من مریض توام و از تو دوا میخواهم
ای مسیحِ دلِ من،از تو شفا میخواهم
از ازل محرم کوی تو شدم یا مولا
در طواف حرمت سعی و صفا میخواهم
روز محشر که کسی جور کسی را نکشد
از خداوند شفاعتِ تو را میخواهم
تا که ناکام نمیرم به جهان تا هستم
از تو یک تذکرهٔ کرب و بلا میخواهم
پرتوی برتر ز مهر آسمان دارد رضا
بارگاهی بهتراز باغ جنان دارد رضا
برفرازکهکشان نورولایش خیمه زد
در ورای اوج عزت آشیان دارد رضا
میدرخشدگنبدش برفرق زیبای فلک
برسر از نور ولا زیبا کیان دارد رضا
خاک سار درگه پاکش سلاطین زمان
دردوعالم تاج وتخت جاودان داردرضا
بسته صف فوج ملائک بوسدازخاک رهش
درحریم کوی خودکهف امان دارد رضا
حافظ این مرزوبوم وحافظ ناموس ماست
جابه قلب تک تک ایرانیان دارد رضا
بارگاه اقدسش دارالشفای شیعیان
شورعشقی دردل پیروجوان دارد رضا
ضامن آهو نه تنها شد ز راه معرفت
معجزاتی اندرین کشورعیان دارد رضا
خوان خودگسترده این مهمان مابرخاک طوس
برسرخوانش هزاران میهمان دارد رضا
قبلهٔ حاجات وحجّ مردمان بی نواست
بسکه اندر سینه قلب مهربان دارد رضا
نا امید از درگهش هرگز نشد شاه و گدا
برمریدانش سخای بی کران دارد رضا
گردقبرش زائران پر میزنند پروانه وار
عاشقان دیده تر بر آستان دارد رضا
فرش راه زائرانش شهپر حور و ملک
وه چه شوکت اززمین تاآسمان دارد رضا
برمشام جان رسدازتربتش بوی حسین
درعزایش دیدگان خونفشان دارد رضا
رو سیه فرهاد نالان گویدای مشکل گشا
کن نظر بر نوکرت درد نهان دارد رضا
جز به دیدار حریمت دگرم مرهم نیست
هیچ کس غیر شما بر دل من محرم نیست
شهر جدت که مرا راه ندادند اما
بپذیرم؛ به خدا حج فقیران کم نیست
تشنه ی جرعه ای از آب زلال حرمم
که به هم پایه ی آن چشمه ی زمزم هم نیست
متوسل شده ام تا که بیایم مشهد
نکند بند دخیلم گرهش محکم نیست؟!
من که یک سال پیاپی نگهم سوی شماست
نرسیدن به ضریحت به خدا حقم نیست
همه امّید حیاتم، نفسی دیدن توست
باورم نیست حرم قسمت امسالم نیست
گر گرفتارم و محتاج ولی مطمئنم
که تو را دارم و آینده ی من مبهم نیست
گرچه دنیا همه زیباست ولی بی تردید
بهتر از صحن رضا در همه ی عالم نیست
یا علی بن موسی الرضا(ع)
ای نقطه ی امید گرفتار، رضاجان
ای آنکه تویی بر ضعفا یار، رضا جان
صد ها گره از کار همه باز نمایی
با لطف تو آسان بشود کار، رضا جان
شمسی وبسی دور حریمت به طوافند
بر دایره ای نقطه ی پر گار رضا جان
خاک حرمت قطعه ای از خاک بهشتست
آرام دل جمله ی زوّار، رضا جان
بیمار به امید شفا نزد تو آید
مشمول شفا کرده تو بسیار، رضا جان
سلطان خراسانی وما خادم درگه
ارباب کرم، سید ابرار، رضا جان
هر آنکه شود زائر درگاه کریمت
دارد به شعف اشک به رخسار، رضا جان
چندیست که دیدار حرم آرزوی ماست
بر عاشق تو نیست سزاوار، رضا جان
ما را بطلب ای همه آرام دل ما
ای برهمگان دلبر ودلدار، رضا جان
شعر:اسماعیل تقوایی
لبریز از جانان که باشم ..رو به راهم
در محضرِ سلطان که باشم رو به راهم
عمری نمک خوردم نمکدان را شکستم
من بر سرِ پیمان که باشم رو به راهم
در پای این سفره ..خدایی قد کشیدم
دور و بر احسان که باشم ..رو به راهم
من دوست دارم سرزمینِ مادری را
دلواپسِ ایران که باشم رو به راهم
مشهد شده اصلاً نگینِ مشهدِ ما...
ریزه خور این خوان که باشم رو به راهم
(مهرِ علی موسی الرضا درسینه دارم)
(شکرِ خدا که الفتی دیرینه دارم)
ما کُشتگانِ عشقِ این دلدار هستیم
با یک کلافِ دل سرِ بازار هستیم
صحن و سرایش را بهشتِ ناب دیدیم
مانند مرغی بر سرِ گلزار هستیم
تا که طبیبِ ما امامِ هشتمین است
بهتر که در این دایره ..بیمار هستیم
این قلب ها..مُلکِ رضای آسمانهاست
از غیرِ سلطان در جهان بیزار هستیم
خیلی بدهکارِ امامِ مهربانیم...
لطفی رسد قطعاً که پای کار هستیم
(ما را همه جا شورِ مستان می شناسند)
(گرد و غبارِ پای سلطان می شناسند)
مشهد نگو...تصویری از جنّاتِ رضوان
مشهد نگو..شهرِ محبّت شهرِ جانان..
مشهد نگو..شهرِ شقایق های عاشق
مشهد نگو...یک جلوه از ختمِ رسولان
راهی اگر دارد سفر کن با خیالت..
زیبایی مطلق ببینی در خراسان..
قربانِ سقاخانه اش که می رُباید..
دل را به یک جرعه ز کلّ ِ بینوایان
(آبی بنوش و راهی کرببلا شو...)
(از صحنِ آقا زائرِ خونِ خدا شو)
از سمتِ گنبد می رسد امشب نوایی
ای زائرم!!!..گر عاشقِ کرببلایی..
بنشین بخوانم روضه ای را بی هیاهو
تنها به شرط آنکه از عهده بر آیی
جدّ ِ مرا لب تشنه در گودال بردند
لطمه بزن در اوج درد و بی ریایی
بردند بر بالای نیزه ...راسِ خونین
ضجّه زدن از واجباتِ دلربایی...
(چشمانِ من شکرخدا ..زارِ حسین است)
(سلطان عالم هم عزادارِ حسین است)
ای جلالِ تو نمایندهء اجلالِ خدایی
عزّتِ خطّهء طُوسی، شَرفِ کشورِ مایی
تو کریمی، تو رَحیمی تو عطوفی تو رَئوفی
تو به تقدیر شکیبا، تو به تدبیر رِضائی
جای دارد که به فِردوس زَند طَعنه حَریمت
آن چنان در حَرمت، هست فزاینده صَفایی
گر چه گویند خلایق که تویی ضامنِ آهو
بلکه تو ضامنِ هر بیکس و افتاده زِ پایی
خوانِ احسانِ تو گسترده تر از سُفرهء جنّت
ریزه خوار از کرم و فضلِ تو، صَد حاتمِ طائی
شهریاران همه شاد از تو به یک نیم نگاهی
سرفرازان همه خاضع به تَمنّای عَطائی
فقر را جدّ تو چون فخر شمرده است از آن رو
تو امیدِ فُقرایی، تو مُعین الضّعفائی
تو امامی، تو امیدی، تو امیری، تو پناهی
تو شهنشاهِ جهانی نه غَریب الغُربائی
پوشِ زرّینِ مزارِ تو به خورشید نازد
تو فروغی به مَه و مِهر، تو خود نور و ضیائی
آن دری را که در آن روز به جابش ننهادند
لطف و احسانِ تو نگذاشته، نه شیخِ بهائی
جانِ عالم به فدای کرمِ آلِ محّمد
خود نخواهند که بینند زِ ما جُرم و خَطائی
سرِ سودایی ما، غیرِ شما را نگزیند
کز عنایت نظری کن به منِ بی سر و پائی
زائران کاش بدانند چه اندازه رَئوفی
شاعران کاش بگویند به حدّ تو ثنائی
راهِ حقّ را زِ تو جویند، همه اهلِ حقیقت
تو همه شَمسِ شُموسی که به حقّ راه گشائی
مُشک شَرمنده از آن عطرِ دلاویزِ مَزارت
عطرِ جنّت زِ شمیمت نبرد راه به جائی
با وجودِ تو، به فردوس زَند طَعنه خراسان
نیست با طوس به گلزارِ ارم، قدر و بهائی
پرتوِ قبرِ تو روشنگرِ دنیای جَهالت
تو همان نیّرِ ظُلمت تو همان نورِ هُدائی
به کریمان زِ تو همواره رسد فیضِ کرامات
که تو خود معدنِ جودی، که تو خود کنزِ سَنائی
تو عزیزی، تو شریفی، تو گلِ باغِ رَسولی
در کریمی تو نمایندهء اَلطافِ خدایی
از درِ فیضِ تو محروم نشد اهلِ نیازی
تو سراپا همه لطفی تو همه مِهر و وفائی
عرشیانند زِ درگاهِ تو مایل به نصیبی
فرشیان قانع از احسانِ تو، بر برگ و نوائی
ما نه تنها متنعّم زِ سرِ سُفرهء لطفت
به همه اهلِ جهان، خوانِ تو داده ست صَلائی
چند بار آمدم ای شاه، به بوسیدنِ قبرت
به امیدی که شبِ اوّلِ قبرم تو بیائی
منِ مسکین و تهی دست، سرا پا که نیازم
چه شود اگر کنی ای شاه، عنایت به گدائی
زَهر در خوشهء انگور، تو مجبور به خوردن
خوردی، افسوس محالست از این زَهر رَهائی
آخرین لحظه جوادِ تو آمد به کنارت
بُرد با شهدِ وصال، از دلِ تو زَهرِ جدائی
تشنه جان داد ولی جدّ تو در گوشهء غربت
جرعه ای آب ندادند بر او اهلِ جفائی
آب مهریهء زهرا و حسین با لبِ عطشان
جان سپرد و ننمودند زِ حقّ شَرم و حَیائی
مانده بودش نه علی اکبر و عباس و نه قاسم
زینب از خیمه برون تاخته با نوحه سُرائی
معجر اندر سرِ خود مُحکم و با وقر و تأنّی
قتلگاه آمد و فرمود به فریادِ رسائی
غیرتت رفت کجا، ننگ به تو ای پسرِ سعد
می شود کشته حسینِ من و خاموش چرائی
چشم از آن دوخته بر سُفرهء احسانِ تو (خوندل)
استخوانی زِ نوالت برسد تا به هُمائی
چون ندارم به کس امّید، به جز آل محمّد
وای بر من نکنی گر تو به این درد دوائی
زهی به منزلت از فرش برده عرش تو رونق
زمین زِ یمن تو محسود هفت کاخ مطبق
توئی که خاک تو با آب رحمت است مخمر
توئی که فیض تو با فر سرمد است ملفق
چو دین احمد مرسل مبانی تو مشید
چو شرع حیدر صفدر قواعد تو موثق
زِ آستان تو حُصنی است نه سپهر معظم
زِ خاکروب تو گردیست هفت کاخ مروق
کدام مظهر بیچون بود بخاک تو مدفون
که از زمین تو، خیزد همی خروش اِنَاالحَقّ
زِ بس رفیعی و محکم زبس منیعی و معظم
به راستی که خموشی است در ثنای تو اوفق
بنزد نزهت تو نزهت بهشت مضیع
به جنب ساحت تو ساحت سپهر مضیق
زِ صد یکی نتواند حدیث وصف تو گفتن
هزار صاحب وصابی هزار صابر و عمعق
چه قبه ای تو که گر رفع پایه تو نبودی
زمین شدی متزلزل بسان توده زیبق
چه کعبه ای تو که اینک زِ بهر طوف حریمت
دمی زِ پویه نیاساید این تکاور ابلق
کدام آیت رحمت به ساحتت شده نازل
که میزند زِ شرف عرصه ات بعرش برین دق
مگر تو روضه ای سلطان هشتمی که بخاکت
کند زِ بهر شرف سجده هفت طارم ازرق
خدیو خطه امکان که از عنایت یزدان
فراز خرگه لاهوت بر فراشته ای سنجق
علی عالی اعلی امام ثامن ضامن
که از طفیل وجودش وجود گشته منسق
قوام دهر نظام حهان وسیله هستی
امین شرع ولی خدا خلیفه بر حقّ
سپهر عدل مهین گوهر محیط خلافت
جهان جود بهین زاده ای رسول مصدق
زهی عظیم بنا بقعه که هست زِ فرت
بنای شرع مشید اساس عدل محلق
نهال قکرت (قاآنی) از سحاب معانی
به بوستان سخن گشت در ثنای تو مورق
پس از ورود سرود از برای سال طراوت
زهی زمین تو مسجود نه رواق معلق
ای عکسِ جمالِ کبریایی
ای سایه رحمتِ خدایی
ای صدرنشینِ سدرهُ منزل
ای روشنی سراچهُ دل
ای نقشِ جریدهء عنایت
سلطانِ قلمروِ ولایت
ای نظمِ جهانِ خلقت، از تو
ای وجههُ آدمیت از تو
ای هشت بهشت، خاکِ کویت
ای خُلدِ بَرین در آرزویت
ای قبلهُ عارفان مطافت
ای کعبه همیشه در طوافت
ای شمعِ جلالِ بزمِ عُرفان
سلطانِ زَمن، شهِ خراسان
این خطه که چرخ چون تو ماه است
بر اهلِ یقین، پناهگاه است
جویند به جِد، اهلِ اُلفت
از خاکِ تو کیمیای عزّت
شد از همه جا کسی که ماُیوس
رو کرد به خاکِ خطهُ طوس
کاین جاست پناهِ بی پناهان
اینجاست صفای رو سیاهان
این درگهِ رشگ عرشِ اَعلا
بر فوجِ ملک بوَد مُصلّا
چون فرش، عجب نه گر بدین در
جبریلِ اَمین فِکنده شَهپر
ای صادرِ جیبِ صبحِ اوّل
آرامِ دلِ نَبیّ مُرسل
ای نورِ نخست و میرِ هشتم
هستی زِ تو غرق در تنعّم
ای ذاتِ تو نور رَسته از نور
عالم زِ تو غرقِ نور، چون طور
با جمله نیازِ، کُون و اِمکان
بر خوانِ نوالِ توست مهمان
عالم همه عاشق و تو مقصود
هستی همه فانی و تو موجود
زایر به دو کُون یافت عزّت
ای فیضِ تشرفِ زیارت
ای جوشش چشمه سار رحمت
مائیم و ز معصیت ندامت
بزدای ز لوح دل سیاهی
ای جلوه رحمت الهی
لطفت نشود به حشر اگر یار
ای وای به حال معصیت کار
ای از تو شکوه پادشاهی
بر بنده ی کمترین نگاهی
تا نقش ولای توست در دل
تا یاد تو مونس است بر دل
تا درد مرا تو چاره سازی
نازم به جهان ز بی نیازی
سوگند به جان، جانِ اَحمد
زَهرا، گلِ گلشنِ محمّد
مامِ تو و مادرِ فضیلت
دریای لئالیِ امامت
سرمایه دهِ عفافِ مریم
فخریه دودمانِ آدم
قندیل سرای پارسایی
آویزهء طاقِ کبریایی
تندیسِ وَفا و هیکلِ شرم
تصویرِ حیا و نقشِ آزرم
معنای فصول زهد و تقوا
مصداقِ عبارتِ فداها
کاین بندهَ بینوا و درویش
نومید مکن زِ درگهِ خویش
یا رب به دعای صبح خیزان
از سوزِ فراقِ اشک ریزان
یارب به نیازِ شب نشینان
دلسوختگان، غم آفرینان
با رحمتِ خود پناهمان ده
در بزمِ قبول راهمان ده
برای زائری چون من که محتاج دعا باشد
چه جایی بهتر از یک گوشۀ صحن و سرا باشد؟
مکن هرگز ملامت آنکه آمد دست خالی را
که پیشِ شاهِ عالم ؛ دستِ پر رفتن خطا باشد
اگر ماننـــــد سلمانیِ حضرت با وفا باشی
نمیخواهی متاعی را ز او ؛ حتی طلا باشد
برای پر زدن تا آســــــــمانِ هفتــــــــــــم دنیا
چه ذکری بهتر از سلطان علی موسی الرضا باشد
فلج بود و زیارت کرد و برگشت از حرم اما
بدون آنکه در دستش نشانی از عصا باشد
به یک یابن الشبیبت حفظ تعظیم و شعائر شد
بدینسان گریه کردن هر کجا باشد بجا باشد
حصیر حجره ات را جمع کردی ؛ خادمت فهمید
گریز روضه ات باید به دشت کربلا باشد
شده خاکی تنت مانند او آقا ؛ ولی باید
برای مثل او بودن ؛ کفن از بوریا باشد
برای آن که در گودال خود در فکر خواهر بود
چگونه زینبش در بین چندین بی حیا باشد؟
اگرچه قافیه تکـرار می گردد ولی بهتـر
ک پایان غزلهایــم رضـا باشد رضا باشد
شکرخدا که باده و میخانه بسته نیست
بر ما ورودی این آستانه بسته نیست
بسته شود ورودی هر خانه ای ، ولی
هرگز ورودی در این خانه بسته نیست
اینجا که آمدی همه حرف از کرم بزن
باب ِ ملاطفات کریمانه ، بسته نیست
وارد شـویـم عـین گـدا ، غـرق اضـطرار
جاییکه موهـبات ملـوکانه ، بسته نیست
سلطان خودش رسید و گداخانه باز کرد...
پس جیره و مواجب شاهانه ، بسته نیست
درهای استجابت و رحمت ، در این حرم
از لطف شـاه ِ دلبر و فـرزانه ، بسته نیست
مشهد محل رفت و آمد خیل ملائک است
بر آهـو و کبـوتـر و پـروانــه ، بسته نیست
یـا ایهـا الرئــوف ، شـمـا گفـتـه ایـد کـه ...
این در به هر غریبه و بیگانه ، بسته نیست
در پشـت ِ باغ ِ پنجـره فـولاد ِ این حرم
یک لحظه موهبات مسیحانه ، بسته نیست
اینجا وفور ِ فیض و فراوانی است چون ...
زلفـی که ریخـته به سر شـانه ، بسته نیست
ما گریه می‌کنیم روضـه‌ی یابن‌الشبـیب را...
فیض ِ بکاء ُ و مرثیه بر ما نه ، بسته نیست
یا علی بن موسی الرضا(ع)
همیشه دیدن قبر تو دلربا باشد
اگر که جان بدهم در رهش روا باشد
غمی ندارم اگر مشکلی به پیش آید
کلید مشکل من مشهد الرضا شد
تو آشنای همه هستی ای غریب دیار
به درگه تو مرا نوکری سزا باشد
دل شکسته ی زوار خود خریداری
وبا تو هر دلی از رنج وغم رها باشد
حسودیم بشود بر کبوتر حرمت
که روز وشام درآن صحن با صفا باشد
شفا زحق بود و واسطه تویی مولا
کنار پنجره ات مرکز شفا باشد
نسیم عطر بهشتی وزد زمرقد تو
چرا که قطعه ای از جنت خدا باشد
کنار مرقد زیبای خود مرا بطلب
که این گدای تو را بهترین عطا باشد
شعر:اسماعیل تقوایی
من ازلدن عاشق شاه خراسان اولموشام
بیر تهی قالب رفیق حضرت جان اولموشام
آرزو ایلر رضاجان ع عاشقین هر لحظه ده
سن یاتان منزلگهه گورسم کی قربان اولموشام
سن الیمدن دوتموسان ای ضامن آهو که من
فخریله درگاهیزه مرغ غزل خوان اولموشام
باطنیم مسروریدور سایه نده مولا دلخوشام
اشک شوقیمدور بئله ظاهرده گریان اولموشام
گر قبول ائتسن سیزین بیر عمریدور مداحیزام
حاجتیم واردور اورکده دست به دامان اولموشام
هانسی شهدور که گدانی یول ورر دربارینه
بو بسیمدور فخر ائدم مهمان سلطان اولموشام
چوخلی کشورلر ائدر غبطه خراسان ملکونه
شکر اولا ذات خدایه اهل ایران اولموشام
"طائر" جانیم بو مدحتده تاپوب شوق حرم
لطف ایله منده گوروم سلطانه مهمان اولموشام
تقریر ۵ آذر ۱۳۹۹
یاعلی بن موسی الرضا ع
سحر وقتی داریخدیم دادیمه باد صبا گلدی
دیلیم دیلندی دیلده ذکر یا موسی الرضا گلدی
خدا آگاهیدور عشقون اورکده بسلرم هرگون
رضا آدین چاغیردیم قلبیمه ذوق و صفا گلدی
مزارون باغ جنتدی رواقون عرش اعظمدی
سنون درگاهین عالمده بیزه باب الرجاگلدی
آلار گون نورونی سندن اودور شمس الشموس اولدون
اوپه تا آستانین محضره شمس الضحی گلدی
شها ایسته بو تزلیخدا الیم دامانیوه چاتسین
دئسونلر ضامن آهو قبول ائتدی گدا گلدی
گوزوم آغلار فراقینده نماز اوسته قران آچدیم
گلوب نصر آیه سی بولدوم یقین حاجت روا گلدی
یازیب طائر بو اشعاری عریضه یولادی طوسه
نه خوشدور اجرینه گورسم برات کربلا گلدی
تقریر
۵ اسفند ۱۴۰۰
نماز صبح
ایام زیارت مخصوص
رزق گریه‌ی محرم
با امام رضاست
من آمدم به خاک درت کیمیا شوم
مس‌بوده‌ام زلطف‌توشایدطلا شوم
با کوله‌باری از همه عصیان و سرکشی
من آمدم که موجب لطف و عطا شوم
در زیر بار منت تو تا ابد منم
لطفی نما که ساکن کرببلا شوم
ماه زیارتی تو احرام بسته‌ام
آیا شود ز دست تو حاجت روا شوم
حج منی و سعی‌وصفایی و مروه‌ای
میقات و مشعری و منا... من فدا شوم؟
ماه مُحّرمِ من از اینجا شروع شدست
کاری نما که من هم از اهل بکا شوم
هر دم میان سینه زنی ناله بر لبم
بیچاره‌ی حسینم و مجنون زینبم
#مرتضی_محمودپور
@haajmorteza
یا امام رضا(ع)
دوست دارم بشم کبوتر، روی گنبدت بشینم
صحن های حرمت رو، خوب از اون بالا ببینم
جیره خوارت بشم و،از سر خوان کرم تو
روز وشب قوقو کنون، برا خودم دونه بچینم
دوست دارم بشم یه آهو،زیر بال وپر بگیریم
روز محشر توبیای، بگی که من ضامن اینم
دل شده تنگ زیارت،طلبم کن به حریمت
تویی ای امام رضا از کوچیکی دنیا ودینم
تو معین الضعفایی، من ضعیف بی پناهم
تویی سلطان خراسان ومنم گداترینم
وقتی که یادت می افتم،دل من هوایی میشه
میشه اشک من روونه از چشام روی جبینم
تویی دریای کرامت، گرچه لایق تو نیستم
به غلامی قبولم کن، آخه من دیگه همینم
قسمتم کن تابیام، سر بذارم رو ضریحت
درد دل کنم باهات، ای تو پناه بهترینم
شعر:اسماعیل تقوایی
توی حرم دیدم ، چشای زوارت
داره میباره مثل ابر ، کنار خدامت
هر کی با هر حالی ، تو رو صدا میزد
با کوله باری از حاجت ، دست به دعا میزد
میخونه یا امام رضا / ببین تو حال خستمو
اومدم تا بدی به من / حاجت دل شکستمو
یکی میگه ای آقای
زیارت کربلا میخوام
مادری که بچش مریضه
میگه آقا جون شفا میخوام
"آمدم ای شاه پناهم بده / شاه پناهم بده / پناهم بده"
همیشه دردامو ، فقط به تو گفتم
تا که میام توو مرقد من ، پای تو میافتم
از کوچیکیم مهرت ، به دلم افتاده
قرار ما یک گوشه از ، صحن گوهرشاده
با یه نگات عاشقی رو / برام محیا کردی
تو من و از محبتت میو/ن زائرا جا کردی
یه سال و نیم میشه آقا
تنگه دلا واسه کربلا
ایشالا که امسال اربعین
سینه میزنیم توو موکبا
"آمدم ای شاه پناهم بده / شاه پناهم بده / پناهم بده"
.
آنکس که شد اسیر گناه و خطا منم
شرمنده‌ی تمامی آل عبا منم
آنکه رضای غیر خدا انتخاب کرد
آنکس که شد اسیر ادا و ریا منم
چشمم به حرفِ مردم و تحسینشان ز من
محتاج " آفرینِ " ز غیر خدا منم
اینکه نشد که بنده‌ی خوبی شوم، کنار
دربند دامِ نفس و اسیر هوا منم
عمرم سراسرش سپری شد به غفلت و
آنکه فروخت عمر خودش بی بها منم
بستم ره اجابت خود را به معصیت
آنکس که گشته شامل حبس دعا کنم
"بار دگر به بارگهت بار من فتاد"
راهم بده دوباره، امام رضا! ؛ منم!!
سلطان تویی و سائل بی چشم و رو منم
هر دم وفا تویی و دمادم جفا منم
شب در گناه و صبح شدم عازم حرم
تو آن رئوف هستی و آن بی حیا منم
گریان شدم که باز ببخشی گناه من
"دستم به دامن تو" و اشکم به دامنم
فرموده ای که گریه برای حسین؟! چشم
گریان ماتم شه کرببلا منم
یابن الشبیب‌هات به دلها شرر زده
بابا چه ناله ها سر نعش پسر زده...
.
کبوترم و شکسته بال / گرسنه ی آب و دونَتم
هواییِ گنبد توأم / می دونی چقد دیوونتم
پناه منی امام رضا // همیشه تو بودی یاورم
بهم پَرِ پر زدن بِده // بازم بطلب بیام حرم
شبیهِ یه آهو که - به دام تو افتاده
اسیر توئه قلبِ - این عاشقِ دلداده
خدا چه مسیحایی - به کشور ما داده
آقام آقام ای آقام ۴
تو برْکت زندگیمی و / همیشه گِرِه گشای من
به هیچ کسی رو نمی زنم / تا هستی امام رضای من!
یه عمره که بوده لطف تو // شبیه یه سایه رو سرم
بهم پَرِ پر زدن بِده // بازم بطلب بیام حرم
بدون تو من هیچم - کنار توأم خوشبخت
گدای تو که باشم - می مونه خیالم تخت
الهی خدا از من - نگیره تو رو هیچ وخت
آقام آقام ای آقام ۴
شبیه گذشته ها بازم / بدیِ منو به روم نیار
تو ظلمت و تاریکیِ قبر / قدم روی چشم من بذار
به جز درِ خونه ی خودت // به هیچ جا پناه نمی بَرَم
بهم پَرِ پر زدن بِده // بازم بطلب بیام حرم
منم همون آهویی - که سرخوشم از یادت
یه آهوی سرگردون - توو صحن گوهرشادت
گِره زدم این دل رو - با پنجره فولادت
آقام آقام ای آقام ۴
.
خدا روز ازل ما را به عشقت آشنا کرده
چه عشقی که مرا از قید این عالم رها کرده
نه اربابم نه سلطانم خدا را شکر می گویم
که ما را در حریم حضرت سلطان گدا کرده
عزیز هر دو عالم شد، به بزم عشق محرم شد
کسی که رو به درگاهِ علی موسی الرضا کرده
نگاهش رحمت و رأفت، وجودش پاکی و عصمت
خدا در " اِنَّمایش " حق مطلب را ادا کرده
همه در حسرت جنت، خدا هم از سَرِ رحمت
دری را از حرم سوی بهشت خویش وا کرده
ولی جنت نمی آید به چشم زائرت وقتی...
...شبی را در کنار تو سحر کرده صفا کرده
خجالت می کشم وقتی که می آیم حضور تو
ترحم کن به این بنده که سر تا پا خطا کرده
به سقا خانه ات بردم پناه از درد و بیماری
چه سقاخانه ای که درد عالم را دوا کرده
همه آیینه ها لبیک می گویند آن کس را
که یکبار از صمیم دل تو را خوانده صدا کرده
قسم بر خطّه ی طوست، قسم بر شوق پابوست
زیارتهای مخصوصت، دلم را مبتلا کرده
دلا بنگر افاضاتش، ببین بحرِ کراماتش
ببین نور ضریحش بی خدا را با خدا کرده
معطل کردن سائل به پشت در مرامش نیست
به هر کس آمده در این حرم فوراً عطا کرده
نمی گوید گنهکاری، نمی گوید خطا داری
فقط آغوش بگشوده، محبت ها به ما کرده
نرفته از حرم بیرون، کسی مأیوس یا محزون
حوائج را به لطف و رحمتش یک یک روا کرده
تشرف در حرم با اختیار خویش ممکن نیست
یقین دارم که زهرا مادرش ما را دعا کرده
قیامت هست پشت پنجره فولاد یعنی که
خدا قبل از قیامت شور محشر را به پا کرده
چه سِرّی هست در پایین پایش هر که می آید
تمنای زیارت از نجف تا کربلا کرده
صفا در قلب این صحن و، بساط روضه هم پهن و
دو چشمم اشک می بارد هوای نینوا کرده
قسم بر نور عین تو، به فَابکِ لِلحسینِ تو
تو می دانی که عاشورا به قلب ما چه ها کرده
قسم بر پلک مجروحت، قسم بر جدّ مذبوحت...
چه کس با یک غریب بی دفاع اینگونه تا کرده؟
برو در قتلگاه ای دل، ببین آن بی حیا قاتل
چگونه نیزه ها را در دل گودال جا کرده؟
تو را گیرم که دشمن کشت با لبهای عطشانت
تنت را بی کفن روی زمین ، عریان چرا کرده؟
صدای مادرت پیچیده در عالم که می گوید:
بمیرم...بی کفن،جا در میان بوریا کرده
بُنَیَّ روی دامان خودم بودی ،خودم دیدم
چگونه قاتلت با خنجرش سر را جدا کرده
یا علی بن موسی الرضا(ع)
دوست دارم زیارت مخصوص
زائر مشهدالرضا باشم
روی بال فرشته ها بروم
بین عشاق او رها باشم
کفتر دل به روی گنبد او
بنشانم، پی رجا باشم
سرخود بر ضریح بگذارم
بزنم ناله، در نوا باشم
که ای امام رئوف دریابم
آمدم نوکر شما باشم
آمدم از برای محشر خود
در سرایت شها، گدا باشم
دوست دارم که درد عشق تورا
تآخر عمر مبتلا باشم
دوست دارم کنار مرقدتو
از همه غیرتو، جدا باشم
ای علی، ای رضا، مرا بپذیر
گرچه با جرم و پر خطا باشم
کاش جاروکش حرم گردم
نوکری خوب وبی ریا باشم
کاش جانم زپیکرم برود
در حریم تو جانفدا باشم
باشد امید، گویم آن دنیا
من نشان کرده ی رضا باشم
شعر:اسماعیل تقوایی
حضرت شاه خراسان حرمت را عشق است
شب میلاد شما صحن و سرایت عشق است
بوسه بر خاک رهت ،شمس خدا را عشق است
حضرت باب حوائج پسرت را عشق است
پسر حضرت کاظم ،گل خوشبوی علی
نسل در نسل همه ایل و تبارت عشق است
جد مظلوم و غریبت به صف کرب و بلا
هم ابوالفضل علمدار،به محشر عشق است
شافع روز جزایی به خدا مولا جان
این که تو شافع مائی به خدا هم عشق است
حرمت قبله حاجات من است مولا جان
رو به سویم نظرت بوده ،خدایی عشق است
کاش امشب بدهی کرب و بلایم مولا
گنبد زرد وطلایی تو مولاعشق است
مسجد گوهر و صحن و حرمت را دیدم
ای غریب الغربا،مشهدتان را عشق است
نظری از حرم و لطف شما از کرم است
حرمت کعبه دلهاست، خدایی عشق است
جان زهرا تو دعا کن به ظهور پسرت
روز میلاد ظهور پسرت راعشق است
ساقی امشب به در خانه تو می نگرد
سفر کرب و بلا از کرم تو عشق است
به خوبی و کرم شاه لافتی صلوات
به گنبد وحرم حضرت رضا صلوات
رئوف آ ل پیمبر ابا الحسن باشد
به مادر و پدر نسل لاله ها صلوات
مژده درشهر مدینه گل کاظم وا شد
از وجود رخ او نور خدا پیدا شد
او رضا شد که شود راضی بر حکم قضا
عطر خوش بوی رضا در همه جا بر پا شد
پسر باب الحوائج یا علی موسی الرضا
ضامن آهو تو هستی ای شفیع روز جزا
شاه طوس و شمس خورشید ولایت یا رضا
هفتمین نور وجود حضرت خیر النسا
تو غریب الغربایی،تو معین الضعفایی
به دل خسته زائر،همان شمس الضحایی
صدای نقاره خونه،صدای بال کبوتر
روی بال هر فرشته،نوشته تو رضایی
ده روزکه ایران همه غرق شور است
میلاد کریمه ای ز جنس نور است
از قم پر پرواز ،به مشهد الرضا
میلاد رضا امام عصر مسرور است
امروز که بود شاد دل اهل حقیقت
مولود رضا شد که بود شاه ولایت
عیدی ز امام کاظم و معصومه
ذیقعده شده ماه شعف بر امت
ای راهب کلیسا،دیگر نزن به ناقوس
نقاره خانه گوید،هرگز مباش مأیوس
پیر و جوان ندارد،شاه و گدا ندارد
خالی نرفته دستی،از درگه شه طوس
شاد و مسرور شدم راهی صحن تو رضا
با امیدکرم و لطف شده زائرتوشاه سخا
الدخیل ای پسر موسی جعفر نظری
شکرحق نام مراداده رضاشمس الضحی
به نیابت از عزیزان دو رکعت نماز خواندم
در قنوت این زیارت با خدایم راز خواندم
توی سقا خونه من آب با لب تشنه نوشیدم
رو به رو صحن طلا،روضه ای دمساز خواندم
با دلی وسعت صد حسنات
با لبی که جاری است بر نغمات
در شب ولادت شمس الشمس
بفرست از دل و جان صلوات
گویند برات کربلا خواهد داد
بر اشک بصر از او نظر باید باد
در مشهد و ایوان طلا آقا جان
راهی به کربلابرای ماخواهد ماند
اینک که ولادت رضا شمس الضحاست
مشهد ز قدومش پر از نور خداست
عیدی بدهد موسی جعفر امشب
در مدینه عطر مرتضا پا بر جاست
آسمان را ریسه بندان کرده اند
عرش را آ ینه بندان کرده اند
در شب میلاد هم قدوسیان
هرلبی بنگر که خندان کرده اند
امشب که شب سرور عالم باشد
مسرور همی نبی خاتم باشد
از عرش رسد صدای تبریک خدا
ذکر صلوات هم دمادم باشد
ز نقاره خانه صدایی رسید
شفای مریضی دوایی رسید
خدا داد لطفش به حق رضا
دوباره طبیبی خدایی رسید
پناهِ هر چه دل مبتلا امام رضاست
تمام دار و ندارِ گدا امام رضاست
خوشیم دست به دامان هیچکس نشدیم
خوشیم ذکر شب و روز ما امام رضاست
کجاست ملجا ما؟ غیرِ گوشه ی حرمش
کجاست جنت ما ؟هر کجا امام رضاست
در این حرم به در بسته می خورم ؟حاشا
بگو به خلق که مشکل گشا امام رضاست
دگر چه واهمه ای از قیامتت داری
اگر حساب و کتاب تو با امام رضاست
کنار پنجره فولاد تازه فهمیدم
که ضامن سفرِ کربلا امام رضاست
##
دلم خوش است بیایی زمان تلقینم
که ذکر آخر عُشاق "یا امام رضاست "
جز خاک کوی دوست مرا تاج سر مباد
بی نور گنبدش شب من را سحر مباد
هر کس گرفت دامن او نامدار شد
هر کس نشست در حرمش، در به در مباد
سلطان اگر رضاست! رعیّت شدن سزاست
جز مُهرِ مهرِ یار به دل معتبر مباد
ما را نسیم صبح حرم بیمه کرده است
در دوزخ گناه، جز اینم سپر مباد
بیت المقدسم حرم پاک مشهد است
ای عنکبوت زاده از اینت خبر مباد؟!
تا بوده است بوده همین! عالم وجود
جز عرصه ی مقابله ی خیر و شر مباد
با قیمت فروختنِ غیرت و شرف
ای کاش حاصلِ احدی سیم و زر مباد
خرمای نخل میثم تمار خورده ایم
نخل طلای کن! خَذَفی بیشتر مباد …
.
خذف: سنگریزه
مشهد
هر جای ایران که باشیم،دل می رود سوی مشهد
درد همه عاشقان را، درمان کند بوی مشهد
مشهد حریم رضا(ع) و،یک تکه ای از بهشت است
در ذهن ما ماندگارست، تصویر دلجوی مشهد
#چهارشنبه_های_امام_رضایی
حال دلم می گیرد و بد میشود گاهی
بغضی می آید گریه را سد میشود گاهی
باید کبوتر شد ، پری زد تا به آن شهری
کانجا فرشته رفت و آمد میشود گاهی
این روضه اقیانوسی از مِهر است و آقایی
جبریل حتی از درش رد میشود گاهی
اینجا به روی هیچکس در را نمی بندند
انبوه زائرها زبانزد میشود گاهی
اینجا کلام «اُدْخُلُوها» بسکه دلخواه است
هنگام رفتن دل ، مردد میشود گاهی
آقا دوباره خواب دیدم مشهدت هستم..
خیلی دلم دلتنگ مشهد میشود گاهی
امیررضا فرجوند
یا امام رضا(ع)
دلتنگ حریم دلگشایت هستم
مشتاق ضریح با صفایت هستم
سلطان قلوب زائرانی آقا
دیریست که نوکر وگدایت هستم
صحن وسرایت مأمن ایرانیان است
درگاه تو آرام بخش روح وجان است
گویند در دنیا تمام عاشقانت
مولا رضای ما رئوف ومهربان است
حجت الاسلام شیخ علی عالمی
سخت ترین لحظه برا گدائه
لحظه زیارت وداعه
آخرین زیارتم نباشه
به لبم فقط همین دعائه
دارم میرم - به خدا سپردمت امام رضا
قسم میدم - تو رو به درد و دلای زائرا
اگه نشد - من بیام دوباره باز پیش شما
تو رو خدا - لحظه های آخرم خودت بیا
خداحافظ / خاطرات خوش شب‌های حرم
خداحافظ / من از اینجا دست پُر دارم میرم
خداحافظ / میرم اما دلمو جا میذارم
«خداحافظ / سیّدی سیّدی امام رضا جانم» ۳
〰️〰️〰️〰️〰️〰️
دور که میشم از کنارت آقا
دوباره میشم اسیر دنیا
کاش میشد کنار تو بمونم
بگیرن جون منو همینجا
امام رضا - از خدا بخواه نشم از تو جدا
من خودمو - توی زندگی به تو سپردما
نذار که من - جا بمونم از مسیر شهدا
پرم بده - برسون منو به کربلاییا
دوست دارم / یه نظر الهی قربونت برم
دوست دارم / میرم اما من سه جا منتظرم
دوست دارم / من که غیر از تو کسی رو ندارم
«دوست دارم / سیّدی سیّدی امام رضا جانم» ۳
حق معرفتي به هر نگاهم داده
در حلقه‌ي عشق خويش راهم داده
اين ها همه علتش فقط يك چيز است
ايراني‌ام و رضا پناهم داده
شاعر : حسن فطرس
