر اجابت گرفت
مثل قنوت ، مثل دعا شدم من
با دستایی که رنگ اعجاز داره
طلا نه بلکه کیمیا شدم من
از آب سقاخونه که چشیدم
مثه لاله عباسی وا شدم من
نمی دونم اینجا زائر حضرت
یا زائر خود خدا شدم من
تا که بگم حرف دل خستمو
با اهل دنیا همصدا شدم من
شاعر:حسین ایمان
امام رضا الهی من فدات شم
فدای تک تک کبوترات شم
دلم دخیل پنجره فولاده
کبوتر ایوون گوهر شاده
خراب عشق آسمونیشم من
بهتر بگم دلم رضا آباده
رو ضریح قامت گلدسته هاش
سپیده دم دست نیاز باده
گنبد زردش همة دلایِ
عاشق و زیر پرچمش جا داده
راه حاجت گرفتن از آقامون
اینجا فقط یه قسم جواده
دلم می خواد با اشکای زلالم
بگم مثه یه دوست صمیمی ساده
امام رضا الهی من فدات شم
فدای تک تک کبوترات شم
زمین که نه ، تو آسمون هفتم ؟
نه نه ، بیا به آسمون هشتم !
توی حرم کنار سقا خونه
تو اون شلوغی که آدم می شه گم
یا تو رواقی که ضریح آقاست
که پره از تاب و تب و تلاطم
بخواه از آقا دلتو گم کنی
دور ضریح ، تو ازدحام مردم
شاید بشی کب
شبیه مرغک زاری کز آشیانه بیفتد
جدا ز دامن مادر به دام دانه بیفتد
شبیه طفل جسوری که رنج داده پدر را
برای گریه اش اینک به فکر شانه بیفتد
درست مثل جوانی شرور و هرزه و سرکش
که وقت غصه و غربت به یاد خانه بیفتد
شبیه متهمی که به دست خویش بمیرد
و یا به پای خودش دست تازیانه بیفتد
منم مشبّه تشبیه های فوق، وَ ای کاش
که از سرم هوس گفتن ترانه بیفتد
نشان گرفته دلم را کمان ابروی ماهت
دعا بکن که مبادا دل از نشانه بیفتد
همیشه وقت زیارت، شبیه پهنه ی دریا
تمام صورت من در پی کرانه بیفتد
شبیه رشته ی تسبیح پاره، دانه ی اشکم
به هر بهانه بریزد به هر بهانه بیفتد
ولیِ عهد دلم نه، تو شاه کشور قلبی
که با تو قصه ی جمشید،
خورشید برای احترام و پابوس
سپیده دم رد میشه از شهر طوس
کنار نور پر فروغ گنبد
مثل یه شمعه یا مثه یه فانوس
غبار چلچراغاش و می گیرند
خادما با پرِ لطیف طاووس
هر که نشد غبار راه حضرت
میشه تموم عمرش آه و افسوس
پنجره فولادش دارالشفائه
هیچ کسی از اینجا نمیره مأیوس
صدای نقاره خونش بلنده
خاموشه هر چی کلیسا و ناقوس
امام رضا الهی من فدات شم
فدای تک تک کبوترات شم
چلچراغاش که داره رنگ الماس
پره حرم از عطر و بوی احساس
جوونه می زنه توی نگامون
زلال اشک مثل یه غنچة یاس
من نشدم اونی که تو می خواستی
ولی شما همونی که دلم خواس
دور و بر سقاخونه اش به قرآن
یادم میاد صفای کف العباس
بگیر برات کربلات و امشب
اگه جایی برا
ای کـاش کـبوتر حریمـت باشم
یا هم نفس صبح و نسیمت باشم
از چشـم دلم بیا و بردار حـجاب
تا زائر چشـمان رحیمـت باشـم
صحن تو پر از تب عبوری سبز است
لبـریز تبـسم حضـوری سبز اسـت
مـن تـوشـة کـربلام را مـی گـیرم
از پنجره ای که غرق نوری سبز است
شاعر : یوسف رحیمی
هوای دولتِ مشرق سفیرِ باران شد
و چترهای دلِ ما سریرِ باران شد
كویره سر به هوایِ به آسمان محتاج
دچار مرحمت سر به زیر باران شئ
قناتِ مرده ی ما را دوباره احیا كرد
و دشت های ترك خورده، سیر باران شد
و چشم ها همه در مسیر او خیسند
شگفت بدرقه ای در مسیر باران شد
چه رنگ ها كه به هم دستِ بیعت آوردند
كمانی از بركات غدیر باران شد
ترانه های بهاری دل مرا برده ست
صدای سوت قطاری، دل مرا برده ست
مسافرم به دیاری ببند بار مرا
به عزم دیدن یاری ببند بار مرا
سفر، شروع فراق است با خبر هستم
اگرچه دوست نداری؛ ببند بار مرا
بیان قِصه دراز است اندكی بنشین
بگویمت به چه كاری ببند بار مرا؟
مرا هوای گلی در سر است، می بینی
بر
نمای گنبدی افتاده در دو چشم ترم
"تویی برابرِ من یا خیال در نظرم؟"
اگر که راه نمیدادی اَم، بعید نبود
که در غمِ تو بریزد تمامِ بال و پرم
چه خوب می شود اینجا بمانم و نروم!
شبیهِ اینهمه آهو که هست دور و برم
نگاهِ بدرقه ی گنبدت، مقابلم است
دعای آبیِ گلدسته هاست پشتِ سَرم
بهانه ای بده همچون شکنجِ زلفِ خودت
که لا اقل عقب اُفتد شکنجه ی سفرم!
قطار، منتظر...اما خودم کجا ماندم؟!
به بخش گمشدگانِ حَرَم بیا بِبَرَم!
هر دل بر آستان نگاه تو سر زده است
از خانه ات نرفته و در مستمر زده است
تا سالیان سال به پابوس آمده
هر آن دلی که با تو هماهنگ تر زده است
سلطان بی مبالغه ی عشق، عشق تو
بر هر دلی که سر زده رنگ سحر زده است
تا اینکه ضامنش بشوی، آهویی غریب
واحه به واحه را پی صیاد سر زده است
خورشید روی گنبد بالا بلند تو
هر صبح کفتری شده از شرق پر زده است
از شرم آنکه زهر به کام تو ریخته
صد خوشه اشک خون ز دل تاک سر زده است
این التهاب تلخ تو، تلخی زهر نیست
تلخی غربت است که بر تو شرر زده است
لبخند میزبان تو کاری تر است از آن
زخمی که تیغ زهر تو را بر جگر زده است
چون توای شاه کسی حشمت ودربار ندارد !
جلوه و جاذبه ات ، ثابت و سیّار، ندارد!
خلقی از شوق چو پروانه روانند به سویت !
هیچکس مثل تو این گرمی بازار ندارد!
جمله مشتاق ونظرباز تو باشیم ، به هرجای
میل کوی تو فـقط فرقه ی زوار ندارد!
هرکه آن بارقه و جلوۀ جانانه بدیده است !
رفته هوشش زسر و طاقت گفتار ندارد!
ماو من نیست دراین میکده و محفل عرفان
جوش عشقست،حساب کم وبسیارندارد!
آن غـزالی که پناهندۀ درگاه تو گـردد
تـرس صیاد و کمند و دد و آزار ندارد!
آن کبوتر که به پـرواز درآید امــروز
بی حرم اوج و پر و بال سزاوار ندارد!
(بیکی) ازدایرۀ خطّ تو بیرون شدنی نیست
خطّ مهرتو به جز نقطه و پرگار ندارد!
بارالها ، می عشق
نامم به جز فدائی جانان نبوده است
شُغلم به جز غلامی سلطان نبوده است
هر آنچه کرده ام ز خطایا و جُرم ها
از چشم راز دار تو پنهان نبوده است
آری حواله گاه تمام حوائجم
جز بارگاهتان به خراسان نبوده است
در بین راههای رسیدن به کردگار
راهی چو راه کوی تو آسان نبوده است
ذکر شهادتین به شرط تو مُستجاب
بی تو هر آنکه گفته مسلمان نبوده است
عشق تو را خدا به مَلک یاد داده است
در آن زمان که حرفی از انسان نبوده است
آن دستگاه قبله نمائی که جز شما
کعبه نشان بداده میزان نبوده است
ما از ازل گدای در رحمتت شدیم
دیوانه و مرام کُشِ رافتت شدیم
کوی تو آستانه امید و التجاست
خورشید انعکاسی از آن گنبد طلاست
ما بی شماره طوف ضریح
در جست و جوی عشق به دنبال رضائیم
ما گرچه گداییم همه مال رضائیم
گر مست و خراباتی و ویرانه نشینیم
عمریست مقیم حرم خال رضائیم
وقف است دل ما نفروشید، حرامست
ما ذره ی ناچیز ز اموال رضائیم
گر عشق تجلی کند و حسن نماید
ما بهت زده عاشق تمثال رضائیم
گیرم که در میکده رندانه ببندند
ما مست می ساغر و مکیال (1) رضائیم
شاعر : مسعود مهربان
قطعه های غزلم سوی حرم افتاده ست
مثنوی در پی ارباب کرم افتاده ست
بیت در بیت غزل پای علم افتاده ست
مطلع شعر به دستان قلم افتاده ست
بنویسم "دو بیتی" که دل آباد شود
بعد از آن محرم این پنجره فولاد شود
در دو بیتی بنویسید دلم تنگ شده ست
و کمیت غزلم در حرمت لنگ شده ست
بیت در بیت غزل پاره ای از سنگ شده ست
باز بین غزل و قافیه ها جنگ شده ست
در حریمت همه ی قافیه ها پر بارند
«ابر و باد و مه و خورشید و فلک در کارند»
در حریمت همه قافیه ها هوهو شد
عالمی مست تماشای خم ابرو شد
کار من درهم آن تاب و تب گیسو شد
حرمت با مژه های غزلم جارو شد
گرد و خاک حرمت سرمه چشمانم باد
به فدای سرو جانت همه ی جانم باد
شاعر:محمدجوا
