گرفته بوی غم وغصه خانه ام زهرا
ز کودکان حزینت تو غم گساری کن
ببین که شوهر مظلوم تو علی تنهاست
در این غریبی و غربت مرا تو یاری کن
هنوز هم به شفایت امید دارم من
مکن امید مرا ناامید کاری کن
حدیث غربت من را ز زینبت بشنو
به غربت من مظلوم بیا و زاری کن
ز جای خیز و تو ای همسر وفادارم
به خانه ای که درش سوخت خانه داری کن
حسن جواهری
ای شفایت آخرین امید من
کوکب من ،ماه من ،خورشید من
همسر من تا چه حدی خسته ای
کین چنین چشم از علی هم بسته ای
با فراق خود سیه پوشم مکن
من غریب هستم فراموشم مکن
ای سپر برجان من روز خطر
جنگ بسیارست و حیدر بی سپر
پرشکسته اینچنین پرپر مزن
تازیانه بر دل حیدر مزن
جان زهرا روز من را شب مکن
چادرت را بر سر زینب مکن
ای کبود نیمه جانم فاطمه جان
همسر قامت کمانم فاطمه جان
ازغریب شهر یثرب رو می گیری
پیش زینب دست و بر پهلو می گیری
وای وای وای وای
چون کبوتر در قفس افتاده بودی
پیش چشمم از نفس افتاده بودی
تا نبیند دخترت اشک شبم را
خانه داری کن امید زینبم را
فاطمه دیگه خوشی به کام من حرومه
همه می گن کار حیدر تمومه
دل من خسته از این دوره زمونه
قامت خم شده ام باشد نشونه
وای وای وای وای
برتن خسته من روان تو بودی
بردل غمزده ام توان تو بودی
رفتی و من شده ام تنهای تنها
درمیان کوچه ها با با ر غمها
وای وای وای وا ی
بعد توشد زینبت مادر خانه
با حسین وحسنت گیرد بهانه
خیره گردد بر در و دیوار خانه
می کند یاد تو زیر تازیانه
فا
مادرم یاس بهشته ،روی گلبرگاش نوشته
حرم مخفی مادر ،با صفا تر از بهشته
دل من خدا گرفته ،آخه درد می کشه مادر
می دونم روی لب بابا، همه دم عمن یجیبه
آخه بین همه دنیا ،بابای من غریبه
مادرم یاس بهشته ،روی گلبرگاش نوشته
حرم مخفی مادر ،با صفا تر از بهشته
می دونم روی لب بابا، همه دم عمن یجیبه
آخه بین همه دنیا ،بابای من غریبه
از روزی که مادر ما ،افتاده میون بستر
نیومد کسی عیادت ،می سوزه با چشمای تر
این چیه میون خونه ،افتاده به زیر پاها
داره داد میزنه مادر ،که بدادم برس اسما
هی می گه به اسما مادر،از زمین محسن بردار
من براش گهواره ساختم ،جسمش وتو اونجا بگذار
لالایی براش می خونه ،مادر رنجور وخسته
هی می گه
مگر هوای تو ما را کند بیابان گرد
مگر حضور تو از خاکمان بر آرد گرد
زمین بدون حضورت بگو-چه-را رویاند
چنان که باید وشاید زمان –که –را پرورد؟
غم تمام زمین ریشه کرده در جانم
بگویمت زکدامین شب از کدامین درد
علاج درد منی تو ولی نمی دانم
کجای حادثه گم کردمت ؟کجا ای مرد
شاعر سعید محمدی
آه تابوت مادری می رفت
از در بیت بی دری می رفت
چادری سوخته بر رویش می بود
غرق خونابه معجری می رفت
دم به دم مرتضی زمین می خورد
ناتوان زیر پیکری می رفت
دوشها سرخ می شد از خونی
که ز پهلوی پرپری می رفت
مجتبی روی سینه می کوبید
جای دست ستمگری می رفت
دخترش شعله بر جگر می ریخت
خاکها رابه روی سر می ریخت
زهرا اگر نبود خدا مظهری نداشت
توحید انعکاس نمایانتری نداشت
جز در مقام عالی زهرا فنا شدن
ملک وجود فلسفه دیگری نداشت
زهرا اگر در اول خلقت ظهور داشت
دیگر خدا نیاز به پیغمبری نداشت
فرموده اند در برکات وجود او
زهرا اگر نبود علی همسری نداشت
محشر بدون مهریه همسر علی
سوگند می خوریم شفاعتگری نداشت
حتی بهشت با همه نهرهای خود
چنگی به دل نمی زد اگرکوثری نداشت
دیروز اگربه فاطمه سیلی نمی زدند
دنیا ادامه داشت،دگر محشری نداشت
شاعر علی اکبر لطیفیان
دست خدا در خلقت زهرا چه ها کرد
سرتا به پا اعجاز رابر او عطا کرد
تا اینکه گنج مخفی اش پنهان نماند
طرح جدیدی از خداوندی به پاکرد
نوری سرشت ومدتی بعد از سرشتن
او را به نام حضرت زهرا صدا کرد
وقتی برای باراول ،فاطمه گفت
آنجا حساب فاطمیون را جدا کرد
او جای خود دارد ،کنیز خانه او
با یک نگاهی خاک را مثل طلا کرد
حوریه بود و دستهایش پینه می بست
از بسکه در این خانه گندم آسیا کرد
نان شبش در دست مسکین مدینه
می رفت یعنی روزه ،را با آب وا کرد
مبهوت می ماند ملک از کار زهرا
در بیت الاحزان هم به همسایه دعا کرد
امشب دخیل چادری پر وصله هستم
آن چادری که بی خدا را با خدا کرد
این هم یکی از معجزات درب خانه است
در سی
کسی که هر نفس او به قصد قربت زهراست
همیشه تحت عنایات خاص حضرت زهراست
تراز روز قیامت به رتبه بندی مردم
قسم به حیدر و اولاد او محبت زهراست
قسم به جان علی آن قسیم جنت و دوزخ
بهشت رفتن ما با شروع هیات زهراست
به زیر پرچم عشقش بدان اگر که نشستی
تمام ایل وتبار تو در معیت زهراست
به وقت مرگ دعا کرد شیعه را به حقیقت
که هیاتی شدن ما هم از مشیت زهراست
هر آنکه آمده هیات عبادت آمده باشد
به شرط آنکه حضورش فقط به نیت زهراست
سعید توفیقی
رسیده شب همه غیر از دو چشم من خوابند
دوباره پهلو و بازو و دیده بی تابند
دوباره درد گرفته همه وجود مرا
دوباره غم زده بوسه تن کبود مرا
نه دست تا که زنم شانه موی زینب را
نه پا که خانه بگیرم زغصه در صحرا
نه دیده تا که ببینم رخ حسینم را
به بر چگونه بگیرم دو نور عینم را
زپا فتاده ام امشب بگیر اجل دستم
قسم به اشک حسینم که رفتنی هستم
به یاد کوچه و سیلی چو بید لرزانم
به اشک شاهد کوچه دگر نمی مانم
زضرب سیلی دشمن ز پای افتادم
قسم به غربت مولا به کوچه جان دادم
اگر چه گل ولی از جور خصم پژمردم
نبود لطف و مرامش تمام هستم شد
میان کوچه غربت عصای دستم شد
اگرچه دیده اش ابری و سینه اش پر درد
چه بی صدا و صمیمی به
چون ابر نو بهار من از گریه خسته ام
یارب ببین سرشک غم دسته دسته ام
از بس که گریه کرده ام و سوختم چو شمع
چون اشک خود پیاپی و از هم گسسته ام
یاسم که رنگ داغ شقایق گرفته ام
یعنی میان بستری از خون نشسته ام
قد کمانی و رخ نیلی و پهلویم
دارد نشان ز عهد و وفایی که بسته ام
دستی بروی دست دگر می زند علی
هر دم کند نگاه به دست شکسته ام
گفتم بخود که چهره ز حیدر کنم نهان
کن چاره ای خدا به نماز نشسته ام
شاعر رضا جعفری
ندارد ابر، چشمان گهرباری که من دارم
ندارد کوه بر دوش این چنین باری که من دارم
نمانده ،هیچ ماهی این چنین در هاله اندوه
ندارد آسمان اینک شب تاری که من دارم
غم مرگ پدر ،دیدار دشمن،غربت مولا
کمی از آن همه اندوه بسیاری که من دارم
بهشت مصطفی بودم ندارم هیچ گل اینک
بدین سان آشیان در سایه خاری که من دارم
کنارم آمده قاتل ،فزون تر کرده اند وهم
شگفتا وعده مرگ است دیداری که من دارم
مدینه در غروبی تلخ،خورشیدی که تو داری
کبود ابرهای کینه ،رخساری که من دارم
مدینه بعداز این نقش جبینت بی وفایی شد
همه جویند از تو رسم بیزاری که من دارم
ربوده خواب از چشم تمام عافیت چویان
در این شب های غربت ،ناله زاری که من دارم
ای روح آفتاب چرا پا نمی شوی؟
بانوی بو تراب چرا پا نمی شوی؟
پهلوی منهم از خبر رفتنت شکست
رکنم شده خراب چرا پا نمی شوی؟
با قطره قطره اشک سلا مت نموده ام
زهرا بده جواب چرا پا نمی شوی ؟
خورشید لطمه دیده حیدر بلند شو
بر جمع ما بتاب چرا پا نمی شوی ؟
رفتی و روی صورت خود را کشیده ای
ای مادر حجاب چرا پا نمی شوی ؟
بی تو تمام ثانیه ها دق نموده اند
رفته زمان بر آب چرا پا نمی شوی؟
اینجا خدا هم آمده و گریه می کند
بر اشک بو تراب چرا پا نمی شوی؟
روی کبود تو به نگاهم اشاره کرد
مُردم از این خطاب چرا پا نمی شوی ؟
می میرد از تنفس دلگیر کوچه ها
این غنچه های ناب چرا پا نمی شوی ؟
شاعر رحمان نوازنی
به همان كس كه محرم زهراست
دل من غرق ماتم زهراست
گر محرم عزاي زينب بود
فاطميه محرم زهراست
طاق محراب و گنبد مسجد
یادگار قد خم زهراست
آن چه در حشر هم نمي خشكد
کوثر اشک نم نم زهراست
وآنچه شرح غمش بود بسيار
زندگي كردن كم زهراست
وآن كليدي كه ره گشاي علي است
گفتن اسم اعظم زهراست
وآنچه خشم خدا به آن بسته است
موي خاكي و در هم زهراست
حتم دارم دلم روا گردد
چون دخيلش به پرچم زهراست
منبع :وبلاگ اشعار مذهبی
حضرت حیدر به نام فاطمه حساس بود
خلقت ازروزازل مدیون عطریاس بود
ای که ره بستی میان کوچه هابرفاطمه
گردنت رامیشکست آنجا اگرعباس بود
مدینه کو پرستویی که من بال و پرش بودم؟
چه شد آن طائر قدسی که من در محضرش بودم؟
مدینه گر چه این گلبن امانت بود نزد من
در این نه سال مهمان دل غمپرورش بودم
مدینه از نفس افتاد آن ریحانه در حالی
که من آئینه دار دیده از خون ترش بودم
مدینه نخل امید مرا آتش زدند و من
کنار باغ در اندیشه ی برگ و برش بودم
مدینه گرچه دستم بسته بود اما دلم می خواست
که در وقت ز پا افتادن او بر سرش بودم
مدینه کاش جان من بلاگردان او می شد
که عمری باغبان غنچه های پرپرش بودم
مدینه آن شب قدری که رفت آن نازنین مادر
پریشان خاطر از حال و هوای دخترش بودم
مدینه گرد او هر روز چون پروانه می گشتم
همه شب تا سحر شمع کنار بسترش بودم
مدینه
تو مدینه ببین محشر کبری شده
میون کوچه یک نامردی پیدا شده
صدایی اومد و ماتم عظمی شده
یه مرد جنگی – دل سنگی
واویلا رفته تا عرش برین
واویلا ناله ی طفل حزین
واویلا مادر افتاده زمین
واویلا فاطمه عشق علی ۳
****
تو قنوت شبم ذکر منی فاطمه
تو درد و غمم یار منی فاطمه
تو شمع شب تار منی فاطمه
بر علی هستی – همه هستی
واویلا بی تو روزم چو شب
واویلا حسن در تاب و تب
واویلا جون زینب به لب
واویلا فاطمه عشق علی۳
****
قرار این بود که تو سایه ی رو سر باشی
نه این که همش میون بستر باشی
نبینم که تو این همه لاغر باشی
مثل کبوتر – بزنی پر
واویلا جون حیدر به لب
واویلا بدنت غرق تب
واویلا صورتت رنگ شب
واویلا فاطمه عشق علی۳
ای شمع سینه سوخته‌ی انجمن علی
تقدیر تست سوختن و ساختن، علی
ای رهبری که منزوی‌ات کرده جهل خلق
ای آشنای درد، غریب وطن علی
من پهلویم شکسته و تو دل شکسته‌ای
من بر تو گریه می‌کنم و تو، به من علی
من سینه خُرد گشته و تو سینه سوخته
من با تو گفتم و تو به کس دم مزن علی
من بازویم سیه شده تو دست، روی دست
بر گو کجاست بازوی خیبر شکن علی
سربسته به، که بعد حمایت ز حقّ تو
در اختیار من نَبُوَد دست من علی
گفتم به شب کفن کن و شب دفن کن ولیک
از تن نمانده هیچ برای کفن علی
علی انسانی
از آسمان آمدم من از سمت عرش يگانه
از آن طرفـها كه بامش هرگـز ندارد كرانه
اول بنـا بود چندين و چنـد روزي بمانم
در گوشه اي از مدينه در برهـه اي از زمانه
نزديك هجده نفس بود عمرم در اين خاك خاكي
يك عمر هجده بهاره يك عمر پيغمبرانـه
مي خواستم پر بگيرم برگردم آنجـا كه بـودم
بالم شكست و نشستم دو ماه در كنج لانه
كردند كاري كه هر شب پيش نـگاه مدينه
سر مي زدم كوچه كوچه ، در مي زدم خانه خانه
هم دستم از شانه افتـاد هم شانه از دستم افتـاد
تـا كه پريشان بمانـد اين گيسوي دختـرانه
بالم اگر پربگيرد پـرواز از سر بگيـرد
ديگـر نمي ماند از من حتي نشان ِ نشانه
من مال اينجـا نـبودم تـا كه در اينجـا بمانـم
از آسمان آ
عشق یعنی معنی بالا بلند
عشق یعنی دوری از هر دام و بند
گر که خواهی عشق را معنی کنم
بحر باشم بایدت باشی چو نم
عشق یعنی آتش اندر جان شدن
سوختن در آتش و درمان شدن
عشق یعنی ناله های فاطمه
خطبه خواندنهای او بیواهمه
عشق یعنی در تب و تاب علی
نام مولا بر زبان راندن جلی
عشق یعنی ماجرای کوچه ها
دانی آیا بر سرش آمد چه ها
فاطمه معنای عشق برتر است
ذوب در مولا و میرش حیدر است
فاطمه دستش بدامان علیست
عشق بازیهای زهرا منجلیست
عشق یعنی جان نثاری پشت در
از پی مولا دوید آسیمه سر
دست مولا را به هم پیچیده دید
از پی مولا و عشق خود دوید
گفت مولایم رهانیدش ز بند
روبهان حیله گر گیرید پند
بر سر پیم
شب غمم را سحر نیامد
ز آفتابم خبر نیامد
امید دل از سفر نیامد
به دیده ام اشک به سینه ام آه
بقیه الله بقیه الله
فراق برده زدل شکیبم
تویی حبیبم تویی طبیبم
به تنگ آمد دل غریبم
زطول غیبت زعمر کوتاه
بقیه الله بقیه الله
به لب دعایم به سینه آمین
منم ضعیف و غم تو سنگین
به دیده دارم سرشک خونین
به سینه دارم شرار جانکاه
بقیه الله بقیه الله
به زخم دلها دواست مهدی
به درد جانها شفاست مهدی
کجاست مهدی کجاست مهدی
که گشته روزم غروب بی ماه
بقیه الله بقیه الله
شراره ریزد زبیت داور
بیا که تنهاست هنوز حیدر
بیا که سوز سینه حیدر
کند دعایت به هر سحرگاه
بقیه الله بقیه الله
شب مدینه سحر ندارد
دگر
موندن وتقدیر مال تو رفتن دلگیر مال من
یه جوون پیر مال تو قلاف شمشیر مال من
دستای بسته مال تو بازو شکسته مال من
یه جون خسته مال تو پهلو شکسته مال من
یه دل پرپر مال تو میخ روی در مال من
داغ یه بیمار مال تو نقش به دیوار مال من
گریه بسیار مال تو درد یه مسمار مال من
یه ذهن آشوب مال تو تو کوچه سرکوب مال من
هضم همین درد مال تو لگد نامرد مال من
اینهمه پاکی مال تو چادر خاکی مال من
یه یاس نیلی مال تو توکوچه سیلی مال من
فراق لیلی مال تو درد توخیلی مال من
یه چاه همدم مال تو یه قامت خم مال من
یه دستمال زرد مال تو یه حیدر مرد مال من
غریبی غصه مال تو پایون قصه مال من
اشکای زینب مال تو دفن توی شب مال من
نجف و
باعث خلقت احمد و حیدر منم
حافظ خانه ی فاتح خیبر منم
گرچه دستم شکست_این شعار من است
علی علی جان
امر "کن فیکون" بود به فرمان من
رزق هفت آسمان رسد ز دستان من
من کجا ای فلک _ داغ غصب فدک
علی علی جان
ذوالفقار علی است خطبه ی غرای من
گریه ی من بود گریه ی بابای من
زیر بار ستم _ قامتم گشته خم
علی علی جان
بین دیوار و در من سپر حیدرم
در سپاه علی یک تنه یک لشکرم
کشته شد محسنم _ ذکر من دم به دم
علی علی جان
سبک:حاج ناظم
آهسته آهسته بریز آب اسما
تا مظلومی شوید مظلومه اش را
علی گریان و
دارد زمزمه
صلی الله علیک یا فاطمه
کوثر را میشوید با اشک دیده
سخت است کفن پوشد بر قد خمیده
جان بر لب شدند
طفلانش همه
صلی الله علیک یا فاطمه
بر زخم بازوی زهرا کشد دست
صدای گریه ی علی بلند است
خیمه ی صبرش
شد بی قائمه
صلی الله علیک یا فاطمه
باغ را آتش کشیدند و گل و گلزار سوخت
یاس در پشت در اما با در و دیوار سوخت
گرچه اتش بر نبی و آل او باشد حرام
سینه ی گل از فشار تیزی مسمار سوخت
شعله ی سرکش چنان در پیچ و تاب افتاده بود
کز تب و تابش دل ایثار هم بسیار سوخت
یک طرف گل بود و غنچه سوی دیگر خشم و کین
گلشن امن الهی در میان نار سوخت
چهره ای را که خدا هم از محبت دوست داشت
شد کبود از ضربت سیلی و آتشبار سوخت
تا که در بر سینه ی انسیه الحورا ننشست
دل شکست از این مصیبت دیده از دیدار سوخت
باغبان در باغ بود اما دو دستش بسته بود
پیش چشمان تر او دلبر و دلدار سوخت
آنکه گلبرگ شقایق بر رخش جا می گذاشت
بهر یاری کردن مولای خود خونبار سوخت
غربت بقیع
در پشت دیوار بقیع، غربت به پا شد
در پشت آن دیوار و در، کوثر فنا شد
مادر لگد خورد و مناجاتش همین بود
فریاد یابن العسکری، حاجت لقا شد
شاعر:محمدمهدی عبدالهی
از غربت علی و غم حضرت بتول
باید کشید از دل پر غُصه گاه، آه
نامردها به پهلوی زهرا لگد زدند
وقتی که بود مادر ما پا به ماه، آه
طوری زدند که همه دیدند فاطمه
پهلو شکسته رفت سوی قتلگاه، آه
با چکمه هایشان چقدر این حرامیان
رفتند روی سینه ی ارباب راه، آه
تو مپندار که آتش زده ای برجگرم
تو مپندار که زهر تو شده کارگرم
دل من پیش تر از پیش برافروخته بود
جگرم از اثر واقعه ای سوخته بود
توندانی که چه ها من به دوچشمم دیدم
توندانی من مظلوم چه ها بشنیدم
همره مادرم از کوچه گذر میکردم
وقت رفتن که به اطراف نظر میکردم
کوچه آن روز ندانم که چرا خلوت بود
به دلم دلهره و واهمه و محنت بود
ناگهان دیدم از آن دور کسی می آید
باورم بود که فریاد رسی می آید
روز شد تیره تر از شام ٬گل وپروانه
موقع رفتنِ از کوچه به سوی خانه
همه شهر مدینه سیه ونیلی شد
صورت مادرم از کین هدف سیلی شد
مادرم گفت حسن بر دلم آذر نزنی
حرفی از قصه ی امروز به حیدر نزنی
شاعر : سعید خرازی
شعر شهادت فاطمه زهرا-فاطمه یعنی نبی را مادری
فاطمه یعنی گلِ پیغمبری
فاطمه یعنی مددکارِ علی
همسرِ شیرِ خدا یارِ علی
فاطمه یعنی غمت، یابن الحسن
سوز و آه و ماتمت، یابن الحسن
فاطمه یعنی صدای ناله‌ات
مادرِ مظلومِ هجده ساله‌ات
فاطمه یعنی علی را بی‌قرار
اولین تیغ از دو تیغ ذوالفقار
فاطمه یعنی جمالِ نیلی‌اش
زد عدو در بین کوچه سیلی‌اش
فاطمه یعنی که پهلویش شکست
در میان کوچه یک باره نشست
فاطمه یعنی علی دادم برس
فضه افتادم به فریادم برس
فاطمه یعنی کبودی بر بدن
مانده زخمِ میخ در بر روی تن
فاطمه یعنی همه گریان او
جان فطرس دم به دم قربان او
شعر شهادت فاطمه زهرا-یاس یعنی بوی دل، بوی بهشت
یاس یعنی فاطمه، حیدر سرشت
یاس یعنی کمترین عمرِ جهان
یاس یعنی مادرِ صاحب زمان
یاس یعنی کوچه و آه و شرر
یک گل و یک غنچه با هم پشتِ در
یاس یعنی قوّتِ دستِ علی
هستِ او پیوسته با هستِ علی
یاس یعنی خانه داری نوجوان
مادری افتاده حال و نیمه جان
یاس یعنی شانه بر موی حجاب
ناله در بیداری و در وقت خواب
یاس یعنی حیدر و غسل و کفن
اشکِ چشمِ زینب و آه حسن
یاس یعنی یا حسینِ زیرِ لب
بوسه بر زیر گلویی نیمه شب
یاس یعنی مهدی و وقتِ ظهور
انتقام از غاصبین پر غرور
یاس یعنی انتقام از عاملین
سیلی محکم به روی قاتلین
یاس یعنی ما مدینه می‌رویم
با امیرِ بی‌قرینه می‌رویم
