اگر چه با تو از غیر تو گفتم
خودم را در دل دنیا نهفتم
ولی از بابت اشکی که دارم
خودت کاری کن از چشمت نیفتم
×××
ای دوست مرا میان غم ها مگذار
لطفی کن و بر روی دلم پا مگذار
عمری است تمام خواهش من این است
یک لحظه مرا به حال خود وا مگذار
×××
آیینه ای و برایت آه آوردم
در محضر تو دلی سیاه آوردم
من آینهٔ مجسم شیطانم
از شر خودم به تو پناه آوردم
شاعر : سید محمد جواد شرافت
فقط براي نگاه نگار آمده ام
براي اشك دل بيقرار آمده ام
كويرتر شده چشم از هميشه، از هر وقت
دونيم قطره ي باران ببار، آمده ام
اگر گناه ، مرا سر به زير بار آورد
ولي به عشق شما سر به دار امده ام
بهارقلب زمين آمده ، بساط كجاست؟
دو دست خالي و با قلب زار آمده ام
ببين كه غرق تمنّام ، خواهشي دارم
اجابتم كن و منّت گذار ، آمده ام
تمام كوله ي معصيّتم بگير و ببر
دو كيسه نور برايم بيار، آمده ام
((بس است خلف به وعده، كمي خدايي شو))
به نفس گفتم و با خود كنار آمده ام
اميد لطف تو دست مرا كشيد اينجا
تو خواستي كه به اينجاي كار آمده ام
دعاي اول و آخر ، ظهور حجت توست
براي اوست كه چشم انتظار آمده ام
ببخش، جان همان خوا
یا رب خودت مواظب شاه غریب باش
او را ولی و ناصر و کهف و حبیب باش
ما زخم می زنیم به او با گناهمان
یا رب خودت به زخم دل او طبیب باش
او آخرین امید دل خلق عالم است
یا رب خودت مراقب اَم ُیجیب باش
تا آن زمان که دولت او گردد استوار
یا رب نگاهبان امیر غریب باش
از آه عشق یک مَهِ دُردانه مانده است
یا رب مواظب پسر نور و سیب باش
ما مرد استقامت و یاریش نیستیم
تنهاست شاه ما ، تو برایش مُجیب باش
یا رب مراقب دل پر داغ و خون او
وقتی که خواند روضه خدالتریب باش
شاعر : مجید خضرائی
خداحافظ ای بهار دلم، ای دعای سحر، ای ابو حمزه
خداحافظ ای رفیق دلم، می روی ز برم، با چنین غمزه
خداحافظ افتتاح سحر، ای مجیر سحر، گریۀ شب ها
خداحافظ جوشن تقوی، مونس دلها هدیۀ زهرا
همه هستم رفته از دستم، امید دل را به تو بستم
ای خدا العفو، ای خدا العفو
اگر رفتی ای مه رمضان، همره شهدا، محضر داور
مبر ای ماه آبروی مرا، جان آل عبا، پیش پیغمبر
مکن شکوه از معاصی من، روح عاصی من در بر حیدر
مکن شرم و روسیاهی من آشکارا بر دیدۀ کوثر
نما ای مه آبرو داری، که داری با من سرِ یاری
ای خدا العفو، ای خدا العفو
سحر خیزان کو مه رمضان سایۀ سرمان همنشین ما
چه شد ای هم سفرۀ سحرم سوز آه و دل آتشین ما
ندانستم قدر قدر تو ر
تو پس پرده و ما خون جگر می‌ریزیم
وه که گر پرده برافتد که چه شور انگیزیم!
دیگران را غم جان دارد و ما جامه‌دران
که بفرمایی تا از سر جان برخیزیم
مردم از فتنه گریزند و ندانند که ما
به تمنای تو در حسرت رستاخیزیم
دل دیوانه سپر کرده و جان بر کف دست
ظاهر آنست که از تیر بلا نگریزیم
باغ فردوس میارای که ما رندان را
سر آن نیست که در دامن حور آویزیم
ور به زندان عقوبت بری از دیدهٔ شوق
ای بسا آب که بر آتش دوزخ ریزیم
رنگ زیبایی و زشتی به حقیقت در غیب
چون تو آمیخته‌ای با تو چه رنگ آمیزیم
«سعدیا» قوّت بازوی عمل هست ولیک
تا به جایی نه که با حکم ازل بستیزیم
شاعر : سعدی شیرازی
چرا ز من بریده ای بنده ی پر خطای من؟
چرا صدا نمی زنی خدای من خدای من؟
مگر ز من چه دیده ای مگر بدی کشیده ای؟
چرا صفا نمی کنی به ذکر دلربای من؟
خدای مهربان منم کریم و میزبان منم
عاشق میهمان منم بیا بیا گدای من
اگر چه کرده ای خطا تباه کرده ای عطا
بیا بیا دوباره ای بنده ی بی وفای من
بیا بیا به نیمه شب بزن تو زانوی ادب
بخوان شکسته دل مرا تا بچشی صفای من
به معصیت زدی چو دست، دل حبیب ما شکست
بیا بیا گنه مکن به یاد او برای من
ای تو که شکسته ای مریض و زار و خسته ای
مرا بخوان تو در سحر، سحر بود شفای من
تو شیعه ی علی بُدی، چرا سیه چهره شدی؟
مرو به جای دیگری سرت بنه به پای من
شود دل تو صیقلی فقط به ذکر یا
مقصود عاشقان دو عالم لقای توست
مطلوب طالبان به حقیقت رضای توست
هر جا که شهریاری و سلطان و سروری ست
محکوم حکم و حلقه به گوش گدای توست
بودم بر آن که عشق تو پنهان کنم ولیک
شهری تمام غلغله و ماجرای توست
هر جا که پادشاهی و صدری و سروری ست
موقوف آستان درِ کبریای توست
قومی هوای نعمت دنیا همی پزند
قومی هوای عقبی و ما را هوای توست
هر جا سری ست خستهٔ شمشیر عشق تو
هر جا دلی ست بستهٔ مهر و هوای توست
کس را بقای دائم و عهد قدیم نیست
جاوید پادشاهی و دائم بقای توست
گر می‌کشی به لطف گر می‌کشی به قهر
ما راضییم هر چه بود رأی رأی توست
امید هر کسی به نیازی و حاجتی ست
امید ما به رحمت بی‌منتهای توست
هر کس امیدوار به
روندارم که به این خانه بیارند مرا
با مناجات مگرکه بکشانند مرا
یازده ماه فراری شدنم می ارزید
تا در این ماه سرسفره نشانند مرا
چون غباری به سردامنتان بنشستم
کرمی کن که معاصی نتکانند مرا
آمدم توبه کنم بسکه سرم خورده به سنگ
پس بگو پای برهنه ندوانند مرا
من بیچاره که از فیض رجب جاماندم
چه کنم تا که به یاران برسانند مرا
روسیاهم تو که احوال مرا می دانی
وای اگر از در این خانه برانند مرا
راه بخشیده شدن درمه غفران این است
ازغلامان حسین تو بخوانند مرا
شاعر : مهدی نظری
اینجا کریمی هست که بسیار می بخشد
لب وا نکردی تا کنی اِقرار می بخشد
تاثیرِ استغفار اوجِ باورِ عبد است
قبل از گُنه کردن تو را غفّار می بخشد!
وقت گناه او پَرده روی ما می اندازد
مشغولِ عُصیانیم که ستّار می بخشد!
هر قدر هم دوری کنیم او در پیِ ما هست
گاهی به خلوت، گاه در اَنظار می بخشد
این صبر که دارد خدا، شرمندگی دارد...
هر چه گُنه را می کنی تکرار، می بخشد...
ظرفِ تَرَک خورده در اینجا بند خواهد خورد
رفتی و برگشتی اگر صدبار، می بخشد
پیچیدگیِ زندگی تمرینِ رُشدِ ماست
اینها مقاماتی ست که دلدار می بخشد
مؤمن در امواجِ بلاها دَم نخواهد زد
زیرا بلاها نخلِ او را بار می بخشد
در میهمانی، هوشیا
خود را به خواب می زنی ای بنده تا به كی
هی توبه پشتِ توبه، سرافكنده تا به كی
دنیا وفا نكرده، وفا هم نمی كند
با زرق و برقش از غم دل، كم نمی كند
از حوضِ نور، كی به رخت آب می زنی
كی دست رد به سینه ی این خواب می زنی
ای بنده جزء برای خدا بنده گی نكن
کج می روی،لجاجت و یک دنده گی نکن!
بنده در اوجِ فاجعه زانو نمی زند
غیر از خدایِ خود به كسی رو نمی زند
عقلت مگر به شاید و باید نمی رسد
بارِ كجت به منزل و مقصد نمی رسد
تیشه نزن به ریشه ی خود بنده ی خدا
بیراهه می روی، نشو شرمنده ی خدا
جای غمِ بهشت، غمِ پول می خوری
بیچاره ای كه مثل پدر گول می خوری
بیهوده هی برای دلت كیسه دوختی
باغ بهشت را به جوِ ری فروختی
ای
شب شد و در محیط تاریکی
با زبان دعا سخن گفتم
سر به زیر و شکسته و تنها
پیش چشم خدا سخن گفتم
از خجالت دو گونه ام سرخ و
اشک حسرت ز دیده می بارم
من همان بنده ی خودت هستم
روسیاهم، بدم، گهکارم
ولی حالا شنیده ام گفتی
که به دنبال بنده میگردی
تا بدیِ مرا بپوشانی
جامه ی پاک و تازه آوردی
جای دوری نمی رود امشب
با محبت بیا نگاهم کن
من که سر در گم و پریشانم
تو کریمانه سر به راهم کن
تلخی کام روزگار مرا
گاه گاهی عسل کنی خوب است
در میان جدال خوف و رجا
بنده ات را بغل کنی خوب است
از غضب کردنت هراسانم
ای جمیع صفات رحمانی
بزن اما خودت بلندم کن
هر زمان، هر کجا که می دانی
آه از فراق و تنهایی
سینه ام باز شعله ور شده ا
دستمو گرفتی ، به گنام نگاه نکردی
خیلی رو سیاهم ، تو منو رسوا نکردی
ای خدای مهربونم ، اشک چشم من روونه
این روزا همش میگردم ، باز به دنبال بهونه
بهونه ی بارون چشمام فقط یه ذکر یا حسینه
دلیل بخشش گناهام فقط یه ذکر یا حسینه
******
مستجابم کردی ، تا صدا زدم حسین جان
تشنه بودم گفتم : ایها الذبیح العطشان
تشنه لب سر تو روی پای مادر جوونت
بعد کشتنت رسیده ، وقت پیرهن کشونت
اونقدر تن تو پاره پاره ست که بوریا اثر نداره
یکی داره جلوی زینب سرت رو رو نیزه میذاره
شاعر : حمید رمی
یا رئوفاً بالعباد
دل که در عصیان فتاد، رو به بیراهه نهاد
حاصلم رفته به باد، نعمتت بردم ز یاد
یا رئوفاً بِالعِباد
این منم بشکسته پر، از همه دلخسته تر
آمدم وقت سحر، یا کریم و یا جواد
یا رئوفاً بالعباد
بس ز تو غافل شدم، خود حجاب دل شدم
بنده ای کاهل شدم، رفت از یادم معاد
یا رئوفاً بالعباد
دیده را نوری بده، سینه را شوری بده
از گنه دوری بده، حاجتم باشد زیاد
یا رئوفاً بالعباد
ای انیس چشم تر، از دلم داری خبر
یا بخر یا که ببر، کار من بالا نهاد
یا رئوفاً بالعباد
بس که بر هر زدم، خود خبر دارم بدم
تو مکن دیگر ردم، جز تو کس راهم نداد
یا رئوفاً بالعباد
خسته اما با امید، چون گدا اینجا رسید
شه نوایش را خرید،
جز آه حرفی در خور گفتن ندارم
جز آه حرفی هست اما من ندارم
چون طفل بازیگوش، عصیانگر، گرسنه
راهی به خانه غیر برگشتن ندارم
پوسیده یا پاره شده یا آب رفته
مهمانی است و حیف...پیراهن ندارم
این چه بلایی بوده آوار است بر من
اسم تو را می خوانم و جوشن ندارم
آه ای ملائک رو بپوشانید از من
غرق معاصی هستم و دیدن ندارم
می جویمت ای انتهای آرزوها
می جویم اما پاسخی جز لَن ندارم
***
در آسمان تیره ی بخت غریبم
جز کربلا من نقطه ای روشن ندارم
من که به غیر کربلا موطن ندارم
من که به غیر کربلا مدفن ندارم
شاعر : سید علی رکن الدین
دیگر از سوز و نوایم خبری نیست که نیست
دیگر از صدق و صفایم اثری نیست که نیست
در مناجات سحر ادعیه بال و پر ماست
بهر رفتن به سما بال و پری نیست که نیست
سابق از دیدۀ من اشک روان جاری بود
ولی امروز دگر چشم تری نیست که نیست
همه درها به رویم بسته شده جز این در
به جز این باب دگر هیچ دری نیست که نیست
وقت آن است که دیگر تو به دادم برسی
غیر تو در دو جهان دادگری نیست که نیست
روزۀ من تهی است و سپر نفسم نیست
بهر این نفس خرابم سپری نیست که نیست
ظلمت محظ شده قلب من از فعل حرام
ولی افسوس که نور قمری نیست که نیست
به خداوند قسم غیر حسین ابن علی
در جهان اسم سزاوارتری نیست که نیست
تا که در دایره ی رحمت این آقاییم
دلی آئینه ای و دیدۀ تر می خواهی
بنده ای مخلص و مشتاقِ سحر می خواهی
سهمِ دل های شكسته است اقامتگاهت
قدری هم صحبتی و سوزِ جگر می خواهی
دستگیری نظرِ لطف بها بخشیدن
حسّم این بود مرا هم به نظر می خواهی
پرده پوشیدی و هر بار نفهمیدم كه
غافر الذنب مرا هم چقدر می خواهی
كوسِ بی آبرویی ام به صدا می آید
همه را در هم و نا دیده بخر، می خواهی؟
چه شلوغ است سرِ سفره ی مهمانیتان
سرِ این سفره مگر چند نفر می خواهی؟
نامه ی زندگیم پیشِ شما معلوم است
بابِ مِیلت عملی نیست اگر می خواهی
من فقط گریه ی بر خون خدا را بلدم
جگرم سوخت در این كسبِ هنر می خواهی؟
شاعر : علیرضا شریف
گوشه چشمی اگر از جانب دلبر برسد
دست من نیز به آن چشمه‌ی کوثر برسد
اگر از شانه‌ی من بار گنه بردارید
پای این بنده هم از عرش فراتر برسد
باز هم توبه شکستم! بگذارید فقط
باز هم فرصت یک توبه‌ی دیگر برسد
همه ی ترس من این است که هنگام گناه
عُمر این بنده ی آلوده به آخر برسد
بس که آلوده ام «أبکی لِخروج نفسی»
وای از آن لحظه ی سختی که اجل سر برسد
خیلی از تنگی و ضیق لحدم می ترسم
وحشت بیشتر آن است که مُنکر برسد
همه ی خواهشم این است که در موقع مرگ
سر این بنده روی دامن حیدر برسد
مطمئنّم که در آن لحظه ی سخت و حسّاس
حضرت فاطمه با آل پیمبر برسد
چادر مادر ما کار خودش را بکند
بگذارید فقط لحظه ی محشر برسد
مثل هر دفع
با اشکایی که شد دوباره جاری
میخوام بازم بهم محل بذاری
تا که نشم شرمنده بیشتر از این
یه وقت گناهام و به روم نیاری
خیلی خوبه که تارف و ، کنار بذارم رُک بشم
وقتشه خیلی حرفارو ، بهت بگم سبک بشم
توی مناجاتم دیگه ، سوزش آهی ندارم
خودت که بهتر می دونی ، جز تو پناهی ندارم
الهی من لی غیرک
******
ذکر لب همه ، الهی العفو
با اشک و زمزمه ، الهی العفو
إغفر ذنوبنا ، بحقّ حیدر
بحقّ فاطمه ، الهی العفو
وقتی که دل می شه پُر از ، حال و هوای خوب تو
سجاده مو پهن می کنم ، مثل همیشه رو به تو
واسه گناهای خودم ، ببین عزادارم هنوز
دل کَندم از همه ولی ، به تو امید دارم هنوز
الهی من لی غیرک
******
دلی که رفته زیر دین ، می
خداحافظ ای بهار دلم، ای دعای سحر، ای ابو حمزه
خداحافظ ای رفیق دلم، می روی ز برم، با چنین غمزه
خداحافظ افتتاح سحر، ای مجیر سحر، گریۀ شب ها
خداحافظ جوشن تقوی، مونس دل ها هدیۀ زهرا
همه هستم رفته از دستم، امید دل را به تو بستم
ای خدا العفو، ای خدا العفو
اگر رفتی ای مه رمضان، همره شهدا، محضر داور
مبر ای ماه آبروی مرا، جان آل عبا، پیش پیغمبر
مکن شکوه از معاصی من، روح عاصی من در بر حیدر
مکن شرم و روسیاهی من آشکارا بر دیدۀ کوثر
نما ای مه آبرو داری، که داری با من سرِ یاری
ای خدا العفو، ای خدا العفو
سحر خیزان کو مه رمضان سایۀ سرمان همنشین ما
چه شد ای هم سفرۀ سحرم سوز آه و دل آتشین ما
ندانستم قدر قدر تو
آخــر مــاه شــد و مــاه نیــامد آخر
سی سحر نـاله زدیم آه نیــامد آخر
بـا کلافی سر بـازار نشستیـم ولی
حیف شد یوسفم از چاه نیــامد آخر
جان ما از غم دوریش به لب آمده است
صـاحب غیبـت جـانکــاه نیــامد آخر
شام هجران رخش از سر ما رخت نبست
فجــر امیـد سحـرگــاه نیــامد آخر
ترسم این است دوباره به تباهی بروم
مشعـل و روشـنی راه نیــامد آخر
**
روضه قتلگه جد غریبش سخت است
ای خــدا حضرت خونخـواه نیــامد آخر!
مرکبش خونی و بی صاحب و گریان برگشت
ذوالجنــاحا، ز چه رو شـاه نیــامد آخر؟
***
شاعر : مصطفی هاشمی نسب
ایمان ما دو نیمه شد ونان ما دو نیم
دست من و نگاه تو یا سیّدالکریم
روحم تمام زخمی و جانم تمام درد
یک امشبم ببخش به آرامش نسیم
از شعله های روز قیامت رها شدیم
افتاده ایم باز در این ورطه ی جحیم
چیزی بگو شبیه سخن گفتن شبان
حکمی بده به سادگی حکمت حکیم
ما راهیان کوی چپ و راست نیستیم
ما راست آمدیم سر راه مستقیم
ما عاشقان شهید تو هستیم تا ابد
ما سالکان مرید تو بودیم از قدیم
برقی بگو وزان شود از سمت یا لطیف
اشکی بگو فرو چکد از ابر یا کریم
ما را ببر به رویت لبخند عید فطر
ما را بخوان به خلوت یا رب و یا عظیم
شاعر : علیرضا قزوه
دیدی رمضان رفته و پر باز نکردم
تا خیمه گهِ سبز تو پرواز نکردم
ماه تو گذشت عاشقی آغاز نکردم
من پُست غلامیِ تو احراز نکردم
ساقی بده جامی که تو را درک نکردم
شاید که دگر میکده را درک نکردم
من لایق مهمانی ات ای یار نبودم
من قابل الطاف تو ای یار نبودم
بودم به حضور تو و انگار نبودم
در محضر تو بودم و انگار نبودم
من بار دگر خسته و تنها شدم ای وای
شرمنده ی تو یوسف زهرا شدم ای وای
شب های مناجات و دعا رفت ز دستم
فیض سحر ذکر خدا رفت ز دستم
یک ماه نه یک عمر صفا رفت ز دستم
همسفرگیِ با شهدا رفت ز دستم
جامانده ترین رهروِ این جاده منم من
از پا و نفس بین ره افتاده منم من
افسوس که رفته ز کفم حاصلم ای دوست
آلوده ن
کن عنایت باراِلها سائل این خانه را
این منم در میزنم بگشا در کاشانه را
خدای من
آمدم پیش تو با فرط گناهم ربّنا
لیلة القدر است و من نامه سیاهم ربّنا
خدای من
آمدم تا بگذری از جرم بی پایان من
حیّ من معبود من یکتای من یزدان من
خدای من
نامه ی اعمال من با تباهی ها قرین
کن گذر از بنده ات حقّ امیرالمومنین
خدای من
شاعر : حاج امیر عباسی
دانلود سبک
من معتکف در ، بیت تو هستم با شرم و خجلت ، اینجا نشستم
الهی العفو
یا رب تو آگاه بر هر ضمیری من آمدم تا دستم بگیری
هستم اسیر دارمکافات بده تو بر من حال مناجات
قلبم سیاه از عصیان و غفلت من کوه جرم و تو بحر غفلت
بده خدایا بر من سعادت فیض نماز شب و عبادت
رضای تو در این دو کلام است انجام واجب ترک حرام است
لایق به دوزخ بستم خدایا دل را به لطفت هستم خدایا
تو مهربانی،تو با وفایی دریای جود و لطف و عطایی
گویم تو را با اشک روانی بده تو راهم در میهمانی
رو بر تو کردم با ناله و آه شرمنده هستم استغفرالله
اغفر ذنوبی ، ای حیّ یکتا قسم به حقّ ، اولاد زهرا
گرچه سیه رو در عالمینیم من خاک کوی عشق حسینیم
گریان شرح ق
معتکف در بیتت شدم به ناله و آه
بیچاره منم که هستم اسیر گناه
من هستم رو سیاه ، یا رب استغفر الله
******
زلال رحمت را بر قلبم جاری کردی
هر چه بد بودم تو آبرو داری کردی
من هستم رو سیاه ، یا رب استغفر الله
******
فرار از تو کردم به تقلید از اشقیا
من رفتم امّا تو دوباره گفتی بیا
من هستم رو سیاه ، یا رب استغفر الله
******
بهار دلم را شور خزانی دادم
جواب لطفت را با نا فرمانی دادم
من هستم رو سیاه ، یا رب استغفر الله
******
دلم با مهر تو دیگر قرین نمیشد
ببخشید ای خدا بدتر از این نمیشد
من هستم رو سیاه ، یا رب استغفر الله
******
امّا یا الهی خجل و مضطر گشتم
بر درخانه ات ببین که من برگشتم
من هستم رو سیاه
بعد از عُمری جُرم و عصیان و تباهی
آمدم در اوج شرم و روسیاهی
بنما قبول ، این بنده ی گمراه ، که دارد به لب آه ، یا ربّی یا الله
یا ربّی یا الله
******
در صحرای جهل و غفلت آواره ام
ببین حُبّ دنیا ، کرده بیچاره ام
من در راه ِ ، بندگی و تقوی ، افتاده ام در چاه ، یا ربّی یا الله
یا ربّی یا الله
******
با این دو خُرسندم ، وقت ِ سخت ِ ممات
انجام واجبات ، تَرک ِ مُحَرّمات
بر لیله ی ، تاریک عُمر ما ، دین باشد همچون ماه ، یا ربّی یا الله
یا ربّی یا الله
******
روسیاه امّا ، اهل نینوایم
گریه کن داغ ِ ، یار ِ سر جُدایم
دم همه دم ، گریه نمودم بر ، آن ماتم جانکاه ، یا ربّی یا الله
یا ربّی یا الله
******
امان
من آمدم با ، سوز دل و آه ، اغفِر ذُنوبی ، اَستغفر الله
اَستغفرالله
راه وصالت ، ای حیّ یکتا ، بر من نشان ده ، گم کرده ام راه
اَستغفرالله
من گرچه هر دم ، عصیان نمودم ، تو لطف کردی ، بر من به هر گاه
اَستغفرالله
نفس امّاره ، بیچاره ام کرد ، بده نجاتم ، از قعر این چاه
اَستغفرالله
هستم گدایت ، عبد سرایت ، ای نور لطفت ، بر شام دل ماه
اَستغفرالله
من را ببخشای ، حقّ حسینت ، او که بُوَد بر ، مُلک جهان شاه
اَستغفرالله
آن کس که شد در ، راه وصالت ، با زخم تیغ و ، سر نیزه همراه
اَستغفرالله
آنکه برایش ، زهرای اطهر ، نوحه بخواند ، با سوز جانکاه
اَستغفرالله
با کام تشنه ، با ضرب دشنه ، سر را جدا کرد ، آن شمر گم
منم بد منم بد تو خوبی تو خوبی
منم عبد گنهکار تو ستّار العُیوبی
ببین فرصت عمرم ، گذشته به تباهی
الهی الهی
******
تو و جود و کرامت من و خواری و غفلت
تو و لطف و عنایت من وشرم و خجالت
تو و خوبی و رحمت ، من و روی ِ سیاهی
الهی الهی
******
اگر چه همه ی عُمر گنه شد هنر من
ولی دست نوازش کشیدی به سر من
به درمانده اُمید و ، به مسکین تو پناهی
الهی الهی
******
کجا در ره تقوی هم آهنگ تو بودم
ز رویت خجل هستم که من ننگ تو بودم
ولی ناله زدم بر ، گل فاطمه گاهی
الهی الهی
******
همان که به ره دین غریبانه فدا شد
سرش از تن پاکش لب تشنه جدا شد
سؤالم فقط این است ، به چه جرم و گناهی
الهی الهی
شاعر : حاج امیر عباسی
د
طلب درد بهانه است که درمان برسد
کار سرگشتگی عشق به پایان برسد
هدف خلقت ما بنده شدن بود فقط
زندگی مزرعه ای بود که "ایمان"، برسد
به گنه داده ام عادت دل بی غیرت را
نکند دل به همین حال به "میزان" برسد
مثل فرعون شدن غرق شدن هم دارد
وای اگر در غضبت عمر به پایان برسد
توبه ام را بپذیرید به حق زهرا
بگذارید صدایم به کریمان برسد
گوشه ی چشم تو یک بار بیفتد به دلم
عجبی نیست که این عبد به سلمان برسد
چشم گریان، اثر توبه ی با اخلاص است
هر چه خیر است از این بارش باران برسد
از رفیقان شهیدم به خدا جا ماندم
بگذارید که جامانده به یاران برسد
دوستان در طلب عشق نفر پشت نفر
در ره وصل، نمودند سفر پشت سفر
لشکر نفس نشسته است سر راه کمال
دارد این مرحله از عشق خطر پشت خطر
عمر طی شد،نشدم بنده خوبی،الله!
رد شد امروز به فردا، به اگر پشت اگر
خواب غفلت همه ی عمرِ مرا کرد تباه
رفته از دست گدا باز سحر پشت سحر
درس عبرت نگرفتم زِ "جوانمرگی"ها
ورنه هر روز رسیده است خبر پشت خبر
"حق مردم"گنهی نیست که بخشیده شود
زیر این بار شکسته است کمر پشت کمر
چشم عبد تو فقط دوخته بر دست تو است...
چشم من کرده به اغیار نظر پشت نظر
آتش قهر حرام است به چشم گریان
روز محشر شود این اشک سپر پشت سپر
شرم دارم من از آن مادر مفقود الاثر
که برای من وتو داده ثمر پشت ثمر
شاعر :
