در آتش غریبی و این آه و شیونم
فهمیده ام دلیل فراقت خود منم
گفتم که سعی می کنم اما خودت ببین
افتاده ام زپا و رمق نیست در تنم
تنگ است سینه ام دلم از سنگ گشته است
از بس که سنگ غیر تو بر سینه می زنم
عالم به پیش چشم شما و همیشه من
شرمنده ام که پیش تو آلوده دامنم
منزهی به خدا از تمام این دنیا
تویی صفات خدا را که مکنی ایفا
عصاره ی همه ی انبیایی از آدم
عصاره ی همه ی اهل بیتی و حالا
به پشت پرده ی هجران اسیر غمهایی
و در نهایت غربت نشسته ای تنها
من از غمت به خدا ناله ها به دل دارم
فقط تویی که خبر داری از دلم آقا
به مرده ی متحرک شبیهم و باشد
که با نگاه الهی کنی مرا احیا
قسم به گریه ی جانسوز حضرت زینب
به ناله های غم انگیز حضرت زهرا
بگو به حق عزیزیت عزیز زهرایی
که در نماز شبت می کنی دعا ما را ؟
شاعر : مسعود اکثیری
من آمده ام که دل به دریا بزنم
یک حرف نگفته دارم، آن را بزنم
بر پایه ی پای خویش ماندم چو درخت
آقا نکند دوباره درجا بزنم
شاعر : محسن مهدوی
تا از خم گیسوی تو رفتار قشنگ ست
آوارگی کوچه و بازار قشنگ ست
حکم از تو اگر بند و اگر تیغ، مطیعیم
سقف از تو که باشد اگر آوار قشنگ ست
هر زهر علیرغم تو قندیست مکرّر
هر زشت علیرغم تو بسیار قشنگ ست
یوسف که تویی شش جهت آواز هیاهوست
یعنی تو که باشی در و دیوار قشنگ ست
یک بلکه نظر کن که صد البته بسوزیم
یک بار تماشای تو صد بار قشنگ ست
شاعر : جواد اسلامی
ای کاش بشکنم که سبو را شکسته ام
تا عالم عالم ست به پایت نشسته ام
ای سوز اشک های زمان، قبله گاه نور!
من آمدم به سوی تو با اینکه خسته ام
قلب مرا به دست تو دادند از ازل
خود را به بند بند وجود تو بسته ام
"ای آیه ی دوازده سوره ی زمر"1
مصراع بعد آیه به آیه گسسته ام
تا جمعه های وصل تو را می کنم مرور
مانند اشک های شما دسته دسته ام
شرقی ترین ستاره ی شب های تار من
ای کاش بشکنم که سبو را شکسته ام
شاعر : حسین سنگری
تو زنده ای و نفس می کشد بهارانت
تو زنده ای و بمیرند سوگوارانت!
نه جام حور نه آب حیات می خواهم
ببر مرا و بکش تشنه در کنارانت
به جز تو چیست مگر درد دردمندانت؟
به جز تو چیست مگر چاره ی دچارانت؟
دلم گرفت از این کوچه های بی آفاق
ببر مرا به تماشای کوهسارانت
دلم گرفت از این سایه های بالا سر
خوشا هر آینه بی چتر، زیر بارانت
بیا به روشنی چشم مردم خاموش
بیا به کوری این چشم انتظارانت
بیا و گِرد هم آور دل حریفان را
بیا، به جان هم افتاده اند یارانت
سپاه مدّعیان بین که هر چه می تازند
نمی رسند به گرد سم سوارانت
بیار قافله ی نقد شرع را و ببند
دکان نسیه ی این خیل حجره دارانت
شاعر : رضا شیبانی اصل
چقدر شعر بگوییم و بی اثر باشد
چقدر قسمت ما بغض شعله ور باشد؟
تمام عمر به تقلید دیگران شادیم
چقدر دختر اندیشه کور و کر باشد؟
نشسته روح خزان، پشت هر تبسّم سبز
همیشه فرصت لبخند، مختصر باشد!
تمام فرصت این لحظه های بی برگشت
حدیث قصّه ی تلخ کلاغ پر باشد
چرا جسارت طغیان شعله در ما نیست
که نبض سرخ نفس هایمان خطر باشد؟!
قسم به چشم تو درک بهار مشکل نیست
اگر زبان نگاه تو ساده تر باشد
خلیل حادثه یک صبح عید می آید
که دست هر بُتِ بُت خانه یک تبر باشد
خدا به داد دل ما و محشری برسد
که هرچه شعر سرودیم درد سر باشد!
دست هایت ضریح حاجت ها
چشم هایت گل اجابت ها
شبنم روی گونه ی سرخت
مایه ی سبزی طراوت ها
طاق ابروی قاب قوسینت
لیت شعری این اشارت ها
تار تار بلند گیسویت
رشته های نجات امّت ها
نخ ابریشمی تسبیحت
بند آزادی از اسارت ها
ای نگاه کبوترانه ی تو
آسمان پر از نجابت ها
من زمینی نبودم از اول
آمدم زیر خاک پایت ها
هی نوشتند پشت ماشین ها
بر روی شیشه ها عبارت ها
خواهد آمد، بیا، گل نرگس
کم کن از بینمان مسافت ها
جام جم با تمام حافظ هاش
می کشند از لبت خجالت ها
هاشمی! فاطمی! ابوالحسنی!
به تو با این چنین اصالت ها
حیدری زاده ی دو تیغ، ابرو
کشته ی چشم تو شهامت ها
نور زهراییت تقدّس وار
سر زد از کوثرای ساحت ها
ای حسن صورت ب
سراغ ما تو بيا اي بهار جاويدم
که از فراق تو سردي گرفته اميدم
نمي‌توان ز دو چشمت نخواند آیه ی حُسن
ملازم ست نگاهت براي خورشيدم
زمان هجرت تو سال و ماه نشناسد
سفيد مويي من يک نشان ز تبعيدم
من آن سکوت غريبانه را چه چاره کنم؟
سکوت کردم و گفتم تو راست تقليدم
تويي ستاره، تويي ماه، هم تويي خورشيد
منم چو ذرّه که بي انتهاست تصعيدم
يگانگي کن و يکرنگي اي تضاد تناسب
تقارب تو رساند مرا به توحيدم
تمام لحظه ی رنگين در انکسار شفق بود
گذشت تاري شب ها گريخت تهديدم
بيا تو اي همه مهر و وفا کجايي تو؟
رقيب مي‌شکند اقتدار تأييدم
بخوان به محفل جانان به يک اشاره مرا
که آن اشاره برون آورد ز ترديدم
من از شمار محبان بی شمار توام
من از تبار شهیدان گلعذار توام
چو غنچه سر به گریبان درد هجرانم
هنوز منتظر جلوه ی بهار توام
سیاه ، روز من از دیده ی سیاه تو شد
خراب جلوه ی آن دیده ی خمار توام
به سنگ " کم محکی " دورم از حرم مکنی
مرا که در طلب لطف بی شمار توام
دعای مادر و لطف شما نصیبم شد
که زیر خیمه ی تو یاد پاسدار توام
گمان مبر که نداریم نسبتی با هم
من از قبیله ی عشقم ، من از تبار توام
چگونه پا کشم از دام و دانه ات جانا
که صید غمزه ی چشمان دل شکار توام
شعار روز ظهور تو ذکر یازهراست
تمام ، شورم و قربانی شعار توام
به روی سنگ مزارم دلم نوشت به اشک
شهید حبم و تفسیر انتظار توام
شاعر : سید محمد میر هاشم
این روزهای بی بهار آخر به پایان می‌رسد
هجران به سر می‌آید و این دل به سامان می‌رسد
در کوچه‌های بی‌کسی اینک ندا آید به گوش
ای مردمان! گمگشتگان! یوسف به کنعان می‌رسد
گلدان کوچک را ببین از دوری ات پژمرده شد
وقتی بیایی از سفر آبی به گلدان می‌رسد
عیسای مریم نام تو برد و چنین اعجاز کرد
عیسای من لب تر کنی مردار را جان می‌رسد
ای نور چشم فاطمه! ای منتظَر! مهدی! بیا
آیا زمان انتظار آخر به پایان می رسد؟
من عهد خود را بسته‌ام با تو چهل صبح و دگر
امروز روز آخر و پایانِ پیمان می‌رسد...
شاعر : عباس حق خواه
اندوه دل نگفتیم با یار ای دریغا
آخر نشدمیسر، دیدار ای دریغا
مجنون شهرگشتیم ،دیوانه نام ما شد
صد خفته یک ندیدیم ،بیدار ای دریغا
بردوش خود کشیدیم صدکوله بار هجران
مقصد ندارد افسوس ، این بار ای دریغا
برخاک جایمان نیست،افلاک راهمان نیست
سر گشته ایم وحیران ، در کار ای دریغا
ما متهم به عشقیم هجران سزای ما شد
باید به هجر مانیم ، بی یار ای دریغا
از زهر هجر بر جان ،صد زخم مانده برجا
باید چنین بمیریم ، بیمار ای دریغا
شاعر : علیرضا برات وند
مولا زشراب وصل سيرابم كن
ازشعشعه ي رخت تو بي تابم كن
با نور نگاه قرص ماهت يكبار
چون شمع بسوزان ومرا آبم كن
شاعر : مهدی عظیمی
با تکه ای ز چادر خاکی مادرت
بالای خیمه گاه تو پرچم گذاشتم
در روز ظهور شرمنده میشند
آنان که بر دعای فرج کم گذاشتند
...عجل علی ظهورک...
شاعر : امیر رضا قدیری
این بار اگر تنها بمانم بی تو و با غم
پشت تمام واژه ها را می نویسم خم
بی تو بهارست و بهارست و بهار امّا
باران نمی بارد به جز از چشم ها نم نم
این کوزه ی لب تشنه ی روح من است ای رود!
بی تو به هر سو رو کنم، پرُ می شود از سم
بی تو جهان معکوس می گردد مدارش را
افتاده بر پاهای شیطان حضرت آدم
پروانه ها حیران که این ویرانه یا باغ است؟!
بر غنچه های سوخته سرب است یا شبنم؟!
ماهی مردّد مانده بین آب با مرداب
بوی تعفُّن می وزد از سمت دریا هم
دنیای بی تو زخم چرکینی ست بی درمان
ای نوش دارو! ای شفا! ای آخرین مرهم!
حتی لباس جشن های نسل ما مشکی ست
بی تو عروسی هایمان هم می شود ماتم
ای مَحرَم راز جهان! یک عدّه بعد ا
بر لب فرح و در دل خود غم داریم
از شوق کمی گریه ی مبهم داریم
امشب ز قدمهای علی فهمیدیم
شش ماهه دگر تا به محرم داریم
شاعر : مسعود صفری فرد
قلب را با بیقراری ساختند
حال چشمم را بهاری ساختند
انتظارت افضل الاعمال من
هر کسی را بهر کاری ساختند
شاعر : ایمان کریمی
عمریست که در جذبه چشم تو اسیرم
طوفان زده ام یا که به مانند کویرم
تا در بر تو من سر تعظیم بیارم
یعنی که کسی را به امیری نپذیرم
تنها تو امیر من و من عبد تو هستم
تا پا نهی بر سر من ماه و امیرم
یک لحظه بیا تاکه رخت سیر ببینم
آن وقت بمیرم که بمیرم که بمیرم
مجنونم و اندر پی تو کوچه به کوچه
خواهم که در آغوش خودم ماه بگیرم...
شاعر : روح اله گائینی
آنان که گفته‌اند "نگارم" همه‌ش تویی
"معشوقم و نگارم و یارم" همه‌ش تویی
اسماء، تو، صفات، تو، تو، تو، تو، تو، تو، تو
فرصت نمی‌کنم بشمارم، همه‌ش تویی
توحید را من از فقرا ارث برده‌ام:
"من هیچم و هرآن چه که دارم همه‌ش تویی"
به داده و نداده تو شکر می‌کنم
"دارم" همه‌ش تویی و "ندارم" همه‌ش تویی
کار تو بود جنس مرا هرکسی خرید
آن‌کس که داد رونق کارم همه‌ش تویی
فرقی نمی‌کند که چه ذکری گرفته‌ام
روی لبم هرآن چه بیارم همه‌ش تویی
کوچه به کوچه حبّ تو را جار می‌زنم
حمّال دوره گردم و بارم همه‌ش تویی
نام تو بیشتر به روی بچه‌های ماست
با این حساب ایل و تبارم همه‌ش تویی
من فاتحه نخواستم از لطف دیگران
وقتی
ره دشت و ره صحرا گرفتم
سراغ مهدى زهرا گرفتم
نمى دونم كه مهدى در كجایه
ولى هر جا كه باشه یاد مایه
***
خدا داند تو هستى آرزویم
به غیر از تو كس دیگر نجویم
ز خوبى تو اى محبوب زهرا
به مَردُم تا دم مرگم بگویم
***
اگر قسمت شود رویت ببینم
نه دور از تو ، كنار تو نشینم
ز گلزار مصفاى وجودت
گلى از دست و از پایت بچینم
***
مرا بنما بلا گردان یارم
فداى او خدایا هر چه دارم
به امیدى در این مى خانه هستم
كه آخر سر به دامانش گذارم
***
چه مى شد كار زشتم را نبیند؟
چه مى شد لحظه اى با ما نشیند؟
چو قصد تربت لیلى نماید
براى همرهى ما را گزیند
***
چه باید كرد تا یارم بیاید؟
همان كه كرده بیمارم بیاید
حبیب نازنینى كه از ا
بنویس که هرچه نامه دادم نرسید
بنویس که یک نفر به دادم نرسید
بنویس قرار من و او هفته بعد
این جمعه که هرچه ایستادم نرسید
شاعر : حسین رستمی
من و این اشک و این آهِ دمادم
دلم سنگین شده از این همه غم
برایت گریه کردم هر شب و روز
ولی از غربتت چیزی نشد کم
***
دگر کافی ست اشک و آه و زاری
گذشته کار از چشم انتظاری
امام عصرِ ما تنهاست تنها!
برادر موسم یاری ست یاری
شاعر : یوسف رحیمی
ما بی تو تا دنیاست، دنیایی نداریم
چون سنگ خاموشیم و غوغایی نداریم
ای سایه سار ظهر گرم بی ترّحم!
جز سایه ی دستان تو، جایی نداریم
تو آبروی خاکی و حیثیّت آب
دریا تویی، ما جز تو دریایی نداریم
وقتی عطش می بارد از ابر سترون
جز نام آبی تو، آوایی نداریم
شمشیرها را گو ببارند از سر بُغض
از عشق، ما جز این تمنایی نداریم!
شاعر : سلمان هراتی
ای خوب ترين به گاه سختي
ای شهره به شهر شوربختي
رفتي كه به تشنگان دهي آب
خودگشتي از آب عشق سيراب
آبي ز فرات تا لب آورد
آه از دل آتشين برآورد
آن آب ز كف غمين فرو ريخت
وز آب دو ديده با وي آميخت
برخاست ز بار غم خميده
جان بر لبش از عطش رسيده
بر اسب نشست و بود بي تاب
دل در گرو رساندن آب
ناگاه يكي دو روبه خُرد
ديدند كه شير آب مي بُرد
آن آتش حق خميده بر آب
وز دغدغه و تلاش بي تاب
دستان خدا ز تن جدا شد
وآن قامت حيدري دو تا شد
بگرفت به ناگزير چون جام
آن مشك ز دوش خود به دندان
وآنگاه به روي مشك خم شد
وز قامت او دو نيزه كم شد
جان در بدنش نبود و مي تاخت
با زخم هزار نيزه مي ساخت
از خون، تن او به گل نشسته
صد
بیا که عمر ماها هرز گشته
فراق افزون ز حد و مرز گشته
من و یک عمر در چشم انتظاری
علف در زیر پایم سبز گشته
شاعر : روح اله گائینی
دلی که مهر تو در آن نباشد، آن دل نیست
به راه عشق نسوزد، دلی که قابل نیست
به خاک ،گرکه نبارد سحاب رحمت دوست
تفاوتی که دگر بین خاک با گل نیست
هزار آیـــنه طلعـت اگـر به پیــش آید
مــرا به غیر تو آییـنه ای مقابل نیست
بیــا به حال منِ خستــه دل دمی بنــگر
که خواجه بی خبر از اَشک وآه سائل نیست
فشاندم اشک ندامت به مقدمت ای دوست
قـدم گذار به چشمم اگر چه قابل نیست
شکسته کشتی صبرم به بحر تنهــــایی
مــرا در این یَمِ مَوّاج جز تو ساحل نیست
به ریسمـان امیـدم هزار خورده گــره
گره گشای ز کارم تو را که مشکل نیست
به آذری نظر رحمتی کن ای مــــولا
که غیر بار گناهش به عمر حاصل نیست
شاعر : حسین آذری
بهارِ دل ز فراقت شده خزان آقا
میان گلشن خود خار را مران آقا
دلم گرفته و هجران مرا ز پا انداخت
نمانده است برایم دگر توان آقا
بیا و از سرِمان کم مکن تو سایه ی خود
همیشه سایه ی بالایِ سر بمان آقا
گمان نمی کنم آخر، تو روزیم باشی
چقدر پیر شدند این همه جوان آقا
خیالِ خالِ تو هرگز، به خاک نسپارم
عبیرِ خالِ تو بخشد دوباره جان آقا
به مردمی که همه نان به نرخ روز خورند
مکن عیان رخِ خود را، بمان نهان آقا
"خیالِ تیغِ تو با ما حدیث تشنه و آب"
اسیرِ خویش گرفتی... بگیر جان آقا
شهادتم برسان تا بسان شاه غریب
شود خضاب محاسن، و خون روان آقا
***
دوباره یاد حسین و دلم کجا که نرفت
کمی اشاره کنم بر لب و دهان آقا
و با
بیاعزیز دلم دیدنت عیان باشد
بیاکه بهرشما نوکرت جوان باشد
نمی شود که بیاید شبی ازاین شب ها
شب زیارتی صاحب الزمان باشد
شاعر : امیر فرخنده
دلم گرفته ازاین روز ها که تکراری ست
که سهم روزوشبم بی شماگرفتاری ست
گناه پشت گناه و...... گناه پشت گناه
گناه:نقل ونباتی که بینمان جاری ست
ببین به منتظران طعنه می زند هرکس
که انتظار شما وعده ای سرکاری ست
در این زمانه پستی که کارمان هر روز
دروغ وغیبت وفحاّشی و رباخواری ست
چقدر ندبه بخوانم برای آمدنت
اگرچه این همه ندبه فقط ریاکاری ست
. . .و دکتران همه ،ما را جوابمان کردند
فقط ظهور تو آقا علاج بیماری ست
شاعر : مجتبی خرسندی
بی تو همه جا عزاست یوسف
عالم همه در خطاست یوسف
عمریست که غافل ازتو شد دل
درحسرت لحظه هاست یوسف
بد می گذرد به رازقی ها
هرلحظه که بی شماست یوسف
ابری شده آسمان ز داغت
بغضی به دل هواست یوسف
تونیستی وخدا هم انگار
ازخاطر ما جداست یوسف
دنیایِ بدون تو به کام
این مردم بی خداست یوسف
غیبت شده نقل مجلس ما
اعمال همه ریاست یوسف
برچشم به خون نشسته ی عشق
پیراهن تو شفاست یوسف
چشمان غزل به راه تو تر
بر روی لبش دعاست یوسف
ای منجی عشق،تا نیایی
بی تو همه جا عزاست یوسف
شاعر : مجتبی خرسندی
