زیبنده ترین سخن کلام هادی است
حیرت زده خلقت از مقام هادی است
امضا برات سامرا در گروه
ذکر صلوات بر امام هادی است
شاعر:سید مهدی حجازی
حدیث فضل تو را روزگار میگوید
چقدر با جبروت و وقار میگوید
چنان ز شان تو تعریف میکند الله
که گویی از علی و ذوالفقار میگوید
تو از قبیله عشقی و عاشقت بسیار
ز حسن خال لبت بیشمار میگوید
تجلی همه ی ذات حق تعالایی
که ذات حق ز تو با افتخار میگوید
تو آن گلی که خدا خود به تو جلا داده
ز هم جواری تو کام خار میگوید
تویی دلیل جنون و هوای بد مستی
که مست نام تو را بی قرار میگوید
در عرصه کرم و جود و یکه تازی تو
برای اهل یقین قبله نمازی تو...
با تو معنا میشود هم غصه‌ها؛ هم شادی‌ام
من پُر از دلدادگی‌های امامِ هادی‌ام
ای امامِ "جامعه"؛ ای "ذکرکم فی‌الذاکرین":
کاش یک جرعه از آن جامِ ولا می‌دادی‌ام
بی‌تو این دل... دل که نه، ویران‌سرای من شده
با نگاهت این خرابی میشود آبادی‌ام
عشقِ من عشقی‌ست ناب و ساده و با سابقه
منشأ این عشق هم دل بستنِ اجدادی‌ام
روز و شب در وادیِ جرم و خطا غوطه‌ورم
پس خودت تضمین کن از شَرِّ گنه، آزادی‌ام
با نگاهت واژه‌ها در شعر، تابان می‌شوند
ورنه من یک شاعرِ بی‌ادعای عادی‌ام
اِی قِبلِه گاه اَهلِ وِلا سامِرای تُو
بالاتَرین عِبادتِ شیعه وِلای تو
هم نُور داده بَر هَمه دَرسِ هِدایتَت
هَم رَهنمای ماست سَراجِ الهُدایِ تُو
آئینهء رَسولِ خدایی و دیده اَند
روی خدا به روی مُحَمّد نَمای تُو
بیگَانه با خداست به حَقِّ خدا قَسم
آن کُو در این جَهان نبُوَد آشنای تُو
نَزدیکتَر زِ جانِ مَنی اِی عَزیزِ دِل
هر چَند دورَم از حَرمِ با صَفای تُو
وَقتی قَدَم به بَرکهُ شیران گُذاشتی
صُورت گُذاشت شیرِ دَرندِه به پای تُو
دستی زِ دِل بَرآر و دُعا کُن به جانِ ما
اِی جان گِرفته جانِ دُعا با دُعای تُو
حتّی اَگر به گِردِ حَرم آوَرم طَواف
باشد دِلَم به جانِبِ صَحن و سَرای تُو
بیمار کُن مَرا که شَفا یابَم از دَمَت
اِی چِشمِ صَد مَسیح به دارالشَفای تُو
کُوری، بِه از نَدیدنِ روی خدا نَما
لالی، بِه از نَگُفتَن مَدحِ ثَنای تُو
بالاترَی از این که بِگُویَند سیّدی
باشد هِزار حاتمِ طایی گِدای تو
اِی از ازَل به عالَم و آدَم اِمامَتَت
ما را گِدای سامرِه کُن از کَرامَتَت
التماس دعای فرج
در پيروي از عشيره ات شيعه شدم
در پرتو حسن سيره ات شيعه شدم
هادیِ قلوب حق طلب ادرکني
با جامعه کبيره ات شيعه شدم
شاعر : سید محمد میر هاشمی
شده ام بر آن که پری زنم به هوات یا علیَ النقی
سفری کنم و سری زنم به سرات یا علیَ النقی
به هوات تازه کنم نفس، به سرات آیم از این قفس
برسم به مأمن آسمانِ رهات یا علیَ النقی
هله ای قلم تو شروع کن، ز درون درآ و طلوع کن
بنویس سر در مشق های سیات یا علیَ النقی
بنویس دست مِداحتم نرسد به عرش فضائلت
شود آب های جهان اگر که دوات یا علی النقی
بنویس اوج کدام دم، برسد به وسعت آن قلم
که دمیده جامعه ای بدان جلوات یا علیَ النقی
تو همان تجلّی ایزدی، که به شکل بنده درآمدی
و سروده ای غزل از زبان خدات یا علیَ النقی
و به استناد زیارتت، تو و اهل بیت نبوتت
شده اید رب جلی ولی به صفات یا علیَ النقی
ز عدم وجود درست کن، ز
ای نور آسمانی حق، اختر دهم
سرچشمه ی زلال بقا، کوثر دهم
بر هر کسی که ریزه خور خوان عترت است
آقای من، تویی بخدا سرور دهم
وحی امامت است"جامعه"، آقا دگر شما
خوانده شدی بنام پیام آور دهم
وقتی شما علی شده ای، ارث می بری
سهم غریبی از علی ای حیدر دهم
با تو بساط آل شیاطین کساد شد
دنیا پر از محبّت ابن الجواد شد
وقتی گدای تو شده ایم از همه سریم
با حبّ ِ تست راه به معراج می بریم
با آن زیارتی که به ما لطف کرده ای
هر روز با ملائکة الله می پریم
وقت سلامِ جامعه، در اول فراز
احساس می کنیم زِ مَلَک نیز برتریم
در قبر نیز هر چه بپرسند، بی گمان
از روی صدق نام شریف تو می بریم
مولای عالم است علیًّ النّقی، همین
ذک
امام هادی(علیه‌السلام):
«اَلْغِنَى قِلةُ تَمَنِّيكَ، وَ الرِّضَا بِمَا يَكْفِيكَ»
بی‌نیازی، آرزوی کم و رضایتمندی از رزق به اندازه کفاف است.
نزهة الناظر، ص۱۳۸؛ بحار الأنوار، ج۷۵، ص۳۶۶
گفتند: «غنا» از آرزو کاستن است
خود را به غنای طبع آراستن است
تسلیم و رضا چیست؟ به مقدار کفاف،
پیمانۀ روزی از خدا خواستن است
امام هادی علیه السلام-بی حرمتی
ای وحی در کلام تو یا هادی النقی
خیل رسل غلام تو یا هادی النقی
ما تشنگان معرفت و کام خشکمان
سیراب شد ز جام تو یا هادی النقی
ای وحی در کلام تو یا هادی النقی
خیل رسل غلام تو یا هادی النقی
ما تشنگان معرفت و کام خشکمان
سیراب شد ز جام تو یا هادی النقی
سرهای کفر را همه از تن جدا کند
شمشیر در نیام تو یا دهادی النقی
خونش حلال باد هر آن بی حیا که کرد
بی حرمتی به نام تو یا هادی النقی
شد هتک حرمت تو و افسوس ای شها
نشناخت کس مقام تو یا هادی النقی
جان میرود زتن به هوای حریم تو
دل شد اسیر دام تو یا هادی النقی
جواهری
به غیر وادی عشق تو نیست وادی ما
ولایت تو مبانی اعتقادی ما
شکوه بی حد تفسیر شیعه برکت توست
رهین محضر تو فقه اجتهادی ما
میان چشم تو آیات فتح را دیديم
خروش تو شده روحیه ی جهادی ما
و آيه آيه قنوتت ترنّم ملکوت
خلوص سجدة تو مسلک عبادی ما
همیشه نور هدایت چراغ محفل ماست
به لطف این که تو هستی امام هادی ما
اگر کم از جلوات جلالی ات گفتیم
بذار این همه را پای کم سوادی ما
شدیم مثل گدایان سامرائی تو
مگیر خرده بر این خواهش زیادی ما
چه می شود که گدایِ گدای تو باشیم
چه می شود بپذیری فدای تو باشیم
همیشه می وزد از مرقدت نسیم بهشت
پر است صحن و سرای تو از شمیم بهشت
کنار گنبد و گلدسته های تو دیدیم
رحمت محض در نگاه او
بر زبانش فقط بیان خدا
راه گم کرده ایم و می جوییم
از رد پای او نشان خدا
دست هایش کریم تر از پیش
روزی کیسه ی فقیرم شد
من اسیرش شدم نمی دانم
یا که او بود که اسیرم شد
*آخرین نقطه ی کمال است و
صاحب جامع زیارات است
اینکه افتاده روی خاک اینجا
اصل قبله ست ، باب حاجات است
*این که در پلک روی هم زدنی
می رود تا به عالم بالا
که بیارد دلیل بر حرفش
طایر جنتی به زیر عبا
اینکه تنهاست گوشه ی زندان
آیه ی نور و مرد توحید است
دل او در مدینه جا مانده
بیست سالی اگر چه تبعید است
*روی پاهاش جای زنجیر و
اشک با دیده هاش مانوس است
و تپش های قلب او مثل
سوسوی شعله های فانوس است
*پا برهنه امام ما را بر
خ
تنها امام سامره تنها چه ميكني؟
در كاروان سراي گداها چه ميكني
دارم براي رنگِ تنت گريه ميكنم
پايِ نفس نفس زدنت گريه ميكنم
باور كنيم حرمت تو مستدام بود؟
يا بردن تو بردنِ با احترام بود؟
باور كنيم شأن تورا رَد نكرده است؟
اين بد دهانِ شهر به تو بد نكرده است؟
گرد و غبار، روي تو اي يار ريختند
روي سر ِتو از در و ديوار ريختند
مردِ خدا كجا و اينهمه تحقير وايِ من
بزم شراب و آيه ي تطهير وايِ من
هرچند بين ره بدنت را كشيد و بُرد
دستِ كسي به رويِ زن و بچه ات نخورد
باران نيزه، نيزه نصيب تنت نشد
دست كسي مزاحم پيراهنت نشد
اين سينه ات مكان نشست كسي نشد
ديگر سر تو دست به دست كسي نشد
آقا از اینکه اینهمه تنها شدی ببخش
از اینکه خرج مردم دنیا شدی ببخش
مظلومی مقام تو تقصیر دشمن است
اما غریب بین احبّا شدی ببخش
تا قبل از این برای تو کاری نکرده ایم
مظلو م بی وفا شدن ما شدی ببخش
تقصیر ماست حُرمتتان را شکسته اند
زخمی بی تفاوتی ما شدی ببخش
شاعر:حسین رستمی
شروع عشق به نام خدا به نام شما
من آفریده شدم تا شوم غلام شما
هزار شکر نبوده هنوز روی سرم
به غیر سایه ی لطف علی الدوام شما
کبوتر دل من که نمی پرد همه جا
از آن زمان که گرفتار شد به دام شما
برای آنکه جنان را فقط نگاه کند
نشسته است شب و روز روی بام شما
خوشا به حال کسی که شده در این دنیا
مسیر زندگی اش روشن از کلام شما
شما تمامی دار و ندار من هستید
تمام عمر همه اعتبار من هستید
جهان به زیر قدوم تو خار می گردد
نفس زنی همه عالم بهار می گردد
برای عرض ارادت به محضرت، خورشید
به سمت گنبد تو رهسپار می گردد
یکی دو شب که نه ، هر شب به سامرا، مهتاب
میان صحن تو مثل غبار می گردد
اگر که تیغ دو ابروت می کشد ، جانم
احسان خانواده تان از قدیم بود
آن قدر روی بام شما یاکریم بود
راه تو را نیاز به خدمت گذار نیست
پرده نگاه دار سرایت نسیم بود
ای آن که چوب دستی بازیِ کودکیت
مثل عصای معجزه های کلیم بود
بیراهه بود راه، بدون هدایتت
تنها صراط نور شما مستقیم بود
نام تو جلوه ای ست از اسماء پنج تن
هم گشته ای امام علی، هم ابالحسن
وقتش شده که باز به سجاده رو کنی
وقتش رسیده با خودتان گفت و گو کنید
وقتش رسیده است که در چنته ی قنوت
کار شفاعت همه را باز رو کنید
باید حصیر ساده ی بی آبروی را
جا زیر پای داده و با آبرو کنید
گیرم که آبِ سَرد نیاورد خادمت
باید به آب گرم بهشتی وضو کنید
باید که باز زخم و جراحات شیعه را
با دست مرحمت گ
ای دهم حجت خدای ودود
هادی مُلک خالق معبود
آفرینش یم عنایت تو
هادیان بنده ی هدایت تو
ای فداییّ تو اب و ام ما
ای تو ابن الرضای دوم ما
همه عالم یم عنایت تو
اولیاء تشنه ی ولایت تو
ای تو باب المراد اهل البیت
نور چشم جواد اهل البیت
آفتاب رخ هو القیوم
همه ی حُسن چارده معصوم
معرفت سایه ای ز قامت تو
نور، یک جلوه از کرامت تو
روی تو آیت هو الموجود
به وجود تو بسته کلّ وجود
حلم ها لاله ای ز گلشن تو
علم ها خوشه ای نثار نرگس تو
روح، قربانی تن پاکت
تن، غباری به دامن خاکت
بال جبریل فرش مجلس تو
گل نرگس نثار نرگس تو
ابرِ بارنده فیضی از جامت
شیر درّنده در قفس رامت
چشم دشمن به لطف و رحمت تو
متوکّل حقیر عزت تو
نور
خون شد از غم دلِ خدا جويم
درد بسيار و نيست دارويم
ميفشانم سرشك و ميگويم
يا جواد الائمه ادركني
سينه اي پُر شرار دارم من
دل و جاني فكار دارم من
دو جهان با تو كار دارم من
يا جواد الائمه ادركني
روزگارم ز غم تباه شده
قلبم از معصيت سياه شده
راهِ من منتهي به چاه شده
يا جواد الائمه ادركني
خسته و دلشكسته و زارم
گره افتاده است در كارم
جز به كويت كجا پناه آرم؟
يا جواد الائمه ادركني
اي كه روح عبادتي مارا
عذر خواهِ قيامتي مارا
جانِ زهرا عنايتي مارا
يا جواد الائمه ادركني
تشنه ام تشنه بر من آب بده
گنهم را ببر ثواب بده
به گداي درت جواب بده
يا جواد الائمه ادركني
دردِ من را دوا كني چه شود؟
حاجتم را روا كني چه ش
آن نازنین كه وصف جمالش خدا كند
امشب خدا كند كه نگاهى به ما كند
آن دلنوازِ از دل و از جان عزیزتر
باشد كه درد جان و دل ما دوا كند
آن بى نیاز از همه غیر خدا خوش است
ما را گره ز كار فرو بسته وا كند
آن محو ذات خالق و بى اعتنا به خلق
شاید به ما شكسته دلان اعتنا كند
آن چشمۀ دعا كه دعا مستجاب از اوست
چون مى شود به حالت ما هم دعا كند
پیوند خورده زندگى ما به مهر او
این رشته را كس نتواند جدا كند
عالم به خوان رحمت او میهمان ولى
یك تن نشد كه حق نمك را ادا كند
خواهد كند ثناى كسى را اگر كسى
بهتر همین كه مدحت ابن الرضا كند
ابن الرضاى دوم و چارم ابوالحسن
كامشب جهان را ز رخش با صفا كند
چارم على ز عترت و نور دل
دو چشم آسمان امشب بهاری است
شب هجران و شام بی قراری است
فلک غم در دل عالم بریزد
به جان ها جرعه ی ماتم بریزد
دوباره غم به عالم سایه انداخت
شرار کینه ر عاشقی ساخت
تمام دیدهای فاطمیون
به جای اشک ماتم گشت پر خون
گل زهرا شهید سامرا شد
گمانم سامرا چون کربلا شد
دلی کز این عزا در شور و شین است
به یاد بی کسی های حسین است
ای ز غم تو بر جگر سنگ شراره
وی در همه ی عمر ستم دیده هماره
سنگینی اندوه تو از کوه فزون تر
غم های فراوان تو بیرون ز شماره
از هجر تو باید کمر کوه شود خم
جایی که گریبان ولایت شده پاره
تا ماه جمالت به دل خاک نهان شد
بر چهره ز چشم حسنت ریخت ستاره
سوزد جگرم بر تو که با پای پیاده
همراه عدو رفتی و او بود سواره
از تیغ زبان زخم فراوان به دلت بود
کز زهر ز پا تا به سرت سوخت دوباره
فوجی پی آزاردلت دست گشودند
قومی ز دفاع تو گرفتند کناره
میثم» دگر از این غم جانسوز نگویی
کز نوک قلم جای سخن ریخت شراره
شاعر:سازگار
ای کعبه ی دل کوی تو یا حضرت هادی
وی قبله ی جان روی تو یا حضرت هادی
ای چشم همه سوی تو یا حضرت هادی
ای خلق ثناگوی تو یا حضرت هادی
آیینه جلال نبی کیست تویی تو
چارم علی از آل نبی کیست تویی تو
تو اختر برج نبوی شمس هدایی
ماه علوی آیینه ی حسن خدایی
فرمانده ی ملک قدر و جیش قضایی
آری توعلیّ ابن جواد ابن رضایی
خوبان جهان نور هدایت زتودارند
ارواح رسل روح ولایت ز تو دارند
تو جانی و در کالبد کلّ وجودی
تو وجه خدا آینه ی غیب و شهودی
تو نیّت و تکبیر و قیامیّ و قعودی
تو رابطه ی خلق و خداوند ودودی
از فیض تو منّت به سرخلق نهادند
بامهر تودادند به ما آنچه که دادند
ای گوهر توحید به درج دهن تو
روییده به هر سو گل وحی
امام هادی و بزم شراب یعنی چه
دل پیمبر از این غم کباب یعنی چه
پیاده در جلوی اسب کافر بی دین
ولی حق شده در آفتاب یعنی چه
فلک خراب شوی کرده ای از این ماتم
اساس پایۀ ایمان خراب یعنی چه
نگر در سامرا حال و هوای دیگر است امشب
فلک را جامه ماتم زغمها در بر است امشب
امام عسگری بنالد برای بابا مظلومش
ز هجران پدر او را دو چشمانی تر است امشب
امام هادی آن نور خدای مهربان اینک
ز جور دشمنان دین میان بستر است امشب
ز زهر کین شده پرپر گل باغ رسول الله
از این غم در جنان زهرا به حال مظطر است امشب
ملائک از غم آن شه بپا بزم عزا کرده
فلک را خاک از این ماتم دمادم بر سر است امشب
خداوندا نصیب ما نما طوف مزارش را
که کویش بهتر از جنات عدن داور است امشب
بنال ای جعفری از دل برای حضرت هادی
اجر از این غم با خدای اکبر است امشب
شاعر:مصطفی جعفری
امام دهمین شد کشته از زهر جفــــــــــا امشب
به جنت فاطمه از بهر او دارد عـــــــزا امشب
خلیفه شادمان و عسکری در نـــــــاله و افغان
امام افتاده در بستر، ز جـــــــــور اشقیا امشب
چو صید تیر خورده بر جـــگر از درد می نالد
ز آه آتشین شد بــــــــــــــه پا شور و نوا امشب
ز آه و نــــــــــــالۀ طفلان محزونش یقین دارم
که مــی ریزد ز دیده اشک ختم الانبیاء امشب
ز بس رنج و مصیبت دید در دوران از دشمن
ز عمــرش سیر شد آن خسرو مُلک بقا امشب
نقی،نامی که فخرآسمان است
تلفظ کردنش،حظ دهان است
زالقاب امام هادی ماست
امامی که عزیز شیعیان است
امام ماه روی باوقاری
که جدحضرت صاحب الزمان است
به نام مادرآیینه سوگند
همانکه صبح چشمش جاودان است
نخواهدازنفس افتاداین عشق
که ازهادی به قلب عاشقان است
به کوری 2چشم آن حقیری
که ازفرط حقارت،بددهان است
به هردیواراین دنیانوشتیم
(نقی)زیباترین نام جهان است
لطفا نام شاعراین اثررابرای ماارسال کنید.
روح عالم،اسم اعظم
دل به غم دادی،حضرت هادی
عالم سیه پوشه،دلتنگی و داغش
پرپر شده تو فصل غم، گلهای باغش
هر شب روی هم، غم ناله داره
یه باغ پرپر ،آلاله داره
مشب دل شیعه اسیره
تو چنگ بغضی بی اراده
آخه آقمون و کشیدن
تو کوچه باپای پیاده
روح عالم،اسم اعظم
دل به غم دادی،حضرت هادی
چشمای گریونش،زلف پریشونش
داره حکایت می کنه،از قلب خونش
صداش گرفته،چه نیمه جونه
شبیه عمه، قدش کمونه
از اشک و آهِ بی قراری
باغ نگاش پُر شکوفه است
گاهی به یاد کربلا و
گاهی به یادشام و كوفه است
روح عالم،اسم اعظم
دل به غم دادی،حضرت هادی
ابن الجواد،امام هادی
دلم فقط تو رو می خواد،امام هادی
دل من یه هدیه ی خدادادی
خراب و فكر آبادی
اسیر وفكر آزادی
عشق تو با من ِ مادر زادی
من و ز روز میلادی
نوشتن عبدالهادی
صفا ، صفای سامره
بهشت، فدای سامره
آقاش، كیه كه معروفه
گدا،گدای سامره
ابن الجواد،امام هادی
دلم فقط تو رو می خواد،امام هادی
دوباره غم طعنه شنیدن ها
پی مركب دویدن ها
حرف نفس بریدن ها
پرده ی حجب و حیا دریدن ها
به بزم می كشیدن ها
یاد زینب خمیدن ها
تو و تعارف شراب
تو و محله ی خراب
تو و اثر زهر كین
تو و نوای عمو آب
ابن الجواد،امام هادی
دلم فقط تو رو می خواد،امام هادی
از زمین تا به عرش عظیم سوخته
گدای این حریم سوخته
تا جگرت كریم سوخته
ای ازغم تو بر جگر سنگ شراره
وی در همه ی عمر ستم دیده هماره
سنگینی ِ اندوه تو از كوه فزون تر
غمهای فراوان تو بیرون زشماره
كی مثل تو در حبس ستم بازوی بسته
بر قبر خود از جور عدو كرده نظاره
تو آیه ی تطهیری دشمن به چه جرأت
باجام می خود به سویت كرده اشاره
مظلوم وا اماما ؛مظلوم وا اماما
مسموم وا اماما، مسموم وا اماما
ازهجر تو باید كمر كوه شود خم
جایی كه گریبان ولایت شده پاره
تا ماه جمالت به دل خاك نهان شد
بر چهره زچشم حسنت ریخت ستاره
از تیغ زبان زخم فراوان به دلت بود
كز زهر زپا تا به سرت سوخت دوباره
مظلوم وا اماما ؛مظلوم وا اماما
مسموم وا اماما، مسموم وا اماما
ای كعبه ی دل كوی تو یا حضرت هادی
وی قبله
از زمین و آسمان، می رسد این زمزمه
بار دیگر تازه شد، داغ آل فاطمه
یوسف زهرای اطهر كشته شد
هادی ِ آل پیمبر كشته شد
تسلیت یا فاطمه،تسلیت یا فاطمه
سامره شد كربلا، بر امام شیعیان
روز ماتم آمده،بر تمام شیعیان
شعله زد زهر ستم بر پیكرش
می شود مهمان زهرا مادرش
تسلیت یا فاطمه،تسلیت یا فاطمه
غنچه از هم وا نشد،لاله در ماتم نشست
چشم عالم گریه كرد،قامت هستی شكست
دیده بسته از جهان ابن الرضا
شد امام عسگری صاحب عزا
تسلیت یا فاطمه،تسلیت یا فاطمه
برگلستان علی ،دست دشمن زد شرر
شد امام عسگری، دیده گریان پدر
در زمین سامره غوغا شده
یا كه بر پا محشر كبری شده
تسلیت یا فاطمه،تسلیت یا فاطمه
ای ولی امر حق
ای عزیز مصطفی
در ره دین خدا
کشته ی زهر جفا
سامره در ماتم است
سر به سر شور وعزا
یا علی ابن جواد
یا امام المتقین
ای امام دهمین
ای شهید راه دین
جان به قربان تو و
درد و رنج و آه تو
در نهایت خانه ات
گشته قربانگاه تو
تا صف محشر بود ،
در ادامه راه تو
کشته ی جور و ستم
در ره دین مبین
ای امام دهمین
ای شهید راه دین
ای ولی امر حق
حجت پروردگار
حامی مستضعفین
در نهان و آشکار
برده ئی در راه دین
رنج ودرد بی شمار
از جفای «منتصر» وز عناد مستعین
ای امام دهمین
ای شهید راه دین
زهر « معتز » عاقبت جان تو باشد
جان تو قربانی
راه جانان تو شد
دیده ی جن ّ و ملک جمله گریان تو شد
ای پناه عالمین
رهبر دنیا ودین
