دو دمه های وفات حضرت ام البنین(س)
بهر تشیع آمده مولا امیر المومنین
یا اله العالمین(۲)
میشود مهمان عباس حضرت ام البنین
یا اله العالمین(۲)
داغدار مشک بی آب و عمود آهنین
حضرت ام البنین(۲)
دست عباسش ز تن افتاده بر روی زمین
حضرت ام البنین(۲)
وفات مادر آب آور کربلا
بند اول
مادر ماه ای بلند اختر
پدر خاک را شدی همسر
ای بزرگ عشیره غیرت
فخر تو شد کنیزی کوثر
افتخارت همین بس است بانو
که ترا خوانده زینبین مادر
خانه‌ی فاطمه ترا ماّمّن
خوانده ام البنین ترا حیدر
مادر آب مادر سقا
ای ادیب بزرگ آب آور
روح احساس و مادر یاسی
تو بنام حسین حساسی
بند دوم
سر و جانم فدای عباست
همه شاهان گدای عباست
سر نهاده به خاک پای حسین
سر ما خاک پای عباست
حرم الله شد دل عالم
دل ما گشته جای عباست
هم علمدار وهم علمگیر است
همه مات وفای عباست
بسکه مشکل گشاست در عالم
همه زیر لوای عباست
من به عشقش اگر به تاب وتبم
کاشف الکرب ذکر روز و شبم
بند سوم
پا به پایت مدینه گریه
نوحهی سینه زنی حضرت ام البنین(س)
گریه سر داده مادر سقا
گشته چون مجنون راهی صحرا
سینه در غمها تا سپر کرده
در بقیع از خون دیده تر کرده
آه و واویلا آه و واویلا(۲)
در مدینه شد محشر کبری
زنده شد یاد گریه زهرا
مادر ماه هاشمی جان داد
یا حسین گفته از نفس افتاد
آه و واویلا آه و واویلا(۲)
بهر دیدارش آمده سقا
در برِ مادر همره بابا
گوید ای مادر من گل یاسم
من ابوفاضل اشجع الناسم
آه و واویلا آه و واویلا(۲)
علقمه گشته قتلگاه من
غرق خون گشته روی ماه من
تشنه جان دادم این شد اعجازم
پیش بابایم من سرافرازم
آه و واویلا آه و واویلا(۲)
بگرید مدینه ز آهی حزین
حرم دلشکسته ، بقیع دلغمین
بگو مادران شهیدان همه
کنند نوحه از داغ ام البنین
واویلا واویلا یا ام البنین
گلی ، گر بسوزد تنش مشکل است
رود لاله از گلشنش مشکل است
جوان ، گر بپوشد لباس کفن
به مادر خبر دادنش مشکل است
واویلا واویلا یا ام البنین
به آن مادری که شد از غصه پیر
خبر آمد از مرگ ماه منیر
خبر آمده دست او شد جدا
خبر آمده چشم او خورده تیر
واویلا واویلا یا ام البنین
عزای حضرت ام البنین سلام الله علیها
( سیدتی فاطمه حضرت ام البنین )
کنج بقیع دلغمین نشسته روی زمین
مرثیه خوانی کند بهر "قطیع الیمین"
سیدتی فاطمه.......
جام و سبو گریه کرد لاله بر او گریه کرد
ز گریه ی مادری چشم عدو گریه کرد
سیدتی فاطمه......
نمی شود باورش چه آمده بر سرش
دست علمدار عشق جدا شد از پیکرش
سیدتی فاطمه.....
دو چشم او شد زغم چشمه ی اشک و الم
یکی به یاد حسین یکی به یاد حرم
سیدتی فاطمه......
گریه کند بی حساب مادر سقای آب
خجل شد از تشنگان خجل بود از رباب
سیدتی فاطمه......
بر غم آن پاره تن سر جدا از بدن
به جای زهرا کند گریه بر آن بی کفن
سیدتی فاطمه...
ای بانوی خانه ی شیر خدا
ای مادر ساقی ی کرببلا
مدینه خونجگر در غمت نوحه گر
تو مادر تقوی و دینی
ام الادب ام البنینی
کنج بقیع شد بیت الاحزان تو
چشم ملک گردیده گریان تو
خون شده دو عینت در غم حسینت
تو مادر تقوی ام الادب
داری به دل داغ دو شق القمر
از ماتم عباس و فرق حیدر
تازه شد داغ تو خزان شد باغ تو
تو مادر.. .
ام الادب....
السّلام عَلیکِ یا امّ البنین (س)
مادرِ عباسم و، عشقم حسینِ فاطمه است
خوش به حالم، نامِ من امُّ البنینِ خادمه است
قطره ای بودم ولیکن وصلِ دریا گشته ام
زوجه ی شاه و کنیزِ بیتِ زهرا گشته ام
هرگز از دامانِ او دستم نمیگردد رها
ذرّه ای از خاک باشم در حریمِ این سرا
آنکه از باغش شود هفتاد و دو گل بهترین
کربلایش محشری بر پا نماید در زمین
سر نهم بر آستانش با کمالِ افتخار
کز حسن دارد صفا وُ از حسینش اعتبار
نور می بینم در این دو از چراغِ کیستند؟
نوری جز رَبّ و رسول و یاس و حیدر نیستند
هر دو سعدِ اکبرند و بر خلایق برترند
سیّدِ عالی مقام و هر دو عالم سرورند
شکرِ حق گویم که هستم از محبّانِ بتول
تا طو
به گوش آید زنگِ کاروانی
دلش افتاد شورِ ناگهانی
چه می سوزد دلش در شعله ی تب
روان شد تا به استقبالِ زینب
مگر مادر خبر از پیش دارد؟
که اینگونه دلش تشویش دارد
چه خم شد زیرِ بارِ این مصیبت
قدِ امّ البنینِ با صلابت
نگاهِ غربتش رنگِ شفق شد
دلش لرزید و پایش بی رمق شد
ز غم بنشسته زیرِ سایبانی
ندارد از مسافرها نشانی
چو باران چشم دوزد جاده ها را
که تا بیند رخِ شهزاده ها را
چه بگذشته مگر کرببلا را؟
نهالِ باغِ آلِ مصطفی را
چه بگذشته به حال و روزِ زینب
امان از سینه ی پُر سوزِ زینب
چه بگذشته حسین و اکبرش را
و قاسم هم علیِ اصغرش را؟
خزانِ انتظارش گو سر آمد
گلی با خاک و خونِ معجر آمد
میان
کرامت حضرت امّ البنین (س)
روی خوشِ تو که روی مادر دارد
بوی خوشِ تو چو بوی کوثر دارد
با اینکه تو جای مادرم بنشَستی
زینب تو را بر مادری باور دارد!
#هستی_محرابی
ام بنینم شده ام رهسپار
سوی عدم خسته دل از روزگار
مرگ شود راحتی من زغم
فزت برب گو بشوم رستگار
کرببلا کرد مرا داغدار
داغ عزیزان به دلم بیشمار
ام بنینم که ندارم پسر
بوده ام اندر غمشان بردبار
چار پسر داشته ام پهلوان
لشکر کوچک،همه حیدر تبار
لشکر در خدمت دین خدا
خون خدا را همه همراه ویار
جان همه دادند به راه حسین
بهر شهادت همه بی اختیار
برتر آنها بود عباس من
یکه علمدار در آن کارزار
شاخص ومیزان وفا بود او
دست وسرش کرد به قربان یار
شیر حسینی به مصاف عدو
داد مرا تا به ابد اعتبار
داغ پسرها بودم سخت لیک
بهر حسینم شده ام بیقرار
درغم داغ پسران وحسین
دل شده خون دیده شده اشکبار
هرکه مرا ام بنین خ
◾️برای حضرت ام البنین علیها سلام
آهی کشیدی و رخ آیینه مات شد
اشک زلال چشم تو آب حیات شد
خون دل تو خون دلم را به شیشه کرد
تا از تو خواستم بنویسم دوات شد
این شهر را ادامه دهی... آب می برد
بانو بقیع از ابر دو چشمت فرات شد
ای نوحه خوان ممتدِ از صبح تا به ظهر
قدری نفس بگیر که وقت صلات شد
وقت قنوت، اشک تو افتاد روی خاك
فردا خبر رسید که آنجا قنات شد
او ماند و دختران یتیم قبیله اش
ام البنین بی پسر ام البنات شد
آری پسر قمر به شب مؤمنین که شد
مادر ستاره ی سحر مؤمنات شد
عزیزانم همه رفتند وماندم
زاین جور زمانه خشمگینم
مرا ام البنین دیگر نخوانید
شدم تنها و ام بی بنینم
شده هرروزکارم در مدینه
بقیع آیم به خاک غم نشینم
به یاد داغهای مانده بر دل
زنم ناله به آه آتشبنم
مدینه دل بسوزان بر من زار
به یاد کربلا ام الحزینم
حسینم را سرش از تن بریدند
زبعدش با غم وماتم قرینم
جدا شد دست عباسم زپیکر
بمیرم از برای مه جبینم
بمیرم گفت آخر برحسینم
برادرجان بیا نقش زمینم
خوشا برمن پسرهایم نمودم
فدایی امیرالمومنینم
زده آتش غم زینب وجودم
شده ام المصایب همنشینم
خدا خواهم که عمر من سرآید
که داغ زینب کبری نبینم
چه دشوارست اینسان زندگانی
به کامم مرگ باشد انگبینم
بخوان مرغ اجل قدری برایم
ک
مادر روز های دلتنگی
بانوی گریه های طولانی
می شد از موج اشک هر روزت
اسمان مدینه طوفانی
بسکه با سوز روضه می خواندی
پا به پایت مدینه می نالید
چشم های غسی مروان هم
گاهی از گریه ی تو می بارید
اسمان را به گریه وا می داشت
چشم ابری و اه هر روزت
چشم خاکی و غصه دار بقیع
می نشسته به راه هر روزت
کربلا بود و روسفیدی تو
لحظه امتحان سخت خدا
پسرانت یکی یکی رفتند
شیر مردان درس های شما
گرچه با چشم خود ندیدی که
کربلا را چه ماجرایی بود
زندگی تو بعد عاشورا
گریه در گریه کربلایی بود
السَّلامُ عَلَیکِ یا زَوجَةَ وَصّی رَسول الله السَّلامُ علیکِ یا عَزیزَةَ الزَّهراء اَلسَّلامُ علیکِ یا اُمَّ البُدور السَّواطع یا فاطِمَةَ بِنتِ حِزام الکِلابیه المُکَنّاة باُمِّ البنین و رحمت الله و برکاته
با اینکه عمری در دواوین* کهن هستی
ام البنین! اما فراتر از سخن هستی
مانند زهرا از تو بوی گریه می آید
ام البکای دیگری در شعر من هستی
در روضه ی مادربزرگم سفره ات پهن است
تو اول هر ماه شمع انجمن هستی
نامادری!مادر صدایت میکند زینب
یعنی تو هم ام الحسین ام الحسن هستی
یک نیمه ات ام البنین و نیمی ات زهراست
گویا دو روح توأم در یک بدن هستی
فاطمه ی ام اسد باید خطابت کرد
تو از خواتین غیور شیرزن هستی
ع
خودم کنیز توام بچه‌هام نوکر تو
عروس‌های من آقا کنیز دختر تو
من آمدم که به پایت فقط بلند شوم
نیامدم بنشینم بجای همسر تو
اگر سپاه نداری نمرده ام‌بنین
چهارتا پسرم میشوند لشگر تو
چهار تا پسرم عالمان‌غیب شدند
برای اینکه نشستند پای منبر تو
علی نگو که غریبی فقط تو لب تر کن
چهار دسته‌گلم میشوند پر پر تو
پسر بزرگ نکردم کنار من باشند
بگو فدات شوند افتخار من باشند
نمیروند اگر هیچ‌جا بدون حسین
نبوده‌اند چون از ابتدا بدون حسین
خودم به یک یکشان یاد داده‌ام حتی
بهشت نیز ندارد صفا بدون حسین
کنار سفره آقایشان بزرگ شدند
نخورده‌اند دو لقمه غذا بدون حسین
سپرده ام به ابالفضل موقع رفتن
که بر نگرد ز کرب‌وبل
با عروساش بین گذر نشسته
رو چادرش خاک چقدر نشسته
چند ماهه که بچه‌هاشو ندیده
چند ماهه اینجا بی‌خبر نشسته
خبر دادن بهش بشیر اومده
اومده اما سر به زیر اومده
منتظر یه کاروان امیر بود
ولی یه کاروان اسیر اومده
همه امیدش دیگه ناامید شد
خبر دادن که عباسش شهید شد
نمی‌دونم که از بشیر چی شنید
روزگارش سیاه، موهاش سفید شد
تلخی راهو واسشون عسل کرد
مشکل بی‌مادریشونو حل کرد
ام بنین اومد توی کاروان
دخترای فاطمه رو بغل کرد
روزای خوب تموم شدوشب رسید
کاسه صبر همه برلب رسید
چیزی نمونده بود بمیره زینب
ام بنین به داد زینب رسید
نوحه میخونه واسه دردونه‌هاش
مرهم داغ زینبه شونه‌هاش
عمهء سادات می‌زنه رو سرش
ام بنین
اگرچه جای او عرش است اما در زمین باشد
که مولایش امیرالمومنین را همنشین باشد
اگر مادر شود ام الادب دور از تصور نیست
پسر باب الادب باشد، پسر بالانشین باشد
یقینا لب زده بر چشمه ی عین الیقین، وقتی
شود بانوی مردی که خودش حق الیقین باشد
چه فخری میکند بر مریم و حوا، زمانی که
ببیند همسرش مولا امیرالمومنین باشد
کنیز خانه ی حیدر، عزیز خانه ی حیدر
((خدا میخواست آن باشد، خدا میخواست این باشد))
هزاران بار حیدر گفت احسنت آفرین بر او
چرا که همسرش بانوی عباس آفرین باشد
دوباره نام عباس آمد و حس کرده ام بانو
که چین افتاده بر پیشانی ات، قلبت حزین باشد
بشیر از تو نمیخواهم بگویی از ابالفضلم
اگرچه خوب میدانم
الا مادر که روحی پاک داری
چرا احوال غربت ناک داری
نبینم بی پسرهایت تو تنها
میان حجره سر بر خاک داری
پيش رخسارم اگر خورشيد مهتاب من است
مادرم ام البنين، حیدر چو ارباب من است
آب شد شرمنده ام، منهم شدم شرمنده چون
کهکشان شیری شش ماهه بی تاب من است
اگر که یوسفم را می دریدند
و عباس مرا در خون کشیدند
فقط پاسخ بده این جمله ام را
حسینم را چگونه سر بریدند؟
الا مردم مرا مادر ندانید
مرا با غصه ها تنها گذارید
منی که یک پسر دارم، ندارم
مرا ام البنین دیگر نخوانید
دوبیتی ویژه وفات حضرت ام البنین(س)
امشب عزا گرفته‌ي غوغاي مادرم
هستم خموش و گوش به آواي مادرم
گر منصبم چنين شده «سقاي تشنه لب»
مرهون لطفِ هُرمِ دعاهاي مادرم
ممنونم از تو مادر، من را تو پروراندي
شهد وفا و غيرت، بر جان من چشاندي
گفتي كه همچو بابا، از هر گُنه برّي باش
رفتي ميان ميدان، همواره حيدري باش
من اين همه ادب را، درس از شما گرفتم
من از صفاي روحت، روحِ وفا گرفتم
از زحمت تو مادر، شد حالِ من خدايي
با شورِ تو ابالفضل، گرديده كربلايي
وقت وداع آخر، گفتي به شور و شينی
در كربلا تو عباس، قربانيِ حسينی
وقتي كه تو شنيدي، گشتم شهيد و عطشان
گفتي به شور و شوقي صد مرحبا پسر جان
تا ذكر يا حسينت، من در جنان شنيدم
در پيش روي زهرا، كردي تو رو سفيدم
بنال اي دل شب ام البنين است
شب تاب و تب ام البنين است
صداي قطره‌هاي آب لرزان
غم روز و شب ام البنين است
به طفلان حال عباسش بگويد
وفا چون مذهب ام البنين است
ميان ناله‌ها امشب بنالد
ابالفضلم گلِ ام البنين است
اگر شد كار عباسش دليري
شجاعت مكتب ام البنين است
اگر عباس او باب كرم شد
سخاوت منصب ام البنين است
كتاب غيرت و عشق و شهادت
نمي از مشربِ ام البنين است
#ام_البنین
دارایی من محبت آل عباست
ذکر لب من ناد علیّ و زهراست
دل گشته اگر شهر ابالفضل آباد
بی شک اثر دعای امّ الشّهداست
کرامت امّ البنین سلام الله علیها
ای بانوی پاکیّ و طهارت
ای مادرِ گلهای شهادت
سرسبزترین دامنِ عشقی
تو پاکترین گلشنِ عشقی
عباس ز دامنِ تو رویید
از شیرِ گوارای تو نوشید
از عنبرِ سینه ی تو بویید
با خنده ی لبهای تو خندید
ای جانِ تو لبریزِ صفا است
در باورِ تو عشقِ خدا است
تو مادرِ دومِ حسینی
در معرفتت گمِ حسینی
احسنت به انتخابِ مولا
همچو تو نشانده جای زهرا
ای صاحبِ روحِ با کرامت
عباسِ تو یک جهان سخاوت
صد باغِ ثنا به روحِ پاکت
ای بانوی پاکیِ و طهارت!
#هستی_محرابی
السّلام عَلیکِ یا امّ البنین س
آهای رفیقِ دردم، آهای صدای خسته
امشب میونِ روضه، اگه دلت شکسته
سر و بزار رو زانو، آروم آروم صداش کن
یه گوشه ای تو مجلس، با زینبش نشسته
بهش بگو بی بی جون، تو رو به جونِ عباس
همون که باشه اسمش، کلیدِ قفلِ بسته
اونی که جونِ او بر، حسینِ زهرا بنده
خوب و بدا رو در هم، او یه جا می پسنده
اگه دلت اسیره، از این زمونه سیره
یکی رو میشناسم که، دستِ تو رو میگیره
دلِ خودش که خونه، دردِ تو رو میدونه
هر شب برات تو روضه، ام یُجیب میخونه
بانوی ما اگر چه مضطر و دل غمینه
دامنِ او وسیعه، چونکه امّ البنینه
نامِ قشنگِ عباس، بابُ الحوائجِ ماس
یه مادرش گلِ عشق، یه مادرش گلِ یاس
زمینه سینه زنی
وفات حضرت‌ام‌البنین(س)
من ادیب ادبم
فدایی ام ابم
بیت ولا را محرم و
خدمتگزار زینبم
من باغبان لاله و یاسم
ام‌البنین مادر عباسم(۲)
تو آسمون کربلا این پسر من قمره
کوکب بخت مادر و ستاره‌ی در سحره
عباس علمدار حسین(۴)
بنددوم
مادر آینه و آب
مونس غمهای رباب
ذکر لالایی به لبش
اینگونه میدهد جواب
گوید که من شرمنده از رویت
هرلحظه که آیم سر کویت(۲)
گهواره خالی طفلت قاتل جون منه
هر روز و شب چشمونه گلگون منه
عباس علمدار حسین(۴)
حضرت _ام البنین_ سلام الله علیها
ام البنین بعد از حسین ام الادب شد
شاگرد درسش ، کربلا امّ وهب شد
در تربیت بر مادران هم مادری کرد
شیر آفرینی که چُنین فخر عرب شد
خود را کنیز خانه می دانست اما
از لطف اهل خانه او زهرا نسب شد
حتی ادب پیش ادب هایش ادب کرد
حتی وفا هم از وفایش در عجب شد
ام القمر یعنی که نوری در سیاهی
یعنی که فرزندش چراغ راه شب شد
در آن هیا هو حق مادر را ادا کرد
نگذاشت روی خاک سر ،زهرا سبب شد...
علی اصغر یزدی
از غم یار سرشک مژه دریا کردند
دل من خون،چو دل زینب کبرا کردند
این شنیدم که ابوالفضل من از پا افتاد
یوسف فاطمه را بی کس و تنها کردند
این شنیدم که همان ها که به تو تیر زدند
تا که خوردی به زمین،نیزه مهیا کردند
این شنیدم که تو رفتی و پس از رفتن تو
کودکان در وسط خیمه خدایا کردند
باورم نیست که از نیزه زمین خورد سرت
و ز پهلو سر نیزه سر تو جا کردند
باورم نیست که با بودن تو عباسم
زینبم را سر بازار تماشا کردند
شیر من باد حلال همه فرزندانم
که سر و جان به فدای گل طاها کردند
اشک میریزم اگر در غم طفلانم نیست
اشک ریزم که چه با یوسف زهرا کردند
نه فقط بر بدنش زخم روی زخم زدند
نیزه را در بدن زخمی او تا
