شاهنشه اعلی درجاة مایی
آقا تو حقیقت صلاة مایی
بی نور نگاه تو همه گمراهیم
تو هادی "إهدِنَـا الصِّرَاطَ ..."مایی
شاعر : علیرضا خاکساری
شکرلله که همه شیعه ی اثنی عشریم
به گدایی در خانه ی تو مفتخریم
تو ز آن طایفه ای که همه دلدار شدند
ما همان طایفه ی سینه زن در به دریم
مبتلای غم و درد و تب و آه و شرری
مبتلای غم و درد و تب و آه و شرریم
"امشبی را شه دین در حرمت مهمانی"
به تمنای حضورت همگی نوحه گریم
ما شنیدیم تو را بزم جسارت بردند
بی سبب نیست اگر غمزده و خون جگریم
زچه رو در وسط کوچه کشاندند تو را
بر سر سفره ی اغیار نشاندند تو را
همه در باده خوری و تو معذب بودی
ز غم و غصه و اندوه لبالب بودی
با جسارت به شما نیز تعارف کردند
با جسارت به شمایی که محجب بودی
بد دهان ها به مقام تو اهانت کردند
عوضش ای ولی الله مودب بودی
بیشتر از همه کس جام
هشت سالت شد و امام شدی
منبع فیض ناتمام شدی
نه فقط دوست،بین دشمن هم
مورد لطف و احترام شدی
هم به زهد و عبادت بسیار
هم به علم وعمل به نام شدی
مثل جدّت نبی ((امین))شدی و
مثل جدّت علی گرام شدی
مثل جدّت حسن کریم شدی
با گداها چه خوش مرام شدی
گربخواهم تو را خلاصه کنم
مظهر تام نـُـه امام شدی
با مرامت میان دشمن هم
صاحب بنده و غلام شدی
کوری چشم((ابن أکثم)) ها
شامل برترین مقام شدی
آنچه را دروجود خوبان است
یک تنه صاحب تمام شدی
خط به خط جامعه کلام خداست
((مظهرُالله ِ فی الکلام)) شدی
ای شکوه رفیع آزادی...!!!
السلام علیک یاهادی
دهمین پیشوای دین خدا
پدر و مادرم فدای شما
کوری هرکه کرده بی ادبی
نیست زیباترازنقی
اي اختر برج هُدي ، روح طهارت
آقا سلامي از دل و جانها نثارت
اي نام روح افزاي تو هاديِ دلها
نامت علي،هادي است اسم مُستعارت
راه ميان بُر را به دلها باز كردي
هركس كه دارد قصد پابوس و زيارت
با اينكه دستت بسته امّا سفره داري
از دور سائل را تو بنشاني كنارت
حتي تو در تبعيدگاهت ياد مايي
هر روز مي اُفتد به سمت ما گذارت
گاهي گِره كور است امّا مي شود باز
پيداست يار ماست قلب غمگسارت
□□□
تو آن طبيب حاذقِ در بند هستي
كز ظلم نامردان شده غربت دچارت
غربت نه از دشمن كه گاه از دوست ديدي
يك ذره امّا كم نشد از اقتدارت
چيزي نگفتي از سعايتهاي ياران
شِكوِه نكردي از عدوي بي شمارت
حتي حسن از مكرِ بدخواهان به سختي
مي آمد
زمینه
شهر سامرا شد کرب و بلا
باز دریائیه چشم شیعه ها
داره میاد بارون عزا
سیاه به تن کردن نوکرا
نوای واویلاه میرسه (دوباره از عرش خدا 2)
عالم غرق زاریه ، زخم غصه کاریه
از چشمای فاطمه ( برا آقا خون جاریه 2)
آقای غریب من
******
مسموم جفا شد ابن الجواد
بین غربت وغم از پا فِتاد
امامَمو با چشم پر آب
شبونه بردن بزم شراب
فقط خدا می دونه چقدر ( آقامون و دادن عذاب 2)
وقتی طعنه میزدن ، قلبش کربلا می شد
روضه های شهر شام (توی دلش بر پا می شد 2)
آقای غریب من
شاعر : محسن طالبی پور
دانلود سبک
شکست بال و پرش آسمان تکان می خورد
ز درد روی تنش، رنگ ارغوان می خورد
میان بستر خود او ز درد می پیچید
گره به کار اهالی آسمان می خورد
برای زخم عمیقش دوا افاقه نکرد
ز بس که زخم زبان او از این و آن می خورد
تو را خدا دگر او را به کوچه ها نکشید
خدا نکرده زمین گر در آن میان می خورد-
-جواب مادر او را چگونه می دادید
چه قدر خون جگر او ز دستتان می خورد
میان بستر خود تشنه روضه سر می داد
صدای گریه و آهش به گوش جان می خورد
چنان ز چوب و لب خشک و خیزران می خواند
که گوئیا به لبش چوب خیزران می خورد
شبیه جدِّ غریبش چنان به خاک افتاد
کأنَّ ضربه ز سر نیزه ی سنان می خورد
شاعر : محسن حنیفی
در بارگاه قدس اگر بار میدهند
تنها به احترام رخ یار میدهند..
چون در ازاش خون دل و دار میدهند
این بار را به میثم و عمار میدهند..
ماییم و بیقراری و حال و هوای تو..
باید به صفحه ارنی طرح لن کشید
از زیر کام واژه برایت سخن کشید
آوازه ی صفات تورا تا قرن کشید
باریست بار عشق که باید به تن کشید
شاید به جان دهیم کمی از بهای تو..
پیداست در معانی اسمت مقام ها
در کوره ی محبت تو پخته خام ها
مشغول طوف گرد تو بیت الحرام ها
در حکم واجب است به تو احترام ها
اینحرفها کمیست ز مدح و ثنای تو..
تاروز حشر دست به دامان تو خلیل
شاگرد درس معرفتت صد چو جبرئیل
مدح تورا نوشته"محدث" ازین قبیل
آب وضوی نافله ات آب سلسبیل..
در "
در حلم و وفا حسن زبانزد دارد
در جود و سخا شکوه بی حد دارد
در قامت او صلابت حیدری ست
در چهره ي خود نور محمد دارد
شاعر : یوسف رحیمی
آه در سینه ام از زهر شراری برپاست
آتشی بر جگر و رویِ لبم واویلاست
سوختم سوختم آبی که نفس می سوزد
حجره ام از جگر سوخته ام کرببلاست
مادرم آمده بالین منِ چشم به راه
تا بگویم غم خود را که دلم پُر غوغاست
دستِ من بست و مرا نیمه شب از خانه کشید
بی حیایی که نمی گفت غریب و تنهاست
گاه می رفتم و گاهی به زمین می خوردم
مثل آن طفل که مبهوت دو چشم باباست
مثل آن دخترکی که نفسش بند آمد
راه می آمد و می دید سری بر نی هاست
سنگ بود و سری که ز لبش خون میریخت
خیزران بود و یتیمی که شبیه زهراست
شاعر : حسن لطفی
تنها، غریب، بی کس و بی آشیان شدی
تبعیدی مجاور یک پادگان شدی
طوفان غم شکوه بهار تو را گرفت
بیهوده نیست این همه رنگ خزان شدی
آقا ... مدینه ، سامره فرقی نمیکند
وقتی شبیه مادر خود قد کمان شدی
مانند کوه مانده ای و ایستاده ای
هرچند بارها هدف دشمنان شدی
دیروز گنبد حرمت ریخت بر زمین
امروز نیز هجمه ی زخم زبان شدی
سیلی محکمی زده نامت به دشمنان
تو خار چشم طرح زنا زادگان شدی
آقا غرور سینه زنانت شکسته شد
حرمت شکسته ی ستم این و آن شدی
اینک بگو که شیر درآید ز پرده باز
وقتی دوباره سخره ی نا بِخردان شدی
گاهی بلاکش ستم ناروا شدی
گاهی پیاده در پی مرکب روان شدی
گاهی به یاد کرب و بلا گریه کردی و
گاهی کنار قبر خود
تا مقیم سرزمین آشنایی می شوم
فارغ از حزن و غم و درد و جدایی می شوم
وقت تسبیح و مناجات سحر با یاد دوست
بیقرار و مست جام ربنایی می شوم
التماسم پای تا سر، مستمند حاجتم
چون دخیلِ دل پریشانِ دعایی می شوم
دل، مرا باخویشتن این سو و آن سو می برد
نیست دست من كه گاهی سامرایی می شوم
چون كبوتر تا حریم عاشقی پر می زنم
لحظه هایی كه به یكباره هوایی می شوم
با نوای انت مولا و انا مسكینُكَ
در حرم آماده از بهر گدایی می شوم
تا كه میخوانم به روی لب دعای جامعه
با نگاه حضرت هادی فدایی می شوم
كوری چشم عدو با نام زیبای نقی
عشق بازی میكنم من كبریایی می شوم
دومین ابن الرضا و كار حیدر می كند
زین سبب با ذكر نامش مرتضایی م
شده ام بر آن که پری زنم به هوات یا علی النقی
سفری کنم و سری زنم به سرات یا علی النقی
به هوات تازه کنم نفس، به سرات آیم از این قفس
برسم به مأمن آسمان رهات یا علی النقی
هله ای قلم تو شروع کن، ز درون درآ و طلوع کن
بنویس سردر مشق های سیات یا علی النقی
بنویس دست مِداحتم نرسد به عرش فضائلت
شود آبهای جهان اگر که دوات یا علی النقی
بنویس اوج کدام دم، برسد به وسعت آن قلم
که دمیده جامعه ای بدان جلوات یا علی النقی
تو همان تجلّی ایزدی، که به شکل بنده درآمدی
و سروده ای غزل از زبان خدات یا علی النقی
و به استناد زیارتت، تو و اهل بیت نبوتت
شده اید رب جلی ولی به صفات یا علی النقی
ز عدم وجود درست کن، ز نبود بود
رنگ صد لاله ز نسرین عذارش ریخته
صد نیستان ناله از آه نَزارش ریخته
فاطمه گر نیست بر بالین او پس از چه روی
این همه یاس پریشان در کنارش ریخته؟
یا پریده در حقیقت رنگ از روی مهش
یا دل آئینه ی آئینه دارش ریخته
تیر دیگر در کمان صیاد دنیا چون نداشت
زهر را چون طرح بر جان شکارش ریخته
خشکسالی جای دارد شهر را ویران کند
آبروی سامرا از چشم زارش ریخته
در عیادت از دلش شاید که دلها بشکند
چون دل اهل و عیال او کنارش ریخته
بس که می سوزد گمانم قالب خورشید را
از دل آتش نهاد داغدارش ریخته
شاید از کرببلا می آید و قبر حسین
ابر دلتنگی که باران بر مزارش ریخته
در کفن پیچید مانند خبر در کوچه ها
در گریز روضه خود طرحی به کا
متوكل شدن چه آسان است در دلی میل شر اگر باشد
سهم ابلیس می شود هركس از خدا بی خبر اگر باشد
می كشد شعله روح شیطانی از دل ازدحام و می شكند
حرمت عصمت خدا، حتی فاطمه پشت در اگر باشد
آه! از منتقم نترسیدند، بشنو از نی حكایتی دیگر
شعله ور می شود جهان ناله، ناله ی منتظر اگر باشد
در بزنگاه مبهم تاریخ، ناگهان زیر بیرق دجال
موج فتنه به راه می افتد صحبت سیم و زر اگر باشد
قیل و قال شریح ها كم نیست، كربلاها هنوز بسیارند
وقت خوبی است بی گمان، عاشق پی تقدیم سر اگر باشد
هرگز از خود گذشتن آسان نیست، توشه ی این مسیر، «عاشقی» است
شك ندارم كه یار می آید، عشق ما بیشتر اگر باشد
شاعر : سید محمد بابا میری
من که از هجر مدینه دیده را تر می کنم
می نشینم گوشه ای و یاد مادر می کنم
از مدینه گشته ام تبعید و زندانی شدم
گریه از دوریِ وادیِ پیمبر می کنم
دشمنم دارد هراس از اینکه رسوایش کنم
ترس او باعث شده در بی کسی سر می کنم
تا که حرمت بشکند ویران سرایم می بَرد
گرچه آن ویرانه را پاک و منور می کنم
در زمان عمر من کرب و بلا ویران شده
از غم جدّ غریبم، خاک بر سر می کنم
گر عزیز من گریبان چاک می سازد رواست
می روم او را غریب و زار و مضطر می کنم
بارها در خانه تهدیدم به کشتن کرد خصم
شِکوه از بیداد او بر حیّ داور می کنم
از شرابی که خودش می خورد و تعارف می نمود
زین جسارت ناله تا هنگام محشر می کنم
رفتم آنجا لیک ناموسم
ناله ها پرده ی راز جگرش را بردند
گریه ها باز وقار بصرش را بردند
مرد تبعید نباید که بلرزد بدنش
به گمانم که ستون سفرش را بردند
کم کسی نیست، امام است ولیکن تنها
مشرکین، خیل صحابیِ درش را بردند
سامره خاک فقط داشت که ریزد به سرش
عده ای آبروی بوم و برش را بردند
جای یاری، کفنش کرد همین شهر غریب
مثل آن وقت که جدّ و پدرش را بردند
به شفاعت نظری داشت ولیکن با شرط
صوفیان جمله ی شرط و اگرش را بردند
برگ ریزان طرب بود که بر گوش خزان
خبر جرأت نقاش ترش را بردند
حیف از آن فکر بلندی که لحد جایش شد
مرد طرّاح زیارات، سرش را بردند
زینبی داشت اگر، امر به معجر می کرد
چون مقامات خُذینی جگرش را بردند
نفس آخر او نیمه بر
وای از ظلم که هم درد شب تارم کرد
درد غربت به خدا خسته و بیمارم کرد
منکه درد همه را خویش دوا می کردم
در تب زهر جفا درد گرفتارم کرد
درد تبعید و فراق پسرم سخت نبود
بردن بزم شراب این همه آزارم کرد
بارها قلب بنی فاطمه را لرزاندند
وقت و بی وقت عدو یکسره احضارم کرد
گرچه در کوچه و بازار نگرداند مرا
لیک تحقیر به هر کوچه و بازارم کرد
در جوانی شجر عمر مرا سوزاندند
بسکه دشمن به غم و غصه گرفتارم کرد
آنهمه معجزه دیدند، مسلمان نشدند
غفلت امت بی درد چه غمبارم کرد
نه فقط امر علی را نشنیدند که خصم
حبس در سینه دو صد نطق غمبارم کرد
پسرم خانه ی تبعید مرا کن حرمم
تا بدانند همه، خصم چه رفتارم کرد
کاش تابوت مرا هم دل
آسمان را اگر امان بدهند
ابر و باران بیکران بدهند
به دل تنگ او چو گوشه ای از
غربتت را اگر نشان بدهند
تا قیام قیام می گرید
از غمت ای امام می گرید
دهمین حجت و امام سلام
به دل خسته ات سلام سلام
به حریم غریب سامره ات
از دل شیعه مستدام سلام
حرمت قلب شیعه غارت شد
به حریم تو تا جسارت شد
دل تو بوستان احساس است
به اهانت چقدر حساس است
تاول زیر پات آقاجان
اثر ظلم آل عباس است
ظلم کرده است بر امام دهم
متوکّل که بود" أَخبَثَهُم"
متوکل آن خلیفه ی نامرد
تا تو را سوی سامرا آورد
منزلت داد در سرای گدا
بی حیا شرم از رسول نکرد
کاش بودم گدای سامرا
می شدم کاش همنشین شما
به سرای تو یورش آوردند
نیمه شب، پابرهنه ات بردن
تمام اهل نظربرتوالتجا بکنند
به نام پاک نقی خاک راطلابکنند
هنوزبردن نامت کمال بی ادبی است
به لفظ" حضرت آقا" توراصدابکنند
فرشته هاهمه هنگام سجده حیرانند
که روبه قبله ویا روبه سامرابکنند
چقدرروی دلت زخم کهنه بسیاراست/
به زهرزخم دلت راچرا دوابکنند
دوباره یک دونفررابه کربلابفرست
که زیرقبه برایت کمی دعابکنند
خداکندکه شبانه تورادگرنبرند
زنام مادرتان لااقل حیابکنند
خداکندکه غریبانه دست وپا نزنی
ملائک ازپرشان فرش دست وپابکنند
دوباره ازلب خشکت سلام میریزد
همینکه روی توروسوی کربلابکنند...
سلام بربدنی که سه روزبعد آن را
زدست نیزه گرفته که بوریابکنند....
شاعر : محسن حنیفی
واحد
بین دلم مبتلاته ، زائر صحن و سراته
عزیز زهرا به قرآن ، بهشت من سامراته
آرزومونه که بیاییم آقاجون سوی قبر شما
به همین زودی قرار همه سینه زنا سامرا
یبن الزهرا ، مولا مولا مولا مولا
******
شده دل بی قرارم ، اسیر دامت آقاجون
هستی و دار و ندارم ، فدای نامت آقا جون
گل پیغمبر تو که نغمه ی لیل و نهار منی
پسر حیدر تو نگار منی تو بهار منی
یبن الزهرا ، مولا مولا مولا مولا
******
ذکر عروجم تو هستی ، میشنوی آقا صدامو
کی میشه از تو بگیرم ، تذکره ی کربلامو
کرببلا به خدا دل من شده تنگ حرم
کرببلا بطلب من و با پدر و مادرم
یبن الزهرا ، مولا مولا مولا مولا
شاعر : حاج امیر عباسی
دانلود سبک
واحد
به چشمم ره گریه وا شد ، چه شور و بساطی به پا شد
به یاد عزیزان زهرا ، دلم راهی سامرا شد
عجب سامرای غریبی ، حریمش به رتبه رفیع است
بسوزد دل گریه کن ها ، که قدری شبیه بقیع است
ازین داغ عظمی ، زند ناله زهرا
واویلا واویلا ، واویلا واویلا
واویلا واغربتا
******
اگر چه عزیزان زهرا ، به درد دو عالم طبیبند
چه گویم هنوزم به قرآن ، ائمه غریب غریبند
علی رغم این دشمنی ها ، وَ بی شرمی اهل عصیان
من ِ شیعه هم غافلم از ، مقامات اعلای آنان
بیایید شویم یار ، به اولاد زهرا
به کسب علوم و ، به کار و به تقوی
لبیکَ یبن الحیدر
******
یکی از همانها که گفتم ، بُود هادی آل احمد
گل گلشن آفرینش ، ز خوبان عالم سرآمد
چو
نوحه
یا هادیَ النّقی جانم فدای تو
افتاده در دلم سوز عزای تو
مسموم اشقیا ، مظلوم سامرا
مظلوم سامرا
******
دل بر مصائبت بس مبتلا شده
پهلو شکسته ای صاحب عزا شده
بر تو شده جفا ، مظلوم سامرا
مظلوم سامرا
******
چشمان فاطمه از غصه شد پر آب
رفتی شبانه در یک مجلس شراب
با خصم بی حیا ، مظلوم سامرا
مظلوم سامرا
******
شکر خدا نشد رأست جدا ز تن
گریم به یاد آن عطشان بی کفن
مولای عالمین ، خون خدا حسین
مظلوم حسین حسین
شاعر : حاج امیر عباسی
دانلود سبک
تمام اهل نظر بر تو التجا بکنند
به نام پاک نقی خاک را طلا بکنند
هنوز بردن نامت کمال بی ادبی است
به لفظ "حضرت آقا" تو را صدا بکنند
فرشته ها همه هنگام سجده حیرانند
که رو به قبله و یا رو به سامرا بکنند
چقدر روی دلت زخم کهنه بسیار است
به زهر، زخم دلت را چرا دوا بکنند
دوباره یک دو نفر را به کربلا بفرست
که زیر قبه برایت کمی دعا بکنند
خدا کند که شبانه تو را دگر نبرند
ز نام مادرتان لااقل حیا بکنند
خدا کند که غریبانه دست و پا نزنی
ملائک از پرشان فرش دست و پا بکنند
دوباره از لب خشکت سلام می ریزد
همینکه روی تو، رو سوی کربلا بکنند...
سلام بر بدنی که سه روز بعد آن را
ز دست نیزه گرفته که بوریا بکنند....
شاع
آرزو دارم حرم حرم سامرا با لطف مادر یه روز می رم سامرا
کربلا قسمت بشه می خوام این دفعه هر جوری شده برم یک سرم سامرا
می سوزه دلم آقا جون گنبدت رو که می بینم
جوری زهر کین اثر داشت که من هم می سوزه سینه م
کردن در حقت نا حقی یا مولا امام النقی
پرچمت همیشه بالاست نیست جز بیرقت بیرقی
یا مولا امام النقی 2
*****
خون به دلم کرده بود غم سامرا عالم سیه پوش ماتم سامرا
باب روضه واشده توی هیاتا که اومد فصل محرم سامرا
آه!،سینه زنی برپا شد غم خونه دل زهرا شد
آه!،این بار شهادت نامه با خون جگر امضا شد
گرد گنبدت می گردیم تو برهان موثقی
گرچه دور بارگاهت کندن دشمنات خندقی
یا مولا امام النقی 2
*****
تو حصرن ای وای
با کوهی از غم دل شکسته خاک کوچه رو عباش نشسته
از نفس افتاده پشت مرکب میون کوچه، شده خسته
رسم زمونه چه نامرده با پسر علی بد کرده
یه آهی میکشه از سینه سینه ی آقا پر از درده
دونه دونه اشکاش میباره از این غصه و غم
شکر خدا یه مو از سره دخترش نشد کم
وای امون از این غریبی
*****
درد تو بی حد و بی حسابه جای تو مگه بزم شرابه
تموم عمر روز خوش ندیدی بودی توی زندون و خرابه
ناله های تو میره بالا شبایی که میسوزی در تب
میکشی یه اهی از سینه میخونی تو امون از زینب
نفسای اخر ، نگاهت خیره مونده به در
با هر نفس صدا میزدی کجایی تو مادر
وای امون از این غریبی
*****
غریب شهر سامرایی حرمت داره حال و هوایی
دوباره با دست
میخوام مسافرت بشم بیام مجاورت بشم
دوباره زائرت بشم / وای،وای
قطره باشم،رها بشم باز راهی دریا بشم
گدای سامرا بشم / وای وای
گفتم با دلم، تا که یه کم آروم شه
چیزی نمونده دیگه، ساخت حرم تموم شه
توی دعاهام، از خدا خواستم آقا
موقع نصب ضریح، منم باشم سامرا "۲"
غریب آقام آقاجون،غریب آقام آقا جون 2
*****
کبوترای خسته جون حالا دارن یه آشیون
خاکی نمیشه پراشون / آه ، آه
اما دلم پریشونه بقیع،دل و میسوزونه
دنیا اینجور نمیمونه / آه ، آه
ایشاالله یه روز، بقیع حرم میسازیم
برا غریب مادر، باب الکرم میسازیم
اون روز میرسه، که شیعه سرفرازه
برا حریم مادر، هیجده تا صحن میسازه "۲"
یه روزمیاد آقامون،مهدی صاحب زمون۲
شا
اشکام می باره باز مثه نم نم بارون
میل روضه دارم برای تو آقاجون
گوشه گوشه ی ایوون 2
وای هوای زیارت توی حرم تو دل منو برده
تا روبروی ایوون منو مثه مجنون پیش تو آورده
آخه این شبا زهرا خودش تو سامرا گریونته
هرکسی زهرائیه یک عمریه مجنونته
خوش به حال اونی که تو سامرا مهمونته
غریب سامرا امام هادی علیه السلام
*****
بازم از عشق تو تو دلم شده غوغا
کی میشه قسمته منه عاشق و شیدا
بمیرم برات آقا 2
شد دوباره هوایی به حرمت به حرمت آقا دل پریشونم
کاش بشه روزیه من کنار ضریحت جامعه بخونم
دوباره شده مهمون تو این رو سیاه این بی نوا
اومده تا که بشه مجنون تو باز این گدا
دست خالیمو بگیر یا حضرت ابن الرضا
غریب سامرا ا
دهمین نــــور آسمان خدا
نظمِ منظومِ کهکشان خدا
دوستدار تو دوستدار خداست
مشـــــــتری یاب آستان خدا
لحن تو مثل لحن قرآن است
ای قدیمی تــــرین لسان خدا
تـــو خدایی خدا نکرده مگر...
"جامعه"چیست جز بیان خدا؟
بی تو بودن مسیر گمراهی است
دهمــــــین اصــل امتحان خــــدا
دوستت دارم ای امــام غریب
عاشقم...عاشقت...به جان خدا
سامــرا رفته را بهشت نبر
به هزار و یکی بهانه خدا!
تا بماند به زیر دندانش
تـا ابد طعم آسـتان خدا
میروم روضه خوان شوم حالا
با اجــــازه غریب ســـــامرا !
زهر خوردی،پرت نخورد دگر
ضربه ای بر سرت نخورد دگر
حرمتت را شکسته اند ولی
لگدی خواهرت نخورد دگر
خوب شد کوفه دور بود از تو...
سنگ بــر
تا چشم وا کرد این پسر، چشمانِ تر دید
خوب امتحان پس داد اگر داغِ پدر دید
شهر از زبان این یتیمِ پاک و معصوم
واژه به واژه آیه‌ای فوقِ بشر دید
از بس که دل می‌بُرد از اطرافیانش
یک عمر از دستِ حسودان دردسر دید
این بار سرّ من رأی مغلوب غم شد
وقتی که مهمان را به کویش در به در دید
در چشم ابراهیمی‌اش اما غمی نیست
باید که این ویرانه را از آن نظر دید
در کوچه‌ها، پای برهنه، سیدِ شهر...
اینجا مگر شام است؟ ای مردم! چه کردید؟
قبری که پیشاپیش در این خانه کَندید
تنها به چشمش سجده و آهِ سحر دید
در شهر غربت‌خیزتان بهتر که تنهاست
از همجواری با شما خیری مگر دید؟
مردی گریبان‌چاک افتاده به خاکش
می‌شد پدر را مو به مو
اشک را روز جزا با نور قیمت می کنند
برتو هرکس گریه کرده وقف جنت می کنند
ایهاالهادی گدایان در تو تا ابد
برهزاران حاتم طائی کرامت می کنند
اشکهایی را که در این روضه هایت ریخته
قطره قطره وصل بر دریای رحمت می کنند
سینه زنهای تو با سینه زدن در روضه ات
مثل موسی در میان طور عبادت می کنند
مردم ایران به یاد صحن نورانی تو
حضرت عبد العظیمت را زیارت می کنند
عده ای با پرچم یاهادی ات روز جزا
ازتمامی گنهکاران شفاعت می کنند
نام تودارد جهانی را هدایت می کند
علتش این است برنامت اهانت می کنند
کاش می شد ما فدایی نگاهت می شدیم
کاشکی در سامرای تو سپاهت می شدیم
ای کلام تو کلام ناب قرآن یانقی
زنده شد از برکت نام تو انس
