تو خدایی و بتو بنده منم
ای خدا بنده شرمنده منم
من ز فعل بد خود دلگیرم
بار عصیان بنموده پیرم
گر نباشم بدرت روی سفید
من غلامم به حسین شاه شهید
جان آقای من آن تشنه جگر
از گناه من عاصی بگذر
ثنا و حمد بی‌پایان خدا را
که صنعش در وجود آورد ما را
الها قادرا پروردگارا
کریما منعما آمرزگارا
چه باشد پادشاه پادشاهان
اگر رحمت کنی مشتی گدا را
خداوندا تو ایمان و شهادت
عطا دادی به فضل خویش ما را
وز انعامت همیدون چشم داریم
که دیگر باز نستانی عطا را
از احسان خداوندی عجب نیست
گر خط در کشی جرم و خطا را
خداوندا بدان تشریف عزت
که دادی انبیا و اولیا را
بدان مردان میدان عبادت
که بشکستند شیطان و هوا را
به حق پارسایان کز در خویش
نیندازی من ناپارسا را
مسلمانان ز صدق آمین بگویید
که آمین تقویت باشد دعا را
دایا هیچ درمانی و دفعی
ندانستیم شیطان و قضا را
چو از بی دولتی دور اوفتادیم
به نزدیکان حضرت بخش ما را
ثنا و حمد بی‌پایان خدا را
که صنعش در وجود آورد ما را
الها قادرا پروردگارا
کریما منعما آمرزگارا
چه باشد پادشاه پادشاهان
اگر رحمت کنی مشتی گدا را
خداوندا تو ایمان و شهادت
عطا دادی به فضل خویش ما را
وز انعامت همیدون چشم داریم
که دیگر باز نستانی عطا را
از احسان خداوندی عجب نیست
گر خط در کشی جرم و خطا را
خداوندا بدان تشریف عزت
که دادی انبیا و اولیا را
بدان مردان میدان عبادت
که بشکستند شیطان و هوا را
به حق پارسایان کز در خویش
نیندازی من ناپارسا را
مسلمانان ز صدق آمین بگویید
که آمین تقویت باشد دعا را
دایا هیچ درمانی و دفعی
ندانستیم شیطان و قضا را
چو از بی دولتی دور اوفتادیم
به نزدیکان حضرت بخش ما را
وقتی از آه سحر چشم تری نیست كه نیست
یعنی از سیر الاهی خبری نیست كه نیست
وای اگر چشمۀ چشم سـُهری* خشك شود
باغ می خشكد و دیگر ثمری نیست كه نیست
سال ها هست كه از سفرۀ شب محرومم
سال ها رفت كه از نان اثری نیست كه نیست
من خودم بال خودم را به گناهم بستم
آسمان هست، ولی حیف پری نیست كه نیست
گرگ نفسم، نفَـس یوسف جانم را برد
بعد از آن؛ حادثۀ تلخ تری نیست كه نیست
بعد یك عمر گرفتار شدن فهمیدم
كار دنیا به جز افسانه گری نیست كه نیست
هرچه محبوب طلب كرد همان باید شد
شیوۀ عشق به اما اگری نیست كه نیست
یار، دنبال فقط سیصد و اندی مــرد است
ما خجالت زده، حتی نفری نیست كه نیست
درِ هـر خانـه كه تو فكـر كنـی را زده ام
مهمون خسته یا ربنا
دل شکسته یا ربنا
اینجا نشسته یا ربنا
دل به تو بسته یا ربنا
جا مونده ام من یا ربنا
درمونده ام من یا ربنا
لطفی به ما کن یا ربنا
منو صدا کن یا ربنا
دردم دوا کن یا ربنا
منو نگاه کن یا ربنا
الهی العفو
دلم سیاهه الهی العفو
کارم گناهه الهی العفو
آخر ماهه الهی العفو
تو مهربونی الهی العفو
دردم می دونی الهی العفو
نمی سوزونی الهی العفو
سربریده الهی العفو
لب دریده الهی العفو
گوش دریده الهی العفو
زینب چه دیده الهی العفو
کسی ندیده الهی العفو
عزیز حق رو دعوت كنید
سحر خیز مدینه کی میا یی
کشم ناله ز سینه کی میا یی
عزیز فاطمه چشم انتظارم
امیر بی قرینه کی میایی
اگر یار مایی
بگو در کجا یی
سراغم
اگر سر را به زیر افکنده ام من
ز اعمال بدم شرمنده ام من
ز نیکی خالی اما پر گناهم
پناهم ده خدایا بی پناهم
خدایا خوب می دانم که پستم
نمک خوردم نمکدان راشکستم
خزانی گشته از عصیان بهارم
به بازارت به جز اشکم ندارم
گناهانم فزونتر از ستاره
شده چشمم همه شب پر شراره
ببین پرونده ام یا رب سیاه است
ورقهایش پر از جرم و گناه است
چو می خواهی بسوزانی خدایا
میان آتش دوزخ تنم را
عنایت کن مرا ای حی منّان
به پیش قاتل زهرا مسوزان
که او زخم همه ما را نمک زد
میان کوچه زهرا را کتک زد
همان کوچه که دستش را شکستند
دو دست شوهر او را ببستند
شراره می کشید از در زبانه
چهل نامرد بود و تازیانه
به فاطمة الهی العفو
از مــن هـمه جـرم است و خـطا یـا الله
و ز تو همه لطف است و عطا یا الله
بـــا ایـــنهمه نــومید نــباشم زیـــــــــرا
مـــن بــنده ام و تــوئی خــــدا یـا الله
٭٭٭٭٭
ای نــام تــو شــهد ســخنم یــــــــا الله
آرام دل و جــــــــان و تـــنم یــــا الله
ای لـطف تـو چـاره سـاز هـر بیچاره
بـیچاره تر از هــــمه مــــنم یــــا الله
غـــــــرق گــنه نــا امید مــشو ز دربـــــار مـا
کـــه عـفو کــردن بــود، در هـمه دم کــار مـــا
بـــنده شــرمنده تو، خـــالق و بــخشنده مــــن
بــــیا بـــهشت دهـــم، مـــرو تـــــو در نــار مــا
تـــوبه شکستی بـیا، هـر آنچـه هـــــستی بـــیا
امـــــیدوار بـــــــــــــــجو، ز نــــام غـــفار مــــا
در دل شب خیز و ریـز، قـطره اشکی ز چشم
کــــه دوست دارم کــند، گـــریه گـنه کــار مـــا
خـــــواهم اگـــر بـــگذرم، از هـــمه عــاصیان
کــیست کــه چــون و چـــرا کــند ز کـردار مــا
وای بــر آن کــو نــگشت، نـادام ز عصیان خود
هــــلاک گــــردد بـه حــشر، در یَـــم قـــهار ما
بی پناهم من و سوی تو پـــناه آوردم
بـــه امــید کرمت عـذر گــناه آوردم
یا رب از لطف پناهم ده و عذر بپذیر
حال چون روی بسوی تو اِله آوردم
در بـــــساطم نبود هیچ بجز آهِ دلــی
زین سبب هدیه بـدر گاه تو آه آوردم
دل بریدم ز خلایق که همه محتاجند
بــی نیازی تو و من بر تو پناه آوردم
مـا فقیریم بـذات و تـو غـنی بالـذّات
شـاهد عـجز خود این حال تباه آوردم
گـــرفتار ایـــــن نـــَفس امـــاره ام
نــــظر کـــن خـــدایا کـــه بـــیچاره ام
چو هـستی به هـر کار یا رب قدیر
رهـــا کـن ز بـند هــوس ایــــن اســـیر
مـــن آن بــنده خـوار و شرمنده ام
کــــه بـــــــر بـار گـاهت پـــــناهنده ام
نــــگردد اگـــر لطف تو، یــار من
نـــباشد بـغـــیر از خـــطا، کــــار مــن
ز چـشم و ز گوشم چو گردد سوال
نــــــــــــدارم بــجز حــسرت و انــفعال
بـــه رســـوائیم وای فــــریاد مـــن
گــــواهی دهـــد جــــمله اعـــضای مــن
بــه بــند هــوس، نــَفْس حــــیوانیم
در ین خـــــاکدان، کــــرده زنــــــــدانیم
خــــدایــا، بـه هنگامه رســتــــخیز
بـــه زهــــرا قـــسم آبـــ
الـهی ای حــبیب اشـــک جــــاری
بـــســـویت آمـــدم بــا بیـــقراری
در میخانه را بـر مـــــا گــــشودی
بـــه لـــبیکی دل مـــا را ربــودی
نــمی دانم چه شد ما را نـــرانــدی
بـه مـهمانی خــود مـا را کـشاندی
نــگه بـر جـرم و عصیانم نـکردی
جـــدا از ایـن رفــــیقانم نــــکردی
تــو بـهتر از هـمه فــــــکر گـدایی
رئــوفی، مـهربانی، تــــو خــدایی
دل تـــــــاریک مــن بــنما مـــنور
همین اول زجـــُرم مـن تـو بگذر
ســـر تــا بــپا دردم خــدا
عُــــمری گـنه کـردم خـدا
خــجلت بــــیاوردم خـــدا
فــــارحـــم الــهی یا کریم
مـــن که گــنه کارم خــدا
خــــورده گِــره کارم خدا
امـــا تـــو را دارم خـــدا
فــــارحـــم الــهی یا کریم
دسـتی بکش بر چشم من
بــا مـن بـگو یا رب سخن
افــــتاده ام دور از وطن
فــــارحـــم الــهی یا کریم
از ســــفرت روزی بَرَم
جــایش گــــناه مــی آورم
از هــر کـه گویی بدترم
فــــارحـــم الــهی یا کریم
لــطف تو ما را خوانده است
امــا گـــدا درمـــانده است
بـــر گردنش حق مانده است
فــــارحـــم الــهی یا کریم
تـو خوب خـوبی من بدم
گـفتی بـــــیا مـــن آمــــدم
حـاشا که تو سازی رَدَم
فــــا
خـــواهـم اگـر بـبخشم، از بــنده ای گـناهی
اول وِ را نـــــوازم، بـا سـوز و اشـک و آهـــی
اوراق جُـــــرم ســوزد، بــا آه دردمــــندی
دریـــــای عــفو جــوشد، بـا اشـک رو ســیاهی
امــشب گـناه بـخشم، کــوهی بـه کاه بخشم
بـیچاره مـن کـه بـا خـود، نـــاورده پــــرِ کــاهی
مــن در سَـــقَر روانــه، او در پــی بهانه
شـــاید کــه بــاز گــردم، بــازم دهــد پــــناهـــی
یا رب تو چون پسندی، در بر رویم ببندی
تـو مــعذرت پـــــذیر و مــن عـــبد رو ســـیاهی
در ایـــــــن دل شــــب، ز بـــــینوایـی
بـــه درگـــه تـــو، کـــنم گـــــدائــــی
ز ســــوز دل کــــــــــــــــنم صـــــدا
خــــــدا، خــــــــدا، خـــدا، خــــــــدا
الــهی الـــعفو ، الــــهی الـــعفو
در ایـــن شـــب تــار، من گنه کــــار
بـــــــــه درگـــه تـــو نــمایم اقـــــرار
عــــــطا ز تـــو، خـــــطا ز مــــــن
وفـــــــــــا ز تـــــو، جــــفا ز مــــــن
الــهی الـــعفو ، الــــهی الـــعفو
بــی پـــناهم، بــی پـناهم
یــا غـــیاث المـــــستغیثین
رو ســـیاهم، رو سـیاهم
یــا غـــیاث الـــمــستغیثین
مـســــتحق آتش هـــستم
تــــــوبه هـــایم را شکستم
گر چه خالی مانده دستم
عفو و بخشش از تو خواهم
تـــو خــدا و بنده ام مـن
بـــنده شـــــرمنده ام مــــن
سربه زیر افکنده ام من
از عـــنایت کـــن نـــگاهم
یــا غـــیاث المـستغیثین
یـــــا غـــیاث المــستغیثین
بــا هـمه جرم و خطایم
تـــو مــرا خــواندی بـــیایم
گــــریه و زاری نـمایم
تــــــــا بــبخشایی گــــناهم
یــا غـــیاث المـستغیثین
یــــــا غـــیاث المــستغیثین
بـا روی سـیاهم، بـا بــــار گــناهم
ای از حــــــــــــالم آگــاه، آمدم یــا الله
یـــا الله، یــا الله 2
این چشم خونبارم، این جرم بسیار
تـــوشه ای نـــدارم، غــیر از نــاله و آه
یـــا الله، یــا الله 2
من عاصی، تو غفار، من رسوا، تو ستار
من بنده تو دادار، من غـــــافل تو آگاه
یـــا الله، یــا الله 2
یا مولی الـمولی، مـــن بــا دست خـــــالی
بـین دارم چه حالی، می گریم در هر گاهی
یـــا الله، یــا الله 2
رفتم دنبال دل، گشتم از تو غـــافل
پایم مانده در گِــل، دستم گشته کوتاه
یـــا الله، یــا الله 2
اگر نبخشی ای خدا، ز مرحمت گناه من
شـود ســــیاه روی من، زنـامه سیاه من
کریم من، غفور من، رحیم من، الــه من
به این گناه واین خطا، ترا ترا زنم صدا
خــدا، خــدا، خـــدا
کجا روم، کجا روم، اگــر مرا رهـا کنی
نـــه لایقم، نه قابلم، که تــــو مرا صدا کنی
همیشه من خطا کنم، هماره تو عطا کنی
هر آنچه می کنی مکن، مرا ز درگهت جدا
خــدا، خــدا، خـــدا 2
کــــجا روم، کــجا روم، به ایــن امــید و ایــن رجــا
چـــــگونه رد شـــود کــــسی کــه بر تو دارد الــتجا
گـــــــــرفتم آنـــکه رد کـــنی، کــجا روم کـــجا خـــــدا
کــــه بـــوده روی عـــجز مــن، بــه درگـــه تــو ای خدا
خــدا، خــدا، خـــدا 2
عمریست که ما ریزه خوار خوان تو هستیم
شــرمنده ز الـــــطاف فـــراوان تو هـــــستیم
پـــــرونده مـــا کــر سیه از فرط گـــناه است
درکش قـــلم عــفو، کــه مــهمان تـــو هــستیم
٭٭٭٭٭
مــن گــر چـــه سیه روی و بدم یا الله
از درگـــه خـــود مکن ردم، یا الله
گــــفتم که من و اینهمه عصیان چکنم
گـــفتی کــه بـــیا مـــن آمـدم یـا الله
٭٭٭٭٭
مــن آمـــده ام گــدای این در گــردم
در بــهر عــنایتت شــناور گــــردم
بـــا دست تــهی آمـــده ام یــــــا الله
مپسند کـه بــا دست تــهی بر گردم
٭٭٭٭٭
شب خیز که عاشقان به شب راز کنند
گــرد در بام دوست پــرواز کنند
هــر جا که دری بود به شب در بندند
الا در دوست را
آوردم، آوردم، بــــر درت انـتخاب
مـی گریم، مــی نالم، بین خوف و رجا
یا سریع الرضا
یا سریع الرضا
مـن خطا می کنم، تو عطا می کنی
مـــن جفا می کنم، تـــو وفـــا مــــی کنی
من چها می کنم، تو چها مــــی کنم
از من جرم و خطا، از تو لطف و صـفا
یا سریع الرضا
یا سریع الرضا
راهـم ده، راهم ده رو کنم در کجا
عــفوم کن، عــفوم کــن، به حق مرتضی
آوردم، آوردم، بــر درت الــــتجا
یـــــــا ســریع الرضا، یا ســــریع الرضا
خـــداوندا گــدایت آمـــد امـــشب
نــــدای آشــنایت آمـــد امـــشب
الــهی بــنده ای بـر در نـــــشسته
ز بــار مـعصیت پـشتش شکسته
اگـــر بــد بــنده ای هــستم خـدایا
تـــو خـــوبی ای خـــداوند تعالی
ز حـــد بــگذشته جــرمم یا الهی
گــدایت آمــده بـــا رو ســـــیاهی
ســـزد بــر تو که بنما عفو ما را
کــــریما کن کرم بگذر تـو از ما
الـــــــــــهی یــا الـــهی یــا الــهی
تـــــــو بــر حــال دل زارم گــواهی
الـــهی عـــاشقی شب زنــده دارم
چـــو مشـتاقان ز عشقت بی قرارم
ز کــوی خویش نــومیدم مگردان
کـــه جـــز کــوی تــو امیدی ندارم
الــهی یــا الــهی یــا الهی 3
الــهی در دلــم نــوری بـــیفزای
کــه بــاشد مــونس شــبهای تــارم
الــهی بــنده بــر گشته احــــوال
گـــدایی، رو سـیاهی و شرمساری
تــهی دست و اســیر و دردمندم
ســـیه روز و پــریشان روزگــارم
الــهی گــر بــخوانی یـا بــرانی
تــوئی مــولا و صـــاحب اخـتیارم
الــهی یــا الــهی یــا الهی 3
الـهی اشک عذر از دیـــده جاری
تـــرحم کــن بــه چـــشم اشــکبارم
نـظر بـر ح
الــهی بــنده ای گــم کـــــرده راهــم
بـــده راهــم کــه ســـر تــا پـا گناهم
الــهی بـــی پـــــناهان را پــــــناهی
پــــناهم ده، پــــناهم ده، پـــــــناهـی
تـــــو از ســـوز دل زارم گــــواهی
کـــه مــن از رحـــمت عامت گواهم
الــهی هـر چـه هستم هـر که هـستم
تــوئی بــخشنده و مــن عـذر خواهم
ز بــار مــعصیت خــم گـشته پــشتم
تـــرحم کـــن تـــو بـــر حـال تـباهم
بــه آب رحــمتت کــن رو ســـــفیدم
کــه مــن از فرط عصیان روسیاهم
اگـــر عــمری خــطا کـــردم خـدایا
کــنون پـــی بـــرده ام بـــر اشـتباهم
تــــو بـــخشنده هــــر گــناهی الــهی
بــــــجز تـــــو نــباشد پــناهی الهی
بـــه ایــن بنده نـاتـوانت مــــدد کـــن
کــــه ابـــــلیس دارد ســـپاهی الهی
چـــه درها برویم ز رافت گـــشودی
کشیدم چــــــو از ســینه آهــی الهی
بـــه نـــیکی مـــبدل نـــمائی بدی را
چــو خــواهی ببخشی گـــناهی الهی
ز مـــا اسم غفار تو چـــون درخـشد
چــه باکی از این روســـــیاهی الهی
ز یـــک عمر عصیان نشانی نــماند
ز رحــمت کـــنی گـــر نگاهی الهی
بــه جــرم خــودم داورا چـون مقرم
مــــعافم کــن از داد خــــواهی الهی
بــه جز حب حیدر که آنهم تو دادی
نــــدارم دگـــــر تــکیه گــاهی الهی
ولی هـــر که با مرتضی آشنا نی
خدای من ،خدای من 2
این تو وکرامت و بزرگی و عنایت
این من و جرم من و خطای من ، خدای من
تو مرا صدا زدی بنده ی من
من تو را صدا زنم خدای من ، خدای من
یا عبادیالذین اَسرفوا کلام توست
ربّنا اِغفِرلنا ، ندای من،خدای من
جز تو کس ندارد ای با خبر از را ز همه
خبر از گریه بی صدا ی من ، خدای من
به علی قسم مرا به صاحب الزمان ببخش
که بود امام و مقتدای من، خدای من
چه غم از خانه قبرو غربت وبی کسبم
که توئی مونس و آشنای کربلای من ، خدای من
***
عبد شرمنده
من به در گاه تو بار گناه آمده ام
شرمساراز تو باروی سیاه آمده ام
چشم پرازاشک و دل خسته و بارسنگین
مستمندم به در خانه شاه آمده ام
آتش معصیتم شعله کشد بر آفاق
زیرا
الهی العفو
سینه ام خسته آه است الهی العفو
حاصلم بار گناه است الهی العفو
خجلت و شرم از آن است که با موی سپید
نامه ام جمله سیاه است الهی العفو
سینه ام خسته ی آه است الهی العفو
وای از آن روز که هرد عضو تنم بر گنهی
بر حضور تو گواه است الهی العفو
پشتم از بارگنه خم شده و باز مرا
به عطای تو نگاه است الهی العفو
سینه ام خسته ی آه است الهی العفو
کارم از اول ره بودگنه روی گنه
چکنم آخر راه است الهی العفو
آنچه آورده ام امشب به در خانه تو
گریه و ناله و آه است الهی العفو
سینه ام خسته آه است الهی العفو
مداح:حاج غلامرضا سازگار
الهی تویی آگه از حال من
عیان است پیش تو احوال من
الهی تویی دلنواز همه
به بیچارگی چاره ساز همه
بود هر کسی را امید بکس
امید من از رحمت تست و بس
اگر طاعتم رد کنی و قبول
من و دست به دامان آل رسول
شاعر:علی اکبر پیروی
خدايا از تو باشم دور تا كي؟
سراي قلب من بي نور تا كي؟
پري رو! پرچم گل را علم كن
جهان در سلطه ی ساطور تا كي؟
پري رو تو بگو جان جهان را
تماشا با دو چشم كور تا كي؟
نفس محبوس گور سينه تا چند
جهان محكوم حرف زور تاكي؟
شهيدان لبت گمنام تا چند
مريدان هوس مشهور تا كي؟
شياطين همچنان بازارشان گرم
كتاب بندگي مهجور تا كي؟
گل خوشبوي باغ عشق و ايمان
ميان سيمها محصور تا كي؟
بماند بر فراز دار دنيا
خدايا پيكر منصور تا كي؟
هميشه هيچ در هيچيم اي دوست
به خود باشيم ما مغرور تا كي؟
از خودم تا به خودم فاصله ها دارم من
و از این فاصلۀ خود، گله ها دارم من
دلم ازنفس، شكسته شد و غارت رفته است
ترس از خاطرۀ غائله ها دارم من
در خودم بودم و از خویش برونم بردند
شكوه از كردۀ این قابله ها دارم من
این محال است اگر ذوب شوم تو بــشوم
من من تا من تو ...!؟ فاصله ها دارم من
میل دنیا، مال و شهوت، غفلت از روز جزا
دیرپائی است به پا سلسله ها دارم من
شب دیجور و ره دور و وصال و... هیهات
غفلت از پیچ و خم مـرحله ها دارم من
درخیال لب و خال و شب گیسوی توأم
فرصتی نیست دگر، مشغله ها دارم من
كاروان رفت و... شقایق دل صحرا جا ماند
پس از آن، گریه پیِ غافله ها دارم من
شاعر : یاسر حوتی
بس که دارد رحمت بی حد، خدا در اعتکاف
میزند عفو خدا ما را صلا در اعتکاف
معتکف شو، در حریم دوست تا خود بشنوی
نغمۀ ایمان و عطر ربنّا در اعتکاف
می توان عهد موّدت بست با یزدان، اگر
سنّت اسلام را آری به جا در اعتکاف
فرصتی زیبا تو را دادند تا پیدا کنی
راه گم گردیده ات را تا خدا در اعتکاف
با نماز و روزه و ذکر و دعای روز و شب
می کنی پرواز تا اوج سما در اعتکاف
خلوتت را پُر ز قرآن و ز عترت می کنند
نغمه پردازان عرش کبریا در اعتکاف
دل به صاحب دل سپُردن کار مردان خداست
گر که مرد عرصۀ عشقی بیا در اعتکاف
در جهادی سخت باید بر زمین زد نفس را
تا شوی از بند نفس خود رها در اعتکاف
می درخشی پیش چشم قدسیان وقتی خدا
ن
شـــــــدم از لطــــــف خـــــداونـــــــد کـــــــــریم
ســــــالـــــــهــــا ســــــاقـــی میخـــــانـه مقــــیـم
نفـــــس را تــــــا کــــــه بــــــه زنـــــدان کـــردم
روز و شـــــــب خــــــدمـــــت رنــــدان کـــردم
ســــاخت بـــــا آتــــــش مـــــی آب و گــــــــلـــم
خـــاسـت تـــــا احـــــــرق قلبـــــــی ز دلـــــــــم
نــــــاگهـــــان عـــــابــــــدی از راه رسیـــــــــــد
عیـــــــش را آفـــــــــت جـــــانکـــاه رسیـــــــــد
گفـــــــت بــــــا مــــــن کـــه بیــــــا در مسجــــد
شــــک مکــــــن هســــــت خــــــدا در مسجـــد
کـــــــرد دل وســـــــوســـــه اش را بــــــ
