راه هست و تاول و دشنام ها
آمدم ای وادی بد نام ها
هر شبم از شام دیگر تارتر
دیده ام صد بدتر از این شام ها
آسمان رنگ غم و خاکستر است
چشم ها رنگ شراب و جام ها
بهر استقبال راه قافله
آمده سنگ از فراز بام ها
گوئیا ما را کنیزی می برند
چشم ها لب تشنه تر از کام ها
شاعر:علی اشتری
نگاهش را به چشمت دوخت زینب
ز چشمان تو صبر آموخت زینب
به لب های تو می زد چوب، بوسه
به پیش چشم تو می سوخت زینب
***
فدای ذکر یارب یارب تو
چه اشکی دارد امشب زینب تو
به لب آورده جان کاروان را
به هر چوبی که می زد بر لب تو
***
تمام روضه آن شب بر ملا بود
گمانم کربلا در کربلا بود
بمیرم بوسه های خیزرانی
فقط یک روضه ی طشت طلا بود
شاعر:یوسف رحیمی
خون دل بنشسته بر آئینه ها
شد نمایان عقده ها در سینه ها
بر تسلای دل آل علی
شام شد آراسته با کینه ها
***
شامیان چون بد نهادی می کنند
از علی با طعنه یادی می کنند
تا بسوزانند قلب فاطمه
پیش زینب رقص شادی می کنند
***
سنگ بر قاریِ قرآن می زنند
گاه بر روی یتیمان می زنند
گر چه گل ها زخمی و پژمرده اند
باز هم لطمه به آنان می زنند
***
طعنه بر مظلوم بی یاور چرا
جنگ با مولای بی لشگر چرا
روی بام آتش چرا آورده اند
بر اسیر آتش زدن دیگر چرا
شاعر:جواد حیدری
خیال کن سر نی آفتاب هم باشد
نگاه زینب تو بی نقاب هم باشد
خیال این که رقیه چه می کشد بی تو
سوال هاش اگر بی جواب هم باشد
به قول طشت طلا، باز هم چو خورشید است
سر حسین اگر در حباب هم باشد
جنون آتش و آب است و در دل زینب
کباب هیچ اگر که شراب هم باشد
کباب هیچ، شرابِ به جام ها هم هیچ
خیال کن که به مجلس رباب هم باشد
شراب، پشت کباب و طناب، دست رباب
و آخر همه توزیع آب هم باشد
شاعر:مهدی رحیمی
چون جمله را یزید به بزم شراب خواست
ساغر گرفت و از دل زینب كباب خواست
پیمانه كرد خالی و از كاسه های چشم
زان تشنگان بی كس و مظلوم، آب خواست
از كار زشت خویش، از آن دسته های گل
هم دودِ آه كرد طلب هم گلاب خواست
لیلا كجا و مجلس نامحرمان كجا؟
مِضمار و چنگ و نای حضورِ رباب خواست
فریاد از دمی كه نكرد از خدا حیا
چوب جفا ز روی غضب با شتاب خواست
دُردِ شراب و طشتِ زرّ و رأس شاه دین
از بس كه ناله از دل عُلیا جناب خواست
كلثوم چاك كرد گریبانِ صبر را
پس دفع ظلم از پدرش بوتراب خواست...
...كای شِحنَةُ النجف نظری سوی بی كسان
بنگر یزید خانه ی ایمان خراب خواست
بینْ دخترانِ بی كس خود را برهنه سر
این تیره دل به مجلس
سنگین دلان شام تو را سنگ می زنند
گاهی تو را و گاه مرا سنگ می زنند
آید صدای نالۀ زهرا به گوش من
از روی بام تا که تو را سنگ می زنند
سنگم اگر زنند ندارم غمی ولی
بر این سر بریده چرا سنگ می زنند؟
گوئی به جاهلیت خود باز گشته اند
بر عترت رسول خدا سنگ می زنند
تصویر خویش را همه انکار می کنند
کینه دلند و آینه را سنگ می زنند
چون قوم ابرهه به سوی کعبه آمدند
بر قبله گاه اهل ولا سنگ می زنند
گاهی به اشک دیدۀ ما خنده می کنند
گاهی به جان خستۀ ما سنگ می زنند
جز جلوۀ خدا چه در این چهره دیده اند
آخر چرا به وجه خدا سنگ می زنند
خون گریه کن «وفائی» که این مردم حقیر
بر کودکان دیده بلا سنگ می زنند
شاعر:سید هاشم وفایی
عالم همه جا در نظرم شام خراب است
جان و تنم از آتشِ دل در تب و تاب است
ای مـردم عالم همـه از شـام بپـرسید
قرآن محمّد ز چه در بزم شراب است؟
این چوب که در دست یزید است بگیرید
والله قسـم یاری مظلوم، ثـواب اسـت
این سر که شکستند از او گوهر دندان
این سر که روان از یم چشمش دُر ناب است
این سر، سر نورانی ریحـانۀ زهـراست
کز داغ لبـانش جگـر آب، کباب است
در حنجـرۀ سوختــه‌اش آیـۀ قــرآن
از دیده روان بر گل رخسار، گلاب است
در تشـت طـلا دور زنــد دیــده‌اش آری!
می‌گردد و خجلت زده از اشک رباب است
یک مـرد ندیـدم کـه در آن بـزم بپـرسد:
ناموس خدا از چه به بـازوش طناب است؟
رخسار مپوشان به کف دست، سکینه!
بر چهره هم
خنده بر پاره گریبانی مان می کردند
خنده بر بی سر و سامانی مان می کردند
پشت دروازه ی ساعات معطل بودیم
خوب آماده ی مهمانی مان می کردند
از سر کوچه ی بی عاطفه تا ویرانه
سنگ را راهی پیشانی مان می کردند
هر چه ما آیه و قرآن و دعا می خواندیم
بیشتر شک به مسلمانی مان می کردند
شرم دارم که بگویم به چه شکلی ما را
وارد بزم طرب خوانی مان می کردند
بدترین خاطره آن بود که در آن مدت
مردم روم نگهبانی مان می کردند
هیچ جا امن تر از نیزه ی عباس نبود
تا نظر بر دل حیرانی مان می کردند
شاعر:علی اکبر لطیفیان
ای سرت سعیِ صفای سنگ ها
نیزه ات قبله نمای سنگ ها
روی نی قرآن نمی خواندی اگر
در نمی آمد صدای سنگ ها
تا که پیدایت نمایم، شهر را
گشته ام با ردّ پای سنگ ها
می خورند و می خورند و می خورند
وای از این اشتهای سنگ ها
دشمنانت بی حیا هستند، لیک
ای برادر کو حیای سنگ ها
گاه آتش، گاه خاکستر زدند
بر سرت از لا به لای سنگ ها
لحظه ای بر دامنم بنشین خودم
در مسیر بی هوای سنگ ها...
... هم سپر گردم برایت هم ز اشک
می نهم مرهم به جای سنگ ها
زخم می زد بر دلم زخم زبان
لحظه لحظه، پا به پای سنگ ها
شاعر:محسن عرب خالقی
اسرار نهان را سَرِ بازار کشیدند
آتش به دل حضرت ارباب کشیدند
دروازه ساعات که در شأن حرم نیست
ناموس خدا را به اَنظار کشیدند
بازار یهود آبروی اهل حرم رفت
از پیروهن پاره ما کار کشیدند
با سوت و کف و هلهله و رقص و جسارت
دردِ دلِ ما را همه جـــــار کشیدند
تا خواست تماشاییمان کرد به سختی
با بی ادبی در بَرِ حضّار کشیدند
ای کاش که چون کوفه غمِ سیلیِ مان بود
ما را بسوی مجلس کفّار کشیدند
ای کاش فقط سنگ به سرها زده بودند
بر گریه ی ما قهقه بسیار کشیدند
هر بار که بی عاریِ یشان خنده به ما زد
زخمی به دلِ حیدر کرّار کشیدند
ای سهل بگو از صدقه سوخت دلِ ما
خون از جگرِ احمد مختار کشیدند
از مردمشان هیز تر از آن خودش
هرگز نمی شد خواهرت این جا نیاید
بهر عزاداریِ این لب ها نیاید
امکان ندارد این که مجنونی بخواند
اما برای دیدنش لیلا نیاید
بستند به زنجیر راه گریه ها را
شاید صدایی از گلوی ما نیاید
از دخترت می خواستم وقتی می آید
یا چشم هایش را بگیرد یا نیاید
ای صوت لب های پر از آیات غمگین
بایین بیا تا خیزران بالا نیاید
دیدند می خوانی ولی کاری نکردند
تا خیزران روی لبت با پا نیاید
کنج تنور آمد کنارت چهره نیلی
کردم دعا این جا دگر زهرا نیاید
چشمانِ این جا سخت ناپرهیزگارند
اما نمی شد خواهرت این جا نیاید
شاعر:علی اکبر لطیفیان
شبی دراز شبی خالی از سپیده منم
لوع تلخ غروبی به خون تپیده منم
پی نظاره‌ات ای یوسف سرا پا حسن
کسی که دست و دل از خویشتن بریده منم
خوشا به حال تو ای سرو رسته بر سر نی
نگاه کن منم این بید قد خمیده منم
کسی که از همه سو زخم تیغ دیده تویی
کسی که از همه زخم زبان شنیده منم
اگر به کوره‌ی داغ تو سوختم خوش باش
غمت مباد که شمشیر آبدیده منم
فتاده آتش غم بر دوازده بندم
غزل تویی و سرآغاز این قصیده منم
خوشا به حال تو این ره به پای می‌پویی
کسی که این همه ره را به سر دویده منم
شاعر:سعید بیا بانکی
این پشت بام ها که تو را سنگ می زنند
دارند روی وجه خدا سنگ می زنند
با قصد خورد کردن عکس صفات حق
سوی تمام آیینه ها سنگ می زنند
تو عین آسمانی و این شهر عین خاک
بنگر که از کجا به کجا سنگ می زنند
پس دستۀ بزرگ ابابیل ها کجاست؟
حالا که روی کعبۀ ما سنگ می زنند
از پشت بام ها نتوان گر سؤال کرد
از دست ها بپرس چرا سنگ می زنند
من خطبۀ شکسته برای تو خوانده ام
یعنی که کوفیان به صدا سنگ می زنندش
شاعر:رضا جعفری
دامن زلف تو در دست صبا افتاده است
که دل خسته ام این گونه ز پا افتاده است
گر چه سرنیزه گرفته است سرت را بر سر
پیکرت روی تن خاک رها افتاده است
چه کنم این قدر از نیزه نیفتی پائین
تا به این جا سرت از نی دو سه جا افتاده است
سنگ خورده است گمانم به لب و دندانت
که چنین نای تو از شور و نوا افتاده است
باز هم حرمله افتاده به جان اُسرا
گوش کن ولوله بین اسرا افتاده است
همه دارند به دنبال کسی می گردند
دخترت گم شده ای وای کجا افتاده است؟
شاعر:مصطفی متولی
قافله قافله از دشت بلا می گذرد
عشق، ماتم زده از شهر شما می گذرد
آه ای مردم غفلت زده ی خواب آلود
سَحَر از کوچه ی خالی ز دعا می گذرد
روزهاتان همه شب باد که خورشید زمان
بر سرِ نیزه، سر از جسم جدا می گذرد
چشم هاتان چشمه ی خون باد که بر ریگ روان
کاروان از برتان آبله پا می گذرد
ننگِ پیمان شکنی تا ابد ارزانی تان
که فرات عطش از خون خدا می گذرد
می شناسیدش و از نام و نسب می پرسید؟
وای از این روز که بر آل عبا می گذرد
شاعر:پروانه نجاتی
دورشان هلهله بود و خودشان غرق سکوت
«ساکنان حرم ستر و عفاف ملکوت»
شام ای شام! چه کردی که شد انگشت‌نما
کاروانی که فقط دیده جلال و جبروت
نیزه‌ای رفته به قد قامت سرها برسد
دست‌ها بسته به زنجیر ولی گرم قنوت
شهرِ رسوا، به تماشای زنان آمده است
آه! یک مرد ندیده‌ست به خود این برهوت؟!
«آسمان بار امانت نتوانست کشید»
کاش باران برسد، یَومَ وُلِد، یَومَ یَمُوت...
شاعر : زهرا بشری موحد
خنده بر پاره گریبانیمان می کردند
خنده بر بی سرو سامانیمان می کردند
پشت دروازه ی ساعات معطل بودیم
خوب آماده ی مهمانیمان می کردند
از سر کوچه ی بی عاطفه تا ویرانه
سنگ را راهی پیشانیمان می کردند
هر چه ما آیه و قرآن و دعا می خواندیم
بیشتر شک به مسلمانیمان می کردند
شرم دارم که بگویم به چه شکلی ما را
وارد بزم طرب خوانیمان می کردند
بدترین خاطره آن بودکه درآن مدت
مردم روم نگهبانیمان می کردند
هیچ جا امن تر ازنیزه ی عباس نبود
تا نظر بر دل حیرانیمان می کردند
شاعر: علی اکبر لطیفیان
(به سبک حاج ناظم)
شامِ بلا شَوی تو ظلمت کَدِه چه ظلم ها در تو به عترت شده
شادی و هلهله زینب و سلسله
بَدتر ز هر طعنه و دشنام لباس عیدِ مردمِ شام
واویلا واویلا واویلا
******
به اهل بیت پاک خیر الانام بر سرِ هر کوچه و بازار شام
ستم ها روا شد جفا شد جفا شد
آنچه که دردِ بی کران بود محلّه ی یهودیان بود
واویلا واویلا واویلا
شاعر : حاج امیر عباسی
دانلود سبک
دشمنت آورده ما را در میان ازدحام مُردَم از این غم حسین
الامان از ماتم دروازه ی ساعات شام مُردَم از این غم حسین
******
خیزران افتاده بر جان لب و دندان تو خواهرت قربان تو
از چه خونین می وزد بر گوش من قرآن تو خواهرت قربان تو
گاهی ز روی نی سر تو می خورد زمین
گاهی سر برادر تو می خورد زمین
فریاد "یا حسین" دلم می رود به عرش
تا صورت مطهر تو می خورد زمین
خوشحال می شوند که از خستگی راه
در شهر شام خواهر تو می خورد زمین
محرم نمانده تا که بلندش کند ز خاک
وقتی ز ناقه دختر تو می خورد زمین
با دست خویش بر دهنش مشت می زند
پیش سه ساله تا سر تو می خورد زمین
با ناله ی رباب شود هر دلی کباب
هر بار راس اصغر تو می خورد زمین
اینجا دوباره دست علی بسته می شود
اینجا دوباره مادر تو می خورد زمین
شاعر : رضا رسول زاده
کاروان ، راهی شده سوی شام ویران ای خدا سالار ما مانده در بیابان
ای خدا ، محرمی نبود تا کند سوارم کو حسین برادرم شاه تاجدارم
ساربان آهسته ران اکبرم بیاید نو گل باغ جنان اصغرم بیاید
ای خدا ، محرمی نبود تا کند سوارم کو حسین برادرم شاه تاجدارم
کربلا جان تو و جان نور عینم ساربان می ماند و پیکر حسینم
ای خدا ، محرمی نبود تا کند سوارم
کو حسین برادرم شاه تاجدارم
می گوید از حکایت بازار رفتنش
از کربلا بدونِ کس و کار رفتنش
می گوید و اشاره به گودال می کند
از تیر و نیزه در بدن یار رفتنش
با تازیانه محمل خود را سوار شد
می گوید از کنارِ علمدار رفتنش
یادش به خیر جاه و جلالی که داشتم
می گوید از میان خس و خوار رفتنش
می گفت از دَمی که پناهش به نیزه رفت
از لحظه ای که آه، به اجبار بُردنش
شاعر : رضا باقریان
خواستم گریه، ولیکن گلویم بغض گرفت
مثل من دختر تو روبرویم بغض گرفت
نیزه ای که به تَنت خورد و زمین گیرت کرد
بعد هر بار که آمد به سویم، بغض گرفت
بوسه ام دیر سراغِ گلویت آمد، حیف
همۀ آرزویم!، آرزویم بغض گرفت
همۀ راه به این معجر من دست نخورد
بین کوفه به خدا آبرویم بغض گرفت
سرت از نیزه که افتاد دلم سوخت حسین
چشم های تو از این گفتگویم بغض گرفت
بعد از آنی که تو رفتی گلویم آب نخورد
روز و شب با غمت آب وضویم بغض گرفت
ضربه ای بی خبر از پشت به بازویم خورد
سنگ از روبرویم آمد و بر رویم خورد
شاعر : رضا باقریان
تا قافله به شام غریبان رسیده است
آرام جغدِ شوم، که مهمان رسیده است
بانو اسیر ظلمی و تردید کوفیان
این ارث سالهاست به انسان رسیده است
بغض انتهای جاده؟ نه ، آغاز راه بود
کشتی شکسته ای که به طوفان رسیده است
فریاد کن همیشه ی تاریخ درد را
چیزی بگو که چوب به دندان رسیده است
خون ها گواه روشنی راه بوده اند
زیبای مطلقی که به ایمان رسیده است
تب آتش نشسته به صحرا کبود ِ ابر
بانو صبور باش که باران رسیده است
مردان ظلم مست غرور همیشگی
با این گمان که قصه به پایان رسیده است
حسی غریب در دل ما ریشه کرده است
آن مرد سبز پوش به میدان رسیده است..
شاعر : رضا رسول زاده
مجلس بیست و چهارم
12 مصیبت در شام که در کربلا نبود
جمعه‌ها گذشت، و نگار من نیامد
دل به جان رسید و دلدار من نیامد
مُردم از جدایی
یابن الحسن کجایی
کی شود که من با، دو چشمم پر ستاره
ماه عالم آرا، تو را کنم نظاره
بی تو ای بهارم، چو برگ خشک و زردم
با دل شکسته دنبال تو بگردم
این نهان ز چشمم، تو دادی، دو چشم خون فشان مرا
گه به کوه و گاهی، به صحرا، کردی تو سرگردان مرا
بی تو ای مسیحا، نمانده، به سینة من یک نفس
کن مرا نگاهی، که من را، یک گوشة چشم تو بس
ای دل آرا بیا، یوسف ما بیا، وای از این جدایی
به خدا فراقت ربوده صبر و تابم
آفتاب هستم، یک شب بیا به خوابم
گر چه دل غمینم، غمِ تو کرده شادم
رفته‌ام زیاد و
روی نی زلف دل‌شکن داری
قصد یغمای قلب من داری
حسرت بوسه بر لبم خشکید
چقدر زخم بر بدن داری!
جای جای تنت نشانه‌ای از
دوهزار جنگ تن به تن داری
نشنیدم ز حنجرت حتّا
شکوه‌ای، بس که خویشتن‌داری
در پر تیرها گره خورده
خاطراتی که با حسن داری
دیدم از دور ساربان می‌رفت
باز هم خاتم یمن داری؟
تا که بینا کنی دو عالم را
خوب شد که پیرهن داری
بین صحرا هوای زینب را
روی نی هم مسلّماً داری
بس که امشب شدم خیالاتی
خواب دیدم تو هم کفن داری!
شاعر : عمار موحد
ای نیزه دار، آینه بر نیزه می بری
خواهی چگونه از وسط شهر بگذری؟
از کوچه های خلوت آنجا عبور کن
خوب است اندکی به اباالفضل بنگری
کمتر بخند،قاری قرآن دلش شکست
بر آیه ها قسم که تو بی دین و کافری
دیگر بس است،نیزه ی خود را زمین مکوب
تو از یهودیان محل سنگ دل تری
دیدی حسین فاطمه خیر کثیر داشت
حالا تو صاحب دو سه تا،کیسه ی زری
با رقص نیزه ی پدرم قصد کرده ای
در پیش چشم عمه لجم را در آوری؟
داری گل سری که عمویم خریده است
بی آبرو!برای که سوغات می بری؟
حس می کنم به دختر خود قول داده ای
از کربلا براش دو خلخال می خری
برگرد و زود مقنعه ی عمه را بده
در حجره های شهر،حراج است روسری
شاعر : وحید قاسمی
رسيده تا دم دروازه با دو چشم ترش
كشيد تير ، تنش ،معجرش ،سرش ،كمرش
مواظب است كه دستي به دختران نخورد
مواظب است نگيرد به چوب نيزه پرش
خجالت از سر بر نيزه برادر داشت
كه در مقابل باران سنگ شد سپرش
اسير بود و شبيه اسيرها ميرفت
گرفته بود دو دست كبود را به سرش
طبيعي است كه با زور نيزه ها برود
طبيعي است شود شمر و زجر همسفرش
چرا كه نيست علي اكبرش عنان گيرش
چرا كه نيست دگر در كنار او قمرش
همين كه اول بازار رفت زينب ديد
گرفته دسته اوباش شام دور و برش
خدا بخير كند آتش و كف و طعنه
محله هاي يهودي و كينه پدرش ...
شاعر : سید پوریا هاشمی
ای یزید بی حیا آتش به قلب و جان مزن
خنجر خود را به جسم و جان این طفلان مزن
پیش اهل بیت قرآن بی حیائی تا چه حد
دست خود را بی وضو بر آیۀ قرآن مزن
بارها بر این لب و دندان پیمبر بوسه زد
چوب خود را از ستم بر این لب و دندان مزن
زآتش بیداد تو جان پیمبر سوخته
بر شرار قلب پیغمبر دگر دامان مزن
انس و جان بر این سر ببریده نوحه می کنند
شرم کن از حق، نمک بر زخم انس و جان مزن
موج فریادی اگر خیزد تو را سازد هلاک
طعنه بر اشک یتیم و دیدۀ گریان مزن
آتشی در زیر خاکستر فروزان مانده است
باد بر این آتش سوزنده و پنهان مزن
دیدۀ دریادلان دریا شده از اشک غم
پیش اینان دست بر آرامش طوفان مزن
شاهدان سرفراز کربلا استاده اند
صدای هلهله از روی بام می آید
صدای خنده و شادی مدام می آید
صدای چاووش مردی مدام می گوید
که قافلۀ خارجی به شام می آید
از آسمان تمامی خانه های شهر
برای صورت ما التیام می آید
دلیل شادی شان را ز سنگ پرسیدم
خبر رسید کنیز و غلام می آید
تمام چشم های نانجیب این وادی
برای دیدن زینب به بام می آید
صدای پای سری روی نیزه غم
در آستانه سرزمین شام می آید
شاعر : علی اشتری
