ای مادر چار آفتاب ادرکنی
زهرای سرای بوتراب ادرکنی
ما دست به دامان توایم ای بانو
یا فاطمه بنی کلاب ادرکنی
ای اهل حرم ماه من این بار میاید 2
علمدار میاید 2
بالای سر مادر بیمار میاید 2
علمدار میاید 2
ای مادر بهشت تو را غصه ها شکست
هر بار بی قراری زینب تو را شکست
بر سر گرفت چادر و زهرا... سکوت کرد
آهی کشید و بغض لبت بی هوا شکست
هر بار یاد فاطمه کردی دلت شکست
وقتی دلت شکست، دل مرتضی شکست
ای هم نفس ترین علی بعد فاطمه
قلبت میان غربت یک ماجرا شکست
پیشانی ات که گنبد محراب را شکافت
وقت هجوم تیغ به شیر خدا شکست
ده سال پیر قصه ی اشک حسن شدی
از زخم هر زبان که دل مجتبی شکست
وقتی حسین رانده شده از شهر مادریش
باید نوشت حرمت آل عبا شکست
عباس شد ستاره دنباله دار تو
تا کربلا رسید، و در کربلا شکست
یک عمر گریه کردی و گفتی فقط حسین
ای مادر بهشت تو را غصه ها شکست
شاعر : وحید محمدی
خون قلبم نه ز داغ پسرم ریخت حسین
آسمان از غم تو روی سرم ریخت حسین
زینب آن نیست که پیش از سفر از پیشم رفت
از غم موی سپیدش جگرم ریخت حسین
خواهرت گفت که از نیزه دهانت خون شد
ناگهان بند دل از این خبرم ریخت حسین
من شنیدم بدنت زیر سم اسبان رفت
تنت انگار که پیش نظرم ریخت حسین
گفت راوی که جگر گوشه اَت ارباً ارباست
از دلم سختیِ داغ پسرم ریخت حسین
در ره یاری ارباب پسر یعنی چه؟
شکر ، پیش قدمِ تو قمرم ریخت حسین
مادر آن است که یار غم زهرا بشود
پس چه بهتر که به پایت ثمرم ریخت حسین
پسرانم همه بودند سپرهای حسین
سپر من همه در حفظ حرم ریخت حسین
آب اگر ریخت ز مشک پسرم ، شرمنده...
آبرو بود که از چشم ترم ریخت حسین
تو شاهکار عشق بازی در زمینی
تو دست پنهان خدا در آستینی
اُمُّ الادب ، اُمُّ الوفا ، اُمُّ البنینی
دلگرمی و وصف امیرالمونینی
در پیشگاه تو ادب تعظیم کرده
قرص قمر میر عرب تعظیم کرده
مانند نور آمدی تابیدی و بعد
با دست زهرا مورد تأییدی و بعد
خود را دم بیت ولایت دیدی و بعد
آن چارچوب سوخته بوسیدی و بعد
گفتی اگرچه در حرم تازه عروسم
من آمدم دستان زینب را ببوسم
دیدی چگونه گریه کن ها گریه کردند
غمدیده ها با یاد زهرا گریه کردند
مانند یک ... گریه کردند
یا فاطمه می گفت هر جا گریه کردند
آن روز تنها خواهش قلبت همین شد
یا فاطمه تبدیل بر ام البنین شد
شهر مدینه در هیاهو زین خبر شد
شکر خدا ام البنین صاحب پسر شد
ام
آنقدر از آب خواندی تا دل سنگ آب شد
با نوای روضه ات عرش خدا بی تا ب شد
مادر ماهی و در دریای اشک افتاده ای
نه غلط گفتم که ماه از اشک تو غرقاب شد
مشک چشمت تیر خورده آنچنان از دست غم
کز لب چشمت هزاران علقه سیراب شد
روضه میخوانی کناره گاهواره، ای رباب
عفو کن شرمنده ام طفلت اگر بی خواب شد
دستهای آرزویت را شکستندآه آه
پشت مولا را شکستن از مدینه باب شد
ماهی دریای غیرت صید شد در علقمه
تا که مشک آبرویش طعمه غلاب شد
آنقدر خون گریه کردی پای داغ آفتاب
لاله بر قبر شهیدان ریختن آداب شد
شاعر : موسی علیمرادی
بمناسبت شهادت خانم ام البنین س
طیار نوری، آسمانی در زمینی
انگشتر عرش حقیقت را نگینی
مام ابوفاضل ابالفضل آفرینی
دردی کش غمنامه ی سلطان دینی
از جنس عشقی ، هاله ای ابریشمینی
تو آبروی جنتی ، خلد برینی
تو همسر مولا امیرالمومنینی
یاد شما هستیم ما با هر بهانه
از پنج شمس آسمان داری نشانه
خاک بقیع دام است و عشق توست دانه
تیر خدا را سوی ما کردی روانه
باید نوشت از تو هزاران دل ترانه
اما بمیرم که نداری چایخانه
در زیر نور آفتاب آتشینی
سرمایه ی جودی ، کریمان را پناهی
از تو ندیده هیچ چشمی اشتباهی
زن های عالم را چراغی نور راهی
حجب و حیا را پایگاه و تکیه گاهی
آموزگار چار نور و چار ماهی
اما بمیرم که نداری
من و این یک نفس بشتاب مادر
مرا این لحظه ها دریاب مادر
شدم مثل رباب این روز آخر
عذابم می کند این آب، مادر
***
نه دل گرمی نه تسکین مانده باقی
که داغی سخت و سنگین مانده باقی
ببین از پنج فرزندم برایت
فقط یک مشک خونین مانده باقی
***
ز تو حیف است بازویت بیافتد
و زخمی بین ابرویت بیافتد
چه می شد وقت جان دادن عزیزم
سرم بر روی زانوی بیافتد
***
زمین خوردن تنت را هم بِهَم ریخت
حرامی پیکرت را هم بِهَم ریخت
حرم با تو زمین افتاد عباس
عمود آمد سرت را هم بِهَم ریخت
***
تو را بست از سرگیسو به نیزه
مگر تابت دهد هر سو به نیزه
الهی بشکند دستان خولی
تو را محکم زد از پهلو به نیزه
***
سرت بر خاک بود و درد سر شد
که سر
سرشار از نورِ کوثر ، بر علی یار و یاور
در راهِ دینِ خدا ، از شرف دادی پسر
مولاتی ام البنین
******
در بیتِ آل عبا ، گر چه تو بودی عزیز
میگفتی با جان و دل ، من هستم اینجا کنیز
مولاتی ام البنین
******
مادرِ فضل و ادب ، بانوی صبر و ولا
کن دعا که ما رویم ، به زودی کرببلا
مولاتی ام البنین
******
ما در این مسیرِ حق ، طالبِ سعادتیم
به جانِ ابوالفضلت ، عاشق شهادتیم
مولاتی ام البنین
شاعر : حاج امیر عباسی
دانلود سبک
هستی یاور حیدر ، ای همسنگر حیدر
ماه بی قرینی ، تو ام البنینی
ماه بی قرینی ، تو ام البنینی
******
رحمت قبله اش سویت ، عزت سائل کویت
باید از تو خوانم ، مدح اینچنینی
ماه بی قرینی ، تو ام البنینی
******
ای بانوی بیت الله ، ای محبوب آل الله
بر ایمان تو جلوه ، بر قرآن معینی
ماه بی قرینی ، تو ام البنینی
******
ای غمخوار ثارالله ، غصه دار ثارالله
بر عشق حسینی ، دلداده ترینی
ماه بی قرینی ، تو ام البنینی
******
روحت در هوای او ، عباست فدای او
دیگر در حضورش ، تو خود را نبینی
ماه بی قرینی ، تو ام البنینی
شاعر : حاج امیر عباسی
دانلود سبک
شرمنده ام که سوخت میان شرر پرت
آتش گرفت باغ گل لاله در برت
شرمنده ام که مشک ابالفضل علیه السلام پاره شد
شرمنده ی رباب شد و کام اصغرت
مهلت نداد عمود به قولش وفا کند
عباس علیه السلام من که آب شد از آه آخرت
زینب حلال کن پسرم را، حلال کن
قسمت نشد صدات کند چون برادرت
دست شکسته خون ز دو چشمان خون گرفت
خیلی شدم دوباره بدهکار مادرت
ای من فدای ناله ی روی بلندی ات
شرمنده ام که رفت ز دستت برادرت
سم ستور قسمت آن جسم پاک شد
بالای نیزه رفت سرش در برابرت
عباس علیه السلام رفت و آتش لشکر بلند شد
آتش گرفت چادر و دامان و معجرت
شاعر : وحید محمدی
به زخم زخم تنت گریه می کنم هر شب
برای پیرهنت گریه می کنم هر شب
شبیهِ سرخیِ خورشیدِ آسمانِ غروب
به دست و پا زدنت گریه می کنم هر شب
به خشکی لب مثل کویرت آقا جان
به خشکی دهنت گریه می کنم هر شب
به پیکری که سه شب روی ریگ صحرا ماند
به جسم بی کفنت گریه می کنم هر شب
به لحظه ای که تنت را گذاشت بین حصیر
به بوریا شدنت گریه می کنم هر شب
اگر شود ز دو دیده دوباره خون جاری
به زخم زخم تنت گریه می کنم هر شب
شاعر : وحید محمدی
پیش تو تعظیم کرده آسمان ها و زمین
الدخیل ام البنین
مادری کردی تو بر نسل امیرالمومنین
الدخیل ام البنین
باتو می شد عطر و بوی فاطمه (س) احساس کرد
الدخیل ام البنین
عصمت دامان تو عباس (ع) را عباس (ع) کرد
الدخیل ام البنین
شاعر : قاسم نعمتی
ابالفضلش چنان باشد که این زن اینچنین باشد
فقط عباس او کافی ست تا ام البنین باشد
همانطوری که تنها فاطمه گشته حسین آور
فقط این زن توانسته ابالفضل آفرین باشد
رباب و زینب کبری عروس و دخترش هستند
که بعد از فاطمه او باید ام المؤمنین باشد
به دورنام او از چار سو عمری پسرهایش
رکاب از نام خود دارند تا این زن نگین باشد
تمام بچه هایش بهترند از دیگران اما
یکی این بین چون عباس باید بهترین باشد
رباب و زینب از عباس می خواندند قبل از او
که قطعا روضه خوانِ خبره باید آخرین باشد
وَ مادر روضه ی عباس را تا آب می خواند
چرا که آخر این روضه باید نقطه چین باشد
به سطح آب، عکس ماه می ریزد به هم گاهی
ولی ماهش چگونه
ای روشنای خانه حیدر پس از زهرا
کامل ترین و بهترین همسر پس از زهرا
ایثار از رفتار و الطاف تو می جوشد
مهر و محبت از دل صاف تو می جوشد
هر چند در عالم علی را کفو و همتا نیست
هر چند همتایی برایش غیر زهرا نیست
اما علی گمگشته اش را در تو پیدا کرد
آری خدا پای تو را در خانه اش وا کرد
در تو حیا و عفت و بذل و شجاعت دید
در قلب تو یک آسمان عزم و شهامت دید
پرواز کرده این دلم تا تربتت امشب
دست توسل می زنم بر ساحتت امشب
دست تو لبریز از کرم سرشار از بذل است
هر کس گدایت هست کارش با ابالفضل است
بانو تو را در عالم خلقت شبیهی نیست
هم رتبهء علمت در این دنیا فقیهی نیست
بانو خدا خیرت دهد خیرآفرین بودی
عمری تس
از همان روزهای کودکی ام
بوده ام آشنای ام بنین
کام من را گرفت مادر ، با
نمک سفره های ام بنین
رزق من باشد از اعانه ی او
از عنایات مادرانه ی او
آمده پشت درب خانه ی او
سائل بینوای ام بنین
کی شود عشق را رقم بزنم ؟
گوشه ای از بقیع قدم بزنم
دو سه تا مثنوی قلم بزنم
تا سحر در رثای ام بنین
اول و آخرم فدای حسین
تن و جان و سرم فدای حسین
پدر و مادرم فدای حسین
بچه هایم فدای ام بنین
خادم مستدام عباس است
آشنا با مقام عباس است
مورد احترام عباس است
هر که باشد گدای ام بنین
هم مُسمّی به نام فاطمه بود
هم مرامش مرام فاطمه بود
مقتدایش امام فاطمه بود
من کجا و ثنای ام بنین؟
نه فقط مادر چهار یل است
در وفا بی نظیر
وجودِ اهل محبّت همیشه در خطر است
تقرّبِ دل عاشق به آه شعله ور است
چگونه مُرده بخوانیم آن کسی را که
تمام عمر خودش با حسین همسفر است
غبار معصیت از دامنش گرفته شود
کسی که کاسه ی چشمش ز آبِ دیده ، تر است
شبی که سرنشود باحسین وگریه براو
همان شبی ست که فرموده اند بی سحر است
نماز نافله ی شب بدون اشک حسین
عبادتی ست که مانند نخل بی ثمر است
فدای خانم محنت کشیده ای که هنوز
بقیع از نفس روضه هاش خونجگر است
هنوز امّ بنین ، مادر چهار یل است
شبیه نجمه و لیلا اگرچه بی پسر است
در آفتاب کنار رباب می سوزد
شریک شرمِ به جا مانده در دل قمر است
ز داغ ماه به ابروش خم نیاورده
غم حسین کشیده که دست بر کمر است
از
تا صدا میرسد از ساحتِ خونبارِ بقیع
مرد و زن اشک بریزند ، به دیوارِ بقیع
یک زن و صورتِ قبری ، به دلِ زارِ بقیع
دلِ ما هم ، بخدا گشته گرفتارِ بقیع
مادرِ حضرتِ عبّاس ، پریشانِ توأیم
سال ها در به درِ سفره ی احسانِ توأیم
تو که بودی که خدا همسرِ مولایت کرد
تو چه کردی که چنین غرقِ تَوَلّایت کرد
مادرِ چهار گلِ حضرتِ زهرایت کرد
صدفِ گوهرِ نایاب... چو سقّایت کرد
با تواضع ، به درِ خانه ی مولا رفتی
این چنین بود ، که تا عرش تو بالا رفتی
سائل آمد به درِ خانه ، تفضّل کردی
تو به اولادِ نَبی ، خوب توسّل کردی
زحمتِ حاجتِ دنیا ، که تقبّل کردی
لطف کردی و مرا نیز تحمّل کردی
بابِ حاجاتِ همه ، نامِ شما باشد و ب
مثل شمعى كنارِ خانه‌ى خود
همه دَم او خدا خدا مى‌كرد
گريه هايش چه گريه آور بود
تا كه عباس را صدا مى كرد
روضه خوانىِ او كنار بقيع
مى‌زد آتش همه جگرها را
روضه وقتى از علقمه مى‌خواند
چون شرر بود رهگذرها را
روضه‌هاى خرابه را مى‌خواند
تا غمِ شام روضه را مى‌بُرد
بِينِ بازار خويش را مى‌ديد
سنگ جاى رباب هم مى‌خورد
آه از لحظه‌اى كه زينب گفت
قصه‌ى آب و آب آور را
قصه.ى تير و حنجر اصغر
اضطرار حسينِ مضطر را
از خدا خواست تا زِ داغ حسين
قامتش بيشتر هلال كند
ملتمس با سكينه او مى‌گفت
تا اباالفضل را حلال كند...
من بميرم براى اين خانم
سرِ پيرى چه بى عصا مانده
پسرانش همه شهيد شدند
به دلش داغِ كربلا مانده
كاش
خونه‌ی من که خونه‌ی مُراده
خدا بهم اینجا علی رو داده
چار تا غلام آوردم اینجا واسه
دو تا خانوم و دو تا آقا زاده
برا دو خورشیدش یه ماه آوردم
برای خیمه تکیه‌گاه آوردم
روزی که عباسم و دید علی گفت...
برای دختراش سپاه آوردم
اما زدند آینه رو شکستند
دلای سنگی سرش و شکستند
دلیل داره اگه زمین می‌خورم
آخه عصای پیریم و شکستند
میگن که خیمه‌ها کفن ها شدند
با سیلی غرقِ خون دهن‌ها شدند
یه چند تا دخترام رسیدن ولی
دیدم شبیهِ پیر زن‌ها شدند
اَمون از این موهای خاکستری
از این همه گُلای نیلوفری
عباسم و حسینم و گرفتند
نه مادرم نه حتی نامادری
دست رو دلم نذار دلم کبابه
شبیه روی سوخته ی ربابه
تا وقت مردنش همش می‌پ
بعد زهرا برای اولادش
همدم روزهای تنهایی
تو برای غریبی مولا
بهترین حس و حال "زهرایی"
حس ناب تو حس مادر بود
تکیه گاه علی شدی بانو
مثل خورشید پشت ابری تو
آمدی ، منجلی شدی بانو
پر جبریل فرش پاهایت
چقدر با وقار هستی تو
روز محشر مقابل زهرا
مایه ی افتخار هستی تو
مادری کرده ای برای همه
ولی اصلا به جای زهرا ، نه
سال ها خانه ی علی بودی
فکر "همتا" شدن به مولا ، نه
اسوه ی کاملی پس از زهرا
با وفا و سراسر از احساس
ادب از ذات تو سرازیر است
مثلا : یک نمونه اش "عباس"
مدح تو کار هر زبانی نیست
مگر اینکه چهارده معصوم
گریه های همیشه جانسوزت
منحصر شد به کشته ای "مظلوم"
آه ... بر سینه میزدی هرشب
از غم کشته های
نوکرای سادتیم ام البنین
سر تا پا ارادتیم ام البنین
بی بی جانم ما فقیرْ بیچاره ها
وقفِ خانوادتیم ام البنین
بانويِ خونه ي آقامون علی
مَحرم مَحرمه غم هامون علی
میتونیم شما رو مادر بخونیم
اگه رخصت بده بابامون علی
از همه غیر شما خسته شديم
به اباالفضل تو وابسته شديم
ما مثه عریضه های حاجتیم
به پَر کبوترات بسته شديم
از شما درس ولایت میگیریم
رخصته عرض ارادت میگیریم
تو گرفتاریامون برا شما
سفره میندازیم و حاجت میگیریم
خیلی زشته نوکرات کم بیارن
یا توی نوکریشون کم بذارن
هدیه میشن به شما تو مشکلات
صلواتایی که رد خور ندارن
به غم چشمای گریون حسین
به دل ساقی دلخون حسین
به امید ناامید شدش قسم
رومونو نزن زم
روایت ها فراوان است و حتما اینچنین بوده
که با عباس قطعا مادری مرد آفرین بوده
سلام حق بر آن شیری که پرورده است شیری را
که اذن ادخلوهایش سلام آمنین بوده
کسی که بعد زهرا می شود هم خانه مولا
یقینا در ادب در پله های آخرین بوده
یدالله است اگر مولا علی بن ابیطالب
همین زن دست مولایم علی، در آستین بوده
مرام حضرت زهرا اثر دارد اگر این طور
کسی بین زنان عصر خود فخر زمین بوده
و بعد کربلا حق داشت او با روضه ی زینب
اگر با خوردن هر جرعه ای زار و حزین بود
و حالا غربت شام بقیع از گریه های اوست
کسی که بعد مرگش هم چنان ام البنین بوده
علی یوسفی
گوهر دریای احساسی تو یا ام البنین
میهمان گلشن یاسی تو یا ام البنین
همدم اولاد زهرایی و همراه علی
فخرت این بس ، ام عباسی تو یا ام البنین
اسماعیل پورجهانی
بعد از تو دیگر هیچ کس ام البنین نیست
یعنی زنی مانند تو مرد آفرین نیست
ام الادب ، ام الوفا ، ام الاباالفضل
غیر از تو وصف هیچ شخصی این چنین نیست
شاگرد درس صبر مولا بوده ای که
با این همه غم روی پیشانیت چین نیست
در گریه ات جایی ندارد داغ فرزند
قصد تو از این کار غیر از حفظ دین نیست
وقتی که اشک دشمنانت را درآورد
پس خطبه ای چون خطبه هایت آتشین نیست
مدح تو چون با مدح عباست گره خورد
دیگر گریز روضه ات هم غیر از این نیست
شور رجزهایش نمی آمد به آن که
در راه حفظ دین خود قطع الیمین نیست
آه ! ای خوشا بر حال آن مردی که در جنگ
وقتی که دستش قطع شد بر روی زین نیست!
این چند برگ از متن قرآن است بر خاک؟
یا
من شڪ ندارم روزگاری تازہ میفهمی
می آمدہ در هـر قدم او پا به پای تو
تو مادری کردی برای بچه هـای او
او مادری کردہ برای بچه هـای تو
شاعر : محسن کاویانی
ای دو جهانت فدا حضرت ام البنین
همسر شیر خدا حضرت ام البنین
مادر عشق و ادب دختر والا نسب
مظهر حجب و حیا حضرت ام البنین
تو بر علی یاوری بر حسنین مادری
اسوه مهر و وفا حضرت ام البنین
سه اختر و یک قمر چهار نور بصر
حق به تو کرده عطا حضرت ام البنین
کدام زن را سزد که چون شما پرورد
ساقی بی دست را حضرت ام البنین
چشم و چراغ علی وارث داغ علی
گریه کن کربلا حضرت ام البنین
فغان که سهم دلت غصه و اندوه شد
ز قصه نینوا حضرت ام البنین
جای تو خالی که شد دست ابالفضل تو
ز پیکر او جدا حضرت ام البنین
جای تو خالی ولی آمده در علقمه
فاطمه خیر النسا حضرت ام البنین
بقیع ماند و چهار صورت قبر غریب
تو ماندی و روضه ها
روزي که پا به عرش معلا گذاشتي!
بر هر چه داشت نقش تو را پا گذاشتي
در هيئت کنيزي اولاد فاطمه
اينگونه پا به خانه مولا گذاشتي
مي ريخت از نگاه تو احساس مادري
مرهم به زخم زينب کبري گذاشتي
"مولاصدا بزن، نه برادر ! حسين را "
اين جمله را تو بر لب سقا گذاشتي
در کربلا براي دل سنگ کوفيان
چار آينه به رسم تماشا گذاشتي
با تو بقيع داغ دلش تازه شد که تو
پا جا پاي غربت زهرا گذاشتي
پيش از تو نوحه، شورحماسي نميگرفت
رسم خوشي ست آنچه که بر جا گذاشتي
از خوان نوحه خواني تو آب مي خورد
چشمان خيس ما که بر آن پا گذاشتي ...
شاعر : سید جواد میر صفی
جایِ زهرا نیامدی اصلا
بیش از اینها شما ادب داری
در مقام شما همین بس که
مادر حضرت علمداری
کودکانِ یتیمِ حیدر را
بعد زهرا تو مادری کردی
بویِ نانِ تنورِ زهرا را
آمدی و به خانه آوردی
مادری کرده ای برای حسین
بانگاهِ سراسر احساست
علقمه بود و مادری کرده
فاطمه هم برای عباست
داغ فرزند دیده ای اما
خَم به اَبروی خود نیاوردی
از غم روضه های اکبر بود
گریه ای هم اگر که می کردی
داده یک عمر بعد کرب و بلا
گریه های رباب آزارت
تشنه بوده به روی دست پدر
کرده این ماجرا گرفتارت
بر لبت زمزمه است،عباسم
مرد جنگ و خطر، نبودی تو؟
لحظه ی غارت زر و خلخال
پیش زینب مگر نبودی تو؟
پهلوانم،کنار آب فرات
کرده ای رو سپید مادر
همسر شیر حق و مادر دریا شده ای
بانوی بیت علی ثانی زهرا شده ای
خانه با بودن تو رونق زهرایی یافت
مثل یک خاطره ی گم شده پیدا شده ای
دامنت مهد ادب بوده و ایثار و وفا
شد صفاتی که خودت بانی آنها شده ای
تو همان شیر زن لایق حیدر بودی
شأن تو بود اگر همسر مولا شده ای
ساره و مریم و آسیه و حوا بر تو
غبطه خوردند که تو مادر سقا شده ای
ترسی از روز جزا نیست، اباالفضلت اگر
در کف من بنهد نامه ی امضا شده ای
شاعر : رضا محمدی
