بیا تا دمی رو به دریا کنیم
غروبِ شفق را تماشا کنیم
بیا از سرِ شوق و دلدادگی
صمیمانه با خویش نجوا کنیم
به ساحل نشینیم، با یاد دوست
جنون را در آینیه معنا کنیم!
شاعر : هستی محرابی
ای کاش شهودِ نظرِ مَه باشیم
از دردِ دلِ غربتش آگه باشیم
ای کاش به هنگامِ ظهورش ما هم
یک یار از آن سیصد و سیزده باشیم
شاعر : هستی محرابی
کشته شد از زهرِ کینِ دشمنان
عسکری مولا امامِ شیعیان
تسلیت گوئیم از این داغِ عظیم
پیشگاهِ مهدی ِ صاحب زمان
خون شده زین غصه قلبِ شیعیان
قتل کین شد آن امامِ مهربان
فاطمه شد از غمِ او نوحه گر
در عزایش آمده بر سر زنان
جانِ عالم در عزا، حجٌتِ قائم بیا
شمع ِ بزمِ ما شده دیگر خموش
می رسد هر سو نوایِ غم به گوش
جانِ ما از هجرِ رویش بی قرار
سینه ها از داغِ او اندر خروش
گونه را با اشکِ خون دریا کنید
هر کجا بزمِ عزا بر پا کنید
خاکِ غم بر سر کنید ای شیعیان
گریه بر آلاله ی زهرا کنید
جانِ عالم در عزا، حجٌتِ قائم بیا
سامرا شد سر به سر ماتم سرا
مهدی محزون نشسته در عزا
زین مصیبت شد خلایق داغدار
جانِ عالم غ
میانِ خانه ام بود و، بساطِ خون به پا کردند
سفارش کرد بابایم، عجب حقش ادا کردند
خدایا! جسمِ بابا را، نه تغسیل و عزا کردند
به جای تسلیت بر ما، امامت ادّعا کردند
ببین بابا که این امت، به حقِ ما چِها کردند
مرا با پیکرِ خونین، به بستر مبتلا کردند
جلویِ دیده ی طفلان چنان ظلم و جفا کردند
میان کوچه جانم را، گرفتارِ بلا کردند
امان از این همه غمها، ز بعدِ رفتنت بابا
علی را جانبِ مسجد، طنابی از قفا کردند
قسم بر زخمِ بازویم، که قلبم را جدا کردند
همانا بدترین ظلم و، شقاوت بهرِ ما کردند
برای اخذِ یک بیعت، چه آشوبی به پا کردند
مرا با محسنِ زارم، میانِ خون رها کردند
خدا داند که درحقٌم، چه ظلمِ ناروا کر
ساقیا! آب حیاتی که گمان نیست مرا
بے تو در عالم امکان که امان نیست مرا
تو که از روزِ ازل گهر و ذاتم بودی
عشقِ توحیدے تو صرفِ زبان نیست مرا
عارف از اصلِ وجودم که وجودم ز تو است
تو همان جانِ منی بی تو که جان نیست مرا
زینتِ ارض و سما چرخش افلاک تویی
تا بگویم همه را تاب و توان نیست مرا
حمد و توحید فقط نیک سزاوارِ تو است
کثرتِ فیضِ دو عالم، به عیان نیست مرا
ای که از مدح و ثنای تو زبانم قاصر
شرح الطاف تو توصیفِ بیان نیست مرا
مطربِ سازِ توأم طایرِ پروازِ توأم
هر کجایم ببری بارِ گران نیست مرا
همه معبودِ منی قبله ی مقصودِ منی
جز سرِ کوے تو چون نام و نشان نیست مرا
شرحِ این گفته همه باورِ پنهانِ
روزگارم بگذرد همپای باد
عمر ما را هیچ آرامش نداد
هر چه دنبالش دویدم گم شدم
نیست دیگر زندگی وفقِ مراد
گر حکیمی طالبِ دنیا مباش
آدمی را گم کند مالِ زیاد
ای که دل بستی به دنیا سالها
می روی پس کی به دنبالِ معاد!؟
تا توانی مهربانی کن به خلق
مهربانی کی رَود روزی ز یاد
آرزوی خویش را گم کرده ای
ای که کردی تو به دنیا اعتماد
ای که بستی دل به این و دل به آن
ناگهانی عمرِ خود دادی به باد
شاعر : هستی محرابی
در بهاری که طبیعت گل فشانی می کند
هر دلِ غمدیده احساسِ جوانی می کند
باغ لبریز از زلالِ مهربانی می شود
بر سرِ هر شاخه مرغی نغمه خوانی می کند
چون وَزد بویِ نسیمِ مهربانی از چمن
چهره ی غمگینِ ما را ارغوانی می کند
ساقیِ مستان کنارِ جوی با جامی به دست
تشنه کامان را چه زیبا میزبانی می کند
جان او پُر می شود از روشنی هایِ بهار
گر کسی احساسِ ضعف و ناتوانی می کند
بلبلِ شیرین سخن بر رویِ گلهایِ چمن
با زبانِ بسته ی ما همزبانی می کند
ای خوش آن کو از جوانی تا به پیری همچنان
در پناهِ حضرتِ حق زندگانی می کند
شاعر : هستی محرابی
شب از نیمه گذشته حرکتی کن
بیا با دوست بنشین صحبتی کن
بیا وُ با کلامِ روشنِ نور
تو شیطانِ لعین را لعنتی کن
بیا زانو بزن در کنجِ محراب
طلب از عشق فیضِ لذّتی کن
درِ رحمت به رویت باز گردید
به اصلاحِ امورت همتی کن
تهجٌد کن به درگاهِ خداوند
خدا را تا توانی طاعتی کن
وجودت را مزیٌن کن به توحید
ز یزدانت تقاضا حاجتی کن
دلت تا پُر شود از روشنی ها
سحر بنشین و با خود خلوتی کن!
شاعر : هستی محرابی
بنویس دوباره با دلِ تنگ
از آن همه شورِ جبهه وُ جنگ
بنویس به قصدِ ماندگاری
از جبهه به رسم یادگاری
بنویس ز روزهای سنگر
از آن همه لاله های پرپر
از همت و عزم شیر مردان
بنویس ز عاشقان ایران
از آتش و جنگ و جبهه وُ خون
پرپر شده های دشتِ مجنون
بنویس از آن همه شقایق
از آن همه لاله های عاشق
بنویس که جانشان فدا شد
بغض دلشان به جبهه وا شد
بنویس که بیقرار بودند
با عشق همیشه یار بودند
شاعر : هستی محرابی
زخمی که تو در سینه ات جا داده ای کم نیست
دردِ تو آقا! کمتر از دردِ محرم نیست
جز تو ندارد کس توانِ این همه غم را
با خود چگونه برده ای این کوهِ ماتم را؟
بی طاقتی در مکتبِ توحیدِ تو جهل است
صبر و رضا بهرِ خدا در پیشِ تو سهل است
با زهر اگر سازد تنت چون شیره ی شهدت
عهدی که با حق بسته ای ماندی سرِ عهدت
قرآنِ ناطق مظهرِ وصفِ کمالِ توست
بوی گلِ وصلِ نبی هم از وصالِ توست
ای مایه ی فخر خدا ای جلوه ی توحید
روی تو رخشنده تر از آیینه ی خورشید
بین آسمان نیلی قبا شد در عزای تو
خون گشته قلبِ مصطفی امشب برای تو!
شاعر : هستی محرابی
ای امامی که بابِ حاجاتی
"ای که سر تا به پا کراماتی"
"تو که پاکی و مثل بارانی"
کی سزاوار این جنایاتی
مبتلایی و فارغ از تقصیر"
"دست و پای تو بسته در زنجیر"
از جفا های آن ستم پیشه
نه تو را چاره نه تو را تدبیر
کس مَپرسید از غصه های تو
زخمِ سیلی بر گونه های تو
بر تنت ردِّ تازیانه ها
آهِ غم دارد لحظه های تو
روضه هایت بس درد جانسوز است
جانِ تو بیزار از شب و روز است
همدمی غیر از آه و ماتم نیست
دردِ تو کمتر از محرّم نیست
جسمِ گلبرگت لاغر و بی جان
شد زمینگیرِ گوشه ی زندان
ای گرفتارِ رنج و محنتها
در شرر، جانت از غمِ هجران
زخمِ زنجیرها بر تنت کاری
چشمه های خون از تنت جاری
ای شکیباتر از غمِ ایّوب
روزگ
با گریه ی تو گم میشم
هر شب تو کوچه های غم
گاهی بخاطرِ علی
گاهی بخاطرِ خودم
تو رفتی و من مونده ام
با این همه دلواپسی
خودت بگو چیکار کنم
با این روزای بی کسی؟
شاعر : هستی محرابی
میانِ آتشِ اعداء، گلی پرپر زنان می سوخت
که از فریادِ بیدادش، زمین تا آسمان می سوخت
دریغا بی کس و یاور، میانِ شعله های در
که قرآنِ محمد(ص) در، حریقِ دشمنان می سوخت
شاعر : هستی محرابی
سیلِ اشکم آمد و چون گونه را دریا نکرد
کوهِ غم در سینه بود و سینه هم افشا نکرد
روزهای رنج روح و جان من را می ربود
از ملامت هاے دوران سفره ے دل وا نکرد
بارِ غم از حد فزون شد سینه ام را می فشرد
عاقبت بر رازِ خود یک محرمے پیدا نکرد
زندگیمان آشنای بی وفای لحظه هاست
بر یکے دلچسب و شیرین بر یکے معنا نکرد
هر چه با تدبیر گشتم تا به کامم خوش شود
قدرِ خردل در نگاهم جلوه ے زیبا نکرد
دائمٱ امروزِ من در وعده ی فردا گذشت
وعده ی امروز و فردا را دلم حاشا نکرد
در شبِ یلدای من آهی فسرد و غم نشست
طعمِ شیرین بهاران خوابِ من رؤیا نکرد
شاعر : هستی محرابی
یه پایم تو مدینه یه پایم تو کربلا
دیگه نیرو ندارم زینبم با من بیا
بخدا یه مادرم نگرونِ حسنم
نمیدونم من ازش چیجوری دل بکنم
تشنه ی حسینم و ولی رغبت ندارم
بیا دستم و بگیر دیگه طاقت ندارم
طاقتم تموم شده بی قرار و خسته ام
چه کنم به هر دوشون آخه من وابسته ام
شاعر : هستی محرابی
گفتم حجاب دل را از معرفت به چندی؟
گفتا که در جوابم هر آنچه خود، پسندی
گفتم که از تو خواهم این پاسخِ سؤالم
گفتا ببین چه داری در لوحِ بهره مندی
شاعر : هستی محرابی
چون برگِ گلی به شاخه ها حیرانم
پائیز ترین بهارِ سرگردانم
هر شانه به سر تو را به یادم آرد
یعنی شده ای فقط بلایِ جانم
شاعر : هستی محرابی
تا تو نیامده بودی، ایران شب بود
خورشید در کسوف و ماه در عقرب بود
چون جدٌِ غریب خود راهی شده ای
این سوی که پژمردگیِ مذهب بود
چون جدٌِ غریب خود، غریب بودی
جانِ تو برای باغ دین در تب بود
از چشمِ تو سیلِ اشکها جاری بود
در سینه غمِ فراق لب در لب بود
ای کاش چو آن جدٌِ غریبت حسین
همراهِ تو هم معصومه ی زینب بود!
شاعر : هستی محرابی
سهمِ تو از زندگی، جز غم و مِحنت نبود
طالعِ تو از ازل، در کفِ قسمت نبود
جسمِ نحیفِ تو را کوچه به دیوار زد
هجرِ تو را بر دلِ حیدرِ کرّار زد
وا از غمِ جانِ تو / ناله ی احزانِ تو
تا به فلک می رود/ روضه ی هجرانِ تو
آتشِ داغِ تو در، سینه ی ما شعله ور
از غمِ تو در شبِ خسته بسوزد جگر
چاه فقط در دلش مانده مزارت کجاست
کوثر تو تا ابد ساقیِ لب تشنه هاست
وا از غمِ جانِ تو / سینه ی نالانِ تو
نوحه ی غم می رسد/از بیت الاحزانِ تو !
شاعر : هستی محرابی
فریاد من و شماست اینک لازم
حاشا نشویم پیش زهرا نادم
امروز در انتظار همدردی ماست
جان‌برکفِ سرفراز: عیسی قاسم
شعله‌ی سرکشی از آب به جانش افتاد
تیر طغیان زده از دوش کمانش افتاد
پر پروانه از آن شعله سوزان میسوخت
ناگهان لنگر خورشید زمانش افتاد
اِی کریمِ ابنِ کریمِ
ای پُر آوازه یِ بی پـیـرایه
سایه یِ رویِ سَرَم...همسایه
اِی کریمِ ابنِ کریمِ ابنِ کریم
بنده یِ خوب خدا عبدالعظیم
تو تمنـّایِ شب وُ روزِ مَنی
جلوه ای از جَلواتِ حسنی
خادِمَت خادمِ دربارِ وِلا
زائِرَت زائرِ شاهِ شـهداء
ما کجا مدحِ تو یاذَالاِکرام
مدحِ تو بر رویِ لبهایِ امام
مُهرِ تو پایِ روایت سند است
ذکرِ لبهایِ تو حیدر مدد است
اِی حسن زاده وُ باکیِ حسین
وارثِ غیـرت وُ پاکی حسین
می کنم رو به ضریحَت گهگاه
با سَـلامی به اَباعبدالله
زده بر حکـمِ تو مُهـرِ تائید
پیشِ چشمانِ خلائق خورشید
آبرو داری وُ از اهلِ یقین
نوکرِ شاه شدن یعنی این
تو که از نسلِ کریمان هس
یا سید الکریم
از امام مجتبی داری تو نیمی بیشتر
پس اگر عبدالعظیم،عبدالکریمی بیشتر
ای سفیر حضرت هادی برای جامعه
برده ای از «جامعه» سهم عظیمی بیشتر
در نماز این حرم فهمیده ام از راه ها
هم صراطی هم صراط المستقیمی بیشتر
بی حرم جد تو بود و بارگاهت اینچنین
بوی غربت می دهد از هر حریمی بیشتر
بعد معصومه میان واجب التعظیم ها
اسوه ی احسن برای زندگیمی بیشتر
روضه ای برپاست از سوی ملائک بی گمان
در حریمت آمده هرجا نسیمی بیشتر
کربلایی هرشب جمعه به عشق مجتبی
در بقیعش جمعه شب ها را مقیمی بیشتر
روضه ی ارباب را با جان خود حس کرده ای
برده ای از گندم ری چون شمیمی بیشتر
کلام گهربارت
بنوشان به ما از می ناب خود
که ماه جهانی و مهتاب خود
نگه دار تهران دماوند نیست
تویی و دعای به محراب خود
کلام گهربارت از «جامعه» ست
گهربار ما و گهریاب خود
امام دهم هم خیال تورا
نموده چنین راحت از باب خود
تو هم انتظار فرج می کشی
پس از مرگ خود هم به سرداب خود
حرم را حرم کرده ای با حسین
مرا برده ای سمت ارباب خود
که در شهر ری عکس شش گوشه را
نگه داشتی در دل قاب خود
درو چون که می گشت گندم به ری
تو چون شمع در جمع اصحاب خود؛
از آن روضه می ساختی،جمع را
پریشان و گریان و بی تاب خود
وادی نعیم
ساکن وادی نعیم شدیم
درِ این خانه تا مقیم شدیم
شست باران سیاهی ما را
زاغ بودیم و یاکریم شدیم
حرف امروز نیست قصۀ ما
مست پیمانه از قدیم شدیم
با همین نوکری ساده‌مان
در ثواب علی سهیم شدیم
نقل همسایگی نبوده و نیست
خادم سیدالکریم شدیم
کربلا باز روبروی من است
شهر ری شهر آرزوی من است
آمدی شهر نور باران شد
کشور ما به عشق مهمان شد
آمدی با قدوم تو کم کم
دست لطف خدا نمایان شد
ای که از نسل مجتبی هستی
میزبان تو نسل سلمان شد
عطر تو تا شمال ری هم رفت
چند قرنی گذشت و تهران شد
هر شب اینجا بساط عشق به پاست
هر که جا مانده او پشیمان شد
در کنار تو تا خدا رفتیم
هر شب جمعه کربلا رفتیم
وادی نعیم
ساکن وادی نعیم شدیم
درِ این خانه تا مقیم شدیم
شست باران سیاهی ما را
زاغ بودیم و یاکریم شدیم
حرف امروز نیست قصۀ ما
مست پیمانه از قدیم شدیم
با همین نوکری ساده‌مان
در ثواب علی سهیم شدیم
نقل همسایگی نبوده و نیست
خادم سیدالکریم شدیم
کربلا باز روبروی من است
شهر ری شهر آرزوی من است
آمدی شهر نور باران شد
کشور ما به عشق مهمان شد
آمدی با قدوم تو کم کم
دست لطف خدا نمایان شد
ای که از نسل مجتبی هستی
میزبان تو نسل سلمان شد
عطر تو تا شمال ری هم رفت
چند قرنی گذشت و تهران شد
هر شب اینجا بساط عشق به پاست
هر که جا مانده او پشیمان شد
در کنار تو تا خدا رفتیم
هر شب جمعه کربلا رفتیم
شب‌های جمعه کرب و بلا
فرقی نمیکند که چرا فرق میکند!
شب‌های جمعه کرب و بلا، فرق میکند
حتی گدای کرببلا، هر چه هم ندار
با یک گدای بی سر و پا فرق میکند
اصلاً گدای شاه شدن، پادشاهی است!
اینجا حساب شاه و گدا فرق میکند
دریای رحمت است بیابان این بهشت
اینجا خروش لطف خدا فرق میکند
هر جای کربلا فوران اجابت است
اما به زیر قبّه دعا فرق میکند
با مکّه و مدینه و مشهد، قم و نجف ..
اینجا خلاصه با همه جا فرق میکند
با تو که جهان غرقِ سعادت باشد
در پرتوِ عشق تو حلاوت باشد
مژده که پیام آور صلح آمد تا
تصدیق نبوّت وَ امامت باشد!
هستی محرابی
ای بال های عاشق! پروازتان آسمانی
غمِ دریا، زمین کم بوده ما را
و حالا آسمان هم شد اضافه
خداوندا! تو بر گردان بلا را
شدیم از این همه غمها کلافه
غمِ دریا دلم را آتشین کرد
بلای زلزله سر بر زمین کرد
چرا پشتِ سرِ هم بد بیاری!
چرا تیرِ بلا ما را کمین کرد؟
#اللهم_الدفع_کل_بلا_من
#جمیع_المومنین_والمومنات
تسلیت می گوییم سانحه ی دلخراش پرواز نا فرجام هموطنان عزیزمان را، روحشان قرین رحمت الهی
#هستی_محرابی
#همدردی_با_بازماندگان_سانحه
از روز فدک خانه خرابیم هنوز
دنبال سوال بی جوابیم هنوز
باز آمده ایم تا که ثابت گردد
ما پا به رکاب انقلابیم هنوز
ما غربت و زخم سینه را نگذاریم
ما فتنه ی اهل کینه را نگذاریم
هیهات علی دوباره تنها ماند
تکرار غم مدینه را نگذاریم
در پای علی، غیرت ما زهرایی
در معرکه ها، همت ما زهرایی
تاریخ به خون مان گواهی کرده
شد با شهدا، نهضت ما زهرایی
این درد الی الابد ندارد درمان
هیهات که حرف بد ندارد درمان
پرپر که شود گلی، دگر گل نشود
یاسی که شود لگد ندارد درمان
