جای آنکه سفره ی دنیای خود رنگین کنیم
توشه ی اعمال خود را اندکی سنگین کنیم
عاقبت امروز یا فردا از این جا می رویم
پس کمی فکری به حال مردم مسکین کنیم
شاعر : رضا بزرگ نژاد بایی
باران نبارد ، چشم سوغاتی ندارد
لال است آن کس که مناجاتی ندارد
زندانی است آن کس که ملاقاتی ندارد
هر کس رفیقش شد مکافاتی ندارد
با من همان لطفی که قبلا داشتی کُن
دست رفاقت میدهم پس آشتی کُن
عصیان ، هر آنچه کاشته بودم درو کرد
باران غفلت گندمم را رنگ جُو کرد
جز تو به هرکس رو زدم خندید و هو کرد
زخم دلم را بی محلیِ تو نو کرد
حالاکه پیشت آمدم با سر به زیری
دست مرا حتما خودت باید بگیری
دیدم در میخانه وا بود آمدم من
میخانه چون پر سَر صدا بود آمدم من
ساقی علی مرتضی بود آمدم من
بیمار بودم چون دوا بود آمدم من
نادعلی خواندم شکستم موج صف را
دیدم با چشمان خود ایوان نجف را
تنها دلیل آبرویم یاحسین است
امشب تمام
چو بشنوی سخن اهل دل نگو که خطاست
سخن شناس نی ای جان من خطا اینجاست
سلام بر ماه رجب و صاحب آن ماه
گناه پشت گناه و گناه پشت گناه
تمام عمر تباه و تمام عمر تباه
نفس فتاده به سینه برون نمی آید
کجاست خسروی خوبان ، کجاست ذکر صباح
تمام پیکر من در جهنم برزخ
ز آتش عملم می شود سیاه و سیاه
میان قَلقَله ی آب چشم ، در آتش
ببین که سود ندارد کشیدن صد آه
خدای ماه رجب هم مرا نمی بخشد ...
به دست بسته ی من نیست یک عدد مفتاح
بیا به داد دلم رس حسین من ... ارباب ...
کجاست نور مه تو ، درون ظلمت چاه
به یاد نام تو افتادم ای شهنشاهم
دوباره اشک فشاندم ، به یاد تو ناخواه
به این اسیرِ اجیر و فقیرِ لطفِ امیر
چه خوب می شود آ
شمیم اهل نظر را به هر کسی ندهند
صفای وقت سحر را به هر کسی ندهند
کجاست دیده ی روشندلان باطن بین
نگاه نیک نظر را به هر کسی ندهند
تو بی هنر ! که به فکر و خیال دل بستی
معطلی ، که هنر را به هر کسی ندهند
ادب ، نیاز اساسی سالکان ره است
رموز طی سفر را به هر کسی ندهند
چه داغها ، چه بلاها ، چه رنجها باید
یقین که سوز جگر را به هر کسی ندهند
شنیده ام ز بزرگان معرفت یاران
خلوص و دیده ی تر را به هر کسی ندهند
کسی که اهل شهادت نبود نا اهل است
بدان که میل خطر را به هر کسی ندهند
قسم به راهب نصرانی و سه ساله ی شام
طواف کعبه ی سر را به هر کسی ندهند
سوی حسین به فردای محشر ای یاران
جواز و اذن گذر را به هر کسی ندهند
یاغیاث المستغیثین، بنده بیمارآمدم
توبه ها بشکستم اما ، بعد صد بارآمدم
هر کجا رفتم مرا پس می‌زدن مأوای من
تو بده جایی سرخوانت ، گرفتارآمدم
ای که غفارالذنوبی پاسخی بهرم بده
ردمکن این بنده ات را چون گنهکارآمدم
آنقدر خواندی مرا اما محل نگذاشتم
بگذر ازاین جاهلیت ، من که اینبار آمدم
دل اسیر خواب غفلت بوده وعمری گذشت
ده نجاتم ای حبیب حالا که بیدار آمدم
نفس اماره مرا همراه شیطان کرده است
جوشنی برمن عطا کن ، بهرپیکارآمدم
بنده ها داری و مارابنده میخواهی چه کار؟
منزل ومأوایی یارب ! شایدم کارآمدم
(( آنقدر درمیزنم این خانه را دروا کنی ))
بنده یکبارونه صدبار، بلکه بسیارآمدم
ماه تو سوزدعا و اشک وآهی
دوباره در خونت اومد گدا
دوباره زدی بنده هاتو صدا
شده موقع رحمت عام تو
منم اومدم اومدم ای خدا!
▫▫▫
ببین توشه ام خالی و در عوض
پرم از خجالت پرم از گناه
ندارم امیدی به جز تو خدا
من موسپید و من روسیاه
▫▫▫
الهی! العفو یا ربنا
▫▫▫
جز اینجا اگه جای دیگه برم
ردم می کنن با سرافکندگی
امیدم به لطفت نشه ناامید
دوباره بده رخصت بندگی
▫▫▫
یه عمره گره خورده تو کار من
من اما هنوزم نمی فهممو
منو توی خوبا بخر ای خدا!
شبای دعا کم نکن سهممو
▫▫▫
الهی! العفو یا ربنا
▫▫▫
به هرجا که رفتم شدم ناامید
دلم رو به هر جا سپردم ، نشد
کم از تو طلب کرده بودم خدا!
ولی ذره ای لطف تو کم نشد
▫▫▫
تو هر بار بخشیدی اما ببین
که توبه ش
من غرق جرم و عصیانم تو قدیمَ الاحسانی
ای خالق بنده نواز درد مرا درمانی
آمدم با روسیاهی یا الهی یا الهی...
تا اوج فلک رسیده آه دل پر دردم
جز نا فرمانی یا الله کار دیگر نکردم
عمرم سر شد در تباهی یا الهی یا الهی...
پشت پا بر پیمان خوش عهدی زدم واویلا
تیری به قلب حضرت مهدی زدم واویلا
با هر جرم و هر گناهی یا الهی یا الهی...
ای در بی قراری های دل یاد تو قرارم
جز در کاشانه ی تو جای دیگر ندارم
بی پناهان را پناهی یا الهی یا الهی...
تو اَحکم الحاکمینی تو غفّارُ الذّنوبی
تو اسمَع و السّامعینی تو ستّارُ العُیوبی
من هستم و این گمراهی یا الهی یا الهی...
اِغفِر ذُنوبی یا الله قَسَمَت دهم تورا
به حقّ آن آقایی
آمدم ای خدا بر در تو تا شوم مُحرم محضر تو
سائلی وامانده ام من بین غمها مانده ام من
از شهیدان خدایی ای خدا جامانده ام من
یا الهی یا الهی...
احسان و جود و کرم عادتُک الهی وَ رَبّی من لی غیرُک
من کسی جز تو ندارم سر به خاکت میگذارم
کن مرا آواره ی خود ای همه دار و ندارم
یا الهی یا الهی...
شده ام از گنه خوار و رُسوا بیچاره ام کرده حُبّ دنیا
یاد تو رفته ز یادم ای حبیبم ای مرادم
غرق عُصیان آمدم من خود برس یا رب به دادم
یا الهی یا الهی...
یا الهی ، یا کریم و یا رب اغفِر ذُنوبی به حقّ زینب
حقّ آن بانوی خسته قد خمیده ، دلشکسته
شاهد رأس بریده نافله خوان نشسته
وا غربتا واغربتا...
دانلود سبک
دوباره اسم قشنگت می شینه روی لبامون
سفره ماه مبارك پهن شده توی دلامون
یاالهی ، یاالهی
******
با هزار گناه و عصیان اومده سائل شبونت
شنیده نمی رونی تو گدا رو از در خونت
یاالهی ، یاالهی
******
سر سفره كریمت می شینه یه دل شكسته
با هزار امید به دستات دخیل نگاشو بسته
یاالهی ، یاالهی
******
با یه كوله بار حسرت با هزار سوز و پر از آه
شده ذكر رو لبامون الهی استغفراله
یاالهی ، یاالهی
******
با لب تشنه غروبا یاد خیمه گاه می افتم
یاد تشنگی ارباب یاد قتلگاه می افتم
یاالهی ، یاالهی
شاعر : رضا رسولی
دانلود سبک
مناجات با خدا
روزی این دیده ها هر روز کمتر می شود
چون تمام روز ها با معصیت سر می شود
این دل سرگشته ی بیمار از الطاف یار
معتکف کی بر سرای پاک دلبر می شود
روزها غرق گنه شبها اسیر ظلم و جرم
لحظه های عمر من با هم برابر می شود
هر دقیقه یک گناه تازه و عصیان نو
حال من هر روز از دیروز بدتر می شود
هر که بی تقوا شد و از یار پروایی نداشت
عاقبت سلول مغزش پست و ابتر می شود
آنقدر بغض علی دارد غلام قُلزُمی
تا که او از قاتلان مالک اشتر می شود
جان من مهر علی دین است و ایمان است که
طلحه با بغض علی بی دین و کافر می شود
دست بر روی سر آواره ی عشقت بکش
اولش عاشق نشد ای دوست آخر می شود
آه ... آقا در مدینه این گدا با
يارب ار نگذري از جرم و گناهم چه كنم ؟
ندهي گر به در خويش پناهم ، چه كنم ؟
گر براني و نخواني و كني نوميدم
به كه روي آرم و حاجت ز كه خواهم ، چه كنم ؟
گر ببخشي گنهم ، شرم مرا آب كند
ور نبخشي تو بدين روي سياهم ، چه كنم ؟
نتوانم كنم انكار گنه ، يك ز هزار
كه تو بودي به همه حال گواهم ، چه كنم ؟
بارالها كرمي ، مرحمتي ، امدادي
كاروان رفته و من مانده به راهم ، چه كنم ؟
دوش مي گفت « شفق » بار خدايا كرمي
كه من آشفته دل و نامه سياهم ، چه كنم ؟
مي خواهم امشب تا خود فردا بگريم
دور از نگاه ديگران تنها بگريم
بر حال و روز اين دل همرنگ مرداب
اين دل كه دور افتاده از دريا بگريم
چون ني به سوگ اين منِ مرده بنالم
چون شمع ، قدري مردن خود را بگريم
جاري شو اي آه از دل من تا بنالم
بشكن دگر اي بغض سنگين تا بگريم
مي خواهم امشب تا سحر بيدار باشم
بيدار باشم تا سحر ، امّا بگريم . . .
خورشید پشت ابر نشانی به ما بده
ای ماه مژده رمضانی به ما بده
مثل نسیم صبح از اینجا گذر کن و
باد صبای مشک فشانی به ما بده
بی کس تر از همیشه رساندیم خویش را
آواره ایم... جا و مکانی به ما بده
از بس که در پی همه غیر از تو بوده ایم
از پا نشسته ایم... توانی به ما بده
از سفره ای که وقت سحر پهن می کنی
مانده غذا و خورده ی نانی به ما بده
"با روضه حسین نفس تازه می کنیم"
روضه بخوان دوباره و جانی به ما بده
شاعر : محمد بیابانی
براى ديدن ماه مبارك
نمى شد باورم زنده بمانم
فقط من آمدم تبريك گويم
به جمع عاشقان و همرهانم
فقط من آمدم با اشك ديده
كنار سفره ى تو ميهمانم
دگر غم در دلم جايى ندارد
كه من حاجت روا و شادمانم
اگر چه جز گنه در نامه ام نيست
ولى جز لطف و احسانت ندانم
از اين يكسال جز عصيان ندارم
بيا بگذر زمن اى ميزبانم
الهى جسم و روحم را كمك كن
وگرنه باز در غفلت بمانم
بده قدرت كه باشم روزه دارت
شبيه مهدى صاحب زمانم
اميدم هست در ماه مبارك
ببينم مهدى صاحب زمانم
سحرها را به ما شيرين نمايد
كه او تنها بود آرام جانم
باز در خونه ت شده غلغله خدا!،دور و برت پر گدا
چون خونه ی امید سایله خدا،ما در همیم نکن جدا
آی یا کریم!،پیش تو کار بنده گیره، بس که گناه کرده اسیره
می ترسه که بدون توبه،سر بذاره رو خاک بمیره
آی یا کریم!،دریابم امروز فردا دیره، جوونی من داره میره
نکه با یه توشه عصیان، جونمو عزراییل بگیره
الهی العفو یا مولا یا مولا یا مولا(2)
********
فاما السایل فلا تنهر چی شد؟،گفتی گدا رو رد نکن
گفتی گدا رو می خری،بخر...،چی شد؟ امشبو خوب و بد نکن
من اومدم، هر چی که گفتی حاضرم من، خیلی پریشون خاطرم من
باطنمو کسی نفهمید،بس که اسیر ظاهرم من
من اومدم، می دونی که مسافرم من،تو دنیا حکم عابرم من
به جان زهرا بپذیرم، ای
تو هستی آشنای من اجرنا یا مجیر
شنیدی ناله های من اجرنا یا مجیر
ز نادانی گنه کردم خبر دارم بود
فقط آتش سزای من اجرنا یا مجیر
توستارالعیوبی و غفور و مهربان
تو پوشاندی خطای من اجرنا یا مجیر
بود ذکرت شفا و نام تو درمان درد
تویی تنها دوای من اجرنا یا مجیر
ببین چشمان گریانم اَغِثنا یا مغیث
اِله من خدای من اجرنا یا مجیر
تویی تنها انیس من مدد کن بعد از این
نلغزد تا که پای من اجرنا یا مجیر
*******
شائق
بدم ولیک خدایا ببخش یا الله
مرا به سید بطحا ببخش یا الله
بیا در این رمضان عفو کن گناهم را
به خاطر گل طاها ببخش یا الله
برات عفو به دستم بده خدای کریم
تو عبد بی سروپا را ببخش یا الله
هر آنچه دیده ای از من خطا،ندیده بگیر
فقط به حرمت مولا ببخش یا الله
به ناله های شب و روز مرتضی سوگند
که گشت بی کس و تنها ببخش یا الله
به درب سوخته ی خانه ی علی سوگند
به خون سینه ی زهرا ببخش یا الله
به لحظه ای که سوی تل دوید و می افتاد
عقیله زینب کبرا ببخش یا الله
به لحظه ای که ز زین آسمان زمین افتاد
به خاک صورت آقا ببخش یا الله
******
شائق
بااینکه گرد راه تو دلبر نمیشوم
غافل ز راه روشن معبر نمیشوم
ای سایت ات غلط نکنم خانهی بهشت
هرگز جدا زجاری کوثر نمیشوم
ترکم مکن به خاطر یک چند غفلتم
منکه رها زراه تو سرور نمیشوم
ما را زقید گیسوی اشفته ات مرا ن
من بی خیال ضلف چو محشر نمیشوم
ارامشم بدون غمت میخورد بهم
اصلا بدون عشق تو باور نمیشوم من
در جان خویش همدل و هم صحبت توام
من هم کلام با کس دیگر نمیشوم
دل در طواف کعبه ی روی تو حج کند
بی زمزم غم تو مطهر نمیشوم
قد میکشد صبای صدایم به سوی تو
بی سوز سینه سرو سنوبر نمیشوم
حلقه به گوش باید از این در ورود کرد
تا خاک ره نگشته که قنبر نمیشوم
درد و بلا کربلا و را چشیدم
بی داغ و درد ،شیعه ی حیدر نمیشو
احساس شعف تمام دل ها را برد
ایم رجب زسینه غمها را برد
میلاد جواد گشته بابالحیدر
کعبه چو شکافت نام مولا را برد
در ماه رجب حال و هوایی دارم
من عاشق ماه عسل دلدارم
شیرین تر از این شراب صهبایی نیست
در خواب هم از طعم عسل بیدارم
ماه و رجب و عجب که من در خوابم
در خوابم و از محبت بیتابم
یک جرعه می از نهر بهشتی برسان
من تشنهی جام کوثر اربابم
شاعر : محمود ژولیده
دوباره باز ، آمدم شرمنده ، از خطا آکنده ، کن قبول از بنده ، توبه اش را
گنه تیر ، سمّی غفلت را ، سوی دل افکنده ، کن قبول از بنده ، توبه اش را
به لب ذکر و آوای منی ، تو خدای منی
توبه ها بشکستم ، غرق خجلت هستم ، بشنو سوز آهم ، روسیاهم
وای من ای وای من ، که چه ها کردم
تو مرا بخشیدی و من خطا کردم
لیکن امشب آمدم ، تا بگویم با غم ، در گذر از جرمم
ای تو روح و جانم ، مهربانم
******
اگر چه از ، معصیت رُسوایم ، غرق این دریایم ، من گدای عشق ، کربلایم
خداوندا ، ای علیّ اعلا ، بشنو این آوایم ، من گدای عشق ، کربلایم
غمین شاه بی کفنم ، من به سینه زنم
با دو چشمان تر ، یاد داغ دلبر ، آن صفای دلها ، سبط طاها
آنک
ﻟﻂﻔﻲ ﻛﻦ و ﺩﺳﺘﻢ ﺑﮕﻴﺮ اﻟﻬﻲ
ﺩﺭ ﺑﻨﺪ ﺷﻴﻂﺎﻧﻢ اﺳﻴﺮ اﻟﻬﻲ
ﻫﺴﺘﻢ ز ﺧﺠﻠﺖ ﺳﺮ ب ﺯﻳﺮ اﻟﻬﻲ
ﻋﻔﻮﻡ ﻧﻤﺎ ك ﮔﺸﺘﻪ ﺩﻳﺮ اﻟﻬﻲ
ﺩﺳﺘﻢ ﺑﮕﻴﺮ ﺩﺳﺘﻢ ﺑﮕﻴﺮ اﻟﻬﻲ
ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎ ﭘﺮ ﮔﻨﺎﻫﻢ
ﺑﺎﺯﻡ ﺷﺪﻱ ﻣﻮﻻ ﺗﻮ ﺳﺮ ﭘﻨﺎﻫﻢ
ﺧﻮاﻧﺪﻱ ﻣﺮا و ﺩاﺩﻩ اﻱ ﺗﻮ ﺭاﻫﻢ
ﻭﺭﻧﻪ ﺑﺪﻭﻥ تو ﺧﺪا ﺗﺒﺎﻫﻢ
ﻳﺎ ﺭاﺣﻢ اﻟﺸﻴﺦ اﻟﻜﺒﻴﺮ اﻟﻬﻲ
ﺩﺳﺘﻢ ﺑﮕﻴﺮ ﺩﺳﺘﻢ ﺑﮕﻴﺮ اﻟﻬﻲ
اﺻﻼ ﺧﺪا ﻣﻦ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﻧﻜﺮﺩﻡ
ﺑﻲ ﺗﻮ ﭘﺮ اﺯ ﻋﺼﻴﺎﻥ و اﻩ و ﺩﺭﺩﻡ
ﮔﻔﺘﻢ ﺭﻭﻡ ﺩﻝ ﺑﺮ ﻛﺴﻲ ﺳﭙﺎﺭﻡ
ﺩﻳﺪﻡ ب ﺟﺰ ﺗﻮ ﻣﻦ ﻛﺴﻲ ﻧﺪاﺭﻡ
ﻳﺎ ﺭاﺯﻕ اﻟﻂﻔﻞ اﻟﺼﻐﻴﺮ اﻟﻬﻲ
ﺩﺳﺘﻢ ﺑﮕﻴﺮ ﺩﺳﺘﻢ ﺑﮕﻴﺮ اﻟﻬﻲ
ﻏﻔﺎﺭﻱ و ﺭﺣﻤﺎﻧﻲ و ﺟﻮاﺩﻱ
ﺭﻭﺯﻱ ﻣﻦ ﺭا ﺗﻮ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺩاﺩﻱ
اﺯ اﻳﻦ ﺩﻟﻢ ﺗﻮ ﺑﺮﺩﻩ اﻱ ﻛﺴﺎﺩﻱ
ﺣﺐ ﻋﻠﻲ ﺩﺭ ﺳﻴﻨﻪ اﻡ ﻧﻬﺎﺩﻱ
ﻫﺴﺘﻲ ﻏﻨﻲ و ﻣﻦ ﻓﻘﻴﺮ اﻟﻬﻲ
ﺩﺳﺘﻢ ﺑﮕﻴﺮ ﺩﺳﺘﻢ ﺑﮕﻴﺮ اﻟﻬﻲ
ﻣﻦ ﻋﺎﺟﺰﻡ ﻏﻴﺮ اﺯ
افتاده در دام بلا پایم دوباره
غرق نوای “وای” و “ای وای”م دوباره
وقتی نباشم با تو، جایی جا ندارم
بی سر پناهی شد همه جایم دوباره
با “خودسری” کردن مرا از خود جدا کرد
افتاده ام از چشم مولایم دوباره
بیراهه دارم میرم، گر دست گیری_
تا عمر دارم راه می آیم دوباره
خیلی تقلا می کنم اما چه حاصل
هی میزنم بال و همین جایم دوباره
دریای غفلت برد من را، برنگرداند
من “سامریّ” ام، کن تو موسایم دوباره
در خانه ی خود این گدا را تربیت کن
ای سرپناهم!، بی تو تنهایم د.باره
امشب که با سینه زنی طی شد ولی من
در فکر رزق صبح فردایم دوباره
تا با “سلام”ی رو به مرقد اذن گیرم_
اذن زیارت از تو آقایم دوباره
از عصر عاشورا رقیه زیر
برای یار پیامی که داشتم دارم
دو جو غرور و مرامی که داشتم دارم
هنوز آتش عشقت نخورده برجانم
دلِ نسوخته خامی که داشتم دارم
به هر چه غیر تو افتاد دیده ام ای یار!
نگاه های حرامی که داشتم دارم
گذشت عمر و مریضی دل نشد درمان
هنوز حب مقامی که داشتم دارم
به حرف خوش نشدم رام و هی لجوج شدم
هنوز پاره لجامی که داشتم دارم
به نیش تیز زبان دل شکانده ام خیلی
هنوز زهرِ کلامی که داشتم دارم
گناه سد شده بین من و شمیم حرم
وگرنه من که مشامی که داشتم دارم
کلام اول صبح منی و آخر شب...
هنوز ذکر “سلام”ی که داشتم دارم
به یاد لحظه ی افتادن تو از سر زین
به چشم،اشک مدامی که داشتم دارم
نشست و پا شد و افتاد و گفت “وا اکبر”
ببی
در بارگاه قدس مرا نیست منزلت
بویی نبرده ام ز بزرگان معرفت
بخشنده ای و بنده ی شرمنده ات منم
بین منو تو نیست خدایا مشابهت
من مدتی است بندگی ات را نکرده ام
عبد خودش نوشته مرا نفس بد صفت
از زهر هر گناه دلم مرد و زنده شد
من را به نار می برد این نفس عاقبت
خیلی گناه می کنم و توبه می کنم
این توبه های گرگ ندارد ولی صحت
قبل از عذاب کار مرا حل و فصل کن
اینجا بگیر گوش مرا جای آخرت
من قصد کرده ام نروم سمت معصیت
می خواهد این مسیر تلاش و مقاومت
چندیست کفش جفت کن بزم هیئتم
دارم من از تمام مقامات این سِمُت
آب و هوای شهر نجف مرحم من است..
بالی گشوده ایم برای مهاجرت
شاعر : محمد کاظمی نیا
امشب که هر درمانده ای،با خویش تنها می شود
امشب بساط آشتی،با تو مهیا می شود
امشب سرِ سال من است،شرمندگی حال من است
آیا نصیبم بخشش است،این شام احیا می شود
در ازدحام خوبها،در این حضور بی ریا
آیا گدا یِ بی نوا،در گوشه ای جا می شود
ای کاش می گفتی به من،با این همه شرم و محن
آیا برای در زدن،یک خانه پیدا می شود
گفتم چگونه می شود،با این همه بار گناه
ما را بگیرد در پناه،گفتند حالا می شود
گفتم به داد بی کسان،گفتند ز مولا می رسد
گفتم پناه خستگان،گفتند زهرا می شود
حالم اگر بد حالی است،دستم اگر چه خالی است
امشب روا حاجات ما،با نام سقا می شود
با صاحب تیغ وعلم،امشب گریبان می درم
تا نام او را می برم،کربُبَلا پ
بساط عاشقی ما به پاست این شبها
زمان آشتی باخداست این شبها
گناهکارقدیمی دوباره برگشته
صدای زمزمه ها آشناست این شبها
زمان بده به زمین خورده ای اله کریم
اگرمرابزنی هم رواست این شبها
خوشابه حال گدایی که چشم تردارد
که گریه های سحرکیمیاست این شبها
کنارسفره ی افطار،زیرلب گفتم
نگفته ای به خود،آقاکجاست این شبها
قسم به خاک نشسته به چادرزهرا(س)
مراببخش،ببخشی رواست این شبها
زفتنه های زمانه خط امان داریم
چراکه نام علی ،ذکرماست این شبها
گدای صحن وسرای شهنشه نجفم
دلم هوایی ایوان طلاست این شبها
دل شکسته ی ما با سلام ارباب
مسافر حرم کربلاست این شبها
سلام بر لب عطشان سیدالشهدا(ع)
سخن زتشنه لب سرجداست این شبها
ش
موقع تشنگی لحظه ی افطار فقط میگویم
به فدای لب عطشان تو یا ثار الله
سحری کاش که با مهدی زهرا باشم
داخل صحن معلای اباعبدالله
باز با حال دعا وقت اذان میگویم
هر که دارد هوس کرب و بلا بسم الله
شاعر : نوید اطاعتی
ما دام که من منتصب کو ی تو باشم
زیباست که اراسته ی خوی تو باشم
خوبست به کار امدم و با تو نشستم
خارم من و پیوند گل روی تو باشم
ای کاش که پیوسته کنار تو بمانم
با هر نفسی نیروی بازوی تو باشم
انگشت ترت کرده زبان دل من باز
خود خواسته ای اینکه سخنگوی تو باشم
وقت است که کامل شوم عبد تو گردم
خود خواسته ام ای یار که اهوی توباشم
مگذار که من زائر یک پنجره گردم
بگذار پناهندهی ابروی تو باشم
احیا شدنم بسته به راضی شدن تست
زیباست که من زنده ز اهوی تو باشم
در حصر گنه باخته ام قیمت خود را
دیگر عوضم کن گل خوش بوی تو باشم
تقوای ضعیفم هنر صبر ندارد
اینجاست که دور از رخ دل جوی تو باشم
بگذار که با جان قدمی سوی تو ا
شب جمعه شب اشتی کنونه
هر کجا بری گدا فراوونه
شب جمعه ها خدا سری داره
رحمت واسعه اسون می باره
تموم فرشته ها با بالشون
دلا را فراز میدن تا اسمون
درای اسمونو وا میکنن
فقط هم به خاطر یه بی کفن
کجایید اهای دلای پریشون
بار عام میده خدای مهربون
این حسینی که ما رو میخره
دلا رو به کربلا زود می بره
اون که به ما جواب سلام میده
همه ی عالم و بار عام میده
ما که از گنا هامون هرا سونیم
گدا های سلطان خراسونیم
مهمون های ثامن الحجج ماییم
فقیر های سفره دا ر حج ماییم
ما که عمری داریم در میزنیم
یه نیگاه کنی دل از خود میکنیم
ما میخوایم رفیق این اقا بشیم
شیعهی حقیقی رضا بشیم
شب های ماه رجب دارن میرن
هنوزم جا مونده ها
هر ان به دل خویش تذکر باید
هر ساعت از این عمر تفکر باید
گردین محمدی نصیب ما شد
از فاطمه علی تشکر باید
****
خورشید هر انچه بر زمینها تابد
عیدی نتوان چو عید مبعث یابد
ای دل شب خواب ، لیله المحیا نیست
غافل، شب بیداری دل میخوابد
**********
پیغمبری تو مصطفا را عشق است
در اصل ولای مر تضی را عشق است
ما را که به ایوان نجف راهی نیست
ایوان طلایی رضا را عشق است
شاعر : محمود ژولیده
