با بال و پرهای شکسته بال می‌زد
لطمه به صورت در دل گودال می‌زد
بال و پـرش از تـازیـانـه زخـم دارد
با دست خود روی پرش دستمال می‌زد
انگار مثل مـادرش سـر درد دارد
چون روی سجده‌گاهِ خود را شال می‌زد
از روی تل زینبیّه دیده می‌شد ...
...شمری که تنهایی، برایش فال می‌زد
وقتـی حسینش را به روی نـیزه بردند
با بال و پرهای شکسته بال می‌زد
شاعر : رضا باقریان
از کودکی چنین کمرش خم نبوده است
در سینه‌اش که این همه ماتم نبوده است
در کودکی شکسته اگرچه دلش، ولی
شمشیر و تیر و نیزه فراهم نبوده است
گیرم که دیده بود پدر را شکسته سر
اما سری به نیزه مجسّم نبوده است
دیدی اگر که موی سر او سفید شد
داغی شبیه داغ مُحّرم نبوده است
دیدی اگر کنار برادر ز هوش رفت
صد ضربه نیزه بر بدنی کم نبوده است
یادش بخیر ناقه‌ی عریان و کعبِ نی
اطراف ناقه، ناقه‌ی مَحرم نبوده است
یادش بخیر کآمد و در قتلگاه دید
انگشت دست و حلقه‌ی خاتم نبوده است
شاعر : رضا باقریان
دارد شکستگّیِ سرت خوب می‌شود
کم‌کم تمام بالِ و پرت خوب می‌شود
بعد از چهل سحر که فقط گریه کرده‌ای
درد وصالِ هر سحرت خوب می‌شود
با گریه‌های دلشکَنَت فکر می‌کنی...
...سوزی که هست بر جگرت خوب می‌شود؟
یک روز عاقبت همه جا سبز می‌شود
درد عمیقِ چشم ترت خوب می‌شود
آه اِی عقیله گوشه‌نشینی برای چیست
زخمی که مانده بر کمرت خوب می‌شود
ای دخترِ شکسته‌ترین سینه، عاقبت
این سینه‌ی شکسته‌ترت خوب می‌شود
دیگر چرا به لطمه شبَت صبح می‌شود
دارد شکستگیِ سرت خوب می‌شود
شاعر : رضا باقریان
زمینه اسارت
حتی به روی نی، ای دینم * سایت و رو سرم، میبینم* محاله که ز پا، (بنشینم 3
چقدر،تازیونه هاشیرینه *وقتی، که خداداره میبینه
خیلی،شبیه سه شعبه هاشون* زخم، زبونا به دل میشینه(وای
من شهر به شهر، پیام خون تو میبرم* رو دوشمه ، علم علمدار حرم
گلای تو دارن می جنگن*شبیه غنچه ای، بی رنگن*از دوری عمو،(دلتنگن۳
تنها، با این چشمای چون دریام* با تو، اسیر سربازارام
فقط، منم خریدار، یوسف* جای، کلاف طنابه رو دستام (وای
بیشتر شده، آتیش عشق تو در سرم* رو دوشمه، علم علمدار حرم
تو روی نیزه چون، خورشیدی* قاری آیه ی توحیدی* بگو از اون بالا (چی دیدی؟۳
دیدم، گوشهء چشات بارونه* برا ، رقیه لبات میخونه
بابا ،بگو
چشمم از داغ تو ای گل پر شبنم شده است
لحظه هایم همگی رنگ محرّم شده است
مرهمی نیست که بر داغ عظیمت بنهم
اشک، تنها به دل سوخته مرهم شده است
حق بده پشتم اگر خم شده از غصه حسین
قامت نیزه هم از ماتم تو خم شده است
چند روزی است که از حال لبت بی خبرم
چه شده موی تو آشفته و درهم شده است
لب و دندان و سر و صورت تو خونین است
چشم هایت چقدر چشمه ی زمزم شده است
پیش از این لهجه ی زهرائی ات اینگونه نبود
چند دندان تو ای قاری من کم شده است
***
شاعر : سید محمد جوادی
زینب آن گلواژه بستان عشق
منطق الفیض دبیرستان عشق
فارغ التحصیل دانشگاه صبر
قهرمان قهرمانی ها به دهر
شیر حق را در بلاغت شیرزن
تیر غم را در مصائب پیل تن
نور حق از چهره او منجلی
تالی زهرا و ثانی علی
جرعه نوش باده جام الست
درمقام باده نوشی چیره دست
جرعه ای نوشید وخضر راه شد
سینه چاک عشق ثارالله شد
چهارساله دختری کز عرض جان
صبر از صبرش بگوید الامان
یکشبی خوابید آن نیکو سرشت
مادرش را دید درباغ بهشت
دید آن پهلو شکسته همچو گل
جا گرفته در بر ختم رُسُل
ناگهان چشمش هلال ماه دید
آنچه را نادیده بود آنگاه دید
دید روی مادرش را نیلگون
نیلگون از سیلی خصم زبون
ناله ای از پرده دل برکشید
آن چنان کز جا سپندآسا پرید
سر پای نیزه ی تو برادر! شکستنی ست
زینب سرش شکست ولی سر شکسته نیست 1
از آتش دلم دل هر سنگ آب شد
کوه از کلام دختر حیدر شکستنی ست
آل علی چو دست تظلم برآورند 2
بنیان شام چون در خیبر شکستنی ست
باران سنگ سوی سر روی نیزه هاست
ای شام شیشه دل خواهر شکستنی ست
در کربلا مدینه به تکرار می رسید
پهلوی دختران پیمبر شکستنی ست...
1-از مجید تال
2- از محتشم کاشانی
شاعر : امیر علی شریفی
سایه سوختن خیمه به دیوار افتاد
گذر زینب از این کوچه به بازار افتاد
تا که با نعره یک سنگ، دل آینه ریخت
شیشه ای خرد شد و از سر دیوار افتاد
پای آتش به در خانه گلها وا شد
غنچه ای سوخت، به پهلوی گُلی خار افتاد
کینه و بغض و حسد دست که دادند به هم
دست مادر وسط معرکه از کار افتاد
تا که یک بار نیفتد پدری روی زمین
مادری پیش نگاه همه صد بار افتاد
شهر با نالۀ «یا فضّه خُذینی» می گفت
نفس شیر خدا از نفس انگار افتاد
خاک بر چشم تو دنیا که تماشا کردی
کار پهلوی گل یاس، به مسمار افتاد
عمر گهواره به بوسیدم محسن نرسید
قرعه چوب به تابوت تن یار افتاد
میخ شمشیر شد و نیزه شد و خنجر شد
میخ تیری شد و در چشم علمدار افتاد
شراره بردل ناموس کبریا زده اند
برای دیدن ما، شهر را صدا زده اند
خدا به خیرکند، قافله به راه افتاد
سر تو را سر نیزه در انتها زده اند
حواسها همه پرت سر تو خواهد شد!!!
که دامنی پُرِ از پاره سنگ، تا زده اند
به نیزه تکیه زدی و تمام قافله باز
گریز گریه به گودال کربلا زده اند
دوباره داد بزن... ای حرامیان به کجا؟
که شمرها به حیا باز پشت پا زده اند
محله های یهودی چقدر باریکند
دوباره فاطمه رابین کوچه هازده اند
هنوز حرمله گویا دلش خنک نشده
سپرده پای سر تو رباب را زده اند
بس است مرثیه، اینجا گریزمیخواهد
که مرد خیره ای از ما کنیز میخواهد
شاعر : محسن حنیفی
به قلب نا آرام علمدار اسلام
چه قدرتمندانه رسیده شهر شام
به عشق برادر به پا کرده محشر
که زنده شده یاد حیدر
یا حسین یابن الزهرا3
تمام شهر آذین از این داغ سنگین
سه ساله در زنجیر شده زارو غمگین
ندارد تمامی چنین احترامی
امان از نذورات شامی
یا حسین یابن الزهرا3
زبان گشته الکن فلک چشمت روشن
نموده با دشنام پذیرایی دشمن
امان از یتیمی غم بی حریمی
یهودی و بغض قدیمی
یا حسین یابن الزهرا3
شاعر : احسان جاودان
دانلود سبک
اسارت كاروان كربلا
نوحه
آنکه دلیل سوز دلها بُوَد
مرثیه ی مهدی زهرا بُود
اسارت زینب کبری بُود
زینب کجا و ، یک عده کافر
الله اکبر الله اکبر
*******
اگر چه با ناله ی امّ الیُجیب
ماندند با یک عده ایی نانجیب
نصرُ من الله وَ فتحٌ قریب
چون کوه ، محکم دختر حیدر
الله اکبر الله اکبر
******
زینب کبری گوهر امامت
داده به عالم از سر شهامت
درس حجاب و صبر و استقامت
نورش فروزان ، تا صبح محشر
الله اکبر الله اکبر
شاعر : حاج امیر عباسی
دانلود سبک
به شوق دم زدن از نام تو ز نام گذشتم
به کوفه رفتم و از کوچه های شام گذشتم
برای ننگ ابد عمرِ ناتمام خریدند
وَ من به عشق تو از عمر ناتمام گذشتم
حیا فقط می فهمد که چشمها چه ندیدند
وَ من چگونه از این موج ازدحام گذشتم
سرم به زیر و تنم زخم سنگهای پیاپی
میان خیل تماشاچیان بام گذشتم
گذشتم از سرِ بازار و گر چه طعنه شنیدم
هزار مرتبه شکر خدا ز شام گذشتم
شاعر : مظاهر کثیری نژاد
مرا ميان سپاهت حساب كن بانو
گداي خان حسينت خطاب كن بانو
بـراي آنـكـه بـگويـي تـو كـيـستـي بي بي
مـيـان ظـلـمـت شب آفـتـاب كـن بـانو
نگـاه كـن همـه محتاج ها پياله به دست
بخـر بـراي خـدا و ثـواب كـن بانــــــــــو
ببار بـر سر عـالـم كـه رحمـت الـهـي
دوبار مشك دو چشمم پر آب كن بانو
نـواي گـريـه كـنـانت سلـام بر زينب
سلام نـوكـر خـود را جـواب كـن بانـــو
صفاي روضه دلم را دوباره محرم كرد
بخوان تو روضه و دل را كباب كن بانو
چقدر مردم هيز و چقدر مردم مست
غـبـار راه اسيري نـقـاب كـن بانــــو
يـزيـد بـي سر و پـا هـم حـيـا نـدارد که
تو فـكر چاره به بــزم شراب كن بانو
تويي كه نور خدايي ز چشمهاي مريض
تـمـا
به عالم صبر را آموخت زینب
به پای دوست عمری سوخت زینب
میان کوفیان با صوت حیدر
دهان دشمنان را دوخت زینب
***
به روی خاک ها غمگین نشسته
به گریه روضه ها می خواند خسته
گذشت، اما هنوزم باورم نیست
مرا بردند کوفه دست بسته !
***
شاعر : مجتبی شگریان همدانی
به عالم صبر را آموخت زینب
به پای دوست عمری سوخت زینب
میان کوفیان با صوت حیدر
دهان دشمنان را دوخت زینب
***
به روی خاک ها غمگین نشسته
به گریه روضه ها می خواند خسته
گذشت، اما هنوزم باورم نیست
مرا بردند کوفه دست بسته !
شاعر : مجتبی شگریان همدانی
چادر ببند بر کمرو انقلاب کن
شام خراب را سر شامی خراب کن
از ما مدافعان حرم انتخاب کن
روی تمام سینه زنانت حساب کن
یاد عرب نرفته که فیروز زاده ایم
تا پای مرگ پای شما ایستاده ایم
مکر سقیفه نقشه خصمانه ریخته
در باغ دوست آفت بیگانه ریخته
هیزم اگر چه بردر این خانه ریخته
دور وبر تو این همه پروانه ریخته
ما که نمرده ایم شما بی حرم شوی
زهرای بی مزار در این شهر غم شوی
پاییز را فراری خشم بهار کن
این قوم را دوباره به نفرین دچار کن
تیغی دودم به قره طوفان سوار کن
اصلا به ذوالفقار علی واگذار کن
باید دمشق آینه کربلا شود
تا این گره به دست علمدار واشود
در خون تپيده آسمان در بين گودال
جان تمام کاروان در بين گودال
مي دوخت سمت خيمه ها چشمان خود را
با پلک هايي نيمه جان در بين گودال
دار و ندار خواهري از دست مي رفت
در ازدحامي بي امان در بين گودال
گرم طواف قبله ی آمال زينب
سر نيزه و سنگ و سنان در بين گودال
در موج خون گم کرده تنها هستي‌اش را
يک بانوي قامت کمان در بين گودال
سر مي زد از سمت غروبي خون گرفته
خورشيد زينب ناگهان در بين گودال
از آسمان نيزه ها معراج مي رفت
تا بي کران تا لا مکان در بين گودال
نه سر، نه انگشتر، نه کهنه پيرهن، آه
آلاله، پرپر، بي نشان در بين گودال
انگشتر و انگشت با هم رفت از دست
در جستجوي ساربان در بين گودال
با بوسه هاي نعل هاي
دروازه ورودی شهر است و ازدحام
بر پا شده دوباره هیاهوی انتقام
این ازدحام و هلهله ها بی دلیل نیست
یک کاروان سپیده رسیده به شهر شام
يک آسمان ستاره‌ی آتش گرفته و
یک کاروان شراره و غم های ناتمام
در این دیار، هلهله و پایکوبی است
انگار رسم تسلیت و عرض احترام
چشمان خیره و حرم آل فاطمه
سرهای روی نیزه و سنگ از فراز بام
خاکستر است تحفه‌ی پس کوچه های شهر
بر زخم های سلسله ، شد آتش التیام
بر ساحت مقدس لب های پرپری
با سنگ کینه سنگدلی می دهد سلام
پیشانی شکسته و خونی که جاری است
بر روی نی خضاب شده چهره‌ی امام
با کینه علی همه‌ی شهر آمدند
بر پا شده دوباره هیاهوی انتقام
شاعر: بوسف رحیمی
یکتا دلیر عرصه ی عاشور، زینب است
پاک از پلیدی و ز گنه دور ، زینب است
چون درک هیچ کس به مقامش نمی رسد
در کنه خویش ، واله و مستور زینب است
عالم تمام ، ظلمت و آدم تمام ، رِجز
شمس سماء و زهره ی پر نور ، زینب است
زینت گرفته عرش خدا با هزار حرف
در ساق عرش ، کلمه ی مشهور ، زینب است (کَل مه)
او از خدا گرفت و به خلقش رساند ، نور
در راه عشق ، آمر و مأمور ، زینب است
یک مه به نیزه اشک خدا را روان نمود !
تنها عزیز آن مه منظور ، زینب است
سر خم نکرد نزد عدو ، استوار ماند
آنکه نمود چشم عدو ، کور زینب است
او یک تنه به لشگر کفار حمله برد
در شام و کوفه لشگر منصور ، زینب است
حلق یزیدُ را چه کسی ذبح می کند ؟
بر حل
ما از اهالی حرم و یارِ زینبیم
ما هم گدا و سائل دربار زینبیم
مثل علی که حیدر کرار مصطفی است
مرد نبرد و حیدر کرار زینبیم
مهدی اگر بیاید و ما را رصد کند
ما در سپاه عشق و ز انصار زینبیم
وقتی که جانمان به گلوگاه می رسد
در انتظار لحظه ی دیدار زینبیم
آقا بیا بخر ، وَ ببر نزد خواهرت
چون ما غلام و برده ی بازار زینبیم
این لطمه ها به عشق سری از بدن جداست
در بین روضه هاست که همکار زینبیم
در روضه های عمه ی سادات ، مرده ایم
ما غمزده ز دیده ی غمبار زینبیم
حالا به قول حضرت شاعر بگو که ما :
"در به در مجالس سالار زینبیم"
بی تیغ می بُرَد سر کفار شام را !!
الحق اسیر شیوه ی کشتار زینبیم
پنجاه و چند سال فقط زجر و ط
آیه های کوثر از تفسیر نام زینب است
جبرئیل اندر تعجب از مقام زینب است
مزد اشک گریه کنهایش به دست حیدر است
چون علی فرمانده ی کلّ نظام زینب است
آسمان بر نوک انگشتان او اِستاده است
شرق و غرب گنبد دوار ، رام زینب است
حضرت عباس تحت احترام زینب است
طاق ایوان ابوفاضل به نام زینب است
در تمام زندگانی ترک اولایی نکرد
بانوان این را بدانید این مرام زینب است
روبه زهرا کردُ در گودالُ با صد آه گفت:
باورش سخت است مادر .... این امام زینب است ؟
او سلامی داد در گودال و بعد از هوش رفت
حضرت ارباب مست این سلام زینب است
شاعر : جعفر ابوالفتحی
ترک دنیا محو دشمنهای بی بی زینب است
دشمن ما دشمن بابای بی بی زینب است
ماه را شبها اگر در قرص کامل یافتی
شاد باش این چهره ی زیبای بی بی زینب است
هاجر و مریم ، وَ آسیّه کنیز خانه اش
مادرش زهرا فقط همتای بی بی زینب است
خطبه ی حَمّام را یکبار با دقت بخوان
جمله هایش در پی تقوای بی بی زینب است
طرح حبل الله ، طرح رشته های چادرش
چون خدای ما خودش شیدای بی بی زینب است
عصر عاشورا زیارت کرد و خالق هم نوشت
این زیارت نامه ها انشای بی بی زینب است
بی سر است و بی عبا و بی عِمامه ، بی کفن
این حسین تشنه لب دنیای بی بی زینب است
در شب شام غریبان با بسی اندوه گفت :
ای حسینم این شب یلدای بی بی زینب است
خطبه های او ت
در واژه های شعر تو دیدم وقار را
حُجب و حیایِ فاطمی این تبار را
با تیغ خطبه فاتح صفین كوفه ای
مولا سپرده دست شما ذوالفقار را
در اوج بیكران خودت مست می كِشی
هفتاد و دو ستاره ی دنباله دار را
درس حجاب می دهد این آستین شرم
معنا كنید روسری وصله دار را
با واژه های «هیزم» و «مسمار» و «شعله ها»
آتش زنید مستمع بی قرار را
خانم اگر اشاره به طشت طلا كنید
خون گریه می كنیم خزان تا بهار را
چشمت به غیر چشم حسینت ندیده است
دیدی كنار طشت، بساط قمار را
زینب كجا و مجلس نامحرمان كجا!
از دست داده ام به خدا اختیار را
این بوی سیب چیست؟ دوباره گرفته ای -
بر روی دست پیرهن شهریار را
اكسیر اشك روضه ی تان مس طلا كند
وقتش ر
روشن گرست ناله ی پشت شرارها
چون آفتاب، در همه ی روزگارها
روشن ترست از همه ی روزها شبش
شب دیدنی ست جلوه ی شب زنده دارها
خاك رهش بلند که شد "تربت"ش کنید
فرقی نمی کنند تراب نگارها
این ست معجزش که دمی معجزه نکرد
از هیچ خلق سر نزد این گونه کارها
این شانه را به هیچ نبی ای نداده اند
که بارها بلند شود زیر بارها
یک ذره از تلألؤ خورشید کم نشد
ذرّه کجا و جلوه ی پروردگارها
این دشت با اراده ی زینب اداره شد
در دست جبر اوست همه اختیارها
زینب سواره است، اگر چه پیاده است
این ها پیاده اند، همین ها، سوارها
وا کرده است فکر کنم بال خویش را
بیهوده نیست این همه گرد و غبارها
آهش تمام لشگریان را مچاله کرد
از او گرفته
دین ما مدیون صبر و انقلاب زینب است
روشن این عالم ز نور آفتاب زینب است
چشم خود را زیرپای خواهر خود می گذشت
حضرت عباس هم خانه خراب زینب است
دستگیری دو عالم دست عباس علی است
جان عباسش قسم این انتصاب زینب است
فاضله ، زینب ، عفیفه ، قُرَهُ العینِ الحسَین
گوشه هایی از لقب های جناب زینب (س)
اشک چشم ما همه از اشک چشم خیس اوست
بارش باران دیده از سحاب زینب است
خواب دید از شاخه ای بشکسته آویزان شده
ظهر عاشورا همان تعبیر خواب زینب است
گفت : ای خالق " تَقبَّل " این قلیل خلق خویش
این یکی از هر دعای مستجاب زینب است
شد زمین لرزه پدیدار از کلام و نطق او
شام در زلزال نه در اضطراب زینب است
مردهاشان می زنند و گری
خوشا چو باغچه از بوي ياس سر رفتن
خوشا ترانه شدن بي صدا سفر رفتن
سري تكان بده بالي، دُمي، لبي، حرفي
چرا كه شرط ادب نيست بي خبر رفتن
چقدر خاطره ماندن به سينه ي ديوار
خوشا چو تيغ به مهماني خطر رفتن
زمين هر آينه تير و هوا هر آينه تار
خوشا به پاي، دويدن خوشا به سر رفتن
در اين بسيط درن دشت چون سپيداران
خوشا در اوج، به پابوسي تبر رفتن
چه انتظار بعيدي ست بيشتر ماندن
چه آرزوي بزرگي ست زودتر رفتن
به جرم هم قدمي با صف كبوترها
خوشا به خاك نشستن، كلاغ پر رفتن
برو برو دل ناپخته ام كه كار تو نيست
به بزم مي سر شب آمدن... سحر رفتن
نه كار طبع من است اين كه كار چشم شماست
پِيِ شكار مضامين تازه تر رفتن...
شاعر :
آن روز، خدا نام تو را آه کشیده
خورشید خجالت ز رخ ماه کشیده
شب شال عزایی شده بر گردن گردون
برسر زده افلاک و زمان آه کشیده
این آه پراکنده در آفاق، ز کوفه ست
دردی ست که چرخ از نفس چاه کشیده
آن راز مگو چیست که در چشم حزینش
این واقعه ها را خوش و دلخواه کشیده؟
بر کوه فکنده ست زنی سایه ی حیرت
بر دوش خود از بس غم جانکاه کشیده
او زینب کبراست که در کاخ زبونان
شمشیر زبان اسدالله کشیده
چل روز گذشته ست و دلم باز هوایی ست
پَر جانب شام و حرم شاه کشیده
شاعر : حسن یعقوبی
مرثیه می چکد از این غیرت انتحاری ات
بوی مدینه می دهد کوچه ی بی قراری ات
آمدی و قدم زدی لحظه ی سرخ باغ را
بیرق روضه ها شده پیرهنِ اناری ات
شعله رسید تا لب بال و پرِ سه ساله ها
پر شده از غمِ قفس حنجره ی قناری ات
نَقلِ هزار و یک شب و... وای چه کرده ای مگر؟
نَقلِ هزاره ها شده قصّه ی بردباری ات
خاطره ی اسیری ات، زمزمه ی سوارها
قافله در اسارت خاطره ی سواری ات
از دل ابرِ حادثه آمدی و به هم زده
آب و هوای شام را شرجیِ زخم کاری ات
در هیجان و همهمه سینه به سینه می رسد
خطبه ی فاطمیه و سبک علی تباری ات
مانده هنوز بر تن سرد و کبود نیزه ها
چشم ترِ رقیّه و غربت سرشماری ات
شاعر : مصطفی پور کریمی
مي طراود ز ساحل كوثر
چشمه چشمه حقيقت زمزم
مانده در كار خلقتش مبهوت
چشم حق بين هاجر و مريم
در تمامي عالم و آدم
نسل آدم نديده مانندش
چه كسي مثل اوست بي همتا
هست حوا كجا مانندش
همه دل بست روي پيغمبر
مصطفي بسته دل به ديدارش
به جلال و شكوه او سوگند
هست مثل خديجه رخسارش
آنقدر با كرامتش دانند
كه رسولش عقيله مي نامد
همة پنج تن كه پر بكشند
يك تنه در مسير مي ماند
رتبة بندگي او والاست
لحظه اي جز خدا نمي جويد
در جواب امام خود حتي
چون كه يك گفت دو نمي گويد
كيست اين آسمان عزّ و شرف
كيست اين بانوي وفا يارب
اين چه اعجوبه ايست كز عظمت
نام او را گذاشتي زينب
اين همان زينت علي زينب
اين همان خواهر حسين من است
اُمَ
با چای دم روضه خراباتی و مستم
درویش نیم ، شیعه الله پرستم
خون می چکد از گوشه ابروم غمی نیست
در روضه زینب سر خود را بشکستم…
