سر پای نیزه ی تو برادر! شکستنی ست
زینب سرش شکست ولی سر شکسته نیست 1
از آتش دلم دل هر سنگ آب شد
کوه از کلام دختر حیدر شکستنی ست
آل علی چو دست تظلم برآورند 2
بنیان شام چون در خیبر شکستنی ست
باران سنگ سوی سر روی نیزه هاست
ای شام شیشه دل خواهر شکستنی ست
در کربلا مدینه به تکرار می رسید
پهلوی دختران پیمبر شکستنی ست...
1-از مجید تال
2- از محتشم کاشانی
شاعر : امیر علی شریفی
سایه سوختن خیمه به دیوار افتاد
گذر زینب از این کوچه به بازار افتاد
تا که با نعره یک سنگ، دل آینه ریخت
شیشه ای خرد شد و از سر دیوار افتاد
پای آتش به در خانه گلها وا شد
غنچه ای سوخت، به پهلوی گُلی خار افتاد
کینه و بغض و حسد دست که دادند به هم
دست مادر وسط معرکه از کار افتاد
تا که یک بار نیفتد پدری روی زمین
مادری پیش نگاه همه صد بار افتاد
شهر با نالۀ «یا فضّه خُذینی» می گفت
نفس شیر خدا از نفس انگار افتاد
خاک بر چشم تو دنیا که تماشا کردی
کار پهلوی گل یاس، به مسمار افتاد
عمر گهواره به بوسیدم محسن نرسید
قرعه چوب به تابوت تن یار افتاد
میخ شمشیر شد و نیزه شد و خنجر شد
میخ تیری شد و در چشم علمدار افتاد
شراره بردل ناموس کبریا زده اند
برای دیدن ما، شهر را صدا زده اند
خدا به خیرکند، قافله به راه افتاد
سر تو را سر نیزه در انتها زده اند
حواسها همه پرت سر تو خواهد شد!!!
که دامنی پُرِ از پاره سنگ، تا زده اند
به نیزه تکیه زدی و تمام قافله باز
گریز گریه به گودال کربلا زده اند
دوباره داد بزن... ای حرامیان به کجا؟
که شمرها به حیا باز پشت پا زده اند
محله های یهودی چقدر باریکند
دوباره فاطمه رابین کوچه هازده اند
هنوز حرمله گویا دلش خنک نشده
سپرده پای سر تو رباب را زده اند
بس است مرثیه، اینجا گریزمیخواهد
که مرد خیره ای از ما کنیز میخواهد
شاعر : محسن حنیفی
به قلب نا آرام علمدار اسلام
چه قدرتمندانه رسیده شهر شام
به عشق برادر به پا کرده محشر
که زنده شده یاد حیدر
یا حسین یابن الزهرا3
تمام شهر آذین از این داغ سنگین
سه ساله در زنجیر شده زارو غمگین
ندارد تمامی چنین احترامی
امان از نذورات شامی
یا حسین یابن الزهرا3
زبان گشته الکن فلک چشمت روشن
نموده با دشنام پذیرایی دشمن
امان از یتیمی غم بی حریمی
یهودی و بغض قدیمی
یا حسین یابن الزهرا3
شاعر : احسان جاودان
دانلود سبک
اسارت كاروان كربلا
نوحه
آنکه دلیل سوز دلها بُوَد
مرثیه ی مهدی زهرا بُود
اسارت زینب کبری بُود
زینب کجا و ، یک عده کافر
الله اکبر الله اکبر
*******
اگر چه با ناله ی امّ الیُجیب
ماندند با یک عده ایی نانجیب
نصرُ من الله وَ فتحٌ قریب
چون کوه ، محکم دختر حیدر
الله اکبر الله اکبر
******
زینب کبری گوهر امامت
داده به عالم از سر شهامت
درس حجاب و صبر و استقامت
نورش فروزان ، تا صبح محشر
الله اکبر الله اکبر
شاعر : حاج امیر عباسی
دانلود سبک
به شوق دم زدن از نام تو ز نام گذشتم
به کوفه رفتم و از کوچه های شام گذشتم
برای ننگ ابد عمرِ ناتمام خریدند
وَ من به عشق تو از عمر ناتمام گذشتم
حیا فقط می فهمد که چشمها چه ندیدند
وَ من چگونه از این موج ازدحام گذشتم
سرم به زیر و تنم زخم سنگهای پیاپی
میان خیل تماشاچیان بام گذشتم
گذشتم از سرِ بازار و گر چه طعنه شنیدم
هزار مرتبه شکر خدا ز شام گذشتم
شاعر : مظاهر کثیری نژاد
مرا ميان سپاهت حساب كن بانو
گداي خان حسينت خطاب كن بانو
بـراي آنـكـه بـگويـي تـو كـيـستـي بي بي
مـيـان ظـلـمـت شب آفـتـاب كـن بـانو
نگـاه كـن همـه محتاج ها پياله به دست
بخـر بـراي خـدا و ثـواب كـن بانــــــــــو
ببار بـر سر عـالـم كـه رحمـت الـهـي
دوبار مشك دو چشمم پر آب كن بانو
نـواي گـريـه كـنـانت سلـام بر زينب
سلام نـوكـر خـود را جـواب كـن بانـــو
صفاي روضه دلم را دوباره محرم كرد
بخوان تو روضه و دل را كباب كن بانو
چقدر مردم هيز و چقدر مردم مست
غـبـار راه اسيري نـقـاب كـن بانــــو
يـزيـد بـي سر و پـا هـم حـيـا نـدارد که
تو فـكر چاره به بــزم شراب كن بانو
تويي كه نور خدايي ز چشمهاي مريض
تـمـا
به عالم صبر را آموخت زینب
به پای دوست عمری سوخت زینب
میان کوفیان با صوت حیدر
دهان دشمنان را دوخت زینب
***
به روی خاک ها غمگین نشسته
به گریه روضه ها می خواند خسته
گذشت، اما هنوزم باورم نیست
مرا بردند کوفه دست بسته !
***
شاعر : مجتبی شگریان همدانی
به عالم صبر را آموخت زینب
به پای دوست عمری سوخت زینب
میان کوفیان با صوت حیدر
دهان دشمنان را دوخت زینب
***
به روی خاک ها غمگین نشسته
به گریه روضه ها می خواند خسته
گذشت، اما هنوزم باورم نیست
مرا بردند کوفه دست بسته !
شاعر : مجتبی شگریان همدانی
چادر ببند بر کمرو انقلاب کن
شام خراب را سر شامی خراب کن
از ما مدافعان حرم انتخاب کن
روی تمام سینه زنانت حساب کن
یاد عرب نرفته که فیروز زاده ایم
تا پای مرگ پای شما ایستاده ایم
مکر سقیفه نقشه خصمانه ریخته
در باغ دوست آفت بیگانه ریخته
هیزم اگر چه بردر این خانه ریخته
دور وبر تو این همه پروانه ریخته
ما که نمرده ایم شما بی حرم شوی
زهرای بی مزار در این شهر غم شوی
پاییز را فراری خشم بهار کن
این قوم را دوباره به نفرین دچار کن
تیغی دودم به قره طوفان سوار کن
اصلا به ذوالفقار علی واگذار کن
باید دمشق آینه کربلا شود
تا این گره به دست علمدار واشود
در خون تپيده آسمان در بين گودال
جان تمام کاروان در بين گودال
مي دوخت سمت خيمه ها چشمان خود را
با پلک هايي نيمه جان در بين گودال
دار و ندار خواهري از دست مي رفت
در ازدحامي بي امان در بين گودال
گرم طواف قبله ی آمال زينب
سر نيزه و سنگ و سنان در بين گودال
در موج خون گم کرده تنها هستي‌اش را
يک بانوي قامت کمان در بين گودال
سر مي زد از سمت غروبي خون گرفته
خورشيد زينب ناگهان در بين گودال
از آسمان نيزه ها معراج مي رفت
تا بي کران تا لا مکان در بين گودال
نه سر، نه انگشتر، نه کهنه پيرهن، آه
آلاله، پرپر، بي نشان در بين گودال
انگشتر و انگشت با هم رفت از دست
در جستجوي ساربان در بين گودال
با بوسه هاي نعل هاي
دروازه ورودی شهر است و ازدحام
بر پا شده دوباره هیاهوی انتقام
این ازدحام و هلهله ها بی دلیل نیست
یک کاروان سپیده رسیده به شهر شام
يک آسمان ستاره‌ی آتش گرفته و
یک کاروان شراره و غم های ناتمام
در این دیار، هلهله و پایکوبی است
انگار رسم تسلیت و عرض احترام
چشمان خیره و حرم آل فاطمه
سرهای روی نیزه و سنگ از فراز بام
خاکستر است تحفه‌ی پس کوچه های شهر
بر زخم های سلسله ، شد آتش التیام
بر ساحت مقدس لب های پرپری
با سنگ کینه سنگدلی می دهد سلام
پیشانی شکسته و خونی که جاری است
بر روی نی خضاب شده چهره‌ی امام
با کینه علی همه‌ی شهر آمدند
بر پا شده دوباره هیاهوی انتقام
شاعر: بوسف رحیمی
یکتا دلیر عرصه ی عاشور، زینب است
پاک از پلیدی و ز گنه دور ، زینب است
چون درک هیچ کس به مقامش نمی رسد
در کنه خویش ، واله و مستور زینب است
عالم تمام ، ظلمت و آدم تمام ، رِجز
شمس سماء و زهره ی پر نور ، زینب است
زینت گرفته عرش خدا با هزار حرف
در ساق عرش ، کلمه ی مشهور ، زینب است (کَل مه)
او از خدا گرفت و به خلقش رساند ، نور
در راه عشق ، آمر و مأمور ، زینب است
یک مه به نیزه اشک خدا را روان نمود !
تنها عزیز آن مه منظور ، زینب است
سر خم نکرد نزد عدو ، استوار ماند
آنکه نمود چشم عدو ، کور زینب است
او یک تنه به لشگر کفار حمله برد
در شام و کوفه لشگر منصور ، زینب است
حلق یزیدُ را چه کسی ذبح می کند ؟
بر حل
ما از اهالی حرم و یارِ زینبیم
ما هم گدا و سائل دربار زینبیم
مثل علی که حیدر کرار مصطفی است
مرد نبرد و حیدر کرار زینبیم
مهدی اگر بیاید و ما را رصد کند
ما در سپاه عشق و ز انصار زینبیم
وقتی که جانمان به گلوگاه می رسد
در انتظار لحظه ی دیدار زینبیم
آقا بیا بخر ، وَ ببر نزد خواهرت
چون ما غلام و برده ی بازار زینبیم
این لطمه ها به عشق سری از بدن جداست
در بین روضه هاست که همکار زینبیم
در روضه های عمه ی سادات ، مرده ایم
ما غمزده ز دیده ی غمبار زینبیم
حالا به قول حضرت شاعر بگو که ما :
"در به در مجالس سالار زینبیم"
بی تیغ می بُرَد سر کفار شام را !!
الحق اسیر شیوه ی کشتار زینبیم
پنجاه و چند سال فقط زجر و ط
آیه های کوثر از تفسیر نام زینب است
جبرئیل اندر تعجب از مقام زینب است
مزد اشک گریه کنهایش به دست حیدر است
چون علی فرمانده ی کلّ نظام زینب است
آسمان بر نوک انگشتان او اِستاده است
شرق و غرب گنبد دوار ، رام زینب است
حضرت عباس تحت احترام زینب است
طاق ایوان ابوفاضل به نام زینب است
در تمام زندگانی ترک اولایی نکرد
بانوان این را بدانید این مرام زینب است
روبه زهرا کردُ در گودالُ با صد آه گفت:
باورش سخت است مادر .... این امام زینب است ؟
او سلامی داد در گودال و بعد از هوش رفت
حضرت ارباب مست این سلام زینب است
شاعر : جعفر ابوالفتحی
ترک دنیا محو دشمنهای بی بی زینب است
دشمن ما دشمن بابای بی بی زینب است
ماه را شبها اگر در قرص کامل یافتی
شاد باش این چهره ی زیبای بی بی زینب است
هاجر و مریم ، وَ آسیّه کنیز خانه اش
مادرش زهرا فقط همتای بی بی زینب است
خطبه ی حَمّام را یکبار با دقت بخوان
جمله هایش در پی تقوای بی بی زینب است
طرح حبل الله ، طرح رشته های چادرش
چون خدای ما خودش شیدای بی بی زینب است
عصر عاشورا زیارت کرد و خالق هم نوشت
این زیارت نامه ها انشای بی بی زینب است
بی سر است و بی عبا و بی عِمامه ، بی کفن
این حسین تشنه لب دنیای بی بی زینب است
در شب شام غریبان با بسی اندوه گفت :
ای حسینم این شب یلدای بی بی زینب است
خطبه های او ت
در واژه های شعر تو دیدم وقار را
حُجب و حیایِ فاطمی این تبار را
با تیغ خطبه فاتح صفین كوفه ای
مولا سپرده دست شما ذوالفقار را
در اوج بیكران خودت مست می كِشی
هفتاد و دو ستاره ی دنباله دار را
درس حجاب می دهد این آستین شرم
معنا كنید روسری وصله دار را
با واژه های «هیزم» و «مسمار» و «شعله ها»
آتش زنید مستمع بی قرار را
خانم اگر اشاره به طشت طلا كنید
خون گریه می كنیم خزان تا بهار را
چشمت به غیر چشم حسینت ندیده است
دیدی كنار طشت، بساط قمار را
زینب كجا و مجلس نامحرمان كجا!
از دست داده ام به خدا اختیار را
این بوی سیب چیست؟ دوباره گرفته ای -
بر روی دست پیرهن شهریار را
اكسیر اشك روضه ی تان مس طلا كند
وقتش ر
روشن گرست ناله ی پشت شرارها
چون آفتاب، در همه ی روزگارها
روشن ترست از همه ی روزها شبش
شب دیدنی ست جلوه ی شب زنده دارها
خاك رهش بلند که شد "تربت"ش کنید
فرقی نمی کنند تراب نگارها
این ست معجزش که دمی معجزه نکرد
از هیچ خلق سر نزد این گونه کارها
این شانه را به هیچ نبی ای نداده اند
که بارها بلند شود زیر بارها
یک ذره از تلألؤ خورشید کم نشد
ذرّه کجا و جلوه ی پروردگارها
این دشت با اراده ی زینب اداره شد
در دست جبر اوست همه اختیارها
زینب سواره است، اگر چه پیاده است
این ها پیاده اند، همین ها، سوارها
وا کرده است فکر کنم بال خویش را
بیهوده نیست این همه گرد و غبارها
آهش تمام لشگریان را مچاله کرد
از او گرفته
دین ما مدیون صبر و انقلاب زینب است
روشن این عالم ز نور آفتاب زینب است
چشم خود را زیرپای خواهر خود می گذشت
حضرت عباس هم خانه خراب زینب است
دستگیری دو عالم دست عباس علی است
جان عباسش قسم این انتصاب زینب است
فاضله ، زینب ، عفیفه ، قُرَهُ العینِ الحسَین
گوشه هایی از لقب های جناب زینب (س)
اشک چشم ما همه از اشک چشم خیس اوست
بارش باران دیده از سحاب زینب است
خواب دید از شاخه ای بشکسته آویزان شده
ظهر عاشورا همان تعبیر خواب زینب است
گفت : ای خالق " تَقبَّل " این قلیل خلق خویش
این یکی از هر دعای مستجاب زینب است
شد زمین لرزه پدیدار از کلام و نطق او
شام در زلزال نه در اضطراب زینب است
مردهاشان می زنند و گری
خوشا چو باغچه از بوي ياس سر رفتن
خوشا ترانه شدن بي صدا سفر رفتن
سري تكان بده بالي، دُمي، لبي، حرفي
چرا كه شرط ادب نيست بي خبر رفتن
چقدر خاطره ماندن به سينه ي ديوار
خوشا چو تيغ به مهماني خطر رفتن
زمين هر آينه تير و هوا هر آينه تار
خوشا به پاي، دويدن خوشا به سر رفتن
در اين بسيط درن دشت چون سپيداران
خوشا در اوج، به پابوسي تبر رفتن
چه انتظار بعيدي ست بيشتر ماندن
چه آرزوي بزرگي ست زودتر رفتن
به جرم هم قدمي با صف كبوترها
خوشا به خاك نشستن، كلاغ پر رفتن
برو برو دل ناپخته ام كه كار تو نيست
به بزم مي سر شب آمدن... سحر رفتن
نه كار طبع من است اين كه كار چشم شماست
پِيِ شكار مضامين تازه تر رفتن...
شاعر :
آن روز، خدا نام تو را آه کشیده
خورشید خجالت ز رخ ماه کشیده
شب شال عزایی شده بر گردن گردون
برسر زده افلاک و زمان آه کشیده
این آه پراکنده در آفاق، ز کوفه ست
دردی ست که چرخ از نفس چاه کشیده
آن راز مگو چیست که در چشم حزینش
این واقعه ها را خوش و دلخواه کشیده؟
بر کوه فکنده ست زنی سایه ی حیرت
بر دوش خود از بس غم جانکاه کشیده
او زینب کبراست که در کاخ زبونان
شمشیر زبان اسدالله کشیده
چل روز گذشته ست و دلم باز هوایی ست
پَر جانب شام و حرم شاه کشیده
شاعر : حسن یعقوبی
مرثیه می چکد از این غیرت انتحاری ات
بوی مدینه می دهد کوچه ی بی قراری ات
آمدی و قدم زدی لحظه ی سرخ باغ را
بیرق روضه ها شده پیرهنِ اناری ات
شعله رسید تا لب بال و پرِ سه ساله ها
پر شده از غمِ قفس حنجره ی قناری ات
نَقلِ هزار و یک شب و... وای چه کرده ای مگر؟
نَقلِ هزاره ها شده قصّه ی بردباری ات
خاطره ی اسیری ات، زمزمه ی سوارها
قافله در اسارت خاطره ی سواری ات
از دل ابرِ حادثه آمدی و به هم زده
آب و هوای شام را شرجیِ زخم کاری ات
در هیجان و همهمه سینه به سینه می رسد
خطبه ی فاطمیه و سبک علی تباری ات
مانده هنوز بر تن سرد و کبود نیزه ها
چشم ترِ رقیّه و غربت سرشماری ات
شاعر : مصطفی پور کریمی
مي طراود ز ساحل كوثر
چشمه چشمه حقيقت زمزم
مانده در كار خلقتش مبهوت
چشم حق بين هاجر و مريم
در تمامي عالم و آدم
نسل آدم نديده مانندش
چه كسي مثل اوست بي همتا
هست حوا كجا مانندش
همه دل بست روي پيغمبر
مصطفي بسته دل به ديدارش
به جلال و شكوه او سوگند
هست مثل خديجه رخسارش
آنقدر با كرامتش دانند
كه رسولش عقيله مي نامد
همة پنج تن كه پر بكشند
يك تنه در مسير مي ماند
رتبة بندگي او والاست
لحظه اي جز خدا نمي جويد
در جواب امام خود حتي
چون كه يك گفت دو نمي گويد
كيست اين آسمان عزّ و شرف
كيست اين بانوي وفا يارب
اين چه اعجوبه ايست كز عظمت
نام او را گذاشتي زينب
اين همان زينت علي زينب
اين همان خواهر حسين من است
اُمَ
با چای دم روضه خراباتی و مستم
درویش نیم ، شیعه الله پرستم
خون می چکد از گوشه ابروم غمی نیست
در روضه زینب سر خود را بشکستم…
ورق برگشت، شک خط خورد، دین دست یقین افتاد
یقین کار خدا بود اتفاقی این چنین افتاد
اذان ظهر بود از آسمان خورشید می بارید
نماز عصر شد پیشانی خورشید چین افتاد
هزار الله اکبر کیست این بانو که حتی کفر
به محض دیدنش یاد امیرالمومنین افتاد
همان بانو که در ادراک چشمانش حلولی سرخ
میان اتفاقات جهان زیباترین افتاد
به لطف لهجه ای سرخ از لبش این شعر بیرون ریخت
که از دستی شراب آلود "کاس من مَعین" افتاد
زمان رفت و سری پیچیده در سربند یا زینب
میان بارش خورشید در میدان مین افتاد
شهادت می دهد یک روز این سربند خون آلود
که بر ما چند روزی سایه ی روح الامین افتاد
شاعر : سید علی شکراللهی
امسال كه سال زینب كبرا بود
در حصر، حریم دختر زهرا بود
حالا كه ضریح كربلا احیا شد
ای كاش كه زینبیّه هم احیا بود
شاعر : محمود ژولیده
اگر چه زخم تو با طعنه التیام گرفت
ولی زمین و زمان از تو احترام گرفت
تو صبح روشنی امّا برای من گفتند: -
دل شکسته ی تو در غروب شام گرفت
بگو به جرم چه بود؟ این دلیل کافی نیست
که بی دلیل زمین از تو انتقام گرفت
بگو برای من از خاطرات ظهر عشق
از آتشی که به آرامش خیام گرفت
فقط به عشق شما حرف می زنم بانو
اگر که حرف دلم عاشقانه نام گرفت
نشستم از تو بگویم چقدر تشنه شدم
نشستم از تو بگویم ولی صدام گرفت
شاعر : فاطمه آقا برازی
می رسند از راه تا غم ها زمین گیرت کنند
سنگ هاشان، طعنه هاشان بیشتر پیرت کنند
مثل چشمت آیه آیه سوره ی مریم گریست
با نخستین واژه اش وقتی که تفسیرت کنند
حلقه حلقه موج گیسویی پریشان می رسید
بادها می خواستند این گونه زنجیرت کنند
سخت بود این که تمام راه در غربت گذشت
سخت تر این که تمام شهر تکفیرت کنند
روزیشان آه و نفرین تو شد، می خواستند -
با کمی خرما و نان از زندگی سیرت کنند
«ما رایت...» گفتی و جنگ نگاهت شد جمیل
چشم ها باید فرار از برق شمشیرت کنند
شاعر : سید محمد غفاری
يا اُمّ بنين! حالِ گرفتار نديدي
دستانِ قلم ،اشك علمدار نديدي
بر پيكر بي دستِ علمدارِ رشيدت
آشفتگيِ سيد وسالار نديدي
مادر! بخدا بسكه وفا داشت ابالفضل
غوغاي مواساتِ سپهدار نديدي
گر آب نياورد ، مگو آبرويش رفت
خونبارشِ آن ديده و رخسار نديدي
يك لشگرِ قَدّار كه بنشست به زانو
پا تا سرِ او تير ، چنان خار نديدي
شق القمرِ كوفه كه در علقمه رخ داد
تكرار رُخِ حيدر كرار نديدي
آنقدر ادب داشت كه با سر به زمين خورد
سجّادة خون بر قدمِ يار نديدي
پَس داد هر آن درس كه در نزد تو آموخت
بالندگيِ مكتب ايثار نديدي
مادر كه شود اُمّ بنين ، هيچ غمي نيست
در عهد و وفاي پسرش ، هيچ كمي نيست
شاعر : محمود ژولیده
بر قلّه های مرز محال ایستاده است
این زن که بر مدار کمال ایستاده است
این کیست این فرشته ی شیدا که در نبرد
هم پای مرد های زلال ایستاده است
ظهرست و در هوای به شدّت اناری اش
مشتی پرنده بی پر وبال ایستاده است!
در درک این نهایت بالا بلند عصر
انسان در ابتدای خیال ایستاده است
حوا که هیچ، حسرت آدم به گل نشست
حتی فرشته دست به فال ایستاده است
این کیست انعکاس صدایی سلیس تر
در شام بی ستاره بلال ایستاده است؟!
پاسخ دهید بارش بهتی عجیب را
وقتی سوال پشت سوال ایستاده است...
سالی گذشت و ما همگی منحنی شدیم
زینب هنوز این همه سال ایستاده است!
شاعر : عبدالحمید رحمانیان
