السلام علیک یا اباعبدالله
ز روزی که قضا برما نوشتند
گل ما را به عشق تو سرشتند
زخردی روضه ات بردند ما را
نهال مهر تو در سینه کشتند
دل ما خوش به گفتار رسولست
که احباب حسینی در بهشتند
به روی سنگ مزارم بنویسید که محتاج دعاست
بنویسد که پرونده ی او مملو از جرم و خطاست
بنویسید که با روی سیاه و دل پر غصه و غم
به سرش شور و به دل عشق شه کرب و بلاست
بنویسید که از کودکیش در دل هیئت بوده
هر چه دارد همه از نوکری خیمه گه آل عباست
بنویسید که در مجلس خود روضه ی اصغر خوانده
بنویسید که او ذاکر دربار شه هر دو سرا ست
گرچه نالایق و حرمت شکن خانه ی حیدر بوده
او شفا داده ی دست پسر شافعه ی روز جزاست
بنویسید که زیر علم ساقی عطشان بوده
بنویسید که دلداده ی سقای شه کرب و بلاست
همه ی تارو همه پود وجودش ز حسین ابن علیست
بنویسید نمک خورده ی خان حرم خون خداست
وحید زحمت کش شهری
السلام ای شاه
السلام ای ماه
حضرت ارباب
نوکرو دریاب
اگه نوکر شدم فقط لطف شما بوده و بس
برا نوکر شدن باید پا بذاری روی هوس
اگه عاشق بشی دیگه دنیا برات کوچیک میشه
میشی مثل شهیدا و دنیا برات میشه قفس
تو این شبای روضه
بیا علم برداریم
برا ظهور مهدی
با هم قدم برداریم
بیا عزیز زهرا ...
غربت اروند
چفیه و سربند
تا دو کوهه باز
دل کند پرواز
می تونیم با نور شهید راهمونو پیدا کنیم
خودمون رو با لشکر شهیدا هم صدا کنیم
مثه ابراهیمِ هادی یا حججی یا آوینی
خودمونو توی دل مهدی زهرا جا کنیم
از روی دوش مردم
یه بار غم بر داریم
برا ظهور مهدی
با هم قدم بر داریم
بیا عزیز زهرا ...
این شعار ماست
افتخار ماست
تا دم آخر
در خ
در کنار بارگاه
حضرت رضا(ع)
مشتاق کربلای تو تا صبح محشرم
من سرسپرده‌ی حرم شاه بی‌سرم
در پای علقمه به علمدار گفته‌ام
سینه زن تو هستم و بیتاب اصغرم
در گوشه گوشه‌ی حرمت سیر کرده‌ام
پایین پا نشستم و حیران اکبرم
تا آبروی عالم و آدم شدی حسین
از جان و دل به بزم عزای تو نوکرم
در بزم ماتمت تو مرا راه داده‌ای
منت پذیر لطف تو ممنون مادرم
از کودکی به بزم عزا خانه‌ات شدم
عکسی ز کربلای تو بوده برابرم
ای من فدای لعل لب تشنه‌ات حسین
بر گرد بام تربت تو چون کبوترم
به خاک تربتت هر بار بگذارم جبینم را
درونم حس کنم انوار رب العالمینم را
معاد و عدل و توحید و نبوت را تو معیاری
نخواهم داد بر شک بقیه این یقینم را
منِ گمراه و حیران را به راه راست آوردی
ز گیسویت گرفتم رشته ی حبل المتینم را
همیشه روح من حس امانت کرد با مهرت
نگیر از من به جان مادرت روح الامینم را
شکسته دل شدن را از سخای مادرت دارم
گدایی کرده ام از فاطمه قلب حزینم را
اگرچه دست خالی آمدم، چشم پُری دارم
بخر چشم ترم را، این متاع کمترینم را
گره افتاده در کارم، گرفتارِ گرفتارم
پذیرا باش نذرِ سفره ی اُم البنینم را
همه آماده ی رفتن شدند و باز جا ماندم
بیا امضا کن از لطفت برات اربعینم را
نگیر از عمر من اوق
به غیر ماتم تو ماتمی ندارد دل
اگر تو باب نجاتی غمی ندارد دل
هوای مملکت سینه ام هوای شماست
چرا که غیر شما محرمی ندارد دل
دمم حسین ولی بازدم حسن جان است
به غیر این دو دمه که دمی ندارد دل
به یاد زخم تن تو اگر نریزد اشک
برای زخم خودش مرهمی ندارد دل
به غیر پرچم "لبّیک یا ابالاحرار"
به روی شانه ی خود پرچمی ندارد دل
به غیر مجلس ذکر حسین ع انصافاً
هوای محفل دورهمی ندارد دل
بیا و باز دل خسته را هوایی کن
دلم شکسته مرا نیز کربلایی کن
⚜ بند اول:
صاحب منصب نوکری بنده ی حقیرم
نوکریت عشقمه یاحسین تا تویی امیرم
من نمک خوردتم با نگات بردی زیر دینم
اعتبارم اینه عمریه خادم الحسینم
از تو جدا شدنم رو خدا نیاره حسین جان
از غم رها شدنم رو خدا نیاره حسین جان
غمتو میخرم با جون و دل
جون و دل نداره پیشت قابل
یا حسین ۲ یا ثارالله
⚜ بند دوم:
صحبت امروز و دیروز و ماه و سال و قرن نیست
حق میگه شاعری که نوشت شعر این حسین کیست
شمعه و این جهان پروانه دور روی ماهش
کل ارض و سما کائنات مات یک نگاهش
از چشم ارباب بیفتم بیچاره میشم به والله
از هیئتش من جدا شم آواره میشم به والله
توشه ی قبر من این اشکامه
قیامت حسابم با آقامه
یا حسین ۲ یا ثارالله
به امید پابوسی حضرت سیدالشهدا(ع)
#نذر_خانم_حضرت_رقیه_سلام_الله_علیها
شد کارِ هر روزم دعا، مثل رقیه(س)
داغِ تو دق داده مرا، مثل رقیه(س)
زل میزنم بر خاطراتِ با تو بودن
با گریه های بی صدا، مثل رقیه(س)
بابایِ او بودی! برای من هم ارباب
از تو وفا دیدم! وفا؛ مثل رقیه(س)
نام ِ تو را هر جا زمین خوردم سریعاً-
گفتم به امید شفا، مثل رقیه(س)
کز کرده ام یک گوشه با دستانِ خالی
دستانِ تو مشکل گشا، مثل رقیه(س)
دلتنگ پابوس ِ توام دستِ خودم نیست
لبریزم از حال بکا، مثل رقیه(س)
بیزارم از تقدیر، از قسمت...از آنچه؛
کرده مرا از تو جدا... مثل رقیه(س)
دادی براتِ زائرانت را به جز من
افتادم از پا بی هوا، مثل رقیه
یاحسین!
این من و تو و حرمت
کاش می شد شما مرا بخری
_پدر و مادرم به قربانت_
مثل جابر به کربلا ببری
من از این منصب نوکر شدنم دلشادم
شادم ازاینکه به دام تو حسین افتادم
مادرم گفت: تویی شاه و همه نوکر تو
پدرم نام تورا داد حسین جان یادم
بنده ی عشق تو ام فخر کنم بر همگان
که غلامت شدم از هر دوجهان آزادم
★بابی انت وامی به اباالفضل کم است...
ای به قربان تو آقا، همه ی اجدادم ★
من از آن بَدوِ تولد شده ام نوکرتان
بخدا بهر غلامی ِ تو مادر ، زادم
گفت تا قدر تورا خوب بدانم آقا
گفت با عشق حسین است که شیرت دادم
تا زبان باز کنی نام حسین را ببری
جز به تربت بخدا کام تورا نگشادم
غم اغیار نخوردم که پشیمان باشم
غم تو خوردم و از کرده ی خود دلشادم
من به قربان سر موی علی اکبر تو
(چه کنم حرف دگر یاد نداد استا
هر که از عشق تو دیوانه نشد عاقل نیست
جز در خانه ی تو هیچ کجا حاصل نیست
فاش گویم که کسی عشق تورا درک نکرد
وسط سینه ی او دل نه یقین جز گل نیست
دست خالی نشنیدم ز درت برگردد
یاکه برگشته یقین بردر تو سائل نیست
شامل رحمت حق نیست هرآنکو که حسین
ارزشی برتو و بر شال غمت قائل نیست
همه را میطلبی بهر زیارت به حرم
نوکرت بد شده یا اینکه دلِ ما دل نیست
بطلب تا بگذارم سر خود روی ضریح
سجده ی من که کم از چکمه ی آن قاتل نیست!!
“زائرم” کن ،، حرمم دیر شده جان رباب
نه نگو ، جای برای من ِ ناقابل نیست
رامین برومند (زائر )
دیشب نشستم از تو بگویم سپیده شد
میخواستم غزل بسرایم قصیده شد
نام حسین آمد و تا بغض من شکست
آمد ندا ز عرش که اشکت خریده شد
کرببلا مسیر عبور ملائک است
شبهای جمعه اش که خدا نیز دیده شد
سرها فدای نام حسینی که عاقبت
هنگام سربلند شدن سربریده شد
در کوچه های شام یتیمش علی الدوام
از ساقه اش شکست و ز گلبرگ چیده شد
یک دست بر کمر زد و یک دست بر عصا
قدش شبیه قامت زهرا خمیده شد
وقتی نشست روی تنش چند جا لگد
از چند جا صدای شکستن شنیده شد
آنقدر گریه کرد میان خرابه تا
مثل برادران شهیدش شهیده شد...
یا حسین(ع)
ای میل دل شیفتگان سوی مزارت
قلب همه دل سوختگان صید شکارت
تمثیل بهشتی بود آن صحن وسرایت
جن وملک وانس همه عاشق زارت
درکل جهان شیفته ی راه تو بسیار
هرروز و ز هر جای سلام است نثارت
تو لیلی وعالم همه مجنون توباشند
تو مظهر عشقی همه هستند دچارت
در طول زمانها همه احرار بگویند
هیهات من الذله که بودست شعارت
تو مظهر ایثار وشهادت به جهانی
دادی به ره حق همه ی دار وندارت
ای خون خدا،خون تورا اوست بهایش
بودست خدایی همه ی لیل ونهارت
ای سبط رسول وپسر حیدر وزهرا
جان همه عشاق حسین است نثارت
سلطانی وما نوکر بی چیز تو هستیم
ما را به حساب آر شها در صف بارت
مگذار که در حسرت شش گوشه بمیریم
لطفی بنم
قطره قطره میشه دریا
اشک چشم سینه زن ها
مارو به اسم میشناسه
مادرش حضرت زهرا
محاله، یه لحظه ،از روضه ها جدا شم
اومدم ،که اینجا، منم قاطیه خوبا شم
دستمو ، بگیری ، یه روز برات فدا شم
جوونیم فدا جوونت
فدا علمدار پهلوونت
روزیمو یه عمره میدی
فدا دستای مهربونت
ای جان اربابم ای جان اربابم
سایه ی روی سرم باش
آقاجون بال و پرم باش
من بدی کردم ولی تو
نفسای آخرم باش
نذار که ، نوکرت ، از پا بیوفته آقا
تو دلم ، زیاده ، حرف نگُفته آقا
شکر حق ، رولبم ، اسمت شکفته آقا
قرار دله بیقرار
آقا رو سرم منت بذار
موقع جون دادنم
با خودت رقیه رو بیار
ای جانم اربابم ای جانم اربابم
کریم زاده نگاهی بر این گدا انداز،
نظر به سمت گرفتار بینوا انداز،
میان سیل تباهی اسیر و وا ماندم،
نشد غلام تو گردم! دوباره جا ماندم،
بریده ناخن دنیا نخ امانم را،
گرفته بار گنه قدرت و توانم را،
اگرچه غرق گناه و غمین دلم آقا،
امید اهل دو دنیا /نکن ولم اقا،
نشسته ام به هوای سخاوتت ارباب،
مرا بیا زکرم/دلربا ترین دریاب،
گره فتاده به کارم بیا و کاری کن،
بیابزرگ دو عالم بزرگواری کن،
که از کرام شما ذره ای هدف گیرم،
قدم میان ره مردی و شرف گیرم،
اسیربند تو یعنی؟؟ سراسر آزادی،
کویر با تو شود گلشنی ز آبادی،
شهید کرببلا حق مادرت زهرا،
به دستهای علمگیر حضرت سقا،
نگاه کن که نگاهت چنان دوا گردد،
دلم زگرمی مهر
من حسینی هستم و روضه ستون دین من
نوکری نوکرانت در جهان آیین من
تا غمت بر دل نشسته عیش می خواهم چه کار؟
شادی هر دو جهان دار دل غمگین من
هر چه روضه می روم اما دوباره تشنه ام
اشک شور چشمهایم شربت شیرین من
زخمی تیغ فراقم ای طبیبا مرهمی
دیدن شش گوشه تنها می دهد تسکین من
من صراط المستقیمم جاده کرببلاست
پنج نه شش گوشه دارد این اصول دین من
خاطرم هر گز نمانده کی به تو دل داده ام
از تولد بود با من این غم دیرین من
وقت دفنم من کفن پاره کنم از داغ تو
روضه پیراهن تو گر شود تلقین من
انيس خاطر عاشق نگاه معشوق است
اسير دام بلا در پناه معشوق است
اگر وصال ميسر نشد يقين دارم
مزار سوخته دل بين راه معشوق است
دمي که شه پر پروانه سوخت دانستم
که اين نشانه يک سوز آه معشوق است
به وقت گريه فقط لرزشي به شانه مبين
که شانه لحظه ي غم تکيه گاه معشوق است
به تاري از سر گيسو هزار دل ! چه عجب؟
که اين ستون کمي از سپاه معشوق است
حسين کعبه ي عشق است و من به طوف حسين
به دين عشق خدايم اله معشوق است
اگر که تربت ما کربلا شود چه شود؟
که خاک کرببلا قتلگاه معشوق است
به سينه هاي محبان سلام بايد داد
که قلب گريه کنان بارگاه معشوق است
ششمین حسِّ دل از ساحتِ شش گوشه ےِ او
خبر آورده که دیدارِ حرم نزدیک است
اندکی صبر که با دیدن آن صحن وسرا
بارشِ بغض من از چشم ترم نزدیک است
توصیف حرم،فصاحتش گسترده ست
چون سایه ی عرش، ساحتش گسترده ست
محدود به کربلا که نه!این کعبه
در عرض جهان مساحتش گسترده ست
من هستم و اشک و دعا شب های جمعه
یک حسرت بی انتها شب های جمعه
پر می کشم با یک سلام صاف و ساده
رو به ضریح کربلا شب های جمعه
دم را غنیمت می شمارم تا دمت هست
هرجا که باشم بر لب اسمِ اعظمت هست
از هر کسی که خواست باشم همنشینش
پرسیده ام اول که آیا آدمت هست؟
از آدم و عالم اگر شد دست کوتاه
در دل ندارم هیچ غم چون پرچمت هست
مبهوت و مات از سختیِ دنیا نگردم
زیرا که رخسارم به رنگِ ماتمت هست
دستم چه با امید دق الباب کرده
وقت خریدن ، شوقِ جنس دَرهمت هست
از تو نخوانده صِله را آماده دیدم
قبل از شروع شعرهایم دِرهمت هست
خشکیده احوال زمین از عشق اما
بر چشمِ عشاق تو اشکِ بر غمت هست
با یک دوا درمانِ درد هر مریضی
در نسخهٔ اشکی به روضه ، مَرهمت هست
گریه ، دلیلِ محکمی بر آشنایی است
چشمی که گریان تو باشد مَحرمت هست
گر خلقتِ عالم شود قربانی
مائیم نسیم خانه بردوش حسین
چون کعبه شب وروز سیه پوش حسین
گرروز جزا زما بپرسند که اید؟
گوئیم غلام حلقه برگوش حسین
دلم می خواهد از این غم بمیرم
به زیرِ سایه ی پرچم بمیرم
نرفتم کربلا ای دادِ بیداد
الهی که از این ماتم بمیرم
حسینی هستم و آلوده ام آقا مرا حر کن
نباشم کمتر از خاک نجف امشب مرا دُر کن
شبیه گرد گاهی گِرد دشمن هستم و گه دوست
مرا در بندِ مهر خود ، رها از این تحیر کن
نفس آه و به دیده آب و دل آتش ، شدم خاکت
خدا را یا علی انسانم از این چار عنصر کن
نمی خواهم شبیه دشمنانت باشم از این پس
وجودم را به جودت خالی از خشم و تکبر کن
ز خود خواهی پس از عمری هنوزم از شما دورم
ز خود خالی نما جان مرا و از خدا پر کن
دلم را یا علی لبریز کن از حب احبابت
و از هر دشمنت در هر زمان پر ، از تنفر کن
کنون که یا علی گفتی «رئوفی» هر کجا هستی
خودت را کنج ایوان نجف دیگر تصور کن
یا حسین(ع)
شب جمعه ست دلم در حرم خون خداست
نقش در دیده ی من منظره ی کرببلاست
دست برسینه سلامی بدهم بر آقا
چشم گریان شده از بهر حسین زهراست
الا يا ايها الاول امام سوم دنيا
قلم در دست ميگويم كه بسم الله مجراها
الا يا ايها الباطن الا يا ايها الظاهر
الا يا عالم الغيب و الا يا ايها الحاضر
الا يا ايها الباقي بگو آب حياتم كو
ز گريه ديده ام درياست كشتي نجاتم كو؟
الا يا ايها المصباح در اعماق تاريكي
دلم قرص است ميدانم كه تو بسيار نزديكي
الا يا ايها المحبوب اي شيرين ترين شورم
نميخوانم كسي را جز تو از گهواره تا گورم
الا يا ايها ليلي جنونم را تماشا كن
مرا از عاشقانت بيشتر در عشق رسوا كن
الا يا ايها السيد به اين عامي نگاهي كن
بيا و قبل جان دادن به ناكامي نگاهي كن
الا يا ايها المولا غلامي حلقه در گوشم
كه فرداي قيامت هم علم دارم سر دوشم
منم یه روضه خونه ساده
ارادتم به تو زیاده
من اونیم که مادرم تو روضت
با گریه شیرم داده
بگی بمیر به پات میمیرم
به پای بچه هات میمیرم
سوال من ازت همینه آقا
تو کربلات میمیرم ؟
آقا محتاج نیم نگاتم
وقتی تو روضه هاتم
یه حسی بهم میگه
زیر ایوون طلاتم
"میخونم حرم حرم ، میمیرم ''
برای نوکر اعتباری
امید قلب بی قراری
چقدر به دل میشینه اسمت آقا
به به چه اسمی داری
یه عمره با دعای مادر
نشسته ام به پشت این در
میتونم اینو من بگم که هستم
سرباز بنت الحیدر
زینب غیرتی ام رو نامش
هرشب میدم سلامش
سوی کرب و بلا پر
میگیرم از رو بامش
"میخونم حرم حرم ، میمیرم اگه نرم"
به عشق کربلا غلامت
صبح و مسا میده سلامت
هوامو داشتی و
هرکس که به دل زُلالِ ایمان دارد
با ذکرِ حسین اشکِ فراوان دارد
.تلخیِ مرا همیشه شیرین کردَه ست
شوری که همین ذکرِ "حسین جان" دارد
یارفیق...
من کیستم حسین غلامِ غلام تو
روی لبم به جلوه نشسته است نام تو ...
قلبم دوباره دست به سینه سلام داد...
عمریست دلخوشم به جواب سلام تو...
« السلام علیک یا اباعبدالله ... »
شب جمعه است دلم کرب و بلا میخواهد
در حرم حال مناجات و بکا میخواهد
شب جمعه ست دلم شوق پریدن دارد
بوسه بر پهنه ی ایوان طلا میخواهد
حال و احوال دلم خوب نمیباشد چون
خفقان دارد و از عشق هوا میخواهد
آه ای کرببلا سخت تر از هجران چیست؟
دل من آمده در صحن تو جا میخواهد
اغنیا کعبه خود را به تو ترجیح دهند
کربلا، حضرت ارباب گدا میخواهد؟
روح مجروح من از نوح حرم کرده طلب
مرهمی مرحمتم کن که دوا میخواهد
تنگدستم ولی از برکت آقا شاهم
بی نیاز است ولی باز مرا میخواهد
